Kiralamamalı.

[Shiki Nishiyama]

Ne mühürlemesinden bahsetti bu Jinryu bilmiyorum ama kafamda şöyle bir mantıklı açıklama aradığımda restorantı mühürlemekten bahsediyor olabilir diye düşündüm. Tabi saygısızlık edilince adam mühürlemek olayını anlamadım hiç. Belki de mühür yapan shinobilerdendir. Şöyle bir herife baktım da... Elinde kalem mühür çiziyor falan, hiç de yakışmadı nedense. Neyse yahu mühürleyebiliyorsa mühürlesin herifi. Tabi galiba espriydi bu göz, gülümsedi çünkü bu. Ben de çözemediğim için espriyi, özürlü gibi yüzüne bakmakla yetindim. Anlayabileceğim türden espri yaparsan sevinirim kardeşim.

Bizimki, herife kıro kıro bir şeyler söyledi. Gülümlü falan. Kiyo da böyle konuşuyor bu arada. Canısı demişti bir kere bana. Canısı ne lan? Gülüm ne? Jinryu, Kiyo? Kendinize gelin amına koyayım. Tamam bak şimdi Jinryu gitse o kıza gülüm dese, gene kıro ve boktan olmasına rağmen olabilitesi olan, eyvallah denilebilen bir şey. Kiyo bana neden canısı diyor? Jinryu neden garsona gülüm diyor? Ishi halkı böyle bence ya. Ben bir türlü ayak uyduramamışım köyüme. Uydurmak da istemiyorum açıkçası. Jinryu müdür ile konuşmayı kabul edince ben de mutfağa daldım. Bir sürü aşçı da peşime takıldı doğal olarak. Böyle ciddi ciddi sürü halinde beni takip edip etmediklerini denemek için mal mal yerlerden geçtim 2 kere ve evet, aşiret gibi geziyorlardı peşimde. Burnum havada bir şekilde "Etler." dedim. 4-5 kişi aynı anda "Etler burda beyim!" diyerek bir yeri gösterdiler telaşlı telaşlı. Birbirlerini de azarlıyorlardı sürekli. Son kullanmasına neden bakmadın falan diyerek.

Sakin sakin ilerledim gösterdikleri dolaba ve açtım kapağını. Açar açmaz midem kalktı. Elimle ağzımı kapatmak zorunda kaldım. Hem hafiften çürük kokuyordu, hem de ciddi ciddi et kokusu beni felaket kötü etkilemişti. Arkamdan "Beyim! İyi misiniz?" şeklinde bağırdılar ve tuttular kollarımdan. Dengemi mi kaybettim ne oldu? Bir kaç kişi dolabın kapağını burunlarını tutarak kapattı. Belli ki et bozuktu. "Tamam, iyiyim ben." diyerek kurtuldum ellerinden. Biri su getirmiş, alıp içtim. Hala aşçılar birbirilerine bağırıyorlardı. Neden kontrol etmiyorsunuz diye. Kısık bir sesle "Deniz ürünlerinde de aynı sorun var." dedim. Duymalarını beklemiyordum ama meğerse kulakları bendeymiş. Kafalarını sallayıp gene hararetli bir şekilde konuşmaya başladılar. Garsonlardan biri bana ekmek getirdi, midemin kalkmış olacağını düşündü sanırım. Alıp çiğnemeye başladım onu da. "Kokuya karşı baya hassassın sanırım." dedi beni izlerken. Ben de omuz silktim. "Et kokusunu sevmiyorum."

Jinryu müdürün yanından çıkınca bana gitmemiz gerektiğini ve yarın rapor vermemiz gerektiğini falan söyledi. Müdür, bizim kuru hasana rüşvet vermeye çalışmış... Yerimden kalktım, ekmeği yuttuktan sonra. Yanımdaki insanlar zaten rapor lafını duyar duymaz uğultu çıkardılar. Bana ekmek getiren garson da "İyi olduğuna emin misin?" diye sordu. Gözümün ucu ile bakıp kafamı salladım. Neden beni bu kadar umursadı ki şimdi? Umarım ekmekte bir şey yoktur. Tabi herifin tamamen iyi niyetli olup, benim böyle pislik düşünmem çok alçakça ama eskiden çok başıma geldi bu olay. İnsanlara güvenince hep kazık atıyorlar. Güvenmemelisin. Jinryu'ya yetişip kapıdan çıkarken dönüp insanlara baktım. Kiyo yüzünden bir sürü insanla iç içeyim. Ben böyle bir hayat istemiyorum ki ya. İstiyor muyum yoksa? Şuan cidden çok fazla dikkat dağıtıcı şey var. Eve gidince uzun uzun düşünmeliyim bunu. Önüme dönerken de Jinryu'nun sessizce delikanlı adam olduğumu söylemesi... Hmmm... Erkek adam erkek götü siker olayını düşünürsek evet, sanırım baya baya erkek adamım ben. Ne denir ki lan bu durumda? Sağol mu diyeyim? Eyvallah demeliyim galiba? Heyt be koçum? Götün güzelmiş? Lel.

Ben böyle düşünürken tabi cevap vermem gereken süre bitmiş, gitmişti. Ben de Jinryu'ya cevap olarak koca bir sessizlik vermiştim. Kiyo ve şu kız, biz mutfaktan çıkarken kol kola karşıladılar bizi. Gözlerimi kısıp ikisine de "Noluyoruz?" bakışı attım. Lan demin bunlar kavga etmiyorlar mıydı? Ne ara kol kola gezer oldular. O da değil, Jinryu da Kiyo'yla kavga etmemiş miydi? Tiplere gel ya. Ben valla biri ile kavga edersem, bir daha nah can ciğer olurum. Zaten şu hayatımda parmakla sayılabilecek kadar kişiyle can ciğer olmuşluğum vardır. Abim ve Kiyo dışında hepsi arkamdan vurmuş ya da beni yüz üstü bırakmıştır. Öyle işte. Jinryu kızı şöyle bir sarmaladı, erkek dediğin sarmalar çünkü, gene fısıldadı kızın kulağına. Ulan hala mı fısıldıyorsun? Ayıp diyorum. Respect diyorum. Hala toplum içinde kulaktan kulağa. Her neyse. Kiyo'ya dönüp "Etleri koydukları yere bakayım dedim, kokudan bayılıyordum az kalsın." diye açıkladım. "Sen bir de yedin onları. Tanıdığın iyi bir medic var mı, soralım ne yapacağımızı da evde düzgün bakayım sana..." Hassiktir. Ne diyorum lan ben? Ne dediğimi fark ettiğim an mırıltıya çevirsem de sesimi tabi ki duyulmuştur. Öksürüp "Annenlere söz verdim falan ya." diye bir şeyler salladım. Hay amına koyayım, konuşmam konuşmam, konuşunca da her şeyin ağzına sıçarım.

[Ueno Riko]

Tahmin ettiğim gibi benim ciddi havamı pekmezlerden filan bahsederek bozmuştu Kicchan. Şeker, ha? Kicchan önemli değil demişti. Sanırım aradaki buzları biraz eritmeyi başarmıştım. Umarım Mao-chan ile de aralarını yapabilirim. Yani bu meseleyi o kadar uzatmaya gerek yok sanırım. Kicchan Akane konusunu açmamamı ve Uzaylı-kun'a evden kaçtığını söylemememi istedi. Erkeklik gururu işte. "Olur." diye onayladım sevecen bir ses tonuyla. Kicchan az önce Mao-chan ve Uzaylı-kun'un gittiği yöne çevirmişti bakışlarını. Sonra aniden ayağa kalkarak çekiştirmeye başladı beni. "Ay niye dövüşsünler? Bir dakika. BİR DAKİKA DEDİM! Çekiştirmesene!" Kicchan tabi ki de benim cırlamalarımı umursamayarak peşinden sürükledi beni de oğlanların gittiği yere doğru. Yahu biz az önce ölüyorduk. Nereden geldi birden bu enerji anlamadım ki.

Mutfağın kapısının önüne kadar gelmiştik ki Mao-chan ve Uzaylı-kun ortaya çıktı aniden. Uzaylı-kun'un yüzünde rahatsız olmuş bir ifade belirdi. Sanırım şu an Kicchan ile iyi anlaşıyor gibi görünmemize şaşırmıştı. Malum gecenin başından beridir birbirimizi yiyoruz. Kolumu Kicchan'ın kolundan kurtarıp Mao-chan'a yaklaştım ama o benden önce davranıp hafifçe kucakladı beni. Kulağıma doğru fısıldadı. Ben de eve gitmemiz gerektiğini düşünüyordum zaten. Sanırım bir gece nasıl rezil olur alanında oscara aday gösterilmiştik. Daha sonra Mao-chan benim şapşik ikiliyi de eve davet etmem gerektiğini söyledi. Tam o sırada Uzaylı-kun da Kicchan'a bir şeyler söylüyordu ama Mao-chan'ı dinliyor olduğumdan pek duymadım. Sessizce söylemişti zaten. Hatta ardından öksürmüştü biraz. Annesine mi söz vermiş? Ne sözü? Of böyle olaylara fransız kalmaktan nefret ediyorum. Neyse.

Mao-chan'ın elini tutup Kicchan'ın turuncu gömleğinin kolunu çekiştirdim hafifçe. "Şey... İsterseniz benim evime gelebilirsiniz. Hem biraz midemiz yatışsın diye çay içeriz. Hem de benim evimde ilaçlar filan da var." Sohbet de ederiz. Kicchan ile arayı yeni yeni düzeltiyorum şimdi hemen çıkıp gitmek olur mu? Gözlerimi Kicchan'dan alıp Uzaylı-kun'un siyah-kırmızı korkunç gözlerine diktim. Bunu neden yaptığını gerçekten merak ediyordum ama değişik bir havası da yok değildi hani. "Ne dersin? Hem bu sevimli şeyin Mao-chan ile kavga ettiği yeri gösteririm sana." Ardından espri yaptığımı anlasın diye gülmeye başladım.

[Shiomiya Kiyo]

"Ses etme iki dakika be! İçime doğdu belki?!" diye hızlı hızlı cevap vermiştim koştururken, Ueno-san'a. Midem tabi koşturmacanın etkisiyle gene bulanmaya başladı, ama önemli değildi bu. Önemli olan Nishi'm ile Maho denen hıyarı bulmam ve sevişmelerini engellememdi. Gerçi Maho, Nishi'nin tipi midir onu da bilmiyorum. Ne yapaydım, "Canısı, sen nasıl erkekleri seversin, hı?" diye mi soraydım gavatlığın dibine vurup? Ulan Nishi, gör bak senin yüzünden nasıl saykodelik düşüncelere kapılıyorum, mantıktan uzaklaşıp.

Ben daha fazla sevişmeli senaryolarla kendimi çıldırtmadan bu ikisi mutfak kapısının önünde belirdiler. Önlerinde durduk hemen ama bulantım yüzünden, Ueno-san'ın tuttuğum koluna biraz daha abanmak zorunda kaldım. Tip tip bakışlarına maruz kaldım Nishi'nin, karşılığında ben de ona tip tip bakışlar attım. Bir ona, bir Maho'ya, bir ona, bir Maho'ya şeytani bakışlar attım bir süre, yavaştan kızın kolunu bırakırken. İşlerini bitirmişler miydi? Mutfakta mı sevişmişlerdi? Tezgah seksi güzel miydi? Onu daha benimle yapmadı herif, gitti bu sahaya çıplak atlayan seyirci tipli amele ile mi yaptı?! Yazıklar olsun. Maho gitti utanmadan, kolumdan kurtulan kızın beline sarıldı. Lan ne doymaz adamsın? Gözlerimi devirip baktım ikiliye, Maho kızın kulağına kulağına fısırdarken. "Gidin oda bulun kendinize lan, önümüzde sevişmeyin!" diye tısladım ikisine.

Nishi konuşmaya başladı, Maho ile çılgın tezgah seksi yapmadıklarını, neden zehirlendiğimizi kontrol etmeye gittiklerini söyledi. Demin ki saçma düşüncelerim yüzünden beni utandırdığı yetmemiş gibi bir de az kalsın bayıldığını ekledi. Etleri duyunca mide bulantım biraz daha arttı haliyle, cidden gittim yedim o iğrenç şeyi ben lan, az yedim ama öz yedim, hemen işledi kanıma. Suratımı iyice ekşittim etlerin görüntüsünün hayalini kafamdan atmaya çalışarak. Az önce beni aldattığını düşündüğüm sevgilim şimdi de bana daha iyi bakabilmek için bir medikalden yardım almayı istiyor, ama mırıl mırıl istiyor. Lan az sesli konuşsana? Koku yüzünden hala kendisine gelemedi mi acaba? "Benim mal ikiz kardeşlerim bir kere çamaşır suyu içirmişlerdi bana, abim ayran içirtmişti geçtiydi. Bir ıhlamur içsem de geçer onu boşver de, sen iyi misin?" Dedim sakin sakin, sevgi dolu bir tonla. Elimi de yanağına götürmek için hamlede bulunmuştum ancak toplum içinde olduğumuz ve bu toplumun bizim aşık davranışlarımıza henüz hazır olmadığı aklıma geldi. Mecburen yarı yolda elimi yanağına değil saçına götürmek zorunda kaldım. "Ehem... Saçında ekmek kırıntısı var." Diyerek de sıçtığımı sıvadım.

Utançla Nishi'den gözlerimi kaçırarak geçirdiğim rahatsız edici bir sessizlikten sonra Ueno-san bizi evine davet etti. Şimdi bir düşünelim. Ueno-san'a gidersek ben bu Maho'yu gene dövebilirim yerden kalkmama yardım etmiş etmemiş dinlemeden. Demin ki senaryolarım boş çıksa da yine de acaip kıl oldum adama, Nishi'mi alıp götürdü diye. Zaten önceden de olan bir vukuatımız da var. Nishi'm ile evime gidersem sexs olabilir. Önce bana bakar iyileşmem için, ıhlamurla çikolata verir, sonra romantik anlar başlar, ve BOM! SEXS! Bu durumda neyi seçeceğim bariz belli ama, Ueno-san "Çay var." Dedi. Çay, ben çaya dayanamam, seks her zaman yapılır ama çay taze iken içilmek zorundadır, soğutmamalı. Hangi çay var acaba? Ihlamur vardır umarım. Kekik olmasın da! Bak kekik çayı aklıma geldi midem iyice bulandı iyi mi? İki büklüm kaldım birden bire, alnımı da mecburen Nishi'nin kolunun kenarına dayayıp koluna sarıldım. Romantizmden, aşktan yapılan bir hareket değil bu: Hem refleks, hem de konum olarak en yakınımda Nishi olduğu için koala moduna girişimi onun üzerinde yaptım. Dişlerimi sıkarak, sadece kendisinin duyabileceği bir sesle de "F-Farketmez bana... Yalnız g-gene ku-kusabilirim..." dedim.

[Jinryu Mao]

"Bı ne ayak?" bakışlarımla Kiyo'yu süzmeye başlamıştım ondan uzun boyluca çocuğun koluna sarılışını gördüğümde. Riko da benim koluma öyle sarılıyor yahu, edep, ne ayaksın sen orospu örümceği?! Sürekli bi sarılma, bi bacak omza yapma havasında anlamadım ki. Riko'nun yanaklarını iki elimin arasına alıp ısıttıktan sonra "Elektarları ver şimdiden." edasını fısıldadım kızcağızın kulağına. Şimdi ev benim değildi tabi, ama gidip de sevgilimin evinde kapıyı ona açtırmak olmaz iki öküz varken. "Haydi o zaman." diyerek restoranın çıkışına yürümeye başladım, kusmak üzere ve kusmuş ahaliye bakıp "Merak etmeyin, yarın mesai saatinde rapor edeceğiz burayı." diyebilmiştim aceleyle.

Sokakları gezerken dengem Riko'nun ağırlık verip vermeme kararsızlığıyla bozulsa da dağ gibi dimdik durmayı başarmıştım eve varana kadar. Riko'nun verdiği anahtarı akşamın karanlığında kapıya sokmaya çalıştım uzun bir süre ama nafile, kıza yaklaşıp; "Yanlış anahtar." diyebildim sessizce. Riko diğer anahtarı verdiğinde anahtarı "İktidarsız falan değilim ben." hışmıyla soktum kapıya ve tık, ardından lambaları yakan bir tık daha.

Riko'yu yavaşça koltuğa oturturken, ikiliye rahatlarına bakmaları için kibar bir el hareketi yapıp mutfağa geçtim ve suyu çaylanlığa koyup ocağın üstüne yerleştirdim. Ne kadar da eğlenceli bir hayatım vardı öyle, ikisi kusmuk kokan üç kişiye adaçayı demliyordum gecenin karanlığında. Demlenen çayı bardaklara katıp salona geri döndüm ve herkesin önüne bardaklarını koyup pencerenin önündeki koltuğa yayıldım yorgun bir ifadeyle ardından.

"Ee, nasıl gidiyor? Yakın zamanda köy dışında göreve çıkan var mı aranızdan?" dedim, resmen turu boş geçmemek için sorduğum bir soruydu elbette ama eğlenceli bir sohbetin başlangıcı olabilirdi. İkiliyi burada tutmalıydım, Riko'nun mide bulantısı geçene kadar elbette. Kıza "Gece uzun." bakışı atarken açtığım sohbetin devam edeceğini umuyordum.

[Shiki Nishiyama]

Ulan gene mi ıhlamur? Ihlamurdan nefret ettirdin Kiyo lan. Hasta olunca getirdin ıhlamuru içirmeye kalktın. Tabi sen bilmiyorsun içilecek her sıvıyı kafama diktiğimi. Alıp kafama sıcak ıhlamuru diktiğimde boğazımın yandığını da görmedin. Kustuğumda çikolata ile karışık ıhlamurun tadını da sen almadın. Hala ıhlamur da ıhlamur geziyorsun. "Ayran iyi, ayran iç." dedim gözlerimi kısarak. Evde var yoğurt. Çırparız, tuzu bocalarız içiririm ben buna. Karnı düzelir. Tabi ki sonra da bi sik olmaz. Ayran uykusu getirir. Bunun da malak gibi uykusu gelir, gider yatar. Sonra bir sik olmaz dediğimde, neden bahsettiğimi anladınız umarım. "İyiyim ben." Niye çevremdeki insanlar nasıl olduğumu sormaya başladı? Tek Kiyo sorsa tamam, içerideki adam da sorunca Kiyo'nun sorması da battı iyi mi? Çocuk elini uzatıp parmak ucuna çıktı sonra da. Saçımda bir şey varmış. Ekmek? Lan yoksa deminden beri saçımda ekmekle mi geziyordum? Eğildim alsın diye. Sağa sola gözlerini kaçıra kaçıra aldı.

Jinryu ve sevgilisi fısır fısır konuşuyordu bu arada. Konuşmaları bittikten sonra kız bizi evine davet etti. Hım... Bilemiyorum. İnsanların evine girip çıkmayı sevmem. Ya bu ikisinin bizim masaya gelmesi tesadüf değilse? Hatta belki Kiyo'nun kızın evini tutması bile tesadüf değilse? Belki de tek istedikleri bizi öldürüp bir kenara atmak. Beni değil de, Kiyo'yu öldürürler herhalde. Çünkü genjutsu ile kandırılan kişi Kiyo oluyor. Kız baştan beri Kiyo'yu katletmeyi düşünüyor olabilir. Baya baya uzun uzun planlar kurmuş olabilir. Evinin alt katında Kiyo için özel olarak hazırlanmış aletler, işkence makineleri olabilir. Hem deminden beri bahsetmedim ama kızın gözlerine baktığımda, aynada kendi gözlerime bakmış gibi hissediyorum. Benim gözlerimin böyle olmasının bir sebebi var tabi ki. Gözler kalbin aynasıdır derler değil mi? Evet. Git gide psikolojim bozulmaya başladığında artık eskisi gibi bakmadığımı fark etmiştim. Delirdiğimi görebiliyordum gözlerime bakınca. Bu yüzden de gidip siyaha vurdum gözlerimi. İnsanlar içindeki deliliğe değil de, garipliğine dikkat etsinler diye. İşte ben bu kıza sanırım sadece kız kardeşime benziyor diye yakın hissetmedim. Şuan tam emin değilim. Hatta tam olarak anlayacak kadar da kızın yanında kalmayı planlamıyorum, gene de... Sanırım demek istediğimi anladınız.

Kiyo koluma yapışıp onun için sorun olmadığını söylediğinde fazla umurumda değilmiş gibi omuz silktim. "Madem ilaç var. Olur." dedim ama içimde tetikte olmam gerektiğini düşünüp duruyordum. Tek başıma olsam gitmem ama Kiyo yanımdayken rahat olabilirim. Midesi cidden çok kötü durumda değildir umarım. Şöyle bir baktım yüzüne, hala rengi soluktu. Üstelik kusacağını söylüyordu. Kolumu kurtarmaya çalıştım kollarından. "Üstüme kusma Kicchan." dedim tüm odunluğumla ama lan tamam gelsin evimdeki otu boku kırsın da, dışarıda üstüme de kusmasın lütfen. İğrenç bir şey farkındaysanız.

Bunlar gitmek için toplarlandılar. Jinryu, alfa bir erkek olduğu için direkt kontrolü eline aldı. Hatta kızın anahtarlarını da aldı. Birlikte mi yaşıyorlar acaba? Neyse beni alakadar etmez. Bunlar önden koştura koştura gidince tabi restorandakilerle konuşmak bana kaldı. Onlara zehirlendiklerini, shinobi olduğumuzu, müdürlerine söylemelerini falan söyledikten sonra koşar adım bizim mallara yetiştim. Tabi yol boyunca sessiz sessiz Kiyo'ya iyi olup olmadığını sorup durdum. Bir de "Özür dilerim." dedim. "Bilirsin, normalde paranoyaklığım yüzünden çok kontrol ederim. Bu aralar koy vermeye çalışıyorum kafamı rahatlatmak için ama koy verdiğimde olanlara bak." Yemeklerin falan iyiliğini kontrol etmem gerekirdi. En azından milletin görüşlerini sormalıydım.

Eve geldiğimizde Jinryu kapıyı açmaya çalıştı. Kaç kere denedi bilmiyorum ama sürekli fail attı. Tek kaşımı kaldırdım ve "Deliği tutturamamak her zaman bir sorundur." dedim ve kendi dediğim şeyi kafamla onayladım. Bu sırada bu başarısız olunca kızın yanına gitti bir şeyler fısıldadı. Biz de sessiz sessiz izliyoruz olan biteni. Hatta benim yüzümde istemsiz bir sırıtma vardı. İlişkide kim pantolon giyiyormuş galiba anlıyoruz. Kilidi mi açamıyorum, beyime danışayım. İks de. Her neyse, Jinryu sonunda kapıyı açtığında izin verdim bayanlar önden gitsin. Tehehe. Yani bizim ilişkimizde pantolonu kim giyiyor bilmiyorum ama hamile kalan Kiyo yani. O yüzden önden o gidiyor. Hem ben Kiyo pantolon giysin falan istemiyorum. Öhöm.

Geçip oturdum bir yere ve bizimkilere "İsterseniz bir elinizi yüzünüzü yıkayın." diye bir teklifte bulundum. Sonra da şöyle çevreyi incelemeye başladım. Sessiz sessiz oturup dolaplara, masanın üstündekilere bakarak kızın bir katil olup olmadığını anlamaya çalışıyordum. Zaten sonra benim dışımda sapa salim mideye sahip olan Jinryu, elinde bardaklarla içeri girdi. Kız şanslı lan. Baksana herif, ayı gibi duruyor ama hamarat da. Çayı alırken "Çay koyanların bol olsun Jinryu-san." gibisinden bir şey mırıldandım. O da ortaya görevlerle ilgili bir konu açtı. Bizim bücürükler hafif rahatsız olduğundan ben cevap vereyim en iyisi. Biraz sohbet ederim, sonra susarım ben zaten. Onları dinlerim. "Köy dışında bir göreve çıkmadım bayadır ama köy içinde olan şeyler daha garip." dedim. Of, yaşadıklarım aklıma geldi de kıkırdamadan edemedim. "En son hastaneden bir şeyler çalınmıştı, duymuşsunuzdur. O görevdeydim. Adamlar bonzai yapımında kullanılan aletleri çalmışlar. Ishigakure'de uyuşturucu olayları almış başını ilerliyor." diye şöyle bir giriş yaptım. Ne demlemiş bu Jinryu bilmiyorum ama güzel kokuyor. Burnumun önüne gelip bir iki kere içime çektim kokusunu, sonra da lök diye bardağın yarısını kafama diktim. Görmemiş gibi çay içmek, boğazını yakmak, götü başı dağıtmak... Tabi alışkınım, götü başı dağıtmadım da. Sıcak şeyleri içtikten sonra istemsiz olarak ağzımdan nefes vermem gerekiyor. Buhar üflüyorum azcık.
"Ben de Ishi-chou'ya gidip uyuşturucu ile ilgili bir şeyler yapıp yapamayacağımı soracaktım. Jouninin teki beni tutup bir görev verdi. Herif ilk başta hiç bir şey söylemedi. Parşomen verdi elime, bir kenara koy bekle dedi. Gittim bekledim. Mühürlüymüş parşomen. Birden önümde uyuşturucu dağı beliriverdi. Her türlü keş de çevreme toplandı. Tahmin ettiğimden daha fazlalardı hatta. Tipim de böyle olunca..." Sırıttım. "Gerçekten satıcı sanmış olabilirler. Tabi pazardan haberim yok, dedim ben size bunu bedavaya vereyim. Bedava dediğim anda hepsi abandı uyuşturucuya. Öhöm... Gerisi uyuşturucu partisi olarak başlayıp, sonu grup sekse varan bir rezalet. Zar zor kaçtım. Bana görevi veren jounin de hemen sonra gelip topladı hepsini." Elimdeki çayı Jinryu'ya doğru bir kaç milim ilerletip kafamı da yana yatırdım. "Gerçek hikaye." Var mıdır bundan garip görev anısı olan? Gelsin kapıştıralım. Orada götü kaybediyorduk ciddi ciddi. Herkes birbirini parmaklıyordu, tipine çaktıklarım ya.

[Ueno Riko]

Ay kabul ettiler! Ne güzel! Yalnız Kicchan hiç de iyi görünmüyordu. Beti benzi attı gene çocuğun. Gerçi ben de pek ondan farksız sayılmam ama tekrar kusacakmışım gibi hissetmiyorum şu an. Neyse onlar teklifi kabul etmişti ama beni asıl tavlayan olay Mao-chan'ın anahtarları istemeseydi. Şimdi buna mı tav oldun kız demeyin bana. Çok centilmence bir davranış değil mi? Sanki biz evlenmişiz de, sanki evimize gidiyormuşuz da, sanki evimizin kapısını açıyormuş gibi! Bir hoş oldum! Yol boyunca biraz sevinçten biraz da tereddütsüzlükten ağırlığımı Mao-chan'a verip vermeme konusunda ciddi bir savaşa girdim bedenimle. Başka biri olsa yıkılmıştı şimdiye ama Mao-chan ile hiç düşmeden sağ salim varmıştık evin önüne kadar. Mao-chan eve vardığımızda anahtarı soktu kapının deliğine ama açamadı. Niye açamadığını anlamamış bir şekilde şaşkın şaşkın bakıyordum. Epey bir zorladı ama açılmayınca yanıma yaklaşıp anahtarın yanlış olabileceği ihtimali üzerinde durdu. Nasıl yanlış? Başka neyin anahtarı olacak ki bende? Yine de çantamı biraz daha karıştırıp o minik kara delikten gerçek anahtarı çıkarabildim en sonunda. Mesele şu ki benim mutluluk, şaşkınlık ve baş dönmeleri arasında Mao-chan'ın eline tutuşturduğum anahtar meğersem bizim evin anahtarıymış. Ailemin evinin yani. Abim vermişti en son gelişinde. Eve hiç uğramıyordum o yüzden çantamda duruyordu öylece. Hani belki annem yokken eve gitmem gerekir filan diye ne olur ne olmaz vermişti anahtarı abim ama neden o eve gitmeye ihtiyaç duyayım ki artık? Özlediğinde abim geliyor zaten. Annemle babamın gül yüzlerini özleyecek halim yok. Hem biraz da onlar özlesin beni. Anlasınlar küçük kızlarının yokluğunu. Gerçi iki senedir özlemeyen tipler tutup da aniden özleyecekler mi ki beni? Hiç sanmıyorum.

Ailemi boş verelim şimdi biz. Ben pek kendimde olmadığımdan Mao-chan kapıyı açtıktan sonra beni hemen mutfağın bitişiğindeki koltuğa oturtmuş ve ardından misafirlerimize de oturabileceklerini işaret etmişti. Ay nasıl da sahiplendi, nasıl da güvenilir davranıyor. Dünyanın en şanslı kızı olmalıyım ben. Koltuğa gömülüp hiçbir tereddüdüm olmadan ona bırakabilirim kendimi. Bu şekilde güvenebileceğim kişilerin sayısı bir elin parmaklarını geçmez. Hatta yok. Evet şimdi bir düşündüm de abime bile böyle güvenmiyorum ben. Sensei'ye? Sanmıyorum. Mao-chan mutfağa giderken kendisine attığım hayranlık dolu bakışları görmedi. Ben de yüzümü karşımdaki teklilere oturan misafirlere çevirdim. Canım pek konuşmak istemiyordu bu yüzden Mao-chan mis gibi kokan çayları getirinceye kadar hiçbir şey söylemedim. Mao-chan da gelip yayıldı koltuğa rahat bir pozisyonda. Sonra da misafirlerimize görevlerinde neler yaşadıklarıyla ilgili bir şey sorarak bana çok çarpıcı bakışlar attı. Yüzüm kıpkırmızı olduğundan hemen çayıma döndüm ve minik bir yudum aldım. Sıcacık ve çok rahatlatıcıydı. Kicchan da bu çayla midesini iyi hissedecektir eminim.

Uzaylı-kun epey uzun bir şeyler anlatmaya başlamıştı. Bir kulağımla onu dinliyordum. Ishigakure'deki artan uyuşturucu olaylarının birinde görev almış sonra işler cinselleşmeye mi başlamış, öyle bir şeyler işte. Pek hoş bir görev değil sanırım. Yani en azından tehlikeli değil. Ben ne zamandır çıkmıyorum göreve. Anlatacak pek bir hikayem yok. Tabi arşivde yaşadığım rezaleti ve birkaç güne köyden ayrılacağım gerçeğini paylaşamam şu an kimseyle. Çok canımı yakıyor bu gerçek. Ama döndükten sonra birkaç efsanevi hikayem olabilir belki. Dönebilirsem tabii! Mao-chan'a acı ve özlem dolu bir bakış attım ama sonra onun içimdeki düşünceleri okuyamadığını fark edip yanlış anlaşılmamak adına yine çayıma gömdüm kendimi. "Çok üzülüyorum şu kendilerini uyuşturucuya boğan gençlerimize. Yaşadıkları hayatta kendilerini eğlendirebilecekleri halde sahte ve oldukça da tehlikeli bir mutluluğa razı oluyorlar. Gencecik bedenlerini kendi istekleriyle mahvediyorlar." Ardından tekrar bir yudum daha aldım çayımdan. "Ya sen neler yaptın son zamanlarda Kicchan?" Yüzümdeki sevgi dolu ifadeyle dönmüştüm Kicchan'a ama nedense Kicchan'ın gözleri çok boş bakıyordu. Başka alemlere dalıp gitmişti. Sanki bizi dinlemiyor gibiydi. "Kicchan?" dedim şaşkın bir şekilde ve sorumu duyup duymadığından emin olmak istedim.

[Shiomiya Kiyo]

Özür mü? Açık konuşayım Nishi'nin özür dilemesine pek alışkın değilim. Hem, dilemesini gerektirecek bir durum da yoktu bana göre ama belli ki kendince haklı sebepleri var. "Ne alaka yahu, öküz gibi yememem lazımdı. Takma sen kafanı, geçer." Dedim aynı sessizlikle. Ueno-san'ları arkadan takip ediyorduk. Yol boyunca Maho'ya kem göz atıp atmamak arasında kalmıştım ama Nishi'min ikide bir iyi olup olmadığı sorması genel anlamda bunu umursamamamı sağlamıştı. Çok da önemli olmayan bir gezi sonrası da eve varmıştık zaten.

Kapının önünde Maho, anahtarlarla uğraştı biraz. Tabi hayvan herif tekme ile açmıştı en son bu kapıyı. Belki de kapıları sadece tekme ile açmak gibi bir hobisi vardır ve kıza ayıp olmasın diye anahtarlarla uğraşırken zorlanmış olabilir. Sabırsız bebenin teki olduğum için kıpır kıpır kıpırdandım izlerken, ama ses de etmedim. Etmeyecektim de aslında ama, kapı en sonunda açılıp, Nishi'nin önünden içeri girdiğimde "En azından kırmadın bu sefer kapıyı." diye fısıldamadan edemedim. Nishi elimizi yüzümüzü yıkamamızı önerince de laf dinleyip banyoya yöneldim ancak Ueno-san ragdoll gibi koltuğa yığılmayı tercih etti Maho'nun kollarından ayrılıp.

Midem artık boş olduğu için amaçsız bir şekilde öğürmüştüm banyoda, sonra da elimi yüzümü yıkamış, parlayan bir şekilde çıktım banyodan ve salona geri yöneldim. Ueno-san'ın salonu mutfağıyla iç içeydi. Kapının hemen karşısında bir tezgah, tezgahın arkasında ise bizimkilerin oturdukları koltuklar vardı, bir adet büyük, iki adet tek kişilik küçük olmak üzere. Asi bebenin teki olduğum için, kalan tek boş tekli koltuğa oturmak yerine yere bağdaş kurup sırtımı o tekli koltuğa verdim. Maho çayı uzatırken asık bir suratla "Hıı, sağol." dedim, en azından kekik çayı yapıp midemi iyice sikip atmayı planlamamış. Ihlamur kadar olmasa da adaçayını da çok severim! Maho görevleri sorarak ortaya topik atınca ilk konuşan Nishi oldu, normalde pek konuşmaz herif aslında, ilginç. En son çıktığı uyuşturucu görevinden bahsetmeye başladı. Laf arasında konuşmuştuk elbette ama tam detaylarını bilmiyordum. Üfleye üfleye çayı içerken, gözlerimi de ona dikmiş, söylediklerini dinliyordum. Ishigakure'de uyuşturucu cidden almış başını gidiyor, en son benim kız kardeşimi götürdü mesela. Bu cümlesinden sonra diktiğim gözlerimi başka yana çevirmek zorunda hissettim kendimi ve dinlemeye devam ettim.

Neden bilmiyorum, detayları duydukça içimde rahatsız bir his oluşuyordu, keşke daha önce duysaymışım bu detayları. Belki kız kardeşimi hatırlatması rahatsız etmiştir beni, belki Nishi'nin kendisini torbacılara benzetmesi, belki de ellemeli parmaklamalı grup seks kısmı, diyorum ya bilmiyorum diye. Yorum yapmadan bekledim ilk Ueno-san konuşana kadar. Dedikleri, torbacıya benzeme ve grup seks konularını zihnimde bir kenara itiyor, düşünmek istemediğim kız kardeşimi daha da çok hatırlatıyordu bana sadece. Sahte ve tehlikeli bir eğlence... Zaten normal sayılabilecek yollarla eğlenmeyen, başı beladan kurtulmayan bir velettim ben, Kyou da benim kalitesiz bir kopyam olduğu için benim gibi asiydi evet. Ama, böyle bir şeye gerçekten eğlence için mi kalkışmıştı? Bu kadar ileriye gitmesine sebep olacak ne yaşamıştı? "Kicchan?" diyen şaşkın bir cırlama ile düşüncelerimden kurtuldum ve Ueno-san'a döndüm, sesindeki aynı şaşkınlıkla bakıyordu gözleri bana. Dalıp gittim sanırım, iyi ki daldığım konudan beni uzaklaştırdı, yoksa surat asmaya da başlayabilirdim. Böyle bir gecede, aramızdaki buzları eritmeye çalıştığımız bir anda, hele de Nishi'min yanında surat asmamalıyım değil mi? Beceriksizce güldüm Ueno-san'a, sorusunu duyduğumu belirtircesine kafamı yukarı aşağı salladım bir kere. Sonra Nishi'ye dönerek "Bence hepsi güzel birer dayak istiyor. Güzel, okkalı bir dayak, en hastanede yatıranından." Dedim imalı bir şekilde, tekrar Ueno-san'a dönerek de konuşmaya devam ettim.

"Ben çıktım köyden yakın zamanda, ülke içerisindeydim gerçi gene. Öyle çok iç açıcı da değildi aslında, gönül isterdi ki Chibu'ya falan gitmiş olsaydım. Gide gide Asakura'ya yollandım. Malum, bir sürü tırmanış, yokuş falan derken bayağı zahmetli bir yol çektik. Sevmem de tırmanmayı... Neyse, geçidin orada bir han varmış, bilir misiniz bilmem, orayı denetlemeye gidiyorduk üç kişi. Shou Tatsuya diye birini tanıyor musunuz chuuninlerden? O da vardı yanımızda üçüncü kişi olarak, belki duymuşsunuzdur, adam görevde kayboldu, kaçtı gitti. Yetişemedik herife, zaten garip de davranışları vardı, peşine de düşmedik görev var, köy halleder diye. Biz de iki kişi hanı denetlemeye gittik, han görevlisi bize izin vermedi bir de üstüne denetlememiz için. Neymiş, Ishi'nin sağladığı şartlardan memnun değilmiş, Suna hana daha çok değer veriyormuş. Peh! Sonuç olarak işimizi doğru düzgün yapamadan geri döndük, o kadar zahmetin üzerine. Neyse ki sorun çıkarmadılar bize geri döndüğümüzde, kaybolan heriften de ses seda yok." İki elimin arasında tuttuğum bardaktan büyük bir yudum çay aldım. "Eh, grup seksli ilginçli görevler olmuyor bende genellikle, sıkıcı gelebilir. Daha çok köy içinde, gece devriyelerine falan katılmayı tercih ediyorum ben." Dedim tekrar Nishi'ye doğru dönüp sırıtarak. Adaçayı iyi gelmişti mideme doğrusu, halsiz de olmasam süper olacak!

[Jinryu Mao]

Shiki olayları anlatırken gülmek istemiştim, bizim Ishi shinobileri ne kadar da akıllılar öyle. Uyuşturucu bağımlısına benzeyen bir Chuunin görev almaya gelirse eline uyuşturucu mühürlü bir parşömen verip sal sokağa, o saf saf olayı çözmeye çalışırken de patlat bi Kıranç. Çocuk parmaklanmaktan zor kurtulmuş. Ben büyük bir gülümsemeyle "Barışı seviyorum ya." deyip çayımı yudumlarken Riko konuşmaya başlamıştı; kızcağız bildiğin kırklarında bir teyze edasıyla Ishi'li gençlerimizin uyuşturucuyla mücadelesinin acınası yönlerinden bahsetmişti beni aşırı derecede korkutarak. Bu anne havası nereden geliyor kızım? Yapma şöyle. "Aşırıya kaçmadıkça uyuşturucunun kötü bir tarafı yok bence, hani aşırı su da zarar veriyor sonuçta." dedim Riko'nun ardından uyuşturucu kullanmış olmanın verdiği utancı gizleyen pişkinlikle. Bizim evin üç alt sokağı zaten pazar yeri ot için. "Ama bir konuda haklı bizimkiler; biz Amegakure değiliz ki içine kapanık, uyuşturucu ve jiletle ilgilenen veletler olalım. Ishigakure, belirli bir düzenle yürür.". Sonuçta düzenin açık noktalarını bulacak kadar aklı olmayanlar da elenir, aklı olanlar üste çıkar.

Riko'nun yakın zamanda bir göreve çıkmadığını bildiğimden, sözlerimi söyledikten sonra Kiyo'ya ve onun dayakla ilgili konuştuklarına yöneltmiştim kulağımı. "Aynen aynen, dayak şart hep."

"Enteresan bak bu," diye girdim söze örümcek kendi sözünü bitirince. "Görevde kaybolan chuuninlerimiz de var artık. Shou Tatsuya ha? Dua edelim de kötü niyetli heriflerin eline geçmesin." derken gülümsemiştim, "Hancıya da hak vermemek elde değil, siyaset konuşmayı pek sevmem ama Ishi-chou sayesinde önemli işlerin çoğu paralı shinobilerle hallolduğundan köyün resmi shinobileri biraz mal, bakınız Tatsuya. Yine de sizin hanla uğraşmak yerine o tipi kovalamanız gerekirdi.". Çayımın son yudumunu içip devam ettim "Tabi oradaki şartlar hakkında bir bilgim yok, eminim mantıklı bir sebepten dolayı kaçan herifi yakalayıp köye teslim etmeyi ihmal etmişsinizdir."

Ne boktan bir köydük lan; "Neyse, dua edelim de başka bir savaş çıkmasın. Geçenlerde bir chuuninden köyler arasında gerilim oluşturabilecek bir takım olaylar duydum. En azından büyük köyler rahat da savaş alanı halindeki toprakların ağzına sıçacak kadar büyük silahlar konuşmaz öyle olsa da." Evimizde en güçlü köy bizdik aynı coğrafyayı paylaştığımız Kusa ve Ame'nin yanında. Kaya ülkesinin dağlık olması coğrafyaya alışkın olmayan diğer shinobiler için düz otlaklardan ve ıslak zeminden daha zorlayıcı bir şeydi sonuçta. Akademi öğretmeni olacağım diye o kadar çalıştım, olsun bu kadar bilgi. "Sence ne oldu bu kaçan tipe? Başına ne gelmiş olabilir yani? Hayatta kalma potansiyeli olan bir tip miydi?"

[Shiki Nishiyama]

Amacım Kyou'yu hatırlatmak değildi aslında ama tabi konu uyuşturucu olunca ister istemez akla Kyou geliyor. Bu kardeşime benzeyen kız anne gibi "Evet yavrum çok üzülüyorum zamane gençlerine inşallah benim bebe de bulaşmaz bu işlere." falan gibi konuşunca gözlerimi devirdim. Ulan 20 yaşında adamım ben daha böyle konuşmuyorum. Tabi bu arada Kiyo dalmış gitmiş. Umarım Kyou'yu tuvalette ölü bulduğu zamanı aklına getirmemişimdir. Ne biçim arkadaşım lan, düşüncesizce laflar söyleyip çocuğun yarasına bastım gerizekalı gibi. Acaba daha da mallaşıp boş vermesini, zaten 2 tane daha kız kardeşi olduğunu mu söylemeliyim. Yok lan manyak mısın? Neyse sonra konu değişti ki Kyou olayını fazla düşünmek zorunda kalmadık. Kiyo tekrar koşarak kaçan şu Chuuninden bahsederken ben de Jinryu'ya "Ya aşırıya kaçmadan ne bok yerlerse yesinler, adamlar hastaneden bonzai yapacak alet çalmaya kalkıyor düşün." dedikten sonra çayın geri kalanını da diktim kafama.

Kiyo görevini anlatması bittikten sonra bana dönüp grup seks konusunla laf koydu. O bana bakıp sırıtırken ben de gözlerimi kapatıp gülümsememi engellemeye çalıştım. Dur Kiyo insan içindeyiz, güldürme. Gülümseyen sevimli Nishi sana özel kalsın. Bu sırada da Jinryu koşarak kaçan malın hikayesini ilginç bulup konuyu siyasete çevirdi. Zaten bu yaşlarda ya siyaset ya da din konuşursun. Bizim evde İncil var. Öhöm neyse 4. boyuta geçmeyelim. Jinryu, shinobilerimizin özürlü olduğunu söyleyince kafamı salladım. Diyorum ya, bayadır göreve çıkmıyorum. Kimse de gelip çağırmıyor. O kadar köyüne bağlı genjutsucuyuz amına koyayım. Evde göt büyütüyorum. Tabi şu Shou Tatsuya denen bebenin peşinden gitmeleri gerektiğini savunmasına katılmıyorum. Eminim ki o görevde ben olsaydım, Kiyo'nun verdiği kararı verip görevi bitirirdim. Zaten bana göre her shinobi kaçmaya meyillidir. Beni arkamdan bıçaklayıp ölüme terk edecek adamın kaçması, siktir olup gitmesi bin kat iyi. Hem baksana Kiyo sürekli herifin bir garip olduğunu söylüyor. Öyle herife Ishigakure'li diyorsak, sana bana haksızlık olur.

Jinryu son olarak da tekrar bir savaşın olması durumuna parmak bastı. Buraları daha dikkatli dinledim. Ne yani, böyle bir durum mu var? Olası bir savaş halinde tabi ki ön safhada savaşacak nitelikte bir shinobi değilim ama... Dönüp Kiyo'ya baktım gözlerimi kısarak. Taijutsucular en önde savaşırlar hep. Üstelik istediğim şey sonsuz bir kontrol, sonsuz bir güven iken; savaş tamamen buna ters. Savaş çıkmamalı. Yani tamam shinobi dünyasında sürekli savaşlar olur. Her zaman millet kavga halindedir ama köylerin anlaşmazlıkları en büyük yıkımı getiriyor. Üstelik yaşadığımız coğrafyaya bak. Etkileniriz ister istemez. Ishigakure zengin bir köy olsa da, sikik bir ordumuz var. Şu bahsedilen paralı askerlerin de ben amına koyayım! Onlara güveneceğime şurada kalkıp domalayım gelen geçen siksin aynı şey. Tabi ki bunu şimdi söyleyecek değilim Jinryu ve bu kıza ama Ishigakure'yi yürekten seven biri olarak diyebilirim ki Ishi-chou'nun artık alt yapıyı yükseltmesi gerekiyor. Tamam zanaatkarlarımız gerçekten bizim göz bebeğimiz ama shinobi ordumuza neden yatırım yapılmıyor? Neyse şimdi oturup on saat devlet bize bakmiğ ayağı çekecek değilim ama bir savaş olduğunda çok savunmasız olacağımızı da belirtirim yani.

Siyasi düşüncem yok değil, ama yeni tanıştığım insanlara düşüncelerimi söyleyecek bir insan değilim. Kiyo'yu kaç senedir tanıyorum, daha 1-2 hafta önce anlattım her şeyimi. Bu yüzden onlar siyaset konuşadursun ben de kız kardeşime benzeyen kıza döndüm. "Bu sevimli şey nerede Jinryu-san ile kapıştı bakalım?" diye sordum oldukça sıradan bir yüz ifadesi ile. Tabi sonra da kızın adını tam olarak öğreneyim diye "Şey-san... Aslında tam olarak tanışmadık değil mi? Ben Shiki Nishiyama." diyerek de kendimi tanıttım. Sürekli kız-kardeşime-benzeyen-kız demek zorunda kalmam artık.

[Ueno Riko]

Siyaset konuşmak ilginç olsa bile bir süre sonra bayıyor. Sarmıyor yani, anlatabiliyor muyum? Neyse ki Uzaylı-kun, yani öğrendiğim kadarı ile Shiki-kun, konuyu değiştirip bana eğlenceli bir fırsat vermişti. Yüzümdeki sırıtmaya engel olamadım. "Ben de Riko. Ueno Riko. Biraz geç de olsa tanıştığıma memnun oldum Nishi-chan!" Resmiyeti pek sevmem, böylesi daha iyi. Shiki-kun demek sıkıcı oluyor. Neyse. İsmini kısaltıp sonuna bir de sevimlilik eki ekledikten sonra yüzündeki ifadeyi hiç de incelemeden hevesle ayağa kalktım. Tam kapının önüne geçtim. An an canlandırıyorum olanları. Komik komik el kol hareketleri de yapıyorum. "Mao-chan bastı tekmeyi açtı kapıyı. Sonra aldı Kicchan'ı pencerenin önüne oturttu." Pencerenin önüne geçip her ikisinin de taklidini yaptım. "Sonra Kicchan bacaklarıyla dolandı Mao-chan'ın boynuna. Mao-chan'a tekme attı filan. Mao-chan belini çarpıp incitti. Sonra ben bir teknikle yere serdim ikisini de." Yere yatıp çırpınmaya başladım. Sonra ayağa kalkıp derin bir sessizliğe gömüldüm. Kicchan'a söz vermiştim. Kaçtığı sahneyi anlatmayacaktım Nishi-chan'a. "Sonra her iki taraf da pes etti. Kicchan da evden ayrıldı." dedim beyaz bir yalanla. Pek de yalan sayılmaz aslında. Mao-chan da durumu anlasın diye göz kırptım ona doğru.

Taklit işlerim bitince kendi kendime kahkaha attım manyak gibi. Dövüş sahnesi aklımda canlanınca komiğime gitmişti durum. O an cidden çok korkmuştum ama şimdi her şey karikatür gibi geliyordu. Kicchan ve Nishi-chan'a doğru yaklaştım. Bardaklarını koydukları masanın çekmecesinde pembe makasım duruyordu. Elimi çekmeceye uzatıp bir hamlede çıkardım şirin makasımı. Ardından Nishi-chan'a döndüm. "Bu makasla da Kicchan'a sinir olduğumda şeyini kesmeye çalışmıştım ama muvaffak olamadım." Pis pis sırıtarak önce Kicchan'a, daha sonra da Nishi-chan'a yaklaşarak saçlarından minicik bir tutam kestim. Sonra saç tutamlarını alıp odama gittim ve poşetledikten sonra da çekmecemdeki özel yerlerine yerleştirdim. Bunu niye yaptığımı kısaca özet geçeyim isterseniz. Sapık bir manyak olduğum için Sensei'nin saçından bir tutam almıştım zamanında. Daha sonra bu işlemi Mao-chan'a da uyguladım. Takıntılı ve aşık olduğum kişilere karşı uyguladığım bir saçmalık gözüyle bakıyordum buna ama sanırım tuhaf bir hobi edinmeye başlıyorum. Bir gün bu sebeple dayak yiyeceğim. Güzel anılar edindiğim kişilerin saçlarının minik bir kısmını istiyorum. Hoşuma gidiyor.

Neşeli ve hiçbir şey olmamış ifademle tekrar salona dönüp gülümsedim bizimkilere. Bana manyak gözüyle bakıyor olabilirler mi? Olabilirler. Hemen mutfağa doğru ilerledim ve dolaptan biraz elmalı kurabiye çıkardım. İki gün önce canım çektiğinde yapmıştım bunları ama bitirememiştim. Mide bulantım da Mao-chan'ın çayı sayesinde epey hafiflediğine göre boş mideme bir şeyler alabilirim artık. Dört tane tabak çıkarıp her bir tabağa iki adet kurabiye koyduktan sonra tabakları ikişer ikişer iki turda götürdüm içeri. Yanına içmelik ne koysam diye düşünürken gözüme abimin bira şişeleri çarptı. Yine evime alkol sokmuş. Normalde zararlı diye içmiyorum ben. Ayda yılda bir canım çekerse biraz içerim o kadar. Zaten şu sıralar hamileyim korkusuna hiç dilimi sürmüyorum. Of neyse. Abimin tekrar gelesi var demek ki. Ben içmesem bile içeridekiler tercih ederler mi acaba? "Beyler! Bira mı meyve suyu mu?"

Vereceğiniz cevaba göre içecekleri getirmişim sayabilirsiniz. Hızlı ilerleyelim biraz.