Fiyasko!

[Jinryu Mao]

Sesi kısılmıştı kızcağızın. Mao yine anlıyordu elbette söylediklerini, hatırlayamayacağı kadar eski bir zamandı belki ama kız hiç kimsenin karıştırmadığını söylemişti saçlarını. "İyi biriyim elbette, çok da karizmatiğim zaten. Hem bu sokak arasında duvara sırtını dayayıp kızın saçlarını okşama olayı da tam oldu. Harika bir abi miyim ben? Harika bir sevgili mi yoksa? La ben neyde iyiyim çözemedim zaten, bu bokluktan sanırım benim böyle saçma bir hareket yapmam. Gerçi kız sonunda mutlu oldu, olsun ya güzel oldu.", kıçından ve duvara yasladığı kafasından soğuğu yediğini anlamıştı bile genç shinobi; en azından hafiften göğüs kılları çıkmıştı ve kızların aksine sürekli kendini kırpmadığından bacakları ve kollarında soğuğu çok az delecek kadar kıl vardı. Saçma düşünmesi bu yüzdendi zaten; kızlar niye sürekli kılsız bacaklarla gezmek için uğraşıyor sorusu aklını kurcalıyor, acaba bildiğin kendisi kadar kıllı bir kızı sevebilir miyim diye içi içini yiyordu Mao'nun. "Mio'yla Muo yapmasın öyle ağdalı şeyler ya, onlar kıllı gezsin. Hiç bi erkek sevmesin onları ben sahip çıkarım onlara. Acaba ben bacaklarımı tıraş etsem mi ki bu arada? Ne bileyim kızlar sevmedikleri için kırpıyorlardır belki kendi kıllarını. Ne kadar iğrenç düşünüyorum bu kadar karizmatik görünürken ben? Kahretsin, soğukta beynim donuyor mala bağlıyorum."

Kız, sanki ölüyormuş gibi teşekkür etmeye çalışmış ama cümlesini bitiremeden uyuya kalmıştı. Öyle kapatmıştı ki gözlerini dudaklarından çıkan son bir nefesle, Mao kızın boğazındaki elinde kalbinin attığını hissetmese öldü sanıp kontrol etmek zorunda kalırdı. "Ne olur ne olmaz?" diye iç geçirip yanağını kızın dudaklarına yaklaştırmıştı; "Hah, nefes alıyor, yani, sanırım.". Bir kaç dakika daha okşamıştı kızın saçlarını, ardından çok yavaş ve nazik hareketlerle kızı ceketle birlikte kucağına almış ve yakınlarda bildiği bir hana yönelmişti. Kız hafifti, Mio'dan daha kiloluydu ama hafifti sonuçta. Çok geçmeden hana varmış, kapıdan girerken adama "Bah sakın yanlış anlama abi, soğuk dışarısı, hasta kızı da bırakamam tek başına burada." diye zırvalamıştı hain gülüşlerle anahtarı ona veren uzaktan akrabası hancıya. "Ya ben şerefsiz miyim." diye iç geçirirken merdivenleri tırmanmış, eliyle kızı duvara çarpmamaya gayret göstererek kapının kilidini açıp aralamıştı. Odaya girdiği gibi kızı yavaşça yatağa yatırmış, üstünü örtmüş ve diğer yastığı ve ceketini kızı yatırdığı köşenin dibinde yere serip uyuyana kadar kızı kontrol etmeye adamıştı kendini. Ki... Uyuması çok uzun sürmemişti.

Sabaha karşı gözlerini açtığında, birinin ona seslendiğine emindi Mao. Hemen dün gece han odasına attığı kızı hatırlamış, bir an "Ben neymişim be." dese de neden attığını da çok geçmeden hatırlayıp hemen kızı kontrol için onu bıraktığı yatak köşesine bakmıştı. İki kişilik yatağın diğer tarafında kıvranıyordu kız resmen, anlamsız kelimeler sayıklıyor; arada uykulu uykulu inliyordu. Olduğu yerden elleriyle yatağa tırmanıp kızın başına emekledikten sonra kızın ne demeye çalıştığını anlamak için bir kaç saniye dinlemiş ancak hiç bir cacık anlamayınca kızı uyandırmaya karar vermişti en sonunda. Kızın omzuna yavaşça elini koyarken, "Riko, hadi sabah olacak neredeyse. Uyan." demişti sabahları bir hayli karizmatik ve gür çıkan sesiyle. Kız, uyanmaya başladığında ergenliğe ilk girdiği zamanlardan beri yaşadığı kabusun hala sürdüğünü fark etmişti; sabah ereksiyonu. Hemen geldiği yere, yatağın aşağısına atlayıp dizlerini ceketine koymuş, ellerini de yatağa uzatmıştı. Ayağa kalkarsa rezil olacaktı, rezil olmamalıydı. Her şey normal görünmeliydi, kız onu ayağa kaldırmamalıydı, bir yarım saat orda beklemeliydi. "Sıçtık."

Ayrıca!
Kuğul Mao/10dk/skeç

[Ueno Riko]

Yıldızlar ne kadar da güzeldi. Aaa! Yıldız kaydı! Derken omzumdaki el ile kendime geldim. Rüya içinde rüya mı görmüştüm yani? İlk kez yaşıyordum sanırım böyle bir şey. Ne de hoşmuş, ne de ilginçmiş. Unutmamak için eve gidince bir deftere bugünün tarihini yazmalıyım. Şimdi, bulunduğum ortama bakalım. Gözlerimi ovalayarak ağır ağır kalktım. Saçlarım önüme düşüp yüzümü gıdıkladı aniden. "Sabah mı olduuaağğ?" diye mahmur mahmur saçmalıyordum. Tanımadığım bir odadaydım. Bir yatağın üzerindeydim. Benim yatağım değildi. Çünkü yatak iki kişilikti. Ben birisiyle mi yatmıştım? Yok be! Olamaz yani böyle bir şey! Kıyafetlerim üzerimdeydi. Sonra etrafa biraz bakındım ve yatağın aşağısında, çömelmiş Mao-chan'ı gördüm. Tabi kocaman bir oh çektim. Mao-chan'ı değil de bir başkasını görsem gidip intihar ederdim sanırım. Üstelik Mao-chan yerde uyumuştu sanırım. Yerdeki yastıktan ve ceketten bu sonucu çıkarmıştım. "Mao-chan? Niye yerde oturuyorsun?" Sonra aniden karnımın gurultusuyla sorduğum sorunun cevabına odaklanamamıştım. Belki de cevap vermemişti, emin değilim.

Ben dün kusmuştum tabi, midemde bir şey yoktu ki. "Acıktım." Hala üstüme serili olan yorganı hafifçe ittirerek yatakta daha da bir doğrulmuş ve bileklerimdeki tokalardan birini alıp saçlarımı at kuyruğu şeklinde toplamıştım. "Mao-chan, bir hana mı getirdin beni? Kahvaltısı var mıdır acaba?" Eve gitsem bile dolapta gram yiyecek olmadığını biliyordum. Alışveriş yapmaya ve eve gidip kahvaltı hazırlamaya da inanılmaz üşeniyordum. Belki handa kahvaltı saati geçtiyse, Mao-chan ile bir yerlerde kahvaltı ederdik. Hoş olurdu. Yataktan kalkmak için bacaklarımı aşağı doğru sarkıttım ve hop diye sıçradım. Sonra bu ani kalkışımın cezasını çektim bir güzel. Tansiyonunuz hafiften düşükse, yattığınız yerden aniden kalkamayın gençler. Aman diyeyim. Tüm dünya bir anda ağırlaştı ve beyaz noktalara büründü. Paldır kültür düştüm Mao-chan'ın üstüne. Doğal olarak Mao-chan da düşmüştü. Durum şu ki ben üstteyim ve Mao-chan altta. Yani bu durum, benim sarışın kaşar kızı duvara dayayıp saçlarını koklamamdan bile daha da yanlış anlaşılabilecek bir durum.

"Özür dilerim Mao-chan. İyi misin? Bir yerini çarptın mı?" At kuyruğu topladığım saçlarım, omzumun yanından dökülüyordu. Gözlerimi de şaşkınlıktan fal taşı gibi açmıştım. Mao-chan'ın ifadesi ise çok garipti. Başını yere çarptığı için canı acımıyordu sanırım. Daha değişik bir hali vardı. Sanki üstümden kalk der gibi bakıyordu. E haklı yani. İyi misin diye soruyorum ama hala öküz gibi üstünde oturuyorum çocuğun. Ellerim Mao-chan'ın başının her iki tarafındaydı. Ellerimi hafifçe kaldırdım ve daha oturur bir pozisyona geldim. Sonra bacağımı yana atacak ve kalkacaktım çocuğun üstünden ama bir şey hissettim. Bir sertlik. Neyin üstünde oturuyordum ben şu an acaba? Farkına vardığımda ise... TANRIM! Farkına varmamla saniyenin onda ikisi kadarlık bir sürede hemen üstünden kalkmam, hafiften kendini hissettiren baş dönmemi umursamayarak ayağa kalkmam ve "B-B-Ben bir bakayım, kahvaltı var mıymış." diye can havliyle kendimi odadan dışarı atmam bir oldu. Ben kahvaltı var mı diye aşağı kata inerken yüzümün kızarıklığı da geçerdi herhalde. Yani umarım. Salak Riko! Salaksın sen. Azıcık dikkat etsene. Rezil oldum!

[Jinryu Mao]

"Afferim Mao, afferim. Çüküne bile sahip çıkamayan cins-i erkeklerden biri olduğunu kanıtladın kıza. Afferim." diye sayıklamıştı kendi kendine Mao. Kız dışarı koşmuştu, resmen kaçmıştı. "Neden korktu ki ya, hayır çük alt tarafı. Bu kadar korkulmaz sanırım. Niye korksun ki.", kız Mao'nun üstüne düşüp çocuğun zaten sabahın gelişiyle azıtmış çüküne bir de yakınlarda av kokusu alan bir ayı gazı vermişti. Bir de üstünde doğrulup tüm ağırlığını vermesi, Mao'nun beynine giden kanı iyice azaltmıştı. Başka yere gidiyordu lanet kan; bunun durması lazımdı. Doğal yollarla duramazdı. Sinirli bakışlarını bedenindeki düşmandan alıp etrafa çevirdi, yok muydu bir kunai?! Taş da olurdu, hemen son zamanlarda öğrendiği tekniklerden birinin mührünü hatırlamaya çalıştı kan gitmeyen beyniyle; üstüne doğru tükürdüğü taşlardan elbet biri isabet edecekti düşmanına. "Oukashou mu yapsam?" derken çoktan yumruğunu kaldırmış ve eline çakra odaklamaya çalışmaya başlamıştı bile. Olmuyordu, çakra bile başka yerlere kayıyordu; biraz daha uğraşsa çok başka bir jutsu bulabilirdi... "Gerçi öyle bir jutsu bulsam satarım sırlarımı, çok da para kazanırım."

"Ne diyorum ben?!" dedi kendi içinde çığlık atarak. Neyse ki kız kahvaltıya bakma bahanesiyle-kesinlikle ne döndüğü hakkında fikri vardı- aşağı koşmuştu. Mao'nun esmer suratı bile kızarmış, ama aynı şekilde kızardığına emin olduğu kıçını yatağa taşırken yatağın kenarına takılıp engel teşkil edecek kadar kararlı düşmanı utanmak nedir bilmiyordu hala. Ne yapacağı belliydi Mao'nun, kızı aşağı inmeden durdurmalıydı. Yoksa hancı akrabası suratı kıpkırmızı utangaç kızı gördüğü anda ikiliye etiketi yapıştıracak, dedikodu aile içinde hızlı yayılıp önce teyzesine; sonraysa babasına ulaşacaktı. "Evlenmek istemiyorum, çok gencim ben." nidaları kafatasının içini sarsarken Mao'nun aklına güzel bir fikir geldi; meditasyon yapmak, dünyayla bağlarını koparmak... Aklına bunun neden yatağın üstünde çükünü yumrukladıktan sonra geldiğini kendisi de çözememişti elbette.

Bağdaş kurmuş ve erotik bir keşiş heykeli gibi dururken gözlerini kapatmıştı Mao. Uzaklara gitmeliydi, eve değil, daha uzaklara. Gözünün önünden bütün o erotik fotoroman görüntüleri geçiyor ve yavaşça gördüğü sayfa sayısı azalıyordu. Kötü şeyler düşünmeliydi, çok kötü şeyler... Mesela abilerinin onu götürdüğü en utanç verici yer- ters tepmişti. Beyindeki bütün kan sanki başka bir yönetici bulmuş dalkavuk ordusu gibi çakrasının yoğunlaştığı yere yönelmişti. Aklından erotizmi çağrıştıran her şeyi atmaya çalışan bir genç için bu hayli zordu... Özellikle bu genç bir anda yeni bir teknik yaratacağına inandıysa. Gözlerini açıp daha sıkı kapadı, sadece karanlığı görmeye odakladı kendini. Yapabilirdi, yapabilirdi bunu! "Riko mu o? Ne işi var karanlığın içinde? Doğruluyor, hayır doğrulma. Riko... Kıyafet alacak paran yok muydu Riko? Bütün paranı kahvaltıya mı harcadın sen? Hayır, ne yap-" diyebilmişti içinden karanlıkta aklına gelen görüntülere. Görüntüler gözünü açmasıyla yok olsa da düşmanı görüntüleri hatırlıyor, Mao'nun her bir kalp atışında da Hatırlıyorum bah. diye vurguluyordu. Mao üstüne örtüyü çekip uzanırken gözünü kapatmaya korkuyordu. Neden bu kadar zordu ki erkek olmak? Zamana bırakacaktı, pes ederdi belki düşmanı... Kız gelene kadar pes etseydi bari. Gerçi kızın dönmesi de pek olası değildi.

Not: Normalde böyle olmuyor bizlere korkmayın.

[Ueno Riko]

Yavaşça iniyordum merdivenlerden aşağı. Riko, kızım. Tamam. İki dakika önce olan şeyi unut kızım. Unut! Sil o görüntüyü aklından. Daha doğrusu görüntüyü değil. O hissi. Yok, olmayacak. Yüzümden çıkan alevler dışarıdan görünüyordu resmen. Kahvaltı... Kahvaltıya odaklanmalıyım. Kalbim hızla atıyordu. Mao-chan da anlamış mıydı acaba anladığım şeyi? Anlamıştır herhalde. Yani, verdiğim tepki tuhaftı. Ama öyle bir durumda nasıl bir tepki verebilirdim ki? Büyük bir hole geldim. Yan tarafta hanın girişi ve onun yanında da odalardan sorumlu hancı vardı. Yavaşça yöneldim adamın olduğu tarafa. "Şey, merhaba. Kahvaltı saatiniz bitti mi acaba?" Saatin kaç olduğundan da haberim yoktu ki. Yüzümün kızarıklığı anlaşılmasın diye de sanki sıcaklamışım gibi ellerimle yelpaze gibi hava yelliyordum kendime. Yanlış anlaşılma olmasın sonra. "Evet küçük hanım. Yirmi dakika var bitmesine. Açık büfemiz holün sonunda, sağ tarafta. Afiyet olsun."

Karnımın gurultularını dinleye dinleye adamın dediği yere gelmiştim. Etrafta masalar ve masaların önünde de uzun bir sıra halinde açık büfe vardı. Zeytinler, peynirler, reçeller, yumurtalar... Bir kuş sütü eksikti. Kahvaltının sonu geldiği için etrafta pek kimse yoktu. Masalarda üç beş kişi sohbet ediyordu. Kimisi de çay kahve içerken kitap okuyordu. Kendime tepsi yığınından tepsimi çekmiştim. Sonra da iki tane tabak, çatal ve bıçak almıştım. Muhtemelen Mao-chan da acıkmıştı ve az önceki olaylara rağmen yukarı çıkıp ona kahvaltı götürecektim. Sıradan başlamıştım. Her iki tabağa da, elime geçen her şeyden koyuyordum. Mao-chan neyi sever neyi sevmez bilmiyordum ama kahvaltılık bunlar sonuçta. Sevilmeyecek bir yanları yok. Sonra da dikkatle iki bardak karışık bitki çayı almış ve onları da tepsinin uçlarına yerleştirmiştim. Bitki çayı sabah sabah midemize de iyi gelirdi hem.

Merdivenleri çıkıyorum ama nasıl çıkmak. Bir adımıma bakıyorum, bir tepsideki bardaklara. Böyle bir stres yaşamadım ben hiç. Merdivenin diğer ucundan aşağı inmek isteyen biri olsa kesin dökeceğim. İçimden dualar ediyorum böyle. Besmele çeke çeke geliyorum. Nihayet geldim odaya. Kapı da kapalı. Kapıyı vurup Mao-chan'a seslenmek de istemiyorum. Napacağım? Tabii ki ayaklarımı kullanacağım. Neyse ki kapı kolu çok yukarıda değil. Tepsiyi dengede tutmaya çalışırken ayağımla da tek hamlede açtım kapıyı. Sonra hafif sendeledim ama yine de dökmedim! Şu an çok büyük bir şeyi başarmış gibi hissediyorum. Mao-chan'ı aradı gözlerim direkt. Yatağa yatmış üstünü de örtmüştü bir güzel. İyi. En azından daha utanç verici bir durumda bulmamıştım onu. Gözleri açıktı, uyumuyordu. "Mao-chan bak neler getirdim. Hadi yiyelim." Yatağın yanına gelip tepsiyi yavaşça yatağa bıraktım.

[Jinryu Mao]

"Hayatımdan nefret ediyorum. Nefret, nefret, nefret ediyorum." diyordu Mao örtünün altında bacaklarını geri çekmişken. "Ya ben shinobi olup öğretmen olmayı hedefleyen hırssız bir adamım, hırssız bir adamın bir organı nasıl bu kadar hırslı olabilir yahu? Bu nasıl bir uğraş, nasıl bir gitme arzusu. Kunai yoktu da keseydim kızın peşinden git.", sesleriyle ağlamaklı bir sesle yakınıyordu düşünceleriyle. Sonra aklına bir fikir geldi, sadece yalnızken rahatlıkla yapabileceği bir şey, düşmanına istediğini vermek! Düşmanı istediğini elbet alacaktı bir şekilde, neden Mao'nun kendi vermesindi bunu? "Böyle de düşününce sanki yapacağım şey kendimi zorla başka bir erkeğe teslim etmek gibi geldi ya." diyerek örtünün altında pantolonunu indirmiş ve düşmanına temiz hava vermişti. "Kız gelmesin, kız gelmesin." dualarıyla ellerini meşgul etmeye, düşmanına çalışmaya başlamıştı Mao örtünün altında.

"Hasiktir.", diyebilmişti içinden Mao kız odaya elinde tepsilerle girince. Kız geldiğinde, Mao kendini düşmana teslim edeli çok olmamıştı... Ama düşmanın pes etmesine çok vardı. Durduğu an düşmanı rage mode açmış gibi bir anda sinirlenmiş, adeta "Çıkar beni lan burdan." diye bağırmaya başlamıştı. Mao, acı çekiyordu.

Kız tatlı bir sesle konuşurken Mao'nun kıza söylemek istediği tek şey; "Burada olduğunu belli etme sakın!" olmuştu. Tabi bunu söyleyememişti, kızlar anlamazdı çünkü. Her şeyin erkeklerin bir oyunu olduğunu sanıyorlardı hep. Kız tepsiyi yatağa koymuş ve Mao'ya doğru hafifçe itmişti; Mao da tepsiyi hafifçe geri itmişti... Ellerini kullanmadan! Örtünün altından tepsi, Mao'nun düşmanına sanki istediği şeymiş gibi gelmiş olsa gerek ani bir hareketle geri saldırı yapmıştı."Lütfen tepsinin geri gittiğini fark etmesin!" derken Mao hemen ellerini örtüden çıkarıp eline aldığı çatalla salamları, domatesleri yemeye koyuluyordu. Beynine gidecek kana ihtiyacı vardı, beynine kan gitmeliydi. Mao romantikleştiğini hissetmişti, düşmanı resmen onu kendi bedeni içinden romantiklik zehriyle zehirliyordu. İstediği şeyi almak için her şeyi yapacak kadar adiydi elbette düşman. "Şey... Öncesinde, üstüme düştüğünde canını yakmadım değil mi Riko-chan?" demişti yemeğini yatar pozisyonda yatalak hasta gibi yerken bir anda kıza. "Bunu ben söylemedim, valla ben söylemedim. Konuyu kapattırmıyor, beni ele geçirdi!" derken içinden, esmer yanakları yine kızarmıştı bile Mao'nun.

[Ueno Riko]

Tepsiyi yatağa hafifçe bıraktıktan sonra sanki tepsi hareket etmiş gibi hissetmiştim. Bana mı öyle gelmişti acaba? Mao-chan'a bakmıştım ama elleri yorganın altındaydı. Bana öyle gelmişti herhalde. Mao-chan biraz gergin gibiydi ama öncekine göre daha iyi görünüyordu. Gerginliği de az önceki düşme maceramız yüzündendi herhalde. Olayın o aşamaya nasıl ve neden geldiğini düşünmek istemiyorum. Mao-chan sapık birisine benzemiyordu. Yani onu çok tanıdığımdan değil ama sapık birisi olsa, ben uyuyakaldığımda beni yatağa yatırıp kendisi yerde yatmazdı. Bir yanlışlık olmuş olmalıydı. Evet, kesinlikle böyleydi. Bir yanlışlık vardı ortada.

Mao-chan çoktan hızlı hızlı yemeye başlamıştı bile. Epey acıkmıştı herhalde. Ben de yiyebilmek için yatağın, Mao-chan'ın oturmadığı tarafına geçtim. Ne olur ne olmaz diye de mesafeli duruyordum ona karşı. Tekrar az önceki gibi bir şey yaşamamız hoş olmazdı yani. "Şey... Öncesinde, üstüme düştüğünde canını yakmadım değil mi Riko-chan?" Mao-chan bunu söylediğinde, tam ağzıma minik bir parça domates atmıştım. Aniden boğazıma takılan domates sonucu öksürük krizine girdim. Neden? Ben konuyu düşünmemeye çalışıyorum, Mao-chan neden kapatmıyorsun şu meseleyi artık? Heyecanım daha yeni geçmiş olmasına rağmen yüzümü yeniden bir sıcaklık basmıştı. "H-Hayır... E-Esas kafasını çarpan sendin. Seninki acıdı mı? C-Canın acıdı mı yani?" Ne oldu bana aniden? Konuşmayı da mı unuttum? Ne güzel.

Ortam oldukça gergin ve sıcak bir hava kazanmıştı. Kahvaltımı ediyordum ama yediklerimin mideme gidip gitmediğinden emin değildim. Önümdeki tabağa odaklanmaya çalışsam da arada göz ucuyla Mao-chan'a ve yüzündeki ifadeye bakıyordum. Kahvaltımı bitirdikten sonra tabağımı alıp yatağın kenarına koymuş ve elime çayımı almıştım. Bitki çayı içmek beni rahatlatıyordu. Eminim Mao-chan da rahatlayacaktı ve gerginliği geçecekti. Kahvaltı ederken öne eğilmekten belim ağrımıştı. Mao-chan'ın yanına biraz daha yanaşmış, yastığımı yatağın başlığına doğru dikeltmiş ve sırtımı da yastığa dayamıştım. Mao-chan sanki bu hareketimden rahatsız olmuş gibiydi. Üstündeki örtüye sıkı sıkıya bağlanmıştı. Tensel temasa geçip onu daha da rahatsız etmemek için yatağın iyice kenarına doğru çekildim. Kafamı sırtımdaki yastığa doğru uzatıp tavanı seyretmeye başladım. "Şimdi ne yapacağız?"

Gözlerimi kapatıp çayımı içmeye devam etmek istiyordum ama biz kahvaltı ederken yatak örtüsüne bir sürü kırıntı dökülmüştü. Ben de hiç sevmem böyle şeyleri. Titizlik hastalığım yok ama kırıntı döküldüğünü gördüm mü bir şeyler batıyor bana. "Mao-chan şu örtüye bak kırıntı olmuş hep." Hemen uzandığım yerden kalktım. Mao-chan kahvaltısını bitirmişti. Onun tabağını, tepsisini, bardağını filan alıp hepsini yere koydum. Ama Mao-chan örtüyü çok sıkı tutuyordu. "Hadi şu örtüyü ver de bir silkeleyeyim. Sonra uzanır içersin çayını. Böyle oturulmaz. Hadi."

[Jinryu Mao]

Soru, kızı bir öksürük krizine sokmuştu. Mao'ysa sadece içinden özür dileyebiliyordu kızdan. Soruyu kendisi sormamıştı ki. Mao kafasını çarptığını bile hatırlamıyordu, kız onunkinin acıyıp acımadığını sorduğunda "Bizde öyle olmuyor." demeye hazırlamıştı kendini, ardından cinsellik hakkında bir profesör edasıyla konuşmayı planlıyordu. Ama kendi bedenindeki düşmanın bilimsel bir konuşma yapmak yerine "Gel göstereyim." demesinden korkuyordu; büyük ihtimalle bu iç savaş sürerken kem küm edecekti ki kız sorusunu düzeltmiş, canının acıyıp acımadığını sormuştu. "Hayır, acımadı, niye acısın ki?"

Mao'nun yanında yatağa oturmuş bir kız vardı, küçük ağzıyla yemekleri bir bir, erotik bir nefes veri- Hayır. Normal bir insan gibi yemeğini yiyordu ve Mao, kızın oturduğu örtünün altında pantolonu aşağı inmiş bir şekilde yemek yemeye çalışıyordu. Kız uzaklaşsa da aslında Mao ona hiç beklemediği kadar yakındı. Fazla yakın. "Hayır Riko, kokunu almasına izin verme, kaç Riko! Kaç! Sandalyeye otur!" diye içinden çığlık atarken kız yakınına gelmişti. Neyse ki sonradan Mao'nun suratının aldığı şekilleri- insan içinden çığlık atarken dışa yansıyor ister istemez- fark edip uzaklaşmıştı. "Abi dün ne kadar karizmatiktim, şimdi kız benden uzaklaşıyor. Gerçi aynı yataktayız. Ama yine de uzaklaşıyor yani. Sandalyeye gitsin de istiyorum ama, gitmesin de."

"Şimdi ne yapacağız?"

Kızın sorusuyla beraber içteki savaş alevlenmişti bir anda. Mao çığlık atıyordu resmen, ağzı dolu suratına yansımıyordu bu seferki elbette; "Mantıklı bir şeyler söylemeliyim, mantıklı şeyler! Çok mantıkl- HAYIR ÇÜK! Öyle şeyler demeyeceğim, ayıp günah. Şerefsiz misin sen! Şimdi o kadar sakin bir dille konuşacağım ki kız ne kadar sakin olduğumu anlayacak! Anlamalı!". Bu düşünceler kızın örtüye gözünü dikmesiyle bir anda dağılmış ve yerini "Düşünmemeliyim, çakra birikirse yeni bir taijutsu tekniği bile bulabilirim. Hareket etmemeliyim, saçımın kılı bile hareket etmemeli." düşüncelerine bırakmıştı. Neyse ki bu bakış uzun sürmemiş kız örtüye dökülen kırıntılardan bahsetmişti. Örtü mü!? Ayağa kalkıp ellerini örtüye geçirmişti; "Çek elini kızım örtüden, ne istiyorsun ölmek mi?" diye bir iç çığlık daha atmıştı Mao örtüyü sıkıca kavrarken. Kız ısrarcıydı... "Lanet olsun, tek bir şansım ve tek bir dua hakkım var." derken örtüden ellerini çekip bütün hızıyla kıza doğru atılmıştı. "Riko-chan, ben de çok dertliyim biliyor musun!" diye saçma bir cümle sarf ederken dudaklarından; içinden "Lütfen örtü aramızda kalsın, lütfen örtüyü çekemesin!" dualarını ediyordu. Şimdi o kızı üstündeydi ve yatağın ters tarafında duruyordu kafaları, buradan çok rezil olmadan ayrılmak için tek şansı örtünün hala aralarında olmasıydı. Elbette, kızın da belden aşağı bakmaması gerekiyordu... Mao, çoktan açıklama düşünmeye başlamıştı bile.

[Ueno Riko]

Niye bu kadar direnmişti ki? Alt tarafı örtüyü silkeleyip sonra geri getireceğim. Hani hava da sıcak şu anda. Ishigakure'de güneş açtı mı bayıltıcı oluyor baya. Bir yandan ben çekiyorum örtüyü, bir yandan Mao-chan tutmuş çekiyor. Ne kıymetli örtüymüş! Odaya girdiğimden beri çıkmadı zaten altından. Derkeeen... Kendimi aniden yatıyor pozisyonda bulmam bir oldu. Nasıl oldu ki bu? En son çekiyordum ben örtüyü. En büyük sorun da ne biliyor musunuz? Hani az önce ben Mao-chan'ın üstüne düşmüştüm ya, şimdi tam tersi durumdaydık. Düşmüş müydü yoksa üstüme mi atlamıştı? İntikam mı alıyordu? Vallahi bilerek düşmedim Mao-chan! Başım döndüydü benim! Açıklama yapsam mı ki? Dayak mı atacak bana acaba?

Çok dertli olduğundan bahsetti Mao-chan. O kadar şaşkındım ki az önce üstü kırıntılarla dolu olan örtü bile çıkmıştı aklımdan. "N-Ne derdin var, Mao-chan?" Şaşkın suratımla gözlerinin içine bakıyorken gayet sesli bir şekilde yutkundum. "Ş-Şey, Mao-chan... İşine karışmak gibi olmasın ama... Ne yapıyorsun?" Saygılı ol Riko. Dövecek seni, galiba kızım. Dün sabah o iri yarı herifleri nasıl yere serdiğini hatırlıyorum da... Aman aman! "T-Tamam örtü kalsın. Sorun değil. Gerçekten. Hiç problem değil." Kıpır kıpır ediyordum bulunduğum yerde. Altta olmak çok kötüymüş be. Neden intikam almak istediğini anlıyorum şimdi. Nasıl da rahatsız oldum. "M-Mao-chaan!" Hehehe, biz bu hale nasıl geldik? Örtüyle bir derdi olduğunu nereden bilebilirdim ki ben? Söylese almazdım yani, gerçekten.

Derken örtüyü gördüm. İkimizin arasına dolanmıştı az önceki çekiştirme maceramız yüzünden. Hemen tutup çekebilirdim örtüyü ellerimle. Ama tırsıyordum çok fena halde. Örtü bir de öyle garip dolanmıştı ki. Mao-chan'ın bel kısmını kapatıyordu ama bir kısmı da benim ayaklarıma dolanmıştı. Ben kıpırdadıkça örtü de kıpırdıyordu. Çok da sağlam değildi. Şöyle bir çeksem gelecek. Ayrıca başımı kaldırıp çok da iyi göremiyordum ne yalan söyleyeyim. En iyi gördüğüm manzara Mao-chan'ın tuhaf yüz ifadesiydi şu anda. "Mao-chan örtü aramıza dolanmış bak, ne komik değil mi?" Konuyu değiştirme çabalarımı seveyim. Örtüyle beraber kendimi yataktan aşağı atmak gibi planlar geçiyordu aklımdan. Bir de tam net göremiyorum ya örtünün dolandığı yerleri, atıp kurtulacaktım. Planımın ne derece tutacağını hesaplamak için bakışlarımı zar zor örtünün sardığı noktalarda gezdiriyordum ki bir anda her şey karardı. Ne olmuştu? Mao-chan örtüyü kafama mı geçirmişti? Yok canım, niye öyle bir şey yapsın ki? Belki de ben kıpırdarken örtü düştü üstüme. İyi de fizik kurallarına aykırı bu durum! Her şey karanlık olmuştu. "Mao-chan, hiçbir şey göremiyorum! Ne oldu?" Kıpırdayamıyordum bir de nedense. Örtüye mi dolandım anlamadım ki? Daha bir dakika önce rahattım. Kıpırdayamadığım gibi örtüyü de çekemiyorum başımdan. Yoksa Mao-chan beni boğmaya mı karar verdi? "Mao-chaaaan, neredesin?"

[Jinryu Mao]

Derdi de yoktu ki hiç Mao'nun. Sadece derdi olan birinin suratına bakılırdı ve kızın yüzünü suratından almak istemiyordu, özellikle de düşen tepsilere bakmasını. Çünkü büyük ihtimalle odada başka bir akıllı varlığın olduğunu anlardı kendini izleyen. Neyse ki örtü uçmamıştı ama, Mao belinin iki yanında kızın bacaklarını hissedebiliyordu; örtü sayesinde düşmanı kıza ulaşmamıştı en azından. Ama yine iş riskliydi, elinde çakra biriktirip duvar kırabilen bir genç; bu durumda örtünün hiç bir direniş hakkı olmayacağını bilecek kadar bilgiliydi elbette. "Şey," diye söze girdi Mao, her şeyi açıklamalı mıydı? "Bi an sana sarılıp ağlayasım gelmişti, teselli edersin diye ama geçti yani, geçti gibi." diyebilmişti sadece. Kız örtüden bahsederken aklına başka bir plan gelmişti bile.

Planı işlemeye koyacaktı elbette ama, örtüyü tekrar üstüne çekmesi gibi bir şans olmadığının farkına varmıştı bir anda Mao. Örtü bütün belden aşağısını kavramıştı, kızın bacaklarının hareket ettiğini hissediyordu ve kızın bacaklarıyla beraber örtü de hareket ediyordu. Hem de tam anlamıyla şanssız bir yerde. "Hayır Riko, ses çıkarma, sesini duymamalı. Bir de öyle titrek konuşma ne yapıyorsun yahu." diye iç çığlıklarını arttırmıştı Mao. Bugün ne kadar çok çığlık atmıştı içinden öyle. "Evet Riko, gerçekten çok komik... O örtü olmasa şu an suratının alacağını tahmin ettiğim şekilden daha komik değil ama. Ciddiye al biraz işi, lütfen ciddiye al artık bak burada benim geleceğim söz konusu, seninki de." diye sakince konuşmuştu bu sefer, tabi içinden. Şu an dışından konuşmaya çalışsa sadece hebeleyebilirdi.

Masum kız tam aşağılara bakıyordu ki Mao, bir anda kendine yeni bir plan bulup örtüyü kızın kafasına geçirdi. Harikaydı ya, şimdi kızın suratının üstünde bir örtü vardı sadece. Mao'nun altındaysa hiç bir şey. Nasıl iğrenç bir film sahnesi olurdu ama, cama kafa sıkıştıran adamlar gibi hissetti Mao bir anda. Örtüyü kapatıp hızla geri çekildiğinde kızın bacaklarını ve hiç durmadıklarından havalı havalı dalgalanan eteğinin altını görmüştü. "Hayır, hayır, hayır." diye içinden bağırırken gözleri donunu arıyordu. Yatağın kenarından başı sarkacak şekilde yüz üstü yattı ve düşen donunu el yordamıyla aramaya başladı. Kız şu an örtüden kurtulacak olsa, yüz üstü çökmüş Mao'yu ve çıplak totosunu görecekti elbette. Düşmanı hala direndiğinden tam olarak yatamamıştı da yatağa zavallı delikanlı. "Nerde bu don?" diye fısıldarken kızı oyalamak için "Ehehhe, şu an, garip bi durum Riko-chan." diyebildi sadece utançla.

[Ueno Riko]

Keşke tek sorunum hiçbir şey görememek olsaydı. Keşke! Ama aynı zamanda örtünün altındaki oksijenin bitmesi sonucu nefes almakta zorlanmaya da başlamıştım. "Mao-chan, boğuluyorum!" Mao-chan beni boğuyor muydu, ne yapıyordu hiçbir fikrim yoktu şu an. Elim kolum dolanmıştı örtüye hep. Garip bir durum demişti Mao-chan. Garip olan ne? "Çıkarsana beni şunun içinden!" İşin garip tarafı da, Chuunin bir ninjanın salak bir yatak örtüsünün altından çıkamaması. Ama sanki biri beni özenle sarmıştı içine! O kadar güçlü değilim ben yani... Örtüye mi genjutsu uygulayayım? Saçma sapan şeyler geçiyor aklımdan. Mao-chan beni takmıyordu. Nefesim kesilmeye başlamıştı git gide. Burada ölemem! Hayır! Daha bulmam gereken bir Sensei var benim!

Öyle bir çırpınıyordum ki yatakta, artık gıcırtılar gelmeye başlamıştı. Boğulurken böyle oluyormuş demek. Kendimi sağa sola atıp duruyordum. Bir ara ayağım bir şeye çarptı. Mao-chan'ın sırtına gelmişti sanırım. "Mao-chan madem buradasın niye yardım etmiyorsun? Boğulmamı izlemek eğlenceli mi?" Kalan son nefesimi konuşmakla tüketmemeliydim bence. Neyse ben böyle gıcık olup Mao-chan'a bir iki tekme daha geçirmiş sonra kendimi yatağın diğer kenarına hızla atmış ve paldır küldür düşmüştüm. Düşmenin etkisiyle çok kötü canım yanmıştı ama yüzüme dolanmış örtü de açılmıştı. Örtüyü üstümden fırlatıp attığım gibi ciğerlerime derin derin nefes çekmiştim. Ahh, nefes almak ne kadar güzel bir şeymiş. Ne büyük nimetmiş. Nefes almaya devam ederken hala yatağın kenarında yerde yatıyordum. Kalkmaya takatim yoktu.

Hafifçe başımı yatağa doğru, daha doğrusu yatağın altına doğru çevirdiğimde gözüme beyaz bir şey çarptı. Hafifçe uzanıp yakaladım ve kendime çektim. Bir don? Erkek donu? Yok canım! Bizden önce kim kalmış acaba burada? Ne yapmışlar be! Kikirdedim hafifçe. Mao-chan'a olan kızgınlığımı da unutmuştum. Hızlıca doğrulup elimdeki donu da havaya kaldırarak yatağın üstüne doğru çıktım. "Mao-chan baksana yatağın altından don çıktı!" Kahkahalar atıyordum ki o manzarayı gördüm. Mao-chan ve totosu. Evet. Hoş değildi elbette. Hem de hiç hoş değildi. Zaten gördüğüm an bir süre kalakalmış sonra hemen kendimi yatağın altına fırlatıp bir elimi yukarı çıkarmış ve donu yatağın üstüne koymuştum. "M-Mao-chan, lütfen giyer misin donunu?" Bir saattir neden garip davrandığını ve örtüyü vermek istemediğini anlamıştım. Böylesine mahrem bir şeyi neden çıkardığı ile ilgili iyi bir açıklamayı hak ediyordum bence!