Öğretiler - Nishi & Kiyo

[Shiki Nishiyama]

Neden teşekkür ettiğini bilmiyorum ama Kiyo'nun beni düşünüp endişelenmesi hoşuma gitti. Sanki demin chakramın büyük bir kısmını sikik parşömene kaptırmamış gibi kaşlarımı çatıp götü başı dağıtmış halimden çıktım ve sesimi kalınlaştırmaya çalışarak "İyiyim. Merak etme beni." dedim. Sert çocuk Nishi. Eh, tabi ki "Oşkitom yoruldum occok öp de düzeleyööm" demeyeceğim amına koyayım. O ne öyle, iyice ibneleşmeye gerek yok. İşte ben hırıltılar çıkara çıkara yerden kalktım. Kan man, baya baya sıçmışım üstüme başıma ama olsun eve gidip bunları bir güzel yakarım ben. Kandan bulaşan bir sürü hastalık var biliyorsunuz. "Shinn'e gidelim de bakalım evde bizi mi bekliyor. Cinayet işledikten sonra eve gidip oturacak değilim, eğer evdeyse ya çok maldır ki bi Jounin'in o kadar mal olacağını sanmam ya da bizi bekliyordur. Öldürmek için olacağını da sanmıyorum ama gene de dikkatli olalım." dedim üstümü başımı düzeltirken. Sonra da şöyle bir Sukki'ye baktım göz ucu ile. Bu gün görmediğim kadar meme gördüm sayesinde. Umarım bu eve bir daha gelmek zorunda kalmam, kalırsam da şu kadını kaldırsınlar buradan ne olur.

Sukki'nin dairesinden çıkıp şöyle Kiyo'nun yazdığı adrese bakalım dedim, o nasıl yazı Kami-sama. Bir bok anlamadım yemin ederim. Sevdiğim, yanında mutlu olduğum çocuk aslında içinde tam bir balta mıdır nedir? Biraz bakayım dedim beynime ağrılar girdi. Neyse ki kendi yazdığını okuyabiliyor. Sesli okuduğunda şöyle bir düşünüp kafamdaki Ishi adres defterini karıştırdım. Şöyle güzel olan evlerde sanırım biraz uzak buradan ama o kadar da değil. Üstelik bu iyi de olur çünkü kafamızda bir plan yapabiliriz yoldayken. "İçeri ayı gibi gireceksek kendimizi koruma planımız da olsun." diye başladım ben. Bu sırada cebimden çıkardığım chakra hapını attım ağzıma. Ne olur ne olmaz şimdi. "Ben gizlice girme taraftarıyım, içeride herifi bulabileceğimizi bile bilmiyoruz ama psikopat gibi girersek tuzağa falan düşeriz. Bence sinsice girelim." Sinsice dedim, ciddi ciddi baya sinsice girdik. Mahalleye girerken bile çatılardan gizli gizli ilerledik falan. Millet artık kalkmış işine gücüne bakmaya başlamış belli ki. Ishigakure'nin yaşayan zamanları daha güzel gelmiştir bana hep. Tabi artık bu güzel zamanlarda mutlu mutlu dolaşamıyorum. Sürekli aklıma bir şeylerden kaçmam gerektiği geldiği için bir yerlere kapanıyorum. Paranoya yapmasam oldukça güzel zamanlar bunlar.

Güzel müstakil ev diye düşündüğüm evler bok çıktı. Bildiğin fakir mekanı lan bura. Balkonlarına şalvarlarını asmışlar kurumasını bekliyorlar falan. Yüzümü buruşturdum. Valla 1-2 saat içinde hem o dükkan sahibi gibi hafif zengin kısmı, hem de buradakiler gibi tipleri görmek çok garip geliyor. Ishigakure'nin böyle bir ayrımcılığı var biliyorsunuz. Doğma büyüme bir Ishigakure'li olarak ben de insanlara eşit bakamıyorum. Yani ne bileyim, en iyisi böyleymiş gibi geliyor. Herkes kendi gibilerle muhatap olsun gibi. Biz shinobiler herkese bakıyoruz o ayrı. Zaten ne zengin ne fakir sayılırız. Etrafa bakınca bu evlerin hiç bakımlı olmadığını falan gördüm ama fazla da takılmadım bu duruma. Yani ne bileyim, Ishi-chou bir ara gelip buraya da barış getirir belki. Bizim burada böyle dağınık evleri barındırmazlar. Bu mahallenin birleşip devlet bize bahmii muhabbetine gireceğini düşününce kendi kendime keyiflendim ama dışarı yansıtmadım. Ishi'nin kürtleri burada yaşıyormuş falan. Of ne biçim ayrımcı bir insana dönüştüm iki saniyede.

Vardık eve bu sırada. Çatıdan atladım sokağa ben ve eve göz gezdirdim. 2 katlı bir ev işte. Tüm perdeler çekilmiş, sadece üstteki bir pencere açık. Niye? Hemen yanındaki evin duvarına omzumu dayayıp o pencereden bakılınca görünmemeye çalıştım. Pencerenin açılış sebebi olarak aklıma direkt adamın oradan kaçtığı geliyor. Eski shinobi diyoruz yani eminim ki oradan rahat bir şekilde kaçabilir. Pencereyi açıp oradan gelen shinobilere tuzak falan da kuruyor olabilir. Her ne kadar ayrılmak istemesem de çatıdaki Kiyo'ya baktım kafamı kaldırıp. Sonra da elimle kendimi gösterdim. Ağzımı okuması için de bastıra bastıra "Ben." diye hareket ettirdim dudaklarımı. Aşağıdaki kapıyı gösterdim "Burdan giriyorum." Elimi kaldırıp Kiyo'yu gösterdim. "Sen." Elimi sırtıma götürüp Kiyo'nun o ahtapotlu tekniğini kast ederek parmaklarımı oynattım. "Boklarını çıkarıp." Üstteki pencereyi gösterdim. "Buradan gir." Kiyo'dan onay alınca da bir elimle 3 diğer elimle de 0 yaparak "Bana içeride 30 saniye ver." dedim. Kafamla kendi planımı onaylayıp mühürlerimi yaptıktan sonra Otonaku Ashi Jutsu yapmayı planlıyorum. Herhalde bu tekniği evin içinde de açık tutarım. İyi ki chakra hapını almışım. Sonra da hafif çömelerek evin kapısına yönelip elimi kilide koyup Keishuu no Jutsu uygulayacağım. Kapı açılınca Kiyo'ya tekrar 30 işareti yaparak içeri gireceğim. Ellerimi de Rai no Te için hazır tutacağım tabi ki. Amacım evin alt katını gözden geçirmek. Herif direkt karşıma çıkarsa Rai no Te ile onu rahatsız edebilirim. Saklanacak bir şey kalmadığı için de Kiyo'ya bağırırım gelmesi için. Alt katta birini bulamazsam sadece şöyle etrafa bakınıp üst kata çıkarım. O sırada da 30 saniye dolar herhalde. Shinn'i içeride bulacağımızı hiç ummuyorum ama hadi bakalım.

[Shiomiya Kiyo]

İyi olduğunu söylemesiyle bıraktım belinden tuttuğum Nishi’mi. Terk edilmiş yavru kedi bakışlarını bırakmış, kaşlarını çatıp meymenetsiz haline geri dönmüştü sevdiceğim. Shinn’e gitmemizi söylemesiyle “Gidelim.” Diye onayladım. Ardından, bizi bekliyor olabileceğini belirtince, hayal kurmadan edemedim. Şöyle ki, Shinn’e gidiyoruz, tabi kapıyı süper tekmelerimden biriyle kırmam suretiyle giriyoruz içeri çünkü öküzüz biz. Oturma odasında Shinn var, sallanan bir koltuğa oturmuş, gözünde gözlüklerle kitap okuyor. Kitabın ismi… “Sukki’yi Neden Öldürdüm?” Shinn bizim öküzce girişimize rağmen kılını kıpırdatmamış, görüş açısına girdiğimizde bile kitabını okumaya devam etmiş hatta birkaç dakika. Önünde bir sehpa var, sehpanın üzerinde ise sevimli üç adet süt dolu bardak, tam ortalarında da kocaman bir kurabiye tabağı. En sonunda gözlüklerinin üstünden bize bakıyor Shinn gülümseyerek, tıpkı bir babaanne gibi. “Gelin, gelin!” derken kitabını kapatıp gözlüklerini çıkarıyor, tekrar bize dönüyor; “Sizi bekliyordum ben de.”

Hayalimden sıyrılıp gözlerimi devirerek Nishi’me baktım. Ben dalmış haldeyken bu bir şeyler daha demiş sanırım zira benden bir cevap bekler gibi bakıyordu. Düşündüğüm şeyden bahsedip, “Acaba kurabiyelerin üstüne ‘Honjo’ da yazmış mıdır Nishiiiiğ~?” yapsam beni döver mi acaba onu dinlemedim diye? Neyse, uzatmamalıyım, işlerin ciddileşmeye başladığı noktada saçmalamaya başlamamalıyım. Omzumu silkerek, cevap vermeden adresi yazdığım kağıdı buna verdim. Beklemeden de sarı bantların arasından geçerek çıktım önden. Beni yakaladığında ve ilerleyişimizi bir tempoya oturttuğumuzda, sordum “Eee ne yandaymış bu ev?” diye. Gelmedi cevap. Sessizliğin uzaması, cidden yanımda geliyor olup olmadığını kontrol etmeme sebep oldu. Hala yanımdaydı evet ama suratında acı çeken bir ifade vardı sevdiceğimin. Sanki acı olmadığını düşünerek ağzına tombik bir biber turşusu atmıştı ve karizmayı çizdirmemek adına ağzının içindeki cehennemi saklamaya çalışıyordu. Müdahele etmezsem inme geçirebilir, bakımı ve bütün masrafları benim üstüme kalabilirdi. Okuyamıyordu yazdığım adresi besbelli ve kağıdı aslında ters tutuyor olması, bana düpedüz bir hakaretti! “Ver la şunu!” diye elinden kaptım kağıdı, sanki siyah tırnaklarım bir pençeymiş, kağıt da avımmış gibi. İşaret ve orta parmağımın arasında tuttuğum kağıdı okudum buna yüksek sesle, tamam yazım kötü falan ama okunamayacak, kabız edecek kadar da değil yahu. “Yazım kötü diye küçükken annem medic-nin olacağımı düşünürdü hep.” Dedim, Nishi bir an önce işin plan kısmına dalmak, dallandırmak ve budaklandırmak isterken. Bana göre hava hoştu, zaten hayalimdeki gibi kapıyı kırıp öküzleşme taraftarı değildim. Sessizce onayladım ve bizi Shinn’in evine götürecek olan ilerleyişimizin temposunu biraz daha hızlandırdık.

Adrese yaklaştığımızda çatıları kullanma kararı aldık. Bazen, çıkardığımız takır tukur seslerden dolayı laf gelebiliyor ev sahiplerinden. Bakkala bile çatılardan sıçraya sıçraya giden genin bebeleri düşünülünce müstehak aslında bu tip davranışlar ama, Nishi’min zamanında başına gelen olay gibi, görev ortasında emmi azarı yemek hoş olmuyor. Neyse ki burası öyle çok kalabalık değil de azar gelmedi. İn cin top oynuyor diyemem ama bir evler var ki piuuuu~ Ağlıyor “Gel beni yeniden inşa et.” Diye. Sikleyen var mı orası bilinmez, varoşlara inmişiz biz zira. En son buraya görev dolayısıyla geldiğimde, bana ve takım arkadaşlarıma her an Molotof atıp kaçacakmış gibi bakan insanlar vardı etrafta. Sanki suç işlemişiz de utanmadan aralarında dolaşıyormuşuz gibi hissettirmişlerdi bize. Yağmura yakalanıp arkadaşlarımın çürük bir çatıdan içeri düşmesi tuz biber ekmişti bu bakışlara. Yani ben mimar olsam böyle bir ortama gelip restorasyonla falan uğraşmam öyle diyeyim. Neyse, biz iyice yanaştık Shinn’in evine, bir çatıya iyice tünedik. Sanki anlaşmışız gibi de, kedilerin kavgasının bitmesini bekledik. Sexs vardı heralde. Tam “N’apıyoruz?” diyecektim ki hop, Nishi’m aşağı sıçradı! Beni de yukarıda bıraktı. Sonra gitti bu bi evin duvarına omzunu yasladı, bana kaş göz etti falan. Bir hareketler yapıyor ama tam anlamıyorum. Kendisini gösteriyor ilk, sonra da kapıyı. Kapıyı mı kıracak? Kırmasın lan kapıyı falan! Şimdi de beni gösteriyor. Ellerini sırtına götürüp, parmaklarıyla pıtı pıtı ediyor. Sırtına… Sırtına masaj mı yapayım? KAMİ BELANI VERMESİN NISHI, BURADA OLACAK ŞEY Mİ O? Camı gösteriyor. Of iyice karman çorman oldu her şey. Önce kapıyı kıracak, sonra cama mı dalacak? Boşluğa baktım bir süre, oldukça boş gözlerle. Tamam, kendisi kapıdan girecek, salak değildir herhalde, şu sessizli tekniğini falan kullanır. Bana da cam kalıyor o halde. Fakat sırtım? Sırtımla alakalı olabilecek tek bir şey var; Takonagi no Jutsu. Ahtapot kollarımı çıkararak içeri girmemi istiyor. Anladığımı belirtince, üç yaptı, bir de sıfır. Üç kere sıfır? Üç! Hayır, otuz saniye diyor sanırım. Otuz saniye sonra girecekmişim. Yalnız, ahtapot kollarımı çıkaracaksam, ilk Niji no Jutsu ile su çıkarmam lazım ki otuz saniyede yapabilir miyim ikisini, bilmiyorum Nishi’m. Neyse hadi bakalım.

Ben şimdi ne yapacağım? Nishi’m el mühürlerine başladığında ben de Takonagi için su çıkaracağım, Niji no Jutsu ile, evet. Yaklaşık beş saniyede yetip de artacak suyu çıkarabilirim. Şimdi çatıdayım, çatıdan bu su yere falan akacak çok garip haller gelişecek ama, Takonagi no Jutsu yaptığımda suyu tekrar kendime çekeceğim için, akıp gitmesinin pek sorun olacağını zannetmiyorum. Zaten öyle zart diye emilmeyen bir su. Nishi’m içeri girmeyi başarana kadar çatıda tünemeye devam etmeliyim. Tekniğini yanlış şeyabilir, bir şeyler ters gidebilir, ne bileyim kapı efsunludur falan, giremeyebilir o yüzden. Giremezse zaten camdan ikimiz birlikte gireriz, ben önde olacak şekilde. Kami işini rast getirir, girerse, girdiği vakitten itibaren saymaya başlarım. Sayıp, sürenin dolmasına yakın sokağa inip camın altına ilerler, süre dolduğunda tek sıçrayışla cama sıçrarım. Öh be.

[GM - Naruto]

Nishi: Kapıya yaklaşmadan önce Otonaku Ashi'yi uyguluyorsun, ardından sessizce ilermeye başlıyorsun. Sorunsuzca kapının kilidini de açtıktan sonra, Kiyo'ya işaretini yapıyor ve içeri dalıyorsun. Bu sırada, içinden de 30'a kadar saymaktasın.

1, 2, 3...

İçerisi biraz loş, zira perdeler kapalı. Lâkin basit bir salondan ibaret, japon tipi. Ortada bir masa, çevrede bir kaç dolap, ileride açık bir mutfak var. Mutfak biraz modern, hani ocak yerde değil, bir tezgâhın üzerinde. Üst kata çıkan bir pencere görüyorsun.

4, 5, 6, 7...

Çevreyi dikkatlice inceliyorsun ve dağınık olduğunu farkediyorsun. İlk başta normal bir oda gibi gelen salon, gözün loş ışığa alıştıkça yerdeki giysiler ve mutfaktaki çöpleri ve bulaşıkları seçmeye başlıyor. Yan taraftaki bir çekmece dizisinin üzerinde Sukki ve Shinn'in beraber fotoğrafını görüyorsun.

8, 9, 10, 11...

Fotoğraf sana göre sağda duruyor, lâkin solunda bir varlık hissediyorsun. Aniden sağa doğru sıçrıyor ve Rai no Te tekniğini hazırladığın elini muhtemel rakibine doğru savuruyorsun, lâkin teknik çalışmıyor! Önünde simsiyah bir varlık beliriyor, bir insan silüeti. Kızıl bir yara izi var suradında, onun dışında herhangi bir kısmı seçilmiyor. Mükemmel bir korku kaplıyor içini.

12, 13...

Ellerini yüzüne doğru getiriyorsun istemsizce, kendini korumak adına.

14...

Silüet, elindeki katanavari objeyi sağ alttan sol üste doğru savuruyor.

15, 16...

Sol kolunun, biseps kısmından itibaren kopup havada kanlar içinde fırladığını görüyorsun. Göz bebeklerinin ufaldığını hissetmektesin, acı ise şahane boyutlarda.

17...

Silüet benzer bir hamlede sağ bacağını koparıyor, yere yığılıyorsun bir un çuvalı gibi. Uzuvlarından fışkıran kan tatamiyi kaplıyor.

18, 19, 20...

Tataminin arasından döşemenin altına sızan kanları izliyorsun. Her bir damlayı iştahla yutuyorlar, altındaki tahtaya dökülmesine izin veriyorlar. Son 5 saniyedir aralıksız çığlık attığını ancak şimdi farkedebiliyorsun.

21, 22, 38, 97...

Göz kapakların... Çok

140, 5798, 892425...

ağır

44444444444444

acıyor

---

Kiyo: Nishi içeri girdikten sonra 30'a kadar sayıyorsun. Bu sürede, tekniklerini kullanarak Takonagi'yi oluşturuyor ve üst kat pencersinden içeriye dalıyorsun.

Bir yatak odası ile karşılaşıyorsun. Tipik japon stilinde. Yerde bir futon, çevrede bir kaç dolap, dolapların üzerinde kişisel bakım aletleri. Gözlerin loş ortama alıştıkça çevrenin dağınık olduğunu farkediyorsun. Birisinin apar topar çıkması gibi değil de, sürekli böyleymiş gibi. Bir köşeye atılmış kanlı bandajlar dikkatini çekiyor, lâkin çok eskiler. Odanın ortasında çevreye göz gezdirmektesin, lâkin duyabildiğin tek şey Takonagi tekniğinin çıkardığı hafif su şırıltı sesi.

[Shiomiya Kiyo]

BEKLE BEBEYİM GELİYOR KIYO'N. ÖLME LAN. SİQERM.
AL DİNLE.

İzleyin youtube.com

YARALI YÜREK. 34

Arkadaş, çok güzel su çıkarmalı teknik icat etmişsin tamam. Ishi'nin kurağında cillop gibi geliyor benim gibi bahtsız suiton bebelerine falan ama, NEDEN KUSARAK ÇIKARIYORUZ BİZ BU SUYU? Hiç estetik değil amına koyayım. Takarım ben böyle şeylere. Sırf söylerken dudaklarım komik bir hal alıyor diye "Maruluboru" içmeyi bırakmış insanım ben. Kalkıp şimdi sevdiceğimin önünde kusa kusa su çıkarmam falan hoş olmuyor hani o yüzden, ben bunu epey kafama takarım bugünden sonra.

Nishi'nin bana verdiği sürenin yarısını almıştı iki tekniği uygulamam. Açık olan cama ilerlemenin vaktidir diye düşünerek, atladım ben de sokağa. Geçtim tam altına, kafam yukarda gözüm camda. Tez canlılığım tutuyor gene, kıpır kıpır ediyorum son on saniyenin de geçmesini beklerken. Aklımdan, akşama lüpleteceğimiz sukiyakiden tut, içerde karşımıza çıkabilecek alakasız şeylere kadar bir sürü saçma düşünce de geçiyor, her sabırsızlandığımda olduğu gibi. Acaba dana etli mi tercih etmeliydik, canlı müziği de olan bir mekan bulup? Yoksa tüm shinobi ekipmanlarımın yanında olduğundan emin değil miydim? Yemeğin özlediğim kokusuna dair düşüncelerimin beynimin karanlık köşelerinde kaybolurken, bacağıma sarılı ekipman çantamı da avuçladım sapık gibi. Benim gibi görev aşkıyla yanıp tutuşan haşin bir shinobi ekipmanlarını asla unutmazdı bir yerlerde zaten. Sıçradım cama, son üç saniye kala. Kalan ikisini de maymun gibi pervazından sarkarak geçirdim. Nishi'm 30 dediyse, 28'de dalmamalıydım içeriye. Dediği her lafa uymalıydım, o benimkilere uymasa da.

Adamın yatak odasıymış burası ya la. Kaçmak veya bizi göte getirmek için açık bırakmadıysa bu camı, püfür püfür yatmayı sevenlerden olmalı. Püfür püfür diyorum ama açık cama rağmen oda leş gibi d*şak kokuyor.Darma duman, ama öyle boğuşma karmaşası değil bu. Nereden biliyorum? Nasıl becermiş bilmiyorum ama tavanda çorap var bir tane, oradan anlıyorum. Şaşırsam da, bana yabancı gelen bir görüntü de değil bu. Pasaklı pasaklının halinden anlar sayın seyirciler ve balkon camını kirli sepetinden çıkardığı donla silen biri olarak gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki bu adam tescilli bir pasaklı. Boynu bükük bir kaç kanlı bez, böyle sargı gibi eciş bücüş şeyler gözüme çalınıyor. Yeni değil yalnız bu da kanın kahverengiliğine bakılırsa, beyaz olması gereken bez kısımları da zaten hafiften sararmış, yer yer gri. Böyle anlatınca kullanılmış ama çöpe atılmamış tuvalet kağıdı gibi oldular amına koyayım, neyse. Çoraplarını gördüm, kanlı bezlerini gördüm, gece kremini bile gördüm Nishi'yi göremedim, halbuki gözlerim loşluğa da alıştı ki zaten Nishi görülemeyecek gibi ufak tefek bir şey değil. Bana otuz saniye sonra yukarıdan girmemi söyleyen adam hala ortalarda yok. İndim camın pervazından ama çok yürümedim. Odanın ortasında durdum, ayak sesi, yaşam belirtisi duymaya verdim kulaklarımı. Yok, ses gelmiyor. Nishi herhalde şu ayak seslerini yok etmeli tekniğini konuşturuyor, başka ses olmadığına göre de büyük ihtimalle yalnızız. Tabi yarraklara yan bastıracak ihtimaller de var ama onları düşünmeyi es geçiyorum. Sessizlik dedim de, uslu uslu şırıltısı geliyor tabi ahtapot kollarımın. En son havuz partisinde biriyle güreştirmiştim kollarımı, o günden beri bir daha kullanmaya yer olmadı. Özlemişim o yüzden bunları, çıkardıkları şırıltıyı. Lakin, fazla dinlersem çişim gelebiliyor, güzel müzel ama. O yüzden, bu sesten de çekiyorum dikkatimi.

Sonra ne yapıyorum ben biliyor musunuz? Eğilip, ayakkabılarımı çıkarıyorum. BİZİM BURALARDA TATAMİYE AYAKKABIYLA BASILMAZ KARDEŞ, YERİ GELİYOR YEMEK YENİYOR ONUN ÜSTÜNDE. Tabi bu işin bahanesi. Nishi'm tam bir üşengeç olduğu için ayak seslerini kesmeli tekniğini öğretmedi hala bana, bir de söz vermişti göt oğlanı. Biraz olsun çıkaracağım sesi azaltacağını düşündüğüm için çıkarıyorum ayakkabılarımı. Çünkü yürümeye başlayacağım artık. Bu katı incelemek için değil. Göz atacağım şöyle bir ama, Nishi'yi bulmak için olacak bu. Yukarıdan girmemi söyleyen adam, yukarıda buluşur benimle değil mi? Bir şeyler bulmuş olabilir, bir şeye takılmış, bug'a girmiş olabilir. Ne bileyim düşmüş ölmüştür falan, tövbe kami-sama. O yüzden bu katta yoksa da aşağıya ineceğim işte ben. HADİ HAYIRLISI.

[Shiki Nishiyama]

Evin dışarıdan çok çirkin olduğunu söylemiştim ya, içerisi de bok gibi. Kilidi rahatça açtıktan sonra olarak evin içini analiz etmeye çalıştım ve aynı zamanda da içimden 30'a kadar saymaya başladım. Mutfak ile salonun arasında duvar yoktu. Aynı benim dairemdeki gibi. Bu şekilde daha pratik oluyor. Sanırım bir erkek için en iyi durum bu. Yemeği alıp fazla zaman kaybetmeden koltuğuna gidebiliyorsun. Tabi benim için ayrı bir iyi yanı daha var. Camdan biri girip beni öldürmeye kalkışacaksa mutfaktan da bu durumu görebiliyorum. Aslında bu evin fazla kötü bir inşası yok da, bu Shinn denen göt toplamamış hiç etrafı ve tabi mahalle de boktan. Etrafıma bakına bakına ilerledim salonun ortasında duran masaya doğru. Mal mal şeyler var, don falan. Perdeler kapalı olduğu için ortam koyu turuncu tonlarında, mutfaktaki bulaşıklar, yenilip atılmış cips paketleri falan derken Shinn'in domuz gibi yaşadığını kafama not ettim. Kıyafetleri falan hep yerde olduğundan, üstlerine basmamak için çaba göstermek zorunda kaldım. Bu ev bana kimi hatırlattı biliyor musunuz? Kiyo'yu tabi ki. Onun da eve ilk taşındığı zamanlar böyleydi evi. Şimdi biraz daha düzenli durumda. Belki de olması gereken erkek evi böyledir? Benim evim oldukça topludur. Çünkü zaten etrafı dağıtan biri değilim. Üstelik evde bir sürü boş vaktim oluyor. Temizleyebiliyorum etrafı.

Masanın yanından ayrılmadan mutfaktaki bulaşıklara baktım bir süre. Belki de gidip Shinn'in en son ne zaman burada yemek yediğini tahmin etmeliydim. Bu fikir aklıma yatsa da sağdaki çekmeceler gözüme takıldı. Kafamı çevirip oraya bakınca Shinn ve Sukki'nin birlikte fotoğraflarını gördüm. İster istemez gülümsedim. Kızın evinde Shinn'in resmini görmemiştim. Bana kalırsa Shinn, Sukki'yi kötü niyetli olarak öldürmedi. O teknikte yüzünü görememiştim. Öldürürken nasıl bir ifadesi vardı bilmiyorum ama belki de yıllardır Sukki'nin bu halde çektiği eziyetleri görüp artık onu kurtarmak istemişti. Biz de fotoğraf çekinmeliyiz Kiyo ile. Evde sürekli onu görmek hoşuma gidebilir. Resme bakıp gülümsüyorken birden sol tarafta bir hareketlenme hissettim. Ev girdiğimden beri sakindi, hareket hissetmemiştim. Shinn'in burada olacağını düşünmediğimi söylemiştim. Suikastçı geldiğinde ne yapacağımı bir sürü kere planlamıştım. Yapmam gereken şey, ilk hamleyi yapmaktı. Bu yüzden fazla düşünmeden fotoğrafın olduğu tarafa attım kendimi heriften olabildiğinde uzaklaşmak için. Bu sırada 90 derece dönüp adama Rai no Te'yi fırlattım. Yani... Fırlatmaya çalıştım. Chakramda hiç bir değişiklik, elimden adama doğru ilerleyen hiç bir elektrik akımı olmadı. Yoksa, chakra hapı işe yaramadı mı? Parşömen tüm chakramı tüketti mi? Bu imkansız çünkü şuanda bile Otonaku Ashi açık. Üstelik içeri girerken kilide teknik uyguladığıma da eminim.

Neden?
Şok olmuş bir biçimde elime baktım.
Tekniklerim? Onlara da güvenemeyecek miyim? Bu dünyada en ufak bir şeye güvenemeyecek miyim ben?
Kafamı kaldırıp karşımdaki kişinin yüzünü görmek istedim ama gördüğüm şey siyah aura ile kaplanmış, yaralı yüzlü o tanıdık görüntüydü. Bu o teknikte gördüğüm katildi. Teknik bana Shinn'i direkt göstermedi diye sinirlenmiştim ama şuan gözlerimle görüyorum. Aynı görüntü. Bu bir teknik mi? Sukki'ninki de mi teknikti? Fotoğrafta Shinn bu şekilde değildi bundan eminim. Emin olmadığım tek şey ise, can sağlığım.

Kendimi nasıl koruyacağını bilemeyince, yardımcı olabilecek bir tekniğin olmayınca yapabileceğin pek bir şey kalmıyor. Rai no Te'yi çalıştırmayan kolumu kaldırıp yüzüme siper ettim. Refleks ile olan bir durumdu bu. Her insanda olan yaşama isteği ile olan bir durum. Kafama bir şey olsa ölürüm ama kolumdan bir şey olmaz gibi bir düşünceydi sanırım. Nefes alıp verebiliyor muyum hiç bir fikrim yok ama kalbimin korku ile attığını biliyorum. Bir, belki de iki saniye sonra karşımdaki gölge basit bir hareket ile kolunu hareket ettirdi. Tabi ki, kolu ile birlikte silahını da. Bu hareket o kadar basit gözüküyordu ki. Aynen önüme siper ettiğim elimin bir yana savrulması gibi. O kolumun tüm hissini kaybetmem gibi. Kocaman açılmış gözlerim ile onu takip ederken aynı zamanda kulaklarım uğuldayarak tüm düşüncelerimi bastırmaya başladı. Nasıl? Şimdi ne olacak? Madem kolumu hissetmiyorum, neden acıyor? Sağ elimi direkt kolumun koptuğu yere bastırdım. Lanet olsun, çok... Çok acıyor.

Karşımdaki siyahlık o basit hareketinin tam tersi bir hareket yaparak sağ bacağımı da vücudumdan ayırırken beynim sanki bu olayın ne kadar kötü olacağını anlatmaya çalışıyor gibi alarm veriyordu hala. Biliyorum! Ne kadar kötü olduğunu biliyorum! Lütfen biraz bana yardım etmeye çalış... Acıyı dindir... Sağ bacağımı da kaybetmem ile tabi ki dengede duramayıp yere kapaklandım. Sağ elim ile sol kolumdaki o kocaman yarayı tutuyordum, kesinlikle aralıksız acıyordu. Bacağım ise yere düştüğüm için daha da çok ağrıdı. Hadi diyordum kendi kendime. Bayıl. Bu kadar acıyı neden kaldırıyorsun, başta kafamı koparmasına izin vermeliydim. Ölmek şu anki durumumdan çok daha kolay. Her yer ne kadar çabuk kan oldu? Kanamam bu kadar çok mu? Bir ses değişimi oldu. Kulağımdaki çınlamadan dolayı duyamamışım ve ya acı yüzünden umursamamışım. Çığlık atıyormuşum. Sanırım nefes almak için ara vermem gerekti. Herhalde kafam iyi değilken ilk kez gözümden yaş geliyor. Belki de yerdeki kanlar yüzüme bulaşmıştır. Lütfen... Daha çok beklemeden bayıl. Öl.

"Iıı..." artık çıkan ses daha çok inleme gibi. Keşke bağırmasaydım diyorum kendi kendime. Kiyo, ben bağırınca içeri atlayacaktır bundan eminim. Bu adamla dövüşmesini istemiyorum, beni böyle görmesini de. Kaç saniye oldu? O acı ile sayı saymayı bıraktım bile. Alışılacak gibi değil. Shinn'in bunu neden yaptığını da bilmiyorum. Bilmek de istemiyorum artık. Tek istediğim bu acının sona ermesi. Gözlerimi açtığımda sapa salim bir şekilde uyanmak. Lanet olsun, kılıcını mideme sokup, karnımı boydan boya yarsa bu kadar kötü hissedemezdim bence. O kol ile ben Kiyo'ya dokunmuştum Shinn... O kol ile sarılmıştım sevdiğime. Aklıma dövmelerime bakmak için sevimli parmakları ile dokunduğu gelince dişlerimi sıktım. Artık gözlerimi açık tutamıyordum da. Çok ilginç. Bunca acı içinde Kiyo'yu düşününce kaderime daha rahat teslim olacağımı hiç aklıma getirmezdim. Umarım içeri gelmez. Umarım benim yüzümden başına bir şey gelmez... Gözlerim kapalı bir şekilde Kiyo'nun gülümseyen yüzünü hayal ettim. Acıya daha fazla dayanamayıp bilincimi kaybederken kan kaybından ölmeyi ve gördüğüm son şeyin de Kiyo olmasını diledim.

Foşik Saynik

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Nishi'nin bu tur yazmasına gerek yok.

Botlarını çıkarıyor ve bağcıklarından beline bağlıyorsun, ayrı ayrı. Yavaş hareket ettiğin sürece ses çıkarmıyorlar, ayrıca çıplak ayakların da sessiz. Sadece arada sırada döşemeden gelen bir çatırtı sesi ortamı dolduruyor, fakat arkaplana karışacak kadar kısık. Bir sıkıntı yok yani.

Ahşap, sade ve dar merdivenlerden aşağı iniyorsun. Zaten merdivenlere ilk adımını attığın anda, alt kat görüş alanına giriyor. Üst kat gibi, dağınık. Toparlanmamış. Bekar evi gibi. Klasik japon stilinde. Ortadaki ufak bir masanın üzerinde bir şeyler görüyorsun, lâkin uzaktan belli olmuyor. Fakat içeride kimse yok -- yerde yatan birisi hariç.

Nishi.

Bir sıkıntısı yok gibi, lâkin yüzü tatamiyi öpecek şekilde yatmakta yerde. Hatta hafif bir horlama sesi de işitmektesin, tatamiyle sevişen suradından gelen.

[Shiomiya Kiyo]

Horlayan erkek sevmem yalnız. KALK LAN HALAY ÇEKEQ.

Çömdüm yere, çömmüşken sabahtan beri götümün ilk defa yer görüyor olmasından mütevellit biraz da tadını çıkarmaya çalıştım. Öyle derbeder bir yorgunluğum yok tabii de, oradan oraya dolan dur, dizlerim ağrımış biliyor musunuz? Neyse efenim, çıkardım botlarımı hızlı bir şekilde, ardından çoraplarımı. Bir güzel tortop ettim onları da, soktum botların tekinin içine. Kalktım sonra, bir kaç adım attım aşağı inmeye karar vermiş, oldukça emin bir şekilde. Bir adım, güzel, fazla ses çıkmıyor. İki adım, eh, azıcık çatırtı var ama, çok da mühim değil galiba ya, evet. Üç adım... Lan ben botları neden bırakıyorum be? NEKO marka ulan o botlar, kaç ryo ödedim zamanında! Geri döndüm, aldım sevgili kırmızı botlarımı. Emektar, derisi ezilmekten çatlamış botlarım. Birini belimin bi yanına, ötekini diğer yanıma bağladım. Az önce yarım kestiğim adımlama işlemine böyle devam ettim. Komik momik hiç umurumda değil! Param suyunu çekti yahu, böyle şeylerin hesabını kitabını yapmam gerek!

Göt kadar merdivenlere, yer yer çatırtılarla ilerledim. İlk basamağı inmemle, mimariden dolayı alt katın dağınıklığını hemen seçebilmeye başladım. Az önce tavanda gördüğüm üzgün çorabın diğer teki burada, diğer bir sürü saçma dağınıklıkla. Göz gezdiriyorum etrafıma diğer basamakları inmeden. Gezdiriyorum ama, sevdiceğimi göremiyorum. Üzerindekileri seçemediğim masaya tam, "Nerede lan bu herif?" bakışı atıyorum kaşlarımı çatarak ki, o da ne?!

Yere iki seksen kapaklanmış bir adet Nishi!

Merdiven basamaklarını hızlıca inmekten zor alıkoydum kendimi. Ben... Ben böyle olmazdım. Görevlerimde böyle düşüncesizce davranmazdım. Bir tuzak olabileceğini düşünmeliyim. Plan yapma yeteneğim olmasa da, yapılması gereken en doğru şeyi düşünmeliyim! Daha önce de onu baygın gördün Kiyo, hem de şhiç birinde böyle horlamıyordu! Sakin ol, kendine gel! Bir şeyi olmadığından neredeyse eminsin işte. Gözlerini Nishi'den çekip, etrafına bak amına koyayım.

Yok abi, olmuyor. Hem tez canlılığıma, hem de nasıl derler? "Kalbime" yeniliyorum. "Gitme Kiyooooğ~" diyen beynimi siklemeden, hızlıca inmeliyim bu merdivenleri ben, ses mes sikimde değil. Nishi'me ulaşmalıyım. Tatamiye oral seks yapan suratını çevirip, sırt üstü yatırmalıyım. Hayat öpücüğü versem mi? Yok lan, horluyor herif. Senden benden iyi nefes alıyor. Tokat atabilirim ama evet. Ya da yok, içim acır. Önce sırtımdaki kollardan biriyle gıdıklayayım boynundan. Sulu sulu irkilip, uyanır belki. O uyandırmazsa, öyle tokatlayayım. En okkalısından, yanağını kızartacak bir tokat.

[GM - Naruto]

Kiyo: Okkalı bir tokat geçiriyorsun Nishi'nin suradına, sırtı yere gelecek şekilde çevirdikten sonra.

Yankılanıyor hatta boş evde tokadın sesi. Lâkin Nishi uyanmıyor. Ölmediği bariz, orada eminsin. Nefes alıyor, lâkin tepki yok. Gözleri kapalı, mal mal uzanıyor işte.

Sen de üzerindesin.

Nishi:

444444444444444444444444444444444

Birden gözlerini açıyorsun. Sanki nefes almayı unutmuş, yıllar sonra hatırlamış biri olarak mükemmel bir keyif içindesin.

Üzerinde de Kiyo var. Bir hışım ile koluna ve bacaklarına bakıyorsun, yerlerindeler. Kan yok, saldırgan yok.

Lâkin onları hissedemiyorsun. Karıncalanma var solunda ve sağ bacağında. Beyninin verdiği herhangi bir iletiye cevap vermiyorlar.

[Shiki Nishiyama]

Nasıl üstümde lan? Kucağımda mı? Kucağımda kabul ediyorum.

Gözlerim yavaşça aralandı. Derin derin nefes almaya başladım. Sanki deminden beri zorla nefes alıyormuşum da, şimdi daha yeni rahatlıyormuşum gibiydi. Etrafımı daha iyi algılamak için biraz gözlerimi kırpıştırdım. Karnım mı aç, yoksa yediğim bir şey mi dokundu bilmiyorum ama midem ağrıyor. Üstelik demin olanlar... Sanki yıllar geçmiş gibi. Sahiden, demin ne olmuştu?

Aklıma geldiği an gözlerim kocaman açıldı. Etrafın turunculuğunu seçebildim. Aynı o orospu çocuğunun kolumu bacağımı kopardığı andaki gibi. Hala oradayım. Peki ya kolum ve bacağım? Kafamı kaldırıp sol koluma baktım. Sonra da Kiyo'nun yanından görebildiğim kadarı ile vücuduma bağlı olan sağ bacağımı görüp o kadar rahatladım ki anlatamam. "Şükürler olsun!" diyerek tekrar yaslandım yere. Midem de ağrımıyormuş amına koyayım. Kiyo üstüme çıkmış. Nefes alış verişim daha da düzelince kısık bir sesle "Neden üstüme çıktın ki sen? Baygınken sikmeye falan mı kalktın?" dedim kaşlarımı çatarak. Madem kolum bacağım kopmadı, bu genjutsu muydu? Her göreve çıktığımda genjutsu etkisinde kalmak zorunda mıyım? Sanırım ne olduğunu Kiyo'ya anlatmalıyım. "Şu resme bakarken sanırım genjutsu etkisinde kaldım. Sukki'nin evinde yaptığımız teknikteki gibi gördüm Shinn'i, o da benim..." diye gayet normal ve sakin bir şekilde başladım anlatmaya ama tam can alıcı noktaya gelirken yerden kalkmayı düşündüm. Sol kolum ve sağ bacağımdan en ufak bir his alamayınca olayın devamını getiremedim. Nasıl yani? "K-kolum..." Birden korkudan vücudum kasılmaya başladı. Daha demin yaşadığım kol ve bacağımı kaybetme korkusu tekrar gün yüzüne çıkarken "KIYO KOLUM! KOLUMU HAREKET ETTİREMİYORUM! SAĞ BACAĞIMI DA!" diye bağırdım panikle. Artık benim için sinsilik gibi bir şey kalmamıştı. Nefes alıp verişim gene kesik kesik olurken vücudum ritmik bir şekilde kasılıyordu. "Bana... Kolumu ve bacağımı aynı Sukki'ninki gibi kesiyordu bu ilizyonda. Şimdi o kolum ve bacağımı hareket ettiremiyorum!" diyene kadar o kadar zorlandım ki. Sürekli yutkunup duruyorum. Ne yapacağımı düşünüyorum.

Bir süre panik içinde sağ elimle sol kolumu cimcikledim. Şok geçirdiğim için sanırım ne yaptığımın ve ya ne söylediğimin farkında değildim. Korku dolu bir sesle Kiyo'ya uzuvlarımı kaybetmek istemediğimi, bir şeyler yapmasını falan zırvaladım 3 dakika kadar. En sonunda aklım mantıklı düşünmeye başladı. "Yoksa... Bu da mı?" Bunun his manipülasyonuna girdiğini hatırlayınca kalka kaldım. Tekrar olduğum yerde dümdüz yatıp odanın tavanına baktım donuk bakışlarla. Sonra da gözlerimi kapattım. "Neden? Neden böyle bir şey oldu ki? Bu artık ne çıkarsa çıksın bana yetti. Şu aklımın başımda olduğu 5 dakika boyunda bir ay yetecek korku yaşadım. Sukki olayını bilmiyorum ama, Ishigakure shinobisine saldırmaktan yakalanmalı bu piç. HEM BU ALEVLİ GÖLGELİ AURA DA NE DEMEK OLUYOR? Kiyo, kes et bişey yap da bakalım genjutsu muymuş şu gözünü seveyim ya. Kolumu bacağımı koparsa takılırdı. Felç kalacağıma öleyim daha iyi gerçekten."

[Shiomiya Kiyo]

Senden önce küçük Nishi uyandı, durumu değerlendireyim dedim.

İzleyin youtube.com

Ahtapot kollarımdan birini şöyle yüzüne, gözüne çaldım ama, Nishi'min pek sikinde olmadı. Komaya girdiği düşüncesini zihnimde bir kenara itelemeye çalışarak, kaldırdım sağ elimi havaya. Bir kaç saniye o şekilde, tereddütle bekledim. Ardından, gözlerimi sımsıkı kapatıp, suratına en okkalı tokadımı aşk eyledim. Çıkan ses öyle rahatsız ediciydi ki... Dışarıda kuşlar ani sese uçmuş bile olabilirler. Tüm acıyı Nishi değil, ben hissettim resmen, içim cız etti. Hatta, etmeye de devam ediyor. Her saniye daha da artıyor, zira Nishi'm uyanmıyor!

"N-Nishi..." diye suratına mırıldandım sevdiceğimin. Kocaman, yavru köpek gözlerimle bakmaya başladım alt dudağımın titremesini engellemeye çalışırken. Ne olmuştu, neden bayılmıştı? Tahmin yürütemiyorum, yanaklarıma sıcak basmaya başlıyor. Oda o kadar boğucu hale gelmeye başladı ki! "N-Nis-hi... Hadi ama..." Bir keresinde hesabımı kitabımı düzgün yapamayıp, tekmemi Nishi'min kafasına geçirmiştim. Beyin amcıklaması geçirip yere kapaklanmıştı. Görünürde kanayan ağzı, burnu yoktu o olay olduğunda da, şu anki gibi. O zamanın cahilliğiyle, gitmiştim kafasını geri yere çalmıştım ben de. Çok garipti ki, işe de yaramıştı yöntemim. Tekmemi hatırlamamıştı, hala da bilmiyor. Munzurluğum, çocukluğum derken arada kaynatmıştım bu olayı. Şimdi düşünüyorum da... Çok değil bir kaç hafta önce, birbirimizden bir şey saklamamaya söz verdik, ve şu an bu olay aklıma geliyor benim. Daha da kötü hissetmeye başladım birden bire. Acaba o gün ki gibi kafasını geri yere çalsam, uyanır mı? Denemeliyim bence. Üzerine çıktım. Zaten, öyle çok ağır bir şey değilim, pörtleteceğimi düşünmüyorum midesini. Tuttum iki yakasından, derin, çok derin bir nefes aldım. Söz, uyanırsa söyleyeceğim üç yıl önce Kurobe'de kafasına tekme atan salağın ben olduğumu. Yeter ki uyansın. Yeter ki...

Ahanda.

Pekmezini akıtmama gerek kalmadan yaşam belirtisi göstermeye başladı sevdiceğim, minnacık kaşları oynamaya başladı ilk. Gözlerini birkaç saniye kıprıştırdıktan sonra derince iç çekerek tamamen kendine geldi. Hay canını yediğim! Sarılsam mı lan? Bokunu çıkarma Kiyo. Önce şükür çekti, sonra tecavüzcü damgası çaktı bana en güzelinden. Ulan yaranamıyorum bir türlü ya, valla bak. O kadar telaş yapmışım, uyandırmaya çalışmışım... Genjutsuya maruz kalmış tahminince. Ah, böyle bir olayın, takımın genjutsu kullanıcısının başına gelmesi ne kadar manidar. Tam sakin olmasını, geçtiğini falan söyleyerek itirafıma gelecektim ki, panikten paniğe girmeye başladı. Sesini gittikçe arttırıyor, nefes alış verişleri hızlanıyor. Ellerimi sallıyorum sessiz olmasını, kendine gelmesini ima eder şekilde ama işe yaramıyor.

Kendini cimcikleye cimcikleye yardım istiyor benden ama, hissini kaybetmiş uzuvlar hakkında hiçbir şey bilmiyorum ki ben! Bazen kolumun üstüne çok yatarsam sabah hissiz bir şekilde uyanıyorum ama, bu kadar cimciklemeye tatlı tatlı kaşınırdı kolu artık Nishi'nin. Ne yapayım, ne edeyim derken artık sakinleşmeye başladı Nishi. Ben hala kafam karışık bir şekilde el kol hareketleri yapıp, saçımı falan kaşırken, bunun da genjutsu olabileceğini söyledi. Sonra da benden, bir taraflarını kesmemi istedi.

İsteğinin şokuyla gözlerim açılmışken, son cümlesini yutturacak şekilde işaret parmağımı dudaklarına götürdüm. "Konuşma öyle ölmeli mölmeli..." Dedikten sonra baktım buna dik dik. Nasıl keseyim lan? Tokat atarken içim kan ağlamış, bir de çıkarıp kunai mi saplayayım bir yerlerine? Çakra aktarmayı önerdim, dudaklarını cıklattı. Kendi akışını kesmesini önerdim çok bilmiş gibi, kaşlarını falan çattı derken yok abi, herif kararlı. İlle diyor kan aksın, yar beni Kiyo.

Pes ettim ben de, ne yapayım?... Bu konuyu ondan iyi bilecek değilim sonuçta. Elimi ekipman çantama attım ve bir kunai çıkardım mecburen. Neresini yarsam acaba? Hissetmediği koluna veya bacağına kesik atmam bir boka yaramayacaktır. Bir kaç saniye en uygun noktayı bulmak adına göz gezdirdim vücudunda ve kaş göz yapıp sağ omzunu işaret ettim. Eminim buraya kunai saplamam epey göndermeli olacaktır. "Sen de kaplıcada benim omzuma şeyapmıştın hani..." dedikten sonra derin bir nefes aldım. "Bak eminsin di'mi?" diye onayımı da aldıktan sonra, sapladım pıçaa omzuna. O değil de ben bir şey söyleyecektim lan. Ne diyecektim acaba? Neyse, akşam yemekte aklıma gelir herhalde. Kıpraşma Nishi!