Sessiz Yağmurun Senfonisi

[Kikaru Daiki]

Tek bir damlanın soğuk zemine temas edişi, bir ordunun geleceğinin habercisiydi. Gökleri yarıp gelen damla ordusu yere ettiği temaslarla insanların yağmur dediği senfoniyi oluşturuyorlardı. Dikkat etmedikçe fark edilmeye güzelliği Daiki'nin ruhunun en derinine işlemiş ve onu yağmura aşık etmişti. Göz açıp kapayıncaya kadar doğup, ölen o damlaların yarattığı ahenk, işte bu Daiki'nin aşık olduğu şeydi.

Bir eli cebinde diğer eli ise göklerden düşen yağmuru yakalarmışcasına havadaydı Daiki'nin. Gözleri kara bulutların sahne gösterisini izliyor bacakları ise ezberlediği güzergahı izliyordu. Nazlanan bir kıza aşık olmuş yakışıklı gencin kızı elde etmek için yaptığı karizmatik hareketleri yapıyorlardı birbirlerine gökleri kaplayan kara bulutlar...

Ruhunun en karanlık köşesine kadar aşkla dolmuş Daiki'nin bacakları durmuştu.Saatlerce süren bir mutluluğu izlemişti Daiki. Fakat her şeyi bir sonu vardı. Sanki bir tüymüşcesine süzülen mat, siyah bulutları izlemenin de sonu gelmişti Daiki için. Mutlulukla dolmuş gözleri nerede olduğuna bakmak için bakış açısını göklerden yerlere çevirmişti. Tam tahmin ettiği gibi Yahiko ormanına gelmişti. Islak toprağın kokusunu tek bir nefes çekişte zihninin en derinliklerine kadar kazıdı. Ufak bir ohhh çekti ve yakınındaki bir ağaca dayadı sırtını. Her zaman elinde taşıdığı not defterini çıkardı. Birkaç başarısız denemenin siniriyle yırtılmış olan sayfaların parçacıklarını tek bir çekişte kopardı. Kalemini eline aldı ve dayadı güzel dolma kaleminin kara ucunu o kağıt denen beyaz güzelliğe. Gözlerini kapadı, düşündü. Zihninde canlandırmaya çalışıyordu yazacağı şiiri, fakat olmuyordu. Yağmurun müzik gibi geldiği o yerde saatlerce düşündü. En sonunda bulunduğu yerin uyutucu büyüsüne kapıldı. Not defterini ve dolma kalemini cebine koydu. Islanmış çimlerin üzerine kıyafetinin kirlenmesinden korkmayan bir çocuk gibi yattı. Zaten kirlense de sorun değildi. Yahiko ormanı onun zihnindeki gerçek eviydi. Yerdeki ıslak çimler onun rahatlatıcı yatağıydı. Kısa el mühürleri yaptı ve "Jinteki Mayu no Jutsu" diye fısıldadı rüzgara. Siyah ipeksi bir doku tüm vücudunu sarmıştı. Gözlerini sonsuz bir karanlığa bakabilmek için kapattı. Zihnindeki düşünceler gittikçe çoğaldı ve en sonunda belirli bir düzende birleşti.

Yaklaşık yarım saat boyunca gözleri kapalı bir şekilde duruyordu. Uyumak için kapattığı gözleri ona ilham vermişti. Kai mührü ile jutsusunu bozdu ve "BULDUM!" diye haykırdı. Fazla bağırdığının farkına varıp elleriyle ağzını kapatmıştı. Kendisini duyan biri olur muydu? Olursa iyi kalpli biri olur muydu? Yoksa zindana mı atılacaktı kendi evinde bağırdığı için? Bu sorular zihninde yer ederken şaşkın bir şekilde gözleriyle etrafı süzecekti. Onu duyan var mıydı?

[Morio Fujita]

Yahiko ormanın daydım. Bulunduğum yerin çok açıklayıcı olduğunun farkındayım fakat tam olarak ne tarafta olduğumu, buraya nasıl geldiği bilmiyordum. Klasik bir ağacın altında oturmuştum. Kafa dinlemek, kendinle hesaplaşmak, kendini çevreden soyutlamak nasıl denmek isteniyorsa işte o işi gerçekleştiriyordum. Odağımda tabi ki o patlama günü yaşananlar vardı. Bu konuyu kimseyle konuşamazdım. O anda benimle bulunan kimsenin bilemeyeceği bir histi. Vücudumda oluşan fiziksel hasarlar nedeniyle depresyonda olduğumu düşünüyordu. Kesinlikle yanılıyordu. Çok daha büyük bir olaydı. Bir kişinin ölümü, arkadaşım dediğin birinin ölümü hemde kendi yüzümden. Bu konuyu düşünmek canımı acıtıyordu. Sanki bir gelincik tüm iç organlarınızı yiyor ve çıkıyor. Bu olay tekrar tekrar gerçekleşiyor ve bu acıyı günlerdir hissediyorsun.

Tam olarak kaç gündür olduğunun hatırlayamıyorum. Patlamadan bu yana Zaman kavramı karmaşık bir hal almıştı. Aaah kimi kandırıyorum? Zaman kavramı diye bir şey kalmamıştı. O olaydan sonra günler, haftalar geçmişti. Ama öğrendiğim bir şey vardı. Ölümün zamanı olmaz. Bunu çok büyük bir deneyimle öğrenmiştim. O ***na koyduğumun zindanında olmak yerine burada yağmur altında ıslanıyordum. Şanslıysam burada istediğime ulaşabilirdim. Doğruluğu tam olarak bilinmese de belki bir devriye ekibi beni bulur ve bulunmam gereken yere zindanda, demir parmaklıkların arkasında hayatımın geri kalanını, yada vücudum çürüyene kadar geçirirdim. Ne kadar güzel bir fikir. Bir o kadar da saçma. Shinobi olduğum gündem buyana halk arasında bazı söylentiler dışında hiçbir kanıt yoktu. İnsanların söylediği şey de ne kadar kanıt sayılabilirse.

''BULDUM!''

Galiba evren bana bir işaret göndermişti. Beni ait olduğum yere götürmek için birileri gelmişti. Ama bu olay çok mantıksız geliyordu. Birini yakalamak isteselerdi neden buldum diye bağırlardı ki. Kesinlikle başka birileriydi. Oyun oynayan birkaç çocuk, kaybettiği bir şeyi bulan biri ve bunun gibi birkaç şey daha. Galiba evrenden sinyal geldiğine inanmak ne kadar kötü bir durumda olduğumun kanıtıydı. Bulunduğum yerden yavaşça kalkıp yağmurluğumun kapüşonunu örtüp sesin geldiği yöne doğru yürümeye başladım. Sesin geldiği yeri kontrol etmek belki iyi bir fikir olabilirdi. Günlerdir biriyle konuşmamıştım ve ufak birileriyle biraz konuşmak iyi gelebilirdi. Belki duyduğum acıyı azaltırdı belki de kafamı başka konularla meşgul etmemi sağlardı.

Galiba sesin geldiği yer burasıydı. Görüş hizamda ağaca yaslanmış biri duruyordu. Yavaşça yanına yaklaşmaya başlamıştım. Gözlerimle karşımda duran kişiyi inceliyordum. Gözüme ilk çarpan şey mor saçlarıydı. Neredeyse konuşma mesafesine kadar gelmiştim. Benim yaşlarımda biri olmalıydı. Mutlaka daha önceden gördüğüm biri olmalıydı. Çünkü yüzü tanıdık geliyordu. Shinobi olabilirdi. Galiba hiç olmak istemediğim bir durumun ortasındaydım. Bu andan sonra geri dönemezdim, çok saçma olurdu. Belki özür dileyip gitmek en iyi fikir olabilirdi. Doğru kelimeleri seçip ufak bir özür cümlesi oluşturmaya başlamıştım. '' Affedersiniz. Gerçekten rahatsız etmek istememiştim. Az önce bir ses duydum ve merakıma engel olamadım. Sizinde gördüğünüz gibi buradayım gerçekten özür dilerim. ''

[Kikaru Daiki]

Ürkek bir ceylanın dereden su içerken duyduğu en ufak çıtırtıda bile takındığı o paranoyak tavırla etrafını izliyordu Daiki. Zindana tıkılma korkusu sarmıştı tüm bedenini. Kendi psikolojisini böyle durumlar için ayarlamış biri olsa da alışamamıştı hala zindana atılma riskini göze almanın sorumluluğuna. Ellerini yavaşça ağzından indiriyordu ve bunu geçen her 5 saniyede daha da alçağa indirerek yapıyordu. En sonunda ellerini ağzının üstünden çekmiş ve zihninde oluşan korkusunu gidermişti. Dayadı sırtını ağaca bir fikir bulabilmenin etkisiyle, rahatça çıkardı not defterini dışarıya. Kalemini tam cebinden çıkarıyordu ki zindana atılma korkusunun etkisi olsa gerek, aklındaki sözleri unuttuğunu fark etti. Avuç içiyle kafasına vurarak "Aptal kafam." diye fısıldadı. Fakat yapacak bir şey yoktu. Unutulmuş olanlara çözüm, onları hatırlamaya çalışmaktır görüşüyle yaslamıştı sırtını ağaca ve düşünmeye başlamıştı tekrardan.

Gözlerini kapamış mat siyahlığın güzelliğini kendi fikirleriyle dolduruyordu Daiki. Tam o sırada bir ses duydu. Tanıdık bir ses...Kimin acaba? Kimin olduğunu anlamak için gözlerini yavaşça açmıştı Daiki. Karşısında aşık olduğu bulutlar kadar kara, gözlerini kapattığında gördükleri kadar mat bir rengi, etraftaki ağaçların dalları kadar dağınık ama bir o kadar da hoş bir görüşünü olan saçları ile nispet yaparcasına gezen birisi vardı. Mavi gözleri ve beyaz teninin uyumu gökyüzünü bile kıskandırırdı. Kimdi bu?

Daiki'nin karşısındaki kişi gereksiz yere özür diliyordu. Daiki bu yüzden ilk başta onun başka bir cahil ruh olduğunu sanmıştı fakat öyle biri değildi karşısındaki şahıs. Çünkü siması bir yerden tanıdıktı ve Daiki'nin tanıdığı kişiler genellikle Daiki'nin zeki olarak gördüğü insanlardı. Bu yüzden bu kişi kesinlikle zeki biriydi, en azından Daiki'ye göre öyleydi. O anda dank etmişti Daiki'nin kafasına. "Fu... fu... Hah buldum.
Ah şu tayfunlar ki gönlümün içini parçalayanlar,
Beni gözlerden uzak tutardı içi boş düşünürken" Aruz ölçüsüyle yazılmış bir beyitti aklından geçen bu sözler. Yavaşça zihnine akın ediyordu düşünceler ve bulmaya başlıyordu yavaş yavaş kurmak istediği gidişatı. Fakat zihnini kurcalayan bir şey daha vardı. Kimdi bu?

Otursa saatlerce düşünebilirdi. Karşısındaki kişinin ismi o kadar derinliklerindeydi Daiki'nin geniş zihninin. Fakat gerek kalmamıştı düşünmeye. Beyitini bulmasında yardımcı olan o iki harf karşısındakinin ismini bulmakta da yardımcı olmuştu. "Fujita'ydı değil mi? Cehaletten sıyrılmış, zeki olduğu kadar sessiz bir çocuktun sen. Çok değişmişsin, belki de otursam şurada 100 yıl düşünsem bulamazdım adını ama zekam sağ olsun daha demin yazmayı planladığım ve sana söylediğim sözlerin içindeki, tayfunda ki fu hecesi sayesinde aklıma geldi ismin. Sesin ve siman tanıdık gelmişti zaten. Her neyse, nasılsın dostum? Cehaletin acı dolu dikenlerinden zihnini temizlemiş yegane tanıdıklarımdan biri olan sen Morio Fujita! Nasıl hissediyorsun yaşamınla ilgili? " demişti. Abartılı bir şekilde nasıl olduğunu sormuştu Fujita'ya. Ama Daiki'ydi bu, zeki olarak gördüğü herkesi dostu bilirdi ve onlarla abartılı bir dil kullanarak iletişim kurardı.

[Morio Fujita]

Sözlerimi tamamlamam la beklemeye başlamıştım. Çok uzun sürememişti ama beklediğim bir cevap aldığım söylenemezdi. Aldığım cevaptan ne çıkarmalıydım, yada bunu bir cevap olarak mı kabul etmeliyim. Tabii ki bu durumdan nasibini alan yüz mimiklerim olmuştu. Şaşkınlığımı en iyi bu şekilde belirte bileceğime inanmıştım herhalde. Tatminkar bir cevap olmasa da çok hoş dizelerdi. Belkide uzun zaman sonra içinde edebi unsurlar taşıyan bir şeyler duymuştum. Bu dizler hoştu fakat bolca soru bırakmıştı. Kendi başına cevabına ulaşamayacağım. İşte o an beklediği kelimeleri duymaya başlamıştım ya da beklediği türden kelimeler. Fakat çok farklı bir şeyle karşılaşmıştım. Aklımda sırayla sorular oluşmaya başlıyordu. Adımı nereden biliyor? İltifat mı etti? Bana niye dostum diye hitap etti? Ben onun ismini niye bilmiyorum?

Cevaplanacak çok soru vardı ve çok az zaman. Zaman kazanmam gerekiyordu. Yüzümdeki şaşkınlığı daha fazla göstermemek için hafifçe gülümseyip bir elimi kafama götürmüştüm. Ses tonu ve konuşma tarzı tanıdık geliyordu. Küçüklüğümden bahsettiğine göre de kesinlikle bir shinobiydi ve beni tanıyordu. İsmin mevzusunda ise bir sorunumuz olduğu kesindi. Dai yada öyle bir şey olması gerekiyordu.

Zaman hızla akıp geçmişti bile konuşmam gerekiyordu. Sözcükler sırayla çıkmaya başlamışlardı. '' Öncelikle söyledikleriniz için çok teşekkür ederim. Bunları sizin gibi birinden duymak çok güzel şeyler. Immmm... Hayatıma gelirsek ımmmm... uzun süre sonra tekrar karşılaştığım biriyle bunları paylaşmak biraz farklı olacak ama her halde bir sorun olmaz demi Dai-San ''

Söylediğim cümleleri bir nevi teyit ettirdikten sonra mütevaziliği mi bozmadan konuşmaya devam etmiştim. '' Bunları anlatmak ne kadar doğru fakat bana yardım edebilecek birisin Dai-San ya da ben öyle inanıyorum. Nasıl hissediyorum... Kendimi suçlu hissediyorum. Acı çekiyorum fakat bir yandan bu konuları konuşabildiğim için rahatlıyorum. '' kelimeler çıkmaya devam ettikçe sesimdeki çekingenlik kayboluyordu. İçimden daha ciddi biri çıkmıştı sanki. Nasıl bir tepkiyle karşılaşacağımı bilmiyordum. Belkide bunları anlatmamalıdyım

[Kikaru Daiki]

Hafif bir gülümseyiş, yağmurun sessizliğini bozan mimikler ve mahcup olmuş bir insan gibi elini başının arkasına götürmek... Bu hareketler karşınızdaki insanın nasıl hissettiğini bir derenin içinde akan su kadar rahat bir şekilde gösterir. Karşınızdaki kişi eğer bilmesi gereken bir şeyi bilmiyorsa böyle davranır. Bu davranışları Fujita'nın, Daiki'yi tanımadığına işaretti. Daiki bunun farkına vararak kendini tekrardan tanıtacaktı ki Fujita konuşmaya başlamıştı. Dai-san demiş ve Daiki'nin saniyeler içinde kurduğu teoriyi tek bir sözüyle çökertmişti. Fujita, Daiki'yi tanıyordu. En azından Daiki artık böyle düşünüyordu.

Kendi teorisinin çöküşüyle biraz kendisine kızmış olsa da bu durumu hiç belli etmeden atlatmıştı. Kızgınlığı, bir saniyenin yarısı bile etmeyecek kadar az bir sürede başlamış ve bitmişti. Kendine olan kızgınlığını attığına göre karşısındaki dostuyla ilgilenebilirdi artık. Fujita acı içinde kavrulan bir su damlası gibi hissediyordu kendini. Saliseler içinde eriyen bir buz parçası gibi eriyordu mutluluğunun derecesi. Daiki'ye göre Fujita, Daiki gibi birisine ihtiyaç duyuyordu ama yalnızlıkla barış sağlamış yapısı yalnızlığını bozmasına izin vermiyordu. Bu nedenle o zeki gördüğü insana, geçmişindeki en yakın dostlarından biri olan Fujita'ya yardım edecekti. Fujita'nın içini açacak anahtarı, Fujita, acı içinde olduğunu söyleyerek vermişti zaten. Daiki için anahtarı siyah kapının deliğine sokma ve o kapıyı açarak kapının ardındaki Fujita'nın ruhuyla göz göze gelme vaktiydi şimdi.

Yinede acı kelimesi Daiki'nin aklına bir beyit daha getirmişti.
"Ve şu acıyla kıvranan bedenler ki dağları sarsanlar,
Göğü yarıp bulutların soğuk kısmı oldular sansınlar" demişti sohbeti bir anlığına unutarak. Hızlıca eline aldı not defterini Daiki. Yazdı aklına gelen iki beyiti hızlıca ve kapadı not defterini. Not defterini cebine yerleştirirken karşısındaki Fujita'nın tam gözlerinin içine baktı. "Suçlulukla körüklenmiş bir acının ateşi ruhunun derinliklerini yakıyor demek... (yerdeki çimleri eliyle göstererek) Otur, keyfine bak. Burası benim evimdir ve sen dostum, sen benim yegane dostlarımdan biri olarak evimde istediğini yapma hakkına sahipsin. Otur da sakince konuşalım şu işi. Bir ulaştım mı ruhunun derinliklerine, göreceksin çözülecek tüm dertlerin, sönecek tüm kederli yangınların." demişti.

Ufak bir hamleyle havada süzülen bir kuş gibi süzülerek yere oturdu Daiki. Gözlerini kapadı ve bir nefes çekti ıslak çimlerin şahane kokusundan. Orgazm yaşayan burnu ile biraz sonra duyacağı hikayenin acısına hazır etti ruhunu. "Anlat bakalım dostum. Tanrıyı ağlatacak kadar acıklı hikayen bende nasıl bir etki yaratacak? Ve en önemlisi bu engin zihnim umalım ki sorunlarına bir çözüm bulacak."

[Morio Fujita]

Sözümü bitirmemle birlikte rahatlamıştım. Tek hissettiğim şey buydu. Biriyle konuşmak tam olmasa da iyi gelmişti. İçinde her zaman ufakta olsa acı olacaktı ya da yaşadığım olaylardan ötürü pişmanlık bulunacaktı. Fakat alışıla bilirdi, alışa bilirdim. En azından şuan ki durumum bunu gösteriyordu. Fakat biraz da olsun karşımdaki insanın ne diyeceğini merak ediyordum. Adı yüksek ihtimalle Dai yada ona benzer bir şeydi ki ona o şekilde seslenince ses etmemişti. Demek ki oraya ilk gittiğimde bu yüzden yüzü tanıdık gelmişti. En azıdan mor saçlı birini görsem illaki aklımın bir köşesinde yer edinirdi. Vahiy yoluyla da gelmediğine göre en mantıklı sonuç bu oluyordu.

Yine o farklı yorumlarından yada artık neyse o şekilde bir tepki almıştım. İki dize acıyla ilgili. İlham kaynağı olduğumu düşünmeye filan başlamıştım. Ya da şuana kadar tanıdığı insanlar arasında en gariplerinden biriydi. Aslında bunu gariplik gibi kavram içine sokmam biraz yanlıştı. Bu olaylı onun sanatçı yönüne yorabilirdim. En azından şimdilik öyle bir imaj yaratmıştı. Onu izliyordum bir anda ben yokmuşum gibi ufak bir deftere kısa bir not almıştı. Ardından da benim asıl dinleme sıram gelmişti. Kendisine göre bir tespit yapıp nazik bir şekilde evim dediği bu ağacın altına oturmayı önermişti. Hiç düşünmeden yavaşça eğilip yeri hafifçe temizlemiş ve oturmuştum. edip onunla birlikte çömelmişti. Toprak biraz ıslaktı. Etrafına hoş bir koku veriyordu. Birkaç kere ismini duymuştu petrikor yada petriton gibi bir şeydi. Bu kısım da önemli değildi.

Dai sözlerini bitirmesiyle konuşma sırasını bana vermişti. Aslında o gün olanları tam olarak hatırlamıyordum. Artık bildiğim kadarıyla söylemem gerekecekti. '' Aslına bakarsan o gün olanları tam olarak hatırlamıyorum. Klasik devriye görevi denilebilirdi. Biwa kasabasının yakınlarındaki limanları gözden geçiriyorduk. Yeni chuunin olmuştum. Hiç beklemediğimiz bir anda yüksek bir patlama sesi. Tahminim ani gelişen patlama yüzünden şoka girmiş olmam diye düşünüyorum. Kendime geldiğimde biri beni ayıltmaya çalışıyordu. Sağ tarafında yanıklar vardı. O yüzden çok iyi hareket edemiyordum. Galiba oradaki kasaba halkından bi kişi sesi duyup gelmişti. Tanımadığım birinden yardım alıp ayağı kalkmıştım. '' Gözümden yaşlar akmaya başlamıştı konuşamama aralık vermiştim. Bir gözlerimi sildikten sonra konuşmaya devan ettim . '' Etrafta bolca kan vardı. Yerde ise akademiden beri en yakın arkadaşlarımdan biri. Vücudu tanınmaz bir haldeydi. Patlamanın tam ortasında kalmış olduğu düşünülüyordu. Neden bilmiyorum ama benim yüzümden ölmüştü. Bundan emindim. ''

[Kikaru Daiki]

Suçluluk duygusuyla korunmuş bir ruh duruyordu Daiki'nin karşısında. Bu acı dolu olayları kabullenmemenin ortaya çıkardığı bir durumdu bu. Fujita'nın gerçekliği kabul etmeyen zihni yaşadığı durumun karşısında kendini kapatmış olmalıydı bir süre. Tıpkı bir genjutsunun boyunduruğu altına girmiş gibi davranmıştı zihni ona. Fujita'yı hayata döndürmek için, bu ufak dünyaya sığmayan acıyı nefrete dönüştürmüştü. Ortada suçlanacak herhangi biri yoktu, ortada suçlu biri varsa da Fujita bundan habersizdi. Tabi hal böyle olunca suçlanabilecek tek insan kendisinden başka birisi değildi. En yakın dostunun ölümü yüzünden kendine işkenceler eden biriydi Fujita.

Bu davranışları bir ikilem yaratmıştı. Masum olan kendi benliğini suçlayan Fujita cehalet dolu, acımasız biri miydi? Yoksa kendisi tarafından bile suçlanan masum ve saf bir insan mıydı? İşte bu ikilem, üzerine düşünülesi güzellikte bir ikilemdi. Her ne kadar acı dolu bir anın yarattığı bir ikilem olsa da Daiki aşık olmuştu bu ikileme. Bu ikilemi istese çözmeye çalışmaz, günlerce izlerdi. Ama bir söz vermişti eski bir dostuna. Ne pahasına olursa olsun çözmeliydi bu acı dolu sorunu.

Çözüm oldukça basitti aslında. Suçluluk duygusuna neden olan nefreti bir başkasına yönlendirmekti tek çözüm. Daiki sözlerini iyi seçmeliydi. Etkileyici bir konuşma karşısındaki dostunun hayata bakışını baştan aşağıya değiştirebilirdi. Yine bir beyit gelmişti aklına ama yazamazdı bu acı dolu durumda. Daiki anahtarı deliğine sokmuş ve açmıştı kara kapıyı. Ardına kadar açılan kapı gıcırdamıştı yüksek bir sesle. Ve açık kapının ardındaki Fujita'nın ruhuyla göz göze gelmişti Daiki. Fujita'nın döktüğü tek bir göz yaşında, Fujita'nın ruhunun en derinlerini görmüştü. Sözler bile açıklamaktan kaçınırdı bu acıyı. Ve bu acı çözülecekti Daiki'nin sözleriyle, çözülmeliydi!

"Öncelikle sıkma canını diyemem bu durumun karşısında. Üzüntünün kara şövalyelerine ne kadar karşı gelsen de onlar ele geçirecektir zihnini. Ama suçlama sakın kendini. Şu ağaç kadar masumsun sende. Masum olmayanlar dostunun o hale gelmesine neden olanlardır. O patlama bir yılanın sinsi planıysa ez başını o yılanın! Eğer aç gözlü bir cimrinin neden olduğu bir kazadan çıktıysa o patlama, yık o cimri piçin evini başına! Eğer doğal bir faciaysa savaş aç tanrıya! Ama sakın ola suçlama yeni doğmuş bir bebeğin masumiyetini taşıyan benliğini! Ve bir daha da dökme gözyaşlarını benim yanımda! Döktüren olursa ölümü benim elimden olur! Bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar az kişi beni zekasıyla etkilemiştir. Onlardan biri olan sen, ağlayarak öfkelendirme beni başkalarına. Öfkemi hak edecek kadar acı çektirenler varsa eğer sana, yok bil artık onları. Ayrıca araştır bu konuyu. Eğer varsa bir suçlusu bu patlamanın yanında savaşmaya varım, tüm yüreğimle ettiğim ilk yeminim olsun bu sana!"

[Morio Fujita]

Gözümden istemsiz şekilde yaşlar akıyordu. Bu duruma hiçbir anlam veremiyordum. Az önce bahsettiğim rahatlamanın etkileri olabilirdi. Ya da hala içimde kalan acıdan dolayı. Yavaşça gözlerimi ovuşturmaya başlamıştım. Dai'yi dinliyordum. Sözleri bana yol göstermek ve o yolu aşmamda yardımcı olmak istiyordu. Daha adını bile tam olarak bilmediğim biri bana yardım ediyor, tanımaya çalışıyordu.

Bu sefer dizelerle cevap vermemişti. Acaba yeni dizeler mi bulamamıştı? Ciddileşmiş miydi? Şuan istemediğim son şey ikilemler arasında uğraşmaktı. Hele ki vücudumun kontrolünü kısmi açıdan kaybetmişken. Vücudumla savaşmayı bırakıp Dai'nin kelimelerine odaklanmıştım. Ben masum muydum? Buna inanmak istiyordum. Ama bahsettiğim o pişmanlık ve acı buna engel oluyordu. Yılan, cimri, tanrı hangisi suçluydu? Tanrıya nasıl savaş açabilirdim? Hele ki çevrede tanrı yok diyen insanlarda varken. Kafası karışmıştı fakat başka birinin sorumlu olduğuna inanmak iyi geliyordu. Tanrı bile olsa onun suçlu olduğuna inanmak.

Gözlerini son olması umuduyla silmiş, burnunu iyice içine çekmiştim. Kendimi birazda olsa toparlayıp konuşmak istiyordum. '' Teşekkürler, çok teşekkürler '' Kendimi ifade edecek kelime bulamamıştım. Salak gibi sadece teşekkür edebilmiştim. Her halde bu içinde bulunduğum duygu karmaşasından kaynaklanıyordu. Bir kez daha konuşmaya başladım, konuşmayı denedim.'' Dai-San söyledikleriniz gerçekten çok güzel. Söylediğiniz her şeye inanmak istiyorum. (Burnunu bir kez daha içine çekerek) Ama içimde her zaman şüphe olması normal mi? '' İçimden geçenleri kısmen ifade edebilmiştim. Öyle bir şey olmuştu. En azından cevap verilebilecek türdendi.

[Kikaru Daiki]

Rahatlamış teşekkürler... Bunlar Fujita'nın acısının azaldığını gösterirdi. Dostunun acısını azaltmasının sevinciyle hafif bir tebessüm yerleşmişti Daiki'nin yüzüne. Fujita burnunu çeke çeke bir soru sormuştu Daiki'ye. İçinde sürekli olarak esen ve dokunduğu yeri binlerce parçaya ayıran şüphenin olması normal miydi? Normaldi elbet. Bir maymunun annesini öldürüp yiyen leoparın, suçlu hissedip o maymuna annelik yapması kadar normaldi bu his. En ilkel duygularımızın bile aşina olduğu bir durumdu bu. Bu duygunun acısından kurtulmanın yolunu ise sadece insanlar bulabilmişti bu kainatta. Birinin ikna etmesi ile sonsuza dek yok olabilirdi bu acı verici duygu.

Daiki yaptığı uzun ve içten konuşmanın etkisiyle yorulmuştu. Bir okyanusun derinliklerinde köpek balıklarıyla yüzermişcesine bir ses çıkararak içine çekti ortamdaki tüm havayı Daiki'nin güzel burnu. Aldığı bu nefes ile tekrardan dinç hale gelmişti ruhu ve yine cevaplandıracaktı dostunun sorduğu bu soruyu. "Bak dostum, şüphe sinsi bir duygudur. Yaşadığın trajik olayın etkisini fırsat bilir ortaya çıkar. Ruhunun etrafını baştan aşağıya çevreler ve yok olana kadar boğar seni. Bu duygudan kaçmanın tek yolu mantıklı düşünmekten geçer. Şöyle düşün; eğer sen burada üzerine düşen bir yıldırım yüzünden ölürsen ben kendimi suçlarım. Neden sezemedim o yıldırımı? ya da Keşke benim bedenimle buluşsaydı o yıldırım. Gibi şeyler düşünürüm. Bu düşünceler dostlarını acı çekerken veya ölürken gören herkesin zihninde oluşur. Önemli olan bu düşüncelerle nasıl savaştığındır. Bu düşüncelere takılmazsan eğer içindeki şüphe gücünü kaybetmiş bir aslan gibi saniyeler içinde kediye dönüşür. Umarım anlamışsındır dediklerimi. Eğer anladıysan hadi kalk, yemek yiyelim. Saatlerdir bir şey yemedim. Karnımda gökleri yararak ilerleyen gök gürültüleri gibi sesler var."

[Morio Fujita]

Mantıklı düşünmek evet bu işe yaradı. Ne de olsa beyin kendisine en gerçekçi gelen şeyi görür yada sana onu gösterirdi. Kendimi inandırmam gerekiyordu. Günlerdir kapalı olan gözlerimi açmıştı Dai. Zihnim benle oyun oynarken o bana gerçeği izah etmişti. Dostluk, böyle bir şey olmalıydı. En kötü gününde senin yanında olan, sana yardımcı olan. Ona, Dai'ye ömür boyu borçluydum. İçimdeki masumluğu bana gösteren oydu, beni karamsarlığın pençelerinden de kurtaran oydu ve aklıma gelmeyen bir sürü engeli aşmama o yardım etmişti ve bir yemek öneriyordu. Bu teklifi ölsem bile reddedemezdim. Benim için saydığım bunca şeyi yapan birini yalnız bırakmak, ki aramamızda her hangi bir sorunda yoktu. Sadece onun tam ismini bilmemem gibi ufak bir şey vardı. Buda benim tamamen sormaktan utanmandan kaynaklanıyordu. Salak ben, niye konuşmanın başında ismini tam olarak sormamıştım. Çünkü neredeyse tanışma fırsatı bile olmadan benim sorunlarımla boğuşmaya başlamıştık. Bu soruda arada kaynayıp giden bir sorumdu.

Yüzümdeki ifade biraz daha düzelmişti. Hafif bir gülümseme bile oluştuğu söylenebilirdi. Oturduğum yerden yavaşça kalkıp '' Tabiki anladım Dai-San. '' Dai'nin de ayağı kalkmasını bekleyip konuşmama devam edecektim. '' Yemekte size eşlik etmek benim için büyük bir zevk olacaktır. Fakat bana hesabı benim ödeyeceğime dair bir söz vermenizi istiyorum, en azından bunu yapabileyim. '' kelime seçimim biraz daha karşı cinsle konuşuyormuş havası katsa da ben nazik bir cevap olduğunu düşünüyordum.