Cennet'in Güneyi

[GM - Naruto]

Elemanın elini sıkıyorsun ayağı kalkınca, nezaketen. Ancak tek taraflı sıktığını farkediyorsun, eleman tam bir "tokalaşma" denecek kadar bir basınç uygulamıyor el sıkışmaya. Sanki... Dokunduklarını hissetmiyor gibi. Hani, bandajın altından da olsa hissedersin, ancak elemanın herhangi bir şekilde duyu hissi olduğundan şüphe etmeye başlıyorsun. "Ben de Gantai." Tokalaşmanın ardından eleman yerdeki çapulcuları teker teker sırtlayıp, dar bir kıvrıma doğru götürüyor. Bir çöp kutusunun dibine bıraktıktan sonra baygın elemanları, Oogami dükkanına ilerliyor. "Köye girdiğinden beri seni şu üçlü takip ediyordu. Muhtemelen turist avı yapacaklardı. Daha dikkatli olmalısın." Dükkanın kapısına dokunuyor ve bir kilidin açıldığını duyuyorsun. "İçeri gel."

İçeri giriyorsunuz. Geniş bir dükkan, yarı çembersel bir yapıya sahip. Çembersel ana duvar kocaman bir raf olarak düzayn edilmiş. Ayrıca odanın ortasında da üst üste dizilmiş kitaplar görüyorsun. Çevrede masalar ve sandalyeler var, ancak yakın zamanda kullanılmamışlar. Tüm raflar tozlu. Parşömenler sararmış. Odanın ilerisindeki, çemberi ikiye bölen duvardaki kapı açılıyor. Gantai bunu farkedince, hemen sol dizinin üstüne çöküyor, sağ elini sağ dizine koyuyor, diğerini yumruk yaparak sol dizinin önüne, yere koyuyor. Kafasını eğiyor. "Shisho..." Fısıldar bir sesle, ustasını saygıyla selamlıyor.

İçeri giren eleman kısa boylu, yaşlılıktan kamburu çıkmış bir eleman. Kar beyası uzun saçlarını arkada toplamış, ince sakalını da kısa kesmiş. Gözleri o kadar kısık ki gördüğünden şüphelisin. Bastonu elinde, diğer elinde çayı, sana bakıyor. "Ah, müşteri mi getirdin Gantai... Geç, otur şöyle genç adam. Ben Oogami. Umarım Gantai sana zorluk çıkarmamıştır."

Dipnot: Shisho, usta, öğretmen anlamına gelen Japonca kelimedir.

[Jinryu Mao]

Adam beni sevmedi mi? Neden elimi sıkmıyorsun be adam! Gerçi, o da uzattı kendi elini. Sanırım buralarda el sıkışma yok, sadece el tutuşuyoruz sanıyorlar. İbne mi sandı beni bu? Derken "Ben de Gantai." demişti aynı sesle, neyse ki elimi uzatırken amacımın onunla tanıştığıma memnuniyet belirtmek olduğunu anlamıştı. Ne garip insanlar şu gavurlar. Ben adama "Bandajlar niye?" diye sorsam mı sormasam mı diye düşünürken beraber dövdüğümüz elemanlardan birini sırtlayıp ara sokağa götürmüştü. Allahtan herif korktuğum gibi eli yüzü- yani bandajları kan içinde gelmemişti, itlerden yere çarptığımı sırtlarken tek korkum kalmıştı; hepsini birden öldürmesi. Bu durum bir kere daha tekrar etmiş ve o korkum da yerini bandajlı adamın kimliğine olan merakıma bırakmıştı.

"Açıkçası bu kadar alınbandlı herifin olduğu bir yerde suç olacağını tahmin etmemiştim." demiştim Gantai elini az önceki dükkanın kapısına koyarken; "Ama uzun zamandır da üçe tek kavga etmemiştim. İyi ter attım bak." diye gülerken kapının kilitlerinin açılmasıyla bir anda durmuştu kahkaham. Samimiyet kuralım diyoruz adam büyü yapıyor. Bandajlı kurtarıcım içeri gitmemi istediğinde karşı çıkmamıştım, zaten en başında gitmek istediğim yer orasıydı.

İçerisi bir harikaydı, Saen için elbette. Saen görse büyük ihtimalle altına kaçırırdı. Kitapçı, Ishi'dekilerden kat kat daha büyüktü, bir kütüphane kadar değildi ama. Etrafta gördüğüm her şeyin üzerinde toz birikmiş, zaten tenha olan bölgenin en tenha noktası olmaya aday gibi göstermişti sahafı. Ne güzel, uzun süredir satış yapmıyorsa baya ucuza alabilirim kitap!

Bandajlı adam, buranın sahibi değildi. Adının Gantai olduğunu söylemişti çünkü, gerçi iki isimli de olabilirdi; ama bandajlar ve gökten inme gibi özellikler, pek de benim bildiğim kitapçı özellikleri değil gerçi. Derken kütüphanenin içinde bir kapı açılmıştı ve ben dikkatimi ona vermişken Gantai birden saygı dolu tek bir kelimeyle dizinin üstüne çökmüştü. Bu yaşlı amca belli ki bu mahallenin Hikmet Abi'siydi, böyle işsiz, kopuk gençleri toplayıp onlara iş buluyordur büyük ihtimalle. Klasik mahalle amcaları gibi kel saç, olabildiğine uzun sakalın aksine sadece bir sakal ve gerçekten hiç alışık olmadığım upuzun saçları vardı. Ben yaşlı adamı süzerken bir şey fark etmiştim, AMCAYI SELAMLAMADIM! Nasıl bir delikanlıyım lan ben? Hafifçe üst gövdemi eğdikten sonra adının Oogami-haaaaa, şimdi çaktı köfte- olduğunu anladığım adamın yakınına gidip elini öpmeye yeltendim ama iki eli boş olan amcanın elini kaldırmamasıyla buranın bizim Taşköy olmadığını hatırlayarak hafif bir falsoyla taburenin birine çöktüm;

"Ne zorluğu amcam, abi beni sıkıştıran üç kişiyi patakladı kapının önünde." demiştim bandajlı adama bakıp teşekkür niyetine başımı eğerek, "Aynen, müşteriyim ben. Böyle felsefeli kitaplar, korku hikayeleri falan bakıyorum. Öneri var mıdır?" diye buraya gelme niyetimi açıklamıştım amcaya.

[GM - Naruto]

"O yapar öyle, ehihi." diyerekten dükkanın kasa kısmının arkasına geçiyor, bir sandalyeye oturuyor. Derin bir oh çekerekten bastonunu yanına koyuyor ve çayını yudumluyor. Gantai ise hareketsiz. "Ha pardon, içeri geçebilirsin Gantai." Sesini çıkarmadan kapıya yöneliyor ve sizi yaşlı eleman ile yalnız bırakıyor.

"Vallahi burada pek öyle kitaplar bulunmaz. Daha çok unutulup giden yazarlarınkini topluyorum ben, ayrıca takas etmekteyim. Bir kitabın ederi üç beş metal parçası ile ölçülemez genç adam. Armut ile elmayı karşılaştırmak gibi olur. Eski kafalıyım ben biraz... Bilgi için bilgi, yemek için yemek..."

Duraksıyor biraz.

"Yaşam için ise yaşam, gerektiğinde."

Ortamın sessizliği biraz seni tedirgin ediyor, ancak hafif bir gülümseme beliriyor yaşlı elemanda. Bu da seni yumuşatıyor. "Ancak fazladan bir kaç kitabım olacaktı... Onlardan birini gözden çıkarabilirim, en azından köyüne dönüp bana layıkıyla bir başka kitap getirene kadar. Ne dersin?"

[Jinryu Mao]

Ne tatlı bir amca bu yahu! Adamın içten gülmesiyle gözüm tekrar bandajlı kurtarıcıma gitmişti, yüz ifadesini görmesem de gülümsediğine emindim. Sonuçta ustasının gülüşü onu en azından gülümsetirdi, babamınki beni gülümsetiyordu zira. Amca yerine geçip Gantai'ye bakmış ve ona içeri geçebileceğini söylemişti, Gantai'yse ondan önceki tüm hareketsizliğini bozup amcanın az önce çıktığı kapıdan içeri girmişti. Adamın sözünden çıkmıyor, izin bekliyordu. Ama beni kurtarırken söz almış mıydı? Görmemiştim.

Yaşam için yaşam ha? Amcanın sözlerini dinledikten sonra etrafa göz gezdirip utancımla başımı hafif tozlu zemine eğmiştim. Kitapçı gibi değildi bu, aynı kapaklı kitapların az olduğunu fark ettim gözümü gezdirdiğimde. Her ne kadar kitap satılıyor gibi görünse de burası daha çok... Bir kütüphane gibiydi. Yaşam için yaşamsa, benim de Gantai'ye bir şeyler borçlu olmam gerekiyor... Ya da, acaba bandajlı delikanlı da amcaya bir şeyler mi borçlu? "La bunlar tefeci falan olmasın?" gibi boş bir düşüncenin ardından amca konuşmaya başlamıştı tekrar. Bir kitap, fazladan kitap ha? Amcanın gözden çıkarabileceği, karşılığında metalimden istemediği bir tanecik kitap? Köyden başka bir kitap getirmem karşılığında hem de... O kadar boş mu görünüyorum ben yahu?

Döndüm amcaya, ufak bir gülümsemeyle. Saygısızlık etmemek için gözlerinin içine bakmadım elbette; "Bilgi karşılığında bilgi, değil mi?" dedim yaşlı amcaya, "O zaman elimde bir sürü hikaye var, yeni öğrendiklerim... Ve şu an yazabileceklerim." diye devam ettim. Gerçekten de yazabilirdim, ota boka shinobilik yapmadık değil mi sonuçta. Bir kitapla eve dönemezdim, eve dönsem bile amcaya vereceğim kitap sözünü tutabileceğimi hiç düşünmüyordum. Bir daha Suna'ya yolum düşmezdi ki. "Tabi ki karşılığında kocaman kitaplar istemiyorum bey amca, ama anlatabileceğin hikayeleri kafamda tutabileceğime de eminim."

[GM - Naruto]

"Hmmm..." Düşünceli bir şekilde kır sakalını okşuyor yaşlı eleman, çayını yudumlarken. "Aslında şu anda yazacaklarından ziyade, ileride yazacağın hikâyeleri istiyorum genç adam." Oturuşunu düzeltiyor. "Dükkânımı gez. İstediğin kitabı al. Ancak vakti geldiğinde, tüm maceralarını bir kitapta toplayıp derleyecek, bana getireceksin. İlginç şeyler bekliyorum senden, ehihihi."

Gülümsemesi ne alakaysa bu sefer seni rahatlatmıyor. Laflarındaki emir kipini kullanması ise seni zımbalıyor olduğun yere. "Senden önce öleceğimi düşünmüyorsun herhalde?"

[Jinryu Mao]

"İleride yazacağım?", açık ağzımla amcanın yerinde kıpırdanmasını izlemiştim. İstediğim kitabı alabileceğim ha ?Tüm maceralarımı bir kitapta toplamak şartıyla hem de? Tüm maceralarımı bir kitapta toplayıp amcaya vermem şartıyla? Amcanın kendine güvenine gülmek istedim, ama gülemiyordum. Adamın gülümsemesi resmen benimkini yerinde sektirmiş ve aklımdan alaylı düşünceler siktirip gitmişti.

Kitap almaya gelmiş olmasam bile amcanın sesi beni kitap almaya zorlardı, eminim. Gözlerimi kitaplara çevirmiş "Neyi alsam ehihi?" diye bakınırken amca benden önce ölmeyeceğini söylemişti. "Sanmıyorum." düşünceleriyle ayağa kalktım ve amcaya bir kez daha saygıyla eğdim başımı hafifçe. Etraftaki kitaplara bakınmaya başladığım anda aklıma kocaman bir soru dank etti; ben bu adama ne macerası verebilirim ki?

Ben, evinde oturup çocuklarına babalık eden bir okul öğretmeni olmak istiyordum. Şimdiye kadar gittiğim en uzak yer Saklı Sis'in bulunduğu ada olmakla beraber zaten ikinci uzak mesafe gezimi de buraya yapmıştım. En büyük başarım, ki benim Chuunin'liğe yükseltilmem olmuştu; güçlü bir shinobi tarafından bayıltılıp iki üç eşkıyaya teslim edilmiş öğretmenimi kurtarmamdı. Tanıştığım en garip adamsa, ne yalan söyleyeyim daha tanışalı bir ay olmamış Getsu-san'dı. Adamın yol boyu anlattığı maceralara imrenmiştim elbette, ama Getsu-san'ın hayatının hiç bir temele oturmamış olması bu imrenmişliği yaz günü sohbet ederken unutulan dondurma gibi eritmişti. Biraz önce yıllardır gördüğüm en garip görünümlü adam, hayatımı kurtarmış ve şimdi ondan da garip gelmeye başlayan amca hiç beklemediğim şeyler söylüyordu.

Ya buradan bir kaç kitap alıp, sözümü tutamayacaktım; ya da kitapları almayıp ellerim boş geri dönecektim. Eğer elim boş geri dönersem; Saen'le tartışabileceğim bir şey olmayacaktı, dönüş yolunda kafilede anlatabileceğim bir hikaye de olmayacaktı, en kötüsü çocuklarıma anlatabileceğim hiç bir şey olmayacak gibiydi. Dandik bir akademi öğretmeni olup küçük bir köyde shinobi adaylarını eğitecek, Riko'yla romantik zamanlar yaşayacaktım elbette, boş bir yaşam olmasa da amcaya getirdiğim kitap bir shoujo çizgi romanından daha kaliteli olamayacaktı hiç bir zaman.

Tozlu kitaplara uzun zamandır boş baktığımı fark ettiğimde başımı yere eğip biraz daha düşündüm, ardından amcaya dönüp; "Tamam öyleyse," diye söze girdim, "Bana öyle bir kitap önerin ki, okuduğumda bu kitaplıkta uyuyan her maceradan daha kaliteli bir macera yaşama isteği doğsun içimde.". Gerçekten istiyordum sanırım bunu artık, içimdeki tembelliği, sıradan hayat isteğini atıp gerçekten bir şeyler ifade eden bir hayat yaşamak istiyordum, evet. "Lütfen." dedim sessizce. Ardından amcanın yanına doğru yöneldim "Kalk hadi göster o kitabı amca." dercesine gülümseyerek, "Belki uzun ömrünüzün sırrını da öğrenebilirim." dedim ciddiyet payı taşımayan samimi bir şakayla.

[GM - Naruto]

"Tam senin için bir tane var." diyor yaşlı eleman ve kitaplıklardan birine yöneliyor. Az biraz karıştırıyor, bir kitabı sola, diğerini sağa atıyor rafta. Çıkan toz biraz rahatsız etmekte seni. Bir dişinin elleri değmesi lazım buraya. "Uzun yaşamak bi lanettir küçük adam." Kısa bir süre sora, bir cep kitabı uzatıyor sana, rafların arkasından çıkardığı. Kitabın üstündeki tozları sildikten sonra isminin "Yaşanmamış Hikâyeler" olduğunu görüyorsun.

"En iyi macera, ona daha çıkılmamış olandır."

Kitap, bir yazarın çıkmak istediği ama hiç başaramadığı yolculuk fikirleri ile dolu. Ara sayfalarda çeşitli bölgelerin haritaları, bölgeler hakkında ön bilgiler var. Bir gezinin ön araştırması gibi, ancak eleman bunları bir kitap olarak toplamış ve gerçekten bayağı bir bilgi var. Eleman aralara böle ile alakalı hikayeleri not düşmüş kısaca ve araştırmak istediği şeylerin listesini çıkarmış. İsmine dair bir şey görememektesin kitapta.

[Jinryu Mao]

Benim için bir tane kitap ha? Amca kitabı aramaya durmuşken ayağa kalkıp eğer yardım etmem gereken bir şey olursa diye yaklaşmıştım ona biraz daha. Ben amcaya yaklaşmışken uzun yaşamanın bir lanet olduğundan bahsetmişti, bunu bir düşünmem lazım şimdi; evet, uzun yaşıyorsun ama yaşlanıp güçsüzleşiyorsun. Hadi güçsüzleşmedin, etrafındaki herkes ölürken sona sen kalıyorsun; "Doğru aslında, ama fazla zamanının olması demek kendinin ve başkalarının yaptığı hataları düzeltmek için daha çok fırsatının olması demek değil mi? Özellikle shinobilerin her seferinde bir sonraki nesle güvenmesi ve savaşlarını devam ettirmeleri için eğitmesi meselesi...", amcaya bunları söylerken amca baya derinlerden küçükçe bir kitap yakalayıp çıkarmıştı. Vay be, okuya okuya ben de Zen'ci oldum gibin.

Yaşanmamış hikaye? Kurgu? Ney? Kitap şaşkın parmaklarım arasına tutunurken yaşlı amca en iyi maceranın daha çıkılmamış olanı olduğu söylemişti. Bu gerçekten beklemediğim bir hamle olsa da kitabı karıştırmaya başlamıştım bile, oha, bildiğin hazine haritaları gibi şeyler var ve bazı yerlerin adını da biliyorum gerçek dünyadan. Bir dakika, kurgu değil mi bu? Yazarı kim bunun? Gantai-san mı? Amca mı?

Gözüm bir amcaya bir de kitabın karıştırmakta olduğum sayfalarına gidip geliyordu. Güzel başlıkların ve el yazması olan kitabın altı çizilmiş ve özellikle vurgulanmış kısımlarına bakıp çıkabileceğim en iyi macerayı arıyordum gözlerimle. Şu, Darou-san'ın anlattığı ölümlü şeyi de bulurdum belki; veya Getsu-san'ın anlattığı avcıyla tanışabilirdim, adını hatırlamadığım şu Zen olayını bulan keşiş belki de? Şimdiye kadar bildiklerim ve unuttuklarımın sayısından çok şey vardı burada. Son bir kez gülümseyerek baktım amcaya ve kitaba daldım, "Hadi, eğlenceli bir macera. Hadi"

[GM - Naruto]

Yanlış, yapılmıştır. Bunu düzeltemezsin. Bir fincan kırıldığında yenisini alırsın, varolanı yapıştırmazsın. Uzun yaşayarak tek göreceğin şey tüm değer verdiğin fincanların teker teker yenileriyle değiştirilmesi olacak. Buna karşı bir şey yapamadan acizce oturacaksın genç. Ya sen de o fincnlarla kırılırsın, ya da varolmaya devam eder, kolleksiyonluk bir parça olursun. eleman çayını bitiriyor ve kitabı karıştırmanı izliyor.

Cennet'in Güneyi dikkatini çeken ilk şey oluyor. Ateş Ülkesi'nin güneyinde kalan el değmemiş bir orman ve o ormanda yetiştiği söylenen bir meyveden bahsediliyor.

Out: Muhtemel macera ile alakalı detaylar ona çıkmak istersen verilecek.

[Jinryu Mao]

"Hayır." demiştim amcaya gayri ihtiyari, "Fincan kırıldığında geri yapıştırırız bizim orada, altınla.". Babamın zanaatkarlığıyla annemin asil gelenekçiliğinin birleştiği noktadaydım bir anlığına belki de hayatımda ilk kez; "Taş ülkesinde," diye başladım, amcanın burada turist konumunda olduğumu bildiğinin farkındaydım elbette; "Bir çömlek veya porselen işi yere düşüp kırılırsa erimiş altın da katılan bir karışımla kırık yerlerinden tekrar tamir edilir. Tuzla buz olmuş bir çömlek işiyse bir sonraki işlem için altın karışımına eklenir. Çok boş insanlara bu doğal bir dekor verme çabası olarak görünse de bizim oralıların tek bir amacı vardır; yapılan hataları hatırlamak ve onları altınla düzeltmek. Kintsukuroi koleksiyonları bizde çok daha değerlidir ve parayla ticareti yapılmaz."

"Ne kadar çok yaşarsam, o kadar ustalaşırım Kintsukuroi'de." deyip önümdeki kitabi karıştırmaya devam etmiştim, ta ki önüme Cennetin Güneyi adlı başlık gelene kadar; ben cennetin güneyinin bu çöl bölgesi olduğunu düşünürken göz ucuyla okuduğum yazıda cennetin güneyinin Ateş Ülkesinin alt kısmında bir orman olduğundan bahsediyordu. Ateş Ülkesi, şu Konohagakure'ye ev sahipliği yapan beş büyük ülkeden biri değil miydi? Bütün Zen'cilerin bölünmesini istediği? Meyve? Ne yani? Ben bütün hayatımı bir meyve için mi tehlikeye atacaktım?

Aslında, evet. Yazılan kelime bir meyveydi, ama bütün o Zen kitaplarında meyvenin bir ağacın, bir oluşumun son ürünü olduğundan bahsedilirdi. Böyle saklı bir şey var ise ve sen bundan gizlice bahsedecek isen tabi ki kimsenin peşine düşmeyeceği bir meyveden bahsederdin. Amma velakin, bu doğru değildir. Eğer beş büyük ülkenin en güçlüsü olduğu dile getirilen Ateş Ülkesinden bile kimse bu ormana girmeye cesaret etmediyse bu orman tehlikelidir, hem de çok. "Bir tane buldum sanırım amca!" diye heyecanla başlığı başından sonuna kadar okumaya gömdüm suratımı.