Evdeki tek limon

[Uehara Megumi]

Yorucu bir gün. O sabahta, her gün yaptığı gibi öğle yemeğini yedikten sonra geisha evine gitmişti, annesini ziyarete. Artık sürekli dehşet ve panik halinde olan kadının odasına eskiden direk girer, o, ona dışarı çıkmasını bağırana kadar odayı toparlar, sonra sessizce oradan giderdi. Fakat gün geçtikçe daha da kötüleşen durumu yüzünden, önce Jiya’ yı önden yolluyor, annesini sakinleştiren kadınının omzunun üstünden annesini kontrol ediyor, ardından eve biraz yardım edip, ortamdan sıvışıyordu. O günde her şey aynı olmuştu. Annesini kontrol etti, ardından evdeki ablalarına tatsız bir selam çaktı üzgün, dolmuş mavi gözleriyle. Kendini dışarı attığında, ilk defa bu işten sıkılmaya başladığını farketti.

Orayı her zaman sevmişti, ölümüne değildi belki, ama annesini görmek inanılmaz acı vericiydi.
Hoş, artık buna da alışmaya başlamıştı. Hoşuna gittiğinden değil, elinde onu düzeltecek hiçbir şey olmadığından henüz, olmayan umudu ellerinden kayıp gittiği için, bu rutin ve görüntülerden sıkılmaya başlamıştı. Ama inat edecekti. Annesini bir gün düzeltecek uzak ya da yakın, o güne kadar da o evi ziyarete devam edecekti.

Evinin yolunu tuttuğunda, güneşin tepelere değmeye başladığı çarptı gözüne. Zaman fazla hızlı geçiyordu, Kırmızı yelpazelerini açmasına daha vakit vardı elbet, yine de akşam geliyordu. Ve yapacak bir şeyi yoktu. Koujo ve Haru görevdeydi, çalışmak istemiyordu ki, sadece çalışma kelimesinin kafasında parlaması bile ona bir esneme, bir de gerinme denemesi vermişti. Gerinememişti garibim, ne zaman geisha evine gitse annesinin verdiği kimonosunu giymeye dikkat ederdi, üstünde yine o pastel pembe ve mavilerin bulandığı şey vardı yani. Bir an durdu, kollarını dikkatlice gerdikten sonra, karnındaki o hafif guruldama sesi kulağına çalındı.

Ah evet, evde yiyecek sadece bir limonu vardı. Ve bu akşam limonla beslenmek istemediğinden baya emindi.

Geri dönüp kendisini akşamüstü kalabalık marketlerin önüne atma fikri, çok korkutucuydu aslında onun için, ama başka çaresi yoktu. Sadece yemek yiyebileceği en yakın yerde çirkin ve pahalı bir restorandı, bir kere gitmiş, aptal garsonlarıyla anlaşamayınca sadece pan yiyip dışarı atmıştı kendini. Yine alışverişe çıkmak zorundaydı.

Kafasını kaldırıp bir kere daha güneşi süzdü. Tepelerin arkasından biri onu çekiyormuşçasına iniyordu güneş. Hızlı hareket etmesi gerekiyordu. Çok beklemeden, pembe kimonosu el verdikçe eteğini attıra attıra, yola koyuldu.

Çok uzak değildi aslında, en azından gözünü korkuttuğu kadar. Yine de enerjisi çekilmiş gibi hisseden bir kız için, minik bir işkenceydi. Mini marketlerle dolu meydana vardığında, ses çıkarmadan esneye esneye anlaşabildiği nadir marketlerden birine seğirdi. Sahibi, dışarıda oturmuş bir şeyler okuyordu, Megumi’ nin yaklaştığını farketmeyecek derecede dalmıştı okuduğuna. Buna alışık olan Megumi, sessizce sebzelerin olduğu açık alana doğru seğirtti, ve yavaş yavaş torbasına turplardan koymaya başladı.

[Miyahara Miharu]

Gününü, evindeki eski koltuğun üzerinde yayılıp tek gerçek dostu olan günlüğünü okuyarak geçiren Miharu, midesinden gelen soluk bir gurultu ile irkilmişti. Normalde kendini meşgul edebilmek adına etrafta devriye gezerdi tüm gün boyunca. Bazen de akademideki yeni öğrencilere yardımcı olmaya çalışırdı. Ama bugün genç kızın ayakları evden çıkmamak için direnmişti adeta.

Yaprakları sararmış günlüğü tek hamlede kapattıktan sonra ağır ağır oturduğu antika koltukta doğruldu. Koltuk ve tam karşısındaki iki kişilik kanepenin arasına yerleştirdiği ahşap sehpaya uzattı çelimsiz ayaklarını. Boş boş portakal turuncusu duvara bakmaya başladı sonra. Hayal etmeyi seviyordu. Kendine hayali arkadaş edinmek hoşuna gidiyordu. Bazen, çok daha farklı bir çocukluk geçirmiş olabileceğini hayal ediyordu. Babasının annesini hiç bir zaman aldatmadığı, her gün birlikte güzel bir kahvaltı yaparak güne başlayan bir aileyi düşlüyordu. Bazen de haline şükrediyordu. Her ne kadar kötü bir çocukluk geçirmiş olsa bile ayakta kalmayı başarmıştı.

Bir süre daha ayaklarındaki uyuşukluğun geçmesi adına bu pozisyonda bekledikten sonra artık bir akşam yemeği için harekete geçmesi gerektiğini fark etti. Sabahtan beri boş boş oturup günlüğü ile ilgilendiği için kahvaltı yapmaya bile vakti olmamıştı. Belki de midesi kendisini garip bir ses çıkararak uyarmasaydı açlığının farkında bile olmayacaktı. Kendine geldiğini düşündüğünde ayağa kalktı ve 1+1 evinin içinde bir sağa bir sola yürümeye başladı. Önce buzdolabına doğru ilerledi. Dolapta aklındaki malzemeler varsa kendine güzel bir ziyafet çekebileceğini düşünüyordu ama dolabın kapağını açması ile birlikte içeriyi aydınlatan ışık onu hayal kırıklığına uğratmıştı. Tamamen boştu dolabın içi. Ne zamandır böyleydi bu dolap? Daha doğrusu, en son ne zaman evde düzgün bir şeyler yemişti. "Sanırım alış verişe çıkmanın zamanı geldi de geçiyor." diye mırıldandı kendisinin bile duyamacağı bir ses tonuyla.

Kısa sürede kendisini küçük evinin sokağa açılan kapısında bulmuştu. Üzerine bir şeyler giyerek vakit kaybetmek istemiyordu. Zaten düzenli olarak alışveriş yaptığı market birkaç adım uzaktaydı ve deyim yerindeyse midesinin tam anlamıyla kazınıyor olması bunun önüne geçmişti. Kollarını iki yana açarak Kusagakure'nin temiz havasını içine çektikten sonra ilk adımını attı tenha sokağa doğru. Birkaç adım sonra gelmişti zaten hemen evinin yanındaki marketin kapısına. Sahibi her zamanki gibi kapının önünde gazetesini okumak ile meşguldu. Adamın yanından bir hırsız edası ile sessizce süzüldükten sonra girdi marketin içine. İçerisi dışarıya oranla biraz daha serindi.

Önce nereye gideceğini bilmeyen birisiymiş gibi dolaşmaya başladı marketin labirent gibi koridorunda. Karşısına ilk olarak çerezlerin sergilendiği bir reyon çıkmıştı. Hemen arkasından ise içeceklerin olduğu. Hemen gözünün takıldığı en ucuz içkiyi eline aldı. Aslında o ana kadar böyle bir şey yapacağı aklının ucundan bile geçmemişti. Daha önce değil alkol ağzına sigara bile sürmemişti. Ama her şeyin bir ilki vardır derler ya. Herhalde şu anda da Miharu'nun bir ilki tecrübe edeceği sahne ile karşı karşıyayız. Ucuz içki şişesini narin elleriyle kavradıktan sonra ilk defa böyle bir şey yapmanın verdiği heyecan ile birlikte marketin bir manavı andıran kısmına doğru yola koyuldu.

O bölgeye vardığında Miharu'yu, hemen hemen kendisi kadar güzel sayılabilecek pembe saçlı bir kız karşılamıştı. Mavi gözleri ve garip saç rengi ile Miharu'nun ilgisini çekmeyi başarmıştı bu kız. Miharu, hızlı adımlar ile elindeki torbaya tezgahtaki sebzelerden birer ikişer dolduran bayanın yanına geldikten sonra ona fark ettirmemeye çalışarak kızın kokusunu içine çekti. Sonra da tezgahın üzerindeki poşetlerden birini ağır hareketler ile açtıktan sonra aynı pembe saçlı kız gibi doldurmaya başladı sebzeleri poşetine. Bu sırada sebzelerin üzerine bırakmış olduğu içki şişesini işaret ederek "Daha önce tattın mı bunun gibi bir şey?" diye fısıldadı sadece yanındaki bayanın duyabileceği bir ses tonuyla. Anlaşılan, yalnızlık duygusu başına vurmuştu genç kızımızın.

[Uehara Megumi]

"Daha önce tattın mı bunun gibi bir şey?"

Zıplayayazdı. Zaten aklı bir karış havada olan kızcağız, boş düşüncelere dalmış, sadece otomatik olarak sebze dolduruyordu elleri. Kulaklarını, gözlerini çevreye kapatmıştı o ana kadar, ta ki yakınında aniden beliren “sesi” duyana kadar. Kollarındaki tüyler diken diken olmuştu, soluna bir adım atıp, ona yaklaşan sesin kaynağından uzaklaşıp başını hızla ona çevirdi. Kızıl saçlı bir kız duruyordu yanında, kim bilir ne zaman yaklaşmıştı, o konuşana kadar farketmemişti bile. Yaklaşık onun boylarındaydı, incedi ve sert yüz hatları vardı, kırmızı saçları, batan güneşin yakmayan ışınlarında parlıyordu. Açık yeşil gözleriyle sebzelere bakıyordu.

Ya da o an sebzelere baktığını düşünüyordu. Megumi, kafasını hafifçe çevirdi, kızı görüş alanından çıkarmadan sebzelerin üstündeki şişeyi süzdü.

Ne zamandır oradaydı o? O oraya geldiğinde orada mıydı? Marketin sahibinin miydi?
Ya da kızıl saçlı kız neden ona öyle bir şey soruyordu?

Hafifçe yutkundu ve ince şişeyi süzdü. İçki şişesiydi, geisha evinde sık sık gördüklerinden bir tane. Ama annesinin de yasaklamaları ile, hiç denemediği bir şeydi. Dehşetle değil belki ama, kafası karışmış bir yüz ifadesiyle kıza döndü tekrar. Gözlerini hafifçe yumup, kafasını sağa sola salladı belirgin ama yavaş bir şekilde. Turp alan elleri durmuştu, neredeyse şaşkınlığını belirtmek için kafasını kaşımaya götürecekti onları. Bundan vazgeçen kız, mavi gözlerini şişeden ayırıp kızın yeşil gözlerine dikti. Kırılmış kaşları, yüzündeki “Neler oluyor?” ifadesinin tamamlıyordu. Sol elini çantasına doğru götürdü, kalemine ve kağıdına ihtiyacı olursa diye. Ardından gözlerini kızdan ayırmadan kafasını hafifçe sağa eğdi, neden sorduğunu ona sorarcasına.

İnsanların onu basit kafa hareketleriyle anlayacağını umma işlemine son vermeliydi. Takım arkadaşları bu konuda iyi olabilirdi ama onlarla yıllardır birlikteydi ve bu doğaldı. O ana kadar kızın onu anlamış olmasını dileyerek, çantasından kalem ve kağıdını çıkarmaya koyuldu. Annesinin görüntüsü, sonunda gözlerinin önünden silinir gibi olmuştu.

[Miyahara Miharu]

Kendisinin, bir anda yanında belirip onunla konuşmaya başlaması ile birlikte düşüncelere daldığı belli olan pembe saçlı bayanın korktuğunu sezmişti Miharu. Gerçekten de kızın duyduğu heyecan ile karışık korku duygusunu anlayabiliyordu. Güneşin yerini karanlığa bıraktığı bu saatlerde kim olsa korkardı elinde içki şisesi tutan üstü başı dağınık birisinin yanında belirmesine. Özellikle Miharu gibi yanlızlıktan sarhoş olmuş birisinden herkes korkmalıydı da. Davranışlarını kontrol edemediğinin farkındaydı. Günün bu saatinde, ağzına bir damla bile alkol sürmeden sarhoş olmayı başarmıştı. Yaşadığı keder, sözlerini ve davranışlarını ele geçirmişti. Tam bir şeytandı belki de şu anda. Pembe saçlı güzel kızın ondan korkması normaldi.

Genç kız, karşısındaki bayanın doğrudan onun gözlerine bakmaya başlaması ile birlikte uykusuzluktan bitkin düşmüş gözlerini biraz kısarak cevap verdi ona. Ve pembe saçlı bayanın başını sağ tarafa yatırmasını büyük bir ustalıkla taklit etti. Ne anlatmaya çalışıyordu acaba? İnsanın başını yavaş yavaş sağ tarafa yatırması ne anlama geliyordu? Bu anlamsız sorulara bir cevabı yoktu kızın. Büyük ihtimalle bu davranış genç bayan için bir anlam ifade ediyordu ama bunu onunla ilk defa karşılaşan Miharu'nun bilmesine imkan yoktu.

Karşısındaki bayanın gözlerini ondan ayırıp çantasında bir şeyler aramaya başlamasından ister istemez tedirgin olmuştu. Acaba kendini savunmak için bir silah mı çıkaracaktı çantasından. Belki bir kunai; belki de bir sprey? Ama korkmuyordu pembe saçlı bayanın davranışlarından. Hemen hemen onun yaşlarında olduğu belliydi ve itiraf etmesi gerekirse kendisinden güzel bile olduğunu düşünmeye başlamıştı bu bayanın. Onun, kendisinden korktuğunu bildiği için pek umursamadı davranışlarını ve yeniden önündeki sebze tezgahına döndükten sonra sebzelerin üzerine rastgele savurduğu içki şisesini eline alarak konuşmaya başladı bir kez daha. "Biliyor musun? Ben de daha önce hiç tatmadım böyle bir şeyin tadını." dedi öcü gibi bir ses tonuyla. Karşısındaki insanın, ondan korkması hoşuna gitmişti. Elbette bu oyunu daha fazla uzatmayacaktı. Uzun süredir monoton bir hayat süren Miharu'nun kısa süreliğine de olsa eğlenmesinin kimseye zararı dokunmazdı.

[Uehara Megumi]

Megumi çantasını karıştırırken derin yeşil gözler tarafından izlendiğinin farkındaydı, kağıt ve kalemi çıkarmak için hızlı davranmaya çalışıyordu, fakat bunda pekte başarılı olduğu söylenemezdi. Evden çıktığından beri hissettiği biktinlik, kafasının karışık olması ve hızlı davranması gerektiğini düşünmesi yüzünden, eli ayağına dolanmıştı resmen, kafasını çantasına eğmiş ve içinden masum küfürler savurmuştu. Zaten hep böyle zamanlarda eline ilk onlar gelmezdi. El yordamıyla minik fakat dolu çantasını karıştırırken gözlerini tekrar kıza çevirdi. Az önce onunla beraber kafasını yana yatıran kızın onu anlamadığı belliydi. İnce, uzun parmaklarını şişeye doğru götürdü ve boğazını kavradı. Şişeye göz gezdirdikten sonra dudaklarından Megumi' nin kafasını daha da karıştıracak şeyler dökülmek üzereydi.

"Biliyor musun? Ben de daha önce hiç tatmadım böyle bir şeyin tadını."

Ah, bir soru daha. Tahmin ettiği gibi kafasını daha çok karıştıran ve daha çok yazmasını gerektiren bir sürü soru. Her saniye daha da panikleyen pembe saçlı kızın eli, sonunda çantada aradığı şeylere değdiğinde bütün vücudunun içinden hızlı bir sakinlik dalgası geçmişti. Şimdi kendini daha düzgün ifade edebilecekti. Küçük çantadan yüzünde hafif ve rahatlatıcı bir tebessümle kalem ve kağıdını çıkardı. Alışmıştı çoktan elinde yazmaya, zaman kaybetmeden kağıda bir şeyler karalamaya başladı. Yaklaşık 30 saniye boyunca, yüzündeki yorgun ve sakinleşmiş ifadeyle yazdıktan sonra, kağıdı kıza doğru uzattı, gülümsemesini biraz daha genişleterek. Bu prosedür hep aynıydı, biri yaklaşır, onunla tanışır, biraz konuşurlar, isimlerini paylaşırlar sonra karşısındaki yazma hızından sıkılır ve o saatten sonra ne zaman birbirlerini görseler birbirlerine başları ile selam verirler. Yine de, bu başka insanlara karşı umursamaz davranacağı anlamına gelmiyordu.

"O şişeden bol bol gördüm inan bana, ama daha önce bende hiç tatmadım, fırsatım olmadı diyelim"

Düzgün yazmaya inanılmaz özen gösterirdi her zaman, ama bazı durumlarda hızlı yazdığından insanlar okumakta zorlanırdı. Kısa bir cümleydi, ve yeterli bir zamanda yazmıştı, kızın yazısını kolayca okuyabileceğini umuyordu.

[Miyahara Miharu]

Karşısındaki bayana daha önce hiç alkoller ile deneyimi olmadığı söylerken, pembe saçlı kız çantasında bir şeyler aramaya devam ediyordu. Kıyafetlerinde bile kırmızı tonlarını tercih eden kızıl saçlı kız ise sözlerini bitirdikten sonra boş bakışlarla izlemeye başladı onu. Ne yapacağını merak ediyordu. Pembe saçlı bayan neden onunla konuşmamayı tercih ediyordu ki? Bu kadar mı korkmuştu ondan? Dilini mi yutmuştu yoksa?

Bir süre karşısındaki bayanın pembe saçlarının arasında kendini kaybettikten sonra kızın çantasından çıkardığı kağıt ve kalem ile dikkatini topladı yeniden. Başını önce iki yana salladı hayal görüp görmediğini test etmek için. Böyle bir şey beklemiyordu. Acaba bu kız da mı kalemin kılıçtan daha keskin olduğunu düşünen insanlardandı? Tek kaşını havaya kaldırdı ve kızın hareketlerine odaklandı yeniden. Karşılaştığı bu durum karşısında şaşırdığını iletişim içinde olduğu bayana belli etmek istiyordu.

Dağınık uzun pembe saçlarına gıybetle baktığı kız çıkardığı kağıda ağır hareketlerle bir şeyler karalamaya başlamıştı. Miharu ise bu duruma sabırla onu izleyerek karşılık vermişti. En sonunda kağıda yazı yazma işini bitiren kız, güzel el yazısı ile ağır ağır yazdığı yazıları Miharu'ya doğru çevirdi. Miharu, onun bu hamlesine karşılık elindeki içki şişesini bir kez daha tezgahın üzerindeki sebzelerin arasına gelişi güzel bıraktıktan sonra yaklaştı kızın ona tuttuğu kağıda doğru. Sonra da yavaş yavaş okumaya başladı kağıtta yazanları.

"O şişeden bol bol gördüm inan bana, ama daha önce bende hiç tatmadım, fırsatım olmadı diyelim"

Yoksa gerçekten konuşmamıyor muydu bu kız? İnsanlarla iletişime geçmek için bu tür yöntemler mi kullanıyordu? Olaylar geliştikçe ilgisini çekmeye başlamıştı Miharu'nun. Yoksa ihtiyacı olan gerçek arkadaşı bulmuş olabilir miydi? Şu ana kadar "Gerçek arkadaş" olarak adlandırdığı tek şey günlüğü olmuştu ona anlattığı şeyleri başkalarına söylemeyecek tek varlık olduğu için. Aynı durumdaki bir insan daha cazip olabilirdi. Ama tabiki günlüğüne sırtını döneceği anlamına gelmezdi bu durum. Heyacanlandı bir an için. Ellerinin titrediğini fark etti bu duygunun etkisiyle. Eğer pembe saçlı kız gerçekten konuşamıyorsa ona hemen şu anda sımsıkı sarılabilirdi. Ama engel oldu kendine. Heyecanlandığını ve titrediğini karşısındakine belli etmemek için sakinleşmeye çalıştı. Sonra da yeniden içki şişesini eline alıp incelemeye başladı kahverengi cam tabakayı. Tırtıklı mavi bir kapağı vardı bu şişenin. Önce eliyle açmaya çalıştı. Olmadı. Ardından ağzına doğru götürdü şişeyi. Mavi kapağı dişlerinin arasına aldı ve aynı anda şişeyi tam ters tarafa doğru çekti birkaç kere. Biraz zorlanmış olsa bile sonunda alkol şişesini açmayı başarmıştı. Kapağın dişlerinin arasından kayarak yere düşmesine izin verdikten sonra kıza uzattı şişeyi.

"Birlikte denemek ister misin?" diye mırıldandı.

Kızın, fırsatım olmadı diyerek aslında içmeye hevesli olduğunu ama zamanı olmadığını düşünmüştü ve kızın bu teklifini kabul edeceğini düşünüyordu. İçinden dua etmeye başladı kızın şişeyi elinden alıp bir yudum alması için. Sonra da kendisi deneyecekti.

[Uehara Megumi]

Minik yazısını kızın önünden çektikten sonra tepkisini bekledi bir kaç saniye boyunca. Yeşil gözler önce kağıttan Megumi' ye, sonra ondan içki şişesine doğru kaydı. Kahverengi cam şişeyi kavradı kızın ince ellerinden biri, diğeri ile şişenin mavi kapağını açmak için uğraştı. Bir kaç saniye onunla cebelleşen kızı merakla izliyordu Megumi, sanki yeni bir şeyle karşılaşıyormuş gibi. Açmaya çalıştığı belliydi, ama onu burada mı içecekti? Bir süre kapağı açmaya çalıştıktan sonra açmayan kız, tereddüt etmeden kapağı ağzına doğru götürdü. Solgun dudaklarını araladı ve mavi, gayet sıkı görünümlü kapağı dişlerinin arasına alıp çevirdi. Bir kaç kere denemesi gerekti amacına ulaşmak için ama tırtıklı kenarlarını zedeleyen dişlerinin arasında sonunda mavi kapak vardı, ayrılmış şişesinden. Ağzındaki kapağı sadece bıraktı kız, kapak kimsenin umrunda olmadan düştü yavaşça yere doğru. Megumi bir anlığına donakaldı.

"Birlikte denemek ister misin?"

Az öncekinden daha az çıkıyordu kızın sesi. Her saniye gizli bir iş çeviriyorlarmış gibi duruyordu. Biraz korkmuştu aslında, bir anda kızıl saçlı, buralı belli olmadığı ince bir kız ona yaklaşmıştı ve ona içki içmeyi önermişti kısa süredi. Süpheliydi.

Gözünün önünden annesi geçti.

Derin bir nefes aldı. Küçüklüğünden beri her şeyi en düzgün şekilde yapılmak için eğitilmişti, yürümekten duruşuna, okuyuşundan davranışlarına kadar, her şeyi. Ağzına tek damla içki koymamıştı, ne fırsatı olmuştu, eh, daha çok yaşı el vermemişti. Onu koruyup kollayan birileri vardı hep ve şu an hiç biri yanında değildi.

Bir çılgınlık yapmak istiyordu. En kötü ne olabilirdi ki? Chuunindi bir süredir, yumruklarını nasıl sıkacağını, tantousunu nasıl kullanacağını biliyordu. Gerek kalmaması için dua ederken durumu bir kere daha tarttı. Kızıl saçlı kızın elinde tuttuğu şeyi inanılmaz bir şekilde denemek istiyordu şu an, ama bir marketin önünde, hatta tanıdık bir tanenin önünde bunu yapmaları, pek uygun değil gibi duruyordu. Pembe, silik kaşlarını kararlı bir şekilde çattı. Biraz kızgın gibi durabiliyor olabilirdi, artık ne kadar olabilirse tabi. Sol elinde tuttuğu kağıda tekrar bir şeyler yazmaya başladı. "Buraya çok yakın bir park var, oraya gitmeye ne dersin? Elimdekileri alır almaz oraya gidebiliriz." Yazar yazmaz kağıdı kızın boş eline bıraktı. Kesin bir cevap vermemişti kıza ama bu yeterli gibi duruyordu. Alelacele torbaya doldurduğu şeylerin yeterli olup olmadığını bile düşünmeden eliyle kavradı, kıza bekle dercesine ince, beyaz işaret parmağını gösterdi ve topuklarının üstünde dönerek market sahibine doğru seğirtti.

Bir dakikasını bile almamıştı torbadakilere sahiplenmek, zaten çok bir şeyde alma fırsatı olmamıştı. Tekrar kıza döndüğünde ise çok bir şey yapmasına gerek yoktu. "Gidelim mi?" dercesine kolunu hafifçe rotalarına çevirip elini açtı, yüzünde miniminnacık bir gülümseme ile. Yaklaşık 5 dakikalık bir yürüme mesafesindeydi park, devasa ağaçları yoktu belki ama küçük ağaçların altında oturabilecek çimenler yeterince serindi, ayrıca rahatlamak için birebirdi. Belki, yeni bir şeyler denemek içinde.

[Miyahara Miharu]

Sorduğu sorunun ardından, pembe saçlı kızın mavi gözlerine odaklandı bir kaç saniye boyunca. Korku ile karışmış kararsızlığını Miharu'ya yansıtmak istemiyor olsa bile gözleri ele veriyordu onun gerçek düşüncelerini. Miharu yavaş yavaş kaybolmaya başladı bu kararsızlığın içinde. Belki de bir hata yapıyor olabileceğini düşündü. İlk defa karşılaştığı birisine böylesine cüretkâr bir soru sormanın verdiği tedirginlik ile birlikte kaçırdı hemen gözlerini karşısındaki bayandan. Gözlerini, kızın akıcı pembe saçları arasında gezdirdikten sonra elindeki kahverengi şişeye odaklandı bir kez daha. O an, fark etmişti elinin titrediğini. Büyük ihtimalle şimdi başlamıştı bu durum. Acaba ilk defa "arkadaş" olarak adlandırabileceği birisini bulması mı yoksa yeni bir şeyler deneyecek olmanın verdiği heyecan mı tedirgin etmişti kızıl saçlı kızı?

Pembe saçlı kız, Miharu elinde tuttuğu şişeyi incelemeye devam ederken kaleminin, sayfalar üzerinde kaymasına izin vermişti bir kez daha. Kızdaki hareketlenmeyi fark eden Miharu, duruşunu hiç değiştirmeden gözlerini ağır hareketlerle yukarıya doğru kaldırıp kızın elinde tuttuğu kağıda verdi bütün dikkatini. Pembe saçlı kızın cevabının ne olduğunu beklerken öylesine heyecanlanmıştı ki büyük ihtimalle o anda arkasından kendisine saldırılsa fark edemeyecek kadar hipnoz olmuştu kalemin hareketleri karşısında. Kızın yazı yazarken yaptığı narin bilek hareketlerini inceledi büyük bir sabır ile birlikte. Değil birkaç dakika, bir gün bile izleyebilirdi yazı yazmakla meşgul olan bayanı.

"Buraya çok yakın bir park var, oraya gitmeye ne dersin? Elimdekileri alır almaz oraya gidebiliriz."

Üzerine düzgün bir el yazısı ile yazılmış olan kağıdın kendisine doğrultulması ile kendine geldi yeniden. Önce toparlanmak için başını iki yana salladı pek belli olmayacak şekilde. Sonra da ağır ağır okudu temiz sayfaya yazılmış yazıyı. Kızın söyledikleri Miharu'nun ihtiyacı olan cevaptı. Aslına bakılırsa kız, tam olarak bir cevap vermek yerine sadece parka gitmeleri gerektiğini söylemişti. Mantıklı olduğunu düşündü Miharu. Belki de genç kızın ailesi buraya yakın bir yerde oturuyordu ve onlara yakalanmak istemiyordu. Tabi, bu tür duyguları anlayamazdı kızıl saçlı kız. Aile olarak adlandırabileceği düşünceli birer anne babaya sahip olmamıştı hiç bir zaman. Hayat onun için bu köyde tek yaşamaya başladığı dönemden başlıyordu ve olaya bu yönden bakıldığında değil düşünceli bir anne- babaya sahip olmak, bir anne-babaya bile sahip olmamıştı.

Kızın cümlelerini yazdığı kağıdı indirmesi ile birlikte Miharu da onunla birlikte yere düşen kapağı eline alıp kapağı tişörtün ucuyla temizlemeye çalıştı. Sonra yeniden şişenin üzerine yerleştirip kuvvet uyguladı kapağın en azından parka gidene kadar şişenin üzerinde sabit kalması için. Güzel bir şekilde şişeyi kapattığına emin olduktan sonra aldığı bütün malzemeleri poşetlere koyup kasaya yönelen kızın peşine takıldı. Bu sırada kendi poşetlerini sebze tezgahının üzerinde bıraktığını unutmuştu bile.

Çok uzun sürmemişti kızların marketten çıkması. Market sahibi her ne kadar elinde alkol tutan birisi ile birlikte gezdiği için pembe saçlı kızı kasada geçirdikleri süre boyunca bakışları ile rahatsız etmiş olsa bile Miharu ile herhangi bir yolla iletişime geçmemişti. Şimdi ise kızın bahsettiği parka doğru ilerlemeye başlamıştı pembe saçları karanlıkta kendisine rehber edinerek. İlerlemekte oldukları parka daha önce gidip gitmediğini bilmiyordu. Sadece takip ediyordu pembe saçlı bayanı. Ona güveniyordu şu an için. Kendisini ve Miharu'yu tehlikeye atmayacağını biliyordu. Yürürken "Acaba adını öğrenebilir miyim?" diye fısıldadı Miharu karanlıkta sadece pembe saçlı kızın duyabileceği bir ses tonu ile. Kızın hemen şimdi cevap vermesini beklemiyordu. Elinde poşetler ile yürürken onunla iletişime geçemeyeceğinin bilincindeydi. Ama yine de sormak istemişti bu soruyu. En azından parka vardıklarında öğrenmek istiyordu bu gizemlerle dolu bayanın adını.

[Uehara Megumi]

Kızın onunla birlikte geldiğinden emin olduktan sonra, sessiz, yarı-neşeli adımlarla yola çıktı, bir elinde bir kısmı kimonosunun uzun kolunun altında kaybolan torbası, diğer elinin parmaklarının arasında arada çevirdiği kalemi ile. Çok yürümeleri gerekmiyordu, yine de genellikle böyle durumlardan rahatsız olurdu, sonuçta insanlar birlikte bir yere giderken muhabbet ederlerdi, Megumi' nin öyle bir şansı yoktu. Ancak birini dinleyebiliyordu, buna alışan bir kaç tanıdığı dışında da zaten böyle bir duruma düşmemişti başkasıyla. Yine de o an çok takmamıştı, durumunun yeterince anlaşıldığını biliyordu, ayrıca zaten şu an yaptıkları şey, baştan aşağı onun için yeni ve yeterince garipti. İkinci sokağa doğru yaklaştıklarında, yanındaki kızıl saçlı kız neredeyse fısıltı denebilecek bir ses tonunda konuştu ona. "Acaba adını öğrenebilir miyim?" Megumi, sessizce sağ elindeki kalemi kaldırdı, siyah kalemi bir kaç kere boynuna dokundurdu, yüzünde hafif bir tebessümle kıza bakarak. Arkasından işaret parmağını kaldırdı ve diğer parmaklarını kapattı, *Biraz bekle* dercesine. En azından, işaret etmeye çalıştığı şey oydu. İkinci sokağın sonuna varmaları çok uzun sürmemiş ve köşeyi dönmüşlerdi. Köşeyi döner dönmez binaların arası açılmıştı. Açık alanın ortasında, çokta büyük olmayan, fakat olabildiğine yeşil, uzun ağaçlarla döşeli, köşesinde minnacık bir çocuk parkı bile olan park önlerine çıkıverdi. Büyük, gösterişli bir girişi vardı, parkın belli alanlarına serpiştirilmiş ışıklar vardı, fakat bunlar pek kuvvetli değildi, kendi diplerine bile zor yeten ışıklar, bırakın parkı, çimenlerin üstlerine özenle yerleştirilmiş bir kaç bankı yarım yamalak ışıklandırıyordu. Çok karanlık olmayan, fakat tam da ışığın altında olmayan bir banka doğru seğirtti pembe saçlarını kız. Parka göre büyük ve neredeyse küçük bir çocuğun görkemli diyebileceği girişin altından geçerken yavaşladı ve derin bir iç çekti. Belki ormandaki kadar buram buram kokmuyordu buranın çimleri, sonuçta hala binalarla çevrililerdi, yine de serin havayla birleşen hafif çim kokusu burna çok güzel geliyordu. Kızıl saçlı yoldaşını da çok bekletmek istemediğinden seçtiği banka doğru yönlendi hızlıca. Ayrıca cevaplaması gereken sorular vardı.

Banka vardığında önce torbasını banka koydu, ardından kimonosunu ayağı hafifçe ittirip düzeltti, boşalmış eli ile arkasını düzeltti ve yavaşça oturdu. Torbayı dış kenarına bıraktığından bankta açılan yere kızın oturmasını işaret edecek şekilde elini koyup çekti. Hoş, niye yer gösteriyordu ki? İçinde büyütülen o çok azıcık geisha kanı harekete geçmiş olmalıydı. Kız isterse çimlere de oturabilirdi sonuçta, bu serince akşamda hafif nemli çimlerin üzerine oturmak eğlenceli olabilirdi. Hala elinde olan kalemini iki kere çevirdi, bir yandan yeni bir kağıt çıkarmaya çalışırken minik çantasından. Defterini yanında getirmediği için pişman olabilirdi, fakat yanına aldığı kağıtlar yetecek gibiydi. Defterinde ismi her zaman en başta çok düzgün bir şekilde yazılı olurdu, bu yüzden tekrar tekrar yazmak zorunda kalmazdı. Bu yüzden uzun zamandır yazmadığı bir şey yazacaktı şimdi.

"Uehara Megumi. Memnun oldum.
Bende öğrenmek isterim adını.
Problem değilse tabii"

[Miyahara Miharu]

Miharu'nun sorduğu soru üzerine yolun başından beri elinde tuttuğu kalemi birkaç kez boynuna dokundurup ne demesi gerektiğini düşünen kız, kısa bir duraksama süresinin ardından ince, narin parmakları ile biraz beklemesi yönünde bir sinyal vermişti kızıl saçlı kıza. En azından Miharu, birlikte yürüdüğü bayanın yaptığı işareti bu yönde yorumlamıştı. Eğer kız, işaret parmağını ağzına götürseydi kendisine sessiz olması yönünde bir uyarıda bulunduğunu söyleyebilirdi ama şimdilik pembe saçlı kızın, sadece işaret parmağıyla biraz beklemesini anlatmaya çalıştığına emindi.

Bulundukları ıssız sokaktan çıktıklarında onları iki yana doğru açılan büyük bir sokak karşılamıştı. Binaların arasında kalmış bu açık alandaki küçük yeşillik alanı karanlıkta az çok seçebilmişti. Her ne kadar etrafı aydınlatması için koyulmuş olan lambalar ilk dikkatini çeken şey olmuş olsa bile lambaların daha kendi diplerini bile aydınlatamıyor oluşları kızın bir kez daha köy yönetimini eleştirmesine sebep olmuştu. Gözlerini yeşil çimlerin üzerinde uzaktaki bir yıldız gibi hafif hafif parlayan lambalardan ayırdıktan sonra minik oyun parkına verdi dikkatini. Çocuklar için yapılmış sıradan bir oyun parkından farkı olmayan bu yerde bir şeylerden şüphelenmesini gerektiren bir şey yoktu. Tam da pembe saçlı kızın istediği etrafta kimseciklerin olmaması ve aydınlatma amacıyla koyulmuş ışıkların yetersizliği, bu parkın kimseye yakalanmadan bir şeyler denemek isteyen iki genç kız için en iyi mekan olma özelliğini göstermesini sağlıyordu.

Pembe saçlı kızın ardından o da yarım yamalak aydınlanan banka oturdu hemen. Üzerindeki kıyafetleri tek eliyle birkaç hamlede düzelttikten sonra diğer elindeki alkol şişesini pembe saçlı kız ile arasına koydu son derece dikkatli bir şekilde. Sanki elinde tuttuğu şişeye bir hazineymiş gibi davranıyordu. Şişenin yanlış bir hareketle yere düşüp içindeki alkolün boşa gitmesini istemiyordu. Kızın kalemini eline alıp bir şeyler yazmasını beklemeye başladı yeniden. Kız yazarken o da meraktan gizli gizli gözlerini dikti kızın parmaklarına ne yazdığını anlayabilmek için. Neyse ki Miharu sabırlı birisiydi ki beklemek onun için çok da zor bir eylem olmamıştı şu ana kadar. En sonunda pembe saçlı kız elinde kağıdı ona doğru uzattığında hemen üzerinde yazanları okumaya başladı.

"Uehara Megumi. Memnun oldum.
Bende öğrenmek isterim adını.
Problem değilse tabii"

"Miyahara Miharu. Miya ya da Miha diye hitap edebilirsin istersen. Memnun oldum." dedi yüzüne takındığı masum bir gülümseme ile birlikte. Sonra da başını hafif öne eğerek konuşmasına devam etti utangaç utangaç. "Sen... Konuşamıyor musun?" diye sordu heyecanını belli etmemeye çalışarak. Megumi'nin konuşamadığına az çok emin olmuştu şu ana kadar ama yine de işini garantiye almak istiyordu.