Burası neresi?

[Yukishiro Sasaki]

Ben konuşmaya başladığım sırada kızın dikkatini çekmişim gibi görünüyordu, pembe saçımla ilgileniyor gibi görünüyordu; ancak ben shinobi olarak düşünce ve fikirlerimi söylerken kaşlarını çatmıştı. Yabancı olmamdan tiksindiğini ve bu yüzden yanımda durmak istemediğini düşünürken kendi kendine bir soru sormuştu. Yine şaşırmıştım ve şaşkın bakışlarımla ona bakarken sert bir şekilde bana bakmaya başlamıştı. Söylediklerimi anlamıyordu ve anlamakta istemiyordu. Shinobi olarak yaşamak normal bir insandan çok daha farklıydı. Bizim görevlerimiz günlük şeyler yerine daha askeri şeylerdi. Ruhani tarafı da olan görevlerdi, insanlar canlarını kolay kolay ortaya koyamazdı bir amaçları olmalıydı gerçekten güçlenmek ve bir şeyler başarmak için. Buradan şikayet ettiğimi düşünmüştü, ailesinin shinobilerden uzak durması gerektiğini de söylemişti. Bu doğru bir karardı bir aile için, benimle bir daha görüşmemesi gerektiğini söylemişti.

Güleç yüzü bu andan sonra daha da bir sinirli havaya bürünmüştü, onu yolun ortasında tek başına bırakacağımı düşünmüştü; ancak ben bunun tam tersine beni bırakıp gidenin o olacağı düşüncesine odaklamıştım benliğimi. Bir kızı yemeğe davet edip sonra onu tek başına bırakmak gerçekten ayıp olacaktı ancak neredeyse hiç bir zaman sahip olamadığım o garip cesaretle bunu söylemiştim. Sinirli yüzünü benimkine yaklaştırmıştı, ilk defa bir kadınla bu kadar yakın mesafedeydim. Kala kalmıştım öylece. Hemen ardından bana sormuştu, ahmak mı küstah mı olduğumu. Bu soru karşısında şaşkınlığımı gizleyememiştim. Önce gözlerine sonra istemsizce kırmızı dudaklarına bakmıştım. Sonra gözlerinin içine bakarak "Çoğu zaman ahmak birisiyim ancak bir kadını tek başına bırakacak kadar küstah ve ahmak değilim." diyecektim. Sonrasında yüzümü hiç geri çekmeden "Aslında ilk defa bir kızla bir şeyler yemeye gidiyorum, tek başıma yaşadığım için yediğim şeyler genelde ucuz oluyor bildiğin bir yer varsa oraya gidebiliriz. Higuchi-chan." diyecek ve şaşkınlığımı bozup gülümseyecek ve tekrardan önüme dönecektim.

Yürürken kıza kendimi anlatmak istedim, uzun süredir birisiyle konuşmamıştım ve konuşmaya açtım karasız bir şekilde saçlarımla oynarken "Shinobileri anlamak aslında çok basit. Hepimiz köy için bir şeyler yapmak istiyoruz, tabi ikiye hatta üçe yarılıyoruz." derken oynadığım saç tutamını işaret ve baş parmağımın arasına sıkıştırıp üçe bölecektim "Bazılarımız yeteneklerini para için kullanır. Sahip olduğu şeyleri araç gibi görür. Bazılarının kendi ideal ve kompleksleri vardır, en iyi olmak ya da kendi bencil iradeleri. İnsanların acıyı tatması gibi ya da ideal dünyayı oluşturmak için düzeni yıkmak. Bense bunların dışındayım biraz daha, diğer insanları korumak için kendimi öne atmak beni mutlu ediyor. Bunu yapamayacak gücü olan insanların gücü ve aracı olmak bir çocuğu annesini kaybetmesi durumuna düşmemesini sağladığımı düşünüce yaptığım şeyi sevdiğim aklıma geliyor. Bundan mutlu oluyorum. Olduğum şeyden gerçekten mutlu oluyorum." deyip kızın yüzüne bakıp gülecektim "Kim birini koruyabildiği için mutlu olmaz ki?" diyecektim sonrasında geri önüme dönüp "Araştırdığım şey insanları koruduğum kimliğimle ilgili. Bu köyde huzurluca yaşayan insanları nasıl koruyabilecek bir otorite ve güce sahip oldu bu insanlar ve önceden yaşayanlarda eksik neydi?" dedikten sonra gök yüzünü seyrederek biraz soğuk bir şekilde "İshigakureli bir tüccarın oğluyum aslında. Köy dışında koruma o kadar kötüydü ki onlarca kez saldırıya uğradık ailemle. Sonundaysa onların ölümünü izledim. Kardeşim, annem, babam... Ben şanslıydım. Son anda kurtulmuştum, intikam almayı hiç istemedim. Yapabilecek gücüm olsa da bunu istemezdim. Onlar öldü... Geri getirebilecek bir jutsu da yok ne yazık ki... Şimdiyse tek yapabileceğim şey sahip olduklarımı korumak için çabalamak. Sana bir şey sorabilir miyim?" diyecek ve kıza dönüp "Belki biraz ahmak bir insanımdır heheheh" diyecek ve kızın gözlerinin içine bakacaktım bir gülümsemeyle.

[GM - Naruto]

Senin vermiş olduğun cevap Kaya’nın yüzündeki sinir ifadesini yok ediyor ve o eski, sana güzel gelen, sevimli haline dönüş yapıyor. Senin konuşmaların başladığında, seni adeta can kulağı ile dinliyor ve senin ara verdiğin noktalarda gözlerini önüne dikerek söylediklerini düşünüyor. Fakat yüz hali, onun bir cevap bulamadığını gösterir gibi sarkık duruyor. En sonunda ise ailenle ilgili durumu öğrendiğinde, küçük bir “Üzgünüm.” mırıltısı dökülüyor dudaklarından. Kendisine soru yöneltmek için müsaade istemenin ardından Kaya hafif bir gülümseme ile sana bakıyor ve “Sen kendinden bahsettin, sanırım sıra bende. Sonrasında sorunu elbette sorabilirsin.” diyor. Küçük kız birkaç nefes aldıktan sonra “Ailem sıradan insanlar. Babamın bir terzi dükkanı var ve annem de temizliklere yardım eder. Benden önce iki çocukları olmuş, ancak bir tanesi doğumda ölmüş. Diğeri ise ablam. Aslında o da senin gibi bir shinobi ve shinobileri anlayamamamın esas kaynağı da ablam. Oldukça güzel olmasına rağmen, zengin biri ile evlenebilme ihtimalini bir kenara bırakarak shinobi olmaya karar verdi. Paragöz olarak görülmek istemem, ancak rahat bir yaşam daha iyi geliyor bana. Ben de ileride eğitmen olman istiyorum. Shinobi olmayan çocuklara eğitim vermek ve onların daha iyi insanlar olmasını sağlamak istiyorum.” diyor hızlı hızlı. Aslında daha anlatacak çok şeyi varmış gibi duruyor ama olayları hızlıca özetleyip işi soruna bağlamak niyetinden gibi duruyor. Sonunda da “İstediğin yerde yemek yiyebiliriz, ucuz yemeklere ben de alışkınım. Veee… Sorunu sorabilirsin.” diyor hafif gülümsemesi ile.

[Yukishiro Sasaki]

Ben kızla geri konuşmaya başladığımda her ne kadar merak etmediğini söylese de söyleyeceklerimi merak ediyor gibi görünüyordu, beni can kulağıyla dinliyordu. Sinirli ifadesinin yerini yine eski gülen yüzü almıştı ve ara sıra ileriye bakıp kendi düşüncelerinde boğuluyor sonundaysa bozuluyordu. Ben ailemle ilgili şeyleri söylediğimdeyse cılız bir ses çıkmıştı. Sonrasında kendinden bahsetmeye başlamıştı, ben shinobi olmadan önce sahip olduğum aileme benzer bir ailesi vardı. Kendi içlerinde acıları olan güzel görünümlü bir aile gibiydi anlattıkları, bir kardeşi varmış ondan önce doğan ve bir tane de ölü kardeş. Bu durumda taziyelerini bildirmek ne kadar mantıklı bilimiyorum. Hiç tanımadığı ağabeyi veya ablasının ölümünü teselli etmek. Sonrasında ablasından bahsetmeye çalışmıştı kız shinobi olmanın ne demek olduğunu bilmiyordu. Belki anlatacak çok daha fazla hikayesi vardı, kesinlikle vardır ancak söylediklerini bitirmiş ve ucuz yemeklere alışık olduğunu söylemişti. Sonrasında da sorumu sorabileceğimi.

Kızın söylediklerini düşünüyordum bir yandan o konuşurken ancak bunların cevabını verdiğimi sanıyordum. Belki de aklındaki şeylerin hiç birisine cevap verememiştim. Kıza hafif bir baş eğmesiyle "Ölen kardeşin için üzgünüm..." diyecektim. Sonrasında kıza kızın gözlerine bakıp "Aslında hepimiz iyi yaşamak istiyoruz. Ben görevlere gitmek için hevesli birisi değilim nihayetinde. Ailemle, daha doğrusu üvey kardeşimle boş boş kağıt oynamayı da seviyorum. Belki shinobi olmak dışında ticaretle uğraşabilirdim. Belki de dansçı olurdum kim bilir." dedikten sonra gök yüzüne bakıp "Aslında parayı kazanırken hepimiz iyi yaşamak için bunu yapıyoruz. İnsan neden shinobi olmayı seçer, bilmiyorum. Ben neden seçtim, daha çocukken sadece güçlü olmak istiyordum ve bu yüzden seçtim ancak bu yaşımda yeni anlıyorum. Güçlü olmaktan ziyade iyi yaşamayı seviyorum, hem güçlü olup hemde kendi hayatımı kurmanın bir yolu vardı karşımda. Diğer insanları koruyarak, sevdiklerime güç vererek ilerlemek benim hayalim. Ablan shinobi olmayı seçti. Shinobi ne yapar? Görevin başarılı olması için gerekeni yapar. Bunu köyü korumak için yapar, kendi topraklarındaki insanlar zarar görmesin diye. Ablan bir yerde sizi korumak için yapıyor tüm bunları, sen nasıl ileride akademide eğitmen olmak istiyorsan. O çocukları eğitip ileride iyi bir yola girmelerini sağlamayı amaçlıyorsun. Bu güzel bir ideal, aslında iyi insanların hepsi sadece bir birinin yararına çalışıyor değil mi?" diyecek ve kıza gülümseyecektim.

Sonrasında kızla bir şeyler almak için maddi durumumun karşılayabileceği en pahalı yemekleri almak için bir restoran seçecektim. Ucuz yemeklere alışıktı ve benim de çok param yoktu; ancak en azından bir seferlikte olsa onu rutininin dışına çıkartabilirdim. Yolumu seçtikten sonra kıza dönüp "Aslında tam olarak bir soru değil. Sadece bir yabancı olmam beni insanların gözünde nasıl gösteriyor? Bir arkadaşımın gözünden bunu duymak isterim." diyecek ve kıza gülümseyecektim.

[GM - Naruto]

Uzun uzadıya Kaya’ya derdini anlatmaya çalışsan da, Kaya’nın bakışlarından ne sana katıldığını ne de katılmadığını anlayamıyorsun. Tüm konuşmaların onun gözünde havada kalmış gibi geliyor sana. Açıkçası bu durumda seni ufaktan rahatsız etmeye başlıyor. Sen derdini orta yere dökerken, sana anlamsız gözlerle bakılması giderek seni yıpratan bir duygu haline geliyor. Bunun üzerine de Kaya’nın soruna verdiği cevap seni ikinci kez hırpalayan kısım oluyor. Kaya “Soruna şu aşamada cevap vermem mümkün değil. Seninle yeni tanıştık ve seni sadece birkaç dakikadır tanıyorum. Ama az önceki beni ortada bırakman büyük bir eksi olarak hanende, bunu unutma.” diyor ve fakat, sanki söylediği şeyi seni kahredecekmiş gibi hissediyor olmalı ki, cümlesini tatlı bir gülümseme ile sonlandırıyor.

Yürüyüşünüz devam ederken, sen pahalı bir restoran seçiyorsun. Aklındaki bu yere ilerlemeniz kısa sürede sonlandığında, Kaya “Buraya gireceğimi sanma. Ne sana yük olmak ne de böyle bir yerden yemek yemek isterim. Az önce ikimizin de ucuz yemeklere alışkın olduğumuzu söylememiş miydik? Hadi gel, bildiğim harika bir ucuz yemek yapan yer var!” diyor. Son cümlesinde sesini o kadar kısıyor ki, sanki sana bir devlet sırrı veriyor gibi konuşuyor. Bu cümlelerinin üstüne eklediği bir tek göz kırpması ile de seni ikna edebileceğini düşünüyor. Tabi ikna olup olmamak tamamen senin elinde.

[Yukishiro Sasaki]

Kıza bir şeyler anlatıyordum ancak bunları anlıyor mu anlamıyor mu yada dediği gibi belki de anlamak istemiyordur. Sonuçta dediğim her şey havada kalmıştı biraz, yada çok fazla... Onun söylediklerini dinledikten sonra ve can kulağıyla bu şeylere yorum yapıyordum ancak görünüşe göre ben söyledikleri havada kalacak kadar önemli bir insanmışım. Ne de olsa yabancı birisiydim, benim ne düşündüğümü derinlemesine düşünmeye gerek duymuyordu eminim ki. Gerçekten güçlü olmadan da bunu denemeyecek insanlar. Benden korkmalılar mı, saygı mı duymalılar? Asıl aradığım şey buydu; ben neredeyim, burası neresi? Benim taktir mi yoksa korkutucu etiketlerini alacağım yer mi?

Yürümeye devam ederken beni rahatsız edecek ikinci kısım gelmişti, ben ona arkadaş gözüyle bakarken bir kaç dakikadır tanıdığı öylesine bir insan olarak görüyordu beni. İnsanları ortada bırakmazdım, genelde ortada bırakılan ben olurdum bu nedenle yine aynısı olacak diye kendimi ölesiye şartlamıştım. Kızın onu ortada bırakacağım düşüncesine kapılması hoşuma gitmişti, bu onun gitmek istemediği anlamına da gelmiyor muydu yoksa ben sadece kendimi inandırmak mı istiyordum bir şeylere? Umutlarını kaybetmek özgürlüktü, bunu unutmamalıydım... Yanlış anlaşılan kişi olacağım her zaman... Belki de kabul edilmeyeceğim hiç bir zaman..

Kızla yürürken pahalı restoranlardan birisini seçmiştim ancak Kaya buraya girmek istemiyordu. Burada yemek istemediğini söylemişti, bana yük olmak istemediğini de. İkimiz de alışıktık paramızın az olmasına ve sonrasında çok gizli bir şey söylüyor edasıyla bana bir yer olduğunu söylemişti. Sonrasında da gözlerinden birini kırpmıştı ve bu içten sözcüklerin karşısında duramazdım. Zaman geçiyordu benim bir acelem yoktu ancak kafamı toplamakta istiyordum, amacımı kaybetmiştim. Son olan olaylarda köyden birini öldürecek kadar ileriye gitmiştim, haklı mıyım haksız mıyım kendim dahi bilmiyorum. İnsanlara her zaman olduğum kişiyi gösteriyorum ancak gerçekte içimde sadece yerin altında küçük bir oda var. Sadece benim sığabileceğim kadar ancak pek çok şey daha,bir amaç için eskiye dönmek iyidir demişti üvey babam. Anlatmak istediği şey bu değildi belki de ancak ben artık eski tipimde bir insan değildim bu açıktı. Kızla birlikte yolda ilerlerken "Kaya-chan, akademidekinden büyük bir kütüphane var mı köyde, bir bilgin var mı?" diyecektim yüzüne bakarken bir gülümseme eşliğinde.

[GM - Naruto]

Kaya’nın ucuz yemek fikrine itiraz etmeden katılıyorsun ve bu sefer Kaya’nın önderliğinde bir şeyler yemek için ilerlemeye başlıyorsunuz. Bu esnada da sorunu Kaya’ya soruyorsun ancak kız sanki açlığından olsa gerek, silik bir yüz ifadesi ile “Şu an hiçbir şey hatırlayacak halde değilim.” diyor. Gözleri neredeyse çenesine kadar inen, dudaklarının kenarlar düşen kızın omuzları da yere kadar inerken ayaklarını sürüye sürüye yürümeye başlıyor. Bu durumu ufaktan seni güldürse de sanki yüzyıllardır aç biri gibi duran Kaya’nın halinden memnun olmadığı apaçık ortada.

Birkaç dakikalık yürümenin ardından Kaya’nın gözleri parlıyor ve sana, küçük tabureleri bulunan, sadece yemek pişirmek için bir tezgaha sahip, ufak bir büfe tarzı yeri işaret ederken “Yemek.” diyebiliyor sadece iştahla. Hemen ardından ise adımları birden hızlanıyor ve doğruca bir tabureye otururken, hızlıca yemek siparişini veriyor.

Yemek faslını hızlıca hallediyorsunuz. Kaya neredeyse nefessiz yediği yemeğin keyfini çıkarmaya başlarken, gözlerine ışık geri dönüyor. Yüzü yine o ilk tanıştığınızdaki sevimli ifadeye bürünürken, birden “Shintaro Uemitsu.” diyor. Sen ne olduğunu bile anlamamışken, “Daha büyük kütüphane var mı bilmiyorum ama Uemitsu-sama gayet bilgili bir adamdır. Biraz aksi olsa da, sorduğun her soruya cevap verebilecektir.” diyor kendinden bir hayli emin bir şekilde.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Artık pasiflik uyarısı vereyim, değil mi? İlk pasifliğinizi aldınız.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Pasiflik nedeniyle konu dondurulmuştur. Konuya tekrar devam etmek istediğinizde, tekrar GM başvurusunda bulunmanız gerekmektedir. Bu konu devam edip sonlanmadan yeni bir GM'li konu açamayacağınız gibi, yaptığınız pasiflik ve dondurulma durumları bu konunun sonunda alacağınız ödül miktarını etkileyecektir.