[Ishi] Baskın

[Hayabusa Akihiro]

"Emredersiniz!". Akihiro sert ve kesin bir cevaptan sonra el mühürlerini tekrar örüp Akihito'ya dokundu: "Katon: Karadagion no Jutsu." Fakat aklı hala çizgilerin şeklindeydi. Geometrik kusursuzluk bazı grupların, özellikle manyak tarikatların hep takıntısı olmuştu. Ve bu kadar çok ceset... Aklının köşesine aydınlık bir havada şu çizgilere tepelik bir yerden adamakıllıca bakmayı aklına yazarak görev yerine doğru seğirtmeye başladı. Sağ elini tüm parmakları açık şekilde yukarıya kaldırıp bir süre bekleyip sırtına dokundu; beş adım arkadan gel. Daha sonra işaret ve orta parmağını bir yeri gösterir gibi omzunun üzerinden geriye uzattı: arkayı kolla. Temkinli olmakta her zaman, ama her zaman fayda vardı. Bazen bu temkinliliğinin paronaya seviyelerine çıktığını söylemişti babası ama ona neydi ki.

[Hayabusa Akihito]

"Hı-hı."

Akihito kendisine dokunan elin sıcaklığıyla, ve ardından iliklerine kadar işleyen ısıyla rahatlamıştı. Rahatlığı görevini hatırlamasından sonra geldiği hızda geri gitti. Karşılarındaki kişi her kimse, veya kimlerse normal bir shinobi olduklarını sanmıyordu. Tarikat üyesi olmaları yüksek ihtimaldi. Ama her kim olursa olsun, fiziksel olarak dövüşebileceği bir şeyse eğer, kendisine güveniyordu. Gözü Akihiro'nun üstündeydi. Akihiro sağ elini havaya kaldırıp ardından sırtına dokunmuştu. Bu beş adım arkadan gel demekti. Aradaki mesafeyi ayarladı. Bu sırada gelen yeni emirle birlikte arka tarafın kendisine emanet olduğunu anladı. Sağ elini belindeki katanasının kabzasına götürdü. Bloodseeker'ı tutarken her zaman kan hissi uyanırdı vücudunda. Belkide katanasına verdiği isim yüzündendi bu. Kan Arayan. Neden bu ismi verdiğini bilmiyordu ama bir an için çok güzel gelmişti kulağa. Son olanlardan sonra ise bundan o kadar emin değildi. Kan, artık eskisi kadar ilgi çekici gelmiyordu Akihito'ya. Ya da sadece bu görev süresince.

[GM - Naruto]

Tsubame’nin emri ile size verilen görev yerine doğru ilerlemeye başlıyorsunuz. Akihiro, Akihito üzerine tekniğini uygulayınca, onun da vücut ısısı artarak kendini daha rahat ve zinde hissetmeye başlıyor. Temkinli adımlarınız bir süre devam ettikten sonra ise, ilk olarak yerdeki kan izlerini görüyorsunuz. Tsubame’nin size bahsettiği kan izleri hemen önünüzde başlayınca, sizler temkinliliğinizi bir üst seviye taşıyorsunuz. Yaklaşık 15 metre devam eden kan izlerinin sonlandığı noktaya doğru geldiğiniz anda, gövdesinin yerden yukarıya doğrusu kana bulanmış ağacı ve etrafında da dört kişi görüyorsunuz. Ağacın dört bir yanında duran bu dört kişi görüyorsunuz. Yüzleri maskeli ve üstlerinde siyah, yere kadar uzanan kapüşonlu pelerinler bulunan dört kişi de kaplan el mührünü yapmış durumdalar. Sizi henüz fark ettikleri söylenemez ve bir şeyler mırıldanmaktalar. Aranızdaki mesafe ise hemen hemen 10 metre civarında. Etrafınızda büyük ağaçlar dışında bir şey bulunmamakta. Siz de bir ağacın arkasında bulunmaktasınız ve doğruca dört kişiyi de görebilecek bir açıya sahipsiniz. Ancak bu dört kişiden ikisinin size arkası dönük olsa da, diğeri ikisi her an sizi fark edebilir.
Maskeli Adamlar

[Hayabusa Akihiro]

On metre. Birbirinin aynısı dört kişi. Elleri kaplan mührü şeklinde. Bir mühürleme tekniği, belki de bir ayin. Yine haklı gibiydi Akihiro. Zaten onun parlak beyni çok nadir yanılırdı. Her neyse, şu an bir şey yapmak gerekliydi. Haber vermek? Masklelileri etkisiz hale getirmek? İkisi birden mümkün değildi. Ya da mümkündü! Gerçi riskli bir hareket olacaktı ama denemekten bir zarar çıkmazdı. Yanacak ağaçlar o bölgede bir mevzu olduğunu Tsubame-san'a haber verebilirdi belki. İki elini ağız gibi oynattı Akihito'nun göreceği şekilde. Aynı anda farklı el mühürleri örmeye başladılar: Yılan, Koç, Maymun, Domuz, Kaplan mühürlerini ördü Akihiro, ve 4 adamı da kapsayabildiği kadar kapsayacak şekilde ateş topunu gönderdi: "Katon: Gōkakyū no Jutsu." aklının diğer köşesinden de farklı bir söz geçiyordu: "Sōpo: Sōtōryū." İkizlerin disiplini: İki başlı ejderha. Ta anne karnında başlamış bir harmoninin eseriydi Sōpo. Kullandıkları standart teknikleri uyumlu kombinasyonlarla bir araya getirmişler ve özel olarak isimlendirmişlerdi. Kendi aralarında kullandıkları eğlencelik bir şeydi bu isimler ama zamanla onları güçlü yapan şeyin bu harmoni olduğunu keşfettiler. Sōpo'nun en mükemmel tekniğini yakın zamanda tam anlamıyla yapmaya başlamışlardı, belki bu savaşta kullanma fırsatı bulurlardı.

[Hayabusa Akihito]

"Dört kişi. Dördü de maskeli. Belki."

Akihito aklından geçirdiklerini diline yansıtmadı. Onun yerine abisiyle göz teması kurdu. Abisinin ne düşündüğünü anlıyordu. Tsubame-san'a haber vermeleri gerekirdi, ve bunu nasıl yapacaklarını abisi çözmüştü. Sırasıyla el mühürlerini ördü abisi. Ortaya çıkan ateş topu muazzamdı. Tabi Akihito'da boş durmamıştı. Hemen el mühürlerini ördü. Ateş topuna odaklandı. Tüm gücüyle üflerken aklından bir takım sözler geçiyordu. "Fuuton: Daitoppa! Sōpo: Sōtōryū!" İkizlerin disiplini. Kendi kombolarına verdikleri eğlence amaçlı bir isimdi, ama etkiliydi. Katon ve fuuton, biri diğerini güçlendirirdi. Aklından neler olacağını geçirdi. Ateş topu, daitoppanın etkisiyle ağaca çarpacaktı ve cesedin salgıladığı zehirli gaz yüzünden patlayacaktı. Sonra? Sonrasını Akihito'da bilmiyordu. Ama bu patlamayı Tsubame-san'ın görmesini umuyordu.

[GM - Naruto]

Akihiro Goukakyuu için el mühürlerine girişiyor vakit kaybetmeden. Karşıdaki dört adamın sizi fark etmemesi için büyük bir özen gösteriyor olsanız da, Akihiro’nun alev topu tüm bu gizliliği yok ediyor! Dört maskeli adam birden ikinizin olduğu noktaya döndüğünde, aslında onlar için geç kalınmış bir dönüş oluyor bu. Zira Akihito Daitoppa ile Akihiro’nun yarattığı büyük alev topunu destekliyor ve kısa bir süre sonra alev topu dört adamı da içine alıyor! Bu dört adamın da alevler arasında yanmasını görüyor, onların çektiği acıyı da çığlıklarından anlayabiliyorsunuz. Dört adam kısa bir süre sonra bu sefer siyaha dönüşmüş derileri ile yere yığılırken, sizin için çok daha kötü bir görüntü oluşuyor. Alev topunun gittiği noktadaki ağaçlar alev almaya başlarken, ağaçlardaki bu alev hızla tüm ormana yayılmaya başlıyor! İkiniz de ormandaki ağaçların yanmasını ancak izleyebiliyorsunuz. Çaresizce… Kushina Vadi Ormanı’nda bir çiçeğin koparılması bile yasakken, sizlerin ormanı tamamen ateşe vermiş olması kafanızdan en kötü senaryonun geçmesine sebep oluyor: Ölüm!

Her ne kadar kendinizi Daichou’dan izinli olarak görerek bu yangından sorumlu tutulmayacağınızı düşünmeye çalışsanız da, yine de aklınızın ucundan yaşayabileceğiniz zorluklar geçmiyor değil. Gözünüzün alabileceği tüm orman cayır cayır yanarken, kısa bir süre sonra Tsubame yanınızda beliriveriyor! Öfkesi yüzündeki tüm kaslardan anlaşılan Tsubame “Ne yaptığınızı sanıyorsunuz, sizi ahmaklar!” diye bağırıyor size. Hemen ardından da tüm gücü ile “Suiton kullanıcıları acilen bu noktaya gelsin!” diye bağırıyor. Bu haykırışının henüz bir muhatabı olmasa da Tsubame size dönüyor ve “Sizden sadece ağacı incelemeniz ve olası tüm detayları not etmenizi istemiştim! Ancak gelin görün ki beyinsizliğiniz nelere mal oldu! Sizin gibi ahmakların shinobi olduğunu bilmek benim için büyük bir utanç!” diyor bağırtıyla. Hala etrafındaki ağaçlara müdahale edemiyor olmasının verdiği gerginlikle sürekli sağa sola hareket etse de, çaresizliğin içinde o da kayboluyor. Tüm bu gerginlik ve çaresizliğini de sizden çıkarmak ister gibi, hırlayan bir ses tonuyla “Köye defolup gidin! Daichou Binası’na gidin ve orada beni bekleyin! Eğer geldiğimde sizi orada bulamazsam, tüm onurum ve şerefim üzerine yemin ederim ki ikinizi bin parçaya böler, bin hayvana yem ederim!” diyor.

[Hayabusa Akihiro]

Az önce Akihiro'nun zekasına hakaret edilmişti... Daichou binasına doğru ilerlerken aniden durdu. Ağaçlardan birine sertçe bir yumruk geçirdi ve bağrınmaya başladı: "Olasılıkları düşünemeyen sensin ama aptal benim ha!? Şüpheli görüldüğü takdirde uygulanacak protokolü açıklamayan sensin, o dört aptal da üstlerine gelen kocaman bir ateş topunu fark etmeyecek kadar koftiler, ama bunun suçlusu da benim ha!? ASKERİ POLİSİN BAKMASI GEREKEN OLAYA İŞİN UZMANI OLMAYAN İKİ CHUUNİNİ YOLLAYAN SENSİN, AMA APTAL OLAN BENİM HA!?AAAAAAAAAAAAAAARGH!" hiyerarşi sebebiyle Tsubame'nin yüzüne söyleyemediği her şeyi kusuyordu resmen. Hesaplamalarında ufak bir yanlışlık yaptığını kabul edebilirdi, fakat zekasına hakaret edilmesini kesinlikle kaldıramıyordu. Herkesin bir şeytanı vardı, Akihiro'nunki de buydu işte; bir dağ büyüklüğünde ve katılığında olan kibri. O hep mükemmel olmuştu. Hep parlak çocuk olmuştu. Hep gıpta edilen olmuştu. Hep son sözü söyleyen, söylediği doğru kabul edilen olmuştu. Şimdi ise bir operasyon yönetmek aciz nalet bir jounin tarafından bir köpek gibi azarlanıyordu.

Ağacı yumruklarken kafasından bunlar geçiyordu. Halbuki karşısındakinin ağaç değil de o cadaloz olmasını ne de çok isterdi. Ama hiyerarşi, nalet olası hiyerarşi... Keşke her şey en baştaki gibi saf, yaratılış öncesi düzensizlik kıvamında olsaydı. Rütbesi büyük olanın değil, gerçekten üstün olanın parladığı... O zaman bu kadın Akihiro'ya böyle bağıramazdı. Ve yine o nalet hiyerarşinin gerektirdiği üzere gitmesi gereken bir yer vardı. Bunu hatırlayınca ağacı yumruklamayı bıraktı. Ellerinin üstünde irili ufaktı bir sürü yara ve ezik oluşmuştu ama biraz da olsa iyi hissediyordu. En azından kabın taşacak tarafını boşaltmıştı. Daha mantıklı düşünebilirdi, en azından bir süre. Daichou binasına doğru isteksizce yoluna devam etti.

[Hayabusa Akihito]

"Adamları görünce ne dememizi bekliyordun ki? Ah abicim bir iki dakika bize müsaade edin de şu ağacı bir kontrol edelim dememizi mi bekliyordun ki? Abim haklı. Düşmanla karşılaşırsak ne yapacağımızı bildirmeyen sensin. Sonrada gelip bize bağırmaya çalışma."

Akihito bunları söylerken içinden Tsubame'yi öldürmek geçiyordu. Katanasını çıkartıp hiç beklemediği bir anda böğrüne saplamak, ardından bin parçaya ayırıp bin hayvana yem etmek istiyordu. Ama lanet olası hiyerarşi buna izin vermiyordu. Keşke, keşke bu tip bir hiyerarşi olmasaydı. Belki de köy artık onları sıkmaya başlamıştı. Belki de bu hiyerarşiyi devirmek şart olmuştu. "Sabır en büyük erdemdir." Kendisini kontrol etmek için kendi kendine söylediği sözdü bu. Sabır en büyük erdemdir. Akihito bunları aklından geçirirken abisinin yürümekte olduğunu fark etti. Hemen toparlanıp abisinin peşinden gitmek için hazırlandı. Yürümeye başladıktan sonra birden durdu ve döndü. Tsubame'ye dikti gözlerini. "Ve son olarak. Sakın kendini benden üstün sanma! Bu hiyerarşik yönetimde benden üstün olabilirsin. Ama unutma. Her şeyin bir sonu vardır." Bunları söylerken sözlerini biraz gizemli, birazda alaycı bir havayla dudaklarından dökmeye çalıştı. Başarılı olup olmadığından emin değildi. Öğrenmekte istemiyordu. Arkasına döndü abisinin peşinden yürürken bu sefer alaycı tavrından emin olduğu sözleri sarf etti.

"Her neyse. Daichou binasında görüşürüz. Tsubame-san!"

[GM - Naruto]

Akihito’nun sözleri Tsubame’nin gözlerinin yerinden fırlayacak kadar büyümesine sebep oluyor, ancak Tsubame belki de Akihito’nun kendi kendine verdiği öğüt gibi bir öğüdü içinde sindiriyor ve susmayı tercih ediyor. Fakat ikinizin de net gördüğü şey, Tsubame’nin size nefret dolu bakması oluyor. Bu bakış kalbinizin en derin noktasına bile işlerken, adımlarınız köyü tutuyor. İçinizde kızgınlık hat safhadayken kafanıza dank eden bir bilgi belki de her şeyin alt üst olmasına sebep oluyor.

Birden akademi yıllarına dönüyorsunuz. Derste köyünüz ve çevresi size detaylıca anlatılıyor. Bu derste ise Kushina Vadi Ormanı size aktarılıyor. Yeşilliği, güzelliği… Bunların hepsini hızlı bir ileri sarma ile geçiyor beyniniz ve o kilit ana geliyor. Karşınızdaki eğitmeniniz size bugüne kadar hiç olmadığı kadar ciddi bir yüz ifadesi ve ses tonuyla bakıyor ve “Kushina Vadi Ormanı, Ishigakure'nin kurulu olduğu Kurobe vadisini ve çevresini kaplar. Sık bir ağaçlıktır ve bu ağaçların köyün genişletilmesi dışında kesimi yasaktır. Köye doğal bir kalkan görevi görmesine rağmen içerisinde saklanmak da nispeten kolaydır. Bu yüzden Ishigakure shinobileri ormanın içinde sürekli devriye gezer ve izinsiz ormanın derinliklerinde dolaşanları tutuklar. Daichou izni olmadan ormanın içerisinden herhangi bir çiçeği dahi koparmak yasaktır.” Kafanızda bu cümleler birkaç kez dolanırken, en sonunda sadece iki cümleye indirgiyor beyniniz bu döngüyü. “Bu ağaçların köyün genişletilmesi dışında kesimi yasaktır.” ve “Daichou izni olmadan ormanın içerisinden herhangi bir çiçeği dahi koparmak yasaktır.” cümleleri haddinden fazla ekolu bir şekilde kafanızın içinde yankılanırken, işlerin sizin istemediğiniz boyutlara gidebileceğini de anlıyorsunuz. Bu durumda Akihito’nun Tsubame’ye koymaya çalıştığı postanın, sizin için en az düşündürücü şey olması konumuna düşmesi ise bir hayli ironik bir durum yaratıyor.

Daichou Binası’na gelmenizin ardından içinizdeki huzursuzluk giderek artıyor. Dakikalar geçmek için sizden servet talep ederken, kapıda Tsubame’nin belirdiğini gördüğünüz anda zaman duruyor. Kadın öfkeli yüzünden hiçbir şey kaybetmemiş bir şekilde sizle göz teması kurarken “Ishichou bizi bekliyor.” diyor tınısız bir ses tonuyla. Ancak sizi beklemeden hızla merdivenlere yöneliyor ve siz de Tsubame’yi siniriniz ve endişelerinizle takip ediyorsunuz. Binanın dördüncü katına geldiğinizde bir görevli sizi durdurmaya çalışıyor, ancak Tsubame oldukça sinirli bir şekilde “Ishichou-sama bizi bekliyor, şimdi çekil önümüzden!” diyor. Adam neye uğradığını bile anlayamazken Tsubame onu kenara ittiriveriyor ve yanında duran kapıyı bir kez tıkladıktan sonra içeriye giriyor.

Tsubame’yi takiben siz de Ishichou’nun odasından içeriye giriyorsunuz ve karşınızda kaşları çatık, suratı asık Ishichou’yu büyük masasının arkasında otururken görüyorsunuz. Anın ve olayını vahameti sebebi ile bakışlarınız Ishichou’dan başka bir şey görmüyor. Etraftaki en ufak eşyayı bile fark edemezken, Ishichou’nun gür sesini işitiyorsunuz. Tsubame’ye “Durum nedir?” diye soran Ishichou bakışlarını sizden ayırmazken Tsubame “Ormanın %70’lik kısmı kül olmuş durumda. Köydeki suiton kullanıcılarının yarısına yakını görevde olduğu için müdahalede yetersiz kaldık. Ancak yine de Ishigakure’ye yakın orman kısmını kurtarabildik.” diyor. Tsubame’nin konuşmasındaki ton farkını fark ettiğiniz anda ise, karşınızdaki Ishichou’nun ne mühim bir adam olduğunu da bir kez daha idrak ediyorsunuz. Sizi bir hayvan gibi azarlayan Tsubame’nin bu sefer mahcup ve yumuşak sesi garip duygular yaşamanıza sebep oluyor. Ishichou derin bir nefes verirken “Odadan çık.” diyor katı bir şekilde ve Tsubame tek bir söz söylemeden odayı terk ediyor.

Ishichou ile baş başa kaldığınız anda, üzerinizdeki baskı ve içinizdeki gerilim giderek artıyor. Bir yandan ormandaki tahribatın sebebi olduğunuzu bilmenin verdiği ezici baskı ile büzülüyor, diğer bir yandan da Akihito’nun Tsubame’ye koyduğu postayı dile getirmemiş olmasına seviniyorsunuz. Ancak bu anda Ishichou o gür ses ile “Neler olduğunu anlatın bakalım… Ormandan bir çiçek bile koparmak yasakken sizin ormanın yarısından çoğunu kül ettiğinizi bilmek aslında anlatılmaya değer bir durum değil. Yine de yargısız infaz yapma taraftarı değilim. Bu yüzden her şeyi detaylıca anlatın. Eğer merhametli olmamı istiyorsanız dürüst olun.” diyor. Ne var ki tüm bu sözler babacanlıktan uzak bir tavırda dile getiriliyor ve bu yüzden içinize bir su serpen konuşma olmuyor.

[Hayabusa Akihito]

"Öncelikle kıymetli vaktinizi ayırıp bizi dinlemeye karar verdiğiniz için teşekkürler Ishichou-sama"

Bu sözleri sarf ederken sanki daha bir iki saat önce Tsubame'ye atar yapan kendisi değilmiş gibi söylemişti. Ishichou'nun baskısının altında ezilirken içinden dua ediyordu. Umarım en az cezayla yırtarız. Ishıchou'nun önünde hazır ol da beklerken gözlerini hafifçe abisine çevirdi. Abisinden bir söz bekler gibi baktı. Sonra birden içinden bir konuşma isteği geldi. Sanki her şeyi anlatırsa, detaylıca, yalan söylemeden, belki bir umut kurtulma ihtimalleri vardı. Çok küçükte olsa o umut Akihito'nun ağzını açması için yetmişti. "Öncelikle Ishichou-sama şunu belirtmek isterim ki, kendimizi savunma fırsatı verdiğiniz için teşekkür ederim. Devamında ise olayı şu şekilde özetleyebilirim. Görev geldiği vakit hızlıca hazırlanıp olay yerine gittik. Olay yerinde Tsubame-san ile karşılaştık. Neler olduğunu ve ardından uygulayacağımız planı anlattı." Sustu. Ağzı kurumaya başlamıştı. Derin bir nefes alıp devam etti. "Bunları anlatırken bize şüpheli kişilerle karşılaşırsak. Veyahut direk suçlularla karşılaşırsak ne yapmamız gerektiği hakkında en ufak bir şey söylemedi. Kendi bölgemizde temkinli bir şekilde ilerlerken birden aynı şekilde kana bulanmış bir ağacın etrafında kaplan mührü yapmış dört kişi gördük. Dördü de maskeliydi. Başta bizi fark etmediler. Bu avantajı kullanarak hem Tsubame-san'a haber vermek, hemde maskeli adamları gafil avlamak için abimle geliştirdiğimiz kombinasyonlarımızdan birisini uygulama gereği duyduk. Lakin bu kombinasyonun bu kadar zarar vereceği aklımızın ucundan bile geçmemişti." Bir daha sustu. Normal şartlarda bu kadar konuşmazdı. Konuşma işini abisine bırakırdı. Lakin durum hiçte normal değildi. Ishichou'nun karşısında bir suçlu olarak dikiliyordu. Her ne kadar suçu olmasa da. İçinden sözlerine devam etme gereği duydu. Lakin abisiyle göz göze gelince bu isteği bir anda gitti. Bu saatten sonra abisinin konuşması ikisininde yararına olacaktı. Hafifçe abisine baktı. Gözleriyle abisine Atar yapma gözünü seveyim. bakışları attıktan sonra hazır ol pozisyonuna geri döndü ve olacakları beklemeye başladı.