Sevgili Günlük

[Miyahara Miharu]

Genç kızımızın evinin en uç köşelerine sakladığı eskimiş bir kağıt topluluğundan ibarettir bu günlük. Miharu'nun başından geçen önemli olayları anlatır genellikle. Ama bu durum kızımızın canı sıkıldığında bu sayfaları doldurmayacağı anlamına da gelmez. Bu günlüğün sayfalarını çevirirken kendinizi, Miharu'nun katıldığı bir görevin ortasında bulabileceğiniz gibi onun yemek yaparken yaşadığı zorlukları tecrübe ederken de bulabilirsiniz.

[Miyahara Miharu]

Yağmurlu Bir Gece
Saat: 03.27
Sevgili Günlük,

Bu sana ilk selam verişim. Bundan böyle benim en yakın dostum olup yalnızlığımın şifası olacaksın. Seninle her türlü özelimi paylaşacağım ki bu kimseye yapmadığım bir kıyaktır. Bu satırları yazmak için ne kadar kafein aldığımdan bahsetmeyeceğim tabiki. Şu anda bile masanın üzerindeki bir kahve fincanı ve çerez tabağı ile baş başayım diyeyim sen anla. Ayaklarım her zamanki gibi sıradanlıktan uzak bir pozisyonda. Sanırım bu kahvenin uykusuzluğu yenme olayı benim üzerimde pek çalışmıyor. Kaç saattir uyumamak için içtikçe içiyorum ama uyku hala gözlerimden akıyor. Neyse bu tür ayrıntılar ile başını şişirmeyeyim ben senin ve hemen konuya gireyim.

Öncelikle sana biraz kendimden bahsetmek istiyorum. Ne de olsa bu ilk konuşmamız. Ben anne ve babası arasında paylaşılamayan küçük bir kızdım eskiden. Amegakure ve İshigakure arasındaki mücadelenin en basit örneklerinden biriydim. Hiç bir arkadaşı olmayan ve girdiği her ortamda ezilen birisiydim ama şimdi şöyle bir baktığımda durumun çok daha farklı olduğunu görebiliyorum. İnsanlar bana saygı duyuyor. Tabiki chuunin olmamın da etkisi var bu durumda. Birkaç hafta önce 18 yaşıma basmış olmamın da verdiği bir öz güven var tabiki. En azından girdiğim ortamlardan 18 yaşında olmadığım için atılmayacağımı biliyorum ve tabiki artık aileme bağlı yaşamak zorunda da değilim. Zaten uzun zamandır bu köyde tek başıma ayakta kalmaya çalışıyorum. Hatta ailemin bir kızları olduğunu unuttuklarından bile şüphelenmeye başladım. Aylık olarak bana para yolluyorlar sadece. Onunla da şu an sana bunları anlatırken oturduğum sandalyenin kirasını ödüyorum işte. Bir de yemek masraflarımı karşılıyorum zar zor. Kalan ihtiyaçlarımı da köyün bana ödediği maaş ile ödemeye çalışıyorum. Aslına bakılırsa köyden aldığım para pek de yüklü bir şey sayılmaz. Zaten daha ezik bir rütbede olduğum için bana çuvallarla para vermelerini de beklemiyorum. Aslında mesleğim gereği yüklü miktarda para kazanamıyor olmam da doğal bir şey. Sonuçta benim gibi binlerce insan var bu köyde ve bizler bu shinobilik olayını gönüllü yapan insanlarız. Yani anlayacağın kimse bize "Sen shinobi olmak zorundasın." gibi cümlelerle gelmedi. Mesela ben küçükken shinobilerin yaptıklarından çok etkilenirdim. Onların birer sihirbaz olduğunu düşünürdüm. Sonuçta başka kim bir yerden bir yere ışınlanıp ağzından alev püskürtebilir ki? Ama akademiden mezun olmam ile birlikte olayların hiç de düşündüğüm gibi olmadığını fark ettim. İnsanlar ölüyordu bu uğurda ve ben sadece biraz eğlenip ilgileri üzerime toplayabilmek için girişmiştim bu işe. Bu konuda hala acıyorum kendime ama artık bir geri dönüş seçeneğim yok. Bir şekilde kendi ayaklarımın üzerinde durmam lazım ki bunu da sadece eğitimini aldığım şeyi yaparak gerçekleştirebilirim. Hem bu alanda başarılı olmasaydım neden rütbemi arttırırlardı ki? Sonuçta anadan babadan torpil ile doğmadım. Bak sana o olayı da anlatayım. Bir keresinde bir göreve çıkmıştık. Basit bir şeydi. Bir paketin teslimatını yapmamız gerekiyordu, ki bu bizim gibi bir ağaçtan diğer ağaca zıplayabilen insanlar için çok kolay bir şey. Görevden döndüğümüzde ise bana chuunin rütbesi verildiğini öğrendim. Bunu yüzüme söylemek yerine bir mektup ile ulaştırmışlardı bana ve bu gerçekten kalbimi kıran bir olay olmuştu. Rütbe atladığım için sevinmem gerekiyordu ancak bu müjdeli haberi bana ulaştıracak bir kimsem olmadığı gerçeği de içten içe bitiriyordu beni. Aslında bu rütbe atlama olayının bazı sınavlar ile yapıldığını biliyorum ama nedense benim için bu prosedür uygulanmadı. Belki de farkında olmadan önemli bir şeyler yapmışımdır. Her neyse. Bu günlük benden bu kadar. Zaten gecenin bu saatine kadar kitap okuduğum için bir hayli uykusuz kaldım. Kendimi daha fazla yormak istemiyorum. Chuunin olduğum için sorumluluklarımın eskisine göre bir hayli arttığını söylememiştim dimi? Mesela yarın sabah erkenden kalkıp köy meydanında nöbet tutmam gerektiğini? Artık uyusam iyi olacak. Görüşürüz tek gerçek dostum. Ama merak etme. Boş bir zamanımda sana yeniden "Merhaba" diyeceğim.

[Miyahara Miharu]

Kuşların, insanları şarkıları ile mutlu etmeye çalıştığı bir sabah
Saat: 06:42
Sevgili Günlük,

Bir kez daha utana utana karşına çıkıyorum. Biliyorum, uzun süredir seninle muhabbet etmediğim için bana kızgınsın ama bilmeni istiyorum ki sen benim tek gerçek arkadaşımsın.

Sabahın bu saatinde sana sıcağı sıcağına gördüğüm bir rüyayı anlatmak için buradayım. Gece yatmadan önce kitaplar ile olan ilişkime bir şeyler katmaya çalışıyordum her zamanki gibi. Benim gibi ailesi tarafından dışlanmış, tek başına yaşamaya mahkum kalmış bir erkeğin hikayesini anlatıyordu sayfalarını çevirdiğim kitap. Solgunluğun her tarafta iz bıraktığı bir hayat yaşıyordu bu adam. Ama sonunda mutlu olmayı başarıyordu hikayemizin baş kahramanı. Kendisini mutlu edebilecek hayat dolu bir kadınla tanışıyordu bir gece. Onunla, sıkıcılığın her köşesine işlediği ruhunu paylaşıyordu. Kadın ise yaşam ile tatlandırılmış sevgisini veriyordu bu adama.

Benim hikayemde tam burada başlıyor işte. Gün boyu nöbet tutup insanların yardımına koşmanın verdiği yorgunluk ile birlikte gözlerim kapanıyor yavaş yavaş. Önce birkaç hamle ile rahat pozisyon almaya çalışıyorum oturduğum eskimiş koltuğun üzerinde. Sonra da görüntüler ağır ağır şekilleniyor gözlerimin önünde. Kendimi okuduğum kitaptaki bitkin adamın bedeninde, dalgaların sahildeki kumları dövdüğü bir ortamda buluyorum. Yaşlanmaya yüz tutmuş tahtadan bir iskelenin ucunda oturup denizin berrak suyunun ayaklarıma temas etmesine izin veriyorum. Ortamda benden ve gökyüzüne renk katan tek bir martıdan başka hiç kimse yok. Dalgaların sahile vurması ile oluşan sesten ve tam karşımdan sahile doğru esen hafif rüzgarın uğultusundan başka hiç bir şey çınlatmıyor kulağımı. Manzara beni o kadar büyülemişti ki hayatımın geri kalanını bu iskelede oturarak geçirebileceğimi bile düşünüyordum. Gözlerimi ufuk çizgisine sabitlemiş, mavinin iki farklı tonunun birbirini kucaklamasını izliyordum. Tek dikkat ettiğim şey buydu. Kim olduğumun ya da buraya nereden geldiğimin bir önemi yoktu. Gözlerimi yavaş yavaş gökyüzünde süzülmekte olan martıya çevirdim. Farkında olduğum tek şey en az masumluğu temsil eden bu kuş kadar yalnız olduğumdu.

Gördüğüm rüya bu şekilde devam ederken günün ilk ışıklarının yüzümü ısıtması ve kuşların söylediği güzel melodilerin kulağıma çalması ile birlikte tekrardan bu dünyaya döndüğümü fark ettim. Hemen seni, sadece benim olacağına emin olduğum yerden çıkarıp bu satırları anlatmaya başladım sana. Bir kez daha beni rahatlatmayı başarmış oldun böylece.

Artık yavaş yavaş mutfağa doğru yol alsam iyi olacak. Bugün yapmam gereken her hangi bir görev olmadığı için bol bol dinlenmeyi planlıyorum. Görüşürüz tek gerçek dostum. Seni gerçekten seviyorum. Ama merak etme. Boş bir zamanımda sana yeniden "Merhaba" diyeceğim.

[Miyahara Miharu]

Saat 19:58

"İnsanlar dünyaya yalnız gelirler... Yalnız giderler...
Bana sorarsanız, yaşarken, gelirken ve giderkenkinden daha yalnızdırlar."
Emily Carr-
Yalnız olduğunu düşündün mü günlük?
Yalnız olduğunu fark ettin mi?
Hiç yalnız kaldın mı?

Her yer ne kadar kalabalık değil mi? Köy meydanı, caddeler, piknik alanları, eğlence mekanları, herhangi bir şey için beklenilen sıra... Her yer insan seli. Bazen insan, kendi sesini bile duyamaz kalabalıkta başkalarının sesinden. Ama o kalabalıkta bile yalnızdır insan aslında. Herkes bir arada ama herkes tek başına, herkes bir arada ama herkes yalnız...

İnsanın yalnızlığı kendi tarihinin çok eskilerine dayanır. Çünkü yalnızlık doğarken başlar. Bir bebeğin kulağına fısıldanan ilk cümle ‘’hoş geldin’’ cümlesidir. Bu,bir insanın belki de hayatı boyunca duyduğu – duyacağı en samimi, en safiyane ilk ve son cümledir. Yıllar geçtikçe ve insan büyüdükçe samimiyetlerin azaldığını, düşüncelerin negatifleştiğini ve yavaş yavaş yalnız kalmaya mahkum edildiğini görür ve en sonunda yalnızlaştırılır bir takım şahıslar tarafından. Bazıları yalnızlığı isteyerek seçer ama bazılarına da seçenek bırakılmaz.

Yaşam içinde yaşam mücadelesi verirken de yalnızdır insanr; hayata karşı savaşırken tek kişilik ordu olur hep. Önüne, arkasına, etrafına baktığında kimseyi bulamama ihtimali hep yüksektir. Geçmişi, tek başına kazandığı ve tek başına kaybettiği mücadele örnekleriyle doludur. Kendi cephesinin tek askeridir hayat boyu.
Ölürken de yalnızdır insan. Tabutunun etrafındaki yabancı elleri hissettiğinde anlar yalnız olduğunu. Son cümle ‘’iyi bilirdik’’ cümlesi değil midir? Kişinin yanında olmadılar, onunla birlikte mücadeleye katılmadılar, elinden tutmadılar, koluna girmediler ve onu hiç tanımadılar. Ama onu hayat boyu hep iyi bildiler. Ne kadar samimi değil mi?

Herkesin hayatında yalnızlık yaşadığı anlar olmuştur. Bazılarının yalnızlığı bitmiştir, bazıları şu an yalnızdır ama bazıları da bir gün yalnız kalacaktır. Yalnızlığı biz yarattık, hem kendimize hem de başkalarına yakıştırdık. Kimine öyle yakıştı ki çıkaramadı üzerinden.
Yalnızlık iyi şeydir, herkes gider ama o kalırbazı yerler alıntı.

[Miyahara Miharu]

Saat 13.42
Amatör Bir Deneme Çalışması

Alışkanlıklar, hayat tarzımız, beklentilerimiz, bizden beklenilenler, sorumluluklarımız, iş hayatımız ve özel hayatımız. Günümüzde çok yoğun olarak yaşıyoruz ağır yükleri, kimi zaman hayal kırıklıklarını, kimi zaman ümitsizliklerimizi. Öyle bir zaman geliyor ki yalnız kalıp düşünemiyoruz bile, bir yoğunluk, bir karmaşa, ama ortada fol da yok yumurta da. Ne için uğraşıyoruz, ne fayda sağlıyoruz bilmiyoruz. Bütün bunlar ayağımızı kaydırıyor sanki, sağlam yere basamıyoruz.

Tabiat kanunlarını uyguluyor sadece, güçlü olan güçsüz olanı eziyor ve galip geliyor. Ama ne gariptir ki günümüzde galip gelen de mutsuz yaşıyor sanki, mağlup olan da. Shinobi dünyası kurtlar sofrası, herkes bir biriyle uğraşıyor, fırsat kolluyor, ellerinde kazma kürek yoğun şekilde kuyular kazılıyor. Şeytanca, sinsice konuşmalar, güvensizlik doğuruyor, hayatımızda her anımız ip üstünde geçiyor. Ne cambazlıklar yapıyoruz üç kuruşluk maaşlar için. Ne zorluklara katlanıyoruz, ne gurur kalıyor ne de kendimize saygı ve güven. Maruz kaldığımız zorluklar, haksızlıklar karşısında mücadele edemiyoruz bile. Nasıl mücadele edeceğimizi, şeytanlarla başa çıkacağımızı bilmiyoruz, çünkü öğrenmemişiz ki. Biz hep iyi insan, iyi vatandaş olmasını öğrendik. Kurallara uymayı, insanlara sevgi ve saygılı olmayı, onlarla iyi geçinmeyi öğrendik. Küçüklerimizi korumayı, büyüklerimizi saymayı öğrendik. Kimse bize şeytanlardan bahsetmedi. Sömürü düzeninden, çalıştığının karşılığını alamamaktan bahsetmedi. Nasıl geçti öğrenim hayatımız böyle? Sözde chuunin hatta jounin olan öğretmenlerimiz neden öğretmediler bize, neden gözümüzü açmadılar, neden teoride ve pratikte uygulamalar yaptırmadılar bize?

Susmayı öğrendik en güzel. Ağzımızı açtık susturulduk. Hakkımızı savunamayan bireyler olmaya zorlandık. Yerinde ve zamanında konuşamayan, gereğini yapamayan, doğruyu görüp, yanlışa karşı çıkamayan piyonlar olduk. Kuklası olduk güçlülerin, kölesi olduk, işin üzücü yanı ve garip olanı ise onların bize dayattığı bu rollere alıştık, sevdik, silikleşen benliğimizi sakladık kimi zaman. Çünkü mücadeleci ruh mevcut değil. Kavga ettiğimizde azarlanmıştık hep, kulaklarımız çekilmişti, kavga etmemek, mücadele etmemek, hakkımızı aramamak öğretildi. Haklı dahi olsak kulaklarımız çekildi, cezalandırıldık. Şimdi de böyle değil mi, ömür boyu kendimize biçilen rolü yaşama cezasına çarptırılmışız. Peki nasıl olmalıydı? Nasıl yetiştirilmeliydik? Ailemiz ve öğretmenlerimiz nasıl bir eğitim öğretim sistemi yolunu izlemeliydi? Nerede yanlış yaptılar, nerede doğru yaptılar. Dönüp baktığımızda, derin derin düşünmeye çalışınca anlıyoruz bazen, çoğu zaman da hala anlayamıyoruz…

Dün geçti ama etkileri devam ediyor, yarının geleceği meçhul ama endişesi çok çetin, bugünü ise yana yakıla, şikayet ede ede, depresyonla, psikolojik problemlerle yaşıyoruz. Bomboş geçen bir gün dahi tahammülümüz yok problemsizliğe. Acaba sorunları düşünmeye mi alıştırdık kendimizi? Kafamız o kadar dolu ki, her an başka bir şey ile meşgulüz. Biri bitip geçiyor, yeni birisinin sayfasını açıyoruz, kimi zaman kendimize acı çektirme zevkiyle. Küçük şeylerle asla mutlu olamıyoruz. Sade yaşamaktan o kadar uzakta kaldık ki, boğuluyoruz artık… Kim ne söylerse söylesin, ne kadar motive etmeye ve moral vermeye çalışırlarsa çalışsın, elimizden hiçbir şey gelmiyor artık. Ne yapsak başarılı ve mutlu olamıyoruz. Ne biz kendimizi beğeniyoruz ne de çevremizdekiler bizleri beğeniyor. Bunun farkında olunca da çaresizlik içinde, mutsuz ve bunalımlı bir hayat sürmeye başlıyoruz. Pes ediyoruz. Öyle yaptım olmadı, böyle yaptım olmadı. O zaman niye kasayım kendimi diyoruz ve yelkenleri suya indiriyoruz. Hiçbir şey yapmadan, düşünmeden ve düşünemeden, mutsuz ve depresif yaşamaya başlıyor ve alışıyoruz. Kime baksak bir şekilde onlar da bu çaresizliği yaşıyorlar. Nasıl yaptılar bunu bütün bir topluma? Hepimize çaresiz hissetmeyi nasıl becerdiler, nasıl öğrettiler bizlere çaresiz ve mutsuz hissetmeyi? Aklımızı kullanamamayı, beceriksiz ve akılsızlığımızı yenememeyi?

En uzun yollara bir küçük adımla çıkılır. Büyük yürüyüşler küçük kararlarla başlar. İlk adımı atmak demek yolun yarısını bitirmek demektir.

Farkımdayım sevgili günlük. Son zamanlarda sana sıkıcı şeyler anlattığımın farkındayım. Sadece biraz daha katlanmanı istiyorum benim bu hüzünlü halime. Sadece biraz dahaBazı kısımlar alıntı...

[Miyahara Miharu]

Saat 00.19
İçine sıçtığımız görevden hemen sonra

Sevgili Günlük,

Bu sefer bambaşka bir gerçeğe boyun eğerek karşına çıkıyorum. Sararmış sayfalarına, aynı senin gibi yaşlanmış kalemim ile toplum ya da bireylerin sorunlarıyla ilgili bir deneme yazmayacağım bu sefer. Bambaşka bir şey yapacağız bugün seninle. Bu eskimiş sayfayı masum bir insanın gözlerimin önünde nasıl öldürüldüğünü ve bu olaya neden engel olamadağımı tüm gerçekler ile birlikte anlatarak dolduracağım.

Öncelikle hikayenin en başına dönmem gerekiyor bugün yaşadıklarımı sana tam olarak aktarabilmem için. Senin de bildiğin gibi insanların haklarının yenmesine ve bir grup insanın masumların hayalleri ile oynamasına bir süredir tepkiliyim. İnsanların yalnızlaştırıldığından ve doğallıktan uzaklaştırılmasından tut, insanların haklarını savunmalarının yanlış bir şey gibi görünmesine kadar bir çok hastalıklı düşünce aşılanmış insanlara yıllar boyunca. Bilmiyorum insanların neden hala bu hastalıklı düşüncelere karşı çıkmadığını. Belki de eninde sonunda sahip oldukları hastalıklar yüzünden öleceğini kabullenmiştir herkes. Ama ben toplumdaki diğer herkesin aksine karşı çıkmak istiyorum oluşturulan bu yapay düzene. Birkaç kişinin koyduğu kurallar ile yaşamak yerine doğanın kendi koyduğu kurallara itaat etmek istiyorum.

İçinden bu kız konuyu nasıl geçirdiği güne bağlayacak diye sorular sorduğunu duyabiliyorum? Başlayayım hemen. Sana daha önce Kon Ko diye birisinden bahsettiğimi sanmıyorum. O yüzden bu isim üzerinde duracağım birkaç cümle ile. Düne kadar bu köyde kendimi yakın hissettiğim tek kişiydi belki de kendisi. O da benim gibi çevresindeki insanların bir takım hastalıklı düşüncelerinin meyvesi olarak yalnızlığa mahkum edilmiş birisi. Onu iyi tanıdığımı düşünüyordum ama bugün hiç kimseye güvenmemem gerektiğini bir kez daha anlamış bulunmaktayım. Bazen arkadaşı olmayan birisinin arkadaşım olarak adlandırabildiği insanlar bile arkasından bıçaklayabiliyor insanı... Kurmak zorunda kaldığım birkaç cümle yüzünden beni hastanelik etti. Hemen panikleme. Öyle pek önemsenecek bir şeyim yok. Birkaç bölgede oluşan morarmalar ve sağlık açısından pek de önemli olmadığı halde uzun süre acı çekmeme sebep olacak incilmelerden başka bir şey gelmedi başıma. Doktor kolumu kısa sürede eskisi gibi etkili kullanabileceğimi söyledi.

Bir de Akeno adındaki birisi ile tanıştım bugün ve emin olmalısın ki bir insanın tanışmak isteyeceği son kişi o. Hani deyim yerindeyse derler ya dünyada tek bir erkek bile kalsa ona vermem gibi... Aynı durum geçerli sanırım şu an benim için. Açık olayım sana karşı günlük. Bu adam kadar malını başka hiç bir yerde bulamazsın. Ona karşı neden böyle bir antipati içinde olduğuma pek değinmek istemiyorum ama illaki bilmek istemiyorsan bugün masum bir sivilin ölmesinde en büyük rolü onun oynadığını söylemem yeterli olacaktır.

Bu görevde belki de bir sivilin ölmesinden daha çok insanların shinobilere hak ettiği saygıyı göstermemelerine takıldım. Görevde bir sorun çıkmadığı süre boyunca etrafta toplanan kalabalığın hakaretlerine maruz kalmanın ve bir insanın hayatının senin ellerinin ucunda olmasının da verdiği gerginlik ile birlikte de odaklanamadım benden yapılmasını istediğim şeye. Aslında takımımızdan istenilen tek şey jouninler olay yerine gelene kadar halkı ve masum bir kadını rehin alan kişiyi kontrol altında tutmaktı ama Akeno'nun yaptığı birkaç mantıksız hamle yüzünden hem kimliğimizin açığa çıkması hem de rehin alan uzun saçlı adamın iyice sinirlenmesine bir de benim kurduğum cümleler eklenince iyice batırdık görevi.

Bir insan öldü bizim yüzümüzden belki ama kendilerine aşılanan düşüncelere körü körüne bağlılık gösterip sadece çevrelerine gösteriş yapmaya çalışan insanlar ile aynı dünyada yaşadığımı deneyim ettim bir kez daha. İnsanların, üzerine pahalı bir tişört, altına da marka bir ayakkabı giyerek insanlara gösteriş yapmalarının hayatın bir gerçeği olduğunu anladım bir kez daha. Bu dünyada insanların bilmediği daha onlarca şey yaşandığını her ne kadar üstü kapalı bir şekilde biliyor olsam da bu konuda bilinçlenmiş olduğum ve kendimi birisinin yaptığı davranışı birebir taklit etmeye programlamış koyun sürüsünden ayırdığım için mutluyum. Umarım bir gün diğer insanlar da kendilerine hastalıklı düşünceler aşılandığını fark edip bir şeylerin yanlış ilerlediği fark eder. Umarım bir gün dünya insanların rütbeler ile gruplandırıldığı bir yer olmaktan çıkar...

[Miyahara Miharu]

Saat 14.58
Sıradan Bir Gün
Sevgili Günlük,

Şu an sana anlatacaklarıma üzülmeni istemiyorum. İlk başta seni başka birisiyle aldattığımı düşünüyor olabilirsin ama aslında bunu seni sıkmamak için yaptığımı bilmen gerekiyor. Sen benim tek kalıcı dostumsun. Bir gün, insanları, günlüğümün sararmış sayfalarına bozuk el yazım ile yazdığım kelimeleri okurken görmek istemiyorum. Bir nevi seni dünyadaki herkesten kıskandığımı söyleyebilirim. Sen sadece benim arkadaşım olarak kalacaksın. Başka hiç kimse elde edemeyecek senin yaşattığın mutluluğu.

Ama öte yandan bakıldığında insanların yazdığım denemeleri okumasını istiyorum. Her ne kadar toplumda tanınmış birisi olmasam ya da edebi açıdan herhangi bir ders veya yeteneğim olmasa bile bir kitap yazarak insanların bilinçlenmesini istiyorum. Yazdığım kitabım pek fazla okuyucusu olmayacağını şimdiden söyleyebilirim fakat birkaç kişinin bile toplumdaki gerçek sorunları görmesine yardımcı olacaksam doğru yoldayım demektir. Bilmiyorum bir kitabı ne kadar sürede tamamlayabileceğimi. Sana bile yazmak için pek fazla zamanım yokken bu işin sorumluluğunu kaldırabilir miyim bilmiyorum. Ama istekliğim şu an için. Her ne kadar insanlar ile ilişkilerim pek iyi olmasa bile bu kitabı yazacağım. Yalnız şöyle bir noktaya değinmek istiyorum sevgili arkadaşım. Yazdığım kitaba seninle olduğu gibi samimi bir dil ile konuşmayacağım. Bu kitap daha çok bozuk kafayla karaladığım denemelerin toplandığı bir eser olacak. Böylece sana daha da eğlenceli olan düşüncelerimi anlatabilirim.

Neyse. Senin de içini daha fazla karartmak istemiyorum. İlk iş olarak senin sayfalarına yazdığım iki denemeyi başka bir deftere geçirmeyi düşünüyorum. Ondan sonra da işe gerçek anlamda başlayabilirim. Sakın unutma sevgili günlük. Sen, benim tek gerçek arkadaşımsın. Seni başka sayfalar ile aldattığımı asla düşünmeni istemiyorum.