[Ishi] Rutin Devriye II

[Kiichi Miyazawa]

Sinyale aldırmadan partnerinin fırlaması şaşıtrmıştı Miyazawa'yı. Aklında ne var diye düşünmeden edemedi. Yaptığı hareketler saçmaydı. Direk at arabasının önüne atlaması, sürücünün dikkati yüzünden kazayla sonuçlanmamıştı. Tek bir shinobi koca konvoyu durdurmuştu. 2-3 kelam etti konvoydakilere. Ardından bir patırtı koptu. Durdurulan arabanın içinden bir şey çıkmaya çalışıyordu. Kapıyla olan savaşının ardından aşağı indi. Miyazawa'nın gördüğü kadarıyla epey iri ve cüsseli bir ishi shinobisydi. Bu ona yetmişti. Sonuç olarak kayda değer biri değildi. Ne bir elçi ne de Kakuremichi. Sadece bir shinobi.

İlgisini kaybeden Miyazawa gitmek istiyordu. Ancak onu orada tutan başka bir şey vardı. Partneri... İçeriden çıkan insana benzemeyen shinobi partneriyle pek yakın görünüyorlardı. İyi oldu diye düşündü. Yalnız devam etmesi daha iyiydi. Hem ona karışacak hem de gereksiz sosyal ilişkiye girecek birini istemiyordu. 2 3'ten iyi olabilirdi ama 1'in yerini asla tutamazdı. Son bir kez daha konvoya bakarak devriyeye kaldığı yerden devam etti. İlk halkanın yarısı bitmişti. Kalan yarısının pek vakti yoktu. Daha sonra 2. halka, daha sonra 3. halka...

En kötü ne olabilir diye düşündü. Partnerinden olaydan dönememesi gibi bir ihtimal de vardı. Bir şey olmazdı. Sonuç olarak devriye beraber alınsa da beraber teslim edilmezdi. Genelde birlikler daha hızlı bitirebilmek için ayrılır ve buluşur. Yine ayrılır ve yine buluşurlardı. Bu da ondan farklı olamazdı. Derin bir nefes alıp gözlerini kapattı. Zihni bulanıktı, onu açmaya çalıştı. Gözlerini açtığında halkanın ikinci yarısına başladığını gördü, partnerini orada bırakıp gitmişti.

[Kouichi Natsume]

Amacım kızları kesmekti işin doğrusu. Bu yüzden bu göreve girmiştim. Fakat şüpheli bir şey çıkınca onu görmemezlikten de gelemedim dimi? Gelirsem asla büyük bir shinobi olamazdım. Olsam olsam en fazla küçük bir shinobi olurdum. Dur bir saniye ya. Ben zaten küçük bir shinobiyim. Hayır, orta bir shinobiyim. Yaşım kemale erdi, chuunin de oldum. Daha ne olsun aq. Akademi öğrencisi ya da genin miyim ki, küçük shinobi olayım. Ben büyük shinobi olmaya, büyük bir adım atmış orta bir shinobiyim. Sanırım en uygun tanım bu oldu. Şimdi görevime geri dönebilirim. Kendimi tanımam lazımdı. Ona göre kararlar alacaktım. Şu an kendimi nerede gördüğümü ve diğer üst makamdakilerin beni nasıl gördüğünü düşünmüştüm. Bence şu an önemli olmasa da, işe yarar pozisyondaydım. Ve kendi kararlarımı kendim verebilir, kendi fikirlerimi uygulayabilirdim.

Şimdi bu doğrultu da, kapıdan çıkamayan adama doğru birkaç adım atıp; "Ne diyon lan sen, değişik?" diyecektim sert bakışlar atarak. Bu götveren keltoşa haddini bildirmem lazımdı. İsmimi sormuştu, ulan evimden mi aldıracak beni? Gelsin alsın aq. İsmimi de vereceğim, adresimi de. "Natsume derler bana, Natsume Kouichi. Ayrıca deli shinobi caddesi, çılgın shinobi sokağı, no:8'de oturuyorum. Hayırdır, bir maruzatın mı var? Ben burada birinden şüphelendiysem, isterse tanrının çocuğu olsun. Onu arar, öyle geçirtirim. Burada o kadar insanın hayatı söz konusu. Çekineceğimi ya da korkacağımı mı sandın? Şimdi çekilirsen önümden işimi yapacağım." diyecektim, yürümeye koyularak. Önce o şişkonun çıktığı yere bakacaktım. Bakalım neler varmış. Görünürde şüpheli bir şey bulamasam içeri girecektim. Mahrem falan dinlemeyecektim, yapacaktım. Devriye değil miyim, yapacağım amk.

Her neyse, şoförün sesi ağlamaklıydı sanki. Bir şeyler olduğunu hissedebiliyordum. Bu göt ne yapıyordu acaba? Cidden karı ticareti mi yapıyordu? Üzerinde bizim köyün shinobi kıyafeti vardı. Nedense hiç giymezdi onu. Ama bu kel giyiyordu. Neden acaba? Nasıl bu kadar şişman olmayı başarabilmişti? Ulan nereye girdim amk. Şişmansa, şişman banane. Beni ilgilendirmezdi ki o. Kendimi çok kaptırdım adamı kafamda çözme konusunda. Ama işime yaramasa da adamın nasıl şişman olduğunu anlamıştım. Yemiş yemiş sıçmamış kelin oğlu. Ayı oğlu ayı işte, ne beklersin ki? Tipten belli amk zaten. Konuştuğu zaman suratını dağıtasım geliyordu. Böyle suratına taşı geçirip, tüm suratı dağılıncıya kadar ritmik bir şekilde vurmak istiyordum. Niye böyle psikopat düşünceler içerisindeydim bilmiyorum. Ama bildiğim tek şey varsa, o da hiçbir şey bilmediğimdir amk. Gerçi bu, şu an bu duruma pek gitmedi. Ama gerçek olan buydu. Ve gerçekler acıdır. Neyse, daha fazla kafamı sikmeden konuşmayı bitireyim. Şu an için tek amacım şu arabaları kontrol etmekti. Gerisi pek mühim değildi.

[GM - Naruto]

Kouchi: Söylediğin cümlelerin ardından karşında duran koca adam derin bir kahkaha atıyor. Bu kahkahası sırasında ise ağzından birkaç tükürüğün epey uzağa fırladığını görüyorsun. Adamın kahkahası henüz sonlanmadan sen yürümeye devam ediyorsun ve Hajime’nin sadece birkaç adım uzağına geldiğin vakit, adamın kahkahasını kestiğini görüyorsun. Dağ gibi adamın yolunun üzerinden çekilmemesi sebebiyle ilerlemen durduğunda Hajime “Yeni nesil gerçekten beklentileri karşılamıyor anlaşılan.” diyor koca kafasını sadece tek bir avucu ile kapatırken. Adamın hareketinden anladığın şey ise utanç duygusu oluyor. Hareketi cümle ile kombine ettiğin zaman ise, Hajime’nin senden utandığını anlayabiliyorsun. Koca adamın elini suratından çektiğinde “Bak delikanlı, ben Ishigakure Jounin’i Genki Hajime! Şu an seni buraya gömmek yerine, seninle konuşmayı tercih ediyorsam, bunun tek sebebi Ishigakureli bir shinobi olmandır. Bilirsin ki bizler, ne olursa olsun, rütbe ayırmaksızın kendi shinobilerimize saygı duyarız. Ancak konuşmandan ve ses tonundan bir saygı eksikliği seziyorum.” diyor tok bir sesle ve hemen arkasından “Bu bir!” diye ekliyor. Bakışlarını üzerinden ayırmayan Hajime kısa bir nefes aralığının ardından ise “Devriye görevinde olanların görevleri köye gelen kervanları veya at arabalarını durdurmak değildir. Bunu zaten girişte senin gözlerinin ayırabileceğinden daha iyi yapıyorlar. Senin görevin köy içerisinde gerçekten olaya veya şüpheli gördüğün duruma müdahale etmektir. Ishigakure’ye giren her at arabası senin gibi işini bilmezler tarafından durdurulursa, köyümüzün halini düşünmek bile istemiyorum.” diyor ve bu sefer “Bu da iki!” diyor. Bu sefer biraz daha uzun bir nefes aralığı veren Hajime, daha sonrasında “Şimdi gözümün önünden kaybol. Ne var ki Ishigakureli bir shinobiye, hele hele bu shinobinin senin bir üstün olmasına karşılık senin yapmış olduğun atar gerekli yerlere bildirilecektir. Senin için yapabileceğim en iyi şey, başta da dediğim gibi seni buraya gömmemek olacaktır.” diyor. Cümleleri bittiği anda ise senin konuşmanı hiç beklemeden arkasını dönüyor ve at sürücüsüne “Devam et.” derken kendisi de çıktığı kapıdan girmek için hareketleniyor.

Miyazawa: Yaşanan bu olaya dahil olmak, olayı izlemek gibi seçeneklerin varken, sen partnerini geride bırakarak ilerlemene devam ediyorsun. İster istemez Kouchi’nin yanından ayrılması ile içinde bir ferahlık seziyorsun. Tek başına olmanın verdiği dayanılmaz haz seni esir alırken, sokakları arşınlamaya devam ediyorsun. Ancak yine de kafanı kemiren bir soru var, ya görev sırasında bir sıkıntı olursa? Partnerini tek başına bırakmanın karşılığı sana nasıl döner? Bu esnada karşına çıkan bir diğer zorlu da kendin oluyor. Yorulmaya başladığını hissettiğin de ilerlemenin hızını düşürmen gerektiğini düşünüyorsun.

[Kiichi Miyazawa]

Başı önünde devam ediyordu devriyesine. Ne kadar kendini ikna etmiş olsa da genede kafasında yalnız dönmesi sonucunda olacaklar vardı. Büyük ihtimalle sorguya alırlar. Bir kaç komplo teorisi sunup ifadeyi yazdırırlardı. Öyle ahım şahım bir shinobi olmadığından partneri, sorguyu çok abartmaz gözümüz üzerinde diyip serbest bırakırlardı. Kendini ikna etme kısmını tamamlayınca durumun farkına varmıştı. İçini kemiren endişe ve merak yerini yalnızlığın buruk sevincine bıraktı. İstediği gibiydi artık yalnız ve özgür...

Yalnızlığın mutluluğu biraz kursağında kalmıştı. 48 saat içerisinde toplam 2.5 saat uyuması kendini belli etmeye başlamıştı. Yavaştan kaslarına çöken uyuşma ona yavaşlamasını söylüyordu. O da buna uydu önce temposunu düşürdü. Kısa süre sonra bir köşeye geçti. Montunun iç cebinden tütün kağıt ve filtreyi çıkardı. Tütünü iyice yerleştirip filtreyle kağıdı sardı. Elleriyle düzenleyip ağzına götürdü. Ardından elleri çakmağı aradı. Onu da pantolonunu sol cebinde buldu. Sevmeye başlamıştı çakmağını. Kendini yansıtıyordu. Siyah, gece ve karga...

Bu bekleyiş 10 dakika daha sürecekti. 2 dal sigara daha sarıp içecekti ara sokakta. Ardından devriyeye kaldığı yerden devam edebilirdi. Yavaş tempoyla başlayacaktı. Ardından kendini iyi hissedip hissetmediğine bağlı olarak hızlanabilir ya da aynı tempoyu sürdürebilirdi. Başka yapacak bir şeyi yoktu. Devriye devam edecekti.

[Kouichi Natsume]

Ne oluyor aq. İki saat maval okuduk adama, bize gülerek karşılık vermedi. Cibiliyetini siktiğim salağı. Kodumun beyin fakiri. Götünü eşeklere siktirdiğim piçi. Ooo, bugün formumdayım sanırım. Bayağı bayağı sövüyorum. Çokta hoşuma gidiyor. Hoşuma gidiyorsa devam ederim ben arkadaş. Fakat şimdi değil. Çünkü, kozmosun ayısı bana sikik sisik şeyler söylemeye başladı. Beni utandırmaya çalışıyordu. Ama utanmamıştım. Arsız biri değildim, nerede utanacağımı iyi bilirdim. Burada utanılacak bir şey göremiyordum. O yüzden suratım nasılsa, aynen öyle kalmaya devam edecekti. Hatta ondan sonra yaptığı konuşmalara hiç mi hiç dikkat etmeyecektim. Çünkü bu adamı artık değil kafama, sikime bile takmazdım. Evlat olsa eldivenle bile sevmezdim ırzına geçtiğimini. Baksana bir de gerekli yerlere şikayet edeceğim diyor. Karı gibi oldu şimdi de. Kaybol falan diyor. Ulan ne ayaksın sen lan? Ne ayaksın he? Bir de göreviniz bu değil diyor. Amk biz çıkarken niye devriye adı altında çıkıyoruz? Neden başka hiçbir talimat almıyoruz? Ya sikik, şimdi bu sözleri o sokuğa sıralama zamanıydı.

"Bakın ne demek istediğimi anlamadınız sanırım. Ben devriye görevindeyim, istediğim her şeyi yapabilirim şüphelendiysem. Beni ancak öldürerek durdurabilirsiniz. O yüzden gidip başkasına nasihatınızı verin. Kaybolmayacağım, gitmeyeceğim de. Görevimi yapacağım. Boşuna shinobi olmadık. Biz de şekil böyle. " diyecek ardından at arabasının içine girecektim. Bu konuşmayı yaparken herhangi duygu belirten bir ifade kullanmayacaktım. Ondan sonra arabanın içine girsem ya da girmesem de; "Bana devriye yapmam gerektiği söylendi. At değil, eşek arabasına bile bakarım. O yüzden anlamsız laflarını başkasına sakla. Ayrıca böyle bir şey yapmıyorum diye, beni tartaklaman olası bir şey değil. Nerede görülmüştür, bir shinobinin, köyün diğer shinobisi tarafından dövüldüğü. Böyle bir şey yapmak büyük güven, büyük özveri ve de büyük tecrübe ister. Sırf bir rütbe yükseksin diye çekineceğimi de sanma. Bana vurman sonucunda en kötü, vatan hainliği ile suçlanırsın. Bunu da bilesin. Karşında bir aptal yok." diyecektim bu sefer az öncekinden farklı, hafiften sert bir tonda. Bu adamdan kesinlikle korkmuyordum. Ama beni ciddi olmaya teşvik ettiği için, acayip sinirlenmiştim. Ki bu sinir gözlerimi bile yansıyordu. Karşısında çocuk olmadığını anlamalıydı bu herif. Yoksa iş, işten geçmiş olurdu anladığı zaman.

[GM - Naruto]

Kouchi: Hajime henüz daha at arabasına binmeden ilk kelimelerin dökülüyor ağzından. Hajime olduğu yerde duruyor senin konuşmanla birlikte ve senin her bir cümlende kaşları daha da çatılıyor. Az önceki ifadesinden daha sert bir ifade ile karşılaşıyorsun. Sanki yüzü koca bir kayayı andırıyor Hajime’nin. Siniri arttıkça yüzünden belirginleşen damarları ise kayadaki çatlaklar gibi geliyor sana. İlk cümlelerinin ardından at arabasının kapısında Hajime’nin beklemeye devam ettiğini görüyorsun. Vücudunu sana doğru dönerken, senin aracın içine giriş şansın olmadığını görüyorsun. Bu yüzden olduğun noktada durarak devam ediyorsun konuşmaya. Ne var ki söylediğin cümleler ile Hajime’nin suratından daha fazla çatlak yaratıyorsun. Bunun dışında koca adamda bir değişiklik olmuyor.

Cümlelerin noktalandığında ise Hajime’nin dişlerini sıktığını görüyorsun. Dişlerinin arasından hafif bir hava kaçırırken Hajime, birden gürlemeye başlıyor! “Vatan haini ha? Seni kendini bilmez çocuk! Seni konuşarak eğitebileceğimi düşünmüştüm ama göründüğünden ahmak çıktın! Madem sen görevini bu at arabasını incelemek olarak görüyorsun, ben de görevimi seni eğitmek olarak görüyorum!” diyor ve hemen ardından birkaç el mührü yapıp “Doton; Kebudan no Jutsu!” diyor. Hemen ardından Hajime’nin ağzı açılıyor ve ağzından dışarıya toz vermeye başlıyor. Üzerine gelen onlarca tane seni biraz da gafil avlıyor. Gözlerin bir parça tozdan etkilenirken, vücudunda ufak acılar oluşmaya başlıyor. Bu acı şu an için varla yok arasında bile denebilir. Görüşün sadece bir nebze azalırken, bir atın kişneme sesini duyuyorsun. Bir yandan tekniğin etkileri söz konusuyken, diğer yandan da üstüne koşmaya başlayan bir at olduğunu görüyorsun. At ile arandaki mesafe sadece birkaç metre ve bu yüzden hızlı hareket etmen gerektiğini, aksi takdirde atın nalları ile tanışacağını biliyorsun. Tabi bir yandan da jutsunun etkilerini unutmaman gerekiyor.

Miyazawa: Oturduğun köşede ilk yaktığın sigaradan birkaç nefes alıyorsun. Sigaranın dumanı ciğerlerine giderken, bir yandan da beynindeki karıncalanma şeklindeki uyuşmayı hissedebiliyorsun. Sigaranın hem uyku getiren hem de uyku kaçıran bir özelliğinin olması ne garip değil mi? Kimi içerken uyur kimi içerken uyanır… Bir fırt daha alırken ciğerlerinin dolduğunu hissediyorsun. Bu yüzden tam bir fırt tamamlanmadan burun deliklerinden geri veriyorsun o zalim dumanı. Sanki ziyan olmuş bir zevki tamamlamak için daha büyük bir hırsla asılıyorsun sigaraya ve dumanı bir kez daha içine çekerken bir atın vahşice kişnediğini duyuyorsun. Sesin geldiği noktayı şöyle bir kestirmeye çalıştığında Kouichi’yi tek başına bıraktığın nokta olduğunu anlayabiliyorsun. Bir yandan görev sorumluluğu üstüne binerken bir yandan da şu an elinde tuttuğun sigaranın Kouchi’den daha kıymetli olduğunu düşünüyorsun. 41.000 yetimin hakkı mı yoksa Kouchi mi? Hayatında seni en zorlayan soru olmasa da yine de üstüne iyice düşünmen gerekiyor gibi.

[Kouichi Natsume]

Out: At konusunu pek anlayamadım. Hamlede bir yanlışlık olursa, şimdiden özür diliyorum.

Bu kel götveren beni sinirlenmişti. Sinirden deliye döndürmüştü benim. Bak hala da üstüme gelmeye devam ediyor. Ulan sen kimsin ya? O kadar laf sokuşturdum, eline verdim. Hala konuşuyor. Yüzsüzlüğün daniskası. Beni buradan kimse alamazdı, ben görevimi yapmadan. Bu götkafa yine de anlayamamıştı. Beni öldürmek mi istiyordu acaba? Öldürüp, öyle mi devriye görevimi durduracaktı. Başka bir şekilde olacağını düşünmüyordum. Yaralanmasam veya ölmesem, işime devam ederdim. Yani böyle biriydim. Başladığım bir işi yarım bırakmayı sevmezdim, sevmeyecektim de. İşte ben böyle delikanlı bir adamım.

Şimdi, şu adamın başıma açtığı dertlerden kurtulmam lazım. Jounin falan, ama korkacak halim de yok. Sikerim ulan Jounini. Biz de shinobiyiz. Yaparız, ederiz yani. Sırf bir kademe düşüğüm diye, kendimi hor veya ezik görecek halim yok. O zaman, karşılık vermeye hazırım. Kozmos'un üstüne yemin ederim ki, yeneceğim bu ayıyı. Amına koyacağım onun, bırakın ulan! Bırakın lan beni! Neyse, sakinim. Sakin kafa ile daha düzgün hamleler yapabilirim. Ve daha düzgün konuşabilirim. Ishigakure'nin bilge ataları ne demiş; "Sağlam kafa, sağlam vücutta bulunur." İşte benimki de o hesap.

Saldıracağım, karşılık vereceğim demiştim. Bu puşt bana, bir şey yapmıştı. Böyle hafiften görüşüm falan bulanıklaşmıştı. Sonra at kişnemesi duymuştum. Bana doğru bildiğin at geliyordu. Ulan at amk at. Bildiğin sıradan, götü boklu at. Ne yapam şimdi he? Hayvanı mı öldürem? O kadar da değil canım. Bir hayvanı öldürecek kadar gaddar ve ibne değiliz. O sebepten ötürü, hayvana doğru koşacaktım gözlerimi kısaraktan. Sonra hayvan ile burun buruna gelmeden önce, Shunshin no Jutsu diye bağıracak, birkaç metre sağa kayacakım. Bunu yapar yapmaz da, Fuujin no Jutsu diye bağırarak, şişko adamı hedefleyecektim. Bakalım el mi yaman, bey mi yaman.

[Kiichi Miyazawa]

Sigara dumanının rüzgarla dansını izliyordu. Aldığı her nefesle boğazına çöken acı tadın verdiği zevke varıyordu. Seviyordu sigara içmeyi. Onu rahatlatıyordu çoğu zaman. Uykusuzluğun verdiği zihinsel yorgunluğa karşı alkolle beraber en büyük silahıydı. Verdiği her duman aklındaki başka bir sorunu bırakıyordu. İzmaritin bitimiyle sorunlarının bitimi bir oluyordu.

Sigaranın diğer iyi yanı geceyle ilişkisiydi. Miyazawa'nın hoşuna gidiyordu bu metafor. İkisi de rahatlatıyordu insanı. Gece vücudu sigara akla yarıyordu. İkisi de kaçıp gidiyordu elinden. Geceyi kovalayan güneş kaçırıyordu. Gece nazlıydı güneşe karşı. Güneşin varlığında göstermezdi kendini. Gidişini beklerdi. Sigara ise ateşe aşıktı. Yanındayken tüketiyordu kendini. Alınan her duman onun yanan ruhunun bir parçasıydı. Belki insanlara iyi gelmesinin nedeni oydu. Başkasının ruhunu tüketmek, onun yok olmasını görmek...

Bir benzerlikleri daha vardı. İkisi de zararlıydı. Yan etkileri vardı. Bağımlılık yapıyorlardı. Gecenin kötü yanı uykuydu. Gecenin tadına vardıktan sonra uyumak istemiyordu kişi. Kaç geceyi yaşayabilirse o kadar iyi geliyordu. Uyku ödenmesi gereken küçük bir bedel gibi gözükse de ileride ciddi sıkıntılara neden oluyordu. Miyazawa'nın boğuştuğu en büyük sorundu uykusuzluk. Sigara da bağımlılık yapıyordu. Başlamak bitirmeye imkan vermiyordu. Kafa dağıtmanın bedeliyse akciğerdi. Bazı kişilerde ciddi kondisyon düşüklüğüne neden oluyordu. Ama bu sorunla pek karşılaşmamıştı. Zaten çok hoplayan zıplayan bir tip değildi. Belki akciğerleri gitmişti ancak pek kullanmasına gerek olmamıştı.

Sigarayla ettiği dansın sonuna geldi. İzmariti yere atıp topuğuyla söndürdü. Artık daha iyi hissediyordu yola çıkmaya hazırdı. Adımını atmasıyla duyduğu at kişnemesi dikkatini çekmişti. Ses konvoy tarafından geliyordu. Diğer eleman diye düşündü. Başını belaya sokmuş olabilirdi. Belki de bir sıkıntı çıkmıştı, devriyeyi tehlikeye atan bir durum. Geri dönmeye karar verdi görev hatırına. Bir yandan da devriyeyi 2 kişinin daha hızlı tamamlayabileceği düşüncesi vardı. Onu çeken oydu. Sesin geldiği tarafa doğru hareketlendi. Uzak bir köşeden izlemeyi düşünüyordu. Önceliği tabii ki güvenlikti. Kendi güvenliği...

Out: Dün yazamadığım için affedersiniz. Eve gelişim 7'yi buldu. Direk yatağa attım kendimi. Sabahta malum okul anca bu saati bulabildim.

[GM - Naruto]

Kouichi: Üzerine doğru gelmekte olan ata doğru koşturuyor ve birbirinize epey yaklaştığınızda Shunshin no Jutsu’yu kullanarak sağa doğru birkaç metre gidiyorsun. Fakat ata doğru koştuğun birkaç saniye içinde, Hajime’nin tekniğinin etkisi altında kalıyorsun ve bu yüzden de vücudunun bazı bölgelerinde küçük yaralar oluşuyor. Kan sızıntılarının olduğu bu yaralar şu an için seni etkileyebilecek nitelikte görünmüyor. Shunshin ile yapmış olduğun hareket, seni attan koruyor, ancak hala daha Hajime’nin jutsusunun etki alanı içinde buluyorsun kendini. Bu yüzden de görüşün daha da düşüyor. Bu anda at kişnemeye devam ederek yanından geçip giderken sen de Fuuijin no Jutsu için el mühürlerini tamamlamış oluyorsun. Hemen ardından ağzından havayı vermeye başlıyorsun ve bu hamle ile kendini Hajime’nin tekniğinden koruyabiliyorsun. Hajime’nin tozları senin hava akımın ile karşılaştığında, geriye doğru harekete geçiş yapıyor. Fuuijin no Jutsu’nun sahip olduğu tozlar ile de birleştiğinde, ortaya çok daha etkili bir Fuuijin no Jutsu çıkıyor! Bu sayede görüşünü geri kazanmakla kalmıyor, Hajime’yi kendi silahı ile de vurma şansı elde ediyorsun.

Saldırın başladığı anda, jutsusunun tersine döndüğünü fark eden Hajime, henüz daha bir zarara uğramadan sağ ayağını kaldırıyor ve hızla yere vururken “Doton; Doryuu Shiki!” diyor. Hajime ayağını yere vurduğu anda birden yerden yukarıya doğru 1.5 metre boyunda ve 1 metre genişliğinde bir taş duvar ortaya çıkıyor. Bu duvar sayesinde Hajime, senin jutsundan etkilenmemeyi hedefliyor. Ancak şöyle bir baktığında tekniğinin taş duvarı aşındırmaya başladığını da görüyorsun. Jutsunu bir müddet daha devam ettirirsen, duvarı parçalayabileceğine dair bir inanç içine doğuyor.

Miyazawa: Sigarayı takım arkadaşına değiştiğin anda içinden büyük bir parçanın kopup gittiğini hissediyorsun. Bu sen misin? Bir başkası için, görev uğruna olsa da, sigarandan vazgeçiyorsun. Adımların isteriksiz bir şekilde seni önceki bulunduğun alana götürüyor. Buradan ne kadar hızlı ayrıldıysan, çok daha fazla yavaş bir şekilde geri dönüyorsun. Döndüğün anda ise ilk gördüğün şey toz yığını oluyor. Kouichi’nin jutsusunun etkisini ve Hajime’nin oluşturduğu duvar ile kendini koruduğunu fark ediyorsun. Bu esnada duvarın arkasında Hajime’nin el mühürleri yapmaya başladığını görüyorsun. Ancak bu el mühürlerinin önündeki duvar için mi yoksa başka bir teknik için mi olduğu konusunda emin değilsin. Zaten işin aslına bakarsan çok da umurunda değil.

Miyazawa Hajime’nin hareketlerini net bir şekilde görebiliyor olsa da bu hareketleri Kouichi’ye iletme konusunda son derece isteksiz oluyor. Başkalarına yardım etmek pek de onun tarzı değil ne de olsa. Bu yüzden Miyazawa görev sebebi ile Hajime’ye müdahale edebilir, ancak Kouichi’ye şu aşamada Hajime ile ilgili bilgi veremez.

[Kiichi Miyazawa]

İçinde kopan fırtınanın fakındaydı Miyazawa. Bir başkasını düşündüğü çok nadir olurdu. Hele bu kişi daha adını bile bilmediği biriydi. Yol boyunca kendince bu soruları cevaplamaya çalışıyordu. Yavaş adımlarla ilerlerken düşüncesine cevap bulamadı. Ama içinden bir ses kontrol etmesini söylüyordu. İçinde ki o sesi dinleyip sesin geldiği yere vardı. Vardığında partnerinin geçen gördüğü shinobil ile tutuştuğu kavgaya tanık oldu. Oluşan hafif kum fırtınasından çok net seçilmese de partnerinin yaptığı fuuton jutsusuna karşı dev shinobinin bi duvar ile karşılık verdiğini farketti. Duvarın arkasında birkaç el mühürü yapıyordu.

Kısaca değerlendirdi durumu. Partneri adamla küçük bir kavgaya girmişti. Ve önde giden adam gibi görünüyordu. Hamle avantajına sahipti ve az da olsa şimdiden hasar verebilmişti. Buradan kendisinden daha ütbeli biri olduğu fikrine vardı. Hem yaşı hem de dövüş tarzı ele veriyordu kendisini. Eğer gerçekten savaşmak isteseydi daha kuvvetli teknikler kullanırdı. Şimdiye kadar kullandığı jutsular sadece dikkat dağıtma ve savunma amaçlıydı. Sahip olduğu fiziksel avantajı kullanmış olsaydı çok fazla hasar vermiş olabilirdi. Tabii ki bunların hepsi bir teoriydi. Ancak gerçek şuydu. Adamın yaptığı el mühürleri partneri için iyi haber sayılmayabilirdi.

Görüş ve saldırı avantajına sahipti şu anda. Aynı zamanda ikisinin de Miyazawa'nın varlığından habersiz olması büyük avantajdı. Çok yaklaşmak istemiyordu, yakın temasta hiç bir zaman üst düzey olmamıştı. Çok sevdiği genjutsularından birini kullanacaktı. Seviyordu genjutsuyu. Gerçek değillerdi ancak etkiliydi. Herhangi bir tehlikesi yoktu. Ve dikkatsiz beyinler üzerinde fazla güçlüydü. Biraz da gece gibiydi. Dışarıdan bakılınca sessiz ve hissedilmez gözükse de içerisinde yaşanan fırtınalar anormal seviyedeydi.

Elleriyle tatsu mührünü yaptı Miyazawa. Shibou için gerekliydi bu. Shibou en mantıklı çözümdü belki de. Gafil avlamak için ideal bir genjutsuydu. İri shinobiye uygulayacaktı. Onu defalarca ölmenin ne demek olduğunu yaşatabilirdi. Ancak düşündüğü ölüm yöntemleri çok basitti. Genellikle arkadan gelen birinin kunaiyi önce karnına sokup ardından kunaiykle boğazının kestiği görüntüsünü oluşturacaktı. Bu şekilde belki gelecek olan saldırıyı engelleyebilirdi. Tekniğin ardından devam edecekti devriyeye. Biri için yaptıkları yeterliydi. Zaten Shibou No Jutsu partnerine yeterince zaman kazandırırdı.