[Ishi] Rutin Eskort I

[Toako Asuka]

Sıcaktan dem vurmaktan bıkmıştı. Mızmız bir çocuk gibi kendi kendine ısının bu kadar yüksek olmasından şikayet etmeyi kesmesi gerektiğini düşünüyordu. Tüm bunlar sıcağa alıştığından falan değildi tabiki. Bu havayı kim tercih ederdi ki püfür püfür esen rüzgarlara, asil asil yağan yağmura yada narin karın masumluğuna ? Sıcağın bıkkınlık dışında getirdiği neyi görmüştü ki hem ? Sevemiyordu sıcağı işte. Ayrıca kıpkırmızı olurdu sıcakta her beyaz insan gibi. Yanakları kızarınca gözleriyle birlikte mükemmel bir ahenk oluştururdu. Giydiği şortuyla birlikte güzel bir kunoichi izlenimi bırakıyordu insanlarda. Tabi Asukanın zerre kadar umurunda olmamıştı güzellik, aşk ve cinsellik gibi kavramlar. Onun zihnini meşgul eden tek bir idea, tek bir kavram vardı bu sıralar. Hayatına amaç katmıştı bu eşitlik düşüncesi.

Fikirleriyle yaptığı bitmeyen beyin fırtınası üzerinde hissettiği bir çift gözün etkisiyle kesilmişti. Rahatsız edici bakışlarla süslenmiş çirkin bakışlar etrafındaydı. Örümcek hisleri bir şeylerin ters gittiğini fısıldıyordu yavaştan yavaştan. Bu insanlar taşıdıkları parşömenlere göz koymuş olabilirler miydi ? Yada direk parşömenlerin taşıyıcılarına karşı bir garezleri mi vardı ? Bu durum basitçe bir parşömen taşıma görevinin C-Rank olarak nitelendirilmesinin ardındaki gizemi bir parmak aralıyor gibiydi. Tüm bunlar giydiği şortu yadsıyan bağnaz halkın yobaz düşüncelerinin dışa vurumuda olabilirdi. Lakin ilk seçenek daha olasılık dahilinde görünüyordu. Zira shinobi hayatı insanı ister istemez paranoyak düşünceler içine sokuyordu. Ishi-chou böyle bir tehlikenin farkında olmalıydı. Kafası karışmıştı birazcık. Köyün içinde parşömenleri tehdit eden bir tehlike varsa burnunun dibindeki tehlikeyi göremiyormuydu baştakiler ?

Zihni garip düşünceler içindeyken. Yüzünün gerildiğini hissedebiliyordu. Tekme attığı bacaklarında chakra toplamaya başlamıştı bile. Bir tehlike durumunda tetikte olmayı öğütlemişlerdi ona daha akademideki ilk gününden bu yana. " Siz de fark ettiniz değil mi? Gardınızı düşürmeyin. Hızlanalım. " dediğini duymuştu takım arkadaşı Ryuuhei'nin. Olayların farkında olan tek kişi olmadığını bilmek birazcık rahatlatmıştı onu. Tabi gardını indirmemişti aşağıya. Kiyo ise bir şeylerin farkında değil gibiydi. Fakat birazdan ister istemez olacaktı bir kaç dakika içinde. Başıyla Ryuuhei'yi onaylamıştı. Bir diğer yandanda çatık kaşlarının altında duran bir çift kırmızı göz radar gibi çevresini tarıyordu. Adımları hızlanırken bir yandanda tekme atmak için hazırda bekliyordu. Sisteme karşı bastırdığı öfkesini dışarı salıyordu düşmanlarına attığı tekmelerde.

[Shiomiya Kiyo]

"İyiki sıfır kol atlet üstüne giymişim yeleği de ha, giymesem ne olacaktı acaba? Şu halimle bile şimdiden ter kokuyorum! Şu öğlen vakti dışarda olmamı gerektiren görevlerden bir türlü hazzedemiyorum. Veletken kar kış güneş küresel ısınma demeden her ota atlardık tamam eyvallah da, yaş ilerledikçe tahammül azalıyor işte arkadaş. Sahi velet dedim de, bizim veletleri neden kullanmadılar acaba bu görevde? Köy içinde çok görev yaptım da götür getir işi pek chuuninlere bırakılmazdı bebeler dolanırken. Neyse, hem köyün en tenha saatinde hem de chuuninlere verdiklerine göre bu görevi, vardır bir bildikleri, değil mi ama? Sanırsam bu parşomenler sandığımdan daha önemli... " Diye düşünüyordum Ryuuhei dikkatimi çekene kadar. Ters giden bir şeyler fark etmişti ve gardımızı düşürmememiz açısından uyarmıştı bizi. Seviyorum takım çalışmasında böyle şeyleri canım, uyarma gereği duymayıp kendi götünün derdine de düşebilirdi. Fakat problemin ne olduğunu çözemedim ben. "Peki, Ryuuhei-san." demekle yetindim. "Haklısın" veya "Ha, ne, ne oluyor?" değil, ne eksik ne fazla. Umarım olayın ne olduğunu çözemesem de tetikte olduğum fikrini hissettirebilmişimdir de göte gelen ben olmam.

Bu arada cidden sorun ne diye etrafı incelemeye başladım, sokaklardaki tek tük kişiler tip tip bakıyorlardı, ama bana her zaman tip tip bakıldığı için yaptığım latifelerden dolayı, bunu es geçtim. Hava? Havada bir problem yoktu, ön görülmemiş bir ani değişiklik, köy normaline uymayan atmosfer yoktu, gayet bildiğin gavur vajinası gibi yanıyorduk yine. Zemin, evler, bok püsür diyerek kontrol edebileceğim her şeyi çaktırmadan inceledim ilerlerken ama anormal bir şey görememiştim. Bu arada adımlarımızı hızlandırmış ve mesafemizi yakınlaştırmıştık.

Olası bir durumda ne yapmamız gerektiğini açık açık konuşabileceğimizi sanmıyorum, o yüzden kendi çapımda hareketlerimi düşünmeye başladım. Biri karşıma çıkarsa amacı şu durum ve saatte parşömenler için olurdu sadece ve miktar olarak en fazla parşömen şu an bendeydi. Kaybetme riskini göze alamayacağım için bana yaklaşmasına bile izin vermemem gerekecekti... Keşke etrafta su olsaydı, kırbaçlar veya ahtapot kollarım ile yakalama fırsatı yaratabilirdim. Konuştururduk da bir güzel. O yüzden su bulana kadar taijutsu stilime odaklanmalıyım... Kişi sayısı olarak fazla olurlarsa oturup plan yapmadığımız için kendi kendilerini ve parşömenleri korumalarını bekleyecektim, tabi işler sarpa sarıp koruma duygularım kabarıp müdahele etme ihtiyacı hissedebilir ve karambole gelip parşömenleri de kaptırabilirdim. Mümkün olduğu sürece kendi işime bakmaya dikkat etmeliydim.

Öte yandan bunların hiç birine gerek de kalmayabilirdi, tıpış tıpış görevimizi bitirip geri de dönebilirdik. Belki de ters giden bir şey cidden yoktu, belki de vardı da görevimizi etkileyecek bir şey değildi. Hem olası bir tehlike olsaydı en başında oturup plan yapmamızı teşvik etmemiz için bizi uyarırlar, plansız programsız yollamazlardı değil mi?





rp out: sanki böyle sonunu bağlayamadım gibi oldu ama x.x

[GM - Naruto]

Ryuuhei ve Asuka’nın uyarısı ile Kiyo da etrafına daha dikkatli bakarak yürümeye başlıyor. Adımlarınız giderek hızlanırken, insanların bakışları daha kısa süreli bir şekilde üzerinize ilişiyor. Her bir bakış huzursuzluğu da beraberinde getiriyor elbette. Köyün içinden geçip biraz daha tenha noktalara geldiğinizde ise bu baskı omuzlarınızda daha çok birikiyor. Her birinizin kafasında da parşömenlerde farklı bir şey olup olmayacağı düşüncesi dolanıyor. Hatta bir an kendinizi kıyafetin üzerinden parşömeni sıkarken buluyorsunuz. Evet, daha önce de bu görevi yapmış olmanıza rağmen şimdi değişen şeyin ne olduğunu merak ediyorsunuz. İnsanlar mı, siz mi, parşömenler mi, lokasyon mu, yoksa tamamen gözden kaçırdığınız bir şey mi? Bunlar hep kafanızda dönen sorular oluyor.

Şu an içinde bulunduğunuz mahalle, Ishigakure’deki aşağı kesime ait gibi duruyor. Sizler köyün içindeki yazılı olmayan sistemi bildiğiniz için buradaki insanların dar gelirli veya geliri olmayan kişilerden olduğunun farkındasınız. Binalar hala da klasik Ishigakure mimarisini sergilemekte, ancak tek ve büyük bir eksikle. Binaların birçoğu yıkık dökük bir halde. Köy meydanın epey uzak bu alanlar şimdilik Ishigakure tarafından görünmüyor gibi. Kafanızı hemen sola çevirip tepelere baktığınızda ise zengin zanaatkarların evlerini görebiliyorsun. Bu haliyle de manzara size bir akbabanın ölecek bir adamı havada nasıl takip ettiğini hayal etmenize sebep oluyor. Ne var ki, bu mahalleye gelmenizle birlikte artık her bir adımınızın gözlem altında olduğundan emin oluyorsunuz. Size bakmadan, gözleri gözlerinize değmeden bir kişinin yanından bile geçemiyorsunuz.

[Sawajiri Ryuuhei]

Yürümekte olduğu sokakta üzerine devrilen gözlerdeki alevi görebiliyordu. Bu nedenle bakışlarını yürümekte olduğu yola çevirmişti diğer insanlarla olan bağlantısını kesmek için. Bu taktik ile bir belaya bulaşmadan hızlı bir şekilde köyün bu kısmını geçmeyi planlıyordu. Aklı sürekli olarak kendisine çevrilen gözlere takılsada ve içinde kendini rahatsız edici bir şekilde başını kaldırma hissi olsa da kafası yere eğik bir şekilde arada gözlerini yukarı kaydırarak yaptığı kaçamaklardan fazlasını denemiyordu.

Kısa bir süre içinde Ryuuhei' nin görüş alanındaki bacak sayısı artmış ve ayaklar kendi grubunu gösterir olmuştu. Bir nevi insanlar yürümekte olan grubun etrafında bitmişlerdi. Bu gördükleri içine bir ürperti yaymış ve kafasını kaldırarak etrafına hızlı bir bakış atmıştı. Gördüğü karşısında şaşırsa da bunu yüzüne yansıtmamıştı. Bir süredir etrafına bakmadığı için geldikleri yeri de görememişti haliyle. Burası köyün varoş kısmıydı. Daha önce buralara gelse de etrafı inceleme fırsatı olmamıştı. Burada hayatın zorluğunu sadece tahmin edebiliyordu ancak buradaki insanlar için üzüldüğü de söylenemezdi. Yüksek kesimden oldukları için belki de böyle bir olayla karşılaşıyorlardı. Nede olsa karşılarındaki lüks evler onların bu durumunu günün her saati hatırlatıp, sinirlerini körüklüyordu.

Şimdi daha da anlaşılır olmuştu köy halkının tepkilerinin nedeni. Fakat Ryuuhei' nin elinden bir şey gelmezdi.O da düşük gelirli bir shinobiydi. Sadece sosyal statüsü bu seviyedekilerden üstündü. Gerekli incelemeyi yapmıştı böylece. İçinde bulundukları durumun nedenlerini düşündükten sonra usul bir şekilde başını tekrardan öne eğmişti.

[GM - Naruto]

İlerlemeniz tüm rahatsız ediciliği ile devam etmekte. Bakışlar sizi adeta yiyip bitirmekte. İçinizdeki görev aşkı veya bu tarz bir şey varsa, bunu yerle yeksan edecek kadar artıyor bu bakışlar. Bazıları saf nefret bakışlarını andırıyor, bazıları itilmişlik, bazıları huzur ve bazıları anlamsız… Her türlü duyguyu yaşatan ancak her bir duyguyu da öldüren bakışlar olduğunu söylemek mümkün. Sanki insanlar sizin gözlerinize değil, kalbinize bakıyor. İçinizi deşen bakışları, içinizi ısındıran bakışlar tedavi etmeye çalışıyor gibi. Başarı konusunda bir garantisi olmasa da gerilimi bir nebze de olsa azaltmaya yönelik bakışlar olarak yorumlamak mümkün bu bakışları.

Mahallenin hemen hemen orta kısmını geriye bıraktığınız anda bir ufak rüzgar esiyor saçlarınızı hafifçe dağıtan. Sıcağın bağrında sevdiğine hasret bir aşık gibi kucaklıyorsunuz bu rüzgarı. Yüzünüze değdiği anda serinliğin hazzını hissediyorsunuz. İçinizde ufak bir rahatlama hissetmeniz için bu rüzgarın tek başına yettiğini söylemek bile mümkün. Yüzünüzü yalayıp kulaklarınızdan geriye doğru esen rüzgar bu anda size bir kabus sahnesini de yaşatmaya başlıyor oysa! “Parşömenler!” diye fısıldıyor rüzgar size! Hepinizin gözleri o anda büyürken, hepiniz yanınızdakilerin de bu tek kelimeyi duyduğuna emin oluyorsunuz! Bir hayal mi rüzgarın fısıldaması yoksa gerçeğin bir esintisi mi rüzgar? Sizi serinletmek için mi var yoksa bakışların müjdelediği rüzgar bu? Sıcağın sizlere dayattığı bir hayal mi yoksa bir fırtınanın başlangıcının müjdeleyicisi mi?

Kapalı konu

Shiomiya Kiyo ve Toako Asuka ilk pasiflik uyarılarını almıştır.

[Sawajiri Ryuuhei]

Shinobi grubu hızlı adımlar ile mahalle sakinlerine mesafelerini koyarak ilerliyordu. Şuan içinde bulundukları konumda hareketlerine dikkat etmeleri gerekiyordu. Bakışlardan anlaşıldığı kadarıyla etrafındaki kişiler tatsızlık çıkarmak için bir bahane arıyordu. Ryuuhei' de önlemini almış, bakışları adımlarını takip ediyordu.

Arada kafasını kaldırıp mahalle sakinlerinin kendilerine hala bakıp bakmadıklarını kontrol ediyordu. Hala çatık kaşları görebilsede başka, samimi bakışları da görmüştü. Bu anlamlı bakışlar da yüreğine su serpiyordu ancak kötü bir niyet taşımıyorlardı bu gözler, saf bakışlardı bunlar. Sadece kaşlarının kavisi ile bir çok şeyi soruyor, sorguluyordu.

Kafasını hafiften kaldırmış, adımları yavaşlamış ve sakinkleşmişti. Öyle ya güzel ve hafif bir rüzgarda sokak arasından serin bir şekilde yüzüne vuruyordu. Keyfi yerindeydi, az önceki gerginliği büyük ölçüde azalmıştı. Yavaştan kaslarının gevşeme hissinin tadını çıkartırken o uğursuz ses kulağında çınlamıştı. Sesin çevresinden birisinden gelmediğini anlamıştı. Ses tam olarak rüzgarın içinden geliyordu.

O ses ile gözleri pörtlemiş " Yakın durun! " demişti sırtını arkadaşlarına dayarken. Üçü de sırtını verirse iyi bir pozisyon alabilirlerdi. Ayrıca etrafta sevilmediklerini biliyordu. Dağılmaları başlarına iş açabilirdi. Sırtını arkadaşlarına dayadıktan sonra yumruklarını kaldırmış ve etrafına bakınmaya başlamıştı.

[Shiomiya Kiyo]

Burayı hayal meyal hatırlıyorum... Babamın götü başı dağıtıp, paramızın suyunu çektiği sıralar, evi satıp buraya yerleşmekle alakalı şeyler söylediği geldi aklıma. Babam, abim ve beni yanına alarak incelemeye gelmişti burayı. Abim pek gıkını çıkarmamıştı "keşif" gezimize çıkarken, ben ise... Sanırım pek kaale almadığım babam ile gezmeye çıkmaya alışık olmadığımı ve geziyi, bu kesime ulaşana kadar sabote etmeye çalıştığımı tahmin edebiliyorsunuzdur. Lan ne boktanmış benim babam, o gün baya baya kafası yerindeydi, demek ki istese içmeden de durabiliyormuş. Bir de bizi burada yaşatacaktı. Gerçi benim için çok da önemli olmazdı. Hatta belki de beni daha iyi ve uslu bir evlat, daha başarılı bir shinobi olmaya iterdi bu durum. Sonra da eski evimize sayemde dönüp kahraman ilan edilirdik. Azim yapardım azim! Heyt be.

Fark ettim de, o gün de böyle bakışları dikkat dağıtıcı mıydı buradaki insanların? Pek dikkat etmemiştim. Henüz chuuninliğe terfi etmediğim bir vakitti.. Görev aşkıymış, aşırı dikkatmiş yoktu pek, sanırım ondan incelememiştim insanları, "meh.." diye gezmiştim. Şimdi ise insanların gözündeki nefreti görebiliyordum. Sanki hastane kuyruğunda sırasını kapmışımcasına nefretle bakıyordu bazı gözler, öyle ki "Ne bakıyorsun lan?!" diyesim geliyordu. Derdim de üzerimde üniformamı taşıyor, görevimi yapıyor olmasam. Bazı gözler ise gaz verircesine bir sıcaklıkla bakıyordu, gidip sarılasım geliyordu şerefsizim. Bazılarında imrenme, bazılarında öfke, bazılarında.. Bakıyorlardı işte amk öyle. Hangi birine bakacağımı, yorumlayacağımı şaşırdım. En iyisi mi ben önüme bakayım, işime odaklanayım.
-Asuka-san, Ryuuhei-san, biraz.. Hızlansak mı acaba? diyecektim ki, rüzgar "N'olur biraz daha kal, sana pasta yaptım!" dercesine tatlı tatlı esmeye başladı, hızlanmayı falan siktir edip derin bir iç çekerek yürümeye devam ettim. Bizim köyde bu kadar tatlı esen bir rüzgara denk gelmiş miydim hatırlamıyorum. Etraftakilerin iyice dikkatini çekmeyecek olsam, rüzgarın ıslığına ıslığımla eşlik ederdim. Derken, bir ses geldi. Ilık rüzgarın buzdan iğnelere dönüşüp her tarafıma battığı hissini yaratan, "Parşömenler...~" diyen bir ses. Tam sesin etraftakilerden gelmediğini fark etmiş, uyarı verecektim ki Ryuuhei yakın durmamızı söyleyerek sırtını sırtıma dayadı, bir elim belimdeki çantamda, bir ayağım bir adım daha önce pozisyon aldım. Gözlerim bir su kütlesi aradı. Beni suiton çalışmaya teşvik eden sensei'min götüne koyayım afedersiniz. Hep böyle durumlarda kendisine ve annesine selamlarımı yollarım. Lan köyde dağdan taştan geçilmiyor, çöldeyiz resmen, adam suiton çalıştırdı bana. Evin başına yıkılsın e mi? En yakın zamanda Doton çalışmaya başlamayı aklımın bir köşesine yazarak, Daichou binasından ilk uzaklaştığımız sırada dediğime uyarak Taijutsuma odakladım kendimi.

[Toako Asuka]

Mahallenin ortalarına varmışlardı. Yoksul kesimde yürüyorlardı. Buradaki evlerin çoğu yıkılmış harabe olmuş evlerdi, tam üstlerinde bu yoksul insanların hayatlarını izlemekten zevk alan yüksek zümre insanların konutları bulunuyordu. Bu görüntü Asukanın midesinin alt üst olmasına sebep oluyordu. Bir insanın kendisini bir diğer insandan üstün görmesinin mantıklı bir açıklaması gelmiyordu aklına.

Onları süzen gözler gerçekten çok rahatsız ediyordu Asuka'yı. Nefret doluydu insanların gözünde. Haklıydılar kızımıza göre. Çünkü bu mekan açık açık insanlara ikinci hatta üçüncü sınıf olduklarını hissettiriyor, her doğan güneşin ardında yukarıdaki lüks yaşamın gölgesi altında eziliyorlardı. Tüm bunlara son vermeyi hedefliyordu işte kızımız. Kimsenin bir başka kimsenin altında ezilip büzülmeyeceği bir dünya.

Sımsıcak güneşin anlı kabağında esen rüzgar rahatlatmıştı Asukayı. Saçlarının rüzgarda ahenkle dans edişini hissedebiliyordu. Lakin rüzgarla birlikte ortaya çıkan davetsiz bir ses onu tetiklemişti bir anda. Hemen gardını aldı ve olacakları beklemeye başladı. Ne gelirse gelsin hazırlıklıydı!


Out: Arkadaşlar kusura bakmayın yoğun bir dönemden geçiyorum. Sabrınız için teşekkür ederim afsdsf

[GM - Naruto]

Rüzgarın fısıldamasına ilk tepkiyi Ryuuhei veriyor. Hepiniz onun sesi ile dikkat kesilirken, ilerlemek için pek de uygun olmayan bir pozisyona geçiyorsunuz. Birbirinize sırt verdiğiniz anda, etrafı tamamen görüyorsun, ancak bu formasyon sizin yürüme hızınızda da bir düşüklük yaratıyor. Rüzgar hızını azaltsa da esmeye devam ediyor ve rüzgar estikçe de içinizdeki huzursuzluk artıyor. Bu anda bir fısıltı daha duyuyorsunuz. Bir önceki kadar sesli olmasa da, kafanızda odaklandığınız kelime parşömen olduğu için, bu bir öncekine göre sessiz olan sesin de aynı kelimeyi tekrarladığını duyuyorsunuz. Hemen ardından ise kafanıza düşen ıslaklığı hissediyorsunuz. Kafanızı biraz yukarı kaldırdığınızda ise yağmur damlalarının üzerinize çiselediğini görüyorsun. Bu anda etrafınızdaki insanlar hazırlıksız yakalandıklarını fazlası ile belli ederek evlerine koşuşturmaya başlıyorlar. Çok kısa bir sürenin ardından ise sokakta rüzgar ile baş başa olduğunuzu görüyorsunuz. Şöyle bir düşününce bu topraklara yağan yağmurun ne mevsimi ne de zamanı olduğunu fark ediyorsunuz. Öbür yandan da Kiyo’nun arzuları yerini buluyor gibi görünüyor. Etrafından hiç olmayan bir su birikintisinin bu ciseleyen yağmurun biraz şiddetini arttırması ile mümkün görünüyor. Siz ne olursa olsun ihtiyatlı davranmaya devam ediyorsunuz. Yavaş ama etrafınızı görebilecek şekilde ilerlemeniz sürüyor.

[Shiomiya Kiyo]

"Bu... Bu da nereden çıktı şimdi..."

Kafamı göğe kaldırıp rengi bulanmış gökyüzüne baktım mırıldanarak. Yağmur? Hem de bu mevsimde? Hem de sadece saçlarımı değil, kalbimi ıslatırcasına. Ah... En son böyle hissettiğimde onun kollarındaydım değil mi? O anlar da böyle huzur dolu başlayıp, rahatsız edici bir şekle bürünmüştü değil mi? Ne yazık ki bu yağmurun tadını şu an çıkarmak istemiyorum. Başka zaman altında deli gibi koşup keyfini çıkaracağım yağmur şu an, sanki her tanesi ile beni taciz ediyor gibiydi. Sıcaktan kavruldukları halde mal köylüler nasıl kaçıştıysa benim de kaçasım gelmişti. Neden normal hissettirmedi bu yağmur bana? Neden inatla bu yağmurun doğal yollarla oluşmadığını düşünüyordum? Ve en önemlisi, neden bana onu hatırlatıp bok gibi hissetmeme neden olmasına izin verdim? Kendine gel lan Kiyo!

Dikkatimi tekrar toparlayıp çevremi inceledim, yağmurda beni ürperten şüpheli bir şeyler ve içimi acıtan kötü anılar olsa da, benim için çok büyük bir avantaj da vardı; su. Olası bir göte gelmede, bildiğim bütün teknikleri uygulayabileceğim ortam olmuştu. Aha aniden biri mi yaklaşıyo? Aç takonagiyi, oh mis. Yaklaşamasın şerefsiz. Başka biri daha mı geliyo? Yapıştır suratına kırbacı kıvransın götveren. Tabi ya, bak gene zeka fışkırıyor benden!

"Asuka-San, Ryuuhei-San, şu kodumun mahallesine girdiğimizden beri paranormale bağladık, bu yağmurda da rüzgarda da bir ibnelik var, bu vakitte yağması çok da normal değil. Her ne kadar sıcakta iyi gelmiş olsa da gelin, bir balkon altına falan tüneyip savunma planı oluşturalım." Dedim takım arkadaşlarıma.