[Kusa] Rutin Eskort I

[Izumi Katsuo]

Dövüş tüm heyecanıyla devam ediyordu. Katsuo defansına güvenerek bütün hamlelerden teker teker kaçıyordu. En ufak bir hasar aldığı söylenemezdi. Ne de olsa o ileride bir tanrı olacaktı. Gücünün sonsuz olmasını dilerken daha şimdiden bir yara almak onun için hiç de iyi olmazdı. Dövüşün bitmesine az kalmıştı. Etraftaki insanlar yeni tanrılarının yeteneklerine şahit oluyorlardı. Elinden geleni ardına koymuyordu. Çünkü tüm halkın kendinden haberdar olmasını istiyordu. Herkes ama herkes onu bilecekti. Önünde saygıyla eğilecekti. Şimdi olduğu gibi mal mal dikilmek yerine diz çökecek, gücüne saygı duyacaklardı. Onu takip edecek insanlar, uğruna savaşacak askerleri olacaktı. Bu yolun ilk adımını bugün atmıştı. Etrafında topladığı onlarca insan artık onu tanıyordu. Yolda gezerken onu gören herkes ona bir yabancı muamelesi sergilemeyecek, aksine onu bir kahraman olarak görecekti. Köyü bir hainden barındıran mükemmel bir shinobi. İnsanların aklına kazınmayı istiyordu. Köyün bir efsanesi olacaktı. Katsuo'nun Kudreti hiç de fena olmazdı. Şimdiki gençlerin çocuklarına anlatacağı birisi olmak için çabalıyordu ne de olsa. Hiçbir zaman bir kahramana sahip olmamıştı. Bu yüzden kendisinden sonraki çocukların bir kahramana sahip olmasını istiyordu. Hikayelerle hayat bulan o kahraman ise kendisi olmalıydı. Başaracaktı. Gerekirse çocukların kalbine korku salacak, çocukların daha da cesaretlenmesi için yardım edecekti. Nasıl bir kaderi olduğunu o bile bilmiyordu. Fakat tek bildiği bir şey vardı. Kaderini kendi yazacaktı.

Mükemmel işleyen bir planın ardından gelen acınası bir mağlubiyet bir hayli canını acıtmıştı. Bu planın bitiş noktasıydı fakat böyle biteceğini hiç ummamıştı. Resmen bir böcek gibi kenara savrulmuştu. Rakibinin maruz kaldığı muameleye o da maruz kalmıştı. Etme bulma dünyası diye boşuna dememişler. Uğradığı bu yenilgiden sonra adama tekrar saldırmayı düşünmüştü. Bunun büyük bir yanlış olduğunu biliyordu. Böyle bir yanlışın içinde bulunmanın sonuçlarını daha da iyi biliyordu. Sakinleşmek zorundaydı. Tekniğinin ona sağladığı faydalardan yararlanmaya başladı. Duygularını denize döküyordu. Kan revan içinde olan deniz bir anda kapkara bir hal almıştı. Sanki gün bir anda sona ermiş, gece gelmişti. Gökyüzünü göremiyordu. Hiçbir şeyi göremiyordu fakat suyun içinde olduğunu biliyordu. Anlamıştı ki duygularıydı bu denizin rengini değiştiren. Öldürmek istediğinde kırmızı oluyordu. Nefretini ve öfkesini içine alarak kızıl renge dönüyordu. Fakat siyahın anlamını henüz anlayamamıştı. Belki de anlamak istememişti demeliyim.

Planı ayağa kalktıktan sonra hiç de beklemediği bir hal almıştı. Karşısındaki insan hiç de normal birisi değildi. Onu tanıyordu. O bu köyün başındaki adamdı. Köyün en güçlü shinobisi, Katsuo'nun en büyük düşmanı. Şimdiyse onun karşısında ona rapor vermek, boyun eğmek zorundaydı. Duygularına hakim olmak hiç bu kadar zor olmamıştı. Belki de en büyük sınavını yaşıyordu. Karşısındaki adama dalarsa ölecekti. Hem de planı bu kadar güzel ilerlerken. Derin bir nefes aldı ve son kez duygularından arınmaya çalıştı. Daicho'ya doğru yürürken bir yandan da konuşuyordu. "Bu adam bir böcek. Önce emirlerinizin bulunduğu parşömenleri alıp kaçtı, ardından bana saldırmaya başladı. Bense onu siz gelene kadar oyalayıp suçu gözler önüne serdim. İsterseniz parşömenleri arayıp üstünde bulabilirsiniz. Bana saldırdığına ve sadece kendimi korumak üzere hamleler yaptığıma ise bütün halk şahit." Sözlerinin sonunda sanki halkı da söze katmaya çalışır gibi ellerini avucu göğe bakacak şekilde kaldırmış ve halkı da bu konuşmanın içine davet etmişti. Planı burada son buluyordu. Nasıl bir sonuçla karşılaşacağını sabırsızlıkla beklemekten başka çaresi yoktu. Ne de olsa karşısındaki insan hiç de sıradan sayılmazdı.

[Yukishiro Sasaki]

Elimden geleni yapıyordum bu dövüşte tam bir sebebi yoktu bu savaşın ancak belirli bir kaç tezat düşünce yüzünden ortaya çıkmıştı. Öncelikle karşımdaki oğlanın bir kaç kere parşömeni istemesi ve onu kesin bir dille uyarmama karşın geri adım atmayıp üstüne benim görev alanıma giren bölüme saldırmış olması yüzündendi değil mi? Bu sadece görünen sebepti, benim tek istediğimse intikam gibiydi, pençelerimi üzerine sallarken düşündüğüm tek şey bu köye geldiğim andan beri bana yabancı deyip toplumun en derinden dışladığı kişi, görevlerde güvenilmeyen kişi; o kişi olduğum için şu an dövüşüyordum karşımdaki kişiyle ve tüm ruhumu bu savaşa veriyordum. Eğleniyordum bir yandan bir yandan da üzülüyordum ancak genel hatlarıyla hissiyatım iyi bir yerdeydi ve moralim yüksekti. Kendime olan ve köyüme olan sözlerimi yerine getiriyordum. Yine kendimi köyüm için hırpalıyordum, içinde bencilce istekler olsa da ana fikir köyümdü her zaman olduğu gibi...

Bir kaç hamle daha olmuştu, dışarıdan izleyen insanlar için güzel bir görüntü oluşturuyordu ancak ikimiz bir birimizden bir kaç metre uzaklaştıktan sonra tüm gücümle onun üstüne koşarken bir anda nereden geldiğini belirleyemediğim bir imge görmüştüm. Anlık bir karartı olduğunu sandığım anda bu karanlığın beni bileğimden kavrayıp olduğu yerde döndürdüğünü görmüştüm ve gözümü kapadığım sırada duvara fırlamıştım ve açtığımda sırtıma vuran soğuk betonu hissetmiştim. Biraz ileriye doğru çıkmıştı kaburgalarım, gözlerim açılmıştı acı içerisinde ve hemen peşinde ağzımdan çıkan bir kaç damla tükürüğü hissetmiştim sonrasındaysa dizlerimin üstünde yere bakarak nefes alıyordum. Duvara sırtımı çarptığım sırada yeşil işlemeli, bej renkli bir cübbe ve soluk opal mavisi saçları olan bir imge görmüştüm, nefes alıp verirken onun kim olduğunu düşünüyordum; aklıma gelen tek bir isim vardı ve bu isimi düşünmek bile yere dayadığım ellerimi titretmeye yetmişti.

Başımı kaldırıp bakmadan bir kaç saniye sonra gelecek sesle bir kere daha irkilecektim bu kişi karşısında. Etraftaki insan kalabalığını da düşününce yok edileceğim düşüncesi kafamdan çıkmıyordu bu nedenle sesim kesilmişti bir kaç saniyeliğine ancak rakibimin konuşması üzerine konuşmam gerektiğini tekrardan hatırlamıştım. Dizlerim üstünde, ellerim yerde resmi bir selamlama ile alnımı yere sürüp sonrasında bir dizim yerde diğer dizim sol dirseğimin altında yere bakar şekilde Chou-sama'ya gerekli bilgilendirmeyi yapacaktım, önüme düşmüş saçlarımdan etrafımdakilerin yüzümü görmemesini umuyordum ve konuşmaya başladım nefesimi toplamaya çalışır bir şekilde "Durum için özür dilemek yetmez etrafa verdiğimiz zararı ben kendi başıma temizleyeceğim Chou-sama. Bu dövüşün nedeniyse, bu gün bize verilen göreve üç kişi başlamıştık ancak üçüncü kişinin nerede olduğunu bilmiyorum. Görevde bana verilen parşömenleri bir yere götürmem isteniyordu ve bu parşömenlerin bana zimmetli olmadığının farkındayım ancak bana adını bile vermemiş birisine bunları emanet etmek istemedim. Benden iki defa parşömenleri kendisi için istedi ancak ben bunu reddedip teslim yerine götürmeme bir kaç metre kalırken peşimden gelmiş ve yine parşömenleri istemişti onu uyarmama rağmen lakin buna karşın bir kere daha parşömenleri istediğini tekrar etmişti ancak ben daha adını bile vermeyen bir adama görevi emanet etmeyi uygun görmedim; görev paylaşımı yapılırken bile tek söylediği şey parşömenleri bana verin olmuştu. Önce bunun benim... Ya...Ya... Yaba...Yaban..." derken sesim iyice kısılmıştı ve sonrasında ancak bir kaç kelime daha söyleyebilmiştim "Yabancı olmamla ilgisi olmadığını düşünmüştüm ancak zaafıma yenildim belki de... Belki de parşömenleri vermemem mantıklıydı... Vereceğiniz her türlü karara gözüm kapalı gideceğim... Bir yabancı olsam da... Ben Kusa'nın Sasaki'si olarak shinobi oldum ve öyle öleceğim Chou-sama..." deyip başım aşağıda efendimizden gelecek kararı bekleyecektim.

Not:Hatalarım affola bu eğlenceli konu için Gm'imize ve diğer arkadaşlara teşekkürlerimi sunuyorum.

[GM - Naruto]

Daichou Katsuo'ya dönüyor, elleri hala belinde. Katsuo kalabalığa dönüyor bir cevap istermişçesine, ancak insanlar önce Katsuo'ya, ardından Daichou'ya bakıyor. Kimse bir şeyler söylemek istemiyor gibi, en azından Daichou'nun huzurunda saygısızlık etmek istemiyorlar. Daichou bir eliyle kalabalığa dağılmasını emrediyor ardından. Homurdanarak uzaklaşıyor insanlar.

Ardından, Sasaki'yi dinliyor. Solgun bir yüz ifadesi var, yorgun gibi. Ancak buna rağmen ikinize de gerekli önemi veriyor, bunu hissedebiliyorsunuz. Sasaki'nin konuşması bitince, ikinizi de yanına çağırıyor eliyle. Yan yana, yere diz çökerek duruyor, başınızı eğiyorsunuz, isteyerek ya da istemeyerek. "Benim bir dostum vardı eskilerden. Böyle kavga ederdik paso..." Sesine renk geliyor biraz Daichou'nun. Kafanızı kaldırdığınızda, düşünceli bir şekilde göğü seyrettiğini görüyorsunuz. "İsmi Gyuki idi."

Gözlerini size doğru deviriyor. "Kalkabilirsiniz. Şimdi gideceğiz, beraber bir ramencide oturacağız, ben de size Gyuki'yi anlatacağım. Sonra da evinize döneceksiniz. Sasaki, emirleri ben teslim ederim."

Öyle de oluyor. Çok garip ve saçma salak bir atmosferde, köyün lideri ile bir ramenciye oturuyorsunuz. İkinizin gıkı çıkmıyor utancınızdan, ancak Daichou kaptırıyor, başlıyor Gyuki ile olan maceralarını anlatmaya. Bir çok düşman shinobiyi yendiklerini, aynı kızı tavlamaya çalışmalarını, ilk kez dövüşmelerini... Bunlar size sıkıcı gelebilir. Ya da hayat dersi de olabilir. Bu size kalmış. Ardından evlere dağılıyorsunuz. Daichou ise bizzat Sasaki'den devraldığı parşömenleri dağıtıyor.

Ödüller:

Sasaki: 20GP

Katsuo: 20GP

Kapalı konu

Son RP'lerinizi alayım ardından konuyu kitliyorum. Ayrıca! Birbirinizi Lejant'ınıza eklemenizi isteyeceğim sizlerden. Lejant'ın kullanım şekli forumda yazmakta.

[Izumi Katsuo]

Yanlış anlaşılmıştı. Bir suçluyu tuzağa düşürmek yerine onunla sırf inat için savaştığım sanılıyordu. Bunun için kendimi kötü hissetmiyordu. Çünkü karşısındaki normal bir insan değildi. O koskoca köyün en güçlü insanıydı. Basit bir yalana kanacak kadar salak olamazdı. Olmamalıydı da. Yine de bu Daichou'nun ne kadar üstün olduğu değil, Katsuo'nun ne kadar zayıf olduğunu gösteriyordu. Yalanları henüz etkili değildi. Söylediği sözler hiçbir iz bırakmıyordu. Seyircilerini bile harekete geçirememişti. Herkesin korktuğu birisiydi ne de olsa karşısındaki adam. Katsuo'dan değil, Daichou'dan korkuyordu herkes. Her ne kadar yenilmiş sayılmasa da yenilgiyi sonuna kadar hissediyordu. Çünkü planı suya düşmüştü. Karşısındaki herifle yine aynı topraklara ayak basacaklardı. Aynı havayı soluyacak, aynı köye hizmet edeceklerdi. Bir şeyi daha anlamıştı. Bu köyden nefret ediyordu. Sözlerine saygı duyan henüz kimseye rastlamamıştı. Onun sözleri bir hiçti. Kimsenin umurunda değildi. Onun rolü sadece bu köy için hizmet eden küçük bir fareden ibaretti. Herkes onun savaşmasını ve ölmesini bekliyordu. Oysa saygıya ihtiyaç duyuyordu. Belki de bir Daichou olmalıydı. İstediği şeyleri karşılayabilecek tek şey buydu. Biraz daha düşününce yine de hayallerini karşılayamadığını anlamıştı. Bir Daichou çok küçük bir alana hükmediyordu. O ise tüm dünyaya hükmetmek, tüm dünyanın saygısını kazanmak istiyordu. Daha çok ilerlemesi gerekiyordu. Şimdi yürüyorsa, artık koşmalıydı.

Yenilgiyi daha da hissetmeye başlamıştı. Mecburen köyün başındaki herifle bir lokantaya oturup yemek yemeye başlamışlardı. Bu onun için bir cezaydı. Hem de büyük bir ceza. Az önce öldürmeye çalıştığı insanla aynı masada oturuyordu. Nefretine artık hakim olmasına neden yoktu. Daichou'nun anlattıklarına kulak bile asmadan masada oturuyordu. Çünkü bu masadaki herkesten nefret ediyordu. Ağızlarından çıkan herhangi bir kelimenin bile değeri yoktu. Bir hiçti. Hepsi ölmeyi hak eden birer böcekti. Fakat henüz zamanı gelmemişti. Zamanı gelene kadar daha da gelişeceğine, ikisini de öldürmekten beter edeceğine kendine söz verdi. O bir tanrıydı ve hiçbir tanrı saygısızlığı hoşgörüyle karşılamazdı.

[Yukishiro Sasaki]

Bekliyordum... İnsanların hepsinin karşımdaki oğlana hak vermesini bekliyordum ancak karşılarında Daichou'nun bulunmasından dolayı kimse ses çıkartmıyordu herkes onun doğru kararı verip beni süreceğini yada öldüreceğini biliyordu sanki, yabancı olmanın bu derece insanların gözünde beni aşağılık duruma düşürdüğünü hatırlamıyorum. Hoş... Bu gibi bir duruma daha önce düşmemiştim, liderin gözü önünde köyün başka bir shinobisi ile savaşma konusu gibi bir şeyden bulunmamıştım. Bana ne olacaktı... Söylediklerimin, söyleyeceklerimin başka bir yerden gelmiş birisi olarak bir anlamı olacak mıydı...

Ben bu gibi düşüncelere dalmışken başımı yerden ayırmadan konuşmuştum, buna karşın biraz yorgun biraz da sanki hasta görünen ifadesi ile bana ve karşımdaki oğlana her şeyi olabildiğince açık ve önem verir bir şekilde dinleyip bir şeyler söyleyecekti. Bunun için bizi yanına çağırmıştı ancak ben korkuyordum, beni anlamayacağı ve köye ihanet ettiğimi düşüneceği düşüncesi kafamdan bir türlü çıkmıyordu. Kesin suçlu görüleceğim derken yanına geldiğimizde dizlerini üstüne çökmüştü ve ben de köyün liderinin karşısında ayakta duramayacağım için yere çöküp başımı eğmiştim.

Beklerken kalbimin atışını duyuyordum. Geri sayım gibi git gide hızlanıyordu. Daichou'nun ağzını açışındaki her bir salise kalbim daha da hızlnıyordu ve yere dönük başımdaki kaslar kasılmaya başlıyordu. İstemsizce terlemenin yanı sıra kalbimin atışından hiç bir şeyi duyamayacağım kadar tıkanmış kulaklarımda sadece çıkacak bir kaç söz için beklemek vardı. Daichou'nun konuşmasına iki saniye; kalbim o kadar hızlı atıyor ki kulaklarım tıkandı, nefes alış verişi bedenimi paralıyor. Daichhou'nun konuşmasına bir saniye; kalbimin hızı git gide artıyor ve bu artık canımı yakmaya başladı, bir kaç saniye daha bu şekilde bedenim dayanamaz. Delirmek üzereyim... Ölmek istemiyorum...
Sonunda köyün lideri konuşmaya başladığındaysa nefes alış verişim normal bir hale gelmişti, yere kapalı bir şekilde bakan gözlerimi açabilmiştim. Dehşet içinde olduğum yerde kalmıştım ve geri Daichou'ya baktığımda görü izliyordu ve bu güzel bir görüntüydü. Solgun yüzüne vuran güneş renk getirmişti , belki de anılar getirmişti.

Geri bize baktığındaysa yemeğe gideceğimizi söylemişti, gittiğimiz yerde diğer oğlanla hiç konuşmadım. Hatta genel olarak hiç konuşmadım, en ucuz yemeği söylemem dışında. Evet güçlü bir adam olabilir ancak pahalı bir şeyler yeyip kendimi şımartmamam gerek bunun yanı sıra ona saygısızlıkta edemezdim. Gelen yemeğimi yerken bir yandan da Kusa'nın en güçlü shinobisi ile en yakın arkadaşının hikayelerini dinlemiştim. Sonunda dövüşmek zorunda kalmışlardı. Evlere dağılmadan önceyse bana verilmiş parşömenleri en üst düzeyden emir geldiği için efendimize vermiştim. Bundan sonra onun ne yaptığını bilmiyorum ancak beni kurtardığı için ona şükretmeliyim ve sonunda kendimi bir amaç daha bulmuştum belki de bir figür. İleride anlatabileceğim böyle hikayeleri olan bir shinobi ve insanları beni kurtardığı gibi kurtarabilecğeim bir adam.

[GM - Naruto]

Konu sonlanmıştır.