Hikari ve Ikegawa.

[Aoi Hikari]

"Önemsiz mi?"

İnsan canı önemliydi Hikari için. Özellikle günün anlam ve önemi tamamen bunun üzerine kuruluydu. Genç kız bu tür bir cevap istemiyordu. Aslında gerçekten cevabını bildiği bir soru sormuştu ona. Cevap gerektirmeyen bir soru. Bir shinobi bu tür davranışlarda bulunamazdı. Ne kadar gerçek ya da geçerli bir sebebi olsa da bir insan da böyle bir şey yapmamalıydı onun için. Bir şekilde bu adamın hayatına dokunması gerekiyordu. Tek başına başaramayacaktı. Onun için üzülmüştü. Aslında bakarsan herkes için üzülürdü. Ama şimdiye kadar hiç bir insan için böyle hissetmemişti. İnsanların işine karışmayı sevmez, her zaman uzaktan takip ederdi onları. Hayatlarına müdahale etmezdi onların hayatlarının içine burnunu sokmazdı. Ama içinde genç adama karşı bir yakınlık hissetti. Ama tam olarak ne olduğunun farkındaydı. Bir çok insan gibi yanılgıya düşmedi. Bu ne aşktı ne de romantik bir duygu. Sadece yardım etmek istiyordu. Ama karşısındakini tanımıyordu. Düşündü. Sadece bir defada karar verecekti. Yalnız hayatına geri dönebilirdi. Sadece annesiyle görüşürdü. Görevler dışında insan yüzü görmezdi. Antrenmanlarını yapar ve evinde oturup kitap okurdu. Belki de arada alışverişe çıkardı. Ya da bir kez olsun dış dünyaya karşı ördüğü duvarları aşar ve dışarı çıkardı. Bir arkadaş edinirdi. Ona yardım ederdi ve hayatında en azından bir şey başarmış olurdu. Belki o duvarlardan içeri girmesine izin vermezdi ama onunla ilgilenerek yardım etmiş olurdu. Başarısız girişimini telafi etmemesi için ona bir sebep verirdi. Hikari karar vermeliydi ve bunu tek seferde yapmalıydı.

Arkasını dönüp uzaklaşmasını izledi Ikegawa'nın. Bir adım. Hikari boşluğa bakıyordu kararını vermek için bütün beyni seferber olmuştu. Onu tanımıyordu. İki adım. Herkes bir şeylerden korkar. Korktuğu için başaramadı yaşamak için çırpındı demek ki bir umut var. Üç adım. Arkasından koşup koluna yapışıp gitme demek Hikari'nin yapacağı bir davranış değil. Ayrıca gayet yanlış anlaşılabilir bu durum. Dört adım. Onu korkutacağım. Ona bir şeyler kanıtlayacağım. Ve beşinci adım.

Hikari bütün hiddetiyle ve kararlılığıyla aniden önüne geçti Ikegawa'nın. Zaten bir vursam ikiye katlanacak, diye geçirdi içinden. Zarar vermek istemiyordu ama bir erkeğe erkek gibi davranmalıydı sonuçta kendi kurallarına göre. "Bir erkek gibi kavga et bir erkek gibi dayak ye." Shinobi olmaya karar verdiği gün ağzından çıkan kelimelerdi bunlar. Pes etmiş omuzları düşmüş ve bir kızdan daha güçsüz duruyordu Ikegawa. Ona göstermeliyim onun içindeki savaşçıyı çıkarmalıyım, dedi. Bütün bu durum sadece bir an sürdü. Ikegawa'yı yakasından yakaladığı gibi yere yapıştırdı. Çamura bastırıp tepesine çıktı.

"ÖNEMSİZ Mİ!? KENDİNDEN UTANMALISIN IKEGAWA. SENCE O BÖYLE OLSUN MU İSTERDİ!?"

Yakasından çekip Ikegawa'yı kendine yaklaştırdı. Hayatında ilk defa bu kadar yüksek sesle konuşmuştu. Artık gözyaşından eser yoktu. Kendini bir erkek gibi hissediyordu.

"BİR İBNE GİBİ PES Mİ EDECEKSİN!? NELER HİSSETTİĞİN KONUSUNDA SADECE FİKİR YÜRÜTEBİLİYORUM. AMA SENİ ANLAYAMIYORUM."

Sesi çatlamış ve incelmişti. Ikegawa'yı yere bıraktı sertçe. Ayağa dikildi. Önce bir öksürdü. Gözleri yaşarmaya başladı. Önce uzaklara baktı. Hala yalnızdılar.

"Beni bundan sonra dostun olarak bil. Eğer altından kalkamayacağın bir durum olursa yanında olacağım."

Mezar taşını işaret edip lafına devam etti. Ses tonu iyice sakinleşiyordu. Etkilemeyi başardığını umarak, gerçekten içten gelen şekilde söylüyordu. Ama kendi ağzından çıktığına inanamıyordu. Tek dileği bundan pişman olmamaktı.

"Olaylar olur. Bunu değiştiremezsin. Anlamalısın."

Lafını bitirdikten sonra sadece başında dikildi. Kalkması için yardım etmeyecekti ona.

[Hiroki Ikegawa]

Neler olup bittiğini anlayamadan kendisini kirli ve ıslak zeminle bir bulmuştu genç adam. Sırtında, bacaklarında, kafasında hissetmişti bütün soğukluğu. Titremeye vakit bulamadan kulaklarında genç kızın bağırışları yankılanmaya başlamıştı. Her ne kadar ani bir an olsa da, söylediği cümleleri, kelimeleri bir bir almış ve hepsine hak vermişti. Haksız değildi. Genç kızın ağzından çıkan her sözcüğü birebir düşünmüştü daha önce de. Ancak haksız olmaması bir şeyi değiştirmiyordu. Olaylar olurdu evet. Haklı ve haksız taraflar da olurdu. Bir şeyler yaşanırdı. Ama, değiştirilemeyecek şeyler değiştirilemezdi maalesef. Tepkisiz kalmıştı. Şaşırılacak bir seviyede güçlüydü genç kız. Ya da fazlasıyla fiziksel kayba uğramıştı kendisi. Düşündüğü şeylerin bunlar olmasına da inanamamıştı bir an. Genç kızın verdiği bu ani tepki, zihnindeki odağı yaşadığı olumsuzluklardan alıp, ana bağlayabilmişti bir şekilde. Belki de ihtiyacı olan şey biraz silkelenip kendine getirilmekti kim bilir.

Hiçbir zaman bir dost ya da yakın arkadaş edinmek gibi bir amacı olmamıştı. Kardeşi yetmişti ona her zaman. Onun gidişinin ardından ise, yalnızlığına alıştırmıştı kendini. Yeni insanlara bağlanmaktan korkuyordu. Hayatındaki değer verdiği insanların zarar görmesi, ya da bir şekilde ortadan kaybolmaları olabilecek en büyük etkileri bırakıyordu genç adam üzerinde. Genç kızın dostluk hakkındaki düşüncelerini önemseyememişti bu yüzden pek. Umursamamayı tercih etmişti. Kabullenmek ise yapmayı öğrendiği en güzel şeylerden biriydi onun için. Haklı olduğu kabul etmiş, karşı çıkmayı reddetmişti. Ancak, böylesine sert bir şekilde yere yığılmayı yedirememişti kendine. İçinde, anlamsızca bir rekabet hissi oluşmuştu. Bir karşılık verme ihtiyacı görüyordu kendinde. Bunu, ciddi yollardan yapmayacaktı ancak. Acı olayların, yaraların üzerine kısmen eğlence katarak ilerlerseniz, acınızı daha hoş şekillerde yaşayabilirsiniz bazen. Sahip olduğunuz bir olumsuzluk ile dalga geçmek, ya da sahip olduğunuz bir korkunun üzerine gidip onu yenmek gibi. Anın tadını çıkarmayı genel olarak seven bir insan için de, kaçırılmayacak fırsatlardan biriydi bulunduğu süreç.

Islak sırtını zeminden ayırarak oturur bir pozisyon aldı Ikegawa. Kıçından soğukluk direkt olarak karnına vurmayı başarmıştı. Midesi bulanmıştı genç adamın. Genç kız ise ayakta dikilmiş, yaptığından memnun bir şekilde beklemeye koyulmuştu. Aklından neler geçtiğini tahmin etse de, dengesiz bir kişiliğe sahip olduğunda karar kılmıştı. Neredeyse ağlayacaktı genç kız, sezebiliyordu bunu. Bir misafiri daha fazla üzmenin bir anlamı olmazdı ki şeklinde düşündü. Cümlelerine dikkat edecekti bundan sonra. Daha uygun tabirler kullanacak, gerginliği yükseltmemeye çalışacaktı. Elleri zeminle birleşikti. Gözleri genç kızı izliyordu, o somurtkan yüzünü. Düşündü bir an, eline baktı. Kızın yüzüne baktı. Gülümsedi. Çamurun içindeki avucunu sıkarak eline doldurdu bir miktar ve ani bir şekilde kızın yüzüne fırlattı. Bunu yaparken, uzun zamandır gerçek anlamda bir neşe hissettiğini fark etti içerisinde. Bir daha asla hissedemeyeceğini düşündüğü o duygunun ufak kıvılcımları belirdi göğsünde. Gözlerindeki boş ifade bir anlığına kayboldu. İzledi sadece genç kızı, tepkilerini. Korkması gerekebilirdi, böylesine dengesiz olduğunu düşündüğü bir kişilik karşısında.

[Aoi Hikari]

Suratına bir avuç çamur çarptı Hikari'nin. Beklemiyordu ve refleksleri içinde olduğu karmaşık duygu yüzünden çok geç kaldı. Suratındaki çamuru eliyle alıp yere attı. Bir an korkuyla gard aldı. Gözlerini açtığında genç adam hala yerdeydi. Ve gülümsüyordu Hikari'ye. Zaten neden bu kadar sert çıkışmayı seçtiğine fazla anlam veremiyordu. Ama sonuç belliydi. Çocuğa sanki ulaşmayı başarmıştı. Hikari mavi yağmurluğunun cebinden mendilini çıkardı. Suratını sildi. Topak topak olmuş çamur mendili kahverengi renge boyamıştı. Mendili cebine tıkıştırdı. Bu bir şakaydı. Hikari de gülümsemeye başladı. Çocuğun gözlerindeki parıltıyı gördü. Bütün üzüntü ve karmaşık öfke beynini terketti o anda. Umarım pişman olmam bu herif yüzünden, diye geçirdi içinden. Ayağını ileri doğru savurup o da çocuğun üzerine çamur sıçrattı. Ve güldü.

Başında dikilmeye devam etti. Çocuk kendisi kalkacaktı. Öyle istiyordu çünkü kendi kendine bir tür mesafe de koymak istiyordu bir yandan. Ayrıca bir erkeğe dokunmak onu tedirgin ediyordu. Çok yanlış anlaşılabilirdi. Hem de çok fazla yanlış. Bir erkekten daha güçlü olmanın da sevincini yaşıyordu. Kendi kafasında oluşturduğu bir şeydi bu. Erkekler genelde kızlardan üstün ve fiziksel açıdan güçlü olurlardı. Egosu kabarmıştı az da olsa. Elini gökyüzüne tuttu, yağmuru hissetti. Elini izledi, aynı ayak parmaklarını izlediği gibi. Parmaklarının ucu pespembeydi ve küçük bir el. Yumruğunu sıktı. Kendini güçlü bir diktatör gibi hissediyordu. Bakışlarını nihayet pembe parmak uçlarından koparıp çocuğa çekti. Çamur içindeydi ve ıslaktı. Üşüyor olmalı, diye düşündü. Yani normal bir insan üşürdü.

"Kalk yerden üşüteceksin."

[Hiroki Ikegawa]

Bağışıklığı her ne kadar güçlü olsa da genç adamın, hasta olarak daha da beter bir hal almak istemiyordu. Yüzüne sıçramış çamurları kirli kollarıyla temizlemeye çalışmıştı. Beyaz saçları kahverengiye dönmüş, kirlenmişti üstü. Nefes alışverişi hızlı bir hal almıştı. Ufak bir enerji sarf etmesi bile etkileyebiliyordu son zamanlarda onu. Bedeni uyuşukluğa, üşengeçliğe alışmıştı. Bir karşılık vermek istiyordu genç kıza evet ancak ondaki gücü az da olsa sezmişti. Ve altında kalacağından emindi. Zorlamak istemedi, yavaşça doğruldu olduğu yerden. Ayağa kalktığında üzerindeki çamur birikintileri bir bir döküldü yere. Kıyafetleri ağırlaşmıştı ıslaklıkları nedeniyle. Ellerini silkeledi, birbirine vurdu. Vücudunu salladı hafifçe. Önce sol ayağını, ardından sağ ayağını vurdu yere sertçe. Şimdi ne yapacaktı peki? Yoktu ki bir planı. İnsan ilişkilerinde hep tıkanan taraf o olmuştu. Bir noktaya kadar elindekileri karşı tarafa sunup, ardından sessizliğe gömülüyordu. Genel ilişkilerde de böyle olmaz mıydı hep zaten? İki taraf, ellerindeki bütün güzellikleri karşı tarafa sunarlardı. Ardından, klasik bir monotonluk başlar ve devam eden süreçte olumsuz sayılabilecek bir hava kaplardı bulunan ortamı. Tabii, yeniliklere açık değilse iki taraf da. "Ne saçmalıyorum yahu ben gene?" diye geçirdi içinden. Neden her bulunduğu anı bir genelleme ile kıyaslamak zorunda hissettiğini sorguladı. Ardından, durdurdu aklındaki karmaşıklığı. Ana odaklandı tekrardan.

"Özür dilerim." dedi, boğuk ancak imalı bir sesi tonu ile. "Kendimi tutamadım, tam bir hedef gibi duruyordun." şeklinde devam etti gülümseyerek. İçerisinde bastırıyordu alışmış olduğu acıyı, anın hoşluklarını kullanmayı tercih ederek. Bir adım attı genç kıza doğru. Silkelemiş olduğu eli temizdi. Genç kızın saçına doğru uzattı, bir iki ufak darbe ile kafasındaki çamurları dağıttı etrafa. Ardından tekrar silkeledi elini. "Şimdi oldu." dedi haylaz bir tebessüm ile. "Ee, onca zaman ardından burada karşılaşmamız bir tesadüf mü? Yoksa onca zamandır takip falan mı ediyordun beni?" şeklinde sözlerini sürdürdü. "Eğer ikinci seçenekse, bu korkutucu. Ama sanmıyorum." dedi. Alışılmadık bir şekilde gevezeliği tutmuştu. Ancak söylediği sözlerde kesinlikle klişe imalar yoktu. Tamamen eğlence amaçlı, ortamı yumuşatmaya yönelik şeylerdi. Belki de içinde biriken bazı şeylerin, bir takım yollardan dışa vurulması gerekiyordu. Formalite olarak görmemişti bu sefer içerisinde bulunduğu iletişim anını. Genellemeden uzak tutmuştu. Seziyordu çünkü, iyi niyeti hissediyordu. Gözleri kardeşinin mezar taşındaki ismine kaydığında tekrar, ağlamaklı olmamıştı bu sefer. Aksine tebessümünü sürdürmüş ve kardeşinin isteyeceğini bildiği bir hale girme yolunda ilk adımlarını attığını düşünmüştü. Kendini mahvetmeyecekti, kendini yok etmeyecekti. Toparlanması gerekliydi. Toparlanacaktı da. Umuyordu.

[Aoi Hikari]

"Teşekkür ederim."

...

"Ha? Tabii ki de tesadüf. Antenman yapıyordum ve.. ve şu taraftan geliyordum zaten. Şu taraftan da köye gidecektim. Sonra seni gördüm. Selam vereyim falan dedim."

Hikari hoşnut olmamıştı gencin söylediklerinden. Boynunu sıkıp bedeninden ayırmak istedi. Saçlarını yine sağa sola savurdu. Duş almalıydı duş almak zorundaydı artık. Kulağının arkası, burnunun altı ve kaşları kaşınıyordu. Huylanmıştı çamur yüzünden. Gitmek istiyordu artık onun için fazla aksiyon yaşanmıştı bu gün için. Ama çok istediği muhabbet istediği kadar ilerlemişti çoktan. Peki ya arkadaş olmuşlar mıydı artık? Hikari onunla görüşmeye devam edecek miydi? Bunları düşünmek için biraz yalnız kalması gerekiyordu. Belki "Pazartesi boşsan arkadaşlarla takılacağız sen de gelsene" tarzı bir cümle kurabilirdi. Gerçi hiç arkadaşı yoktu ve yakın zamanda Ikegawa'dan başkası ile görüşebileceğini sanmıyordu. Duraksadı. Karnı açlıktan kazınıyordu resmen. Belki bunu bahane edebilirdi. Karnını tuttu. Bir kaşını kaldırıp köyün olduğu tarafa doğru baktı. O bir kediydi. Ve kediler açlığa tahammül edemezler.

"Biliyor musun çok acıktım. Bu yüzden gitmeliyim." dedi ve yavaşça seke seke koşmaya başladı. Artık kesinlikle tamamen feci derecede aptal olmuştu.

[Hiroki Ikegawa]

Geçen haftaların, birkaç da ayın ardından kısmen de olsa iyi hissedebilmişti genç adam. Kısa bir süreliğine bile olsa bunu başarabilmek, ilerisi için olan umutlarının sönmesini engellemişti. Bu umutlarını canlandıran şey Hikari değildi hayır. Sadece anlık olarak yaşanan ufak tefek şeylerin hala gözünde değere sahip olduğunu fark etmesiydi. On dokuz yılını geçirdiği bu hayatta, öğreneceği çok daha fazla şey vardı. Meraklıydı. Hikari, bir aracıydı şuan için sadece. Bir şekilde, karşısına çıkarılmıştı gencin. Bir şekilde iletişime girmeleri sağlanmıştı. Bu tarz olayları, tesadüf olarak isimlendirilen bu yaşanılanları sorgulamamıştı hiçbir zaman. Tercih etmemişti sorgulamayı. Yaşamıştı. Tadını çıkarmıştı.

Genç kız sözlerini bitirdikten sonra bir tavşan gibi sekmeye başladı çamurlu yol üzerinde. İlerliyordu. Komik geliyordu Ikegawa'ya bu görüntü. Az önce kendisinin üzerinde tepinen bu sinirli kızı, bu şekilde yumuşak bir tavırda görmek... Hoşuna gitmişti. Açlığına vurdu sebebini. Ayak uydurarak peşinden eşit hızda adımlarla ilerlemeye başladı ardından düşüncelerini sonlandırırken. Arkasından ilerlediği genç kızı seyretti. Tüm mimiklerini, veremediği tepkileri ve hissettiklerini sezmişti. Bir kimseye, beklemediği anda bu denli duygular yaşatmak hoş bir şey miydi emin değildi. İsteyerek karşılaşmamıştı onunla. Geçen senelerin ardından, beklentisi farklı olmalıydı genç kızın. Adımları eşitlendiğinde ise yanında yürümeye devam etti. İnsanlardan uzak kalmak istiyordu bir süre daha ancak, şuan rahatsız edici değildi onun için.

Bir yandan, son bulmayan düşünceleri beynini kemirmeyi ihmal etmiyorlardı. Beyaz saçlarının ardındaki yoğunluk o kadar fazlaydı ki genç adamın... Ancak görmezden gelmeyi öğrenmişti. Bir şeyleri bastırmaktan farklı olarak, yok saymayı öğretmişti kendine. Evet, hayatındaki en değerli varlığı kaybetmiş olabilirdi. Evet sorunları artmış olabilirdi. Hiçbir zaman sıradan olmak istememişti, olmadığını da biliyordu. Sıradan insanlar mutluydu onun gözünde. Kendi küçük çaplı dünyalarında, küçük çaplı başarılar elde ederek, küçük çaplı mutluluklarına ulaşıyorlardı. Yeterli de oluyordu bunlar, onlar için. Anlayabiliyordu. Ancak kendisinin sahip olduğu yeterlilik kavramı, o insanların sahip olduklarıyla kıyaslandığında... Oldukça büyük bir seviye farkı çıkıyordu ortaya. Somut başarılardan oluşmuyordu onun yeterlilik kavramı. Yürüyordu. Yürümeye devam ediyordu. "Hikari-san" dedi bir ara yürürken. "Teşekkür ederim. Uğraştığın, denediğin için." dedi. Uzatmadı başka bir şekilde. Sözlerini kesti ve eşlik etti genç kıza yolunda.