RPGTurk

Tarifsiz bir sıkıntı var içimde. Daichou binasına gitmek üzere evden çıktım bu gün. Oturduğum binanın merdivenlerini tırmanırken telaş ve endişenin vücudumu sardığını hissettim. Çatıya çıktığımda çoktan şakaklarımda saçlarımın arasından sızan terler birikmişti. Kapıyı açıp terasa attım kendimi. Hızlı hızlı yürüdüm ve korkulukların üzerine sıçradım. Evim fazla uzak değildi Daichou'nun binasına, en azından çatıya çıktığınızda görebilirdiniz. Durduğum yerden izlemeye başladım yağmuru. İlk defa tek başıma, kendi isteğim ve kararımla oraya gidecektim. Daichou ile görüşmek istediğimden değildi aslında. Hayato Kimura'yı bulmak istiyordum. Orada bulamayacak olsam bile elbet kendisini bulmama yardımcı olacak bir insan çıkardı. Sonuçta Kimura'nın hakkında duyduklarımdan sonra oraya sık sık girip çıktığını düşünüyordum.

Terfi aldığımdan beri geleceğim hakkında düşünüyorum. Kariyerimde nasıl ilerlemem gerektiğini. Bir shinobi olarak görevimi tam olarak nasıl yerine getirip, köyüme ve insanlarına elimden gelen en iyi şekilde yardımcı olmayı. Ama düşünmek yeterli değil. Burada direkt olarak başlamalıyım demiyorum. Sonuçta sadece görevlerimi sorgusuz sualsiz yerine getirip bir piyonun görevini üstlenebilirim. Belki biraz daha kurnaz oynayıp ön safta ölüme koşmaya hazır piyonlar yetiştirerek yaparım bunu. Kendime bunları yakıştıramıyorum. Bu yüzden birine danışmam gerekli, tecrübelerinden yararlanabileceğim birikimli bir insan. Adı geçtiğinde saygı gören bir insan. Bu kişi işte Kimura.

Derin bir nefes alıp karşı binaya doğru sıçradım. Ellerimde çakra biriktirip bir su borusuna tutundum. Kendimi yukarı çekip bu sefer dümdüz koşmaya başladım tepeye doğru. Yağmur tutunmamı biraz zorlaştırıyordu ama idare ediyordum. Düz yolda yürümek deli ediyor beni Amegakure'de. Ben bir kent çocuğuyum. Eğer her seferinde işin içine aksiyon katmazsam şehir fazla sıkıcı oluyor. Çok kitap okuyan birisi olarak da bu bitmek bilmeyen yağmurun, neon tabelaların ve ıslak, karanlık ara sokakların içinde kolay havaya giriyorum. Kasvetli ortam beni bunaltıyor, üstüme bir karabasan gibi çöküyor.

Yaklaştıkça merkez binasına içim biraz rahatladı. Biraz hareket ettikten sonra da tek derdim artık biraz yorulmuş olmaktı. Kendimi üzerinde olduğum binanın yamacından aşağı bırakıp ara sokaklara inmek üzere düşüşe geçtim. Su borularından birine iki elimle bu sefer çakra yoğunlaştırmadan yapışıp aşağı doğru kayarak indim. Buradan sonra yürüyecektim ki on altı yaşında yeni rütbesine kavuşmuş fazla heyecanlı bir genç olarak gözükmeyecektim. Adamakıllı yürüdüm binaya doğru. Yere indiğim sokağı bir kaç cadde geride bıraktığımda sonunda merkez binası tüm haşmetiyle önümdeydi. Direkt olarak içeri girmeye yeltenmeyecektim. Kimura'yı tanıyor olabilecek başka jouninleri aradı gözüm. Olur da bir tanesini yakalayacak olursam Kimura'yı nerede bulabileceğimi soracaktım. Öbür türlü binaya girmem ve içeride aramam gerekecekti.

Binaya doğru yürürken bakındım etrafıma. Kim olduğunu kestiremediğim bir kaç shinobi kılıklı adam vardı. Benim gibi onlar da sırılsıklam olmuşlardı yağmurun altında. Su damlalarından oluşan yoğun perdenin içinde kimliksiz birer siluet olarak dikilmekteydiler. Aralarından geçip yürümeye devam ettim. Bana Kimura'yı bulmam konusunda yardımcı olacak gibi durmuyordu hiç biri. Bu yüzden kendimi direkt olarak binanın içine attım. İçeridekilerden umutluydum, Kimura'dan haberi olan biri elbette olmalıydı.

Artık tehlikeli bölgede bulunmaktaydım. On altı yaşında bir çocuk olarak değil de, Amegakure'nin iradesi sağlam bir shinobisi, bir chuunin olarak bu binadaydım. Duruşumu dikleştirdim kapıdan içeri girerken. Saçlarımı geriye doğru attım. Böylece olgunluğumu ön plana çıkaracak güzel bir detay ile desteklemiştim görünüşümü. Elimi kafamın arkasına doğru sürerken arayışta olan gözlerim tanıdık bir simayı seçti. İçeride bir avuç insan vardı zaten. Shiro Akira'nın burada ne işi olabilirdi ki? Elinde bastonu, önündeki adam ile konuşmaktaydı. Yürümeye başladım. Merak duygum adımlarımı bir kayığa çarpan tatlı dalgalar gibi ona doğru çekiyordu. Yanından geçerken konuştuğu şeye dair bir kaç kelime kapabilmek için kulaklarıma odaklandım. Her ne kadar beni ilgilendirmese de akademiden beridir adam akıllı görmediğim bu arkadaşın nelerin peşinde olduğunu merak ettim sonuçta.

İçerideki sessizliğin ortamdaki ciddiyeti ağırlaştırması ile endişeli hissetmeye başladım ister istemez. Kimse dönüp suratıma bakmıyordu bile. Bir hayalet gibi zaten tek tük olan insanların arasından yürümeye devam ettim. Ne şüphe içinde ne de kontrol amaçlı en küçük bir bakışı bile çekmemiştim üzerime. Garibime gitti bu durum. Sonuçta Ame-Chou binasında elimi kolumu sallayarak dolaştığımı düşününce beklentim buydu. Kendimi akademi günlerinde gibi hissettim. İnsanlara karşı mesafe koyduğumdan beridir ben onların yanına gitmediğim sürece kimsenin aklına bile gelmezdim. Zaten bir süredir bu kadar kişiyle aynı ortamda bile bulunmamıştım. Nefes alışımın ve verişimi bile duyabildiğim bu yerde kendimi kütüphanede gibi hissettim. Islak botlarımı gıcırdatmamak için tabanımı yumuşakça basıp parmaklarımı fazla bükmeden adım atıyordum istemsizce. Herkes en küçük fırsatta rahatsız olmak için bekliyormuşcasına sakince işlerini halletmekteydiler. Ben de onlara uydum. Beni rahatsız etmiyorlarsa ben de onları etmeden önce bir binayı dolaşacaktım. Kimura buralarda bir yerdeydi.

Yavaş yavaş binanın derinliklerine doğru çekilmeye başlamıştım. Vasat görüntüsü ve tenhalığı ile bina, istemediğim o havaya girme saçmalıkları beynimi ele geçirmeye başlamıştı. Tedirgin hissediyordum. Sanki olmamam gereken bir yerde bulunuyormuşum gibi. Shiro Akira'yı düşünüyorum da, acaba neden köyden çıkmak istiyor. Köyün dışında ne var? Yani, köyün dışına asla turistik ya da kişisel amaçlarla çıkmadım şu güne kadar. Acaba macera duygusu mu onu buraya getiren? Düşünceler beynimi kurcalarken merdivenlerin oradan ilerleyip bir koridora çıktım. Burada benim ve iki-üç kişinin dışında kimsecikler yoktu. Koridorda ilerlerken gözüm tabelalara takıldı. Sağda solda bir kaç odanın kapıları koridor boyunca dizilmişti. Kapılar kapalıydı ve tabelaların üzerinde içeride ne olduğuna dair hiç bir şey yazmıyordu. Kapıları açıp bakmak istemedim ama. Sıradan, işlevsiz odalar gibi duruyorlardı. Büyük ihtimalle açmaya kalksam birisini kitli çıkacaktı.

Binanın öbür kısımlarını da kontrol etmeliydim. Biraz zahmetli bir iş tabii etrafta dolanmak. Özellikle tenha ve aşırı ciddi bir ortamda insan cidden zorlanıyor. Biraz daha bakınmak için devam ettim yürümeye. Bu katı iyice dolaştıktan sonra olur da Kimura'ya rastlayamazsam mecburen birilerine sormak zorunda kalacağım. Yani, sormak falan benim için sorun değil de, geri kalan katları da bu şekilde dolaşamayacağımın farkındayım. Adımlarımı sıklaştırdım ama sakinliğin ortasında dikkat çekmeyeceğim kadar. Sadece bir an önce diğer kısımları da kontrol edip Kimura'yı bulmak istiyorum çünkü.

Umudumu kestim artık. Kimura'yı bu şekilde bulamayacaktım. En azından kendisine mesaj bırakabileceğim birini bulmak üzere danışmaya gideceğim. Bilmiyorum, mesajıma geri döneceğini pek sanmıyorum açıkçası. Üstelik kendimi ona karşı biraz rezil etmiş olacağım. Ya da vazgeçtim. Adama bırakacağım mesajda ne yazabilirim ki? Bir mekan, adres yazıp oraya gelmesini mi isteyeceğim? Koskoca Hayato Kimura'yı ayağıma mı çağıracağım. Terbiyesizlik olur bu.

Belki de sadece danışmaya bir uğrayıp sormalıydım en başta. Etrafta boş boş gezinerek bir hata yaptım. Belki de sadece yarın burada olacağını öğrenip evime dönmüştüm şimdiye. Üst katlara çıkmak istemiyorum tabiiki de. Durduğum her saniye baskı hissediyorum zaten. Hole doğru gelmiştim. Başladığım yere dönmüştüm resmen. Etrafıma bir bakındım, son kez birine sordum. O da sadece omuz silkerek yardımcı olamayacağını belirtti. İşte o an sadece çıkıp gitme kararı aldım. Kapıya doğru yürüdüm. Emin adımlarla, çünkü boş boş dolaşıp çıktığım pek belli olsun istemiyordum. İşimi bitirmiş ve binadan dışarı çıkıyordum. -normal bir şekilde-

Binanın kapısına doğru yürümeye başladım. Etrafı son kez bir kestim göz ucuyla, Kimura'yı görme umuduyla. Ardından kapıyı açıp gidecektim ve fazla sıkıcı olan bu yerden çıkacaktım.

İşte o an aklıma bir fikir geldi. Binanın içinde işsizce dolaşmaktan daha güvenli bir fikir. Kapıyı izleyebilirdim yağmur almayan bir yerde dikilip. İçerdeyse eninde sonunda çıkacak, dışarıdaysa eninde sonunda binaya girecekti. Saatlerce beklemeyi göze alıyorum. Çünkü kararlıyım. Bu gün mutlaka o adamla bu konu hakkında konuşmalıyım.