[Ishi] Fırtına

[GM - Naruto]

Ağaca kolayca uzanabileceğiniz bir zemin arıyorsunuz ikiniz de ilk. Tabii, Daichi'nin Giin'e göre biraz daha yüksek bir kaya araması gerekiyor ama... Ayak uçlarınızla yokladığınız bir kaç kayadan sonra ikiniz de güvenli bir yere çıkıp uzanıyorsunuz ağaca doğru. Yamacın daha üst noktalarına çıkmanıza veya ağacı devirmek için efor sarfetmenize gerek kalmıyor. Daichi ayaklarıyla, Giin de ellerini kullanarak ikiniz de sağdan birazcık ittiriyor, zaten köklerinin yarısı dışarı çıkmış olan ağacı girişin soluna doğru deviriyorsunuz.

Devirmenizle kalkan toz ve topraktan, ellerinizi gözlerinize siper ede ede sakınıyor ve tekrar girişin, kayaların önüne iniyorsunuz. Bir süre sonra toz bulutu, Daichi'nin hala tuttuğu meşalenin aydınlattığı alandan çekiliyor. Sonra meşaleyi, çekmenizin gerekmediği ufak bir kayaya bir şeyleri tutuşturmayacak bir şekilde yaslayıp, kayalara girişiyorsunuz. En üstteki sıkışmamış ve boyut olarak daha küçük olan kayaları indirmeniz bir on dakikanızı ve orta miktarda eforunuzu alırken, alttaki sıkışmış ve boyutça daha büyük olan kayaların kıpırdamaya niyetlerinin olmadığını fark ediyorsunuz. Sanki inat etmişler, kaptıkları yerleri kimseye vermeye niyetleri yokmuşçasına size karşı geliyorlar, oynamıyorlar. Çektiğiniz ufak kayalar sayesinde içeriyi biraz daha iyi görebiliyor olsanız da ikinizin de, Daichi'nin bile girebileceği bir delik oluşturamıyorsunuz. Büyük kayalara bir çözüm bulmanız gerekiyor.

[Hamaguchi Daichi]

Biraz bakındıktan sonra ikimiz de uygun bir yerlere geçtik ve hazır olunca da ittirdik ağacı. Biraz güçlüyüz herhalde ki koca ağacı fazla da güç kullanmadan devirdik. Ee, Ishigakure shinobisi işte... Hatta bizim kuvvet biraz fazla gelmiş olacak ki ağaç fırlayıp sertçe yere düştü bir de. Ortalık toza toprağa gitti. Nasıl olduysa o artık. Yerler falan ıslaktı gayet aslında. Neyse, beni alakadar etmez.

Yolumuzu kapatan ağacın da önümüzden çekildiğinden emin olmak ve sonraki seviyeye geçmek için tekrar aşağı indik. Evet, ağaçtan kurtulduk. Sıra kayalarda. E benim tek elimde meşale var, böyle olmaz bu iş. Hemen meşaleyi sokmak için bir gedik bulup meşaleyi oraya yerleştirdim. Sonra da giriştik işe. Yukarıda küçük kayaları halletmek çok zor olmadı. İşin kabasını şöyle bir 5-10 dakikada hallettik anlayacağın. Ama meğer vitamini kabuğunda değilmiş. Küçük kayalardan sonra gelen daha büyük kayalar yerlerinde oynamıyor. Gerçi bu hesaba göre vitamini cidden kabuğunda sanırım. Çünkü küçük kayalar bizi zorlamamıştı... Ne boksa artık...

Ya ne diyeceğim. Bir dede var, adı Arşimet. Bu dede ne demiş biliyor musunuz? Demiş ki: "Bana yeterli uzunlukta bir kaldıraç ve bir destek noktası verin dünyayı kaldırayım." Yaa... Dünya diyor dünya, boru değil. Adam uğraşmış, bulmuş kuvvet muvvet bir sürü şeyler bize de büyüklerimizin tecrübelerinden, nasihatlerinden faydalanmak düşer. EY YENİ NESİL!.. Abartmadan...

"Ağaçtan kaldıraç yapabiliriz." diyerek fikrimi Giin'e bildirdim işe başlamadan. Sonra gidip kayaları inceleyeceğim biraz. Bu incelemenin sonunda da çeşitli çıkarımlar yaparak kaldıracımın sahip olması gereken nitelikleri belirleyeceğim. Bundan sonrası daha kolay. Bu niteliklere sahip bir dal bulup keseceğim. Kırabiliyorsam o da olur. Destek noktası olarak da az önce temizlediğimiz daha küçük kayaları kullanabiliriz. Destek noktası, kaldırmak istediğimiz kayalara ne kadar yakın olursa işimiz o kadar kolay olur, bunu da göz önünde bulunduracağım. Kaldıracı kayaların sağından solundan sokmam gerekebilir işte ondan korkuyorum. Levye niyetine kullanırsam dalın kırılma ihtimali var. Neyse, ona sonra bakarız o zaman... Ne yapalım yani, şimdilik bir çözüm gelmedi aklıma... İŞ BAŞI!

[Shijou Giin]

Yamaçta gözüme kestirdiğim kayaları ayağımla yokladım.Hala kayacak gibi bir izlenim verselerde benim ağırlığımı taşıyacak birkaç tane bulabilmiştim.Bu kayalar benim yukarı çıkış rotamı sağlıyordu.Hareketlerim olabildiğince yavaş ve nazikti.Ardımdan gelen Daichi'ye zorluk çıkarmamak için ağrılığı olabildiğince sağlam yerlere veriyor,onunda erişebileceği noktaları tercih ediyordum.

Ağaç tahmin ettiğimde daha güçsüz çıkmıştı.Gerçi ortaya saçılan köklerine bakınca normal karşılıyordum bunu.Daichi ile yaptığımız basit ittirme hareketi bile ağaca yön vermeye yetmişti.Uyguladığımız bu kuvvet ağacı istediğimiz gibi girişten uzak bir noktaya yöneltmişti.Kalkan toz bulutuna karşılık kolumla gözlerimi korudum.Mağara girişine odaklanmamızı engelleyen birşey yoktu artık.

Yukarı çıkarken kullandığım rotadan mağara girişine geri döndüm.Meşale toz bulutuna karşı üstünlüğü kurduğunda tekrar açık bir görüş elde etmiştik.Çantamı uygun bir yere koyduktan sonra kayalara giriştim.Üst kısımdan başlayarak,sıkışmamış ve kolay çıkacak gibi duranları alıp arkaya fırlattım.Amacım tüm geçidi açmak değildi açıkçası.Daichi'nin girebileceği bir alan bize yetecekti.Ufak bedeni bu konuda bize büyük bir avantaj sağlıyordu.

Diğer yandan geçidin tamamını açmamak için bir nedenim daha vardı.İçeride ne kadar koyun vardı emin değildim ancak bulabildiğimiz kadarının kapalı bir alanda durması işime gelirdi.Bir yere gidemezlerdi ve bizi arama derdinden kurtarırdı.Mağaraya girmek istememin tek sebebiyse çobanla ilgili birşeyler bulma umudumdu.Hatta çobanı bulmamız bile olasıydı.

Alttaki kayalarla uğraştıkça sanki daha çok sıkışıyorlardı.Alnımdan akan terleri silerken birkaç adım geriye çekildim.Daichi'nin fikri mantıklıydı.Onu kafamla onayladıktan sonra oynatamadığımız taşları incelemeye başladım.Uygun bir boşluk yahut iki kaya arasındaki sağlam bir çizgi.Bunu aramamın amacı, Daichi'nin bulacağı ağaç parçası için en başarılı olacak noktayı tespit etmekti.Eğer bunda başarısız olursam görev arkadaşımın fikrini biraz araklayarak kunaimi bir kaldıraç olarak kullanacaktım.Bu şekilde bir aralık açabilir,ağaç kaldıracından en yüksek verimi alabilirdik.

[GM - Naruto]

İkiniz de kaldıraç fikrinde anlaşıyor ve işinizi yapmaya koyuluyorsunuz. Az önce indirmiş olduğunuz ağacı kunailerininz aracılığıyla kirli ve fazla dalından yaprağından arındırıyorsunuz. Ardından büyük kayaların altına sokmayı planladığınız ucunu dada aynı şekilde kunailerinizle düzenleyip ufak kayalardan birini destek noktası yaparak düzeneğinizi kuruyorsunuz. Düzeneği tamamlamadan önce Giin kunaisi ile büyük kayalardan birinin altında uygun bir boşluk kazıyor, ağacın ucunu öyle sokuyorsunuz.

Sonra var gücünüzle abanıyorsunuz ağacın diğer ucundan. Yaklaşık bir on-on beş saniye ıkınıp sıkılarak suratlarınızı morartıyor ve kayayı oynatmayı başarıyorsunuz. Geriye doğru çapraz bir şekilde kalkmayı başladığını görebiliyorsunuz, ardından, kaya aniden büyük bir gürültüyle geriye tamamen yuvarlıyor ve sizi boşta bırakıyor. Abandığınız ağacın aniden boşa çıkması sebebiyle Giin dengesini epeyce kaybederken Daichi ağaca doğru öne fırlıyor. Pek bir hasar almıyor ancak kayanın eski yerine yakın bir yere düştüğü için toz toprak içerisinde kalıyor ve öksürük krizine giriyor. Bir iki dakika içerisinde eski haline döneceğinden şüpheniz yok ama.

Mağara girişinde ikinizin de girebileceği bir boşluk var artık. Daichi rahatlıkla geçebilir buradan ancak Giin'in eğilmesi gerekecek.

[Hamaguchi Daichi]

♪ I BELIVE I CAN FLY ♫

Her şey çok güzel gidiyordu. Kayaları biraz inceledikten sonra ne tarz bir kaldıraca ihtiyacımız olduğunu anlamamız çok zor olmamıştı. Anladıktan sonra da... KAPİTALİZMİN KÖPEKLERİ GİBİ GİRİŞTİK AĞACA! DOĞAYI YOK ETMEK <3 BEN! Uygun bir dal bulmak zor olmadı. Bulduktan sonra da daha küçük dalları falan temizleyip sonuç olarak güzel bir kaldıraç elde ettik. Sonra Giin, kunaisiyle biraz oynayarak kaldıracı yerleştirmek için uygun bir yer hazırladı. Ben de destek ve kaldıracı yerine koydum ve operasyona hazır hale geldik.

Sonra başladık abanmaya. Götümüzü epey kasmak zorunda kaldık, yalan olmasın. Ayrıca sadece bunla da kalmadı. Kaya yuvarlanınca biz de boşta kaldık. Ve sonuç olarak ben "ANAN..." diye bağırıp sözlerimi bitiremeyerek yere amele sümüğü gibi yapıştım. Üstüm başım toprağa bulandı. Diyorum size, bu amına koyduğumun dağında kimsenin başına iyi bir şey gelmez. Toz toprak bir de beni bir öksürük tuttu. Köhö köhö bitmiyor amk. Nereden baksan ŞÖYLE BİR 40-50 DAKİKA ÖKSÜRDÜM. O KADAR ÖKSÜRDÜM Kİ KARNIMDA BAKLAVALAR FALAN OLUŞTU. Süper biyoloji be...

Öksürük krizinden kurtulduktan sonra bir baktım ki bir delik! Ben buradan geçerim aga. Boş bulduğun deliğe gireceksin. Sinirlenmiştim. Ama görevin selameti için bu siniri lehime kullanmaya karar verdim. "Hadi şu çobanı kurtaralım adamım. YEAH!" diye bağırdıktan sonra hızla meşaleyi kaptım ve deliğe daldım. Beni kızdıran şeyi gaz olarak kullanmak işe yarıyor, not ettim.

Hadi bulalım bakalım şu çobanı. Giderken tabii ki nereye bastığıma dikkat edeceğim. Tepeme bir şeyler düşmesini ya da kayıp yere düşmeyi istemem. Ortalığa iyice baktığımdan da emin olacağım. Sarkıt, dikit, çukur falan hepsine dikkat edeceğim. Ölmek istemiyorum yani... Koyun falan görürsem de korkutmamaya çalışacağım. Onlar da delik var diye koşarlarsa işimiz var.

[Shijou Giin]

Uyum mükemmeldi.Daichi katur kutur ağaca girişip fazla dalları ve yaprakları ayıklarken bende adaeta bir mezarcı gibi uygun bulduğum yeri kazıyordum.Yapacağımız kaldıraç amatörce ve basitti.Ancak bize engel olan kayalarında pek bir numarası yoktu zaten.Gücümüz yetmiyordu sadece.

Az önce ayıkladığımız kayalardan birini destek noktası olarak belirledikten sonra ağacı boşluğa yerleştirdik.Gerisi salt kas gücüne dayanıyordu.Vücut yapısı olarak güçlü değildim ancak Daichi'ye bakınca...Normalde sarfettiğim eforu ikiye katlamam gerektiğini düşünmüştüm.Ayaklarımı yere kilitledim ve olağanca gücümle abandım.Önce bacaklarım ardından kollarım asılmaya başlarken tuttuğum nefesim yüzümü pancara çevirmişti çoktan.Göz ucumla Daichi'ye baktığımda onunda pek farkı yoktu.

Arka planda hafifçe kalkan kayayı gördüğümde vücuduma yüklenen güven adeta bana güç katmıştı.Belirli bir açıdan sonra ise...Az önce görüş açımda olan Daichi'nin yok oluşuna şahit olmuştum.Kaybolan dengemi tekrar kazanmaktan ziyade kahkaha atmakla endişeli görünmek arasındaki dumur olma durumundaydım..

Tozlar yüzünden öksürükle boğuşan Daichi'yi izlerken yüzümü sarmış teri sildim hızlıca.Ufak taşların ardından kaldıraç için sarfettiğimiz efor beni yormuştu açıkçası.Ancak sonuç olarak ilk somut bulguya ulaşmıştık.Açtığımız giriş ikimiz içinde yeterliydi.

Daichi'nin peşine düştüm.Meşaleyi kaptığına göre öncülüğü o yapacaktı.Eğilerek geçtiğim girişten sonra Daichi'nin adımlarını takip edecek,bu sayede o herhangi bir engelle karşılaşırsa buna hazırlıklı olacaktım.Dizler bükük.Kafamı tavana çarpmak gibi bir niyetim yok.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Bence sen 40-50 dakika öksürme, bi' sakin ol.

Daichi önden Giin arkadan giriyorsunuz deliğe. Giin'in belirttiğim gibi biraz eğilmedi gerekiyor ama, girmeden önce yasladığınız konumundan geri almayı unutmadıpınız meşalenizin aydınlattığı oyukta biraz ilerledikten sonra Giin yavaş yavaş kafasını kaldırabilir hale geliyor. Tavan git gide yükseliyor, yürüdüğünüz alan enine genişliyor... Adımlarınız yankılanmaya henüz başlamışken de çap çup sesleri çıkarmaya başlıyorsunuz. Gittiğiniz yol sağa sola ayrılmadan dümdüz devam ediyor olsa da bir süre sonra tavanın su akıtmaya başladığını görüyorsunuz . Zaten yağmurdu toz topraktı derken iyice mahvolmuş kıyafetlerinizin daha da beter olmasına aldırmadan su sıçrata sıçrata yürümeye devam ediyorsunuz.

Siz yürüdükçe de koyun sesleri umut verircesine daha da artıyor, sayıları çoğalıyor. Bir süre sonra da kaotik bir hal alıyorlar. Seslerin bu kadar artmasından bütün koyunların burada olabileceğini düşünüyorsunuz. Bütün koyunlar buradaysa da, çobana da büyük ihtimalle ulaşabileceğinz aklınıza geliyor.

Nitekim öyle de oluyor.

İster istemez sabırsızlanmaya başladığınız bir noktada, sağa doğru mecburi bir dönüş yapıyorsunuz. Dönüp çıktığınız bölgeyi meşalenizin alevi aydınlattığı anda da karşılaştığınız ilk şey yerde yatan bir köpek oluyor. Boyutça epey büyük, tam da bir sürüye sahip çıkmaya yaraşır bir şekilde. Burnu ve patileri siyah iken kalan tüyleri sarımsı bir bejlikte. Yer yer kirlenmiş bu tüyler, özellikle sırtı. Göbeği ve göğsü ise... İnip kalkmıyor. Biraz daha yaklaştığında ne yazık ki ölmüş olduğunu fark ediyorsunuz. Hala devam etmekte olan çok sayıdaki koyun sesleri bu manzaraya çok bakmanızı engellerken de sürüyü görüyorsunuz. Sürü psikolojisi denilen şeyi kanıtlamaya öı çalışıyor bilinmez ama hepsi bir arada. Yere çömelmiş oturur biçimdeler ama hepsi birbirlerine sokulmuş. Belki ısınmak, belki korkmamak için. Belki, her ikisi de. Henüz saymaya sıranızı getirmeden gözleriniz çobanı arıyor, hemen de buluyor. Koyunların arasına yatmış, kafasını koyunlardan birinin yumuşak gövdesine yaslamış. Bulundukları noktaya girmenizle koyunların bir çoğu refleks olarak kafalarını size çevirip ses çıkarma frekanslarını arttırmış olsa da adamdan size gelen bir tepki olmuyor. Köpek gibi çobanın da ölmüş olmasından korkup biraz daha hızlı adımlarla yaklaşıyorsunuz topluluğa. Sizin hızınızdaki artış yaklaştığınız bir kaç koyunun korrkarak bağırıp yolunuzdan çekilmesine sebep olsa da kaçan olmuyor.

Adama iyice yaklaştığınız da göğsünün inip kalktığını görebiliyorsunuz. Rahat bir nefes almanıza sebep oluyor bu sahne. Koyunların sesi nedeniyle size ulaşmamış ama artık duyabildiğiniz kesik kesik bir inlemesi de mevcut. Görünürde bir yara göremeseniz de baygın olduğundan eminsiniz. Dokunursanız eğer, teninin epey sıcak olduğunu da hissedeceksiniz.

[Hamaguchi Daichi]

Zalımsın hestıya.

HAYIIIR... KÖPEK OLAMAZ, KÖPEK OLMAMALI! SİKERİM VERECEĞİNİZ GÖREVİ. BEN BURAYA BİR KÖPEĞİN ÖLDÜĞÜNÜ GÖRMEK İÇİN GELMEDİM! Bana kimse bundan bahsetmemişti... Lanet olsun... NEDEN KÖPEK OLMAK ZORUNDAYDI Kİ! KAMİ-SAMAĞĞĞ, İSYANIM SANAĞĞ!

Yavaştan gözlerimde yaşlar birikirken elimi köpeğin başından çektim. Vallahi acıtıyor lan, mümkünse köpekler ölmesin. O kadar kayaları aştık, tünellerden geçtik, ıslandık, vıcık vıcık olduk sonra bir baktık ki köpek ölmüş... Sırtındaki kirden üstüne bir şeyler düştüğünü mü anlamalıyım bilmiyorum ama ayıp etmişin Kami. Saygı ifadeleri bile kullanmıyorum artık, düştün gözümden.

Fış fış burnumu çekerek kendime gelme yolunda ilk adımlarımı attım. Her ne kadar duygulanmış olsam da hala kurtarabileceğimiz bir hayat var. En azından onun için elimizden geleni yapmalıyız. Hatta koyunlar bile. Şu son manzaradan sonra hepsinin yaşamasını istiyorum. Ölü bir köpek görene kadar sanki burada olan hiçbir şey gerçek değil gibiydi. Heyelanmış, koyunmuş ıslık çalarak arıyordum. Her zamanki gibi basit bir şekilde geçip gidecek gibiydi ama... bilmiyorum. Demek ki öyle değilmiş, üzüldüm...

Köpekten ayrılıp genişlemeye devam eden yolda ilerledik. En sonunda da belki binlerce kez yankılanarak beynimize kazınan sesin kaynağına ulaştık. Bir sürü koyun, hepsi sürü bilinciyle oturmuş ve hepsi meliyor. Kucak kucağa olmaları ise bir aileyi andırıyor. Nasıl bir aileyse artık o... Tabii bizim gözlerimiz çobanı arıyorken bu manzaraya denk geliyor. Fazla sürmeden çobanı da buluyoruz. Koyunların arasında kendine bir yer edinmiş, koyunlardan birini yastık niyetine kullanmış uyuyor. O kadar geldik, tepki yok... Hızlandık. Yanına vardığımızda sonunda aldığım soluğu verebildim. Hala yaşıyordu. Hemen uyandırmak için yöneldim. Birkaç kere dürttüm Rintaro'yu. Sonunda adını hatırladım... Ama adamda bir terslik var. Hafiften inliyor ve herif yanıyor. Yağmur, soğuk ve sonuç. Beklememiz gerekirdi.

"Ateşi var." dedim sanki bu işlerden çok anlıyormuşum gibi. Olsun belki Giin anlıyordur. Sözlerimden sonra biraz durup düşündüm. Bu kısa düşünme faslından sonra da çantama yöneldim. Çantanın içindekileri hiç doğru düzgün kontrol etmedim. Ayrıca bir de pis kokan merhem var. Pek bir işe yarayacağını sanmıyorum ama kontrol etmekte yarar var. Umarım işe yarar bir şeyler çıkar çantadan. Çobanı kurtaralım lan en azından! O ÇOBAN KURTULACAK! BAŞKA YOLU YOK! HUAAAAAAA!

[Shijou Giin]

Juro.

Köpeğin ismini almam..Pek fayda etmemişti.Sabit duran gövdesine bakarken istemsiz bir hayal kırıklığı yaşıyordum.Hayvanlar önceliğimiz değildi, evet.Ancak onlardan birinin, özellikle bir köpeğin öldüğünü görmek enerjimi alıp götürmüştü.

Aynı çökmüşlüğün Daichi'yi de etkilediğini hissedebiliyordum.Dışarıya verdiğim büyük nefesle birlikte üzerime yapışan kıyafetleri çekiştirdim.Koyun sesleri beynimi tırmalıyor,ıslak kıyafetlerse iğrenç bir yapışkanlık hissi veriyordu.Üniformamı çıkarsam muhtemelen dünyanın en mutlu insanı olacaktım.Her açıdan.

Köpeği ardımda bıraktığımda koyun sürüsü dizildi karşıma.Birbiri içine girmeye çalışmışlarda top haline gelmişler gibiydi.Muhtemelen korkudan yahut soğuk havadan.Kaç tane olup olmadığını sayma gereği duymamıştım o an için.Hızlı adımlarla Daichi ile aynı hizaya gelerek çobanı aradım.Koyunlardan pek farkı yoktu.Aralarına girmiş,bir koyunu yastık olarak kullanmıştı.

Çobana doğru attığımız depar ani bir bekleyişle sonlanmıştı.İkimizinde gözleri çobanın göğsüne kilitlenmiş,nefesi kontrol ediyordu. "Yaşıyor." Koyun sesleri bastırmış olsada belirgin bir inleme sesi duyuluyordu.

Daichi çoban üzerinde ilk incelemeyi yaparken onun yanına çöktüm.Soğuk hava ve yağmur muhtemelen çobanı bu hale getirmişti.Tıbbi anlamda fazla bilgim yoktu.Aslında ilk yardım konusunda bile belirgin bir başarı gösterememiştim.Bunlara rağmen elim boş değildi.Annemin bana çocukken yaptığı tedavimsi şeyleri hala hatırlıyordum.

Daichi çantasıyla ilgilenirken çobanın çevresindeki koyunları kovaladım.Vücut ısısını elimizden geldiğince düşürmeliydik ve bunu koyunlara sarılmışken yapabileceğimizi sanmıyordum.Koyunları aradan çıkardıktan sonra çobanın kıyafetini çıkararak yere yatıracaktım.Eğer gerekli olduğunu düşünürsem kendi kıyafetimin üst kısmını çıkararak çobanın vücuduna sereceğim.Bu şekilde onu soğutabilirim.

Eğer çoban bu yaptıklarım sırasında ayılırsa onun tekrar bayılamaması için çaba göstereceğim.Bu sırada ona vereceğim su ve birkaç parça yiyecek enerjisini tekrar kazanmasına yardımcı olabilir.Onu kurtarmadan önce bilincini tekrar kazandırmak işimizi çok kolaylaştıracaktır.

[GM - Naruto]

Daichi çantasını karıştırırken köydeki üçlünün verdiği merhemle sargı bezini, birazı içilmiş ufak bir şişe suyu, halatı ve kendi yakılmamış meşalesini buluyor. Daha ufak tefek bir kaç şey, yenilmiş atıştırmalıkların artıkları gibi işine yaraması mümkün olmayan şeyler de var elbette. Kremi veren adamın "Yaralara iyi geliyor." deyişini hatırlıyorsunuz her ikiniz de. Görünürde de, incelediğinizde de adamda bir yara bulamadığınız için kremden umudunuzu kesiyorsunuz. Hatta görebildiğiniz kadarıyla koyunlarda da bir yara falan yok.

O sırada Giin adama yönelip onu koyunlardan uzaklaştırıyor. Etrafındakiler Giin'in yaklaşmasıyla hepten kaçıp yol açsa da çobanın sarıldığı koyun kaçmıyor. Daha doğrusu kaçamıyor. Giin'den tırsıp ayaklandığı anda inleyip duran adam beklemediğiniz bir çeviklikle koyuna sarılıp "Olm-haz... Soğk... Hşşş.." diye mırıldanıyor ve koyuncağızın gitmesini engelliyor. Koyunun surat ifadesi değişebilse epey korku dolu bir ifadeye bürüneceğinden eminsiniz. Neyse ki biraz uğraştığında adamı koyundan tamamen ayırmayı başarıyor Giin. Sonra acımadan soymaya başlıyor onu, soyarken bir ufak ve güçsüz boğuşma daha yaşıyor. Adamın ağzından çıkan türlü saçmalıklar arasından "yA YAPmhasna... sapk." gibi kelimeler seçebiliyorsunuz ikiniz de. Giin adamı bir şekilde soymayı başarıp yatırdığında ve kendi nemli, soğuk kıyafetini adama sardığında ise "YA JUROO!" diye son bir bağırışla noktayı koyuyor Rintaro. Dişlerini takırdata takırdata titremeye başlayıp kesik inlemelerine geri dönüyor. Onun bu hali ister istemez ateşinizin yükseldiği hastalık anlarınızı hatırlatıyor size. Hiçbir şeye odaklanamadığınız bilinç bulanıklığı, teninize değen ellerden "Cosss!" sesi çıkarken sizin içerde hissettiğiniz kutup soğukları... Hak veriyorsunuz adamın son bir iki dakika içerisindeki dengesizliklerine, normal olduğunu da biliyorsunuz. O nemli kıyafetlerin altında inleyip dururken Daichi'nin bulduğu suyu adamın ateşten çatlamış dudaklarına götürüyorsunuz. Islaklığı hissettiği anda inlemeyi kesip içiyor. Elbette lıkır lıkır değil, yavaş ve yorgun bir şekilde yapıyor bunu. Köylülerin verdiği onigiri ve diğer uzattığınız şeylerin kokusu ne yazık ki adamın suratında bariz bir iğrenme ifadesi oluşturuyor. Zaman zaman seslenerek geri uyanmasını ve "Ha?" diye yarım yamalak cevaplar vermesini sağlasanız da genel anlamda uyumasına izin veriyorsunuz.

Hastalık anlarınızı anımsarken aklınıza, yüksek ateşin ne kadar uzun sürede düşen bir durum olduğu da geliyor. Ardından, buraya tırmanırken geçirdiğiniz zamanın o kadar da uzun olmadığını da anımsıyorsunuz. İşte bu sırada da kendinizi bir karar verme aşamasında buluyorsunuz. Adamın ateşi düşene kadar burada bekleyebilir veya adamı bu şekilde sırtlayıp götürebilirsiniz. Adamı götürürken tekrar bir sğanağa yakalayanmayacağınız kesin olmadığı gibi, burada beklerseniz adamın birden fazlasıyla kötüleşmeyeceğinden de emin değilsiniz.