Sevginin Doğuşu

[Izumi Katsuo]

Sonunda varmıştı o topraklara. O insanın en son görüldüğü, duyulduğu, varlığıyla titrediği topraklara ayak basıyordu. Buraya gelirken attığı her bir adım sabırsızlık doluydu. Elinden geldiğince hızlı gelmeye çalışsa da 3 güne anca varmıştı. Arkasında kocaman bir yalan bırakmıştı. İntikamını alabilmek için güzel bir yalanla ayrılmıştı köyden. Yani ufak bir işini daha sona erdirmişti. Fakat söylediği şeyin bir yalan olmadığını düşünüyordu. Aklında çoktan buna bir kılıf uydurmuştu. İçi rahattı. Şimdiyse amacına ulaşmak için kendini odaklayabilirdi. Burada o kızı bulmak bir hayli zor olacaktı. İnsanların ondan korktuğuna ve dedikoduların çoktan etrafta dolaşmaya başladığını düşünüyordu. Belki de çalacağı ilk kapıda karşısına çıkacaktı. Biraz uçuk bir hayaldi. Gerçekleşmesi bir hayli imkansızdı. Yine de inanmak istiyordu. Tıpkı diğer imkansız hayalleri gibi buna da inanmak istiyordu. Olup olmayacağı önemli değildi. Buna inanmak bile ona zevk veriyordu. Ne de olsa artık aynı topraklara ayak basıyorlardı. Onu bulmak ne kadar zor olabilirdi ki?

Tanrı bir seçim yapar mıydı? Her şeyi bilen, duyan ve gören o değil miydi zaten. Bir seçim yapması gerekirse seçtiği şey muhakkak doğru olmalıydı. Yani yanlış bir seçim yapması beklenemezdi. Tabi bunlar kusursuz bir tanrıdan beklenebilecek şeylerdi. Katsuo ise şuan bir tanrı parçası, ufak bir tanrıcıktı. Bu yüzden evlerden herhangi birini seçmesi yetecekti. Zaten tanrısal güçleri ona gizliden gizliye bir yol göstermeliydi. Çaldığı kapıyı açacak kişi çok şanslı olmalıydı. Çünkü kapıdaki bir tanrı misafiri değil, tanrının ta kendisi olacaktı. Bu şerefi bir insana bahşetmek için sabırsızlanıyordu. Bu yüzden aklından bir sayı tuttu. Bu sayı 3 idi. Üçüncü eve girecek ve kapıyı açan insana "Buraya Kusagakure'den geldim ve kalacak bir yer arıyorum." diyecekti. Başka bir şey demesine gerek yoktu.

[GM - Naruto]

Hangi eve gideceğine karar verdikten sonra, gözlerinle üçüncü evi hedefliyor ve oraya doğru ilerliyorsun. Kapıyı çalmanın ardından ise birkaç saniye geçiyor ve yaşlı bir kadın kapıyı açıyor. Tahmini olarak 80 yaşında olan, teni buruş buruş, beli bükülmüş ve kalan son saç telleri de beyazlamış olan kadın kafasını kaldırıp sana baktığı anda, sen niyetini ortaya koyuyorsun. Söylediğin cümleye karşılık kadın “Bekle.” diyor sana, senin kim olduğunu umursamadan, emredici bir ses tonuyla. Bunun ardından kapıyı suratına kapatıyor ve yirmi saniye kadar sonra tekrar açılıyor. Bu kez karşına 15 yaşlarında, esmer tenli, siyah saçlı bir çocuk çıkıyor. Çocuğun ifadesiz suratına baktığın anda, çocuk sana “Yiyecek pek bir şeyimiz yok, açsan başka kapıya git.” diyor sana. Sesi az önceki yaşlı kadın kadar emir dolu olmasa da nazik olduğu da söylenemez. Fakat çocuk “Ama dinlenmek istiyorsan, boş bir odamız var.” diyerek az önceki emir kipli cümlesini biraz yumuşatıyor.

[Izumi Katsuo]

Yaşlanmak her insanın kaderinde var mıydı, diye sordu kendine. O da yaşlanacaktı. Hatta yaşlanıyordu. Bedenine hakim olamıyordu. Hücreleri her geçen saniye ölüyordu. Ölüme attığı adımların farkına ilk defa o zaman varmıştı. O bir tanrı olacaksa muhakkak ölümsüz olmalıydı. Ölümle aynı cümleye bile koyulamayan o varlık. Fakat o da acizdi. Buna hakim olamıyordu. Ölüme hakim olamıyordu. Bunu fark ettiği için kendini suçlu hissediyordu. Bunun zamanı değildi. O acınası duygularının zihnini ele geçirmesine izin veremezdi. Ailesinin ona bıraktığı o aşağılık duygulara boyun eğmeyecekti. Zihnini temizlemek için kadının sözlerine odaklandı. Ona emredilmişti. Evet, bir tanrıya kimse emredemezdi. Bu yüzden hemen düşüncelerini buna odaklamaya başladı. Yaşlılık... Yaşlı bir insanın hayatının bir önemi yoktu. Karşısındaki insanın zihninin bir hayli büyük bir kısmı neredeyse yok olmuştu. Bu yüzden onu suçlayamazdı. O zaten bir ölüydü. Söylediklerinin ve söyleyeceklerinin bir değeri yoktu onun için. Duyduklarına pek ilgi göstermedi. Sadece kadının söylediğini yaptı ve beklemeye başladı. Böylece az önce esir olduğu düşüncelerden de ırak kalmıştı. Belki bunu bir başka zaman düşünebilirdi. Şuan sadece ona odaklanmalıydı. O kızı bulmak için elinden geleni ardına koymamalıydı.

Yaşlı kadın gittikten sonra karşısına ufak bir kız çıkmıştı. Az önce yaşadığı travmanın etkisini biraz azaltmıştı bu. Çünkü o anda bir şeyin farkına varmıştı. Bu kızla aralarında pek bir yaş farkı yoktu. Bu da yaşayacak daha çok şeyi olduğunu gösteriyordu. Kendisine söylenenlere cevap vermek için düşüncelerine biraz ara vermişti. Yemek... Acıktığını düşünüyordu. Bu yüzden yemeğe ihtiyacı vardı. Yine de hiçbir şey söylemeden kızın yanından geçip içeriye girecekti. Burada kalmaya karar vermişti. Evi şöyle bir inceledikten sonra kıza dönüp "Yiyecek alacak bir yerler olmalı. Gidip al." dedikten sonra cebinden yeterli bir miktar parayı kıza uzatacaktı. Bir tanrı yardımsever ve bonkör olmalıydı. Katsuo ise şuan bu özelliğini gösteriyordu.

Out: Para sistemi biraz değişik olduğu için kıza ne kadar para verdiğimi söyleyemedim. Artık siz bir ayar çekersiniz.

[GM - Naruto]

Kızın yanından geçip eve girerken, sadece bir saniyelik bir süre zarfında kız ile göz göze geliyorsun. O anda kızın şaşkın bakışlarına aldırmadan evin içine giriyorsun ve bakışlarını etrafa yönlendiriyorsun. Girdiğin evin şu an için küçük hol kısmında bulunuyorsun. Bu hol, epey dar bir yapıya sahip. O kadar ki, tek kolunu yana açıp hareket etmen mümkün değil. Holün sağında, solunda ve tam karşısında birer kapı bulunuyor. Sağ ve soldaki kapılar yarı yarıya açıkken, holün sonundaki kapı kapalı görünüyor. Evin içinin pek iyi olduğu söylenemez, zira duvarlarda kalkıp sıvalar görüyorsun rahatça ve içeride kötü bir koku var. Küf kokusunu andıran bu kokuya başlarda tahammül etmek zor gelse de birkaç dakika sonunda burnun bu kokuya alışıyor. Kapılardan şöyle bir içeri bakma isteği hissediyorsun ve ilk olarak soluna gelen kapıdan kafanı hafifçe uzatıyorsun.

Bu baktığın oda ufak bir mutfak. Kötü ve ufak bir tezgah, küçük bir musluk ve lavabosu, ufak bir buzdolabı ve hepsi bu. Duvarın üst kısımlarında kapakları kırık raflar bulunuyor ve bu rafların içinde de birkaç tane tabak, bardak, çatal, kaşık, vs. bulunuyor. Yani sadece mutfak bile sefaleti anlatmaya yetiyor. Bu iç açıcı(!) görüntünün ardından kafanı bu defa sağındaki odaya çeviriyorsun. Burada ise, yere U şeklinde serilmiş minderler görüyorsun. Pek rahat olmadığı belli olan minderlerin üstünde ise yaşlı kadının yatıyor olduğunu görüyorsun. Ancak oturmak için epey bir alan da bırakmış halde kadın. Odanın tam ortasında, kenarları tiftiklenmiş, üzerinde birkaç tane yanık lekesi ve tam ortasında da muhtemelen haşerelerin yemesi sonucu oluşmuş bir delik bulunan halıyı görüyorsun. Tüm bunların ardından ise kıza dönüyor ve bir şeyler almasını söyleyerek ona para veriyorsun. Kız ise “Bu saatte sana pahalıya patlar.” diyerek paranı alıyor ve evden ayrılıyor. Sen evde yaşlı kadınla yalnız başına kalıp beklemeye koyuluyorsun. Açlığın ve yorgunluğun ise tavan yapmış durumda.

Kapalı konu

Yeni Alım Gücün: 4 - Orta Düşük Gelirli/8

[Izumi Katsuo]

Bir saray, uşaklar ve lüks bir yaşam krallara layıktı. Onlar hayatın zorluklarını tatmaktan aciz, zavallı insanlardan başka bir şey değildi Katsuo'nun gözünde. Onun böyle bir hayata ihtiyacı yoktu. Çünkü o bir kral veya soylu değildi. Asla böyle bir şeyi olmayı arzulamamıştı. O hep tanrı olmak istemişti ve yolunu buna göre çizmişti. Şimdiyse bulunduğu evi yadırgayacak düşüncelere sahip değildi. Düşüncelerine göre yoksulluğu yüzünden bir insanın aşağılanması söz konusu olamazdı. Bu yüzden burayı sadece yorgunluğunu dindirecek bir durak olarak görüyordu. Yine de evde kalan insanlara yardım etmek istiyordu. İnsanları böyle bir yoksulluktan sadece ve sadece tanrı kurtarabilirdi. Elinde pek bir çarenin olmadığını biliyordu. Fakat günü geldiğinde buradaki insanları yoksulluktan kurtaracağına kendine söz verdi. Kendi yaşamı abartılacak derecede mükemmel değildi. Bu yüzden şimdilik yardım edemiyordu fakat günü geldiğinde en azından şuan yaşadığı hayatı onlara da tattırmayı istiyordu. Mesela kız gayet masum gibiydi. Böyle bir hayatı hak etmiyordu. Bunu gözlerinden anlayabiliyordu.

Çocuğu beklemeye koyulurken yaşlı kadının yanına oturmuştu. Bilgi edinmek için belki de en makul şansı ele geçirmişti. Kadının uyumadığını umarak "Hey! Aiga Miura hakkında ne biliyorsan hemen anlat." diye seslenecekti. Karşısındaki her ne kadar yaşlı bir bayan olsa da sanki onun üstüymüş gibi davranmaya devam edecekti. Saygı ve hürmeti o göstermezdi. Sadece ve sadece kendine gösterilmesini beklerdi. Kadının bir şeyleri bilmesini umuyordu. Moruk bilmese bile genç kız muhakkak biliyor olmalıydı. Onun gibi biri bu köyün minik haberci faresi gibi bir şey olmalıydı. Bu yüzden içi rahattı. Uyumadan önce muhakkak Aiga Miura hakkında bilgi edinmiş olacaktı. Tabi bundan önce karnını doyurması gerekiyordu. Belki de kızla birlikte yemek yerken bu konuyu açabilirdi. Ama önce moruğun bir şeyler bilip bilmemesi daha önemli bir konuydu.

[GM - Naruto]

Gecenin karanlığında bir şeyler bulmasını umarak, hatta daha da ileri gidip bilerek yaşlı kadının bulunduğu odaya kuruluyorsun. İçinde Aiga Miura ile ilgili bilgi alma arzusu volkanik bir tavır gösterirken, yanıbaşında yatmakta olan yaşlı kadına emri veriyorsun. Ancak kadın yaşlı inlemesi olarak tasvir edilebilecek birkaç ses çıkarmaktan öteye geçmiyor. Sen, tam da senden beklenileceği gibi, sesindeki tonu bir kademe arttırıp tekrar sorunu yönelttiğinde, yaşlı kadın yerinden doğruluyor ve ardından “O orospu kim bilmiyorum, bileni de sikeyim, bilmeyeni de sikeyim!” diyor senin sesinden daha baskın bir şekilde. Hemen ardından ise “Bir huzur verin şu götü sikli dünyada! Rahat bırakın da geberip gidelim!” diyor yerinden hafifçe doğrulmaya başladığında. Kadının verdiği cevaplar seni tatmin etmiyor, ancak içindeki bilme arzusu da henüz geçmiş değil. Bu yüzden kadına karşı takınacağın tavır tamamen senin elinde.

[Izumi Katsuo]

Bir tanrı düşünün. Dünya üzerinde hiçbir mucizesi olmayan. Tamamen aciz. Her insan tanrıya erişemeyeceğini sanır fakat bu tanrı farklı. Bu tanrıyı erişmek bir yana, ezip geçen binlerce kişi var. Fakat yine de bu adam kendine tanrı diyor. Hem de hiçbir özelliği olmadan! Kendini herkesten üstün görüyor. Belki de haklı. Onun egosuna erişebilecek kimse yok. Bu adamın belki de duyguları bile yok. Peşinde koşturduğu kıza sevgi duyduğu için bu yolda olduğunu söylüyor. Belki de kendini söylediği bir yalana inandırmıştır. Çünkü bu adamın duyguları yok. Sadece nefreti ve öfkesi var. Diğer bütün duygulardan yoksun. Hepsini denizin içinde boğmuş, ölüme terk etmiş. Tekrar geri getirilmesi eminim onun yapabileceği en büyük mucize olurdu. Ne de olsa ölü bir şeyi diriltmek biraz zordur. Yanlış mıyım? Tabi yaşadıkları dünyada işler biraz farklı. Yaptıkları teknikler bile birer mucize olarak nitelendirilebilir.

Şimdi bu konuları konuşmanın sırası değil. Belki başka bir an gelebiliriz. Şimdi daha büyük bir konu var. Katsuo nefretini ve öfkesini elinde tutar. Zihninin derinliklerindeki denizi beli biraz geçer. Elinde tuttuğu duyguları kurtarabildiği iki duygudan ibarettir. Onları da sürekli suda tutar. İstediği zaman çıkartır ve hayata geri döndürür. Ne de olsa bir insanın iki eli vardır. Bu da sadece iki duyguya sahip çıkabileceği anlamına gelir. Bu sefer iki elini birden havaya kaldırmıştı. Nefretini ve öfkesini sudan çıkartarak gerçek hayata geri döndürmüştü. Yüzünde şeytani bir gülümsemeyle yaşlı kadına çevirmişti bakışlarını.

Yaşam ve ölüm tanrının elindeydi. Katsuo karşısındaki kadını terbiye etmek istiyordu. Yaşamı veya ölümü seçmek kadının elindeydi. Tanrı hala bu imkanı ona sunarak hoşgörü ve iyi niyetini ortaya koyuyordu. Durduğu yerden ani bir hamleyle kadının üstüne fırlayacaktı. Ağzından dökülen kelimeler kendisine olmayabilirdi fakat sevdiği insana böylesine şeylerin söylenmesini hiç ama hiç hoş karşılayamazdı. İlerisi hakkında şüpheleri vardı. Yemek almak için yolladığı kız için kötü olabilirdi. Fakat zaten yaşlı kadın yaşamak istemiyordu. Hem çoktan harekete geçmişti. Artık bunun bir dönüşü yoktu. Bu kadın burada tanrıyla tanışacaktı.

Kadının yanına vardıktan sonra saçlarından tutup kafasını öne eğecekti. Bu sırada çantasından çıkaracağı kunaiyi yaşlı kadının boğazına doğru doğrultacak ve "Orospu mu? OROSPU MU? Benim karşımda böyle konuşamazsın. Hele ki onun hakkında... ASLA!" diye bağıracaktı kadına. "Şimdi sana ne olacağını anlatayım. Yaşamı mı seçiyorsun yoksa ölümü mü? Hepsi senin elinde." Kadının orada oturup ölümü beklemesini acizlik olarak görüyordu. Çünkü oturduğu yerden ölüm gayet hoş ve makul bir çözüm gibi geliyordu ona. Fakat ölüme bu kadar yaklaştığında da aynı cevabı verip vermeyeceğini merak ediyordu. Bir sonraki hareketi kadının söyleyecekleriyle doğru orantılı olacaktı. Ölmek istiyorsa tereddüt bile etmeden kadının boğazını kesecekti. Yaşamak istiyorsa... Pozisyonunu hiç bozmayacak ve konuşmaya devam edecekti.

[GM - Naruto]

Duyduğun cümleler karşısında yeni yeni doğrulmakta olan yaşlı kadına bir hışımla uzanıyorsun ve onu tam da istediğin gibi saçlarından kavrıyorsun. Yaşlı kadın, küçük ve duyulamayacak bir çığlık atıyor senin hareketine karşılık. Bu çığlıkta ise şaşkınlık seziyorsun ve bunu bilerek cümlelerini sarf ediyorsun. Kunainin soğukluğu ile kadın boğazı temas halindeyken, yaşlı kadının kıkırdaması seni şaşkınlığa uğratıyor. Shinobi tecrübelerine göre ölüm hiçbir zaman kıkırdanacak şekilde karşılanamaz gibi geliyor bir anlığına sana, ancak kadının bu tavrı, yeni yeni şeyler öğrenmeni de sağlıyor. Yaşlı kadın yerinden hiç kıpırdamazken “O elindeki ile beni öbür tarafa yollayabileceksen tereddüt etme. Daha fazla durmaya niyetim yok zaten.” diyor oldukça dingin bir şekilde. Bu cevap senin sıradaki hamlen için yeterli oluyor ve tıpkı kadının dediği gibi hiç tereddüt etmeden kunaini kadının boynuna sürüyorsun!

Kadının boğazından kanlar bir anda duvarlara kadar fışkırırken, kadın dizleri üstüne tamamen çöküyor. Zaten doğrulmak için dizlerinden güç almış bulunduğu için, bu çöküş onun boyunu çok da kısaltmıyor. Yaşlı kadının iki kolu da yana düşerken, hala vücudundan ayrılmayan ruhu adeta kadının yüzüne yansıyor. Rengi giderek beyazlaşan kadın, nefes almaya çalışır gibi dursa da, sadece boğuk bir ses çıkarmakla yetiniyor. Hiç debelenmeden ve hiç korkmadan… Bir an her şeyin bitmesini beklerken, kadın yüz üstü yere düşüyor ve duvarlardaki yoğun kırmızı kan yeri boyamaya başlıyor. Tam bu esnada kadının bir şeyler dediğini duyar gibi oluyorsun. Bu fısıltının Miura ile ilgili olabileceğini düşünerek kafanı ölmekte olan yaşlı kadının ağzına doğru yaklaştırıyorsun. Bu sırada kadının cümlesinin yarısını duyabiliyorsun. Yaşlı kadın “… peşimde… Teşekkürler.” diye fısıldıyor ve ruhu vücudundan tamamen ayrılıyor. Son duyduğun iki kelime ile üzerine garip bir hava çöküyor. Ayrıca burada kalmayı düşünürken, kadını öldürmüş olman seni zora sokabilecek durumda. Bir şeyler almaya yolladığın kızın ne zaman geleceğini bilmiyorsun ancak yaşlı kadının cansız bedeni ile karşılaştığı anda vereceği tepkileri tahmin edebiliyorsun.

[Izumi Katsuo]

Kadın tereddüt etmeden pis pis kıkırdamaya başlamıştı. Bunu beklemiyordu Katsuo. Diz çöküp af dilemesini beklemişti ilk başta. Kararından cayacağını düşünüp böyle bir harekete kalkışmıştı zaten. Eğer kadın gülmeseydi o sözlerine rağmen kararından vazgeçebilirdi. Ne yazık ki kadın gülmüştü. Bir tanrının tehdidine karşı sırtı dik bir şekilde küstahlık etmişti. Hayattan ne kadar nefret ettiğini gösteriyordu bu. Belki de kadını öldürerek en büyük iyiliği yapmıştı. Kadının ölümüyle çektiği ızdırap da son bulmuş olmalıydı. Kadının şimdi nerede olduğunu bilmiyordu. Belki de hiçlikte kaybolmuştu. Ama yine de huzur içinde olduğunu bilmesi bile yetiyordu ona. Onu öldüren normal birisi değildi. Bir günahkar, bir katil veya bir deli değildi. Onu öldüren bir tanrıydı! Katsuo onun cennete gitmesini ummamıştı, cennete gitmesini istemişti. Ne de olsa tanrının her dediği bir anda gerçekleşirdi. Sonucunu zaten bilemeyeceği bir şeyi isteyerek gerçekleşmiş gibi düşünüyordu. Böylece kendini bir tanrı olarak görmekten de vazgeçmemiş oluyordu.

Kadının ağzından dökülen son kelimelerin yürüdüğü yolda bir yardımı olabileceğini düşünüp hemen yanına çöktü. Biraz geç kalmıştı. Cümlenin sadece yarısını duymuştu. Fakat bunun işe yarayabileceğini düşünüyordu. Yemek almaya kız geri döndüğünde ona sorabilirdi. Sahi, o kıza ne diyecekti? Bir tanrı asla yalan söylemezdi. Yalanlar üzerinde kurulan her tahtın bir gün çökeceğine inanıyordu Katsuo. Bu yüzden kızı rahatlatacak şekilde doğruyu söylemesi gerekiyordu. Yaşlı kadının cansız bedenini ardında bırakarak odadan çıkacaktı. Üstünde kan lekesi olup olmadığına bir göz gezdirecek ve kızın gelmesini bekleyecekti. Kız kapıyı açıp eve girdiğinde "Sakın kıpırdama ve arkanı dön." diyecekti. Onu görmemesi için holün sonundaki kapalı kapının ardında saklanacaktı.

[GM - Naruto]

Yaşlı kadının kanın odanın zemininde hareket etmeye devam ederken, sen de yerinden tam olarak doğruluyor ve üstünü başını kontrol etmeye başlıyorsun. Kıyafetinin kunaiyi tutan kolunun olduğu kısımların dirsek hizasına kadar gelen bölgesinde kadının kanın olduğunu görüyorsun. Bunun dışında kıyafetinde bir leke görünmüyor. Kadının cesedini bu şekilde arkanda bırakırken, kız gelmeden önce holün sonundaki kapalı odaya doğru hareketleniyorsun. Kapının kolunu tutup kapıyı açmak istediğin sırada, kapının kilitli olduğunu anlıyorsun. Hemen ardından ise kapıyı kırma fikri geçiyor aklından. Tam bu esnada, evin kapısı hızla açılıyor ve kafanı çevirdiğin anda, elinde siyah bir poşet tutan kızı görüyorsun. Kız direk senin kanlı koluna bakışlarını dikiyor ve sen daha hiçbir şey söylemeye veya bir şey demeye fırsat bulamadan, ifadesiz bir suratla “Yaşlı kadını mı öldürdün?” diyor. Yüzünde en ufak bir üzüntü bulunmayan, bunun yerine tam bir boşluk olan kız birden kaşlarını çatıyor ve “Lanet olsun! Lanet olsun!” diyor tek ayağını yere vurmaya başlarken. Bu sırada elindeki poşeti de yere atıyor ve kız bu sefer bakışlarını sana çevirirken “Seni Shima şerefsizi mi gönderdi buraya?” diye soruyor sana. O anda kafan biraz karışıyor senin de. Kızın ifadelerine bakılırsa, yaşlı kadının ölmüş olmasına pek de üzülmüş gibi durmuyor. Hatta onun ölmüş olmasını öfke ile karşılıyor ve sana neden, niçin gibi sorulara yerine, bambaşka bir soru yöneltiyor. Şu an için nasıl bir kumpasın içinde olduğunu pek de anlayabilmiş değilsin ki zaten bu durum bilgin dahilinde sahip olduğun anlayışın epey ötesinde.