[Ishi] Rutin Devriye II

[Kouichi Natsume]

Bir işe koyulmuştum. Ya bunun sonunu getirecektim ya da sonuna ulaşmaya çalışırken yenilecektim. Başka seçeneğim yoktu kanımca. Kaçmak gibi bir şeyi düşenemiyordum bile. Ben bir korkak değildim. Sonuçta o başlatmıştı. Ve ben devam ettirme kararı almıştım. Ulan en basitinden erkek adamız. Bir işe başladıysak, yarım bırakmayız. Sikerim ulan ben bu adamı. Amına koyacam şimdi. Beni sinirlendirmenin ve engellemenin cezasını çektireceğim. Kısacası ebesinin amını tersten göstereceğim. Öyle şeyler yapacağım işte. Umarım rüya falan görmüyorumdur. Rüyalar hep tersine çıkarmış amk.

Neyse, şimdi durumuma geleyim. Pek kötü değildim, ama iyi de değildim. Daha iyi olmalıydım. Bu iş ciddiydi. Benim ölümüme kadar gidebilirdi. Ya da onun ölümü. Her halükarda kim öldüren taraf olursa, götünden kan alınacağı kesindi. Gerçi ben öldürmezdim. Bayıltıp sikerdim. Şaka şaka, erkek sikmiyorum yav. O kadar da değil. Hem de böylesi bir adamı... Düşünmesi bile iğrenç. Şakası bile komik değil. Kendimi uyarayım, bir daha böyle sulu şakalar yapmama konusunda. Çünkü komik değil. Çünkü iğrenç. Öyleyse, hamleme geçebilirdim artık. Adam benim saldırımı engellemişti. Fakat kullandığım jutsu, durmadan çakra yiyordu. Ne yapmam gerektiği konusunda emin değildim. Bu gibi durumlarda, iki seçenek belirlerdim. Birine A, birine de B derdim. Sonra A, birinci şık olurdu. B ise, ikinci şık olurdu. Sonrasında içimden tekerleme sayardım. O piti piti tarzında. Tarzında değil, öyle yapardım. Hece sayısına göre ilerlerdim. O dediğim zaman o 1 olurdu. Pi dediğim zaman o da 2 olurdu. Sonra ti dediğim zaman ise, tekrardan 1 olurdu. İşte böyle yaparak kendime iki şık belirlemiştim. Jutsuyu kullanmaya devam etmek, ki o A şıkkı oluyordu. Diğeri de direkt olarak saldırıya geçmekti ve o da B şıkkı idi. Yaptığım tekerleme sonucunda, B şıkkı çıkıyordu.

B şıkkı çıktı demiştik. O zaman harekete geçme vakti demektir. Öncelikle jutsuyu durduracaktım. Sonra koşarak duvara doğru hareket edecektim. Duvara geldiğimde ise duraksamadan üstüne çıkacaktım. Eğer üstüne çıkmayı başarırsam, aşağı doğru zıplayacaktım kozmosun ayısını hedefleyerek. Bu sırada Kouha: Reppuken diye bağıracak ve yumruğumu sallayacaktım. Aramızda biraz mesafe varken yapacaktım. Yakından yaparsam etkisinin daha çok olacağını düşünüyordum. Tabii bu mesafe, adamın bana ulaşamayacağı bir mesafe olacaktı. İlk yumruktan sonra uçunca öteki yumruğumu tekrar sallayacaktım. Ve aynı işlemi bir daha yapacaktım. Tam üç kere yumruğumu sallayacaktım, uçup gittiği yerleri de bilerek.

Tekniğin işleyişini tam bilmediğimden, yumrukların ardı arkasına atılmadığını farz ettim. Eğer bekleme payı yoksa, direk kullanılabilir. Adamı, yere gömecek bir şekilde.

[GM - Naruto]

Miyazawa: Shibou no Jutsu’yu aktif hale getiriyorsun ve Hajime birkaç saniyenin ardından yaptığı el mühürlerini birden kesiyor. Ansızın olduğu yere çivilenmiş gibi bir durum ortaya çıkıyor. Hajime’nin el mühürlerini kesmesinin esas sebebinin jutsun olduğunu anlaman ise, Hajime’nin elini son mühürde tutulu kalması oluyor. Ardı ardına birkaç kez öldüğü gören Hajime, yerinde sabit bir şekilde duruyor. Bu da tam senin istediğin pozisyonun oluşmasını sağlıyor.

Kouichi: Jutsunu kestiğin anda havadaki toz parçaları birden yere dökülüveriyor. Elbette bunu gözlerinle net bir şekilde göremiyorsun, ancak jutsunun nasıl çalıştığını bildiğin için bu biraz yalan yanlış görme oluyor. Fakat buna ayıracak bir vakit olmadığını bilerek yerinden fırlıyorsun ve Hajime’nin oluşturduğu duvarın üstüne çıkıyorsun. Aşağıya baktığında ise Hajime’nin bir el mühründe sabit bir şekilde durduğunu görüyorsun. Bunun sebebini pek de sorgulamadan Kouha: Reppuken’i uyguluyorsun. Ardı ardına üç yumruğu başarılı bir şekilde atıyorsun ve her attığın yumruk sanki havayı yumrukluyor gibi gösteriyor seni. En azından Miyazawa’nın ve etrafta bulunan kişiler açısından bu böyle. Fakat birden Hajime’nin vücuduna inen bir darbe, bunu takip eden diğer üç darbe ile koca bir toz bulutu havaya kalkıyor. Göz gözü görmeyecek seviyeye geldiğinde, ne kadar başarılı bir sonuç aldığını bilemiyorsun.

Genel: Şu an için ne Miyazawa ne de Kouichi Hajime’nin etrafında olup biteni göremiyor. Kouchi’nin etkili tekniği sayesinde, Hajime’nin doğrudan isabet aldığı konusunda şüpheniz yok. Hem de bir değil, üç yumruğun ansızın vurduğu esrarengiz isabetler bunlar. Ancak sonucun ne kadar etkili olduğu konusunda bir şey söylemek, en azından bu toz bulutu dağılana kadar mümkün görünmüyor. Ancak bir şey daha var ki o da Miyazawa’nın içini kemiren düşünceleri. Her ne kadar görev için olsa da bir insana yardım etmiş olmak onu huzursuz ediyor. Kouchi’nin, Miyazawa’nın tekniği sayesinde Hajime’ye darbe vurması onu için için öfkelendiriyor bile denilebilir.

[Kiichi Miyazawa]

Her şey iyi gitmiş gözükse de pek huzursuzdu Miyazawa. Shibou etkili olmuş gibiydi. Koca shinobinin el mühürleri durmuştu. Bu kafa karışıklığı ve yaşadığı terör partnerinin taijutsu saldırısı için ortam hazırlamıştı. Partneri ne kendisini ne de uyguladığı genjutsuyu fark etmişti. Saldırının ardından shinobi ve partneri toz bulutunun içinde kaybolmuştu. Görüş üstünlüğünü kaybetmesi biraz endişelenmesine neden olmuştu. İçinden bir ses shinobinin daha bitmediğini söylüyordu. Ve hedefin kendi olması ihtimali yüksekti.

"Niye salak gibi karıştım ki bunun kavgasına. Ben böyle biri değildim." diye söylendi kendi kendine. Bu kadar saçma şeyler yaptığına inanmıyordu. Kızıyordu kendine. Bir başkasına yardım etmişti. Hem de bu kişi yardım edildiğinden habersizdi. Böyle bir durumda alçak gönüllülük ya da ego hazzı yaşayacak biri değildi. Kendini etkilemeyen her durumdan ve kişiden uzak durmaya çalışırdı. Şu ana kadar bunu pek iyi başarmıştı ancak şu an yaptıkları gerçekten aptallık kendi için. "Bu aptallığa son vermem lazım." diye düşündü. Bu cüssedeki bir adamın 3-4 yumrukta devrilmesi pek mantıklı görünmemişti. Süpriz saldırı sırası shinobideydi. Düzgün bir saldırı her şeyin sonu olabilirdi Miyazawa için. Daha başlamadan biterdi...

Çabuk düşünmeliydi, bir plan yapmalı en önemlisi olabildiğince çabuk uzaklaşmalıydı oradan. Hem olası bir saldırı ihtimalinden hem de partnerine artık dayanamaması ona olabildiğince uzağa gitme isteği uyandırıyordu. Olabildiğince çabuk karasu bunshin tekniğini kullanacaktı. Ekstradan 2 klon oluşturacaktı. Bu klonlardan biri olduğu yerde kalacak diğeri ise kendisiyle gelecekti. Gideceği yön devriyenin devam etmesi gereken yöndü. Hızla yola koyulacak. Tabii ki bu ilerleyiş sırasında süpriz bir saldırıya karşı ekstra dikkatli olucaktı. Planı basitçe buydu.

[Kouichi Natsume]

Ahuahahah, siktim o ayıyı. Kozmos'un dağından inmiş, o ayıyı. Amına koydum. İstediğim, planladığım şey gerçekleşmişti. Üst üste kafasına üç kere yumruğumu indirmiştim. Şüphe çekici bir şekilde, bana karşılık vermese de, ben saldırıma devam etmiştim. Kimin umurundaydı ki bu durum? Donsun kalsın, ben saldırımı yapardım. Tabii o ayıyı öldürmeyecek bir şekilde. Ayılar zaten dayanıklıdır, zor ölürler. O yüzden sert davranmaya devam edeceğim. Bir sik olmaz bence. Umarım olmaz deyim, olursa da ilk o başlattı derim veletler gibi. Bazen velet olmanın kötü bir yanı yoktur bence. Tabii abartmadan. Abartmayı sevmem bazı konularda. Bu da o konulardan biri. Çocuk gibi davranmak, çocuk gibi davranmak. Keza karı gibi davranıp, karı gibi konuşmakta aynıydı benim için. Ölesiye kıl olurdum bu durumlara. Ama aşırısına. Bazen yaparsın, ama yeri, zamanı ve miktarı bellidir.

Her ne haltsa artık. Biraz saçmaladım, bunun da farkındayım. Uyarıya ihtiyacım olduğunu sanmıyorum. Kendimi frenlemesini iyi bilirim. Tabii tek bir konu hariç. O da +18'e giriyordu. Bu tür konular hakkında düşünürken bile kendimi frenleyemiyordum. Bu durum pek hoş olmasa da, yine de kendim istiyordum. Kendim istediğim bir şey için, kimseye kızamazdım. Ya da nefret edemezdim. Eğer böyle bir şey yapaydım, yani yapmaya çalışsaydım, kendime yapmak zorunda kalırdım. Çünkü tek sorumlusu bendim bu durumun. Yani ben oluyordum. Neyse ne, siktir edin. Nereden nereye geldim aq. Kozmos'un ayısı diyordum, onu bir güzel hoplattım diyordum. Diyordum yani, icraat da vardı. Demek ile kalmıyordum, yapıyordum yani. Yapmak çok güzel bir şey. Bazı şeyleri yapmak istesem de yapamıyordum. Ama o ayrı. Toplum onlara izin vermiyordu. Ulan o değil de hala ortalıkta bir kız yok. Vay amk. Hangi orospu çocu kızları sakladı. Onun götüne tüm Ishigakure parmak bassın. Hak etti ama. Bu göreve güya kız görmek için girmiştim. Yoksa ne işim vardı böyle sikim sonik bir görevde.

Şimdi, durumuma bakarsak pek sıkıntı da olduğumu söyleyemem. Ama ayıdan sürpriz bir şeyler de beklemiyor değildim. Her an her şeye hazırdım yani. Etraf toz duman ile kaplanmıştı. Kısacası bok götürüyordu etrafı. İçinden bir boklar çeviriyor olabilirdi. Olabilirdi yani. Ben jutsumu kullanırken onun öyle durması bir acayipti. Bu yüzden tetikte olmak doğru bir karardı bence. Olmalıydım zaten, ben shinobi idim. Shinobi'ler bir gözü açık yatarmışlar, şaka tabii ki. Ama öyle yatsak fena olmazdı. Ya da su altında nefes alan alsak. Amk ne kadar iyi olurdu he. Boş boş hayaller kurmak en büyük ikinci hobim. Birinci tahmin ettiğiniz gibi kızlar ile alakalı her şey. Neyse, hamle yapmam lazım. Aptal aptal beklemeyeceğim. Böyle bir aptallık yapmayacağım. Yapamazdım, hayır olamazdı! Ulan ben şimdi o eski aşıklara bağladım. Ne kadar da ilginç. Sanırım ben de etkileri olmuş. Bu tür şeylerden kaçınmam lazım artık. Her neyse, bunlar boş ve de beleş konular. Asıl konuya değinecek olursam; Etraf toz ve dumanlıydı. Bu durumdan kurtulmalı ve de adama da saldırı yapmalıydım. Adam dediğime bakmayın, ayıya yani. Anlayın işte. Bu fikir doğrultusunda tek bir şeye yöneliyordu oklar. O da az önce kullandığım; Fuujin no Jutsu idi. Bu yüzden bu jutsuyu tekrar kullanma kararı alıyordum. Fuujin no Jutsu diyerek jutsuyu aktif hale getirecektim. Sonrasında rüzgarı bozup, adamı arayacaktım. Bulduğumda tekniği direk adama yöneltecektim. Özellikle kol ve bacak gibi uzuvlarına. Tabii her olasılığa karşılık, başka bir saldırı için tetikte olacaktım.

[GM - Naruto]

Miyazawa: Sürpriz bir saldırı şansı senin hamlelerini çabuk yapman gerektiği konusunda hızlandırıyor ve hemen iki tane Karasu Bunshin oluşturuyorsun. Hajime'nin bulunduğu alandaki toz bulutu henüz dağılmadığı için de bir klonu yanına alarak çekip gidiyorsun bu diyardan, bir kez daha. Kendi yolunda ilerlemeye başlıyorsun ve geldiğin nokta duraksayıp sigara içtiğin yer alıyor. Fakat aynı yerde, aynı şekilde yine yorulduğunu hissediyorsun. Sanki bir döngü gibi... Ancak bu kez yorgunluk biraz daha fazla hissettiriyor kendini. Hala ilerleyebilmen, jutsunu aktif tutman mümkün. Etrafında ise herhangi bir tehlike sezmiyorsun.

Kouichi: Ortalıktaki tozdan bir an önce kurtulmak için Fuuijin no Jutsu'yu bir kez daha aktif hale getiriyorsun. Tekniğin kendine özgü amacı bu olmasa da yarattığı etki ile kısa sürede toz bulutu dağırılırken, Hajime'nin sırt üstü bir şekilde oracıkta yattığını görüyorsun. Ancak derisindeki gariplik hemen dikkatini çekiyor. Normalde zaten esmer olan Hajime'nin şu anda neredeyse tamamen siyah olan derisi bir şeylerin ters gittiğini söylüyor sana. Öte yandan gözleri doğrudan seninle kesişen ve yüzünde bir gülümseme olan Hajime, şu an Fuuijin no Jutsu'dan hiç etkilenmiyor gibi. Bu tekniği ilk uyguladığında hemen bir duvarın arkasına saklanmış olması, fakat şimdi öylece durması kafandaki soru işaretlerini arttırıyor. Sen tekniğine devam ederken, Hajime elini sertçe havaya kaldırıp yere vururken "Tekkai!" diyor. Bu nidası ile birlikte yer hızla yarılmaya başlıyor ve bu yarık üstünde bulunduğun taş duvarın tam ortasından ilerlemeye başlıyor! Ortadan ikiye ayrılan duvarın üstünde durmak senin için imkansız hale gelirken, kendini yere düşüyorken buluyorsun. Tam bu esnada da Hajime'nin yerinden kalktığını da fark ediyorsun. Aranızdaki mesafe 1 metre bile yok ve bu yüzden doğrudan bir saldırıya maruz kalma ihtimalin çok yüksek.

[Kouichi Natsume]

Kafamın içinde her şeyi tasarlamıştım. Hiçbir eksik yanı yoktu. Birkaç bilinmeyen vardı ortada sadece. Onlardan biri, karşımdaki adamın gücüydü. Bilemiyordum ne kadar güçlüydü. Bana karşı hep düşük seviyede jutsular kullanmıştı. C-Rank'ın üstüne çıkmamıştı. Bu benim için iyi bir şey mi yoksa kötü bir şey miydi bilemiyordum açıkçası. Ama öz güvenin sağlam olduğunu kestirebiliyordum. Benim de öz güvenim vardı. Ama dayanaklarım azdı. Pek jutsu bilmiyordum. Bu doğruydu. Onları kombine etmek, farklı çeşitler ile saldırmak en iyi yöntemdi benim için. Böylelikle çeşitlilikleri artıyordu. Birkaç kombinasyon ile daha iyi şeyler elde etmek, her zaman güvenilir bir seçenek olmuştur benim için. Ama bunun da bir sınırı vardı, fakat son gücüme kadar bu yöntemi ve diğer yöntemleri deneyecektim. Kısacası nakavt olana kadar savaşacaktım. Aksi halde durmak gibi bir niyetim vardı.

Şimdi, durumuma gelirsek; pek iç açıcı değildi açıkçası. Ama moral bozmamak gerekirdi. Ki ben de bozmayacaktım. Çünkü kendime inanıyor ve de güveniyordum. Ayrıca böyle sikim sonik bir ayıya kaybedemezdim. İnsandım ben yahu, hayvandan daha üstündüm. Bunu göstermem lazımdı. Ayıya haddini bildirmeli ve ormanına yollamam gerekirdi. Evet, öyle yapmalıydım! Kesinlikle öyle yapmalıydım. Hayır, zaten öyle de olmalıydı. Her neyse, durumum pek iç açıcı değil demiştim. Adamı görmüştüm, tozları kaldırdıktan sonra. Sonra direk, Fuujin no Jutsu'm ile saldırmıştım. Fakat adam siyaha bürünmüş bir şekilde duruyordu ve saldırılarım ona işlemiyordu. Yani bu sıçtığım anlamına geliyordu. Sıçtım fakat, batırmamıştım henüz. Adama işlemediğini görünce, jutsuyu tekrardan bozuyordum. Sonra o da beni bir başka jutsu ile yere seriyordu. Durum; ikimiz karşı karşıyaydık. Ve aramızda fazla mesafe yoktu. Yani yarraklara gelmenin, ilk kademesindeyim. Fakat pes edecek değildim. O malum yere gelmeden, bu işten kendimi sıyrılabilirdim. En azından ben öyle umut ediyordum. Umut etmek başarmanın yarısı değil midir? Bence değildir, nokta. Böyle uyduruk şeyler ile kendimi kandırmayacağım. Tek dayanağım şu an kendimim.

Öyleyse, hamleme koyulma vakti. Kendimi yerde bulur bulmaz ilk yapacağım iş, bir sis bombası atmak olacaktı. Akabinde de geriye sıçramak. Bunu yaptıktan sonra, kozmosun ayısını hedefleyerek bir kunai yollayacaktım. Ama bu kunai'ye, patlayıcı parşömen sarılı olacaktı. Hedeflediğim yer ise, adamın ta kendisiydi. Ama öyle olmasa bile adamın bulunduğu çizginin oralara atacaktım. Tabii enlemesine olacaktı bu çizgi dediğim birim. Yani adamın bulunduğu yer, benim kunai'm için bir sınır oluşturacaktı. O sınırın dışına gitmeyecek ve taşmayacak şekilde atacaktım. Sisin de etkisiyle nedense bu işlemde başarılı olacağımı düşünüyordum. Aslında aklımda bir sürü plan vardı. Fakat hepsini sıra sıra uygulamak benim için daha mantıklı gözüküyordu. Yani tek hamlede nakavt olmasam, bir sonraki turda daha iyi şeyler yapacağım. Bu bir ölüm kalım savaşı mıydı, onu bilmiyorum. Fakat bildiğim bir şey varsa, o kozmosun ayısını ölümüne sikmek istiyordum. Sikmek deyince, yanlış anlamayın. Pataklamak, dövmek, perte çıkarmak. Onların diğer türevleri işte. Sikmek bunun argo şekilde dışa vurumuydu sadece.

[Kiichi Miyazawa]

Korktuğu olmadığı için mutluydu. Ya shinobi saldırının nereden geldiğini fark etmemiş, ya da partneriyle ilgilenmekle meşguldü. Her ihtimale karşı iki karasu klonu oluşturmuştu. Biri orada kalarak merakını giderecek. Diğeri ise yanında süpriz bir saldırıya karşı korunmak içindi. Bu gidişle yanındakine gerek kalmayacaktı.Hızlı şekilde olay yerinden uzaklaşarak olduğu yere geri döndü. Burası sigarayı içip olaya gittiği yerdi. O an nasıl bir hata yaptığını fark etti. Hem boşuna zaman kaybetmişti, hem de chakrasının bir bölümünü boşa kullanmıştı. Eline geçen bir şey yoktu. Aksine kaybı boldu. O an tam olarak hisetti nasıl bir aptallık yaptığını.

Geldiğinde ilk işi yanındaki karasu klonunu yok etmek oldu. Bu mesafede ona gerek duymuyordu. Diğerini bırakacaktı bir süre daha. Neler olacağını merak ediyordu. En başından beri kendini kandırma yöntemi buydu. Merak ettiğini söylüyordu kendine sürekli. Çaresizce düzeltmeye çalışıyordu çelişkiyi. Ancak bir yandan da inanmıyordu söylediklerine. Belki de böyle biriydi. Gündüz farklı gece farklı biriydi. Gündüzleri pek çıkmamalıydı dışarıya...

Yorgunluk hissi kendini iyiden iyiye hissettirmeye başlamıştı. Uykusuzluk ve chakra kullanımı başlıca sebebiydi. Duvarın dibinde gölge bir köşeye sindi. Sırtını dayayarak oturmaya başladı. ilerleyebilecek kadar dinlenmesi nereden baksan 10 dakika vardı. O sırada gözlerini kapatmayı düşünüyordu. Eş zamanlı olarak chakra göndermek zorunda olduğu klon onu biraz zorluyordu. 15 dakika içerisinde yok ederim diye düşündü. O zamana kadar her şeyin biteceğini hissetti. Ancak şu an tek önemli şey devriyeyi tamamlayacak kadar enerji depolamaktı.

[GM - Naruto]

Kouichi: Yere düşerken kafasında uygulayacağı planı kurguluyorsun. Ancak burada Hajime'yi ve onun hareketlenmesini ihmal etmiş gibi duruyorsun. Herhangi bir defansif düşüncesi olmaması sebebiyle de kendini koruma adına bir şey yaptığın söylenemez. Zaten dengesiz düşüşün seni yeterince sıkıntıya sokmuşken, bir de defansı elden bırakman senin için büyük bir sıkıntı oluyor. Hajime yerinden hızlı bir şekilde hareket ederken "Kaiganshou!" diyor ve yere inmene sadece santimler kalırken, tam göğsüne oldukça sert bir dirsek vuruyor! Aldığın darbe ile birkaç metre geriye doğru savrulurken nefes alamadığını hissediyorsun! Yerde yuvarlanıp durduğun anda ise göğsünden bir şeyler ciğerlerine doğru battığını fark ediyorsun! Bunun da en güzel açıklaması birkaç kaburganın oldukça kırılmış olması oluyor senin için. Yerinden kalkman şu an için mümkün gibi duruyor olsa da bir adım bile atmak, nefes alamadığın şu durumda seni bitirecek gibi. Bu yüzden kafanı Hajime'ye çevirdiğinde, adamın yavaşça sana yürüdüğünü görmektesin. Aranızdaki mesafe 7 metre kadar.

Miyazawa: Yanındaki klonu yok etmenin ardından ilerlemeyi sürdürüyorsun. Hemen ardından dinlenmek için bir yere oturuyor ve kendini tazelemeye çalışıyorsun.

Kapalı konu

Miyazawa bu tur yazmayacaktır, yormayalım adamı.

[Kouichi Natsume]

Aptal kafanın tekiyim sanırım. Niye işler böyle bir hal aldı bilemiyorum. Fakat hatalı olan kişinin ben olduğunu biliyordum. Zaten başka kim vardı ki ya da başka kim karıştı ki hata onlarda olsun? Sadece ben ve kozmosun ayısı vardı. Ve bu ikimiz arasında olan dövüştü. Yani düşman safı ve benim safım vardı. Bu durumda benim safımda olan kişiler veya kişi sorumlu olurdu yenilgiden. Benim safımda, tek ben olduğum için, suçlu bendim. Bu yüzden kafamı sikeyim. Durumum şu an kötüydü, onu kabul ediyorum. Hatamı biliyorum. Fakat yenilgiyi kabullenmiyorum! Henüz bitmedim, henüz pes etmedim. Hala yapabilirim bir şeyler. Başarabilirim, buna inanıyorum. Kendime inanıyorum. Ulan tam velet gibi düşünmeye başladım ha. Sikeceğim, ben bu adamı yenmeliyim. Yenmezsem adam değilim amına koyim. O kadar da ağır konuşuyorum kendim için. Ulan var ya, çok ağır oldu cidden bu. Son dediğimi unut.

Her neyse, şimdi... Aslında şimdi fasulyenin faydalarını düşünmek isterdim. Çünkü kendimi çok boktan bir duruma sokmuştum. O kadar boktandı ki, kokusunu algılar gibi oluyordum. Burnumun içinden geçip, beynimin onu sinirler aracığıyla algılıyordum. Çok gerçekçiydi valla da billa da. Korkutucu derece de hem de. Bu durum iyi değildi. Amma ve lakin önceden dediğim gibi pes etmedim. Birkaç kaburga kemiğim kırılmıştı sadece. Ne çıkardı ki onlardan. Sadece kaburga kemiğiydi, kolay iyileşirdi. Ve fazla bir tahribata da yol açmıyordu zaten. Sadece nefes almakta büyük zorluklar yaşıyordum. Hahahha, kendimi kandırmaya bayılıyorum. O kadar bayılıyorum ki şu sikik kafamı sürekli karıştırıyordum. Bazı şeylere kendimi inandırıyordum. Sorunumun ciddi olmadığı da bunlardan biriydi. Aslında çok ciddiydi. Hem de aşırı ciddiydi. Nefes alamıyordum bildiğin. Nefes alamamak çok ciddi bir sorundu benim için. Sadece benim için değil. Çoğu için nefes alamamak çok ciddi bir sorun olurdu. Çünkü nefes demek, vücuda oksijen girmesi demek. Eğer bu olay olmazsa, vücut oksijensiz kalırdı. Sonra kaslarıma ve beynime gelen oksijen kesilirdi. Sadece bir saniye oksijensiz kalan beyin, kendi fişini çekerdi. Ve insan bilincini kaybederdi. Sonrasında da bir müdahale olmazsa, o kişi oksijen yetersizliğinden ölürdü. Tabii geç müdahale edilip, kurtulma olasılığı da var. Ama beyin ölümü diye bir şey vardı. Oksijen eksikliğinden beyin, düşünme kabiliyetini kaybederse, insan bitkisel hayata geçerdi. Sadece nefes alırdı. Destek olmadan yemek bile yiyemez olurdu. Şu an bunu düşünmesi bile aşırı derece sıkıntı verici AQ. Sinirlendim, sinirlendim. Sövmek istiyorum bu adama. Ama şu an bunun sırası değil. Dövüşmeliyim, savaşmalıyım. Kendi hayatım için yani. Başka kimse sikimde değil. Hatta görev bile sikimde değil. Tabii artık değil, çünkü götümden nefes alıyorum artık. Götümden yani, götümden nefes alırken nasıl görevi yapmam gerektiğini söyleyebilir insanlar? Eğer utanmadan böyle düşünenler varsa, hepsinin götünü sikeyim. Onlar olsa olsa orospu çocuğu olur en fazla.

Derin bir nefes almalıyım, sinirimi atmalıyım. Ama nefes almakta sıkıntılarım var. Sinirimi nasıl atacağım şimdi. Ulan evren bana karşı. Neden amına koyduğum kozmosu bana karşı? Ayısını daha mı çok seviyor? Al ayıyı götüne sok orospu çocu. Amk kozmosun ayısı boşuna demiyoruz. Neyse, saçmalamadan oturaklı şeyler düşünmeliyim şimdi. Götümü kurtaracak güzel ve zekice şeyler. O çok güvendiğim Fuujin no Jutsu'yu kullanabilirim yine. Çok sevdiğim bir tekniktir kendisi. Ulan iyi ki öğrenmişim derim, her kullandığım zaman. Onu şimdilik cebe atıyorum. Adamın bana yavaşça gelmesi de bir avantaj zaten. Aptal herif, özgüveni var. Ama götü de kalkık. Bu durumdan yararlanmalıyım. Şimdi hamleme gelirsek; Planım iki tane shuriken ve bir tane de kunai çıkarmak. Çıkardığım kunai'ye, patlayıcı parşömen saracağım. Tabii adamın görmediği bir şekilde. Sonra iki tane shuriken'i adama doğru fırlatacağım. Ama adamın eliyle tutabileceği hızda. Yani bir yere kıpırdamasını engellemek amaçlı kullanacağım. Sonrasında shurikenleri fırlatır fırlatmaz, arkasından Fuujin no Jutsu'mu uygulayacağım. Böylece shurikenlerin gücüne güç katılmış olacak. Sonrasında onların arkasından önceden üzerine patlayıcı parşömen yerleştirdiğim kunai'yi fırlatacaktım. Planım buydu işin temelinde. Tabii Fuujin no Jutsu'yu bir süre aktif tutacaktım. İşin temeli, şaşırtma stratejisine dayanıyordu. Bir shinobi'nin en büyük silahı olan, şaşırtma stratejisine.

[GM - Naruto]

Hajime yavaşça Kouichi’ye doğru gelmekteyken, Kouichi yaşadığı acı duruma rağmen harekete geçmeye çalışıyor. Nefessizlik ve kırık kaburgalar onu sandığından daha fazla acı ile yüzleştirirken, Kouichi iki shurikeni, kunaiyi ve patlayıcı parşömeni çıkarıyor. Ancak bu mesafeden Hajime’nin göremeyeceği şekilde bu bağlama işini yapması mümkün değil. Dolayısıyla Hajime Kouichi’nin kunaiye patlayıcı parşömen bağlamasını rahat bir şekilde görüyor. Ancak Kouichi planını devam ettiriyor ve ilk olarak iki shurikeni fırlatıyor. Bunun ardından da Fuuijin no Jutsu’ya bir kez daha başvuruyor. Ancak jutsu sadece birkaç dakika sonra Kouichi’nin yaşadığı büyük acı ile kendiliğinden sonlanıyor. Kaburgalarındaki kırık ve hali hazırda nefes alamıyor oluşunun üstüne bir de nefes vermeye çalışması onu tamamen hareketsiz kılıyor. Bu sebeple de patlayıcı parşömen bağlanmış kunaiyi Hajime’ye atamıyor bile.

Hajime Kouichi’nin acı ile yattığı yere geldiğinde, onun yüzüne acıma dolu bir şekilde bakıyor. Daha sonra “Bu kadar canını yakma niyetinde değildim, ancak uslanmayanın hakkı kötektir!” diyor. Bu cümlesinin ardından ise Kouichi’yi yerden kaldırıyor. Bir kolunu bacaklarının eklem bölgesinden, diğerini de ensesinden geçirmesinin ardından “Hastaneye gidiyoruz, elinden geldiğince kıpırdamamaya çalış.” diyor. Aslında Hajime’nin bunu söylemesi bile çok gereksiz, zira Kouichi’nin artık kıpırdayacak hali de kalmıyor.

Miyazawa bu sırada görevi tek başına tamamlıyor. Devriyeyi teslim etmek için diğer shinobilerin yanına geldiğinde, yaşadıklarını basitçe anlatıyor ve sonrasında devriyeyi teslim ederek gündelik hayatına dönüyor. Klonu sayesinde partnerinin yediği dayaktan haberi olsa da, onun Hajime’nin onu yerden kaldırması ile sıkıntılı bir durum olmadığını düşünüyor ve bu yüzden göreve devam edip, tek başına görevi sonlandırıyor.

Kapalı konu

Konu sonlanmıştır. Son RPlerinizi yazın ve ben de sonrasında ödüllerinizi yazacağım.