Cennet'in Güneyi

[GM - Naruto]

"Peki, madem öyle,o altını bulmada sana başarılar evladım." Kitabı karıştırıyorsun. Bahsedilen ormanın genel ülke haritalarında isimlendirilmemiş olduğunu farkediyorsun, eleman ise uzun araştırmaların sonucunda ormanın isminin Tensei olduğunu öğrenmiş. Ormandan biraz tasvirler var, aşırı geniş olduğu ve içinde kaybolmanın kolay olduğu şeklinde. Ormana girmeden önce, Konohagakure'deki bir elemandan bir harita alması gerektiğini not etmiş. Elemanın ismi Shinra. Yaşı, cinsiyeti, soy ismi gibi hiç bir detay yok. Sadece Konoha'nın kuzeydoğu tarafındaki bir kapalı mahallede yaşadığını yazmış, ufak bir "el yapımı hediyelik eşya" dükkânı olduğundan bahsetmiş. İyi dostlar imiş vaktinde. Haritanın neden onda olduğu veya onu nasıl elde ettiğine dair bir notlar da yok.

Meyve hakkında bir kaç bilgi toplamış, ancak neye benzediği hakkında hiç bir şey yazmamakta. Meyveden her 25 yılda sadece 1 tane çıktığı yazıyor. Ayrıca bu meyveyi yiyenin "ereceği" gibi bir not da araya sıkıştırılmış. Meyvenin süreki su ve nem alan bir yerde yetişmesi gerektiği yazıyor.

Ormanın tehlikeleri not edilmiş. Ayrıca bir ailenin o ormanı koruduğu da yazıyor. Ormanın eteklerindeki bir kasaba, Ateş ülkesinin güneyindeki son yerleşim biri. ondan sonra orman, ondan sonra da okyanus gelmekte. Ayrıca ormanın okyanus ile sınırında kumsal yok, sert yamaçlar var, yani bir bot ile yaklaşman imkânsız. Bunun dışında pek bir bilgi yazmamakta.

Yaşlı eleman göz ucuyla okduğun bölümün başlığına bakıyor. "İlginç bir macera olabilir. Sana güveniyorum."

Out: Eğer yaşlı elemanın görevini üstleneceksen, "Kütüphane" forumunu aktif olarak kullanacaksın. Oradaki kişisel başlığında yeni bir mesaj atıp her bir biten konunu, sanki bir kitap yazıyor ve her bir macera da onun bir bölümüymüş gibi yazacaksın. Yeteri kadar macera topladığında bu yazılanları gidip yaşlı amcaya teslim edeceksin. Kolay gelsin. Biraz kasvetli ve uzun olacak, lâkin sana güvenmekteyim.

[Jinryu Mao]

Demek yola çıkacaktım ha? Eğlenceli olacak gibiydi, özellikle bu bahsedilen meyvenin tadanı erdirdiği ve yirmi beş yılda bir çiçeklenecek kadar nadir olduğu düşünülürse. Yirmi beş yılda tek bir meyve mi veriyordu ağaç şimdi yani, nasıl sulu sulu, şeker gibi bir meyvedir o şimdi. Bizim oralarda da meyve yetişir de, dağ ve kayalık ayazında yetişen en tatlı şey narenciyedir; onun da kendi asidi, kendi ekşiliği vardır. Dış ülkelerden gelen meyveler gibi değil ki hiç ısıra ısıra ye, bizim elmamız bile ekşi kardeşim.

Amcanın seçtiğim macera hakkındaki yorumuna gülümsedim önce, "İlk maceram bu olursa yolun geri kalanına ermiş devam ederim, avantajlı devam ederim emmi." dedikten sonra gözlerine baktım amcanın dikkatle. Yazarın kim olduğunu merak etmiyor değildim, bu el yazması kitabın bu amcanın elinden çıktığına emin gibiydim biraz önce ancak içerde ne yaptığını bilmediğim Gantai-san da pekala yazar olabilirdi. Zira amca bilginin ayağına gelmesini daha çok tercih ediyor gibiydi bu durumunda, Gantai-san ise... Pekala o bandajların ve sıska vücut yapısının bir sebebi vardı, her ne kadar gücü hakkında çok yakından bir gösteri izlemiş olsam da adamın hasta duruşu beni bandajların sadece bir süs olmadığına kanaat getirmeye zorlamıştı. Kitabın yazarı, başına gerçekten çok kötü bir olay gelene kadar bu hayalleri kurup derin hazırlığı yapan Gantai-san da olabilirdi yani...

"Pekala, plan zamanı;" diye başladım düşük bir sesle sesli düşünmeye; "Önce hana geri dönüp bizimkilerin işlerini bitirmesini beklemeli, ardından kasabaya yolculuk; hem bizimkileri özledim. Riko, Saen falan ne yapıyor onlara da bakarım; haber veririm yola çıkacağımı ve ardından yol görünür bana. Önce bir kervana katılırım, yoksa Saklı Yaprak'a almazlar beni zaten.", sesli düşünmem bittiğinde dışarı bir göz attım ve ardından köy demeyip kasaba deyişimle gurur duydum; Jinryu Mao, gizli servis shinobisiyim resmen. Zaten o lanet filmlerde neden önemli şeyleri tıpkı benim gibi iç çamaşırlarına saklamadıklarını merak etmişimdir hep. Kimse bakmıyor ki oraya, şaka maka kızlar da bakmıyor zaten.

Biraz önceki yalnızlık hüznümün verdiği ağlamaklı sesle amcaya döndüm ve "Tamamdır Oogami-san, buraya beraber geldiğim emmimin bana verdiği süre dolduğuna göre kaldığımız hana dönsem iyi olacak." derken ayağa kalkıp kapıya yöneldim elimde el kitabıyla, "Sanırım bir kaç gün daha ayrılmayacağız zaten buradan, zaman bulabilirsem gelirim yanına tekrar. Gantai-san'a da ona tekrar tekrar çok teşekkür ettiğimden bahseder misin? Zaten gelirim yarın öbür gün ama gelemezsem işte. Haydi selamımı söylersin, sana da çok teşekkürler ayrıca."

Söylediklerimin ardından son kez amcaya arkamı dönüp eğilerek selam vermiş ve kendimi tekrar ara sokaklara atmıştım. Zaten daha ilk adımımda Gantai-san'ın benzettiği tipleri toparlanırken görmüş ve beni görüp korkuyla yerlerine mıhlanan çocuklara ani bir hamle yapar gibi yapıp can havliyle kaçmalarını izlemiştim. Onları benim benzettiğimi düşünüyor olmalılardı, sonuçta ben bile adamı görmekte zorlanmıştım; bir de dayak yerken onların durumlarını düşünmek bile istemiyorum. Ana caddeye çıkmam bu sokaklara girip bir sarraf bulmamdan kolay olmuştu, ne aradığımı ve nasıl bulacağımı biliyordum zira; ana cadde ve kalabalığın gürültüsü. İşin zor kısmı ana caddeden sonrasıydı, çatılarda Gantai-san'ı aramaktan önüme bakmayı akıl edememiştim çünkü.

[Jinryu Mao]

Sonunda hanı bulmaya başardığımda Mishi-amca gayet meraklı bir şekilde odanın penceresinden dışarı bakmaktaydı. Ha eğer soru bin tane pencereden adamı nasıl gördüğüm sorusu ise cevap elbette pencereden etrafı daha iyi görmek için aşağı sarkan tek adamın gri sakallı eski serseri olduğuydu. Taş ustası köprü başlarında, binaların tepelerinde çalışırdı; böyle şeylere diğer insanlardan daha çok cesaret edebilmesi normaldi elbette. Yaşlı adama el sallayıp içeri geri girmesini işaret ettiğimde işaret parmağını yere dik tutup elini sallayarak yiyeceğim dayaktan sonra sabit şeyleri nasıl göreceğimi işaret etmişti bana. Adam meraklanmıştı elbette, en azından beni Getsu-san ve diğerlerinin önünde yumruklamamıştı.

Gece çok eğlenceli geçmişti, belli ki köyün taş ustalarının işi beğenilmişti ve Jinryu İnşaat Şirketi çalışmalarına ertesi gün başlayacaktı. Jinryu İnşaat Şirketi deyince insanın gülesi geliyor tabi, ama Mishi amcanın önünde gülünce hiç de hoş olmuyor; on yedi yaşında çocuğu elalemin içinde rezil etmeyim demeden yapıştırıyor yumruğu çünkü adam.

Ancak görünüşe göre iş bir kaç günden daha uzun sürecek gibiydi, kafile en az üç hafta kalacaktı. İşin iyi tarafı Getsu-san ve Kervan Muhafızları- kesinlikle bir müzik grubu kurulabilirdi bu isimle- yarın öğlen tekrar Chibu'ya yola çıkacak ve başka bir iş için Taş'ta gezineceklerdi. Mishi amca da beni onlarla göndermek niyetindeydi zira ona göre orada hiç işlevim olmamasına rağmen fazla para yiyordum; ben beş kuruş harcamamışken adamlar benim olmadığım dört saatte hanı sake'yle doldurmuşlardı ve para yiyen ben miydim? Evet bendim, gayet de uygundu benim için. Hem eve erkenden gitmiş olurdum, hem de Riko'ya. Harbi ben geri gidince kız hamileyim derse ne yapacaktım? Demezdi zaten.

Ertesi gün, Mishi amca ve bizimkilerin geri kalanının döktüğü suyla yola çıktık Getsu-san'la. Benimle beraber on altı kişilik atlı kafile gelirkenki tosbağa halimizden hayli daha hızlı yol alıyordu elbette. Bizi yolculayan kafilede Yadou ailesinin olmayışı dikkatimi çekmiş olsa da içimde daha büyük bir eksiklik hissediyordum elbette, Gantai-san'a yüz yüze teşekkür etmiş olmamak. Oogami emminin verdiği el kitabını molalarda okuyarak Chibu'ya vardığımızda zamanın neden o kadar hızlı geçtiğini anlayamamış olsam da oradaki handa bir gün kalıp Getsu-san'dan adı Baka olan babasının hikayelerini duymak yol yorgunluğunu ve stresimi atmamda başarılı olmuştu. Baka denen adam köyünün en zengin ailesinin kaçak çocuğuydu, adının aksine Kaguya Sato adlı herifle beraber köyden kaçıp Ringo Saigo adlı bir adamla iş yaptığı söyleniyordu. Hala nerede olduğu bilinmiyor olsa da bir ara adı Yoko olan bir Saklı Sis kızını hamile bıraktığının kanıtı zaten önümde duruyordu. İyi ki Yoko'nun yanında duracağım diye diğer ikisini satmamıştı, sonra hayranlarından biri adamı öldürürdü falan. Yazık.

Yolculuğun sonrası sıkıcı olsa da gayet hızlı geçmişti, Chibu ile köy arasında küçük bir kasabada dört saatlik bir uykunun dışında mola vermeden koşmuştum, zaten az olan haydutlarla karşılaşmamam da elbette köy kapısına hızlı varışımı açıklar nitelikteydi. Ishi-chou zaten bütün haydutları paralı shinobi diye yutturmuştu köy halkına. Neyse şimdi siyaset yapmayalım.

[Jinryu Mao]

Köye vardığımda, kapıdaki chuuninlere dönüşümü bildirip eve doğru hızlı adımlarla yürümeye başlamıştım. Yeteri kadar hızlı yürürsem belki evde yiyebileceğim bedava kahvaltıyla karnımı doyurup bir güzel uyurdum öğleye kadar zira. Eve vardığımda durum tam beklediğim gibi olmuştu, olmuştu olmasına ama zengin kahvaltı masasına gidene kadar küçük kız kardeşlerimin sarılmaları, abilerimin dayakları ve babamın binbir çeşit sorularıyla baş etmek zorunda kalmıştım. Belki hayatımda ilk kez adamın sözünü kesip işaret parmağımı dudaklarının önüne koyup "Şşşş, önce bir yemek yiyeyim." demiştim yaşlı kel adama. Harbi harbi küçüklüğümden beri ilk kez değmiştim adamın bıyıklarına. Kahvaltı masasını Vakum no Jutsu'ladıktan sonra babama işin onay gördüğünü, bizimkilerin üç hafta kadar sonra dönüş için yola çıkacağını ve belki bölgenin en taşaklı karavan korumaları tarafından korunacaklarını anlatmakla zaman öldürüp yumuşak yatağıma yerleşmiştim.

Şimdi bazen baş yastıkta tavana bakarsın da gözler kapanıp aynı sahneye açılır ya, özellikle gündüz ve yorgunken olur bu, bu başıma geldiğinde Takashi'nin bağırışları zonklatıyordu kulaklarımı. "Ne var?" dememe kalmadan, olmayan sorumu "Öğlen beni uyandır kızın yanına gideceğim demiştin ya lan." diye cevaplarken elinde bardakla odaya girdiğini görmüştüm. "Uyanmasan suratına çalacaktım buz gibi suyu." diye sözlerine devam ederken "boşa gitmesin" surat ifadesini sinsi bir gülümsemeyle birleştirip buzlu- harbi harbi küp küp buzlu- suyu suratıma boşaltmıştı şerefsiz. Böyle abi de olmaz ki azizim, abi dediğin korur kollar.

Öğle boyunca köyde Riko'yu aramış olsam da bulamamıştım, göreve mi gitmişti acaba bu kız? İnsan haber verir ama, öyle olsun, bu sefer de ben haber vermiyorum. Tripli delikanlı havasında Saen'e uğrayıp çıkacağım macerayı anlattıktan sonra ikindi öncesi eve dönüp bizimkilerle konuşmuş ve bir göreve çıkacağımı söylemiştim. Ardından köy merkezine yürüyüp görevlerle ilgilenen Jounin'e bana ihtiyaç duyulan önemli bir görev olup olmadığını sorup aslında ne kadar gereksiz bir shinobi olduğumu ima eden cevabı aldıktan sonra köyün en zengin hanına doğru yola çıkmıştım.

Aradığım şey, kervancılardı; şişman ve para dolu kervancılar. Onların en çok ürediği ikindi vaktinde, üremeyi en çok sevdikleri nemli handa kendime Saklı Yaprak'a veya onun yakınlarına giden bir kervan arayacaktım. Alınbandımı evde bırakmış ve taş ustası yamağı çantamı omzuma geçirmiş hana girdiğimde masanın birine çöküp etrafı dinlemeye koyulmuştum. Hancılar içer ve konuşurdu, beleş yolculuk için "Yol arıyom ben." diye çığırmaktansa sessizce dinleyip ihtiyaca uyan bir kişiye bürünmek her zaman daha iyi bir taktikti. -Gizli Servis Shinobisi Jinryu Mao yine iş başında!- Oturup dinlemeye koyuldum uzun zamandır yolda olan adamları, belki istediğim yere giden bir kervan bulup Saklı Yaprağa girişimi kolaylaştırabilirdim, kim bilir. O kadar Taş Ustası çıraklığını boşa yapmadık biz.

out: Son üç mesajı otobüste yazdığım için süsleyemedim ve çok sallandığımdan bazı yerlerde hata yapmış olabileceğimden korkuyorum. Eğer yapmış isem affola.

[GM - Naruto]

Konuyu burada bitireyim, diğer konunu ben açacağım, oradan devam edeceğiz. Cevabı oraya yazacağım yani. Şimdilik 30GP kazandın, güle güle harca.

Kütüphane forumuna konu beklemekteyim senden.