[Ishi] Rutin Eskort II

[Fujita Hamaru]

Aslında hikayenin bu kısmına kadar her şey oldukça normal ve sakin gidiyordu. Gidilmesi gereken yer, tanışılması gereken rehber adam ve heykellere ulaşmak. Ne zaman önüne duvarların çıktığını görse, onları yıkmayı tercih ederdi Hamaru. Amacına ulaşmak için engelleri tanımamayı ve sonunda övgüyü hak etmeyi arzulardı. Ama hikayenin bu kısmı yaşadığı onca olay arasında en garip olanlarından biriydi. Görmek isteyebileceği en son şeyle karşılaşmıştı belki. Bir süre oyalandıktan sonra yıkık dökük bir eve ulaşmış, kapı gıcırtıları arasında ilerlemeye devam etmişti. Bomboş odaların verdiği tedirginlikle sağ elini kınından ayırmayı ihtimal etmemişti bile. Ta ki o ana kadar. Kelimelerin eksik kaldığı bu zamanlarda, ön görülemez bir olgunun içine yuvarlanmıştı o anda. Son kapının açılışıyla birlikte, göreve biraz daha yakınlaştığı, birazcık daha ilerlediği o saniyelerde.. “Hiçbirini vermeyeceğim işte! Ben yaptım, o zaman benimdir hepsi! Ishi-chou kocaman adam, kendisine yapıversin bir zahmet!”

Bakışları arasında süzülmekte olan yedi yaşlarında ki bir çocuğun bağırışları, tüm dünyasını yıkabilecek güce sahipti belki de o anda. Tek tek sönmekte olan arzu alevleri, onun içinde büyük patlamalara ev sahipliği yaparken tansiyonunun düştüğü hissetti biran. Ayaklarının titremesinden birkaç saniye sonra yere yığıldı kendine engel olamayarak. –Ben iyiyim. – dercesine sağ elini hızlı bir şekilde havaya kaldırdı ve doğrulmaya çalıştı yattığı yerden. Yüzünde şok etkisi yaratmış olan olaylar dizilimi, nereye geldiğini sorgulamasını sağlarken çoktan ayağa kalkmıştı bile o anda Hamaru. Ayakta zar zor durmasının verdiği korkuyla son bir kere daha çocuğa doğru bir bakış attı ve girdikleri kapıya yöneldi. Büyük bir haşmetle açılan o kapıyı, büyük bir gıcırtıyla kapatmaya başladı yavaşça. Çıkmış olduğu odada bulunan otuza yakın heykelin verdiği şevkle olmuştu belki tüm bunlar. Büyük bir adamı karşılamayı bekliyordu belki de. Kendinden emin tavırlarla onlara heykelleri verecek, ülkesi, köyü için çalışacaktı. Ama olmadı. Dayanamadı ruhu. Uzun bir muhabbetin konu olacağı o odada, hiç var olmadan gitmeyi rahatlatmayı seçti kendini. İnsanlarla konuşmaya çalışmak bir yana, küçük bir çocuğun yalakası haline gelmek olabildiğince en kötü şeydi onun için. Binlerce iğnenin vücuduna saplanmasıyla aynı etkiyi taşıyacaktı belki ruhu.

Bakışlarını yavaş bir şekilde bulunduğu odaya doğru çevirdi ve etrafını süzmeye başladı, amansızca beklerken. Salon görevi görmesi gereken bu yerde, hiç bir eşyanın bulunmaması yeterince garip değilmiş gibi artmakta olan şüphesi onu kontrolü altına almıştı. Belki de onlar orada oyalanırken birazcık araştırma yapabilirdi kendi halinde. Gördüğü ilk odaya, güvenliğini elden bırakmadan yavaşça girmek gibi.

[GM - Naruto]

Shigure’nin konuşmaya başlaması, çıkan bir gürültü ile kesiliyor. Hamaru’yu yerde gören gözler onun için endişelenirken, Hamaru elini kaldırarak iyi olduğunun sinyalini veriyor. Bunun üzerine Shigure tekrar söze girmek isterken, bu sefer de kapı gıcırtısı cümlelerini kesiyor. İki deneme sonunda hiçbir cümlesi sonu gelmemiş bir şekilde kalıyor. Elbette bu durum Shigure’nin öfkelenmesine sebep oluyor. Her ne kadar kendini dizginlemeye çalışsa da sözlerinin bir değil, iki defa kesilmesini kendisine yapılan bir saygısızlık olarak görüyor. Ancak yine de öfkesine yenilerek saçma bir hareketin içine girmemeye çalışıyor. Küçük çocuğa tekrar dönüp cümle kurmak isterken, aslında bunun son derece gereksiz olduğunu düşünüyor. Bir heykelin ne amacı olabilir ki? İnsanların hayal gücünü kullanarak yarattıkları imgelerin güzelliğine hayran kalınmasının bir anlamı olması saçmalığın daniskası! Tüm bunlar sadece erişemediklerimizi yüceltmek için kullanılan ve insanlara her daim belli semboller karşısında güçsüz olduklarını gösteren taş parçalarından farklı değiller. Bir taşı yontmak yerine, o taşı yontan eli kırmak ve kendisinden daha üstün bir şey olamayacağını idrak ettirmek gerekmez mi? Peki ya bir taşın bu yontulması sonucunda bu kadar böbürlenme niye? Taş taştır! Esas sorun onu yontan ellere verilen gücün sorgulanmamasıdır!

Shigure bir anda arkasını dönerek heykellerin bulunduğu odanın gıcırtılı kapısına yönelmeye başlıyor. Yüzünde muzip bir ifade bulunuyor ve sanki odada kimse yokmuşçasına kapıyı açarak Hamaru’nun bulunduğu odaya giriyor. Aklını kemiren bir soru oluyor bu esnada Shigure’nin. Dilsiz bir insanın dişleri de acaba nasıldır? Karşısında Hamaru’yu gördüğü anda bu soru daha da büyüyor aklında. Heykeller, işe yaramaz bir dilsiz ve onun esrarengiz dişleri… Bu gerçekten Shigure mi? Hayır, bu Ravendi’nin kaos dolu dünyası! Hamaru ise karşısında kocaman bir gülümseme ile Shigure’yi gördüğü anda hem irkiliyor hem de onunla aynı odada olmaktan dolayı bir sıkıntıya kapılıyor. Yeteri kadar insanlara eşlik ettiğini düşündüğü için bu kasvetli havadan kurtulmak arzusunda.

Tetsu bu yaşananlar sonunda odanın içinde Takashi ve diğer adamla baş başa kalıyor. Ne dönüp bittiği konusunda ise en ufak bir fikri bulunmuyor. Odadaki diğer iki kişinin de yüzünde oluşan boşluk adeta Tetsu’ya da yansıyor.

Shigure bu tur Ravendi’nin kontrolü alması ile birlikte hamle alamayacak. Sadece Ravendi’nin davranışlarını sorgulayabilir, onu bastırmaya çalışabilir veya tüm kontrolün ona geçmesine müsaade edebilir. Hamaru ise sürekli kendisinin yanında biri olmasından bıkmış durumdadır, bu yüzden de Shigure’den uzaklaşmak zorundadır. Tetsu ise istediğini yapmak da serbesttir.

Out: İtalik yazılar Ravendi'nin düşünceleridir ve Shigure dışında kimse bunları duyamamakta ve bilememektedir.

[Shoda Tetsu]

Shigure tam söze girecek iken Hamaru yere düşmüştü ardından sağ elini kaldırarak iyi olduğunu işaret etmişti fakat ben hala iyi olup olmadığını düşünüyordum "Bir anda ne olmuştu ki? " Hamaru ayağa kalktıktan sonra kapıya doğru yöneldi ve boş odaya girmek için kapıyı açarken oçıkan ses yine kulaklarımızı tırmalıyordu. Hamaru fark etmeden Shigure’ nin 2. kez sözünü kesmişti. Hamaru boş odaya girdi. O sırada Shigure’ de tek bir kelim etmeden Hamaru’nun girdiği odaya girmişti.

Bu olanlar karşısında düşünmekteydim “Hamaru neden yere düştü? Shigure niye çocuk ile konuşmadan Hamaru’nun yanına gitti. İşler iyice karıştı. Şuan ne yapmam lazım? ” Kafamı toplamaya çalışarak onları baş başa bırakmaya karar vererek görevin ilerlemesini sağlamak için Takashi ile konuşmaya karar verdim. İçtenlikle söylemesem de çocuğu tatmin edebileceğimi düşünerek “Heykellerin başarılı ama senin yeteneğini sadece şu küçük kasabada ki insanlar biliyor daha fazlasının bunları görmesini istemez misin? Herkesin, şu heykellere baksana, Takashi ne kadar da mükemmel”, demesini istersin değil mi? Ben olsam isterdim. Artık Ishı-Chou için yaptığın heykellerine bize vermeye ne dersin? Ishigakure bu şehirden çok daha büyük bir sürü kişi seni tanıyacak, seni övecek ve seni konuşacak ne kadarda mükemmel değil mi?”

Duygusuzca bu sözleri sarf ederken içeride ne olduğunu düşünüyordum "Umarım her şey yolundadır ". Sanırım görev arkadaşlarımın birbiri ile tartışırsa kötü şeyler olabilirdi ve böyle bir şey olursa ve bunu durdurmaz isem bu olay adeta çığ gibi büyüyerek daha kötü yerlere gidebilirdi ne de olsa? Endişelenmekte haklıydım…

[Fujita Hamaru]

Salona ulaşmasıyla birlikte çok geçmeden Shigure peşine takılmış, onu az da olsa korkutmayı başarmıştı. Düştüğü şu durumda öfkesini dizginlemek ilk görevi olup, sakin olmayı denemeliydi her zaman ki gibi. Onu takip etmesi bir yana, Tetsu’yu yalnız başına bırakması oldukça anormal bir davranıştı ona göre. Şöyle ki, onun dilsiz olması yaşanacak olaylara karşı hiçbir katkısı sağlayamazken neden onu izleme mecburiyeti duymuştu ki kendinde. O yerinden oynarcasına sırıtan bakışlara karşı sırtını çevirmekle yetindi o anda Hamaru. Görmezden geldi ve taş evden dışarı çıkmak için tahta kapıya doğru sessiz bir adım attı. İnsanlardan ne kadar uzaklaşmaya çalışsa, onu kovalıyorlarmış gibi geliyordu sanki. Ne zaman kendi başına hareket etmek iste de, peşine köpek yavrusuymuş gibi takılıyorlardı beklemeden. Zeka düşüklüğünün ön gördüğü bu olayda, sadece temiz hava almayı ve yalnız kalmayı amaçladı Hamaru. Geldiği sokağa çıkmak istercesine kapıyı araladı ve güneşin yüzüne doğmasını bekledi.

İçeride Tetsu’nun ne durumda olduğu hakkında en ufak bir fikri yoktu doğrusu. Ya da bu işin altından nasıl kalkacağı. Görevin başarıya ulaşması için en azından yalakalık yeteneğinin kullanılması gerekiyordu şu durumda. Ne de olsa 7 yaşlarında ki bir çocuğun besleyeceği bencillik görevin anahtarı olabilirdi. Tahta kapıdan hızlı bir şekilde geçerek adım attı ve sokağa ulaşmanın verdiği karamsarlıkla ilerlemeye başladı. Görebileceği insanların, birbiriyle özlem duyu sohbetleri onu rahatsız etmeye yeterde artardı doğrusu. Elinden geldiğince yol kenarından ilerlemeye çalışacak, herhangi bir şekerci dükkanı yahut ona benzer bir şeyler bulmaya gayret gösterecekti. Şöyle ki, durumun bu vaziyete gelmesi onu rahatsız etmekten çok şüphe uyandıracak nitelikteydi. Peşine takılması muhtemel olan, Shigure'nin yapacağı herhangi bir davranış onu aksatabilirdi. Şimdilik sadece ondan uzaklaşmayı ve kaybolmamak için izlediği yolu belleğine taşımayı amaçladı Hamaru. Küçük bir çocuğu mutlu edebilecek bir şeyler aradı, görevin gidişatı için. Olabildiğince uzaklaşmamayı ve yalnız kalmayı denedi.

[Saitou Shigure]

Out:Yazarken dinlediğim müzik ^^

http://www.youtube.com/watch?v=EaJT4AoJ3hk

İn:

İnsanların nefretini yöneltebileceği pek çok şey vardır hayatta. Kuşkusuz bu şeyler arasında nefreti hakkeden de pek azdır. Bazıları vardır ki, nefretin çelik gibi iradesiyle dövülmüş, bizatihi nefretin kendisinden yaratılmıştır. İnsanlığın vasfını yokeden tüm bu düzenin müsebbipi onlardır işte. Nefreti yaratan ve nefretle varolanlar, hareket edenler... Nefretbazlar.

Saygı, düşman için bile gerekli olan yegane şeydir. Saygısızlık ise nefretten doğan ve yine karşısındaki kişinin nefretini uyandırmayı amaçlayan bir tekliftir. Kişiler arası savaş için bir teklif.

Sözlerini bitirememenin verdiği hışımla verdi aldığı derin nefesi. Yine de ortamı bozmak niyetinde değildi. Kendine sahip çıkmalı ve kimseyi incitmeden bu sikik görevi bitirmeliydi. Dudağını büzdü, aklına gelen ilk cümleyi kurmak üzereyken içindeki tüm şevki yitirdi bir anda.

Zihninde boğuk bir ses belirdi. Dinlerken buldu kendini. İstemsizce.

"İnsanların hayal gücünü kullanarak yarattıkları imgelerin güzelliğine hayran kalınmasının bir anlamı olması saçmalığın daniskası! Tüm bunlar sadece erişemediklerimizi yüceltmek için kullanılan ve insanlara her daim belli semboller karşısında güçsüz olduklarını gösteren taş parçalarından farklı değiller. Bir taşı yontmak yerine, o taşı yontan eli kırmak ve kendisinden daha üstün bir şey olamayacağını idrak ettirmek gerekmez mi? Peki ya bir taşın bu yontulması sonucunda bu kadar böbürlenme niye? Taş taştır! Esas sorun onu yontan ellere verilen gücün sorgulanmamasıdır! "

Sanki içinde ona, hayır hayır sadece ona değil, tüm herkes üzerinde hakimiyet kurmayı amaçlayan bir şey vardı. Bir tin? his? belki de bir ide. Hayır, hepsinden daha farklı. Bir insan... Ancak bir insan bu kadar güçlü olabilirdi bu koca kainatta.

Çocuğun suratına dahi bakmadan arkasını döndü. Gıcırtılı kapıyı açıp, yağsızlıktan gebermek üzere olan kapının iğrenç senfonisine maruz bıraktı herkesi. Bu sefer rahatsızlık hissetmemişti bu sesten. Yüzüne şahane bir ifade yerleşmişti, hafiften gülesi geliyordu fakat ciddiyetini bozmak niyetinde değildi. Omuzlarına binmiş olan kasvet, üzerine çökmüş olan bu mel'un karabasan onu biraz olsun rahat bırakmış olmalıydı.

"Dilsiz bir insanın dişleri nasıldır acaba?"

Bu soru yolun başında ve ortasında olmak üzere iki kere daha gelmişti aklına. Acaba hiç konuşmadığı için, bakımı konusunda pasaklı bir tutum mu sergiliyordu? yoksa iş konusundaki titizliği dişlerini de yansımışmıydı.
Sağ elini cebine doğru soktu ve yanından hiç ayırmadığı diş taneleriyle buluştu elleri. Her biri kara hatıralarla bezenmiş, kan ve etten kopup gelmişlerdi Shigure`nin cebine.

Hamaru`nun ifadesiz suratına bakakaldı. İçindeki karanlık sanki bir insan suretine bürünmüş ve sanki bu soru da çelikle özdeşleşmişti. Adam ense köküne bastırıyordu bu çelik bıçağı. Nefesini hissedebiliyordu ensesinde... Boğuk sesin sahibiydi bu.

Gülümsedi, Hamaru`nun da dişlerini göstermesi arzusuyla kendi dişlerini göstere göstere gülümsedi. Fakat bir yandan ağlayası geliyordu sanki. Tüm bu hisler, sesler, adamlar, düşünceler neyin nesiydi? Burnuna garip bir koku geliyordu. Bozuk sütü alıp, bozuk ete karıştırmışlar sanki... İçine düştüğü bu rutubet kokulu kara düşlerin sebebini öğrenme arzusu öylesine büyüktü ki, ona bir an için izin vermek istedi. Ne yapacağını, neler yapmak istediğini görmek istedi. Ancak bunu yapması onun için çok zordu. İçindeki korku ağır bastı, ona karşı koymaya karar verdi. Böylesine baskın bir hissi serbest kılmak onun tüm kişiliğini yokedebilirdi. Kontrolü elden çıkarmak istemiyordu, her daim kontrol elinde olmalıydı. Böylelikle yaptıklarının sorumluluğunu hür bir şekilde alabilirdi.

İnsanların nefretini yöneltebileceği pek çok şey vardır hayatta. Kuşkusuz ki en kötüsü, bu şeyin kendi içinde olmasıdır. Onunla doğup, onunla ölecek olmasıdır. Nefreti asıl hakkeden budur işte. Nefretbaz* olmak.


*Aslen böyle bir kelime yok ama bunu "nefretle oynayan, nefreti kontrol eden, nefret ustası" anlamında uydurdum.

[GM - Naruto]

Tetsu: Shigure ve Hamaru’yu kendi hallerine bırakmaya karar verdikten sonra Takashi’ye dönerek onu kandırma girişimlerine başlıyorsun. Fakat çocuk senin söylediklerini dinledikçe yüzüne ekşi bir ifade oturtuyor. Söylediklerinden hiç memnun olmadığı orta olan çocuk “Saçmalamayı kes, tamam mı?” diyor ansızın sana. Senin cümlelerin yeni noktalanmışken, hiç düşünme aralığı olmadan verilen bu cevap seni şaşırtıyor. Çocuk iki kolunu göğsü hizasında bağlarken, bakışlarını heykelleri arasında gezdirmeye başlıyor. Bu bakışlar seninle hiç buluşmasa da Takashi “Koleksiyonumu tamamladığımda zaten ödülüm gelecek. Hem bu ödülü ihtiyar Daicho istese bile veremez! Bu yüzden kimseye vereceğim tek bir heykelim dahi yok.” diyor sana. Tüm cümlelerinin ardından ise yüzüne kızgın bir ifade takınarak bakışlarını sana devşiriyor ve “Daha fazla zorlama, tamam mı?” diyor.

Hamaru: Bir kapıyı açış daha yaşıyorsun bu anda. İçinde Shigure’nin yine arkadan gelip gelmeyeceğinin verdiği tedirginlik bulunuyor. Buna rağmen kafandaki düşünceleri gerçekleştirmek adına yavaş adımlarla ilerliyor, bu esnada da çevreyi kesmeye başlıyorsun. Ne var ki zaten oldukça küçük olan bu yerde bırak bir şekerci, bir dükkan bile göremiyorsun. Çünkü evler birbirinin aynısı… Her biri birbirinden köhne.

Shigure: Yüzündeki sırıtma, Hamaru’nun gitmesi ile biraz daha artıyor. Kendi içinde olanları sorgularken, yaptığın hareketlerin yanlış olduğunu anlamış gibi duruyorsun. Kontrolsüz hareketlerinin devamının başarısızlık getireceği düşüncesi ile yüzleşiyorsun ve bu yüzden de kendine hakim olmaya çalışıyorsun. “Tch…” diyor bir ses sadece. Gözlerini bir kez açıp kapadığında “Merakının ve mutluluğunun tatmini bu kadar değersiz olmamalı. Bir insanın ağzından çıkan kelimelerin bir itaate dönüşmesi gerçekten trajikomik. Bu beyhudeliği yarıp, kelimelerin gerçeği yansıtması gerekir ve bu doğanın kendisidir. Ama görüyorum ki artık kelimeler iletişim yerine köpekleştirmeye hizmet veriyor. Bu utanca rağmen, hala daha kelimelerin esiri olmak ahmakça. Bu yüzdendir ki kelimeler tükeninceye kadar yaşamaya devam edeceğim. Hesapsız ancak onurluca!” dediğini duyuyorsun. Bu cümleler ağzından sesli bir şekilde dökülmüş halde ve bu yüzden de çıkan kelimeler daha da şaşkına çeviriyor seni. Yerinde öylece sabit dururken, boş odanın içinde sesinin yankısını duyuyorsun adeta. Her bir cümle, birkaç kez çarpıyor kulağına.

Shigure bu tur hiçbir hamle alamayacak. Sadece kendi içinde yaşadıklarını ve buna olan tepkisini dile getiren bir tur olacak onun için.

[Shoda Tetsu]

Sarf ettiğim sözlerin boşuna gideceği çocuğun ekşi surat ifadesinden belliydi. Daha sözüm biter bitmez bana “Saçmalamayı kes, tamam mı?”, demişti. Düşünüyordum "Ulan Chuunin olduk görev yüzünden elin veledinden işittiğim laflara bak. Bir veletden bu lafları duyacaksam ne anlamı vardı Chuunin olmanın." Gerçekten sinirlendiğim nadir zamanlardan birini yaşıyordum.

Ardından heykelle dolu odada gözlerini gezdirdi ve “Koleksiyonumu tamamladığımda zaten ödülüm gelecek. Hem bu ödülü ihtiyar Daicho istese bile veremez! Bu yüzden kimseye vereceğim tek bir heykelim dahi yok.” , dedi hemen ardından sinirli bir ifade takınarak daha fazla zorlama demişti. Merak ediyordum “Daicho’ nun veremeyeceği ne gibi bir şey olabilirdi ki” diğer bir düşüncem ise “Takashi’nin sözlerinden çıkarttığım biri ondan bunu yapmasını istediğiydi doğru ya da yanlış emin değildim fakat böyle bir anlam taşıyordu bence… diğer yandan hala sinirliydim Shinobi oldum, Chuunin oldum görevlere çıktım teknikler öğrendim eğitimler yaptım ve şuan bir veledin bana posta koymasına izin veriyordum ulan Daicho böyle görev mi olur ya? ”

“Demek öyle Daicho’nun veremeyiceği ödül ha… Nedir bu ödül herhalde çok önemli bir şey olmalı değil mi Takashi? ”, diyerek gülümsedim. Bu sırada etrafıma bakıyordum heykellerde ilgimi çekebilecek herhangi bir şey sıkça kullanılan bir motif, tanıdık gelen bir şey bunun gibi birçok şey olabilirdi çünkü açıkçası biraz şüphelenmiştim berki de sadece benim gereksiz bir kuruntumdur fakat yinede incelemek istiyordum.

Diğer bir yandan Saitou ve Hamaru’nun ne yaptığını merak ediyorum. Gerçekten çok şey düşünüyordum gerçekten bir sıkkınlık gelmişti sanki her şey üstüme üstüme geliyordu. Sıkışmış hissediyordum kendimi.

[Saitou Shigure]

Kendini tekrar mantığın ve asıl kişiliğinin kollarına bıraktı bir anda. "Ne yapıyorum ben? Hamaru`nun dişlerinden banane..." her ne kadar "banane" dese de onu basbaya ilgilendiren bir konu olduğunu biliyordu. "Takıntılar ne mel'un şeyler" diye geçirdi içinden. Takıntıyı yenmenin ilk adımını atalı yıllar olmuştu. Takıntıyı kabullenmek yani...

"Tsch"

Tekrar aynı boğuk ses, zihninde yalanlar eşeliyor... Gözlerini sımsıkı kapattı, tıpkı küçükken odasına giren gulyabaniyle karşılaşınca yaptığı gibi. Tekrar açtığında yokolacaktı ve bu sesin sahibinin varolmadığını anlayacaktı. Belki de koşup annesinin yanına gidecekti. Hayır, annesi öleli çok olmuştu. Asırmış gibi gelen yılları nasıl bir anda unuttu?

Sanki sarhoş gibi hissediyordu kendini. Fazla içmiş gibi. Midesi bulanıyor, başı dönüyordu o sesi her işittiğinde. Gözlerini açmasıyla birlikte tekrar zonklamaya başladı başındaki ağrı. Bu sefer kendi sesi de karışmıştı o boğuk sese. Garip, korkutucu bir sese dönüşmüştü sanki sesi.

"Merakının ve mutluluğunun tatmini bu kadar değersiz olmamalı. Bir insanın ağzından çıkan kelimelerin bir itaate dönüşmesi gerçekten trajikomik. Bu beyhudeliği yarıp, kelimelerin gerçeği yansıtması gerekir ve bu doğanın kendisidir. Ama görüyorum ki artık kelimeler iletişim yerine köpekleştirmeye hizmet veriyor. Bu utanca rağmen, hala daha kelimelerin esiri olmak ahmakça. Bu yüzdendir ki kelimeler tükeninceye kadar yaşamaya devam edeceğim. Hesapsız ancak onurluca!”

Onu muhatap almak onu daha da güçlendirirdi. Yokmuş gibi davranmalıydı. Biraz daha tahammül etmesi gerekiyordu sadece, önünde sonunda gidecek olmalıydı.

"Kendini kandırıyorsun, o gidemez. Çünkü o hep seninledir. Seninle varoldu. Seninle ölecek. Senden nefret ediyor. Sen de ondan. " zihninin içindekiyle konuşmak için dile gerek yoktu. İçinden geçiriyordu tüm bunları. Nasıl olsa her türlü bilecekti öteki. "Sen makus bir talihsin" dedi her ne kadar muhatap almama konusunda kendine söz verse de, tutamadı kendini.

[Fujita Hamaru]

Şuana kadar yaşadıkları göreceklerinin ufak bir kısmıydı belki de. Gözler önüne sürülmeyen binlerce parçayı, birleştirmeyi ve sonucun altından kalkmayı amaç edinmişti kendine. Yüzüne çarpmakta güneş ışığının verdiği her bir ter damlasını elinin kenarıyla silmeye devam etti. Etrafında görebildiği tek şey yıkık dökük harabe evler olup, beklediği hiçbir şeye rastlayamamıştı. Yönünü yavaş bir şekilde geldiği yere, başlangıç tarafına doğru çevirdikten sonra ilerlemeye başladı o anda. Geri dönmenin verdiği düş kırıklığı bir yana, yalnız kalmak onun için bir ihtiyaçtan çok ruhunu zulmeden bir acı halini almıştı. Başkaları uğruna yapmaya çalıştığı şeyler bedenine bir bıçakmışçasına saplanırken, sağ elini yavaş bir şekilde çantasına sürükledi o anda. Düğmesini sökermişçesine sert bir şekilde açtıktan sonra muştasını hızlı bir şekilde parmaklarına geçirdi. Attığı her adımla birlikte vazgeçemeyeceği duyguları anımsıyordu boş sokakta. Görevi başarıya ulaştırması için elinden geleni yapması, pes etmemesi en önemlisi ise korkmaması bunlardan anahtar niteliğinde olanlardandı. Göz kapaklarını yavaş bir şekilde kapattı ve göreve konsantre olmayı denedi sakinliğini sürdürerek. Yavaşlar bir hal alan adımları, onun düşünmesine olanak tanırken diğer yandan soğukkanlılığını korumaya çalışıyordu olaylara karşı. Görev partneri adı altında ki, tanımadığı bir shinobinin ona karşı hissettiği duyguları tartmaya başladı. Bir insanın, yakın bir zamanda tanıdığı birine karşı ne tür bir nefreti ya da sevgisi olabilirdi ki. Onu pusuya düşürmek yahut onunla birlikte ilerlemek gibi. Korkması gereken herhangi bir durum yoktu ne de olsa. Onun seviyesinde olan yahut ondan düşük birine karşı neden bu kadar önlem almıştı ki. Sadece tedirginlikti içini kemirip bitiren.

Aklında sürmekte olan düşüncelerinin bitmesiyle beraber, hızlı adımlarla ilerlemeye başladı o taştan eve doğru. Birbirinden farklı heykellerin saklandığı, ondan istenilen görevin tamamlanması için ihtiyaç olunan o yere. Ne yapabileceğini bilmiyordu doğrusu, yahut ne kadar o odanın içinde durabileceğini. İnsanları sevmemesi bir yana, benliğinde bir yerlerde tedirginliğini tetikleyen bir durumla karşı karşıyaydı. Ona yapılacak ön görülemez bir saldırıya karşı dikkatli olmak zorundaydı belki de. Shigure denen kişinin, bilemediği düşüncelerine karşı. Ona yapabileceği herhangi bir sıcak temasa karşı hazırlıklı olabilirdi böylece. Görevi engelleyebilecek potansiyelde ki bir kişiye karşı, acımasızca davranabilirdi. Taştan eve ulaşmasıyla birlikte salon görünüşü altında ki boş odaya girecek beklemeye başlayacaktı sakinliğini koruyarak. Tetsu'nun bulunduğunu odada yapabileceği hiçbir şeyin olmadığı gibi, girmek isteyebileceği son yer orasıydı şu zamanlarda. Onu tek sıkıntıya düşüren ise, odada tek kalamamak daha da kötüsü birine zarar vermek zorunda olmaktı. En azından böylece içinde saklı kalan öfkesini serbest bırakmak için bir sebebi olabilirdi. Kendini kontrol edemeyecek düzeyde aciz birinin yapacaklarına karşı.

[GM - Naruto]

Tetsu: Takashi’ye yönelttiğin soru üzerine, yüzüne iyice sinirli bir ifade takınan Takashi “Bu seni ilgilendirmez, tamam mı? Şimdi lütfen beni yalnız bırakın ve ben de heykellerimle ilgilenebileyim.” diyor. Az önce ortaya çıktığı heykelin arkasına doğru ilerlerken de “Ama ihtiyar Daichou’ya şunu söyleyebilirsin. Heykellerimi bitirince onun içinde ufak bir şey yaparım. Fakat buradakilerden bir tanesi bile vermem!” diyor. Sanki heykeli yapması ve vermesini büyük bir lütuf gibi gören bir ses tonuyla söylüyor bunu da. Sen heykelleri incelemeye başladığında ise, aslında cevabın ortada olduğunu görüyorsun. Yani, en azından bir ipucunun varlığını anlıyorsun. Daha önce heykellere detaylı bir şekilde bakmamış olmanızdan dolayı, hemen hemen hepsinin tam göğüs kısmının ortasına gelen motifi, şimdi net bir şekilde görebiliyorsun. Heykellerin boyutlarına göre boyutu değişse de, istisnasız odanın içindeki tüm heykellerde bu motif bulunuyor. Bunun yanında heykellerde, hepsinin insan heykelleri olması dışında, bir ortak yön olduğu söylenemez.
Tetsu’nun Heykeller Üzerinde Gördüğü Motif

Göster

Shigure: Kendi kendine yaptığın bu kavgada, kendi kendine söz geçirmeye çalışman, şu anda seni görenler için aslında oldukça komik ve bir o kadar saçma bir görüntü ortaya koyuyor. Ama sen, yaşadığın olayın vahametini bildiğin için ciddiyetinden hiçbir şey kaybetmiyorsun. Cümlelerini dilsiz bir şekilde aktarırken Ravendi’ye, ufak bir kahkaha işitiyor şu an sahip olmadığın kulakların. “Nefret?” diyor Ravendi, bir kelimeden çok ona soru vasfı yükleyerek. Kısa bir sürenin sonunda ise aslından sana ait olan ağzın bir kez daha açılıyor ve “Ne senden ne de başka bir şeyden nefret etmiyorum. Bu dünyadaki her bir canlıya sadece acıma dolu bir sempati ile bakıyorum. Onlar ki muktedir olduklarını bilemediklerinden, kudretli görünen sözde maliklerin hakiki hizmetkarları olmuşlardır. Oysa sundukları ile elde ettikleri sadece müşküllükten ibarettir. Damarlarına isterik zerk edilen zehrin tadına daha doyum olmamış mıdır? Yoksa gamsız bir hayat yeğledikleri için mi esas kudret sahipleri argınlar? Ben bir makus talihten ibaret isem eğer, bu seni benden talihsiz yapmaz mı? Kelimelerimin can buluşu senin zayi olmuş hislerinin bir meyvesi değil de nedir? Durum bu ise, aslında bu dünyada hiç var olmayan bir benliğe, yüklenen misyon icabı dahi olsa da varlık kazandırmak talihsizliklerin en gaddarı olmaz mı?” diyor kendine özgü sesi ve ifadesi ile. Ancak cümleleri son derece yumuşak ve insanın kalbini okşayan türden oluyor. Sanki içinde büyük bir parçan her şeyi onun kolları arasına bırakman gerektiğini söylüyor. Cümleler, ses tonu, konuşma şekli… Belki de kusursuzluğun dile gelen halidir bu. Bu sebeple de kafanı toplaman güçleşiyor. Elbette Ravendi’nin her söylediğine katılman söz konusu olmayabilir, ancak onun söylediklerini reddetmek sanki yalanı kabullenmek gibi geliyor sana.

Hamaru: Görev icabı dahi olsa, yürüyüp o gıcırtılı kapılardan geçmek bir zulüm gibi geliyor sana. Bu yüzden adımlarındaki isteriksizlik tüm vücuduna yansıyor. Vücudun kendi kastıkça kasıyor ve sen de bunun sonucunda iyice geriliyorsun. Öte yandan Shigure’nin geldiği boş odaya girdiğinde neler olacağı konusunda bir fikrinin olmayışı da kafanı bir hayli meşgul ediyor. Sonunda gıcırtılı ilk kapıya ulaştığında, yavaşça aralıyorsun kapıyı. O kulaklarınıza işkence eden gıcırtı şu an senin umrunda bile olmuyor. Odaya girdiğin anda ise Shigure’yi bıraktığın yerde ve şekilde görüyorsun. Kapının hemen önünde onu izlemeye koyuluyorsun temkinli bir biçimde.