Cennetin Güneyi, Bölüm 2 [Jinryu Mao]

[GM - Naruto]

oooh madem öyle gmlik yapayım da rp yapama. kekekeke.

İlginç bir sinirle vitrindeki ve kapıdaki tahtaları söküyor, ortama daha fazla ışık girmesini sağlıyorsun. Bunu yapmak seni yormuyor, tahtalar ve çiviler o kadar eski ki, zaten çıkmak için sebep arar gibiler. Hemen yerlerinden sökülüveriyorlar. Bir kaç dakika sonra işin bitmiş oluyor. Şöyle bir dönüp eski dükkâna tekrar göz gezdiriyorsun.

Aydınlanmanın verdiği avantaj ile rafları tekrar inceliyorsun, lâkin hepsi hala boş. Tozlu raflara bakınarak geziniyorsun, kasiyer kısmının arkasına bakıyorsun. Rafların altındaki dolapları inceliyorsun, hepsi boş. İçeride başka bir kapı da görememektesin.

Bu bittikten sonra, rafların arkasını incelemeye koyuluyorsun. Onların sakladığı herhangi bir şey görememektesin.

Yerleri incelemek için, dükkanın ortasındaki çembersel, eski, tozlu halıyı kaldırıyorsun. Hani biraz daha eskise, tarihi eser diye bile satabilirsin. Halıyı kaldırdığında, bir anahtar dikkatini çekiyor. Halının orta kısmına denk gelen bir taşın üstü oyulmuş ve oraya yerleştirilmiş, böylece basılsa bile hissedilmiyor. Anahtar eski tip bir şey, üzerinde herhangi bir yazı bulunmamakta. Paslı ve gri renkte.

[Jinryu Mao]

HA! I GOT YOUR WHERE I WANTED! YOU WALKED RIGHT INTO MY TRAP!

Aydınlanan odanın içine attığım ilk bakış, ışığın aydınlattığı toz parçacıklarından başka bir şey görmediğim boş bir bakıştı. Biraz hareketsiz durup toz dumanının dağılmasını bekledikten sonra aramaya koyulmuştum. Ne aramam gerektiğini bilmiyor değildim elbette, ama bu Shinra her kim ise haritayı burada bırakacak hali yoktu. Açıkçası yüzyıllar önce kapanmış gibi görünen bu dükkana baktıkça Shinra'nın arkadaşının, yani kitabı yazan adamın da en az burası kadar eski olacağı kanısına varmıştım. Tozlu rafları, rafların arkasını ve ışığın aydınlatıp aydınlatmadığı yerleri ararken mırıldanıyordum "Neredesin Oogami'nin arkadaşı? Yoksa çoktan öldün mü?" gibi soruları ağız içinde.

Raflarla işim bittiğinde, aklıma gelen dahiyane fikrimi uygulamaya koyularak yerlere dikmiştim gözümü. Ayaklarımla yumuşak zeminini fark edemeyeceğim kadar eskimiş ve sertleşmiş halıyı farketmem epey zamanımı almıştı doğrusu, üstünü kaplayan toz onu zeminle aynı renk gösteriyordu... Gerçi, aynı toz zemini de kaplamıştı elbette; halıyı kaldırdığımda ortaya çıkacak toz bulutunu tahmin ettiğimden gözlüklerimi takmış, sonrasında halıyı sakince kaldırıp bir kenara atmıştım.

Dağılan toz dumanının arasında içeri vuran güneş ışığıyla parlayan bir metal, halıyı kaldırdığım; tozdan kurtulmuş zeminin ortasından göz kırpmıştı resmen bana. Harita bulmaya gelip anahtar bulmuştum, ama elbette bomboş bir yerde bunu bulmak bile fazlasıyla iyiydi benim için. Parlayan kısmı dışında her yeri pastan kızıllaşmış anahtarı elime dikkatlice aldığımda aklımda tek bir soru vardı; "Hangi deliğe girecek bu?". Çömeldiğim yere oturarak düşünmeye başlamıştım, dükkanda şimdiye kadar gördüğüm tek anahtar deliği kapıdakiydi. Zaten bir delik bulsam da anahtar çevirmeye çalıştığım anda parçalarına ayrılırdı, anahtar deliği bulursam kırarım zaten.

Yine de bu odada anahtarın gireceği bir delik olmalıydı, yavaşça zemini gözlerken düşünmeye koyulmuştum nasıl bulabileceğimi lanet olası demiri. Tsuchiganji Tekniğini kullanırsam, zeminden aşağı inme şansım olmazdı, hem çakramı küçük bir alana yaymaya odaklansam bile çakramı yaymış olacağımdan yakınlardaki sensör tipi varlığımı keşfedebilirdi. Gerçi yakınlarda öyle biri varsa çoktan sıçmışımdır da... Yerde bulduğum anahtardan dolayı yerden gittiğimi fark edip farklı düşünmeye çalıştım bir an ardından. Yukarı baktım, sonra ayağa kalkıp ışığın girdiği her yeri; daha önce baktığım bakmadığım her yer yoklamaya başladım bir anahtar deliği için. En azından artık ne aradığımı biliyordum...

Yine de... Eğer hiç bir şey bulamazsam yere doğru gidecektim, taş zemini çok çakra kullanmadan güçsüz bir Oukashou'yla kırabilirsem toprağın altına girebileceğim kadar bir yer açabilirdim sanırım... Ne diyorum ben, ANAHTAR DELİĞİ. Kafamı başka şeylere yormadan o deliği bulmam lazım! HIA!

Elim çok acıyo ya

[GM - Naruto]

sus konuşma

Sağına bakıyorsun, soluna bakıyorsun, anahtar için herhangi bir şey göremiyorsun. Dolapların üzerinde kilitler var lâkin hepsi zaten açık, kitli değiller. Anahtarı kapıda deniyorsun, uymuyor. Zaten ufak bir anahtar, muhtemelen bir kasa veya kutu gibi bir şeyin. Fakat öyle bir şey burada bulunmamakta. Olmadığından da eminsin.

[Jinryu Mao]

kısa oldu utanıyorum saynik

Hiç bir şey yoktu burda! Tabi anlayana kadar ciğerim kurumuştu. Bulduğum kilitlere dikkatle sokmaya çalıştığım anahtar küçük geliyordu, zorlamaktan çekinsem de tek şansım olabileceğini düşünüp bastırmıştım anahtarı sonuncusunda; çat, dolabın kapağı kapanıvermişti birden. Başından beri açmaya çalıştığım bütün kilitli dolapların kapısı açıktı yani, teker teker hepsini çarptıktan sonra anahtarı cebime koyup odanın ortasına, anahtarın eskiden yerleşmiş olduğu yere yöneldim sakince.

Sol elimi biraz kaldırıp çakramı hafiften yönelttim oraya önce, ardından yere doğru sert bir yumruk savuracaktım dizlerimin üstüne çökerek; ilk darbenin gücü zirvesindeyken daha önce defalarca yaptığım gibi çakramı salacaktım. Çürük taşın ilk hamlede çatlayan kısımlarını dolduracaktı bu özgür çakra; sonra genişlemek isteyecekti, genişleyecekti de. Bitkinin köklerinin taş çatlağına girip taşı ikiye bölmesi gibi etkili saldırıydı Kiraz Çiçeği Yaprağı, toprağı daha önce adı gibi dağıttığını görmüştüm; bu kadar az çakrayla çoktan çürümüş taşı niye benim girebileceğim kadar açamasındı ki?

[GM - Naruto]

Yere sertçe yumruğunu gömüyorsun, tam anahtarın saklandığı ufak oluğun üstüne. Yapmak istediğin gibi, tam zamanında chakranı salıyor ve toprağa şiddetle karışmasına izin veriyorsun. Taş çatlıyor ve güzelce kesilip yerleştirildiği zeminden ayrılıyor. Altında ise, basitçe, toprak buluyorsun, başka bir şey değil.

Etraftan yükselen toz sakinleştiğince iyice inceliyorsun çevreyi. Zeminin taş kaplamasını sökmüş durumdasın, lâkin altında toprak bulunmakta.

[Jinryu Mao]

Neydi şimdi bu? Başından beri toprağın altına girmeyi planlıyordum elbette ama taş zeminin altında gizli bir yerler bulmayı istiyordum içten içe. Önce hışımla durduğum yere çöküp çantamı önüme koydum, çıkardığım deftere yazmaya başladım yolculuğun şimdiye kadarki kısmını; heyhat, daha Saklı Yaprağa vardığım kısma geldiğimde kalemin ucunu kırmıştım sinirden ve acelecilikten. Kendimi dizginlemek yerine aynı hışımla çantamı geri doldurup sırtıma geçirdikten sonra ayağa kalkmış ve etrafı dağıtmaya başlamıştım. Elbette rafların arkasına bakmıştım, ama rafları yerinden oynatmak? Yapmadığım bir şeydi. Kasiyer masasının altına da bakmamıştım elbette. Bir süre sinirimin kölesi olup etrafı dağıttıktan sonra dışarı attım önce kendimi, güneş tamamen üstüme vurup Ishi'den gelen serin rüzgar kıyafetlerimin içine girdiğinde sakinleşmiştim.

Ellerim belimde dükkana dönüp bir bakış attıktan sonra tekrar içeri girdim hızla, kimsenin merakla beni izlemediğine emin olduktan sonra altımdaki toprağa odaklanıp; kendimi toprağın içine sokacaktım. Ardından daha önce hiç denemediğim bir şey yapacaktım elbette, Tsuchiganji Tekniği sadece toprağın üstüne çakra yayarak hareketleri hissetmemi sağlıyordu. Girdiğim delikte ellerimi iki yanıma dayayıp az önce dışarıda sağladığım sakinliği kendime güç edinerek odaklanmaya başladım çakrama. Yaptığım şeyin Tsuchiganji'yle alakası yok gibiydi elbette ama, tekniği öğrenmek için yaptığım çalışmalar geniş bir zeminde çakramı yaymamı öğretmişti. Neden yer altında lanet toprağın altında toprak dışında bir şeyler hissetmemi engellesindi ki? Sonuçta Toprak tipi çakraya sahiptim, onca yol üzerinde topraktaki bir hareketi hissedebiliyorduysam elbet en fazla üç metre uzağımda toprak olmayan bir kütleyi(veya kütlesizliği) de hissedebilmeliydim. Son şans, çakrama odaklandım...

dipnot yazmayı unuttum seni sewiorm ozn

[GM - Naruto]

Düşündüğün şeyi mantıki olarak aklından geçirdiğinde gerçekten saçmaladığını farkediyorsun, zira teknik öyle bir işe yaramıyor. Tekniğin toprak ile alakası yok zira, sadece düz bir yüzey ile alakası var. Düz bir yüzeye chakra salınarak teknik aktif ediliyor, çevrede hareket eden şeyler bu chakrada düzensizlik yaratarak yön tayinine sebep oluyor. Toprak olmayan veya yüzeyden farklı bir maddeden yapılmış şeyleri hissetmenle alakalı bir yönü yok tekniğin.

Ayrıca elementin ile alakalı düşündüğün şeyler de pek mantıksal gelmiyor.

Bu yüzden, daha yerin dibine dalmadan yapmaya çalıştığın şeyin saçmalığını aklından atıyor ve vazgeçiyorsun.

Boş dükkân hala sana bakmakta.

[Jinryu Mao]

Ne salak salak şeyler düşünüyorum ben böyle; hani bundan birine bahsetsem, akademide falan dalga geçerler benimle ya. Buraya kadar gelip bir şey bulamamış olmak, beni fazla etkilemiş olmalıydı ki kendi kendime yeni teknikler üretmeye çalışıp bir şeyler bulmak için kendimi yırtıyordum. Bir anlığına durup üstünde durduğum toprağa baktım ve gözlerimi kapattım. Ardından yavaşça ışığın iyi vurduğu bir yere iki adım attım ve olduğum yere çöktükten sonra bağdaş kurarak çantamdan defterimi çıkarıp, jiletle az önce ucunu kırdığım kalemi açtım. Ardından yazmaya koyuldum eksik bıraktığım yerleri, başta bıkkınlık yönetse de bileğimi...

Sakince şu ana gelene kadar her şeyi yazmıştım ki son paragraftan sonra tek bir cümle eklemek geldi içimden; "Sora sora Myobokuzan bile bulunur.". Kalem ve defteri toplayıp tekrar çantama sıkıştırdıktan sonra gözlerimi kısa sürelerle kapatıp evi düşünmeye başladım; Riko neredeydi şimdi acaba, güvende miydi? Bizimkilerin iyi olduğuna şüphem yok gibiydi, birbirlerine emanetlerdi. Saen de iyiydi büyük ihtimalle, büyük ihtimalle yine o Bund'ın izinden giden Zen felsefesiyle ilgili kitapları okuyup duruyordu.

Oturduğum yerde beklemeye koyuldum Bund gibi, gözlerimi kapatıp meditasyon yapmaktansa dışarı bakıyordum ama. Sora sora Myobokuzan bile bulunuyordu öyle değil mi? Peki Shinra niye bulunmasındı? İlk gördüğüm, bu sokağın sakinine benzeyen kişiye doğru hızla gidip kibarca soracaktım; "Afedersiniz, bu dükkanın sahibi nerde acaba?".

[GM - Naruto]

Senin içeri girmen ile çıkman arasında bir 15 dakika var. O süre boyunca şansınadır ki sokaktan birileri geçmemiş. Gerçi, yere elini geçirdiğinde çevredekilerin bunu hissetmiş olma olasılığı fazla ama, neyse.

10 dakika daha çevrede bekliyorsun, en son dükkanın bir kaç ev yanındaki bir konuttan bir yaşlı teyzenin çıktığını görüyorsun. Tontiş bir şey. Dükkânı gösterip, sahibini soruyorsun. Önce dükkâna bakıyor, kırık kepenkleri ve vitrin tahtalarını görüyor.

"Hay allah! Gene gençler etrafı parçalıyorlar. Geçen gün bizim köşedeki Shichi'nin ekmek dükkânını taşladılar. Neymiş, eğleniyorlarmış! Hokage bunları aslında bir güzel dövmesi lazım. Ama nerdeee... Onun oğlu da böyle evladım. Bilirsin sen, böyle ninca tiplemeli birine benziyorsun. Akademi mi neyin oraya gidiyormuş işte büyük adam olacak diyorlar. Amaaaan, götümün kenarı anca olur o be ya! Daha ufak çocuklara ders veremiyorlar, değerlerimizi öğretemiyorlar. Bak evladım, sen iyi birine benziyon. Kardeşin falan fıstık varsa söyle, yapmasınlar böyle bir şey. Bizim mahalle eski püskü bişey. Bak görüyon, etraf kapalı dükkân dolu. Yapmasınlar, yaşlı fazla. Benim amcagiller yatalak hasta ben şimdi onlara gidiyom 2 sokak ötede oturuyolar. Kendisi kanser. Aman kanser de ne biçim bir hastalık be ya, sen sen ol, kanser olma evladım. Git gel, bissürü iş, çekene de yazııık çekilene de. Ne diyordum ben, he, buralar eski mahalleler evladım. Güya imara açılacaktı da işte açılamadı. Velhasılkelam Hokage beyfendiciğimiz mi hanfendiciğimiz mi diyeyim bilemedim şimdi hangisiydi, görmeyeli uzun yıllar oluyor, bir gelip kendisini bizlere hissettiremedi. Aha böyle Shinra beybabamız gibilerin tükkanları kapanırken onlar meydanlarında büyük büyük apartmanlarında keyif çatıyorlar. Bak beybabamın evine, köşedeki ev, adam öldüm öleli dokunmadılar. Olmaz ki böyle evladım. Yanlış dimi? Di. Sen büyüyünce iyi adam ol bak, böyle bunlar gibi arsız olma. Vallahi. Bak bir kaç hafta sonra bizim buralarda yaş sushi günü var gelince bi uğra da karnını doyurak, çok iyi bir gence benziyon sen evladım. Ben var gitmek kendi yoluma, sen de kendi yoluna madem. Haydi evladım, görüşürüz."

Sen kendine geldiğinde teyze çoktan köşeyi dönüp yoluna gitmiş oluyor.

[Jinryu Mao]

Bana yıllar gibi gelen bekleyişimin ardından, beklediğim kadın bütün ihtişameti ile ortaya çıkmıştı mahalle kadar eski bir evin kapısından. Göbeğine kadar inen göğüsleri, bana "ihtişamet" kelimesini ürettirmişti; vücuduna göre kısa görünen bacaklarıyla nasıl bu kadar rahat yürüyebildiğini araştıra araştıra süzülmüştüm teyzeye doğru. Kadınlar sağa lütfen, şimdi sola hanımlar. Kızını sakla, karını sakla, çünkü ben Patlayıcı Parşömenim! Bütün kibarlığım ve efendiliğimle teyzeye yanaşıp "Bu dükkanın sahibi nerededir teyzecim şimdi?" diye sorduğumda kadın bir anlığına nereden çıkıverdiğimi kestirememiş olsa da konuşmaya başlamıştı iki saniye geçmeden. Ah benim bu yaşlı teyzeleri efendiliğimle tavlama gücüm yok mu...

Biri beni buradan kurtarmalı, birileri beni buradan kurtarmalı ki evime gidip Ishi'nin sessi mağaralarında tekrar huzuru bulayım; kulağımı kestirmeliyim. Hayır, hayır; direk öldürsünler beni. Sadece ses değil sorun; teyze konuşuyor, dudaklarıyla ritmik dalgalanan yanakları beni hipnotize ediyordu. Bir de amcasının kanseriyle siyasi konulara geçtiğinde yakınlaşıp merkezindeki sıcak magmayı buhar şeklinde yüzüme fışkırtmıyor muydu?

Kendimi, gülümseyip belirli aralıklarla saygıyla onaylayarak başımı sallamaya odaklayıp kararan gözlerimi tekrar açmaya çalışırken bir anda SHINRA adını duyup gözlerimi iyice açmıştım. Teyze, Shinra beybaba diyordu. Bismillahikamirahim, neler diyordu! Adam öleliberi evine dokunulmamıştı. Ben, "Dedeye sahip çıkalım tabi." diye arkasından bağırırken teyze köşeyi dönmüştü bile. Benim de gözlerim teyzenin evden bahsederken başıyla gösterdiği evdeydi.

Uçar adımlarla kapısına doğru yönelmiştim evin, suratımda güzel bir gülümsemeyle. Küçük bir eşiği açıp evin kapısına vardığımda, önce kapıyı çalmış ve bir beş dakika kadar beklemeye karar vermiştim. Eğer kimse çıkmaz da cevap vermezse iki üç yanıma bakıp evin etrafında dört dönerek girecek bir yer aramaya başlayacaktım. Adamın evinde kesinlikle bir şeyler olmalıydı, kesinlikle!