Kütüphane

[GM - Naruto]

Formu güzelce doldurduktan sonra, antikacıya bunu veriyorsun. Antikacı ise kabaca senin cevaplarına şöyle bir göz gezdiriyor ve ardından "İlginç cevaplar." demekle yetiniyor. Formu yine bir zarfın içine koyup mum sayesinde mühürledikten sonra, zarfı alıp çekmecesine koyuyor. Ellerini masanın üstünde birleştiren antikacı "Tam gece yarısında, Kushina Vadi Ormanı'nın köye bakan yüzüne gel. Oradaki ağaçtaki çentikler hedefe yaklaştıkça artacak. Bu çentikleri takip ederek esas mülakatı yapacağın kişiyle buluşacaksın. Birkaç dakikalık gecikme bile yürüdüğün yolun çıkmaz sokağa dönüşmesine neden olacaktır. Keza erken gelmen de aynı sonuca eşit. Şansın bol olsun." diyor. İfadesiz suratı sayesinde adamın senin şansın konusunda ne kadar inançlı olduğunu pek anlayamıyorsun. Ancak hala istediğin noktaya ulaşmak için geçmen gereken bir engelin daha olduğunu bilmek seni hem heyecanlandırıyor hem de tedirgin ediyor. Gerçekten bu işin bu kadar kolay olmaması gerektiğini sen de çok iyi biliyorsun. Sonuçta köyde az sayıda kişinin bildiği bir yolda yürüdüğünün farkındasın.

[Shiranui Kanaye]

Kushina mı Vadi mi Ormanı? Yeter lan! Cidden yeter artık! Benim kaderim o ormanda belirlenmek zorunda mı ya, neden her konuda her olayda o orman? Neden hayatımda ciddi önem taşıyan olayların neredeyse yüzde doksanı o ormanda oluyor. Evim olarak benimsediğim yerden soğutacaksınız adamı iyi mi.

Saat tam gece yarısında orada olmak ya da olamamak. Bir tür genjutsu ya da geçit olması gerekiyor. Bu tarz jutsuların bir adı vardı, neydi o ya. Uzay-zaman jutsusu muydu öyle bir şeydi galiba, şu an için pek de umurumda değil. İleride olabilir aslında, hoş jutsular. Yeni bir boyut açmak, beşinci boyut bıdı bıdı.

Tamam da, neden böyle aniden söyleyerek sinirlerimi gerdiriyorsun ki be adam. Zaten suratında maske mi var ne var artık, sıfır mimik sıfır ifade. Bak, benim şu hayatta nefret ettiğim iki şey vardır sayın görevli kardeş. Birincisi eşek arıları, ikincisi eşek arısı larvası yiyen insanlar. Öyle de tutarsız, dengesiz bir adamım, bence sınırlarını zorlama.

Öhü öhü, sapıtmaya başladım sanırım. Saat tam gece yarısında orada olmak, sanırım öncesinde yakın bir yerde olmam işime yarayabilir fakat, gerçekten bu kadar basit bir şey mi? Sonuçta bir milyon kilometre uzaklıktan duymaya olanak veren bir jutsu kullanan eleman, her şeyi çökertebilir. İlginç, işlerin o kadar kolay yürüdüğünü sanmıyorum, var bir bit yeniği gibi ama neyse.

Adamı başımla selamlayacak ve dükkandan çıkacağım. Şöyle bir köye bakınacağım, öncelikle benim işime yarayacak ve ilgili bölgeye yakın bir nokta varsa, bunu tespit etmeye çalışacağım. Başaramayacak olursam da, sakinleşmeyi deneyecek ve şöyle bir analiz edeceğim. Zamanı ayarlamaya çalışacak ve çentikleri takip ederek tam gece yarısında orada olmayı deneyeceğim.

Bakalım, umarım analizlerim beni yanıltmaz keza şu zamana kadar sadece birkaç kez yanıldım. Zaten birkaç kez denedim, onlar da hep o ormandaydı. İlla karamsarlık, depresiflik mi yapayım ya, bana da yazık ama.

Başarıp zamanı ayarlayabileceğime inanıyorum. Orada karşıma ne çıkacağını bilememe rağmen hafiften heyecan da var ama, onu da sakin tavrım bastırabilir gibi görünüyor. Bakalım, karşıma ne tarz biri ya da tuzak çıkacak bunu da öğrenmiş olacağım.

Amacına bu kadar yaklaşmış birinin, aniden geri dönmesi demek her şeyin yıkılması demektir, Shishi Takashinobi-sensei'ye dediğim gibi, şayet başaramazsam sönecek içimdeki ateşin vahşiliği.

[GM - Naruto]

Ormana yakın ve senin işine yarayabilecek bir yer tespit etmek amacıyla Kushina Vadi Ormanı'na doğru harekete geçiyorsun. Kapıdaki görevlilere ormanda ufak bir gezinti yapmak istediğini söylemen üzerine, buradaki Chuuninler sana çabuk geri dönmeni tembih ederek geçmene izin veriyorlar. Ormana yaklaştığında ise, buranın sizin bildiğiniz orman olmadığını anlaman zor olmuyor. Büyük çoğunluğu yanmış ormanın köye bakan yüzü neredeyse aynı dursa da, o engin ağaçlar çoktan kaybolmuş duruyor. Neredeyse yanık kokusunun sindiği ormanda gizlenebilecek veya fark edilmeden beklenebilecek bir ortam olmadığını görüyorsun. Tabi ormanın içine çok da dalmamaya dikkat ediyorsun, zira yanlış bir adımın seni ANBU'dan uzaklaştıracağını çok iyi biliyorsun. Bu çerçevede ormanın giriş kısımlarında aradığın gibi bir yer bulamıyorsun. Öte yandan bulunduğun noktalardaki ağaçlara şöyle bir baktığında, hiçbirinde çentik görmüyorsun.

Ormandaki kısa araştırmandan geri döndüğünde, aslında kapıda duran kioskun senin için epey ideal olduğunu görüyorsun. Yüzleri tanıdık gelen, ancak ismen bilmediğin rütbedaşların senin gelmenin ardından rahatlamış görünüyorlar. İlginçtir ki sana soyadınla hitap eden Chuuninlere burada bekleyip beklemeyeceğini soruyorsun. Onlar bu teklifini tereddütsüz ve nedenini sormaksızın kabul ediyorlar. Bu da aslında senin için iyi bir vakit geçirme seansı oluyor. Eski günlerden, akademideki hınzırlıklardan falan bahsederken zaman akıp gidiyor ve senin için yola çıkma vakti geliyor.

Ormanda bir gezinti yapmana yine bir ses çıkarmayan Chuuninlerden ayrılıp ormana giriyorsun. Gün içerisinde yapmış olduğun ziyaret sayesinde adımlarının seni yönlendirdiği yeri daha iyi kavrayabiliyorsun. Bu da senin orman içinde bir tık daha hızlı ilerlemeni ağlıyor. Birkaç ağacı geride bıraktığında ise, yere paralel bir çentik görüyorsun. Çentiğin hemen üstünde ise "v" şeklinde bir işaret bulunuyor. Bu aslında senin için ilk yol ayrımı da oluyor. "v" şeklinde işaretin gösterdiği iki yerde de ağaçlık alanlar bulunuyor. İki yöne de dar bir patika gitmekte. Yani bu iki alan neredeyse birbirine tıpatıp benzemekte. Dolayısıyla hangi noktayı seçeceğin tamamen iç güdülerine kalmış bir seçim olarak karşına çıkıyor.

[Shiranui Kanaye]

Huf, ormandaki yanık hala duruyor, içeri de sokmadılar zaten adam akıllı, önceden bakamadım. Neyse ki şu Chuunin arkadaşlar sağ olsun zaman öldürmeme yardımcı oldular. Bununla birlikte, biraz da olsa ormanı analiz etme fırsatı yakaladım sanırım.

Başlayalım o halde, tamam mı devam mı yarışına başlayalım. Bir shinobinin yön bulma duygularını sınayan bir sınav demek, izleri takip etmek şu bu ve türevleri. Pek ala o halde, yolun sonunda ya Ishi no Chikara'yı elde edecek ya da öleceğim. Bu ormanda bir kez daha başarısız olmayacağıma dair kendime söz vermiştim çünkü, eh, gerçi o sözü de çoktan çiğnemiş sayılırım ama o kadar uzun boylu çiğnemedim.

Ormanın iç kısımlarına geldiğimde, şöyle bir çentiklere bakmıştım ki, pek de görmek istemediğim bir şey görmüştüm. Pek kararlı birisi sayılmazdım ve bana bir seçenek sunulmuştu ve de üstelik, ipucu bile bırakılmamıştı. Ne yapacağıma dair hiçbir fikrim yoktu. V şeklinde bir işaret, çentiğin hemen üstünde. İkisi de tıpatıp aynı olan yollar. Hangisinden gideceğime dair hiçbir fikrim yok, fakat dediğim gibi, burada bir kez daha başarısız olmak gibi bir niyetim yok.

Üzerimde yoğun bir baskı vardı, bu düzeneği kuran kişi ya da kişiler, zulmetmek nedir iyi biliyor-lardı. Odaklanıyorum, odaklanıyorum, odaklanıyorum. Hislerim bana sol tarafa gitmem gerektiğini söylüyor fakat o kadar emin olamıyorum, çünkü bu hayatımı değiştirecek bir karar.

Tamam, aynen o şekilde yapacak, sol taraftan ağaçlara çok dikkatli bakınarak gideceğim. Hem zamana, hem de yönlere karşı yarışıyorum anlaşılan. Şayet bir süre geçtikten sonra çentikler artmazsa, geri dönmekle uğraşmayıp doğrudan yolun ortasını yararak öbür tarafa geçip, bir de oradaki çentiklere bakacağım.

Kaderim kafeslendi, kafesim kader. Ne yapacağımı bilmiyorum bastı yine keder. Sakin ol Keji, olacak bu sefer.
Hata ölümdür, hata ölümdür, hata ölümdür. Takashinobi'nin emeğini boşa çıkarmak istemiyorum, insanları ve kendimi bir kez daha hayal kırıklığına uğratmak istemiyorum. Başarmak ya da ölmek istiyorum.

[GM - Naruto]

Sol taraftaki yolu tercih ediyor ve ormanın bu kısmında ilerlemeye başlıyorsun. Adımların temkinli, gözlerin ise diğer çentiği aramakta. Bir sağına, bir soluna bakınıyor, her gördüğün ağaç gövdesini dikkatli bir şekilde inceliyorsun. Ancak hiçbir çentik göremiyor ve bu sebeple de gittiğin yolun yanlış olduğunu düşünerek doğruca sağ tarafa geçebilmek adına yolu ortasında yararak sağ tarafa ulaşmaya çalışıyorsun.

Adımların zamanın da getirdiği baskı ile birlikte hızla ilerlerken, yolun orta kısmına varmış olduğunu düşünüyorsun. Çalıları yararak ve ağaçların gövdesinde her ihtimale karşı çentik bulabileceğin ümidiyle dikkatli bir şekilde ilerlemeye devam ediyorsun. Sağ taraftaki patika kendini belli belirsiz gösterirken, ulaşmak istediğin yere birkaç adımın kaldığını fark ediyorsun. Fakat sağ adımın havada kaldığı sırada, tam boğazına denk gelen bir soğuklukla irkiliyorsun. Metalin soğukluğunun başka bir soğuk olduğunu fark ediyorsun...

Ensende hırıltılı bir nefes, boynunda ise bir kunai bulunurken durmak zorunda kalıyorsun. Hırıltılı nefesin sebebini, suratı kapatan bir cisim olduğunu anlaman zor olmuyor. Zaten kısa bir süre sonra "İlk sınavında başarısız oldun." diyen sesin de hırıltılı gelmesi sebebiyle ağız bölgesini kapatan bir cisim olduğu konusunda kuşkuların yok oluyor. Ancak sesin sahibinin cümleleri sesin çıkış şeklinde daha çok ilgini çekiyor. Bu ilgi çekiş ise pek de sevimli bir şekilde olmuyor. Yürümek istediğin yoldaki başarısızlığının yüzüne vurulması hiç de hoşuna gitmiyor. Fakat hırıltılı ses "Son şansın." dedikten sonra, birden kunainin soğukluğu ve ensendeki nefes kayboluyor. Bunun bir uyarı olduğunu bilmek ve bir şansının daha var olduğunu öğrenmek şu an için seni rahatlatmış olsa da, bir kez başarısız olduğunu düşündüğünde, bu yolun o kadar da kolay olmadığını görüyorsun.

[Shiranui Kanaye]

Yok, yok yok! Her yere baktım, ilerledim ama şu çentik hala yok! Tamam, yapacak hiçbir şey yok, sağ tarafa geçiyorum!

Aceleyle koşuşturmuş ve sol tarafta bir şey göremediğim için sağ tarafa geçmiştim. Yolun ortasına gelip sağ tarafa geçecektim ki, birden boynumda bir soğukluk hissettim. Soğuk, bu soğuğu bir yerden biliyorum. Bu metal, bu bir cinayet silahı. Ses ise bizzat soğukkanlı bir seri katile ait, dudaklarından başarısız oldun sözleri dökülüyor.

Başarısız olsun dediğinde, yıkılmıştım. Dünyam başıma göçmüştü. Kendine verdiği sözleri bile tutamayacak olan adam shinobi, hele ki ANBU hiç olamazdı. Ormanda izlenebilecek olduğumu fark edememiş olmam beni yeterince üzmüştü ve dikkatsizliğimden dolayı kendimi suçlamıştım. Tam her şeyi bırakıp, zaten bir hayli gecikmiş olan ölümümü kabullenecektim ki son şansım olduğu söylenmişti.

Keşke işimi ilk başarısızlıkta bitirselerdi, neyse. İkincide insanların yüzünü kara çıkarmayacağım. Sessiz adımlarla ilgili bir jutsu vardı, geninlerin bile sahip olduğu. Onu zamanında gerek yok diyerek öğrenmeyen aklıma sıçayım. Neyse, hala bir ümidim var. Gizlenmek konusunda diğer shinobilerle karşılaştırıldığında üstün olan kabiliyetim.

Sağ tarafa sessiz adımlarla gizlenerek yürüyecek ve her otuz adımda bir kez etrafıma şöyle bir bakınacaktım. Zaman konusunda sıkıntım var mı yok mu bilmiyordum ve bunu da kontrol etmem gerekiyordu. Zamanımın azalmasının ardından strateji değiştirecektim. Ağaçların üzerindeki çentikleri kontrol etmek adına her durduğumda aynı zamanda herhangi bir aksiyona hazır şekilde duracaktım.

Başarabileceğime hala inanıyorum. İstediğin kadar kılıcın olsa da bir insanın üstündeki inanç zırhını geçemezsin der yaşlı bilgelerden biri. Ne kadar haklı, göreceğiz.

[GM - Naruto]

Adımlar adımları takip ediyor, bakışlar bakışları... Umudun çentikler ortalıkta görünmezken, üzerindeki baskı giderek artıyor. Tik ve taklar kulağına yapışmış bir müzik haline gelirken, başarısızlığın dibine battığını hissediyorsun. Vakit gelmiş gibi duruyor ve sen hala tek bir çentik dışında bir şey görmemiş durumdasın. Maceranın sonu da bu oluyor zaten... Olduğu yerde beklerken, bir soğukluk daha hissediyorsun boğazında. Bir öncekine benzer, ancak bu sefer sabit durmayan bir soğukluk. Tam adem elmanın üstünden, yukarıdan aşağıya doğru, çok yavaş ve neredeyse hissedilmeyecek bir hareket yapıyor. Birden vücudunu ateş basıyor. Elini kanının fışkırmasını engellemek için doğrudan boğazına götürüyorsun. Fakat tek elde ettiğin, akan ter damlalarını silmek oluyor. İnanamayarak birkaç kez daha boğazını yokladığında, tüm hissiyatının sebebinin birkaç soğuk ter damlası olduğunu fark ediyorsun.

Derin bir nefes ile rahatlayıp yoluna devam etmeye çalışıyorsun. Baskı kendini giderek arttırırken, başarısızlık senin için çok daha olası bir sonuç oluyor. Zaten bir kez başarısız olduğun uyarısını almışken, gerçekten de şansın olduğunu mu düşünüyordun? Ve bir çentik... Bu ormana her girişinde başarısız olmak kaderindeyken, hala neyin peşinden koşuyorsun ki? Ve bir çentik... ANBU olabileceğine gerçekten inandın, öyle değil mi? Ve bir çentik... Oysa sadece başarısızlıklarının içinde boğulup gidecek birisin! Ve bir çentik... O köyde olanları hatırlasana, kimseyi kurtaramayışını! Ve bir çentik... Hala daha başarılı olabileceğini mi düşünüyorsun, güldürme adamı! Ve... bir... çentik...

Tüm düşüncelerin tek bir çentik ile özdeşleşirken, umutsuzluğun dibine vuruyorsun. Ne kadar adım atsan da ne kadar yürüsen de karşına çentik dışında hiçbir şey çıkmıyor. Çentik... Dışında!

Birden rüyadan uyanır gibi, zihninde patlamalar yaşanıyor gibi kendine geliyorsun. Gördüğün çentiklerin birbirlerinden farklı ve ayrı olduğunu görüyorsun. Tüm bu düşüncelerin yüklediği olumsuzluklar yavaş yavaş silinirken, tam karşında, koca gövdeli bir ağacın altında ayakta durmakta olan, yüzleri maskeler ile kapatılmış 9 shinobi görüyorsun. Hepsinin maskelerinin üstünde Kusagakure amblemi bulunurken, bu 9 shinobinin önünde bulunmak birden germeye başlıyor seni. Hedefe ulaşmış, başarılı olmuş olsan da, artık son aşamanın başladığını biliyorsun. Bu aşamayı başlatan da tam ortada durmakta olan maskeli shinobinin "İlk başarısızlığının sebebini söyle." demesi oluyor tok bir sesle.

[Shiranui Kanaye]

Gerginlik hissi. Beynimdeki en ufak sinir hücresine kadar işlemiş olan bu his tüm vücudumu sarmıştı, başarısız olmamak uğruna, en azından tekrardan başarısız olmamak uğruna yola çıkmamın ardından sessiz sessiz yürüyordum ki- bu da fayda etmemişti.

Tekrardan boğazımda bir soğukluk vardı, bu sefer hiç gitmemiş bir soğukluktu. Ardından kaybolmuştu, elimi boğazımı götürüp benim pis kanımın Kushina'yı kirletmesini önleyecektim. En azından yaptığım son şey, Ishigakure adına olsun diye. Fakat olmamıştı. Elimi götürdüğümde sadece buz gibi birkaç ter damlası vardı. İnanmayıp elimle yeniden kontrol etmiştim fakat sonuç aynıydı.

Ölüm, ölmeyi bile adam akıllı beceremeyecek bir insanken shinobi olmak, Ishigakureli olmak benim ne haddime! Adam zaten uyararak benim gibi rezil birini öldürmemek istediğini belirtmişken, hala çentik aramak ne haddime ulan! Bu ormanda zaten bir kez daha başarısız olmuşken, sözümü tutup kendi hayatıma son vermemek ne haddime peki! ANBU olabileceğine körü körüne inanan onursuz bir adamım ben. Ülkesinin insanlarını ölüme terk etmiş bir adam! Şimdi tekrardan soruyorum, ANBU OLMAK SENİN NE HADDİNE BE ADAM!

Başım, başım çatlıyor. Ha, çentik? Bir yere doğru bilinçsizce gitmişim sanki. Önümde dokuz kişi var, dokuz. Dikkatli baktığımda bunların maskeli tipler olduğunu görebiliyorum, fakat. Ben üstlerinde Ishigakure sembolü görmek isterdim doğrusu. Muhtemelen bu hengedir keza henge değilse onlardan mantıklı bir sebep duymadığım sürece onlarla gitmeyeceğim.

İlk başarısızlığım. Bunu söylemek zorunda mıyım bilemiyorum. Belki de nasıl söyleyeceğimi. O kadar basit bir hatanın başarısızlığıma yol açtığına inanamıyorum, o hatayı asla yapmamalıydım. Pek de basit değil aslında, neyse.

Bana soru sorana baktım ve Kusagakure sembolüne kitlendim. Neden oraya baktığımı anlayıp paylaşırsa ne ala-ki muhtemelen biz böyle gizleniyoruz bıdı bıdı diyecek-. Kusagakure sembolüne bakaraktan sorusunu ''Yoldan şaşmak.'' olarak cevaplamıştım. Bu epey yüz kızartıcı bir cevaptı ve ister istemez tekrardan gerginlik hissine kapılmıştım. Cevabım ilk başta dikkatsizlik olacaktı fakat bu değildi, bu aktivite bana pes etmemeyi öğütlüyordu, doğru yolu bulmayı değil. Bense başarmak uğruna hedefimden şaşmıştım. Utandığım şey buydu, başarısız olmak değil.

Gergin bekleyiş sürüyor, artık geri kalanını merak ettiğim de söylenemez gerçi. Ben zaten ölümü gecikmiş bir adamım ve tek isteğim ölmeden önce köy adına yapabildiğim kadar güzel şeyler yapmak. Burada ölmek demek, sadece mezarlığa asla anılmayacak birinin gitmesi demek, şayet cesedim olacaksa.

Burada ANBU olmak demek, hayalle-hayır amaca ulaşmak demek. Köy adına en iyi şeyleri yapan bir teşkilatın üyesi olmak ve ölürken, köyün yüzünü kara çıkarmamak demek. Köyün yüzünü kara çıkarmamak demek, bedeni öldükten sonra acı çekmeyen bir ruh demek.

Peki ANBU, sen cevap ver. Şimdi bu, ne demek?

[GM - Naruto]

Verdiğin cevapla üzerindeki gergin havayı tüm ortama yayıyorsun adeta. İki kelimelik cümlen bir destan kıvamında çıkıyor ağzından. Oldukça uzayan iki kelime, beraberin uzun bir sessizliği de getiriyor. Bu sessizlik derin nefes almalarla arada bir bölünse de, genel itibari ile her yerin sessiz olduğunu söylemek mümkün. Hafif rüzgarla kıpırdayan yapraklar bile, sırf ses çıkarmamak için birbirine değmiyor gibi. Bu sessizliğin içinde, seninle konuşan maskeli adam "Yoldan çıkmak." diyor seni teyit edercesine. Verdiği sessiz, ancak uzun esin ardından ise "Bizler, gösterilen yollarda yürürüz. Eğer bir seçim çıkarsa da seçimimizden....pıhht... vazgeçmeyiz. Sen ise...pıht...seçiminden vazgeçtin. Sana...pıht...gösterilme...pıht...yen yoldan yürüdün...pıht." diyor. Cümlesinin arasında ağzını sıkıp hava çıkarması sonucu oluşan "pıht" sesleri dikkatini toplamanı zorluyor. Arada bir bu garip sese diğer kişiler de eşlik ediyor. Hatta bir ara, bu insanların sırf bu sesi çıkarmak için toplanmış bir tarikat olduğunu bile düşünüyorsun. Fakat kısa sürede ortama ciddiyet çöküyor ve bu çöküş "pıht" seslerini hiçe çeviriyor.

Seninle konuşan maskeli adamın tok sesi birkaç dakika duyulmuyor. Ne sen ne de buradaki insanlar konuşmak ister gibi duruyor. Tam bu esnada seninle konuşan adam cebinden bir kağıdı çıkarıyor. Katlı kağıdı açıp sana yazı olan yüzünü gösterdiğinde, bu kağıdın antikacıda doldurduğun form olduğunu fark ediyorsun. Adama kağıdı kendine çevirip okumaya başlarken, artan bir sıklıkla "pıht" sesleri çıkarmaya başlıyor. Birden "Cevaplarında "Ishigakure düzeninin temel taşlarından biri olduğunu tahmin ettiğim bu oluşumda yer alarak, hedefime çok daha emin adımlarla ilerleyebilirim gibi görünüyor, yönlendirmeler doğrultusunda bunun böyle olduğunu kanısındayım. " demişsin." diyen adam "Hedefin ne senin?" diye soruyor. Ancak henüz sen cevap veremeden "Ha, bir de "Bu oluşumdaki kararların çok daha kesin olduğunu düşünüyorum." demişsin. Nereden biliyorsun? Pıht... Sen kahin misin? Ve ayrıca...pıht... "Önümüze seçenek diye bir şey çıkmayacak. Tek seçenek olması, bana göre seçeneğin kesinlikle doğru olduğunu göstermektedir, Ishigakure kararlarının gözümdeki doğruluğu gibi. " diyorsun, ama daha ilk sınavında seçenekler arasında kalıyorsun ve yanlışı seçiyorsun. Buna ne demeli? Sen kafanda bir örgüt yaratıp...pıht...ona dahil olmaya çalışıyor gibisin daha çok. Senin olayın...pıht...ne?" diyor ve sessizliğe gömülüyor.

[Shiranui Kanaye]

Ortam buram buram gerilmişti ve ne tepki vereceğimi bile düşünemeyecek hale gelmiştim. Öyle ki karşımdaki adam ''phht''larıyla birlikte konuşarak benim sözlerimle bana cevap vermişti. Oldukça uzun süren bir sessizlik yaşanmıştı ve bana bir cevap hakkı doğmuştu.

Ne diyeceğime dair bir fikrim yoktu, keza ne düşüneceğime dair bir fikrim de öyle. Ne yapacağını bile bilmeyen bir adam varmış Ishigakure'de, adı Keji midir nedir, sen söyle. Cevaplarımla ters köşe olmuştum. Bir anlık heyecandan kendi benliğime ulaşamamış ve yanılmıştım. Özür dilenecek bir durum değildi bu, onlar için yetersiz gibi görünüyordum. Fakat kendimi kanıtlayacak ve onlara cevabı verecektim.

Shinobi olmaya bile layık olmadığım düşüncesini de ters köşeye yatıracaktım ki, ANBU olacaktım. Bunu başarıp başaramayacağıma karar vermek ise, onların elindeydi. Bir örgütten bahsettiklerinde ister istemez kaşlarım çatılmıştı. Ben ki yıllardır insanlara psikolojik acılar çektirmeyi ve zaaflarını çözmeyi hobi edinmiş olan Shiranui Keji, ne Keji'si amına koyayım, Shiranui Kanaye, bu kadar yoğun bir baskı altında kalacağımı tahmin edememiştim.

Şöyle bir adama bakacak ve sükunetimi koruyarak sorusunu cevaplayacaktım ki, şu an için düşüncelerimi en düzgün şekilde yansıtan cevap tahminimce bu olacaktı. Kafamı dimdik bir şekilde kaldırmış, cevap vermek için hazırlanmıştım.

''Önüme bir değil, iki seçenek konuldu ve hangisinin doğru olduğunu seçmek bana bırakıldı. Bana yüzde elli değil yüz ya da sıfır ihtimalleri verilmeli ki, yapmam gerekeni tam kapsamıyla yapayım. Bu ormana ve Ishigakure'ye vermiş olduğum bir söz var ve hatalıyım ki, bu yüzden bir anlığına duygularımın mantığımın önüne geçmesine izin verdim.''

''Kahin meselesine gelecek olursak, sadece bir varsayımdı ve anlaşılan doğru çıktı.'' diyecek ve boğazımı temizleyip ''Hedefimse aranıza katılmak, belki de aralarına. ANBU olup olmadığınızı bilemem sonuçta.'' diyecek ve tekrardan köy sembolüne bakacaktım.

Neden bizim köyün sembolünü takmıyorlardı ki, bunun altında nasıl bir sınav yatıyor olabilirdi? Çok ama çok gerildim.