[Ishi] Veba

[Shiranui Kanaye]

İstemsiz olarak gerginleşen şu illet ortamdan kurtulmak için yapılabilecek belki de en güzel şeyi yapacaktım. Açıkçası bu, ölen birinin başında yapılmaması gereken şeylerin belki de başında geliyordu lakin bunu önemsebilecek kadar duygu yüklü biri değildim. Doktorun da tepkisini alacağımı düşünüyorum keza böyle bir yerde sigara içmek, dediğim gibi. İfadesiz suratım yerini buruk bir gülümsemeye bırakmıştı. Uzunca bir duman aldığım sigaram, öksürüğe sebep olmuştu. Sigara, uykusuzluğa ve moral bozukluğuna karşı en güzel ilaçtı bence. Bununla birlikte, belki biraz da kahve. Neyse ki o da, belimdeki kuşağın kenara iliştirdiğim ufak mataranın içinde bulunuyordu. Onu da çıkarıp bir yudum alacaktım. Tam bulutlara bakıp düşünmelik bir andı, fakat kafam düşünmeyecek kadar doluydu.

Adam, adamdan ölü olarak bahsetmiştim çünkü zamanında başarabileceğimizi düşünmüyordum. Doktorun bu ölüye göstermiş olduğu ilgi dikkatimi çekmiyor değildi. Acaba ona karşı ne tarz duygular besliyordu ? Hastalarına karşı her zaman bu kadar yoğun ilgiler mi besliyordu yoksa bu adama özel bir şey miydi diye düşünesim yoktu açıkçası. Fakat şundan eminim ki, şayet ben doktor olsaydım, realistik yaklaşır ve ölmesi gereken insanlar için uğraşmazdım. Sanırım, bu illet kişiliğim yüzünden doktor değilim. Görevimi yerine getiremezdim, ondan eminim.

Doktor olmak, kadere, ölüme ve şansa karşı çıkmak demekti. Dünyaya doğrudan müdahale etmek, büyük bir güç olsa gerek.

Aynısı, birebir aynısı küçükken bana da yapılmıştı. İllet bir dostum, yaşamamı sağlamış ve beni yaşayan bir ölüye çevirmişti. Bu bir lanetti, ya da mükafattı, bu da tamamen bakış açısına göre şekilleniyordu. Ölmek... Şu anda istediğim nacizane şeylerden biri.

Şans... Şansın yaver giderse diye bir deyim vardır. Peki, şans ne kadar mantıklı ? Ben şansa değil kadere inanıyorum. Bu tarz saçmalıklardan kurtulmalıyım. Babam da şansa inanmazdı. Kader diyorduk, kader. Kader, insanın ölümü ve doğumu arasındaki önemli noktalar bütünüydü. Bunlar, mesafeli dizilmis birer boncuk gibiydi. O boncuğa giderken havada taklalar atabilirsiniz, ya da dümdüz gidersiniz. Ama kesin olan bir şey daha vardır ki, o boncuğa varacaksınız. Bu süre içerisinde yaşadığınız güzel olaylar insanlar tarafından ''şans'' olarak adlandırılıyor. Benim gözümden bakınca, ne kadar da anlamsız değil mi.

Doktor şansa inanıyor gibiydi. Peki neden inanıyordu ? O hastanın yaşamı şu an Kouichi'ye bağlı, şansa değil. Dönüp, soracağım, yari baygın gözlerimle ona doğru bakarak. Derin bir bakış olacaktı, göz temasına önem veriyordum. Çünkü kimsenin bakışları, yalan söylemez.

''Şans sizin için bir şey ifade ediyor mu ? Şayet ediyorsa, sizin şans anlayışınız nedir ? Şans somut mudur ? Nedir, kimdir, bizlerle derdi nedir ?''

Kapalı konu

Edit ve out: Mobil olarak işteyken yazdığım bir rp, dolayısıyla yazım hataları olabilir. Lütfen mazur görünüz.

[GM - Naruto]

Natsume, biraz bakındıktan sonra ince işine başlıyor. Ağaca yaklaşıp, köşesine doğru uyguluyorsun jutsuyu. Tam istediğin gibi. Belki tahmin ettiğinden biraz daha geniş, ama yine de seni memnun ediyor. Bunu diğer ağaçlara uygulamak için yöneliyorsun ama ikinci ağaçta normalden daha çok çaba sarfettiğini farketmiyor değilsin. Arka arkaya farklı yerlere jutsuyu uygulamak, açıp kapatmak, seni tahmin ettiğinden biraz daha çok yoruyor, döndüğünde istediğin sedyeyi yapıp adamı yatırabileceksiniz belki fakat köylü ile birlikte nereye kadar taşıyabilirsin, pek kesitremiyorsun.

Kanaye' nin sorusu ardından doktor bakışlarını sabit bir yere dikiyor. Bir kaç saniye sessiz kalıyor, adamın bakışları yumuşuyor, fakat bir yandan derin düşüncelere dalıyor gibi. "Şans, yaratılabilen bir şeydir. Şans birinden alıp başkasına verebileceğin bir şeydir. Kendi şansını kendin yaratabilirsin, çok nadir durumlarda, fakat genellikle senin şansın başkasının ellerindedir." Köylüye bakıyor. Şansı, sizin ellerinizde.

[Kouichi Natsume]

Dünya güzel, değil mi? Yapacak ve yaşanacak onca şey var üstünde. Bir sürü seçenek, bir sürü yol var. İnsanlar bu yollardan veya seçeneklerden hangisini seçeceğini hür iradesiyle belirler. Kendi yolunu kendi belirler. Bazı özel durumlar dışında. Tabii özel durumlar da, başkalarının farklı yollar seçmesi sonucu oluşuyor. O yollar birbiriyle kesişince senin yolun gücünü kaybedebiliyor. Hatta yok olabiliyor. Ama tamamen yok olması çok zor bir durum. Bazen de iki yol birbiriyle birleşir. Sonra daha büyük bir başka yol oluşturur. O yoldan, yeni yol veya yollar çıkar. Değişik bir sistemdir. Bir o kadar da karışık. Siz siz olun, yolunuzdan sapmayın. Yoksa sikerler. Yol birleştirme güzel bir şey ama. Onu yapabilirsiniz. Herkese öneririm. Kendimi de öneririm. Güzel bir şey yani. Kötü değil. İnsanın evlenmesi kötü bir şey mi lan? Söyleyin ibneler. Adam olun böyle. Yoksa sikerim gelmişinizi. Geçmişini sikmem ama. O kadar merhametli adamım. İnsanız sonuçta amuha goyam.

Neyse. Ne durumdaydık? Daha doğrusu ne durumdayım? Çünkü tek başıma ormana girmiştim. Kimse olmadan. Tabii öyle olacaktı. Ben ninjaydım. Hemi de güçlüsünden. Karşıma çıkacak çoğu tehlikeyi ezip, geçebilirdim. Öyle değil mi lan? Ezerim valla. Hem de hardcore'undan. Ona göre. Bana kafa tutarlarsa, karşılarına Ishigakure'nin en güçlü chuunin çıkacağını biliyor olmalılar. Aksi takdirde adaletsiz bir karşılaşma olur. Zaten namımı çoktan diğer köyle duymuştur. Neydi o kitabın adı? Hani ninjalar hakkında bilgi içeren. Neyse adı, hatırlayamadım. Ama önemli değil. O kitapta muhakkak adım vardır. Yani vardır umarım. Niye olmasın ki amk? Niye olmasın? Neden la? Sikerim olacağım. Tabii istemekle olacak bir şey de değil. Çocuk gibi zırlamanın, ağlamanın ve de götünü yırtmanın anlamı yok. O yüzden elinden şekeri alınmış bir çocuk gibi davranmaya hiç gerek yok. Bu yüzden sikime takılması için bu durumun hiç önemi yok. Bu sebeplerden de ötürü, basıyorum eksiyi. Haydi göreve.

En son şey etmiştim. Hunharca ağaçları kesmiştim. Sonra amacım doğrultusunda bir araya getirmiştim. Ama o sırada götüme doğru akan o teri hiç saymıyordum bile. Yani ciddiyim. Çok dertledim. Muhtemelen koltuk altım ıslak. Terliyim. Götümün çatalının arasından geçen ter damlaları beni aşırı derecede huylandırıyor. Ama yapacak bir şey yok. Göreve devam zihniyetiyle devam ediyordum yola. Yola dediğim, görev işte. Nasıl bir cümle kurduysam bende. Kafamı sikeyim. Neyse, yatak hazır. Ama allaha emanet duruyor. Fakat sikimde mi diye sor bakayım? Ulan tabii ki de sikimde. Sikimde olması gerekiyor. Bunun için o kadar emek harcadım. O kadar şey yaptım. Terledim, leş gibi koktum. İflağım sikildi. Anam ağladı. Ebem sikildi. Yani bir götümü vermediğim kaldı. O yüzden olacak sağlam olacak. Bu yatak. Olmalı! Anasını sikerim! Amına korum! Valla hiç acımam birader. Bizde ortam böyle. İster hoşuna gitsin, ister gitmesin. Sikerim gelmişini, geçmişini ve de geleceğini. Bu sefer acımam valla. Ne diye acıyacağım amk.

Şimdi yatak pek sağlam görünmediğine göre, üstünde birkaç modifiye yapmak fena olmaz herhalde. Fena olmaz, çok iyi olur hem de. Aslında kısa ve basit bir şey yapacaktım. Ne mi yapacaktım? Ebenin amını tabii ki de. Siktir git lan buradan oç. Anası kaşar seni. Kaşarın çocu. Orospu çocu. Öyleyse, başlıyorum. Uzunca dallar bulacaktım önce. Sonra yorulmuş olsam bile, onu Fuujin no Jutsu kullanarak kesecektim. Yapacak bir şeyim yoktu. Sonra yerden bulduğum yaprakları ve dalların işe yaramaz yapraklarını yatağın üstüne koyacaktım, güzelce yayılacak bir şekilde. Ondan sonra bulduğum ve kestiğim dallar ile yatağın etrafını birkaç tur saracaktım. Sardıktan sonra yaprakların düşmeyeceğinden emin olacaktım. Bu işlemi yaparak, bir taş ile iki kuş vurmam pek bir olağan gözüküyordu. Hem yatağı sağlamlaştıracaktım. Hem de ortopedik, yumuşak bir yatak sunacaktım hint fakirine. Ulan lanet olsun. Çok iyi bir adamım. Niye böyle biriyim demeyeceğim. Görevime devam edeceğim. Görev önce gelir. Ama ondan önce can. Öyle dimi? Normal biri için can öyle gelir. Ama benim görevimde, görev daha önce gelir. İşin aslını itiraf etmek gerekirse, ben görevi başarıyla tamamlamak istiyorum. En büyük dileğim o. Hint fakiri veya sikko doktorun ölmesini de istemiyorum. Ama onlar ikinci önceliğim. Görev direkt o ikisini bağladığı için, canlarını kurtarma derdindeyim. Yoksa sikimde bile olmazdı herhalde. O kadar demeyeyim de, bu kadar aceleci ve ısrarcı olmazdım. Bir tık aşağısında olurdu tüm yaptıklarım. Böyle olması iyi bir şey değil. Ama ne yapayım. Ben böyleyim. Yeni tanıştığım ve pek sevdiğimi söyleyemeyeceğim insanlar için kendi hayatımı riske atmazdım hiç. Bunu zaten gösterdim sanırım. Birde bu kadar çabalı olmazdım. Her neyse artık. Çok uzadı bu konuşma.

Yatağı tamamlar tamamlamaz, direkt yola koyulacaktım. Bizimkilerin yanına doğru hızlıca gidecektim. Yani sikko doktor, hint fakiri ve Kanaye'nin yanına. Tabii yatakta olacaktı yanımda. Onu sırtıma yaslayacaktım. Sırtıma yaslayarak, ne kadar hızlı gidebilirsem o kadar hızlı gidecektim. Tabii bu demek olmuyor ki, etrafıma dikkat etmeyeceğim. Etrafımda ki her şeye, olup bitene ve de tüm canlılara dikkat edecektim. En ufak bir kıpırtı duyduğum zaman, kıpırtıya doğru kafamı çevirecektim. Bu saatten sonra yarraklara gelemezdim! Olamazdı böyle bir şey. Mümkünatı yok arkadaş. Var da, ama öyle diyorum ben. Yani yanlış anlamayın. O kadar valla.

[GM - Naruto]

Out: Gençler ve genç kalanlar. Şu sıralar geç geç yazdığımın farkındayım, bu nedenle sizin rpleriniz gecikse bile benimde hatam olduğundan geç yazmanıza bir şey demiyordum. İşlerimi yoluna koydum, ve gelip baktım, tahmin ettiğimden çok daha geride kalmışız. Yolumuz uzun. Bu yüzden vakit sınırlamasını geri getiriyorum. Kanaye geç görebilir diye, yarın akşamdan itibaren başlatıyorum pasiflik sınırınızı, çarşamba gecesine kadar yazma hakkı var yani. Çarşambadan itibaren hızlı hızlı devam edelim.

[Shiranui Kanaye]

Hasta, vebalı bir köylü ve topal, gözlüklü, dış görünüşü fazlasıyla absürd bir doktor ve köy shinobilerinden biriyle çıktığımız yolculuk, başlarda epey keyifli, en azından benim için keyifli bir şekilde geçiyordu. Ta ki, girdiğimiz o yol ayrımına kadar. Vebalı adama bu noktada bir şeyler olmuştu. Bu yoldan mı kaynaklanıyordu, adamın gitgide kötüleşmesinden mi bilinmez, yere yığılmıştı. Ardından benimle birlikte gelip ön planda kalmaya bayılan shinobimiz, ağaçlardan sedye yapmak konusunda ısrar etmiş ve ormana doğru yol almıştı. Peki ben mi ne yapmıştım ? Grubun baş işsizi olarak sadece ve sadece kendimi sorgulamış, düşünceleri ve kült bazı şeyleri sorgulamış, ardından doktorla muhabbete dalmıştım.

Bu görevde yer almayı hak etmiyordum. Yaptığım ya da yapabileceğim hiçbir şey kalmamıştı. Birdenbire üzerime çöken yüklü bir negatif enerji vardı ve bu durum beni fazlasıyla rahatsız ediyordu. Bir sigara yakıp, Kouichi'nin gelmesini bekleyecektim. Umarım kafasında planladığı şeyi başarmıştır, çünkü taşıyacak kişi ben olacağım. Fazlasıyla dinlendim, fazlasıyla düşündüm ve kafamı rahatlattım. Şimdi, görevi hak etme ve bu maçı kazanma zamanı! Başarısız olabileceğim başka bir görevim daha yok. Lakaytlık edeceğim ya da görev sırasında geyik döndüreceğim başka bir görevim daha yok ! Sadece ve sadece bana söylenileni yapmalıyım. Mükemmelliğe erişmek için, öncelikle Ishi'lilerin gözünde güçlü bir shinobi olarak kabul edilmem gerekiyor, edileceğim de.

Ya da, bunların hepsini bir kenara bırakıp amaçsızca gezerim. Şu hayatta yapılabilecek hiçbir şeyinizin olmaması ne kadar değişik bir his bilir misiniz ? Hem de hiçbir şey. Gündüzleri gece tekrardan yatmak için kalkıyor, geceleri gündüz tekrar kalkmak için kalkıyorsunuz. Fakat bu doğrultuda bakarsak, amacımın yaşamak olması gerekir. Amacım bu da değil. Benim amacım, bir amaç bulmak. Belki bu amaca erişmek için de güçlenmek.

Aslında, bir şeyler düşünüyorum. Daha önce görmediğim yerler görecek, tanışmadığım insanlarla tanışacağım. Bilmediğim, adını bile duymadığım jutsular öğreneceğim. Bilmediğim ve yine adını bile duymadığım kültürler hakkında bilgiler edinecek. Gezdiğim bölgelerde gerekirse gurmelik yapacağım. Ve vakti geldiğinde, o zamana kadar yaptığım her şeyi cilt cilt kitaplar haline getireceğim. Ha bir de, bir evcil hayvan satın alacağım, belki de bulacağım. Belki bununla ilgili bir jutsu edineceğim. Ama yalnız gezmeyeceğim. Yoldaşımın insan olması taraftarı da değilim, çünkü insanlar yanındakileri yarı yolda bırakmaya bayılan canlılar. Onun için ne yapmış olursan ol, bir gün seni bırakacak. Yanımda böylesine nankör bir canlıyı taşımam ben, boşuna yük olur. Onun yerine bir at alırım, o beni taşır. Rahat değil mi ? Ehehe, ne kadar da nankörüm.

Brrrrh, yine her zamanki gibi düşüncelere dalıp gidiyorum. Ne yaparsam yapayım sanırsam bu huyumdan kurtulamayacağım. Aslında sol çapraz profilden bakınca doktor da tavşana benzemiyor değil. Havuç yer misin tavşan gardiş çffvvt çffvt çfvvt. Havuç kevirme efektimi de veriyorum, ooh mis. Tavşan demişken, tavşan mı alsam ki ? Amaan onlar için de çok pis diyorlar. Bir de bayır aşağı yollarda falan gezerim yürüyemez taşımak zorunda kalırım. Hayvan dediğin tepene binmeyecek, tepende gidecek. Ne dedim lan ben ? Tepende gidecek ? Uçan bir hayvan edinsem hiç ama hiç de fena olmaz esasında. Kartal, şahin, albatros, güvercin, martı. Hayır hayır, daha karamsar bir şeyler. Tabii ki bir karga! Belimdeki kılıç misali kapkara olacak, en az benim kadar da asil. Çaktırmadan kendimi de övdüm, ne kadar çakalım.

Doktora gelelim, cevap falan vermeyeceğim ibnetora. Felsefe yapmaya çalışıyor bir de. Şu an için ilk önceliğim, Kouichi'nin gelmesi, hatta bundan da öncesinde, gerekli araç gereçlerle gelmesi. Burada boşu boşuna onu beklemiyoruzdur umarım. Acaba bir yere çömdü de sıııııç- neeeyse. Çabuk ol be adam, çabuk.

[GM - Naruto]

Sessizlik, aralıklı öksürükler ve yüzünü gittikçe ciddilikten hüzüne döndüren bir doktor. Sessizlik rahatsız edici bir boyuta varmak üzereyken, Kouichi geliyor sorunsuz sıkıntısız, sırtına dayalı bir sedye ile! Büyük ve düzgün yapılmış duruyor, doktor hemen ayaklanıyor ve yüzüne etkilendiğini belli edecek bir bakış yerleştiriyor. Tebessümle karışık bakışla, ne yapacağınızı bildiğinizi düşündüğünden sesini çıkarmıyor. Kollarını kavuşturup bekliyor sadece. Bütün işi size yığması sinir bozucu. "Sedye bizi yavaşlatacak ama kami var ki kısa yola girdik, hemencicek varırız, çok kalmadı."

[Kouichi Natsume]

Yatağı sırtlanmıştım en son. Bayağı bir emek sarf etmem gerekmişti bu yatak için. Umarım bir sike yarar. Yaramazsa da artık yapacağım hiçbir şey yok. Niye yok? Çünkü ben elimden geleni yaptım. Yaptım ve bu hale getirdim. Anam avradım olsun ki, yatağıma laf edeni sikerim. Hiç acımam. Sikko doktor falan dinlemem, girişirim. O değil de uykum geldi. Harbiden de ya. Yalnızlık güzel bir şey bence. Hani yalnızken rahatsın. Sikinin keyfine göre takılırsın. Taşaklarını falan yayarsın. Ama kimseyle de konuşmazsın. Ya da birinin o sinir bozucu nefes alışını veya nefes verişini duymazsın. Bu da ister istemez bir hantallık yükler insana. Bir uyku hissi, bir yorgunluk hissi. Öyle bir şeyler işte. Bu sebeplerden benim de uykum geldi amuha goyam ya! Ama birazdan açılır gibiyim. Açılırım yani. Bak şimdi yürüyorum bizimkilerin yanına. Etrafıma falan dikkat ediyorum. Zemine basmadan önce, zemini bile kontrol ediyorum. Tabii bu göz ile kontrol. Gözüm sağ olsun, çok işe yarıyor kerata. Öyle böyle değil ama. Bayağı bayağı gözüm benim, elim ve de ayağım. Her şeyim amk. Gözüm olmazsa, beni gelir sikerler. Hiçbir şey de yapamam. O yüzden gözleri korumam lazım. Götümü veririm, gözlerimi vermem arkadaş! O kadar da değil amına koyim! Götümü de vermem, gözümü de vermem. Hem ben öyle boş bir adam değilim. Hem de hiç boş biri değilim. Güçlüyüm, osursam yıkılacak adamlar var. Şu an bence Ishigakure'nin en güçlü chuunin'i benim. Kim aksini iddia ederse, tüm Ishigakure ona parmak bassın. O kadar birader. Haydi gel kapışalım bir itirazın varsa. Benim seviyem Jounin yani. Jounin olmalıyım. Jounin olduğum da, efsanevi bir shinobi yolunda ilk adımımı atmış olurum herhalde. Efsanevi bir shinobi olma hayali. Eminim herkesin böyle bir hayali vardır. Gerçi şu ana kadar tanıştığım bizim köyden shinobiler biraz ilginçti. Bayağı ilginçtiler. Nasıl desem böyle ibne gibim, puşt gibim bir şeylerdi. İlk olarak Kiichi Miyazawa ile göreve çıkmıştım. Bu elemanın dünya yıkılsa, bakacak dermanı yoktu. Neyse, geri kalanını sayacak halim yok ya amuha goyam. Benim dilim fikrim, zikrim değerlidir arkadaş. O kadar boş işler için harcamam yani. O yüzden bu ibneler hakkında konuşma faslını bırakıyorum. Sonra o engin ve de durgun düşünce denizin içinden kafamı çıkarıp, direkt derin bir soluk alıyorum.

İyi geldi bu. Şimdi az hayaller ile yaşayanı gerçekler sikermiş sözünden yola çıkarak, gerçekliğe geçiş yapayım. Gerçeklik iyidir, güzeldir. Hayaller de, gerçekliğin yanılsamasından oluşmuş şeylerdir. Yani bir insan yaşadığı şeyler ile düşüncelerini bağdaştırarak hayal kurar. Mesela ben efsanevi bir shinobi olmak istiyorum. Bunun hayalini kuruyorum. Gerçi ben kurmuyorum da, temel de böyle bir şey. Her neyse ya. Harbiden yoruldum amk. Ciddiyim yoruldum. Şaka la şaka. Şimdi var ya, koy beni maça. 90 dakika oynamazsam, piçim. Harbiden bak, oynarım. Köpek gibi koşarım. Muhteşem sol ayağım ile de güzel goller atarım. Neyse diyeyim. İşin aslı, neyise demek istiyorum. Hani kestirip atarsın, neyse yerine neyise dersin ya. O aradaki i harfi olayı bitirir yani. İşte bende olayı bitirmek istiyorum. Bu yüzden neyise.

Neyiseden sonra, yol bitmiş ben cennete çağrılmıştım. Gökyüzü ve cennet birleşmiş, ben göğe yükselmiştim. Şaka. Cennet varsa da, beni almazlar ki amına koyim. Amına koyim kozmosun. Cenneti varsa da gitmem. Kafatasını siktiğim kozmosu. Ya tam götoş biri. Götoşun allahı amk. O derece piç biri. Karşıma hep bir sik çıkarıyor. Göt kafalı resmen. Kozmosun ayısı dedik, bağrımıza bastık. Sonra dedik kozmosun delisi, ona da eyvallah. Ama bu hint fakiri ve sikko doktor ile her şey bitti! Artık o piçe gram itimadım kalmadı. Bir gram sevmiyorum desem yalan olur. Sonuçta herif her şey. Evren, bir tanrı benim için. Diğer götverenler inanmıyor. Niye bilmiyorum. Ama kozmos her yerde. Yaşadığımız dünya bile kozmosun bir parçası. Öyleyse sıçtığımız bok bile kozmosun olmuyor mu? Aklımda çılgın sorular var. Ama bu soruları sormanın şimdi sırası değil, o yüzden şimdilik siktir edeceğim. Siktir etme konusundan number one'ım. Bayağı iyiyim. Süperim. Tam bir salağım amk. Kafamı sikeyim. Övündüğüm şeye bak. Her neyse ya. Artık ulaştım, demiştim zaten. Sıra hint fakirini yatağa yerleştirmekte. Ama bunu kim yapacak? Ve de nasıl yapacak? Bu soruları iki kişiye yöneltmek lazımdı. Tabii kendimi aradan çıkarıyordum. Benim canım tatlıdır arkadaş. Önceden de demiştim zaten. O adama elimi sürmeyeceğim. Bu yüzden geriye sikko doktor ve Kanaye kalıyor. O ikisinden biri yapacaktı bu işi. Ben şimdi ortayı açayım. Artık kim vurursa. "Yatak gördüğünüz gibi hazır. Elimden geleni yaptım. Biraz da yoruldum tabii. Ama bu önemli değil. Şimdi doktor, ben bu yatağı arkadaşının yanına koyacağım. Sende önce kafasından ya da omuzundan tutup bir kısmını yatağa koyacaksın. Sonra da ayaklarından tutup, vücudunun tamamını yerleştireceksin. Anladın mı? Ben elimi sürmeyeceğim arkadaşına. Neden sürmeyeceğimi az çok tahmin ettiğini umuyorum. Her neyse. Detaylara boğulmalıyım. Ne kadar hızlı olursak o kadar iyi olur. Zaten arkadaşını yatağa yerleştirmek işin en kolay kısmı. İtiraz ile uğraşma. Muhtemelen Kanaye'de koymayacak. O yüzden hızlı olmaya bak. Taşıma işi ikimizde." diyecek hafif sert ses ile ardından da yatağı sırtımdan alıp hemen hint fakirinin yanına koyacaktım. Sikko doktorun onu oraya koymasını en kolay yolla sağlayacak bir şekilde koyacaktım. Öyle koyacaktım ki, fazla efor sarf etmesin. Ve görevi de yavaşlatıp, baltalamasın.

Out: Doktorun ve de arkadaşının birer resmini alabilir miyim? Lejantıma koyacağım. Tabii bırakırsanız ben resimleri bulabilirim.

[Shiranui Kanaye]

Hayat ve hayaller, hayallerini yarıda bırakan insanlar ve belki de amacı uğruna son nefesini verebilecek kadar kutsal kimseler. Evet, bunlardan biri olmak istediğim doğru ama kendimi kanıtlamak için elimden gelen en iyinin birkaç tık daha iyisini yapmam gerekiyor. O gün, herkesin varlığından ya da yokluğundan haberdar olmayıp, görevden göreve yüzünü gördüğü ben, kendimi bir yere kitleyip hayatımı orada geçireceğim.

Aslında, amaçlar ve hayaller erişemeyeceğin şeyler olmalı. Eriştikten sonra hayatının bir anlamı kalmıyor çünkü. Tamamiyle boş yaşıyorsun ve haliyle bir o kadar da boktan bir hal almaya başlıyor. Sonuçta, yapacak bir şeyin kalmıyor. Hayal kuracaksanız da uzun vadeye dayalı hayaller kurun, kısaya hemen erişiyorsunuz.

Düşünmek, belki de aptal aptal konularda düşünmek her zaman kafama taktığım ve düşünmek istemediğim konularda pesimist düşüncelere kapılmamı engelliyor. Boş düşünmek zevkli bir aktivite, öte yandan yaşadığım en ufak olayı bile kafama takıyorum. Şu an yaptığım gibi. Bana ne hayallerden ve hayatlardan arkadaş, anlık yaşar, anlık güler, anlık ağl-ağlamam ben. Çünkü bu fazlasıyla gereksiz bir şey. İçini dökmek istiyorsan, mezarlıkları ziyarete gideceksin. Oradakiler, sırlarını başkalarına vermezler ve seni teselli ederler. Annem gibi.

Kouichi gelmişti, sırtında kocaman bir sedye ile gelmişti hem de! Birdenbire her an hareket etmeye hazır bir hal almıştım zira bu kadar fazla boş durmak işime gelmezdi. Geveze doktor onun daha çok çalıştığını söyleyebilirdi. Şöyle bir silkelenerek kendime geldim, fazlasıyla süper, fazlasıyla enerjik bir haldeydim fakat buna rağmen suratım çöküktü. Enerjimi dışa yansıtamıyormuşum demek.

Doktorun kami dediği varlık hakkında abuk subuk konuşmasının ardından, bir sigara yakıp sedyeye doğru yaklaşıp ;
''Burada bir kişinin daha olduğunu unutmayın.'' diyeceğim. Kouichi'ye daha yakın bir mesafeye gelerek bekleyeceğim. Onun yerine taşımamı isteyeceğini anlamasını umuyorum keza yorulmuş olsa gerek. Ben burada boş boş takılırken, onun o kadar iş yapması pek adil değil. Dinlenmeyi hak ediyor, ama ben daha çok hak ediyorum. Hem biz bu kadar uğraşırken, hasta neden yatıyor, haksızlık değil mi ? Ha pardon, şimdi farkettim.

[GM - Naruto]

Doktor bir eli çenesinde Kouichi' yi dinliyor doktor. Derin bir iç çekiyor cevap vermeden. Çantasına atıyor elini, kendi ellerine taktığına benzer bir çift daha çıkarıp Kanaye' ye doğru fırlatıyor. "Onu kaldırabilirim ama bunu tek başıma yapmam 10 dakikamı bile alabilir. Eldivenler sana olur mu bilmiyorum ama al, dene. Sigaran umrumda değil ama işini yakarken ormanı ya da hastamızı yakmazsan sevinirim." Homurdanma işine devam ediyor daha kısık bir sesle, siz duyamıyorsunuz. Küfür ediyor gibi değil ama cüssesinin küçüklüğünden memnun olduğu söylenemez. Amacı iş yapmamak mı, yoksa fiziksel açıdan gerçekten beceriksiz mi, karar veremiyorsunuz. En azından şimdi göreceksiniz. Adamın baş tarafına doğru geçiyor, o sırada aklına bir şey gelmiş gibi yerinden zıplayıveriyor. Çantasına yönelip içinden bir maske çıkarıyor. Düz beyaz maskeyi hastasının kulaklarından geçiriyor, ve Kanaye' ye bakıyor. "Hazır mısın?" Omuzlarından tutuyor adamı ve "HAYDIIIIIEE!" Diye var gücüyle bağırarak adamın omuzlarından karldırmaya çalışıyor. Adam bir kaç santim kalkıyor, sedyeye yatmaya yetecek kadar, ama doktorun gerçekten beceriksiz oluşuna da gülesiniz gelmiyor değil. "Çabuk." diyor nefes nefese resmen. "Çok vakit kaybettik, çook!" Diyor ve hemen çantasını toplamaya başlıyor. Sedyeniz gitmeye hazır.

Doktor:

Out1: Köylü için bir şey düşünmedim. İstediğini koyabilirsin, fakat koyduğun zaman haber ver. ^^
Out2: Kanaye' nin kabul edip sedyeye taşıdığını varsayıyorum, bir sıkıntı çıkmıyor. Yine de Kanaye' den bunun rpsini isteriz tabii.

[Kouichi Natsume]

Out: Doktorun arkadaşıdır kendileri.

Az önce beni uyardılar. Daha fazla sert olmamam konusunda. Tabii ki bu uyarıyı siklemeyeceğim. Sikko doktora bir konuşma yapmıştım. Bak demiştim, seni sikerim doktor. Eğer o hint fakirini oraya koymazsan. Sonra ne mi olmuştu? Amına koyduğum ibnesi, ben taşıyamam demişti. Lan nasıl taşıyamazsın? Adam 25 kilo gibi bir şey. Üflesem uçacak. Seni sikko, şişman, koca götlü, aptal doktor. Seni gerizekalı. Seni yeteneksiz, becereksiz, gereksiz öküz. Senin allah belanı versin amına koyim. Burayı terket orospu çocu. Al bakalım, bok ye. Ben yardım etmeyeceğim. Edersem orospu çocuğuyum. O kadar da ileri gidiyorum. Bakalım ne bok yiyecek sikko doktor. Demeye kalmadı. Direkt Kanaye'ye yanaştı. Kanaye'yi pek tanımıyorum. Nasıl biri, ne sever, ne sevmez. Neye kıl, neyi hoş karşılar. Bunların hiçbirini bilmiyorum. Sessiz sakin biri sadece. Başrol sahnesine çıkmayı sevmiyor gibi. Görev boyunca arkamdan da ayrılmadı. O yüzden ne der bilemiyorum. Fakat kabul etmeli. Kabul etmezse çok zamanımız gidecek. Ki zaten bizim çakal doktor, onu ayartıyordu. Eldiven verip, haydi bununla sana bir şey olmaz demeye getiriyordu. Anladığım kadarıyla Kanaye biraz saftirikti. Kabul etti zaar. Direkt yardım etti. Çok sikim sonik bir şekilde yerleştirdiler.

Sikko doktor, koyarken hint fakirini böyle değişik bir ses çıkıyordu. Hayıeıee tarzında. O an emindim osurmuştu adam. Kesinlikle osurmuştu. Pis kokuları burnuma gelirdi şimdi. Ama gelmeden önce kaçsam gelmezdi. O sesin insandan çıkması zordu. Ama zor olanı başarmak, kolay olanı yapamamak bizim doktorun göreviydi. Mal mal işler, salak salak sözler. Hep bu adamdan çıkıyor. Neyse ya, sikerim. Bana bir şey olmasın. Gerisi sikimde değil. Sikimde olmamalı yani. O yüzden bu konuyu siktir etmek gerek. Hatta ettim bile.

Şimdi iş taşımaya geldi. Sonunda hareket edebileceğiz. İçimde değişik duygular var. Hareket edecek olmanın verdiği mutluluk, ama ileri de karşımıza çıkabilecek olan kötü şeylerin yaşatabileceği tırsma duygusu. Bu ikisi böyle karışık, değişik bir karışım oluşturuyor. Nasıl desem. Bunları bir sıvı olarak düşün. İkisi ayrı ayrı içilebilir. Ama karıştığı zaman, ağzın bile süremezsin. Acı, çok acı oluyor. Soğuyorsun yani bir şeyler içmekten. Benimki de o hesap. Bir şey yapasım gelmiyor böyle olunca. Bu duyguyu yenmenin, karışımı bozmanın tek yolu; karışımın bir maddesi eksiltmek. Tırsma duygumu azaltırsam, bitirirsem olur. Şöyle yapalım. İleri de başıma kötü bir şey gelmeyecek diyeyim. Gelmeyecek evet. Bu saatten sonra gelmez. Buraya kadar bir sorun yoktu. Olmaz artık. Olmayacağını biliyorum. O yüzden no problemo! Eğer buna karar verdiysem, sıra işe gelmiş demektir. İşe başlayalım. Ne vardı önümde? Sedyenin üstünde bir hint fakiri. Bir shinobi ve bir tane de sikko doktor. İşin başı tabii ki de bendim. Öyleyse başlıyorum. Görev adamı, görev başına! Bende tam olarak onu yapıyorum. "Haydi Kanaye, arka tarafından tut sedyenin. Bende ön tarafından tutacağım. Hızlı olmamız lazım. Daha fazla vakit kaybetmeyi göze alamayız. Eğer kaybedersek, sonuç belli. Hint fakiri ölür. Bunu aklından çıkarma. Bu arada doktor bey, bizim arkamızda kalmayın. Biraz hızlı tempoda gideceğiz. Tabii senin bize yetişebileceğin bir hız olacak bu. Limiti aşmayacağız yani. Ona göre hazırlıklı ol. Bu adamı kurtarmak istemiyorsan, götünü sallaya sallaya gelebilirsin!" diyecektim hızlı ama normal bir şekilde konuşarak. Sonrasında sedyenin ön kısmından tutacak. Harekete başlayacaktım. Bir yerden başlamak lazım değil mi? Sedyenin ön tarafını aldıktan sonra, Kanaye'nin de arka kısmı tuttuğundan emin olduktan sonra artık harekete başlayacaktık. Tabii doktoru arkada bırakmayacak bir şekilde. Eğer doktoru köye ulaştıramazsak, görev başarısız olurdu. Bunu da istemezdim, onca olan olaydan sonra.