[Ame] Koruma

[Kiichi Asai]

Var mı burada beni tanıyan bir kimse?
Ben Lear değilim her halde!
Böyle mi yürür Lear? Böylemi konuşur? Gözleri nerede?
Ya anlayışı kıtlaştı,ya zihni uyuştu.
Uyanık mıyım acaba?
Biriniz söylemez mi benim kim olduğumu?
-William Shakespeare

Napıyorum ben burada? Ne zaman kaybettim tüm vücudumun kontrolünü? Hangi hormon eksikliği beni bu
çemberin içine atmaya kalktı? Kimim ben... Asai'mi yoksa vücudun kontrolünü ele geçirmiş gölgesi mi?

Gökyüzünde tekrardan beliren karanlık yarılmıştı yeniden iki kılıç darbesi ile. Güneşin parıldayan orduları tarafından gölgelerin en dip köşelerine itiliyorlardı. Tüm saldırganlığı ile kaçıyordu ve önüne çıkan ilk engele tüm gücüyle çarpıştı. Gagasını insan teninin narin sıcaklığı ile buluşturmak pençeleri ile kendisini güneşten korumak için yeni biri kılıfın derisini çıkarmak istiyordu. Ama karşısında beliren onu bu duruma sokan kişiydi zaten. Saldıramıyordu, başarsa da zarar vermeyen çekimser dokunuşlardı bunlar. Kanat sesleri ve kulakları sağır eden gaklamaları ile bir çeşit tatmin duygusu yaşatıyordu sadece kendisine onu uzayın gerçekliğinden silen olaya kadar.

Bense aynı hikayeyi farklı açılardan tekrar yaşıyordum. Prizmadan kırılıpta mor renge ayrılmış beyaz ışık gibi belirmiştim namiyonun yanında ama ışığın getirdiği göz kamaştırıcılık az önce erkekliğini elimde hissettiğim kişi tarafımdan omzuma yediğim bir tekme ile sonuçlandı. Başaramamıştım. İki elim birazdan çatırtılarına katlancağım toprağı izlemekle yetiniyordum. Kırılmıştım. Bu sefer kalkabilir miydim bilmiyorum? Kalkmak istiyor muydum onuda bilmiyordum. Pes etmek en akıl mantıklısı olaydı. Ama göremediğim bir gürültü patırtı ardından elimin altında başlayan çatırdamalardan koyu renkli bir sis yükselmeye başladı. Ve takriben de balçıkla kurumamış asfalt kıvamınnda akan bir sıvı.

Refleks olarak ellerimi çekmiş ve biraz daha yukarı doğru kalkmaya çalışıyordum. Biraz önümde duran sessizce kıvranan Namiyo'yu görebiliyordum ama kimi kurtarmam gerek diye bir soru. Ama cevabı da kalın bir sesle benden başkasına ait bir ses tarafından yankılanıyor beynimin içinde. Yaşlı birinin sesi, saçlarını yaşlılığa kaptırmış yüzündeki kırışıklara engel olamamış ama vücuduna vurmuş olan yaşlılığın hiçbir etkisi sesinde bulunmayan bir adamın.

''yaşamak şakaya gelmez,
büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın
bir sincap gibi mesela,
yani, yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden,
yani bütün işin gücün yaşamak olacak.''

Kendime gelmiştim biraz daha. Kenzan adındaki birini görüyordum bunu da başkasından duyuyordum zaten o anda. Sisler içine tamamen gömülmüş az ritüal taşının üzerinde duruyordu. Bunak şamanlarda mühürü kırdınız falan filan gevezelik yapıyorlar, çığlıkları ile götlerine vura vura kaçıyorlardı. Ancak dört kişi kalmıştı ki bunlar yetkili birer abilere benziyorlardı. Yüzümü tüm bu olaya daha güvenli dönebileceğim bir açıya almaya çalışacaktım. Belki biraz daha ilerlemiş bile olurdum yayılan sisin içine. İçimden bir parçanın onun içine atlamak istediğinden olsa gerek bu ama o duyguları bir süre daha mahzenlerde tutmam gerekiyordu.

[Wakahisa Yuudai]

"Lanet olsun."

Mühürleri yapmaya başladığımda, görüş açım tamamen netleşti, ancak o zaman farkettim ki katanalı saldırganı içine alacak kadar büyük bir su kütlesi yapamayabilirim. Ama şansımı denemem gerekiyor. İşte burada önemli bir faktör devreye girdi. Asai'nin Sanzengarasu'su sayesinde hem ben zaman kazananacağım, hem de Suirou çok etkili olmasa da kimse beni engellemeyecek. Ama biliyorum ki, katanalı herif kargaları kolayca yok edebiliyor. Burada da şans devreye giriyor. Lütfen, şanslı olalım da kargaların hepsini yok edemesin. Mühürleri yaparken dikkatimi olanlara vermek zor olsa da adamın iki darbeyle kargaları kestiğini, ama üçüncü darbe ile kesemediğini farkettim. Şans faktörü de böylece açılmış oldu. Katanasını kınına koyması ise benim için çok büyük bir avantaj. Ama mühürleri tamamlamak bu kadar uzun sürdüğü için anladım ki mühür çalışmaları yapmam gerekiyor. Eve dönebilirsem onu da yaparım. Katanalı herife doğru ilerlerken Asai'ye göz gezdireyim dedim. Gördüğüm şeyler işlerin kötü gittiğiydi, ama şu anda yapabileceğim tek şey Asai'ye inanmak. Yolumdan geri dönebilecek bir durumda değilim. Katanalı herifin yanına ulaştığımda, beklediğimden daha büyük, ama onu hapsedebilmek için yeterli olabilecek küreden daha küçük bir küre oluşturdum. Tam katanama dokunacaktım ki, geriye doğru, bir kayalığın üstüne zıpladı. Kayalığın üstündekinin ne olduğunu tam olarak kavradığımda, ürpermiştim.

"Siz.. o kör kadına ne yapıyorsunuz ?"

Bir an bizim saldırganları takım arkadaşıymış gibi gördüm. Belki de diğer adamın boynunu kırarak isteyerek olmasa da bize bir iyilik yaptılar. Sonuçta şu anda karşılarında bir grup manyak ve kör bir kadın var. Tam olayın ne olduğunu anlamaya çalışırken, kayanın çatlamaya başladığını fark ettim. Çatlakların içindeki siyah dumanı da görebiliyorum. Bu beni çok ürküttü. Belki de bu adamların yaptığı şeyi bozmamalıydık. Beni çok daha ürküten şey ise, yerden çıkan siyah sıvı oldu. Burada tek bir avantajımız var. Ben Suirou'yu uygulayamadım, ama katanalı herif yere düştü. Artık onu yakalamanın kolay olduğunu varsaydığımızda, geriye tek kalan Asai'ye saldırmış olan saldırgan oluyor. Bana doğru gelirken arkadaşının ismini öğrenmiş oldum.

"Di-dikkatli ol Kenzan!"

"Demek adın Kenzan, katanalı." En çok sinirimi bozan da oydu zaten. Bir kaç dakika, hadi bilemedin bir-iki saat geriye gidersek, çok havalı takılıyordu. Kendini bir şey sanıp da iki katana manevrası öğrenip güçlü olmayan bir heriften başka bir şey değil. Ve o sırada, az önce ayin yapan adamlar ise mührün kırıldığına ve bir şeyin serbest kaldığına dair bağırıştılar. Dört tanesi dışında çoğu kaçıp giderken tekniklerimizin yavaş yavaş yok olduğunu farkettim. Durumun tam olarak farkına vardım mı bilmiyorum, ama chakramızı bastıran bu siyah sis olabilir. Ve o sırada, Kenzan'ın katranla kaplandığını çıkardığı sesler sayesinde farkettim. O sırada çok tanıdık bir ses duydum.

"TUTTURUU~Süper Elit Taijutsu Ustası Yabuko geldi!"

Hadi bakalım. Yabuko, hiç de ayak bağı olabilecek biri değil. Aksine, tam bir kavga makinesi. Bu da işimizi kolaylaştırıyor. Ama ayak bağı olabilecek birini tanıyorum. Asai'ye önceden saldıran herif. Ne yani, şimdi yeni bir rakip doğuyor diye onunla birlik mi olalım ? Onun gibi bir dallama ile birlik mi olalım ? Bunu hiç birimizin isteyeceğini sanmıyorum. Şu an onu kolayca öldürebilirim. Üç farklı dikkat dağıtma noktası var. Yabuko bir taraftan bağırıyor, Asai ayağa kalkıyor ve onu asıl korkutan, katranlı sahne. Yapacağım şey çok basit, teker teker planımın üstünden gitmek. Herkesin arkasında bulunduğum için bunu yapmak da kolay olacak. Katanamı Suirou için kınından çıkarmıştım. Hala elimde olan katanayı, hızlıca Asai'nin saldırganına doğru koşarak kalbinin olduğu bölgeye saplayacağım. Tutturamasam bile, sırtından büyük bir darbe alacak. Tutturursam, bingo.

[GM - Naruto]

Herkes ne olduğunu çözmeye çalışırken Yabuko arkadan oldukça sesli bir şekilde geliyor. Şemsiyesini açıp seksi bir poz ve arkadan kendine efekt de vererek geldiğini bağırıyor herkese. Sukejuro'nun kardeşini, Asai'yi ve Yuudai'yi rahat bir şekilde görüyor. Ne yazık ki katrana bulanmış olan Kenzan'ı fark etmiyor. Sadece karşısında bulunan taşta bir sorun olduğunu anlayabiliyor. Sanki bir şey kaynatılıyormuş da, kapağından taşmış gibi çıkıyor siyah sıvı.

Asai kendine gelmeye çalışarak ayağa kalkıyor ve taşa doğru döndürüyor kendisini. Bu katran benzeri sıvı ilk başlarda yerden taşıp, tutunacak birini arıyormuş gibi Asai'nin bacaklarına doğru yönelse de, Kenzan dengesini kaybedip içine düşünce Asai'den uzaklaşıyor.

Sukejuro'nun kardeşi bir Kenzan'ın durumuna, bir de size bakıyor. Bu yüzden Yuudai katanasını sıkıca kavrayıp üstüne koşmaya başladığında da bunu görebiliyor. Sırtına doğru gelen katanayı fark ettiği anda sağa doğru dairesel bir şekilde dönüyor ve Yuudai'nin onu ıskalamasına neden oluyor. Üstelik momentumunu da kullanarak sağ eli ile sırtına dirseğini geçiriyor. Sanki Yuudai bu hareketi yapmamış gibi arkada şemsiyesi açık Yabuko'ya dönüyor sonra da. "Suke-chan'ın yanına gitmek ne demek?" diye hırlıyor. Neredeyse 5 dakikadır ağzını her açtığında bir soru cümlesi yöneltiyor size bu adam. Yuudai sırtına aldığı darbe ile katrana bulanmış Kenzan'ın en yakınındaki kişi oluyor.

Tam bu anlarda Asai Kenzan'ın vücudunun katranın içinden ayağa kalktığını fark ediyor. Siyah sıvı vücuduna sıkı sıkı tutunmuş ve buldukları her delikten vücudunun içine girmeye çalışıyor. Çocuk elleri ile yüzünü kapatırken iki büklüm bir şekilde bağırıyor. Hepiniz garip bir güç hissediyorsunuz çocuğun etrafında. Biraz sonra da bu güç gözle hafiften seçilebilir gibi oluyor. Çocuğun silüetinin etrafı siyah-kahverengi bir ışıkla parlıyor. Hiç hayra alamet bir durum yok karşınızda ama sonrasının ne olacağını tahmin edemiyorsunuz.

İzleyin youtube.com

[Yukimura Yabuko]

Bir insanın bir savaşa girmesi için bir nedene ihtiyacı yoktur, sadece insan olması bile bir şeyler için savaşmasına yeterlidir. İnsan doğası gereği daha fazlasına sahip olup egosunu tatmin etmek ister. Ben egoist bir insanım, bunu reddetmek için bir sebebim yok. Hiç bir zaman hümanist birisi de olmadım, tersine kendi bedenimi bile araç olarak kullanıp amaçlarıma yöneldim.

Zihnim sessizliğinde boğulup sadece iç güdülerine yerini bırakmış bir kaç parça çakıl taşından farklı değil. Bir birine sürtersem arada bir bir kaç kıvılcım çıkarır ancak asla bir yangına sebep olmayacaklar çünkü fikirler kurumaya kalmadan çoktan yitip gitmiş olur. Karanlığında boğulan zihnim de böylece daha fazla bulanıklaşır ve sadece egosunu tatmin etmek isteyen daha büyük bir ego balonu kalır geriye. Ben buyum.

Önümde git gide garipleşen duruma bakınca ne söylemem gerektiğini bile bilemiyorum, biraz önce ağabeyini öldürdüğüm adamla başlattığım bir nefret bağımız vardı. Onun az gerisinde Yuu-chan en ileride de gördüğüm kadarıyla yerde dinlenmeyi seçen Asai-ichhi bulunuyor. Bir de garip bir taş bulunmakta, her ne kadar ne olduğunu çözememiş olsam da henüz güçlü bir şeyler gelirse kendimin ne kadar geliştiğini deneyebilirim.

Soğuk bir an yaşandıktan sonra o anlık ivmeli geçişler başlamıştı be göz açıp kapayana kadar bir kaç saniye önceki dünya eriyip başka bir yer yüzüne akmıştı. Bir kaç yaprak düşercesine, Yuu-chan az bir miktar öteye savrulmuştu, karşımda hırlayan bir çeşit hayvan kalmıştı. Zararsız bir hayvan yoktur, eğer onların sürüsünü bozarsanız çomak soktuğunuz kovandan çıkacak diğerlerine de hazır olup dumanı tüten bir ateş tutmak gerekmektedir.

Bana gelen soruya cevap vermeye kalmadan, o garip taşın içinden çıkan karanlık daha da belirgin olmaya başlamıştı. Sonunda gözle seçilebilir karanlık parlama etrafı sarmış ve o belirsiz uçuş başlamıştı. Her ne kadar dişlerimi ona geçirmek istesem de önce hırlayan bir hayvanı tedavi etmek zorundaydım. Buradaki herkes gibi o da benim avım olacak sonuçta.

Ağabeyine ne olduğunu sormuştu meraklı çocuk "Anlatacak kadar vaktim yok, daha değerli bir av beni bekliyor." deyip biraz daha sinirlenmesini ister bir şekilde "Öldü, detayları diğer tarafta paylaşırsınız." diye soğuk bir şekilde ekleyecektim. Hemen ardından bu ordamdan biraz uzaklaşmak adına bir miktar ormanın içine dalıp ejderha salyasını içecektim. Böylece ne Asai-ichhi'nin ne de Yuu-chan'ın ayağına bağ olmayacağım. ilk hareket onun olsun, içkimi içip hazırlanmak daha önemli. Bir de şemsiyemi kapatıp sopa olarak kullanacak şekilde tutup gardımı almak.

[Wakahisa Yuudai]

Hayatta kimsenin unutamayacağı anlar vardır. Belki tüm dünya üzerinden görülen bir patlama, bir ırkın yok oluşu, iki insanın sokak kavgasında birbirlerini öldürmesi gibi. Bu anların hatırlanacak kadar değerleri vardır. Belki de en çok değer vermemiz gereken anlar bu anlardır. Bu görev içinde unutamayacağım çok şey oldu. Ama belki de unutamayacağım en büyük şey, gördüğüm en son şey olabilir. Az önce adamın dirseği bana patlatması bile değil. Gördüğüm şey, Yabuko'nun şemsiyesini açıp verdiği seksi poz. Bu görüntü asla aklımdan çıkmayacak. Yabuko'yu her gördüğümde o seksi hareketi hatırlayacağım. Bir an gerçekten bu göreve hiç girmemeyi diledim. Ama sonra farkettim ki, bir shinobi iseniz her şeyle karşılaşabilirsiniz. Tabii bu kadar saçma bir şeyle karşılaşmanız biraz garip olur ama, neyse karşılaşırsınız.

Ne yazık ki saldırım işe yaramadı. Yediğim dirseğin acısıyla Kenzan'a yakınlaştım. Onun durumunun belirsizliği onu umursamamı engellese de, her an her şey olabilir. Ama beni en çok sinir eden, umursanmamak. Diğer saldırgan ona yaptığım hareketi umursamadı bile. Belki de çok basit bir hareketti, ama ben bir Wakahisa mensubuyum. Güç arkadaşlığı mantığımı kırmanın vakti geldi. Ben bu adama gücü için saygı falan duymam. Wakahisa klanına yapılan bir saygısızlık var. Bu saygısızlığı yapan adamı kıracağım. Gerekirse Yabuko'nun şemsiyesini bu adamın götüne ben sokarım. Alıştırma dönemi bitti, sizi çakma shinobiler. Hadi bakalım, şimdi neler olacak.

Yabuko, soğuk bir şekilde Suke'nin öldüğünü söyledikten sonra ormana doğru ilerlemeye başladı. Ne yapacağından tam emin olmasam da, onun için zaman kazanmak yapılabilecek en doğru şey olmalı. Öncelikle yapmam gereken hesaplamak. Namiyo'nun en arkada olduğunu sayarsak, taktiğim onu pek etkilemeyecek. Ama şimdiden onu uyarmanın vaktidir. "Namiyo-san, Yabuko'nun olduğu tarafa doğru uzaklaş. Bana güven." Her ne kadar taktiğim onu etkilemeyecek olsa da, risk almamak iyidir. Arkama baktığımda, Asai ve diğer saldırgan var. Asai'ye güveniyorum, yaptığımı anlayacağına eminim. Öncelikle hızlıca Asai'nin yanına geçeceğim. Saldırgana hiç dokunmayacağım için bana da saldıracağını sanmıyorum, yarım akıllı şerefsizin teki zaten. Asai'nin yanına geçtiğimde, Suiton: Mizurappa'nın kısa mühürlerini uygulayıp Asai'nin yapacağı herhangi bir Raiton tekniğini yapana kadar Mizurappa'yı açık tutacağım. Suiton ve Raiton, birlikte iyi çalışır. Asai'ye doğru koşmaya başlayıp Asai'ye sesleneceğim. "Asai, sana bir soru sormuştum, ne yapacağını biliyorsun." Hadi Asai, göreyim seni. "Suiton: Mizurappa!" Saldırgan, bittin sen.

[Kiichi Asai]

Sisin içine biraz emekleyerek biraz da doğrularak ilerlemiştim. Kendimi bu katranla yoğrulmuş sisin içinde hayal ediyordum. Ama gördüğüm şeyler yüzünden de korkuyordum. Kendimi bir an önce geri atmalıydım fakat bu düşünce ne zihnime düşse bir adım daha atıyordum ileri doğru. Kenzan denen o katanalı herifi hiçbir sorun olmadan görebiliyordum. Tam önümdeydi, acısının büyüklüğünü en iyi ben görebiliyordum ve en iyi de ben işitebiliyordum ses tellerini bir bir koparan çığlıklarına olan yakınlığımdan.

Topraktan bir hareketlilik daha gelmişti yaşayan bir katran parçası bana doğru ilerlemeye başlamıştı. Korkuyordum artık. Dışıma yansımasa da içimden korku filmlerinde ki iskeletorların titreme seslerinin çıktığını biliyorum. Ama olan ya da olmayan tanrı bana bir şans bahsetmişti galiba. Çıkan balçık hedefini bir anda değiştirmişti ve Kenzan'ın içine doğru ilerlemişti. Siyah sıvı adamın bütün hücrelerine işliyor gibiydi. Gördüğü her delikten en iç boşluklara doğru ilerliyordu. Aklıma çocukluğumdan kalma bir dua gelmişti. Ve orta şiddet bir seste mırıldanmaya başladım.

Korkmamalıyım. Korku akıl katilidir. Korku toptan yok oluşu getiren küçük ölümdür. Korkumla yüzleşeceğim, üzerimden ve içimden geçmesine izin vereceğim. Korku geçip gittiği zaman, geçtiği yolu görmek için iç gözümü ona çevireceğim. Gittiği yerde hiçbir şey olmayacak; yalnızca ben kalacağım


Ne zaman diğer çocukların yumruk ve tekmelerine mağruz kalmaya başlasam içimden bu duayı geçirirdim. Dışımdan da herkesin ayağı kalkması için özel çaba sarf ettiğim çığlıkları atardım. Peki işe yaramış gibi duruyor mu? En azından kendini tanıyan biri olarak söyleyebilirim ki bu darbeler içsel olarak beni yıkmayı başaramadı. Tekrar da başaramayacaktı. Başaramamalıydı. Daha gidip bulmam gereken biri daha vardı. Ve onun vereceği cevapları merak ediyordum.

Geri eğer güvenli ve bir mesafeye çıkabileceğim kadar zıplayabilirsem hemen kendimi geri fırlatacaktım ama onu başaramazsam da bir iki adımla da bunu başarabileceğimi biliyordum. Aldığım riski sıfıra indirmem gerekiyordu. Bir de şu Sfenks kılıklı Yabuko olmayanın daha önceden sorduğu soru vardı. Ne sormuştu lan bu adam?.. Evreka. Raiton'du. Sorduğu sorunun cevabı raitondu ve eğer hazırladığı mühürleri düşünürsek iş birliği yapmam gerekiyordu. Ama işe yaramamasından kor... Hayır bu kelimeyi kullanmamalıyım. Başarabilirdim. Tüm bu chakra baskılayan sis şeylerini alt edebilirdim. Eğer müsait bir zemine gelebilirsem Raigami için gereken mühürleri girmem gerekecekti. Hedefim zaten apaçık karşımda duruyordu az önce. Artık bir insan değildi. Zaten insan olsa ne fark ederdi ki hepsi aynı değil mi?

[GM - Naruto]

!

GM - Naruto yazdı:

Yuudai lütfen, hamlelerini sanki bir aptala anlatıyormuş gibi anlatır mısın? Bundan önce de aynen böyle bir şekilde saatlerce ne yaptığını anlamaya çalışmıştım. Şimdi de kime doğru tekniği kullanacağını çözmeye çalıştım. Adam benim klanıma hakaret etti diyorsun, ama Namiyo'ya Yabuko'ya koş diyorsun. Ben Kenzan'a doğru attığını var sayıyorum, tam tersi ise de itiraz hakkın falan yok. Oraya açık açık "Gm-Bacı, ben tekniğimi Suke'nin kardeşine ginsengliyorum." ya da "Ben katranlı bebeye fişekliyorum bu tekniği" yazmalıydın.

Yabuko geriye söyleyeceklerini söyleyip geriye, ormana doğru kaçıyor içkisini yudumlamak için. Bulduğu uygun bir alanda açıyor Ejder Salyası'nın kapağını ve 1 birimlik bir kısmını rahat rahat boğazından akıtıyor. Yakıcı bir tat bırakıyor sıvı ağzına ve boğazına ve anında kanının kaynadığını, kaslarının gevşediğini ve chakrasının vücudunda daha akıcı bir hal aldığını hissedebiliyor. Bu sırada da Sukejuro'nun kardeşi Yabuko'nun peşinden gelmemiş olsa gerek ki, herhangi bir saldırı olmuyor. Ancak Yabıko'nun içinde felaket bir dövüşme, insanlara kendini kanıtlama ve bu ortamdaki en iyi kişi olma isteği var. Üstelik kafası da güzel. Bu yüzden bir plan kurmadan tekrar ortama dönmek zorunda.

Bu sırada Yuudai, Wakahisa klanının Namiyo ve Asai gibi sevimli hatunların önünde saygısızlığa uğramasını bir kenara bırakarak karşılaştıkları büyük tehlikeye odaklanıyor. Etrafta kenzana bağlanacak katran kalmamış, ve çocuğun o bağırışları artık sadece hırıltılara dönmüş durumda. Elleri ile kapatmış olduğu yüzünü açıyor. Hırıldayarak ellerine bakıyor. Bu sırada siz de gözlerini görüyorsunuz ancak gözleri aynı katran gibi simsiyah olmuş. Artık beyazlıkları görünmüyor.

Asai de bu adamdan elinden geldikçe uzaklaşmak için geriye atıyor kendini, Yuudai'nin yanına düşüyor. Kenzan'a en yakın kişi yerde oturur pozisyonda duran ve etrafına bakan Namiyo oluyor otomatikman. Sukejuro'nun kardeşi de ilk önce Yabuko'nun peşinden ormana doğru koşuyor ama açıklıktan çıkmadan duruyor. Yabuko'nun da duyabileceği bir sesle "Hassiktir lan oradan, Suke-niichan öyle kolay kolay ölmez." diye bağırıyor. Abisine böyle güvenmesi aslında oldukça sevimli olsa da, gerçeği bildiğiniz için bu biraz üzücü oluyor sizin için. Çevrede şok içinde Kenzan'a olanları izleyen 3 kadar adam daha var sizin dışınızda ama oldukları yere pusmuşlar sadece.

Çizdim ortamı, bundan sonrasını bu durumlara göre okuyun.

Kenzan sonunda kafasını kaldırıyor ve karşısına bakıyor. Göz bebekleri belli olmadığı için kime baktığını anlamıyorsunuz ancak etrafına hala felaket bir güç salgılıyor. Asai ve Yuudai çocuğun ağzından ve burnundan siyah siyah akan katranı görebiliyor. Arkanızda duran Sukejuro'nun kardeşi de herkesi pas geçip Kenzan'a doğru koşuyor bu sırada. Amacı büyük ihtimal ile arkadaşına yetişip size karşı onunla birlik olmak. Namiyo da karnını tutarak kalkıyor yerden, korku ile etrafına bakınarak yavaş adımlarla uzaklaşıyor. Yeterli bir hızı yok. Bu sırada da siz tekniğinizi hazırlıyorsunuz. Ancak bu güç karşısında kendinizi güçsüz hissetmeden de duramıyorsunuz. Asai'nin kurt olarak çıkaracağı elektrikler Yuudai'nin tekniği ile birleşince biçimlerini kaybediyorlar. Su Yuudai'ye, elektrik de Asai'ye bağlı olduğu için sürekli devam ettirebileceğiniz bir teknik oluyor bu. Ancak tahmin ettiğinizden daha güçsüz çıkıyor teknikleriniz. Gene de belli bir çarpması ve tazyiği olacağını düşünüyorsunuz. İleriyor bu elektrikli su ve Kenzan'ın göğsü ile buluşuyor ve çocukta ciddi ciddi hiç bir etki bırakmıyor! Sadece onun hırlamalarını sinirli bir tona döndürüyor. Kaşlarının elektrik yüzünden istemsiz bir şekilde seğirdiğini görebiliyorsunuz. Pek umurunda gibi değil açıkçası. En azından yüzünü akan katrandan yıkadığınız için mutlu hissediyorsunuz kendinizi, bir nebze.

Sonra Kenzan insani olmayan bir tonda böğürüyor sizi yerinizden zıplatacak kadar aniden. Sukejuro'nun kardeşi ve Namiyo da panikle olduğu yerde kalakalıyorlar. Siz bitmesini istemeseniz de tekniğiniz yok oluyor Kenzan'ın önünde. Sonra da çocuğun delice açılmış simsiyah gözleri parlamaya başlıyor. Hava birden ağırlaşıyor. O kadar ağırlaşıyor ki dizleriniz sizi taşıyamaz duruma geliyor saniyeler içinde ve ikiniz de yan yana yere eğilmek zorunda kalıyorsunuz.

"Kenzan! Ne yapıyorsun?! Bana, bana neden-"

Sukejuro'nun kardeşinin sesi Kenzan'ın tek bir hareketi ile bir anda kesiliyor ve diz çökmüş vücudu aniden sağa doğru savruluyor. Ancak çocuk gerçekten çok akrobatik bir şekilde havada yönünü zorlanarak düzeltiyor ve bir ağaca tutunuyor. Sürüklenip, dengesiz bir şekilde bir yerlere çarpıp ölebileceği bir durumu engelliyor. Ancak cidden zor bir şekilde tutunduğu için yere düştüğünde ayakta duramayıp yere düşüyor. "Bana da mı saldıracaksın?" diye bağrıyor dişlerinin arasından tekrar.

Kenzan pek onu duyuyormuş gibi gözükmüyor. Daha çok sebepsiz yere, etraftaki insanlara saldırıyormuş gibi gözüküyor. Tekrar kolunu kaldırıyor. Sanki birini yanına çağırıyormuş gibi bir hareket yapıyor. Yanınızda yere düşmüş olan Namiyo'nun çığlık atarak inanılmaz bir hızla Kenzan'a doğru gittiğini görüyorsunuz, ardından kenzanın yanındaki kocaman kaya parçasına son hızda kafasını çarpıyor. Asai kızın ellerinin arasından düşen hikaye kitabını fark ediyor.

Aslında sıra size gelmiş olsa da Kenzan belki bir nedenden, belki de sadece kafasına öyle estiği için sizi sona saklıyor gibi gözüküyor. Yanınızda Kenzan'ın tekniğinden etkilenmiş adamlara dönüp bir tanesini sağdan sola vurmaya başlıyor. Hareketleri eskisi gibi soğukkanlı ve keskin değil. Daha çok yabani ve yüzünde çok korkunç bir gülümseme var. İçinde yüksek bir güç olduğunun farkındasınız, yapabiliyor ve yapıyor. Elektrik yüzünden hala seğiriyor bazı kasları. Başkası olsa paralize olurdu, ancak çocuğu şuan kesinlikle ilgilendirmiyor. Adamın cansız bedeni öylece havaya uçuyor sonrasında ise Kenzan eli ile tora mühürünü yapıyor ve derin bir nefes alıp daha önceden bildiğiniz bir teknik olan Karyuu Endan'ı üflüyor düşmek üzere olan adama. Ancak bildiğiniz üzere bu tekniği yapabilmek için oldukça uzun bir mühür serisi gerçekleştirmeliydi. Ancak sadece son mührü ile uyguluyor gözlerinizin önünüzde. Eğlencesine adamı yakmayı düşünmüş olsa da ağzından çıkan alev o kadar büyük ki önünde yatan kadını, adamı, Sukejuro'nun kardeşini ve ormanı da yakmayı başarıyor.

Genel: Yuudai ve Asai güçlü bir Fuuton tekniği yüzünden sınırlı hareket edebiliyor. Yabuko havadaki garipliği fark ediyor ancak tekniğin etkisinde değil. Namiyo Kenzan'ın ayağının dibinde, hikaye kitabı Asai'nin kolunu uzatıp alabileceğiniz bir mesafede. Sağ tarafınızda bir yangın başlamış durumda, Kenzan Katon tekniğini hala sonlandırmış değil. Çıkan devasa alevleri izlemekten zevk alıyor gibi. Sadece bir tane adam hayatta, o da size doğru sürünerek kaçmaya çalışıyor.

[Yukimura Yabuko]

Her ne kadar amacım oradaki insan sayısını azaltmak için üstüme çekmeyi planlamıştım ancak peşimden gelmiyor gibi görünüyordu. Etrafa biraz bakındığımda burada bir çatışma çıkacağını hayal edemezdim. Üstünden koşulacak kadar uzun ağaçlar ve yeşil ormanın hafif o Amegakureyi andıran nem kokusunu derinlemesine içime çektim. Ne olabileceğini bilmiyorum, içkimi içince kendimi bir miktar kaybedeceğimi de biliyorum. Garip iç güdüleri olan bir insanım, güç her şey benim için. Acı hissim azalacağı için ne kadar zarar göreceğimi de tahmin edemiyorum. Bu iyi ancak bir o kadar da kötü. Gözünü kapa ve her şey başlasın...

Son bir derin nefesten sonra içkinin kapağını açıp kokusundaki o sarhoş edici pirinç mayasının kokusu ile uyuşma burnumdan damağıma doğru yayılmaya başlamıştı çoktan. Ağzıma damlayan ilk damlada sanki bedenim yanıyormuşçasına bir his vermişti. Damağımdan mideme ilerlerken damarlarımdan gelen yakıcı bir ilaç gibi yakıp geçti ancak sonunda uyuşuklukla karışık o güzel his kaldı. Damlalar bir birini takip ederken bedenimin git gide gevşemesini, midemdeki o uyuşukluğa rağmen hafif bulantıyı hissedebiliyordum. Vücudumun her bir noktasına yayılan sarhoşluk hissi git gide beynimi kaplıyordu. Çantamda ısınan içki bedenimi yakıp kavurmaya başlarken sanki etraftaki tüm sesler susmuştu. Sadece benim sesimi bekliyordu her şey.

"AHA DA SİKTİM BABANI AYI OĞLU AYININ OĞLU OĞLU!" diye bağırmak gelmişti içimden, savaş naramı attıktan sonra gözüm kararmış bir şekilde geldiğim yere depar atmaya başladım. Güçlü birisi var gibi hissediyordum. Onu bulup anasından emdiği sütü burnundan getirmezsem bana da Kızılların Yabuko demesinler. Direk o şerefsize gidecektim, onu görünce de artık her şeyin hayırlısı.

[Wakahisa Yuudai]

Neden işler benim istediğim gibi gitmiyor ? Gerçekten anlamıyorum, Wakahisa klanının üstün olduğunu neden kanıtlayamıyorum ? Çünkü hala içimdeki gücün varlığından haberdar değilim. Wakahisa klanını küçümsemelerinin nedeni bu. Wakahisa klanı yükselmeye, küçültmeye çalışanlar ezilmeye mahkumdur. O kadar komik görünüyorlar ki. O güçsüz, saçma sapan bedenlerinin içindeki değersiz kemikler, ve o değersiz kemiklerin kapladığı küçük beyinler de yok olmaya mahkumdur. Saygının ölçüsü var, bu ölçüyü kaçırmak zorunda kalabilirim. O cahil akılsızlar daha hiçbir şey görmediler. Ve bir tek düşmanlarımızdan bahsetmiyorum. Lezbiyen yarım akıllı Namiyo, götümden daha şekilsiz bir kafası olan kervan sahibi Kikaku, göbeğine katana saplayarak rahatlamak istediğim Yoshi, kervanda yaralanabilecek kadar geri zekalı olan adam ve niceleri. Asai ve Yabuko'yu takdir etmeliyim, güçlü oldukları için onlara düşman olmayacağım. Bugün bu takım bozulmayacak, onları yok edeceğiz. Ayrıca Namiyo bu görevde ölse, güçlü olmamak onun suçu olacağı için umursamazdım. Ancak onu korumak da bir bakıma kendimi kanıtlamak olacağından ölmemesi gerek. Her ne kadar benim için küçücük bir değeri olmasa bile, ölmesine izin veremem.

Katrandan simsiyah olan Kenzan... Ne kadar acı verici, ah, gerçekten çok üzüldüm. O acı dolu bağırışları yandı bitti kül oldu. Geriye kalan tek şey, gücünü bilmediğimiz bir rakip. İsterse benden güçlü olsun, rakibe saygım yoktur. Bağırışları, bana ona yardım etmemizi isteyen, masum ve evcil bir hayvanı hatırlattı. Güçsüz olduğu için ölümüne terk ettiğim hayvanı. Şimdi düşünüyorum da, tek farkı var. Bu hayvan benliğinden çıkıp savaşabiliyor. Ne diyebilirim ki, şansımı deneyeceğim. Asai de benim tarafımda. Şimdi düşünüyorum da, Asai gerçekten iyi iş çıkarıyor. Görevden sonra onu tebrik edeceğim. Evet, görevden sonra. Tabii artık iş işten çıktı, görev ise görev gibi değil. Ama bu hiçbir şeyi değiştirmiyor. Kimin kazanacağı, kimin kaybedeceği belli. Egoist olduğum için gerçekten çok, ÇOK özür dilerim ! Ama şunu belirtmeliyim ki, egoist olunacaksa güçlü de olunması lazım. Kendi koyduğum kurala uymayacak bir dallama da olmadığıma göre kimin kazanacağı gerçekten de belli.

"Nesin sen böyle ?"

Mühürlenmiş bir yaratık olmasa şimdi ölmüş olacaktı. Kenzan'a gerçekten de acıyorum. Ama bir yandan da tebrik ediyorum, bu gücün onu seçmesi onun içinde küçücük bir bencillik olduğunu gösterir. Bencil olmak kolaydır, güçlü olmak zordur derler atalarım. Suiton ve Raiton birleşince çok güçlü olur. Bizi engelleyen bir gücün olduğu bariz belli, ama yaratığa ulaşan yıldırımların bile hiç etki etmemesi beni daha çok sinirlendirdi. Haykırışının beni zıplatmış olması da bardağı taşıran son damla oldu. Jutsuların yok olması bize bağlı değildi tabii. Ve o anda, çocuğun gözlerine bakarken havanın ağırlaştığını hissettim. Asai'nin de dizlerinin üstüne çöktüğünü gördüm. Aynı şeyi ben de yaşıyorum. Komik olan şey, aynı duruma düşenlerden birinin Suke'nin kardeşi olması.

"Bana da mı saldıracaksın?"

Asai'ye bakarak gülümsedim. Bu arkadaş olduğumuzu belirten bir gülümseme değil tabii. Karşımdaki adamları küçümsediğimi anlatacak bir gülümseme. Ve o sırada Namiyo da hızlıca Kenzan'a doğru gidip kafasını kaya parçasına vuruyor. Şu basıncın içinde ona yardım falan edemem. Yapabileceğim tek şey ölmemiş olmasını ummak olacak. Kenzan çok agresif hareketler sergiliyor. O hareketlerden birisi ise Katon jutsusu kullanarak ormanla birlikte takım arkadaşını yakması olabilir. Etrafa bakınca yapabilecek tek şeyin Yabuko için zaman kazanmak olduğunu anladım. Asai'ye sadece onun duyabileceğini düşündüğüm bir tonla seslendim. "Ben tanrıya inanmam, inanıyorsan dua et de ölmeyelim." Tek umudumuz Yabuko ve kargalarımız. Yapacağım şey de bu, kargalarımla zaman kazanmak. "Sanzengarasu no Jutsu."

[Kiichi Asai]

İzleyin youtube.com

Bizde müzüklü mesaj istiyoz

Kim böyle bir yaratığı yarattı ya da kim kendini buna dönüştürdü. Neye olan aç gözlülük bu? Bir insanın kendini artık insan bile olmayacağı bu forma sokması için ne yapması gerekir? Nasıl mühürleyebilirsin? Kim ya da kimler mühürleyebilir bunu?..

Devamlı olarak akan soru ırmağının karşısında bir duvar belirmişti aniden. Her soru biraz daha belirginleştiriyordu görüntüyü ve bu duvarın üzerinde ne yazdığını. ''Mei-oh'' Olabilir miydi... Acaba? Bu hikaye çocukları korkutmak için yazılandan fazlası olabilir miydi? Anca böyle bir canavar tenguları rahatsız edebilirdi zaten. Ama hikayede bile artık insandan başkalaşmış bu canavar insan varlığının ötesindeki başka canlılar tarafından hapsedilirken bir gurup acemi olan biz bunu başarabilir miydik. Hapis etmekten de öte. Yok edebilir miydik bu canavarı?

Katran sıvısı Kenzan'ın tüm vücudunu esir altına aldığında çığlıklar yerini sinirli bir hayvanın hırıltılarına bırakmıştı. Kendimi geriye fırlatmış ve hemen toparlanıp el mühürlerini girmiş yıldırımdan yarattığım kurtları Kenzan'a doğru ilerleyen su kütlesi ile birleştirecektim. Fakat hiç bir şey söylediğim gibi gerçekleşmemişti. Gerçekleşmişti ama benzemiyordu. Bir insanın yarı boyunda dev bir kurda benzemeliydi ama çıkan olsa olsa yavru titremeden duramayan bir chihuahua yada minik bir pug gibiydi. Umutsuzlukla fırlatmıştım elimden bu yavruyu. Saldırımın birleşmesi gereken su TOMA'nın tepesinden fırlatılan tazyikli suya benzemesi gerekiyordu. Ama daha çok bir çocuğun su tabancasından sıktığı bir şeye benziyordu. Ama hala öldürücü veya zarar verici olabilirdi.

Hiç bir şey olmamıştı fakat. Pardon pardon istemsizce kaşlarını oynatıyordu artık ve nötr hırıltıları daha bir sinirli geliyordu artık. Yeni bedeninin yeteneklerini önce kendisine doğru koşan arkadaşının üzerinde denemişti. Tek bir hareketle çocuğu gökyüzüne savurmuştu. Sonra da hedefi Namiyo olmuştu. Ve birinin kafama Çehov silahını dayamışcasına gözüme takılan hikaye kitabı. Belki de bu yüzden hedefi Namiyo olmuştu.

Sonra da onu mühürlemeye çalışan adamlara yönelmişti. Artık sadece sadistçe duygular güdüyordu. Sadece düşünerek bile bizim olduğumuz tarafta yoğun ve insanı toprağa çivileyen bir rüzgar yaratmıştı. Kendisi ise diğer tarafta ağzından ateşler püskürtmekle meşguldü. Peki dünyayı ne zaman fetih edecekti. Yazacak mıydı dünyanın merkezine altın harflerle ''Mei-Oh'' olarak.

Tüm gücümle üstüme çullanan rüzgara karşı önce kitaba uzanacak ve kendime doğru çekmeye çalışacaktım. İki elimle birlikte kavrayabilirsem doğrulmaya çalışacak ve bu sırada da adını sayıklayacaktım ''Mei-oh... Mei-oh... Mei-oh'' Her seferinde biraz daha güçlenecekti sesim. Daha kendine güvenen bir tona bürünecekti. Hedefi ben olacaktım belki de. Beni de oradan oraya savuracak ve alevler içinde bırakacaktı kendi iç güdüsünü tatmin etmek için. Ama eğer bir şeyler yapmam için bir şansım olursa kitabı iki kolumdan birini arasına sıkıştıracak ve o rahatsızlığa rağmen kitabı düşürmemeye gayret ederek ellerimi tatsu mührü için elimde buluşturacaktım. Tengular onu kendi yollarıyla yenmiş olmalıydılar korkutarak, kandırarak ve ölmek için yalvarmasını beklemeyerek. Shibou no Jutsu etkisine girebilirse onu, o bedenin sahibinin kargalarımı kestiği katanayı kalbini tekrar tekrar kesmek için kullanacaktım.