Kiralamalı mı Kiralamamalı mı?

[Shiomiya Kiyo]

Yaşıyor! Nefes de alıyor! Hatta, bağırıyor da! Bayağı bayağı bağırıyor! "AH, BAĞIRMA ULAN KULAĞIMIN DİBİNDE!!" Işık diyor, orman diyor, beni köyümün medikal ninjalarına emanet edin diyor, diyor da diyor! Bu kızın kafasını buzluğa sokmak lazım yoksa fabrika ayarlarına geri dönecek. Şöyle bir tuttum kolundan, kaldıramadım! Kan birikti herhalde kafasının içinde de ağırlaştı birden bire. Buzluğu mu kıza getirsem? Hah, BUZ GETİREYİM BEN! Ama önce, bir çiş yapayım. Çiş yapmazsam prostat olurum, prostat olursam işemek bir ölüm haline gelir, işemeyi seviyorum, bunu kaybetmeyi göze alamam. Hem kısırlık da yapar çiş tutmak ama o benim için önemli değil.

Ueno-san'ın tuvaletine girmemle duvara asılı dandik ve paslı medikal çantasını görmem bir oldu. Resmen işeme zevkime zevk kattı bu çanta. İşimi bitirince ellerimi yıkama gibi bir zaman kaybı yaratmadan çantayı alıp koştum tekrar içeri, buz almaya. Fakat buzlukta buz yok, bu nasıl bir çelişki, bu nasıl bir gariplik? Neyse ki et var, o da işimizi görür. Olur da Ueno-san ölmez, yaşarsa, buzun çözülmesini bekleyip akşam yemeği yaparız hem. Ama şu an kız önemli, kızı yaşatmalı. Bastım alnına buzu bir güzel, yemin ediyorum benim içim eridi, keşke biri gelip bana da bassa. Buz. Kıza da iyi gelmiş olacak ki hafiften doğruldu ve gene çirkef gibi bakmaya başladı bana. Sonra nasıl olduysa; KARI BANA MAKAS ÇEKTİ!

Pembe, tavşanlı bir kırtasiye makası. Nasıl desem... Alındım sanırım. Pembe bir makasla alet edevatımı kesmek isteyen bir manyakla başbaşayım, hem de bu kişi ev sahibem oluyor. Tamam, pek aktif bir rolü olmayabilir çükümün, ama ben mutluyum onunla arkadaşım? Birbirimize karşı sevgi ve saygı çerçeveleri içerisinde muamele gösteriyoruz. Sözümden çıkmaz mesela. Durduk yere asilik yapıp baş kaldırmaz. Ulan konu nerelere geldi? Kız da dediği şeyle bir erkeği nasıl kaosa sürükleyebileceğinin farkında değildi sanırım, ben atarlanıp makası alınca, durduk yere sevimlileşti. Aha cidden ayarı bozuldu kızın! Bir shinobi, bir başka shinobinin ayarını istemeden de olsa, bizim köy nasıl bir ceza verir acaba? Çükümü kesmezler umarım.

Durduk yere sevdiğim insanın adını sordu bana, koltuğa uzanırken. "S-Sevdiğim kişi? Höh?" Çok mu belli ediyorum birilerine aşık olduğumu acaba dışarıdan? Ediyor olsam bile bu aralar en belli edemediğim zamanlarımdan olmalıydı. Yorgunluk, stres... Travma. Hepsini geçtim, kızın kafası kanıyor, muhabbeti edilecek konu mu bu şimdi? Kızlar böyle sanırım, hemen aşk meşk muhabbetleri yapmak istiyorlar, ne kadar çirkef ve çirkin de olsalar. Yazık...
"Ueno-san, bırak sevgiliyi börtü böceği şimdi. Kafan kanıyor kafan! Koltuk batarsa karışmam, anlaşmamızda koltuk temizlemek yok." Elinden zorla almış olduğum makasla flaster kestim. "...Zoruma gidiyor tavşanlı makasla flaster kesmek, Ueno-san." Gazlı bezlerden birine batikonu dayayıp alnının ortasına, kanayan yerine şap diye yapıştırdım. Yakar batikon biraz, yaksın da kendine gelsin zaten, değil mi ama? "Sallama bacaklarını erkek adam yanında öyle, anan baban öğretmedi mi?..." Diye kendi kendime söylendim. "Sakız da vereyim istersen?! Orman meyveli hani! Patlatmak yok yalnız." Aynı koltuğa, karşısına gelebileceğim şekilde oturup bağdaş kurdum.

"Hem sen söylersen, belki ben de söylerim."

[Ueno Riko]

Başım kanıyordu bildiğin! Hani kan süzülüyordu böyle! Tıp tıp diye damlıyordu! "Başım kanıyor!" diye ciyaklamama kalmadan Shiomiya sorunlusu batikonu fırlatmıştı kafama. Yaramın üstüne. Aslında az önce o kadar şiddetli bir tekme yememiş olsam ve acı eşiğim yükselmemiş olsa, muhtemelen batikonun yaramı yakmasının acısından kıvranıyor olurdum şu an. Ama zaten kafam da hafiften güzel olmuş bir şekilde pek de hissetmiyordum acıyı. Kız kıza, yani bir erkekle kız kıza tarzı bir muhabbet açasım gelmişti. Ne olacak ki? Daha iyi tanımış oluruz birbirimizi. Zayıf yanlarını öğrenirim belki. Lazım olur. "Sakız mı? Oluuuur."

Karşıma geçip "önce sen" tavırlarına girmişti bir de. Ben söyleyecekmişim ilk, hı? Olur, söylerim. "Benim sevdiğim... kimse yok! Sıra sende." dedim yüzümdeki pis sırıtışla. İlk başta kızdı bu bana. İnanmadı kimseyi sevmediğime. Yalandı ki zaten. Ne söyleyeceğim? Ona ne? Ama ben öğrenirim mutlaka. Çünkü biz kızlar böyleyiz. Neyse. İşte biraz direndi sonra söyledi. Akane diye bir kızmış. "Aaa! Nasıl bir kız! Anlatsana biraz. Boyu 1.40'dan fazla mı?" Sonra güldüm bıyık altından. Tabi ben daha bunun tadını çıkaramadan saçımı çekti sorunlu bebe. Ben de kolunu tırmıkladım, biraz da cimcikledim. Sanki eve üvey evlat almışlar gibi hissediyorum şu çocukla beraberken. Sonra sıkıldım ben bu muhabbetten. Sabah sabah bu kadar aksiyon yaşamak karnımı acıktırmıştı. "Beynimin pekmezini akıttın. Kahvaltıyı hazırlamak zorundasın." Ben böyle söyledim diye mi bilmiyorum ama kabul etti gerçekten. Yemek yapmak konusunda ne kadar bilgisi var bilmiyorum. Çıkardım tezgaha yumurtaları. Mönüde omlet var!

Başım çatlıyor zaten deminden beri. "Yap omleti bitch!" dedim. Sonra gittim uzandım yine koltuğa. Gördüm ki bu sorunlunun bana buz diye verdiği şey buzluktaki etimmiş! Söylene söylene gittim buzdolabına attım eti buzu tam çözülmeden. Pis pis de baktım yine. Makası kaptırmayaydım keşke. Bir süre sonra değişik kokular gelmeye başladı mutfaktan. Hazır herhalde diye gittim. Omlete ne yapmış bu? Yumurtaya karışmış olan koku ne? O kokunun mantığı ne? Umarım protein tozu filan koymaya kalkışmamıştır. Neyse koydum tabakları, çatalları. Yiyorum ama nasıl iğrenç. Yüzümü de ekşitmemeye çalışıyorum hevesini kırmamak için. Yemek yapmayı öğretirsem bundan böyle rahat ederim. Tabi önce öğretmek gerekecek. Of of, ne demiştim ben? Akıllısı bulmaz beni. Yedik biz omletleri. Zar zor yuttum son lokmamı da. "Ellerine sağlık bok gibi olmuş." dedim de duymadı. "Ellerine sağlık çok lezzetliydi." Ne koyduğunu öğrenmem lazım bu omlete.

Dışarı çıkmaya karar vermiştim. Görev mörev bakınırdım belki basitinden. Shiomiya-san da ne halt edecekti bilmiyordum. Benimle beraber o da çıksa iyi olurdu. Evimde tek başıma birilerinin kalması hiç hoş değil. Hele bu kişi şu sorunlu velet ise. Tam hazırlanmıştım ki camda bir karaltı gördüm. Dikkatle baktığımda da kim olduğunu anladım. Mao-chan! Epey öfkeli gibiydi ve hırslı hırslı bu tarafa doğru yürüyordu. Shiomiya-san'a döndüm endişeyle. Az sonra olacaklardan habersiz gibiydi. Gelme Mao-chan, gelme! Nereden aldıysa haberi artık? Camdan mı gördü ki? Hayır yani sorun şu ki, eğer kavga çıkarsa evimin başına gelecekler hakkında endişeliyim. "Ehm... Şey... Shiomiya-san. Evden kaçman için iki ya da üç saniyen var sanırım." diyemeden kapıda hiddetli bir ses duymuştum.

[Jinryu Mao]

Çok baskı altında yazdım, kötü yerler olduysa kusura bakılmaya.

"Kahretsin seni pis canavar!" diye bağırmıştı Mao'nun bir küçük kız kardeşi Muo. Babaları ne kadar da akıllılık edip çocukların isimlerini kafiyeli yapmıştı, bir gün birileri hikaye yazmak istese aile hakkında; adamın kafasına sıçardı bu isimler. Küçük kızın sesiyle en küçük kardeşini gıdıklamayı bir anda bırakmış ve Muo'ya dönmüştü bilgiç bir tavırla; "Hayır Muo kurduğun cümlenin farkında değil misin sen? Tamam, duyguyu çok güzel verdin ama cümlen içine sıçılmış durumda. Düzelt ve tekrar söyle repliğini." dedikten hemen sonra Mio'yu bir canavar edasıyla gıdıklamaya devam etmişti. Derken Takashi girmişti odaya; "La Mao, senin kızın evine bir tip girdiydi sabahleyin bak. Haberin olsun.".

"LAN!" demişti Mao bir anda kükreyerek. Suratı abisinin suratına kilitlenmiş, alnındaki damarlar belirginleşmişti. Abisi kızı nerden biliyordu, hangi kızdan bahsediyordu, Saen'in mi evine biri girmişti, yoksa Riko'nun mu?! Mao, Riko'yla geçirdiği günün ardından Saen'e beslediği sevginin sadece arkadaşlık olduğuna karar getirmiş olsa da arkadaş da namustu sonunda. İki kızın da evini nereden biliyordu bu şerefsiz abisi? "Hangisi?" diye sormuştu gözleri seğirirken abisine. "Şu dün evine bırakırken öptüğün saçlarını ikiye ayırmış olan var ya. Kıçı büyük olan değil, göğüslerinden şanslı olan uzun ince bacakl-" diye anlatmaya başlamıştı Takashi çok normal bir şey gibi ki Mao, kaslı herifin üstüne atlamış; "SEN ANBU MUSUN DA BU KADAR BİLGİ ŞEY EDİP BENİ İZLİYORSUN PEZEVENK. BİR DE BENİM TAKILDIĞIM KIZLARIN ORASINA BURASINA MI BAKIYORSUN?!" diye yumruklarını savurmaya başlamıştı. O iki günün ardından bir süredir düzenli olarak buluşuyorlardı, önceki günün akşamı Riko; evine girmeden önce "Biz neyiz?" diye sormuştu Mao'ya. Mao da şerefsizce gülümsemişti, "Sen çok tatlı bişeysin de ben neyim bilmiyorum.". İğrenç lafı etmesinin tek bir sebebi vardı elbette, Riko'nun yanaklarını kızartmak. En büyük abisinden öğrenmişti, ailenin en çapkını sürekli kızlarla geçen anılarını anlatırdı çünkü.

Abisini bırakıp çoktan evden çıkmış, omuzları geniş bir şekilde Ishigakure'nin sokaklarında dolanmaya başlamıştı. Alnındaki damarda kalbinin attığını hissedebiliyordu, Riko'da da hissetmiş- "Hayır şimdi şirinliğin zamanı değil!" diye düşüncelerini dağıttığında kızın evinin yan cephesini görmüş; adımlarını hızlandırmıştı. Başka bir erkeğin ne işi vardı ki kızın evinde? Abisi olabilirdi, büyük ihtimalle abisiydi de. Ama diğer küçük ihtimal için korkutması gerekiyordu, şerefsiz öyle altına sıçmalıydı ki ibreti alem olmalıydı; "Lan Mao'nun kardeşine, sevgilisine yaklaşmak ne demek lan, lan, LAN!" kızın kapısına vardığında tekmeyi geçirmişti var gücüyle. Çakra makra odaklamayla uğraşmamıştı; zaten kapı da pes etmişti. En azından karşı duvara uçmamıştı...

Koridorları incelemişti ilk adımıyla, etrafı koklamıştı. Sevgilisinin evine ilk defa giriyordu, yine bir şirinlik gelmişti içine, neyse ki şirinliği aldığı iğrenç koku bastırmıştı. Yumurtaydı bu, yumurta. Yanında, turşu mu kokuyordu? Hayır. İnşaat işinde babasının peşinde gezerken aldığı bir kokuya benziyordu, ne olabilirdi ki bu... Foseptik gibi kokuyordu! Kokunun kaynağına doğru hızla yöneldiğinde Riko'yu kısa boylu ince bir tipin yanında gördüğünde iyice kafayı yediğini hissetmişti, gözünü en yakın cama dikerken çocuğun üstüne doğru yürümüş ve yakasından kavrayıp tezgaha oturtmuştu, çocuğu tezgah boyu sürükleyip pencereye doğru yönlendirirken suratını yaklaştırmış; "Lan sen bu kızın evinde ne arıyorsun?" diye bir nida patlatmıştı. Ardından Riko'ya dönmüş ve öncekinin tam aksine ağlamaklı bir sesle, "Bu senin evinde ne arıyor Riko-chan?" diye bir soru yöneltmişti ki kızın kafasında kurumuş kan lekesini görmüştü. Tekrar elinin yakasına tutunduğu oğlana döndü; "Lan, bu kızın hali ne lan!" derken çocuğun poposunu pencerenin alt kenarına yapıştırmıştı bile.

[Shiomiya Kiyo]

Vay anasını, karı bizi ters köşe yaptı iyi mi? "N-nasıl yok sevdiğin?! Yok benim de o zaman!" Yemedi tabii, ben olsam ben de yemem, o kadar salak mıyım? Değilim. Bir de pis pis sırıtıyor... Hatun olmasa kafasına tekmeyi basardım. Gerçi, bastım sanırım. O değil, genjutsucu bu tip, güven olmazi ne me lazım inat yapıp zorla söyletir kimi sevdiğimi. "Akane." Haydaa, niye ablamın ismini söyledim şimdi? İlla kız kardeşlerimden gidecektim, niye orospu olan bacımı seçtim? Kyou olmaz hadi onu geçelim de, en ufak kız kardeşimin adının baya gideri vardı hani; Akemi. Ama yok illa Akane demek zorundaydım değil mi? Zaten son attığı kazıktan beri iyice kıl kapmışım karıya, bir de gittim sevgilimin adını koydum."Yok, 110 cm boyu var amına koyayım! Cüceyle çıkıyorum evet!" diye bağırarak çektim saçını bir güzel. Kızla da muhabbet olmuyor ha, saç çekmek nedir? Pis pis hareketler. Boyuma laf sokmasın arkadaş.

"Benden uzun... Bayağı bir uzun. O da senin gibi genjutsu tipi. Seneler önce görevde tanışmıştık. Daha yeni açıldık birbirimize. Aramızın çok da iyi olduğu söylenemez aslında, o bu ilişkiye çok hevesli değil..." Dalmış gitmişim. Burada duygusal bir şey anlatıyorum değil mi? Kızsın sen, içinin yağlarının erimesi lazım, kahvaltı ne alaka şimdi?! "Yahu, ne boğazına düşkünsün!" Söylene söylene tezgaha gidip kahvaltıyı hazırlamaya başladım; mönüde omlet var! Tavuklu. "Yalnız, öyle bitch mitch falan, yakışmıyor bir bayana..."

Nasıl yaptığımı benim de anlamadığım iğrenç omletlerimizi yedik. Ben yemekten anlamam. Nishi anlar aslında ama onun yemeklerinin görüntüsü çok da iç açıcı olmuyor. Benim yemeklerimin hem görüntüsü hem tadı fenalarda. Ben kendi yemeğime mecburen alıştım da, hatun geldi "Ellerine sağlık." dedi bana yahu? "Ruhuma dokundu iltifatın ancak, ne midesizsin arkadaş! Normal olmadığın oldukça belli de, bu kadar olmamalı... Neyse, bir dahaki sefere de tavuklu yaparım o zaman omleti, madem sevdin. Protein önemli tabii."

Hazırlanmaya başladı ev sahibem, ama vakit daha çok erken? "Antrenman önemli tabii, dur ben de giyineyim, birlikte yaparız!" Diye heves etmiştim ki, kaçmam gerektiğini söyledi, dokunsam altına bırakacak korkulu bir ifade ile. Orada dur bakalım genç bayan. "Erkek adam kaçmaz, sorun ne?" demeye kalmadan, kapı, kapı olduğuna isyan edecek bir şekilde açıldı. Hah, evde fuhuş var diye şikayet edildik ve basıldık, görüyor musunuz sayın seyirciler? Şimdi beni ve bu çatlak hatunu tutuklayıp götürecekler, bütün köye rezil edecekler, Nishi yüzüme tükürüp içindeki umudu kaybedecek, kötü yola düşecek, zindanlarda tecavüze uğrayacağım, VAY BAŞIMA GELENLER! İçimde çığlıklar atıyorum.

O da nesi? Tam karşıda, toparlak suratlı bir velet duruyor.Bir tane. Şaka gibi. "Bu mu lan polis?! Sasdfhgds!!" diye tükürükler saça saça gülmeye başlamıştım ki, velet yakama yapışmasın mı? Bu kızın evinde ne mi arıyorum? Kalacak yer arıyorum, huzur arıyorum, yuva arıyorum kardeş. Seni aramadığım kesin, bir de şu kız olmasa hatta, tadından yenmeyecek. "K-kardeş, ev sahibi, o-oda, kiralık falan, y-yanlış anladın sen sanki?" Yok, dinlemiyor mendebur, aldı beni bir güzel cama sürükledi iyi mi? Orada dur bakalım genç adam.

"Tekme attım ulan! Vurdum kafasına! Sana ne oluyor?! AVUKATI MISIN ULAN, ALAYINIZ GELSE TIRTSINIZ GÖZÜMDE BE!" Diye böğürerek, boynumu yakalayan ellerini tutacaktım. Akrobatikliğimi kullanarak, bacaklarımı boynuna dolayacak, ellerini tutmak için kullandığım ellerimi serbest bırakarak, iki yandan kulaklarına tokat atacaktım var gücümle. Acı sayesinde boynumu bırakırsa, bacaklarımı çözüp göğsüne tekme atarak kendimden uzaklaştıracağım.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Out: Tüm kararlar sondur, değiştirilmez. Okuma/anlama hataları dışında gelecek olan itirazlar kabul edilmeyecektir.

Kiyo:
Gözü dönmüş Mao seni cama doğru götürüyor, popon cam kenarına değdikten önce adamın boynundaki ellerini tutuyorsun. Ardından bacaklarını olabildiğince seri bir şekilde adamın boynuna atıyorsun, ellerini bir anda bırakıp adamın kulaklarına geçiriyorsun sert bir şekilde. Mao' nun afalladığını anlar anlamaz yere geri atlıyorsun ve göğsüne yeterince sert bir tekme geçiriyorsun. Afallayan çocuk, tezgaha çarpıyor sertçe.

Mao:
Karşındaki kısa komik çocuk Ueno' yu dövdüm dediğinde gözün dönüyor. Çocuk başta ellerini tutuyor ve beklemediğin bir şekilde aniden bacaklarını kaldırıp boynuna sarıyor. Hareketlerini takip edebiliyorsun, fakat birer saniye geriden. Gözlerinin takip edebileceğinden daha yüksek bir çeviklikle hareket ediyor. Sen boynuna dolanan bacaklardan kurtulmak için ellerini açmaya çalışırken Kiyo ellerini serbest bırakıyor, sen onu tutamadan kafanın iki yanında kulaklarına geçiriyor. Yaşadığın ses şoku yüzünden afallıyorsun, dengeni kaybedip bir adım geri atıyorsun. Kiyo bacaklarını açıp göğsüne bir tekme indiriyor hareketlerini takip edemediğin için kısa bir süreliğine nefesini kesiyor ve belin tezgaha vuruyor. Ayılman için bir kaç saniyeye ihtiyacın var. Bu arada, kulakların uğulduyor.

Dayandığın tezgah iki metre boyunda, 60 santim genişliğinde. Tezgahın üzerinde Ueno ile Kiyo' nun yeni yemek yediği boş tabaklar ve iki çift kirli, tahta çubuk duruyor. Mao' nun bacaklarının hemen arkasında alet edavat dolu bir dolap var, hemen yanında ise yine benzer şekilde çekmeceler. Tezgahın üstü bunların dışında boş ve temiz. Tezgahın sol ucu duvara dayalı, diğer ucu ise açıkta, açık ucu ile duvar arasında 1.5 metre var. Toplamda odanız 3.5 metre genişliğinde. Tezgaha arkası dönük olan 1.70 metrelik bir koltuk var, Ueno bu koltuğun yanından olanları izliyor.
Salonun kalanında büyük koltuk dışında iki adet küçük, tek kişilik koltuk var. Biri büyük koltuğun tam karşısında, hemen yanında, solunda koridor kapısı var. Diğer küçük koltuk ise büyük koltukla diğer küçük koltuğun ortasındaki boşluğa bakacak şekilde duvara dayalı. Onun yanında ise tuvalete açılan kapı var. Dış kapı dışında bütün kapılarınız kapalı.

RP sırası Ueno > Kiyo > Mao şeklinde.

Pasiflik sınırınız 24 saattir.

Kapalı konu

Out II: Mao ve Kiyo' nun şu an ilerleyen GM' li konuları zaten var. Normalde birden fazla GM' li konu isteğine tolere etmiyoruz fakat bu sefer böyle olsun. Aklınızda bulunsun, sadece bu seferlik.

[Ueno Riko]

Mao-chan hiddetli bir şekilde içeriye dalıp bücürük Shiomiya-san'ı cama dayadığında içimden nasıl küfürler ettiğimi anlatamam. Olayı kurtarmam ve iki oğlanın arasını yatıştırmam gerekiyordu. Mao-chan'ın ağlamaklı bir ifadeyle sorduğu soruyu kendi kendime bir daha sordum. Sabahtan beri sorduğum bir soruydu bu zaten. Bu çocuğun benim evimde ne işi var? "Hadi ama beyler, sakinleşin. Kaba kuvvetle çözmek zorunda değiliz olayları. Mao-chan, ufak bir yanlış anlaşılma var. Sizi tanıştırayım ben." Gülümse Riko, gülümse kızım. Evde masraf istemiyorum. Neyse genjutsuyla bunlara toplatırım pisliklerini. "Mao-chan bu bücür Shiomiya-san. Benim arkadaşım sayılır. Kendisinin ev konusunda sıkıntıları varmış ben de boştaki odamı ona kiraladım. Bir süreliğine." Ardından pencerede sinirli sinirli Mao-chan'a bakan Shiomiya-san'a döndüm. "Shiomiya-san, bu çocuk da benim şeyim..." Sevgilim? Yani yaşadıklarımızdan sonra öyle olduğumuzu düşünüyordum ben ama bu lafı Mao-chan'ın ağzından bir kez bile duyduğumu hatırlamıyorum. Boş boş gözlerle uzun bir süre düşündüm ve sonra lafı toparlamaya karar verdim. "O da Mao-chan işte!"

Elimi başıma götürdüm ve kurumuş kanı hissettim. Bu olayın büyük bir yanlışlık olduğunu açıklamak üzereydim ki Shiomiya-san öfkeyle bana tekme attığını söylemişti. Çok güzel. Teşekkür ederim Shiomiya-san, çok yardımcı oluyorsun gerçekten. Zaten bu lafların üstüne Shiomiya-san, Mao-chan'ın boynuna bacaklarını sarmış ve kulaklarına vurmuştu sevdiceğimin. "Mao-chan!" diye haykırmamla beraber Mao-chan bir anlığına sendelemişti. "Kesin şunu!" Sakin kalıp olayları yatıştırma politikam işe yaramayacaksa ben de öfkelenirim o zaman. Ben de öfkelenirsem dağıtırız ortalığı. "Shiomiya-san, şu saçmalığı devam ettirirsen kiranı iki katına çıkaracağım!" İki oğlan, dediklerimin hiçbirini dinlemez duyamaz halde hırslı hırslı solumaya devam ediyorlardı. Mao-chan'ın yüzünde canının yandığını belli eden bir ifade vardı. Buna rağmen göğsüne tekme atmıştı Mao-chan'ın. Hani attığı tekmenin şiddetini tahmin de edebiliyorum. Ben yine şanslıydım. Tekmeyi yedikten sonra bayılmıştım bu yüzden uyandıktan sonraki baş acısını yaşamıştım sadece. Kim bilir o tekmeyi ayık kalarak yemek ne kadar can yakıyordu. Zaten Mao-chan tekmeyi yedikten sonra, Shiomiya-san ile az önce kahvaltı ettiğimiz tezgaha sert bir şekilde çarpmıştı.

Yanına gidip iyi mi diye kontrol etmek istiyordum ama sanırım bu tarz kavgalarda araya girmek, yapılabilecek en kötü tercih olurdu. Kavga şiddetlenerek devam edecek gibi görünüyordu. Mutfaktaki kırılabilecek tabakları, bardakları düşündükçe de zihnimde kanlarla dolu bir oda canlanıyordu. Şu erkekleri hiç anlamıyorum. Anlamadan dinlemeden yumruk yumruğa girişmek nedir? Azıcık sakin olamaz mısınız? Üstelik böyle heyecanlı heyecanlı kavga etmek yorucu olmuyor mu? İnsan üşenir ya. Gerçi Mao-chan benim için endişelendiği ve belki de beni kıskandığı için bu kadar hiddetlenmişti. O yüzden birazcık da olsa mutluydum ne yalan söyleyeyim. Ama sırf bu yüzden yaralanmasını ve canının yanmasını istemem. Shiomiya-san için de geçerli bu. Tamam en başından beri kanlarımız hiç uyuşamamış olsa da kendimi onun yerine koyunca birazcık üzülmüştüm. Kiraladığın daireye biri dalıyor ve seni dövmeye başlıyor... Ne kötü! Bu yüzden en güzeli nedir biliyor musunuz? Zihinsel acı. Zihinsel yorgunluk. Fizikseli bastırabilecek ve bu kavgayı kansız bitirebilecek tek etmendi bu sanırım. Mao-chan, Shiomiya-san ikinizden de şimdiden özür dilerim. Çakralarıma yoğunlaştım, ellerimle yavaşça kafamın her iki yanını kavradım ve kendimi "Mugen Onsa" tekniğini uygulamaya hazırladım. Etkisi fazla azalmasın diye iki ya da üç çığlık atabilirdim sanırım.

[Shiomiya Kiyo]

Veledin tekmem ile, tam karşımızdaki tezgaha savrulmasını izledim ayaklarım yere basarken. Kimse popomu pat diye cam önüne oturtamaz! Hele karı kız meseleleri için, asla! Erkek meseleleri için de. Olmasın mesele falan işte. Boş işler bunlar. Bak, boş işler nelere yol açtı, hoşuna gitti mi? Bence gitmedi. Giderse bir problem vardır zaten. Neyse, kendi kafamı kendim karıştırmamalıyım böyle bir durumun ortasında. Adam bana yamuk yapmış, ben kendi kafamı yamultuyorum. Olmaz ki böyle. Yalnız güzel vurdum ha, biraz artistlik yaptım ama olsun, iyi geçirdim. Aferin bana!

O değil de, kim bu velet? Ya abisidir, ya yâri. Gerçi abisi olacağını sanmıyorum. Bu çocuk böyle... Nasıl desem, puşt gibi bir şey. Esmer tenli, toparlak yüzlü, tip tip bakıyor. Ueno-san ise... Eh, o da en az bu velet kadar çirki ancak karakteristik özellikleri oldukça farklı. Beyaz tenli, zayıf vücutlu, ince suratlı. Hem, veletten "Mao-chan" diye bahsetti. Kim abisine Mao-chan der, allasen? Belli ki aşk meşk meselesi, bak gene sevmediğim konular. Ben aşk meşk meselelerini, Nishi'yi kaplamadıkları sürece sevmem.

"Kiracıya böyle mi davranılır ulan! Ev diyorum, kira diyorum, yanlış anladın diyorum, dinlemiyorsun! Zaten bu hatun da manyak, kapıyı açmadı bana, kapıya tekme atayım derken buna attım! İYİ DE YAPMIŞIM!" Kışkırtmaya mı çalışıyorum? Hayır. Bir nevi sitem ediyorum diyebilirim. Bu ne yahu geldiğimden beri? Eve mi taşındım tiyatroya mı belli değil! Sakinleşeyim diyorum ama bıdı bıdı konuşmaya başlayan ev sahibem iyice sinirlerimi hoplattı. "Bacım bir sus sen de be! Hala kira diyorsun, kirası mı kalmış! SENİN KİRANIN DA SENİN DE, AHA BU MAHO-CHAN'İN DE, MUHTELİF YERLERİNİZE KIZGIN DEMİRİN SOĞUK TARAFI GİRSİN! GİRSİN DE KIZGIN TARAFINDAN TUTAMAYIP ÇIKARAMAYIN!" Oooooh, tutmayın beni! Nasıl rahatladım karı kız demeden sövünce. İyice gaza geldim iyi mi? Gaza gelmeseydim sakinleşip kavgayı sonlandırabilirdim sanırım ama yok ya, böyle eğlenceli, sanırım dalacağım ben bu puşta.

Dalma kararımdan Ueno-san'ın çığlığına kadar olan süre boyunca, yani o sırada Ueno yanımıza gelip gelmemeyi düşünürken;

Hızlıca veletin üstüne gidecek, bir bacak boyundan az kısa bir mesafe kalınca, baskın olan bacağım, yani sağ bacağımla soluma doğru yarım çember çizecek şekilde kafasına tekme atmaya çalışacağım. Olur da bacağım çocuk tarafından yakalanırsa, boştaki kollarımı kullanarak tutan koluna yumruk atacağım. Gerisini Tanrı bilir artık, sonumuz hayrolsun. Kız da ellerini başına koydu zaten, başı mı ağrıyo ne?

[Jinryu Mao]

"Kıza tekme atmış, evine girip bir de tekme atmış it!" derken kafayı yemişti bile Mao, çocuk yakasındaki ellerine dolanmış ve Mao daha ne olduğunu anlayamadan bacakomza yapmıştı bile. Mao, Riko sözünü bitirdikten sonra çocuğu aşağı salmayı planlarken bir anda çocuk ona orospu örümcek gibi sarılmıştı. Delikanlı ne olduğunu anlamadan, güdük Necmi ellerini ellerinden çekmiş ve kafasının iki yanına sertçe tokat atmıştı. İşlerin garipleşmesiyle bir anda kendine gelemeyen Mao, çıldırmış gibi bir yumruk sallamak için hallense de sadece hamleyi düşünmekle kalmış, çocuğun pencere eşiğinden aldığı güçle göğsüne çakmasıyla kendini geriye sendelerken bulmuştu. Beyinciğe hasarı yediğinden olsa gerek kendini toparlayamamış ve belini çarpmıştı tezgahın kenarına. "Özür dilerim Riko."; ağrı kolay geçmeyecek gibiydi. Mao'nun dayağı yediğinde hala çükünün derdinde olması da "Geçmesin zaten derdine yanayım." dedirtmişti kendi kendine.

Kızın önünde dayak yiyordu, herif bildiğin kızın kafasına tekme geçirdiğini söylemiş ve bir de üstüne hala hem Mao'ya hem Riko'ya saydırıyordu. Riko kavga istemiyordu, ama artık biraz geç gibiydi.

Bücür piç kesinlikle kıvrak hamleler yapabiliyordu, Mao dövüşmek üstüne fazla düşünmese de beline yediği darbede hoşuna giden tek bir şey vardı; o da iyi bir kavga özlemi! Özellikle kızların önünde olduğunda, özellikle de karşıdaki kişi kızlardan birine laf attıysa Mao'nun hoşuna giderdi o kavga. Ha yenilmek de vardı elbette, yenildiğinde kızların ona gösterdiği ilgiyi de yanında getiriyordu.

Öfkenin yerini eğlence almıştı ki Riko dayanamayıp bir kız çığlığı basmıştı. Ya da Mao o yarım saniyelik dilimde onun bir kız çığlığı olduğunu düşünmüştü. Yine de çığlığı duyunca daha da gaza gelen gencin kulağındaki uğultu geçmemiş olsa da Riko'nun çığlığı başlarken darbenin sarsıntısını atlatmış ve karşısındaki düşmana daha çok odaklanmak için fırsat kollamıştı. Ne fırsat kollama ama, gözlerini bücüre diktiğinde bücür çoktan ona doğru atılmak için harekete geçmişti bile. "En iyi savaşçı sinirli olmayandır.", eğitimini aldığında ona öğretilen şey buydu; Mao da dövüşürken sakinliğini korumaya çalışarak rakibin hareketlerini okumaya çalıştı, aralarındaki mesafe rakibinin yumruğa gelmesi için fazlaydı. En azından Mao'nun geçmekte olduğu karşı atağa göre çok az zamanı vardı, bücür tekme savuracaktı. Hangi ayak? Düşünmeye vakit kalmamıştı, Riko'nun çığlığı Mao'nun beynini yorarken genç adam düşünmeyi bıraktı ve kamburlaşıp sağ ayağının tabanını tezgahın alt kısmına dayadı ve iki bacağının tüm kaslarından güç alarak kendini rakibine doğru atmaya hazırladı, bu sayede önde giden sağ yumruğu rakibinin torsosunda herhangi bir yere delikanlının o durumdan çıkarabileceği en hızlı darbeyle vuracaktı. Rakibine doğru kendini attığı anda istemsizce bağırmıştı kükrer gibi, bağırmak sert hamleler savururken işe yarardı; Konketsu öyle söylemişti, elbette bir açıklaması olmalıydı. Yumruğu isabet eder de eskiden attığı her dayaktaki gibi rakibini sendeletirse, fırsat bulduğu anda ilk yumruğu aşağıdan gelen bir aparkatla desteklerdi Mao. Ondan sonra ne yapacağını düşünmemişti, zira zaten kafa karışıklığının üstüne eklenen bu aşırı derecede kafa yoran çığlık varken dövüşe bile zor odaklıyordu kendini.

[GM - Naruto]

Mao tezgaha yapıştıktan sonra kendine gelebilmesi için en az 5 saniyeye ihtiyacı var. Bakalım bu 5 saniye içinde neler oluyor.

İlk bir buçuk saniyede Kiyo Mao'ya doğru hamle yapıyor ve aralarındaki mesafeyi kapatıyor. Bu sırada Ueno, kafasını ellerinin arasına alıyor ve tekniğe hazırlanıyor. İki buçuk olduğunda Kiyo atacağı tekme için bacağına momentumu kazandırıyor ve bacağını salıveriyor. Bu arada Mao yapacağı şeyleri kafasında oturtup hazırlanmaya başlayacak. Kiyo' nun bacağı havada dönerken Ueno çığlığını atmaya başlıyor. Çığlığın etkisi, olması gerekenden kat kat daha fazla, kapalı ve dar bir alandasınız, bu da sizi normalden daha fazla etkileyeceği anlamına geliyor. Kiyo çığlığın etkisi ile bir anda afallıyor, vücudunun kontrolünü kaybediyor fakat zaten momentumunu çoktan kazanmış olan tekmeyi durdurmaya yetmiyor. Mao' dabu sırada çığlıktan tekrar afalladığı için, kafasındakileri gerçekleştiremiyor. Tekme, Mao' nun suratına iniyor ve darbeyle Mao kendini yerde buluyor. Kiyo' nun durumu da ondan farklı değil, kontrolü kaybetmesi ile o da kendini yerde buluyor. Kiyo ile Mao yerde, aralarında yaklaşık olarak 70 santim var. Mao, hem tekme, hem çığlık yediği için 3 saniye önceki afallamış halinden çok daha kötü. İkinizde beyniniz patlayacakmış gibi hissediyorsunuz, Mao, mesafe olarak Ueno' ya daha yakın olduğundan, çığlığı daha fazla hissediyor, yani durumu en kötü o.

Siz yere düştükten sonra toparlanmanız için, Kiyo' nun en az 4 saniyeye ihtiyacı var, Mao' nun ise tekme ve çığlık karışımından 7. Kiyo kendine gelmeye başladığını hissettiği an, Ueno ikinci çığlığını atıyor. Birincisi kadar etkili değildi belki, fakat bu afallama sürenizi uzatıyor. Ueno kendini alamayıp üçüncü çığlığını atıyor. Son çığlığı harcadığı diğerleri yüzünden daha etkisiz oluyor, Kiyo ve Mao' nun afallama süresini uzatmak yerine, daha çok onları yoruyor.

Ueno üçüncü çığlığını attıktan sonra Kiyo kendinden doğrulacak gücü buluyor. Doğruluyor fakat hala afallamış halde. Mao, Kiyo' dan bir kaç saniye sonra kendine gelmeye başlıyor fakat yerde debelenmekten daha fazlasını yapamıyor. Ueno sesssizleşiyor, hala salonun ortasında.

Ueno > Kiyo > Mao şeklinde alalım.

[Ueno Riko]

Gözlerimi açtığımda karşılaştığım manzara çok garipti. Oğlanların ikisi de yerde iki seksen uzanıyorlardı. Çığlık attığım sırada Shiomiya-san'ın Mao-chan'ıma doğru sağlam bir tekme savurduğunu görmüştüm. Ama çığlığım onu engellemekte geç kalmıştı. Shiomiya-san yere serilmeden önce Mao-chan'ımın suratına vurup yere yığmıştı onu. Ama önümdeki manzaraya baktıkça da ufaktan zevk alıyorum hani. Düşünsenize, çığlık atıyorsunuz ve insanları yere seriyorsunuz. Çok havalı değil mi ama? Güçlü yumruklardan daha iyi bence. Esas sorun şu ki, kavgayı durdurmuş veya bitirmiş durumda değildim. Zira oğlanlardan Shiomiya-san kendine gelmeye başlamıştı. Ben de üç kere çığlık atmıştım ve olanları seyretmeye koyulmuştum. Shiomiya-san şaşkoloz bir tiple doğruluyordu. Mao-chan da kendine gelmişti ama tavada dans eden hamsiler gibi debelenip duruyordu sadece. Onun bu halini görünce üzerine atlayıp bağrıma basasım geldi ama kendimi tuttum. Durdurmam gereken bir Shiomiya-san var.

"Ne sövdün be bacak kadar boyunla. NE SÖVDÜN BE!" Shiomiya-san'ın kendisine gelmesine fırsat vermeden bir şekilde etkisiz hale getirmem getirmem gerekiyor onu. Ayrıca Mao-chan'ımın canını yaktığı için de intikam almak istiyorum ondan. Tamam bu biraz benim suçum da olabilir ama işlerin bu boyuta geleceğini nereden tahmin edebilirdim ki? Kaba kuvvet konusunda yapabileceğim pek bir şey yok. En fazla, Shiomiya-san'ı bir süre daha afallatıp Mao-chan'a vakit kazandırabilirim. Pekala o halde şöyle yapacağım. Henüz kendine tam olarak gelememiş Shiomiya-san'ın yanına gidecek, ellerimle suratını tutup kendime çevirecek ve "Rakumei no Jutsu" uygulayacağım. Shiomiya-san'ın genjutsu tekniklerine karşı bir zayıflığı olduğunu biliyorum. Ayrıca bu tekniği uygularken sert bir şekilde "Kes şunu! Mao-chan'ın canını yakan insanların başına iyi şeyler gelmediğini biliyor olman gerekiyordu." diyeceğim. Sadece birkaç saniye daha. Shiomiya-san biraz korksa ve bir süre daha kendine gelemese belki o sırada Mao-chan toparlanabilir. Umarım işe yarar. Tanrım, lütfen yarasın!