[Ame] Koruma

[Wakahisa Yuudai]

Yabuko ve tecavüzcü amcanın muhabbetini bölmeden arkaya geçip katanamı incelemeye başladıktan sonra, konuşmalarını dinlemeye devam ettim. Ki zaten duyuluyordu benim olduğum bölgeden. Böyle saçma konuşmaları duyduktan sonra artık o amcaya pedo-san demeye karar verdim. Onun için oldukça güzel bir takma ad olduğunu düşünüyorum. Gerçek adı bile olabilir. Bu günden sonra anladım ki illa bir görevin saçma olması için aksiyon olması gerekmiyor. Ensest, seks, travestilik gibi değerler de bir görevi normal rotasından çıkarıp saçma bir yöne sokabilirmiş. Daha ne diyeyim bilemiyorum. Herhalde şu sırada yapabileceğim en zekice hareket sandviçimi yemek ve dışarıyı seyretmek. Evet evet, böyle güzel. O sırada, Yabuko'nun benimle ilgili birşey söylediğini duyunca içim sızladı.

"Yuudai sen çaktın mı birine koç?"

Donmuş kalmıştım. Klan öğretilerime göre şunu sorması bile saygısızca bir hareketten başka bir şey olmadığı için ne diyeceğimi bilemedim. Geriye kalan tek şey açıklamaktı. "Şey.. Benim klanımın öğretileri; alkol, uyuşturucu ve serbest ilişkiyi yasakladığından böyle bir şeye kalkışamam açıkçası. Ve klanıma olan saygımdan dolayı da bu kuralları bozamam. Yani hayır." Lanet olsun, yine fazla konuşmuştum. Birileriyle iletişim kurmaktan nefret ediyorum. O öldükten sonra zaten bir anlamı yok, lanet olsun. Hala onun ölümünü hatırladıkça sinirlerim bozuluyor, ben de ölmek istiyorum. Ama ben ölürsem, onun intikamı da alınamaz. O herifi bulup öldüreceğim, zamanı gelince yapacağım bunu.

Neyse ki benim oturduğum kervan arabasındaki adam yeterince sessiz ve sakindi. Bunun sayesinde rahatça oturup rahatlayabiliyordum. Aynı zamanda Kikaku adlı ihtiyarın kızı da bana ve Yabuko'ya dangalak demişti. Bunu duyduğumda zerre gıcık olmasam da, insanın içinde bir nefret duygusu oluşuyor. Neyse, şu Asai ile de tam tanışamadığım için, benim açımdan bir sorun yok. Her ne olursa olsun, kimse ile tanışmaya da niyetim yoktu. Ama şu Yabuko'nun gücünü merak ediyorum. Güçlü ise, gözüme çarpar ise, onunla iletişim kurmaya devam ederim. Ama gücü yoksa gözümde hiç değeri yok. Zamanla göreceğiz. Belki de bu görevde, ha ?

[Kiichi Asai]

Bir, iki üç, dört ve beş. Beşinci vagon. Beş adım ve tavanın da dikildiğim vagonun hemen altında duran Namiyo'nun hışırtıları. Yolda elini içeri girmem için elini gel kız gel gibi sallarken arkadaki abaza guruba nasıl katlandığımı soruyordu. ''Onlarla ilgilenmiyorum'' şeklinde sadece onun duyabileceği bir sesle cevap vermiştim. Bir elimle tavanı tutarken bedenimi de tutunduğum elimden destek alarak içeri salladım.

Kıyafetlerimi düzeltip hanım hanım kızlar gibi boş bulduğum bir yere oturup ellerimi de karnımın biraz ilerisinde birbirine bağladım. Namiyo-Cwan tüm tatlılığı ile arabanın tahta oturakları yerine arabanın taşıdığı çuvalların üzerine tünemişti. Önce çantasını arada ve sonra da çantasının içerisinden aynı zamanda bana da hayatımın çoğunu karşımda tutarak zaman geçirdiğim bir şeyi sevip sevmediğimi soruyordu. Tabii ki de kitapları.

Elini sobaya dayayan bir çocuğun istemsizce elini çekmek için davrandığı refleksleri gibi benimde reflekslerim devreye girmiş duraksamadan ''Evet'' diye yapıştırı verdim gözlüklerinin içerisinde parlayan gözlerine bakarak. Gizli bir şeyler veya yeni aldığı bir şeyi herkese göstermeye çalışan bir insan gibi heyecanlı bir durumu vardı. Ayrıca neden çuvalların üstünde oturduğu gibi garip bir anlamsızlık da vardı. Aslında bu kervanın ne taşıdığı ile ilgili bir bilinmezlik vardı. Değerli ama kırılgan olmayan bir şeyler olmalıydı ki üç chuunin rütbesindeki kişi tarafından korunmak istenmişti adam. Bu sayı belki az, belki de çoktu. Emin değilim çünkü ilk defa böyle bir görevde bulunuyordum. Ama Namiyo'nun böyle şeylerle ilgili çok bilgili olduğunu da düşünmüyorum. Hislerim onun maceracı biri olduğunu söylüyordu. Belki de gözlerini kitap okumaktan bozmuştur ha. Kısa saçlarda uzun süren seyahatlerde yağlı saçların verdiği rahatsızlığı azaltmak için. Aslında yakışmış bile. Acaba bende kestirsem saçlarımı. Galiba biraz daha zaman geçirmeliyim onunla ilgili daha fazla tespit yapabilmek veya tespitlerimi doğrulamak için.

[GM - Naruto]

Yuudai ve Yabuko: "Hayda... Sakae'ye varınca sizi bi milli edek o zaman!" diye kahkaha atıyor adam. Sonra da Yuudai'ye "Ne klanmış be, yaşamana izin var mı peki?" diye iğneleyici bir soru soruyor. Sonra da Yabuko'ya dönüp "Sen de haklısın, kolay iş değil aile kurmak. Benim de bi sevdiğim vardı. Senden büyüktüm. Evleneyim diyordum da, sonra kız beni bir shinobi için terk edince dedim boş ver evliliği, bağlılığı. O zamandan beri geziyorum işte. Arada da kervanlara katılıyorum para kazanmak için. Benlik değil yerleşik hayat olayı." dedikten sonra yanındaki çuvalı gösteriyor. "Sen de bir şeyler al açsan."

Çevrenin durumu hala değişmiyor. Gölgelik bir alanda tıngır mıngır gidiyorsunuz. Etrafta hareket eden tek şey, ağaçların yaprakları. Sessiz sakin geçiyor yolculuğunuz.

Asai: Namiyo ile arabanın içinde olduğunuz için dediklerinizi sadece birbiriniz duyabiliyorsunuz. Belki de önde sürücü ile oturan Kikaku da duyabiliyor. "İlgilenmemen iyi zaten Asai-chan. Erkekler tam baş belasıdır." diyor ağzında geveleyerek. Sonra da çantasından küçük bir kitap çıkarıyor. Seni kolundan tutup kendi yanına çektikten sonra "Belki umursamayacaksın ama babaannem eskiden bana hep bir hikaye anlatırdı. O öldükten sonra her yerde bu hikayeyi araştırdım ve Amegakure'de bir eskici dükkanında bunu buldum." Elindeki kitabı uzatıyor sana. "Mei-oh ismini duydun mu hiç?" diyerek yüzüne bakıyor. Tabi bilmiyorsun bu ismi. Bunu anlayınca kız gülümseyerek "Boş ver zaten kime sorsam bilmiyor." diyor.

Bu A5 boyutlarındaki küçük kitabın ismi "Mei-oh" ince bir kitap. İçini açıp bakarsan yazıların büyükçe yazıldığını ve bir çocuk kitabı olduğunu görebilirsin. İlk sayfasına kitabın önceki sahibi olduğunu tahmin ettiğin biri eciş bücüş bir yazı ile "5 ritüel" yazmış. Namiyo "Hikaye ile alakası olduğunu sanmıyorum." diyor bu el yazısı hakkında.

[Wakahisa Yuudai]

"Ne klanmış be, yaşamana izin var mı peki?"

Az önce kafa dengi olan pedo-san, şimdi gözümde piçin önde gideni oldu. Ne kadar güzel. Hayatta en çok değer verdiğim şeylerden biri olan, saygıdeğer klanımla dalga geçmek bu tecavüzcü ihtiyara mı düşer ? Tabii ben bunları ne kadar düşünsem de, büyüklerime olan saygımdan dolayı, ben de pek fazla laf etmeyi planlamıyorum. Ama eğer beni sinir etmeye devam edecekse, ben de onu biraz sinir edeyim. Zaten yaşına bakılırsa benimle boy ölçüşemez. Shinobi olduğunu falan da sanmıyorum. Her neyse, ne olursa olsun benim klanıma bu lafı edemez. Olmadı laf yarışına gireriz, pek de umurumda değil. Ama lafım ona girmezse, başka bir şey girecek diye korkuyorum, yazık olur.

"Benim var tabii, ama klanımızın mekanına gelip bunu söylersen senin yaşamana izin olacağını sanmıyorum."

Onunla dalga geçermiş gibi bir gülümseme attıktan sonra Yabuko'ya dönüp "Bu adama güvenip de milli olma, delik delik değildir. Yine malum cinsiyet çıkmasın." dedim. Sinirlenecek bir adama benzemiyordu, yine de şansımı denemek istedim. Sonuçta beni sinirlendirmişti. Boş konuşuyor. Eğer boş konuşmaya devam ederse ona bir Wakahisa'nın gücünü göstermek zorunda kalabilirdim. Ama bunu yapmam, çünkü Amegakure'ye değer veriyorum. Görevde benim tarafımda olan birine saldırırsam da, bu değer uçup gidecek gibi hissediyorum. Her ne olursa olsun, Ame-chou ve Amegakure'nin tarafındayım. Bunu da tek değiştirebilecek olan benim.

Yine gölge sarmıştı etrafı. Ağaçların çoğunlukta olduğu, sessiz bir bölgedeydik. Yabuko, pedo-kun ile konuşuyordu. Evet, pedo-kun. Artık ona -san gibi bir unvanı vermeyeceğim. Bunu hak etmiyor. Her neyse, önde de Asai ve Kikaku'nun kızı oturuyordu. Ben ise sandviçimi bitirmiş ve katanamı inceliyordum. Yapabilecek pek bir şey yoktu. Ama gerçekten sıkıcı bir görev oldu bu benim için. Çünkü yeteneklerimi gösterecek bir şey yapamadım. Ama her neyse, büyük bir hedef de amaçlamıyorum. Beni zorlamasın da, o bana yeter. Ama bildiğim en önemli şey, kavgayı severim, hem de çok.

[Yukimura Yabuko]

Yolculuğumuz son sürat ilerliyordu, sessiz dostumuz tavşan misali sekerek en öne gitmişti erkek düşmanı manyağın yanına. Yanımızdaysa aklında seksten başka bir şey olmayan dayının biri bulunuyor. Ne güzel, bu sırada daha önce adını duymadığım bir klanın adına da tanık olmuştum. Yuudai, Wakahise isminde bir klana üyeymiş. Daha önce üyelerini hiç duymamıştım. Küçük bir klan olsa gerek ancak benim içinde bulunmamam gereken bir klan olduğu belli. Benim gibi bir alkolik için muhtemelen o klan bir cehennemdi. Gerçi belirli bir kandan gelmenin anlamını kavramak benim için çok zor. Ailem bana sahip çıkmıştı olabildiğince lakin rahat bir yaşam sürecek bir aileden gelmiyordum. Hoş rahat bir yaşam denince akla gelen başa gelmeyebilir. Bir kralın arkadaşı yoktur, her zaman yalnızdır ve yükünü omuzlanması gerekir. Üstüne bir de insanlar ona saldırır ve belki de bu yük yüzünden günün birinde delirir. Beklenen şeyler sadece beklenendir Yabuko, unutma bunu hayatsa beklenmediktir...

Adamın söylediklerdinden sonra gülümseyip tam cevap verecektim ki bu sırada Yuudai söze girmişti, söylediklerinden sonra istemsizce bir kahkaha patlattım. "İsmini sormadım özür dilerim ancak Yuudai'nin söylediği doğru olabilir. Pekte iyi bir göze sahip değilsin değil mi Oji-san hahahaah! Hem ilk seferimde böyle " daha önce adamın gösterdiği boyutlarda bir alan göstererek "Bir şey ile karşılaşmayı istemem hahaha!" diye devam ettikten sonra Yuudai'ye dönüp "Klanın onu reddedenlere bu gözle bakıyorsa ne yazık, ailenin bir anlamı da diğer insanlardan bağımsız olmaktır; eğer aileni biri eleştirirse önüne gelen herkese böyle sivri dille yaklaşırsan vay haline... Sinirine hakim olmanı tavsiye ediyorum." diyecektim epey ciddi bir ifade ile. Sonrasında yaşlı adama dönüp "Sevişmeyi bilmem ama epey iyi içerim bak, Sakae'ye gidince sana bizim keşişlerin içkisinden bir bardak vereyim sonra da bir tavernada cila atarız ne dersin Oji-san? İlk bayılan hesapları ödesin hatta böylesi daha eğlenceli olur ahahah!" diyecektim.

Ortamı biraz yumuşatmak gerekiyordu. Yuudai gereksiz tepki göstermişti, ondan daha kıdemli değildim ancak saçma sapan bir sebeple bir sivile bu şekilde konuşmasını da kaldıramazdım. Senin yaşamana izin olacağını sanmıyorum gibi bir şeyi bu kadar basit bir eleştiriden sonra söylemesi hoş değildi. Yuudai'ye bir daha dönüp "Dediklerime sinirlenme, benim çöpte yaşamamı ve alkolik olmamı da eleştiren çok fazla insan var; ancak hiç birinin ölümüne izin vermezdim." diyecektim. Eleştiriyi kaldıramayan insanlara tahammül edemiyorum, benim ne kadar ilgimi çekmese de görev sırasında yapmamız gerekeni yapmalıyız. Büyük patrondan yani Ame-chou-sama'dan gelen direktifler bu yönde. Her ne kadar bizzat ondan gelmemiş olsa da kabul ettiğim tek insanın olduğu yerden gelen bir emir bu. El mahkum, yapacağız pek tabi.

[Kiichi Asai]

Erkekler hayatım boyunca anlama çabası gütmediğim tek şey. Basit canlılar homo sapiens kalmış doğduktan sonraki evrimlerini tamamlayamamış doğumdan sonra kendi kazanması gereken ikinci sapiens ekini hak edememiş cinsiyet. Fark ettim de ilk defa kafamı erkekler için yoruyorum. Namiyo'nun da onları gereksiz bulmasını sevdim aslında. En azından kafası çalışan bir insan daha benim için. Ama nedendir ki aslında daha samimi davranmaya çalışsam da başaramadığım işlerden biri işte.

Ve şansa bak ki sihirli bir kelime çıktı Namiyo'nun açtığı kitabın içinden. BEŞ. Ne gariptir ki geçmiş kendi sarı kart adamını bulmuş ve karşıma kasıtlı olarak çıkardığını hissediyorum. Azıcık tanıdık değil mi acaba. Kağıdın türünü belirten minik bir easteregg olabilecek beş. Büyük ihtimalle kendimi fazla kaptırdım bir şeye ve bodoslama dalma hastalığım ile bazı şeyleri fazla abartma olayım boy gösterdi. Ama içimden bir ses bu sefer bir yere bağlanabilir gibi geliyor. Belki de bu ritüel olayı onun ilk kanıtı olduğu için.

Aaaa evet bir de ritüel olayı var. Mei-Doh. Ne anlama geliyor acaba bu? Ama hayvanlı lunaparklı bir şeyler olsa gerek ki çocuk kitabı olma etiketini yemiş. Vede beş ritüeli. Yazı yazmayı tahminimce pek öğrenemeyen biri tarafından karalanmış bir yazı. Namiyo'dan önce kim sahipse bu kitaba ondan kalan bir iz olmalı bu. Ama aklımda farklı bir teoride var aslında. Acele bir anında not alması gerekirken elinin altında gelen ilk kağıt buysa belki de. Denemeye ve beynimin bir köşesine yazmak için iş yapar en azından.

''Bir bakabilir miyim kitaba'' diye kitabı istedikten sonra onay beklemeden kitabı almak için yönelecektim ellerimi. Önce götümü tahta oturaktan biraz kaydırdıktan sonra tabiki. Ben arabanın içinde bir köşede Namiyo-Cwan'da diğer köşesindeydi çünkü. Kitabın kapağını iki elime alıp sayfalara ve olası resimlere hızlıca göz gezdirecektim. Sınavın başlamasına beş dakika kala notlarını son kez kontrol eden bir öğrenci gibi. Ortasından sonundan bir iki kelime.

Dedim konu donuk kalmasın ateşli ateşli yazdım

[GM - Naruto]

Asai: Kitabı zaten sana uzatmış durumda olduğu için Namiyo'dan rahatça alıp inceleyebiliyorsun. Kitabın içinde 2-3 tane resimli sayfa var. Buralarda Mei-oh'yu siluet olarak resmetmişler. Oldukça bol çizgi kullanılarak çizilmiş resimler bunlar. Çizgiler çoğunlukla yumuşak geçişlerde bulunuyorlar. Fazla ayrıntı yok.

Hikayenin içeriği için: viewtopic.php?p=35636#p35636

Yabuko ve Yuudai: Yabuko'nun eli ile gösterdiği şeye pis pis sırıtarak baktıktan sonra dediklerine kahkahayı basıyor. Yuudai'nin de arka arabadan dediklerine "Tamam genç adam, kızma. Bir şey demedik." diyor ama Yabuko'ya da alay ettiğini belli eden yüz ifadesi yapıyor. Sonra da "Tamam lan, Sakae'ye gidelim, ilk bayılan ödesin!" dedikten sonra biraz sesini kısarak "Şu klan bebesini de içirelim lan acıdım. Öyle hayat mı olur?" diyor sadece Yabuko'nun duyabileceği bir şekilde. Yuudai duymuyor bunu. "Adım da Yoshisaga, Yoshi de geç yiğenim."

Önde Yabuko ile arabacı konuşurken sen de etrafına bakınıyorsun. Aslında her şey düzgün ilerlerken birden sağ tarafından gelen bir hışırtı ile irkiliyorsun. Atların ayak sesleri ve araba tekerinin çıkardığı seslerin dışında bir ses. Sanki iki yanınızı saran ormanın içinde birisi, hayır hayır, birileri hareket ediyor! Bunu şu anlık başka bir şey ile ilgilenmeyen tek kişi olduğun için sen fark ediyorsun.

[Wakahisa Yuudai]

Şu Yabuko beni gerçekten sinir etmeye başladı. Ona daha yüksek bir sesle uyarı yapma vakti gelmişti. "Sen kimin taraf-" Hayır. Akıllıca davranıp kendimi tutmalıyım. Onun seviyesine düşmek demek, saygıdeğer Wakahisa klanının ismini kirletmiş olurum. Başladığım cümleyi tamamlamadan sessiz kalmak ve yolu izlemeye devam etmek yapabileceğim en zekice şeydi. O sırada adam "Tamam genç adam, kızma. Bir şey demedik." diyerek benimle açık açık alay etti. Yani ben öyle hissettim, emin de değilim ama bakışlarında bir ciddiyetsizlik seziyorum. Ve bundan hiç hoşlanmadım. Sandığı alçak gönüllü insan değilim ben. Bir daha bana saygısızlık edecek olursa, bu görev iptaline kadar gider. Her neyse, konsantrasyonumu katanama vermek yapabileceğim en doğru şey diye düşünüyorum.

Katanama verdiğim konsantrasyonumun yarısını da dışarıya veriyordum ki, o sırada kulağıma çok farklı bir ses geldi. Bu sessiz ortamda saatlerdir tek duyduğum ses atların kişnemesi, arabaların çıkardığı gıcırtı, atların ve kendimizin ayak sesleri olduğu için bu sefer ek bir ses duyduğumun farkına vardım. Ayak sesine benzetiyordum, ama tekli değil de çoklu ayak sesine benziyordu. Eğer takip ediliyorsak, ne yazık ki bizi takip eden her ne ise, tek kişi değil. Normalde önlem almak için sesin geldiği yere direk shuriken fırlatır ve orada ne varsa yaralanacağı için bağırışını duyarak onu bir güzel ortaya çıkarırdım. Ancak bu sesler bir hayvan sürüsü, farklı bir kervan arabası, ya da yoldan geçen normal bir shinobi de olabilirdi. Ama neden ? Neden şu ormanın ortasında başka bir ekip ya da shinobi bu yolda ilerlesin ki ? Amegakure'de bu yoldan gidilen başka bir görev olduğunu hatırlamıyorum. Başka bir köyden ise, neden Amegakure'den Sakae'ye gidilen yoldan ilerliyor ? Bunun tek iki açıklaması olabilir. Eğer bizim peşimizden gelenler insansa, kaçak oldukları çok bariz. İkinci açıklama, onların insan olmadıkları. Ki bu durumda biz de çok zorlanmayacağız. Ama doğru olanı yapmalıyım. Doğru olan da, diğerlerini olaydan haberdar edip fikirlerini almak olacaktır. Uyumsuzluk çıkarsa, görev başarısız olur. Böylece klanımın üyeleri tarafından azar işitirim. Bunun olmasını kimse istemezdi her halde, değil mi ?

Arka cebimde sakladığım 3 shurikeni elime aldım. Herhangi bir hareket olursa atmaya hazır olacağım bunun sayesinde. Ve sadece Yabuko ve pedo-san'ın duyabileceği bir sesle "Yabuko, sağa dikkat et." dedim. Bakalım bizim Yabuko'nun fikri ne olacak. Umarım aptalca bir şey yapmaz. Bu görevin sonunun o gün gibi olmasını istemiyorum. Hiro, sen merak etme. Ölmeyeceğim. Senin intikamını alana kadar, bana doğruların adamı denilebilir. Doğru olan ne ise, onu gerçekleştireceğim. Yabuko'nun cevabını beklerken aklıma bana önceden söylediği söz geldi. O da haklıydı, çöpte yaşayan biri olarak onun da eleştirilere maruz kaldığı barizdi, ancak ben ölüm olayını lafın gelişi söylemiştim. Bana alay edilirse ben de karşılığını veririm. Her neyse, şuan bunun zamanı değil. Şuan en dikkatli olmamız gereken zaman dilimindeyiz.

[Yukimura Yabuko]

Arabacı adamla konuşmamız epey eğlenceli geçiyordu, uzun süredir böyle muhabbet edecek birisini bulamamıştım doğrusu. Bir görevin bu kadar matrak geçtiğine ilk defa şahit oluyordum, başta gergindim ancak bu adamla konuşmak benim gerginliğimi almıştı. Etrafa bakmayı bile önemsemiyordum artık, gardımı tamamen düşürmüşüm denebilirdi.

Bir de elimle gösterdiğim şeye bakıp güldüğünde ben de kahkahayı patlattım onunkinin üstüne. Yuudai'nin gelişine vurduğu topa da hafiften alaycı bir şekilde cevap vermişti, kötü olarak adlandırlan şeylerden streil olan bu klana bakınca arabacı amcanın hayat tarzı olmaması gereken şeydi. Bir bağlılığı yoktu, içiyordu, sevişiyordu aklına gelen her boku yapıyordu kısacası. Benim için de öyle bir klan uygun olmazdı, ahlak konusunda takıntılı birisi değilim. Ahım şahım bir bağlılığım da yok.

Adam sessizce bana Yuudai'ye de içirelim demişti bende aynı ses tonunda "O işi bana bırak sen dayı ben halledicem onu." dedikten sonra adını söylemişti bende karşılık olarak kendi adımı verdim pekala "Bende Yabuko öyle bi aileden falan gelmiyorum istediğini de Yushi dayı. Ama caymak yok iyi içiciyimdir ona göre haa!" diyecektim gülerek. Sonrasında "İstersen özel bir şey getireyim sana ne dersin dayı? Ama çarpmasın haaa." dedikten sonra gülümseyektim ancak tam o sırada arkamdan uyarı gelmişti.

Sağ taraftan bir ses duymamıştım. Dikkatim fazla dağılmıştı konuşmakla Asai uzağımızda kalmıştı, toplanmamız en mantıklı şey olacaktır muhtelemen. Hızla arabanın üstüne çıkıp üçüncü arabaya giderken "Asai! Konuşmanız bitti.Sağ taraf." diye seslenecektim oldukça sert bir biçimde. Çalılıklardan içeri girmek mantıklı değildi, eğer sağımızdan birisi geliyorsa en arka orta ve önde bir kişi olduğu için şanslı sayılabilirdik. Şemsiyemi sağ tarafa doğru tutup sesleri dinlemeye çalıştım. Bir hayvan mı yoksa insan mıydı?

[Kiichi Asai]

Tanıdık isimler ama belirsiz bir vücut. İnsana ait olup olmadığı bile artık emin değildir belki. Ama bu hikayenin çocuklarla alakası ne? Nerede bizim büyüdüğümüz içinde freudyen dokunuşlar taşıyan hikayeler. Rapunzeller, kırmızı başlıklı kızlar ve geri kalan cinsiyetçi hikayeler. Ama buradaki hikaye çok daha farklı. Kötülerin bile iyilik adına çalışabileceği bunu da kötülük yapabilecek kişilerin kalabilmesi için.

Gözlerimle sadece satırları incelemekle kalmayıp hızlıca kitabı var olabilecek resimler için taradım. Belli belirsiz birkaç siluetten ibaret, tahminen Mei-oh'nun, fotoğraf vardı. İnsanı andırıyordu bulanık resimler. Ama aynı zamanda andırmıyordu da. İşte bu kadar karmaşık aslında onu tanımlamak. Bir o kadar da merak uyandırıcı. Çocuk kitabının altında saklanan gizli bir hikaye ve beş bilinen tengu tarafından yeni len. Çağrışım yapan bir şey var mı? Beş mesela. Kitabın ilk sayfasına kötü bir yazıyla iliştirilmiş beş ritüel ile aralarında bağ olabilecek bir beş.

''Ben de kalabilir mi kitap Namiyo-Cwan?'' Yüzümü şirinlik abidesi bir hale getirip isteğimi gerçekleştirecektim. Bunu istiyordum çünkü. Söz konusu olay rol yapmak bile olsa araştırmak için bir kaynağa ihtiyacım referans gösterebilecek bir şeye ihtiyacım var. Bu çocuk kitabı bile olsa.

Ve dışarıdan kulaklarıma dolan bir bağırış. Adımı haykıran bir acil durum sinyali. ''Şimdilik kitap burada kalsın en iyisi Namiyo-Cwan. Ve sakın kafanı dışarı çıkarma'' Bu öğütle de birlikte tekrardan arabanın tepesine ve oradan da hedef olmayacağım bir yer bulmaya bakınacaktım hatta doğrudan arabanın sol tarafında kalmayı da seçebilirdim ama gücün kendisi olan bizleri sahiplerimiz onları korumamız için görevlendirmişti. Ama bu sefer içimde onlara karşı bir nefret yoktu belki sadece Namiyo'ya karşı bir sempati ve koruma isteği vardı ve bunu da onun babasının işini koruyarak yapabilirdim.

Arabanın tepesinde her ne kadar kapanmaya çalışsa da gözlerimi açık tutmam gerekiyordu. Kıyafetimin yan ceplerinden birer kunai çekip her an manevra yapabilecek bir pozisyona getirmeye çalışıyordum kendimi aslında. Kargaları kafeslerinden çıkarmak için biraz daha vakit vardı sonuçta. Benim de şuan asıl amacım saldırmak yerine kendimi korumak ve korkutmak gibi bir durumdu aslında.