[Ame] Ay Huzmesi

[GM - Naruto]

kurai kıza doğru eğiliyor bacağındaki sıkıntıya bakmak için, o sırada Gin patlatıveriyor esprisini. Akari başta espriyi duyabilecekmiş gibi durmasa da, bir kaç saniyelik bir gecikmeyle acı ile karışık kıkırdıyor. Bir yandan yüzünden bir kaç damla yaş akıyor. Çok uzun sürmeyen kıkırdamanın ardından yüzünü tekrar ekşitiyor. Kurai'ye ses çıkarmıyor. Kurai kızın bacağını sıyırıyor ve bakıyorsun. Görünürde bir şey yok, herhangi bir renk değişimi ya da kırığa benzer absürd bir duruş yok. Sen yine de Shousen Jutsunu uyguluyorsun, kız bir bacağına bir sana bakarken hafifçe inliyor. İşini bitirip çekiliyorsun. Akari derin bir nefes alıyor. Acısı dinmiş gibi görünüyor. Ayaklanmaya çalışıyor, ayaklanırken de inlemiyor. Önce sol bacağını basıyor yere, sonra sağ bacağını basıyor, ve yüzünü buruşturup acılı bir ses çıkarıyor. "Yü-yürüyebilirim." diyor zorla. Alnından terler akmakta. Kırığı yok, muhtemelen dibte bir çatlağı var, Shousen yalnızca üst kısmındaki ezilmiş dokuyu onarmış olmalı. Bir iki adım atmaya kalkıyor, fakat ikinci adımında bağırmamak için dudaklarını ısırıp sendeliyor, Gin' in omzunu tutuyor panikle. Yürüyebilirim dedi, fakat pek emin değilsiniz. Aya göz atıyorsunuz bu arada. Siz bunlarla uğraşırken vakit biraz ilerlemiş gibi.

Out: Gecikmeli yazmalarım için üzgünüm, kendim geç yazdığımdan siz de gecikecek olursanız sesimi çıkarmıyordum. İşlerimi yeni yeni yerime koydum, artık daha sık girebilir bir hale geldiğimden dolayı, yarın sabahtan itibaren vakit sınırlamasını tekrar yürürlüğe getiriyorum, hem geciktik, biraz daha hızlı ilerleyelim.

[Kagetsu Kurai]

Uzun, uzun kahkahalarımı atmaya devam ettim. Ancak bunun da bir sonu vardı işte. Esprinin etkisi geçince kendimi tekrar karanlık ormanın içindeki ufak bir yolda, karşımda genetik bozukluk bir kadınla ve Gin ile buldum. Hemen işe koyuldum tekrar. Kızın ayağının üst kısmını inceledikten sonra görünürde herhangi bir şey ile karşılaşmadım. Kör bir shosen jutsu ile kızın ağrısını azaltmak için işe koyuldum. Kısa bir iyileştirmeden sonra Akari birden ayağa kalktı ve cesaretli, ürkek ve bir o kadarda inatçı bir tavırla yürümeye çalıştı. Ancak yinede sonuç umutsuzdu. Kızın canı feci derecede acıyordu ve bu her halinden belli oluyordu.

Az çok Akari'yi çözmeye başlamıştım. O asil bir aileden geliyordu ve belli bir duruşu olmak zorundaydı. Sorun şu ki o, zorluklara savaşmaya hazır değil, bunun için hayatında hiç eğitim almamış ya da elini hiç taşın altına koymamış. Muhtemelen ailesinde onu aşırı derecede koruyan ve üzerine titreyen insanlar vardı. Anne ile babası olsaydı şimdi yanında olurdu. Muhtemelen yaşıtlarından birisi ve Akari ona aşık. Bu bir yasak aşk ve bu yüzden gittiğine üzülüyor.

Her neyse. Zaman içerisinde daha faza varsayım ve tahmin üretebilirim. Akari, acı ile Gin'in omzuna tutunduğunda, elimi onun omzuna atacaktım ve "Şimdi sen shinobi dostumun sırtına çıkıyorsun ve ayağını iyileştirmek için yolda bir şeyler yapmaya çalışıyorum. Bu şekilde yürürsen kendine zarar verirsin. Bunu göze alamam! Hadi bakalım atla dostumun sırtına." dedim. Gin buna karşı çıkmayacaktır diye düşünüyorum. Sonuç olarak görevimiz bu ve ben bir yandan kadını iyileştirmeye çalışacağım. Hem taşıyıp, hemde bu işi yapamam değil mi? Hehehe... Bu işten de yırtık. Hahahaha...

[Gin Ryuunosuke]

Esprime Akari'nin tepkisi ne olacak merak ediyordum. Sonuçta bacağı hasarlıydı sanırım buna tepkisiz kalır veya sinirlenirdi böyle bir durumda espri yapmak ona göre çok saçma olabilirdi. Kagetsu ise kahkahalar atmaya devam ediyordu. Akari ise esprimin ardından geçen kısa bir süre sonra acı ile karışık bir şekilde kıkırdamıştı. Ve ağlıyordu baya bir duyguyu aynı anda yaşamak garip olmalıydı. Kurai kızın bacağına baktı ve Shousen Jutsusunu kullandı. Ardından kenara çekilince Akari derin bir nefes aldı sanırım birazda olsa iyileşmişti.

Ayağa kalktı inlemiyordu fakat bir kaç adımdan sonra yürüyebilirim demesine rağmen acılı ifadesi her şeyi anlatıyordu. Hala adım atmaya çalışıyordu ve bağırmamaya çalışıyordu. Ve sendeledi ve omzuma tutunmuştu. Kagetsu ise "Şimdi sen shinobi dostumun sırtına çıkıyorsun ve ayağını iyileştirmek için yolda bir şeyler yapmaya çalışıyorum. Bu şekilde yürürsen kendine zarar verirsin. Bunu göze alamam! Hadi bakalım atla dostumun sırtına." , demişti. "Katılıyorum. Yürümen çok riskli seni taşımam en iyisi olacaktır.", diyerek onu destekleyecektim. Ardından Akari'yi sırtıma alacaktım. Ve yürümeye hazır olacaktık.

Bir an önce hareket etsek iyi olacaktı aya baktığımızda baya vakit kaybetmiş gibi duruyoruz. Daha Akari'nin sıkıntısını çözmemiz gerekiyordu. Başımıza gelen olaylar dizesi yüzünden vakit bulamamıştık. Bir an önce bu sıkıntıyı öğrenmeliyiz. Ve çözüm yolu bulmalıydık. Sıkıntıdan bihaberken nasıl sıkıntıyı çözecektik. Rai bana böyle zamanlarda güzel tavsiyeler verirdi demek isterdim fakat beni genellikle tersliyor. O yüzden bir şey değişmeyecekti.

[GM - Naruto]

Kızcağız, Gin' in omuzlarını sıkıyor sessizce. Gin yere çok az çömüyor ve kız bacaklarını Gin' in iki yanına doğru açıyor, kafasını eğerek. Gin, kızın dizlerinin altında ellerini geçiriyor ve ayaklanıyor. Akari, tahmin ettiğinden çok çok daha hafif. Tüy gibi olan kızın, konumu gereğiyle iki yanından sarkan bacakları açılıyor, pürüssüz, cılız bacakları neredeyse ay ışığında parlıyor. Sessizce yürümeye başlıyorsunuz. Çok hızlı değilsiniz fakat Akari sırtta gitmeseydi çok çok daha yavaş olacağınızdan, yababileceğiniz en iyi şey buydu. Ani hareketlerde kızcağız irkiliyor ve Gin' in omzunu sıkıyor, fakat yaptığı şeyi farkeder farketmez ellerini gevşetiyor. Kurai' nin o konumda yapabileceği pek bir şey olmadığından, sadece yanınızda yürüyor.

Bir süre sonra genç kız, kafasını Gin' in sırtına dayıyor. Omuz sıkmalarına alışmıştın, fakat bunu beklemediğinden bu sefer sen irkiliyorsun. Kızın yükselen sıcak nefesini çok hafifte olsa ensende hissedebiliyorsun. Bir kaç damla gözyaşının çıkardığı pıtır pıtır sesler, sadece senin kulağına çalınıyor. "Özür dilerim." Diye fısıldıyor. İnce bir hıçkırık yükseliyor boğazından, yutmaya çalışmasına rağmen beceremediği bir hıçkırık. "Çok özür dilerim."

[Gin Ryuunosuke]

Kız tüy kadar hafifti sanki ağırlığı hiç yoktu. Hafif olmasını bekliyordum fakat bu kadarını beklemiyordum. Sarkan bacakları ay ışığında parıldıyordu cılız ve pürüzsüz bacakları vardı. Ardından yürümeye başlamıştık ses çıkarmadan yollarda ilerliyorduk. Hızlı olduğumuz söylenemezdi fakat Akari'yi yürütseydik eminim ki bundan çok daha yavaş ilerleyecektik. Olabildiğince ani hareket etmemeye çalışıyordum fakat yine arada oluyordu bu durumda kız omzumu sıkıyordu fakat ne yaptığını anlayınca hemen omzumu sıkmayı bırakıp ellerini gevşetiyordu. Yolda yürümeye devam ederken Akari’nin konusunu düşünüyordum. Aklıma türlü türlü senaryolar geliyordu bu tür kitapları sevdiğimden bir şeyler yapmak zorunda olan zengin kızı konu alan birçok kitap okumuştum aklıma oralarda gelen birçok tahminlerim vardı.

Yolda yürümeye devam ederken bir anda Akari kafasını sırtıma dayamıştı. Omuzlarımı sıkmasına alışmıştım neden bir anda bunu yapmıştı ki? Bu olay karşısında irkilmiştim. Her şeyin değişebileceğinin küçük bir örneğiydi bu. Ensemde onun sıcak nefesini hissediyordum. Çok hafifti fakat hissediyordum. Ardından gözyaşının çıkardığı sesleri duymuştum. O kadar sessizdi ki sadece ben duyabilirdim. Ardından özür diledi. Hıçkırmasını engellemeye çalışmasına rağmen hıçkırdı ve bir kez daha özür diledi. "Önemli değil Akari-san. Benden bunun gibi küçük şeyler için özür dilemenize gerek yok. Biz sizi korumak için buradayız ve bize güvenmeniz gerekiyor. Kimseden korkmanıza çekinmenize gerek yok veya yükü tek başınıza sırtlamanıza gerek yok. Yükünüzü bölüşürsek daha hafif olur bize söylerseniz sıkıntınızı çözebiliriz."

Umarım sıkıntısını artık bize söylerdi. Bir an önce bu sıkıntı için bir şeyler yapmamız gerekiyordu. Onları korumak, yardım etmek ve huzurunu sağlamak bizim görevimizdi. Bunu başaramazsak kendimize nasıl Shinobi diyebilirdik ki?

[Kagetsu Kurai]

Sonunda tekrar yola koyulduk işte. Gin, kızı sırtına aldı ve yürümeye başladık. Yolda kızın ayağındaki çatlağı iyileştirmeyi düşünüyordum ancak yürürken, hele ki bu karanlıkta odaklanmak ve shosen uygulamak neredeyse imkansız. Bu yüzden bu hafif durumu biraz daha erteleyip, ilk durak noktamızda halletmek için vazgeçmiştim. En azından yola çıkabildik. Bir şeyler öğrendik ki orman epey tehlikeli. O bize saldıran kurtların bu kadar çabuk kaçması ve sadece at gibi bir zararla paçayı kurtarmamız büyük bir şanstı. Tabi şanstan ziyade Gin'in yaptıkları ağır basmaktaydı. Orada en iyi mücadeleyi o vermişti ve gerçekten bana, bizi koruyabileceğine inandırmıştı kendisini.

Ormandan, bu ıssız, karanlık ve soğuk yerden bir an önce kaçmalıyız. Gin ve Akari arasında bir muhabbet dönmeye başlamıştı. Bu mevzuya dahil olmayı şu anlık düşünmüyorum. Bir doktor olarak daha çok ekibin sağlığını düşünmem gerekiyor. Zaten kendimizi sıcak bir yere attıktan sonra uzun uzun Akari'nin ağzını ararım, belki o zaman kendisi anlatmaya karar verir ha? Gin'e "Yorulduğunda haber ver." dedim ve yürümeye devam ettim. Bu sırada aklımın boş kalmasını istemiyorum. Şuan nerelerde olduğumuzu tahmin etmeye çalışarak, yolumuzun üzerinde, yakınlarda bir yerde sığınabileceğimiz bir han var mı diye düşüneceğim. Buna göre bir plan yaparsak belki yolculuğumuzu daha iyi ve güvenli bir hale getirebiliriz.

[GM - Naruto]

Akari' nin yüzünü göremiyorsun, fakat yüzünde acı dolu bir gülüseme ışıldadığını tüm kalbinle hissedebiliyorsun resmen. "Teşekkürler Ryuunosuke-san." diyor seni senden alan bir sesle. Başını hafifçe kaldırıp burnunu dayadığını düşünüyorsun sırtına, çünkü alnı olmayacak kadar dar. Belki de çenesidir. Daha fazla bir şey söylemiyor. Kızdan bir şey çıkaramayacağınız belli. Sessiz yürüyüşünüzün ardından, yol tekrar ikiye ayrılıyor ve siz sağ giriyorsunuz. Girdiğiniz yol, gittikçe dikleşiyor. Hem görebiliyorsunuz, hem de yorulma katsayınız arttığından hissedebiliyorsunuz. En fazla bir atın geçebileceği bir genişliğe geliyor, ama ayağınızın altındaki patika asla silinmiyor, çok kullanıldığını düşünmüyorsunuz, fakat patikanın sonunda oturanlar izlerini belli etmeye hazır.

[Gin Ryuunosuke]

Görmüyorum fakat hissediyorum. Acılarına rağmen gülüyordu tüm kalbimle hissediyordum gülüyordu. Bana teşekkür etmişti. İçtenlikle söylediğini hissediyordum harika bir sesi vardı. Gerçekten harika bir sesi vardı. Bu harika teşekküre cevap vermemek kabalık olurdu. “Önemli değil Akari-san”, dedim. Ardından sırtımdan kafasını kaldırıp burnunu dayamıştı sanırım, belki de çenesidir tam emin değilim.

Akari’den bir şey öğrenmemiz imkânsız gibi bir şeydi artık ondan laf alamayacağımı düşünüyordum. Kız ukala falan değildi bizle samimice konuşuyor. Teşekkür ediyor fakat sıkıntısını söylemiyordu. Tüm çabalarıma rağmen ufacık bir bilgi bile öğrenememiştim. Akari iyi biriydi gerçekten onu sevmiştim çoğu soylu gibi burnu havada bir tip değildi fakat sıkıntısını söylememesi beni gerçekten üzüyordu. Bize güvenmediğini düşünmüyordum fakat söyleyemiyordu. Bazı mühürler duymuştum, uygulanan kişinin bazı konular hakkında konuşmasını engelliyormuş konuşursa başına pekiyi şeyler gelmiyormuş. Çok düşük ihtimal fakat artık olasılıkların hepsini düşünmeye çalışıyordum.

Yol ikiye ayrılmıştı ve biz sağa girmiştik. Yol gittikçe dikleşiyordu gözle görebildiğimiz gibi daha fazla yorulduğumu da hissediyordum. Patikadan ilerliyorduk bu yol çok fazla tercih edilmiyor gibi duruyordu. Ve sonrası patikanın sonunda oturan bazı kişiler vardı. Pekiyi niyetli olduklarını sanmıyorum. Amaçlarını sormak gibi bir niyetim yoktu. Akari ile ilgili olduğunu düşünüyordum. Belki Akari başından beri burada olacaklarını biliyordu. Umurumda değil. Kaç kişi olduklarını önemsemiyorum arkadaşlarıma zarar verilmesine izin vermem veremem. “Kagetsu, Akari’yi al ve buradan uzaklaş.” Akari ile uzaklaştığında onlara doğru tedbirli bir şekilde yürüyecektim ve ardından “Kimse benim arkadaşlarıma dokunamaz.”, diyecektim. Ardından dikkatli bir şekilde bekleyecektim. Herhangi bir koşma, zıplama gibi tehditkâr bir fiziksel hareket de Karyuu Endan uygulayacaktım. Kişi olarak benden fazla kişilere bu teknikten daha azını uygulayamazdım. Ve bu benim ne kadar ciddi olduğumun da bir göstergesiydi.

[Kagetsu Kurai]

Düşünüyordum, düşünüyordum ancak bir türlü işin içinden çıkamıyordum. Gerek karanlığın, gerek coğrafi bilgi yetersizliğin gerekse konumumuzu tahmin edememenin vermiş olduğu eksiklikler ile herhangi bir şey bulamıyordum. Aslında bu aşırı doğal bir durumdu. Ne kadar süre yürüdüğümüzü bile hatırlamıyoruz, bilmiyoruz sonuçta. Kaldı ki buna göre konumumuzu hesaplayacağız. Hem biz Toyone'den çıktıktan sonra hangi yöne doğru gittik ki? Kaç kere döndük ve şimdi hangi yöne gidiyoruz? Hiç şans yok, bunu tahmin edemem. Sadece duruma ayak uydurmak zorundayım.

Akari ile Gin arasında ufak bir muhabbet dönüyor gibi görünüyordu. O anda sol yanımda birisi belirdi. Bu sıradan bendim. Şimdide kendi kendim ile konuşacağım sanırım. Eh... Hiç konuşmamaktan iyidir değil mi? Yanımda beliren ben "Zor bir durumdasınız. Daha ufak bir kurt saldırısında bile başınıza gelmeyen şey kalmadı. Atı kaybettiniz, kızın ayağı çatladı ve yürüyemiyor. Başka bir saldırıdan sağ çıkma ihtimaliniz nedir?" dedi bana. Haklıydı da. Bir tür durum değerlendirmesi içine girmiştim. Bu ekibin görevden sağ kurtulması benim görevim. Her ne kadar savaş kaybetsek bile kimsenin ölmesine izin vermemek gibi bir zorunluluğum var.

Ben ise yanımdakine "Belkide sadece akışına bırakmalıyız. Yeteneklerim bizi hayatta tutmaya yetecektir. Ayrıca Gin'e güveniyorum, kurtlar konusunda gayet başarılıydı, bizi yarı yolda bırakmayacaktır." Ups... Dalgınlığa verip sesli konuştum. Eyvah! Şizorfren olduğumu anlamasınlar şimdi? Gerçi şu saatte anlasalar ne olacak ki?

Ben kafamdan bütün bunları geçirirken bir bayıra gelmiştik. Bayırda öyle bir ağırlık binmişti ki bacaklarıma gerçekten yorulduğumu hissetmiştim. Bizi yoran şey bayır değildi. Hayır! Uzun bir yolculuk yaptığımızı gösteriyordu bu durum. Sadece bayıra geldiğimizde bunu hissettik. Ancak bayırın tepesinde bizi bekleyen bazı kişiler vardı. Bir pusu mu? Her şeyden önce dost mu düşman mı? Gin, sadece bana Akari'yi almamı söyledi. Bizi koruma görevini epey ciddiye aldığı kesindi. Bu yüzden hemen Gin'in sırtından Akari'yi alacak ve genç dostuma "Dikkatli ol! Düşman olmayabilirler ancak acele karar verme. Arkanı kollayacağım." dedim. Ardından kızı alıp, yoldan çıkacak ve ormanın karanlığına gireceğim. Gölgeler içerisinde yoldan uzaklaşacağım ancak yolu gözden kaybetmeyeceğim, ormanda tek başımıza kaybolmak hiç hoş olmaz. Yeterince uzaklaştığımdan emin olduğumda Akari'ye "Bir süre yalnız kalabilir misin? Gin için oraya gitmeliyim, ancak önce seni güvenli bir yere saklayacağız. Anlaştık mı? Şimdi deli... Yani cesur olma zamanı." diyeceğim. Bir yandan da Akari'yi saklayabileceğim kalın bir ağaç, belki bir ağaç kovuğu ya da bir ağaç dalı arayacağım.

[GM - Naruto]

Out: Patikanın sonunda oturanlar derken, Akari' nin gittiği evi kastetmiştim. Yanlış anlaşılma olmuş, ve şu an böyle davranırsanız her şey çok karışacak. Birini görmediğinizi varsayıyorum. Yok çünkü. Ev yani, ev var çok uzaklarda, patikanın sonunda, evde oturanlar var hani, o da görülmüyor. Biraz güme gitti ama yapacak bir şey yok, üzgünüm.

Sessizce yürümeye devam. Bir kaç ince hışırdama sesi duyup dikkatle duruyorsunuz, fakat biri, ormanın içinde otlanan bir geyik, biri de yolunuza yanlışlıkla çıkıp, panikle nereye zıplayacağını şaşırıp, sonunda bir şekilde ormana geri dönen bir tavşandan başka bir şey olmuyor. Akari bir iki kere öksürüyor, isteyerek yaptığı bir şey olmasa gerek, Gin' in sırtında dikleşiyor ve kafasını kaldırıp aya bakıyor. Kagetsu kızın yaşlanmış gözlerini sildiğini görüyor. Kız ardından çok, çok hafif bir şekilde Gin' in sırtına vuruyor. "Teşekkür ederim Ryuunosuke-san, daha iyiyim, bırak yürüyeyim de, daha fazla yük olmayayım." Diyor ve kafasını kaldırıp patikaya bakıyor. "Zaten çokta kalmadı." Ay batışının yarısını tamamlıyor bu vakitte. Tahmininizce, güneşin ilk ışınları size ulaşmak üzereyken, belki daha erken, varmanız gereken yere varacaksınız.