[Ishi] Rutin Devriye II

[Kouichi Natsume]

Bir sürü düşüncem vardı. Planlarım vardı, ama bu işe yaramaz vücudum yüzünden hepsi suya düşmüştü. Suya düşmüş ve batışa geçmişti. En sonunda da dibe vurmuştu. Sonrasında kuma gömülmüştü. Tam olarak böyle olmuştu. Her şeyin nihayetinde ben yenilmiştim,kaybetmiştim. Jounin ve chuunin arasındaki fark bu olsa gerek. Hayır bu o farktan olmamıştı. Benim işe yaramaz düşüncelerim sonucunda olmuştu. Kötü bir strateji yolu işlemiştim. En sonunda da yenilmiştim. Shinobilik ne kadar güce dayansa da, işin yarısı belki oydu. Geri kalanı strateji ve zekadan geçiyordu. Ben güç konusunda eksiktim, evet. Ama strateji ve zeka konusunda daha da eksiktim. Bunu biliyorum. Savaşırken çok aptalca şeyler yaptım. Yere düştüm ve direk hasar yedim. Aramızda o kadar mesafe olmasına rağmen. Bu benim aptallığımdan dolayıydı. Sonrasında ki planım da malca ve işe yaramazdı. Öyle ki, bir sik yapamamıştım. Hamlesine bile geçememiştim. O derece gerizekalı bir plandı. Bu adamın bana söylediklerinden utanmamıştım. Ama bu durumdan, başarısızlığımdan ötürü kendimden utanmıştım şimdi. Hem de çok utanmıştım. Böyle olmamalıydım. Daha iyisi olmalıydım. Fakat şimdi ağlamanın veya zırlamanın sırası değildi. Bir çocuk değildim. Çocukça fikirlere kapılmamalı, çocukça düşüncelere sahip olmamalıydım.

Canım burnumdaydı az önce. Ölümle ile burun burunaydım. Öyleydim yani. Beni öldüreceğini sanmıştım kozmosun ayısının. Ama o, beni omuzuna atıp hastaneye götürüyordu. Kıpırdamamamı söylüyordu. Tabii götümden nefes alan benim için kıpırdamanın imkanı yok. Zeka fakiri ayı, bunu bilmiyordu. Siktiğim tipsizi, zaten beni insanlık dışı bir şekilde kavrıyordu. Buna rağmen yardım ediyordu bana. Benim ona o kadar lafımdan sonra. Ona karşılık vermemi de önemsemiyordu sanırım. Ya da önemsiyordu, ama hatalı tarafın kendisi olduğunu biliyordu bence. İşime engel olmuştu. Sonra bana o saldırmıştı. Ben ona bir şey yapmamıştım başlangıçta. Sadece at arabasını kontrol edeceğimi söylemiştim. Buydu yani, başka hiçbir şey yoktu. Ulan nereden nereye. Bakar mısınız şu işe. Kız bulmak için girdiğim görevde, hastanelik olmuştum. Bu kızlar adamı çarpar valla. Var ya insanın başına ne gelirse ya meraktan ya da dişilerden geliyordu. Öteki türlüsünü de biliyorum. Ama böylesi daha iyi. Yarraktan başıma bir şey gelmedi. Zaten ne gelebilirdi ki? Hiçbir fikrim yok, düşünülmeye değecek bir konuda değildi zaten. Şimdi ne yapmam lazımdı, şu durumdayken? Fiziksel olarak bir şey yapmam zaten mümkün değildi. Ama hala ağzımı kullanabilirdim. Tabii ne kadar acı içinde olduğumun da farkındaydım. Bir şey demeye çalışırsam, ağzımda geveleyeceğim çok açık. Şu durumda denilecek mantıklı bir şey de bulamıyorum açıkçası. O yüzden susuyorum ve utanç içinde hastaneye gitmeyi düşünüyordum.

Bugün birkaç şey öğrendim. Tecrübeler edindim. İlki, kozmosun ayılarıyla oyun olmazmış. Sert giriyorlarmış. Bunu acı olan yoldan öğrendim. Keşke öğrenmeseydim diyorum. Biraz daha bekleyebilirdi bu ders bence. Ama kaderimizde varmış. Böyle güzel bir bok yemek. İki elimle bir siki doğrultamadım anlayacağınız. İkinci öğrendiğim şey ise, strateji ve zeka konusunda bayağı geri olduğumdur. Bu iki durum aynı anda baş gösterince benim için yenilgi kesin olmuştu. Tabii artık tecrübelenmiştim. Böyle hatalar yapmazdım kolay kolay. Yani öyle umut ediyorum. Umarım böyle hatalar yapmam. Kendime pek güvendiğimi söyleyemiyorum bu durumda. Bunları geçtim, güç olarak da yetersiz kaldım. Bu kısmımı da geliştirmem lazım. Yıkıcı güçte saldırılara sahip olmalıyım. Ya da kendimi koruyacak türde şeyler işte. İki yönde de zayıf kaldım. Çünkü bu adama ne kadar saldırı yaparsam yapayım, hiçbir işe yaramadı. Jounin olmasına öyleydi de, ben o konuda zayıftım. Onu da iyi biliyordum. Savunma konusunda da zaten yeterince açık verdim. Ve fazla güçlü olmayan saldırıların kombinasyonu ile yenilgiyi yaşadım. Fazla yıkım gücü yoktu yaptığı saldırıların. Düşük güçteydi, ama ben buna rağmen savunamadım, savuşturamadım bu saldırıları. Artık her neyse. Geriye sadece pişmanlık kaldı benim için. Biraz da utanç, onun yanında çok fazla da acı.

[Kiichi Miyazawa]

Her şey sona ermişti. Sıkıntısız temiz bir devriyeyi tamamlamıştı Miyazawa. Partneri içinse bunları söylemek biraz güçtü. Kendisi koca shinobiden ağır bir dayak yemiş ardından hastaneye götürülmüştü. Bunların hepsinden geride bıraktığı klonun sayesinde haberdardı. Shinobinin aynı şekilde Miyazawa'nın peşine düşmemesi konusunda da şanslıydı. Sonuç olarak temiz bir şekilde atlatmıştı görevi. Hava kararmaya yakın devriyeyi teslim etmeye gitmişti. Olanları kısaca açıklamış ve devriyeyi başka bir chuunine bırakmıştı. O da başka bir shinobiye bırakacak. O da başkasına... Bu şekilde sağlanıyordu düzen Ishi'de. Bitmez bir döngüyle devam ediyordu. Mükemmel ancak bir o kadar da sıkıcı bir düzen. Sevmiyordu bu düzeni. Ait hissetmiyordu bu düzene.

Onun ilgisini çeken Kakuremichi olmuştu bunca zaman. Ishi'nin bu düzenine ait gibi duran ancak tamamen ayrı ve hatta üstün bir şeydi onlar. Parayı elinde çeviren büyük bir organizasyon. Tabii sadece görünen kısmıydı bu. Belki de çoğu köyün hatta ülkenin yönetiminde etkiliydi. Miyazawa'nın sevdiği yanı da buydu zaten. Bilinmezlikti. Herkes bir şeyler söyler ve bir şeyler bildiğini iddia ederdi onlar hakkında ancak aynı şeyleri söylemezdi kimse. Gerçek bilinmezliğini koruyordu onlar için. Yakın zamanda peşine düşebilirdi. Devriye boyunca aklını kurcalayan bu konuydu. Konuda fazlaca takılıp zaman kavramını şaşmıştı bir süre. Tek başına devam etmesi ona bayağı düşünme fırsatı yaratmıştı zaten.

Partnerine yardım etmek adına yaptığı hareketi hala anlamaya çalışarak tutmuştu evin yolunu. Kendi hakkında en ufak yumuşama belirtisine tahammül edemiyordu. Bir sigara yaktı ve kaybolan güneşin olduğu yere baktı. Kadim şarkıya ve ardından gelen ebedi sessizliğe az kalmıştı.

[GM - Naruto]

Kouchi Hajime tarafından hastaneye götürülüyor ve burada tedavisi yapılıyor. Ancak yolda Hajime’nin söylediği bir şey onun kulaklarında durmadan çınlıyor. Hajime galibiyetine rağmen “Eğer takım arkadaşın tek seferlik yardımını devam ettirseydi, şimdi senin yerinde ben olurdum.” itirafı Kouichi’nin kulaklarından hiç silinmiyor. Takım arkadaşı olan Miyazawa’nın ise kendisine ne zaman ve nasıl yardım ettiğini bilemiyor Kouichi. Hastanedeki tedavisinin ardından ise tamamen iyileşmiş bir şekilde günlük hayatına geri dönüyor.

Miyazawa ise aldığı bilgiye göre Kouichi’nin tedavisinin tamamlandığını ve kendisinin tamamen iyileştiğini öğreniyor. Bu onun için ne içini rahatlatan ne de sıkan bir haber oluyor. Ancak yine de Kouichi’nin iyi olması bir sigara daha içmesine sebep oluyor. Bu keyif için de olabilir, keyifsizlik içinde. Kim bilir…

Ödüller:

Kouchi: 20GP

Miyazawa: 20GP