[Kusa] Rutin Eskort I

[Yukishiro Sasaki]

Yürüyüşüm devam ederken sonunda adını henüz vermemiş oğlan konuşmaya başlamıştı; ancak adını söylemek yerine tüm parşömenleri kendisi içi istemişti. Oğlanın ne demek istediğini tam olarak anlamamıştım ancak yanımdaki kızın verdiği parşömeni ona vermek can sıkıcı bir durumdu. Sonuçta belki işi başından savmak istedi, belki gerçekten gücüne güvenmedi, belki de gerçekten güvendi bir şekilde o parşömeni bana emanet etmişti. Bunlar bir yana o parşömene bir şey olursa sorumlusu yine o olacaktı, bu nedenle bana emanet edilen bir eşyayı başka birisine verecek kadar uçuk ve gereksiz bir düşünceyle boğulmama gerek yoktu.

Oğlanın konuşmasından sonra Mitsuko'dan yine cılız bir ses yükselmişti, bana mı sesleniyordu yoksa diğer oğlana mı anlamak imkansızdı; tanıştığımızdan beridir bu yana utangaç ve çekingen bir şekilde yaklaşıyordu bana karşı. Genel olarak bu şekilde davranıyordu belki de; ancak bir sonraki söylediği cümleyle bana seslendiği anlaşılmıştı biraz daha. Parşömenlerin bende kalmasının yararımıza olacağını söylediğinde biraz da olsa güvenilir hissetmiştim kendimi, belki az biraz sahip olduğum aşağılık kompleksinden belki de yine fazla düşünmeye başlamıştım. Ne olursa olsun bu şekilde söylemesi beni mutlu etmişti ve istemsizce içten bir gülümseme sergilemeye başlamıştım. Gerçekten mutlu olmuştum.

Sonrasında gelen ama'ysa çatıdan ilerleme fikri hakkında gelmişti bu görevi kendinin üstleneceğini belirtmiş ve çatıya çıkmak için hareketlenmişti "Sorun olursa söyle Shikarin-chan." diyecektim. Bir sorun çıkacağını sanmıyordum ancak adettendir derler ya öyle bir şeydi bu söylediğim. Yürüyüşümüze ben ve diğer oğlan olarak devam ediyorduk, şu ana kadar bir sorun çıkmamıştı ve öyle bir havada yoktu benim gözümde ve her şey yolunda gidecek ve basitçe halledecektikgörevi öyle bir his vardı. Dairesel meydana yaklaştığımızda, parktaki çocukların gülüşleri ve etraftaki güzel manzara bir kere daha bu köye aşık olmamı sağlıyordu ancak sonrasında dikkatimi çeken, yüksek binaların oluşturduğu gölgeleri görünce ne yazık demeden de geçemiyordum.

Bu sırada diğer oğlana cevaben bir yandan Matsuoka-sama'ya bakarken "Parktaki çocukların hiç birisi parkı kendine ayırmıyor değil mi? Eğlenmek için diğerlerine ihtiyacı var sonuçta." diyecektim sonrasında yüzüne ciddi bir ifade ile bakarak "Henüz adını bile vermeyen bi adama neden bana emanet edilen parşömeni vermem gerekiyor? Görevimiz belli, üçümüz bu parşömenleri teslim edeceğiz. Meydana geldik bile, ilk kiosk yakında olmalı görevi bu kadar çabuk halletmek istiyorsan koşabiliriz?" diyecektim ve önüme bakıp yürümeye devam edecektim, başımı biraz atkıma gömüp "Sıcak..." diye bi iç geçirecektim.

[Izumi Katsuo]

Gün geçtikçe kendimi bir elçi gibi hissetmeye başlıyorum. Bir kralın sözlerini, düşüncelerini ve hareketlerini aktaran bir elçi. Elçiye zeval olmaz demişler. Bu yüzden belki de bir elçiye layık olmaya çalışmalıyım. Yoksa Katsuo günü geldiğinde beni de kılıcından geçirir. Değil mi?

Çevresindeki insanlar onun halkının birer parçasıydı. Bütün shinobileri halkına dahil edebilirdi. Çünkü her bir shinobinin bir potansiyeli vardı ve bir şeyler başaracak yeteneklere sahiplerdi. Bu yüzden halkından birkaç insanla gezintiye çıkmış gibi hissediyordu. İlk defa halktan birisinin kralını korumak için harekete geçtiğini görmüştü. Çatılarda salınmak, etraftaki düşmanları gözetlemek hizmetkarlara özgü bir şeydi. Bununla birlikte görevin sıkıcılığından kurtulmuş, keyfi yerine gelmişti. Parşömenlerin mühürlü olması onun canını biraz sıksa da bir çaresini bulabileceğini düşünüyordu. Ayrıca hala aklında cevaplandırmakta zorlandığı bir soru vardı. Madem bu parşömenler sıradan bildirilerse tek bir kişi yerine neden üç kişilik bir grupla birlikte yollanıyordu? Bunun cevabını merak ettiği için şuan bu görevdeydi. Birilerinin bu parşömenlerin peşinde olduğunu düşünüyordu ve nedenini merak ediyordu. Eğer içinde Daichou'yu avlayacak bir şeyler yazıyorsa bu onun için büyük bir fırsat demekti. Yükselişinde büyük bir yarar sağlayacaktı. Bu yüzden bu göreve sıkıca bağlanmış, bütün tehlikeleri üzerine çekmeye hazırlanmıştı. Ne de olsa o halkı ve hayalleri için yaşıyordu.

Halk bazen ciddi sorunlar yaratabilirdi. İsyan çıkarabilir, kralını devirmek için elinden geleni yapabilirdi. Şuan ilk isyanıyla karşı karşıyaydı Katsuo. Ne yapacağını biliyordu aslında. Fakat ilk isyandan bu kadar sert ve acımasız davranmak daha kötü sonuçlar doğurabilirdi. Bu yüzden çocuğa hiçbir cevap vermeden aynı hızda yoluna devam edecekti. Onun için bir anlam ifade etmiyordu çünkü. Saçları bile onu ciddiye almamak için bir nedendi. Pembe saçlı bir erkekle konuşmaya bile tenezzül edemezdi. Fakat diğeri farklıydı. Şimdiden onun liderliğini kabullenmiş hatta onu korumak için çatılarda süzülmeye başlamıştı. İlk defa halkından birisini sevmişti. İtaatkar ve sadık birisiydi. Onunla yoluna devam etmek için her şeyini verebilirdi. Krallar bunun içindi. Halkını korumak için. Fakat yanındaki pembe saçlı çocuk ölmeyi hak ediyordu.

İsmini hiçbiriyle paylaşmamıştı. Çünkü buna gerek duymamıştı. Şuan isminin hiçbir önemi yoktu. Fakat günü geldiğinde herkes istemese bile bilecekti ismini. Korkunun yanında oluşan o istemsiz sevgiyle anacaklardı ismini. Buna kimse engel olamayacaktı.

[GM - Naruto]

Katsuo cevap vermenden ilerliyor. Köy meydanını geçip genişçe bir sokağa giriyorsunuz, Shikarin çatılarda olmak üzere. Binaların yükseklikleri arasında fark olduğundan, bir tırmanıyor, bir iniyor, ama diğerlerini gözünün önünden kaybetmiyor. Gerçi, bu kadar rutin bir olay için biraz fazla önlem almış olduğunu farkediyor, ancak yine de devam ediyor.

İleride, ufak bir kulube görüyorsunuz. yüksekliği 2 metre, genişliği ise 3. Ön cephesi yok, çatısı sağ, sol ve arka cephelerle ayakta duruyor. İçeride bir sandalye, bir de masa var. Masada oturan bir Shinobi görüyorsunuz, muhtemelen chuunin. Siyah saçlı, düz suratlı bir tipleme. İçinizden herhangi biri, kim olduğu farketmez, parşömeni uzatıyor. Shinobi size teşekkür ediyor ve yolunuza devam ediyorsunuz.

Diğer kiosk bir kaç sokak arkada. Bulunduğunuz sokak, meydandan uzaklaşırken git gide daralıyor ve yapıların kat sayılarının ortalaması azalıyor. Köyün daha sessiz kısımlarına yaklaşıyorsunuz.

[Shikarin Mitsuko]

Rutin ilerleyen bir gün. Göründüğü kadarıyla her şey sıradan ve bir o kadar da durgun. Sokaklar ve caddeler, birbirine benzeyen pek çok insan; hepsi bir arada yaşıyor ve günlerini geçiriyor. Onlara bir noktada imreniyorum, sıradan bir yaşam sürmek herkes için iyi olmalı, ben ise bir shinobiyim; seçtiğim yolda zorla ilerliyor ve hayatımı bir şekilde devam ettiriyorum. Zorlukların üstesinden gelebilmeyi umarak, kolay geçen görevime odaklanıyorum. Bulunduğum konumun eşsiz tatlarını yakalayarak, insanlara tepeden bakabilmenin keyfini çıkarıyorum; herkes yeterince küçük görünüyor, hepsi birer karınca gibi... sanki üstlerine bastığımda ölecekler; fakat hayır... bugüne kadar tek bir karıncayı dahi incitmedim. Ben doğaya tapan birisiyim, lakin insanların bu doğayı hak etmediğini düşünüyorum. Bu sebeple gerektiğinde bir insanı öldürebilecek gücün bedenimde var olduğunu biliyorum; bu korku dolu bir his olsa da, yaşamayı hak etmeyen insanları elementimin kızgın alevlerine hapsedebilirim. İnsanlar bu doğanın düşmanı... ve ben ise doğayı koruyacağıma dair henüz çocukken ant içtim... Doğaya zarar vermek sadece insana özgü bir davranış ve ben ise bunun kesinlikle bilincindeyim...

Düşüncelerimin karışıklığı ve ulaştığı nokta beni rahatsız ettiği an o boyuttan çıkıyor ve Sasaki-san ile diğerinin parşömen görevinin ilk kısmını hallettiğini görüyorum. [color=#004080]"Biri gitti..." İçimden söylediğim kelimelerin ardından onları tekrardan takibe koyuluyor ve bir sonraki kiosku görebilmek için dikkat kesiliyorum; diğer kiosk yakınlarda bir yerde olmalı, bunu biliyor olmak çok da zeka isteyen bir konu değil, bunun bilincindeyim...

Adımlarımı sakin bir edayla sürüyor ve bazı dairelerin içerisine bakıyorum, gördüğüm sahneler kısa birer kesit halinde gelip geçiyor. Sevişen bir ikili gördüğüm an... İçimde biriken büyük hüzne engel olamıyorum. Okuduğum onlarca kitaptan ve danıştığım onlarca insandan sonra, ulaşamadığım tek hazdan yoksun olmak beni üzüntünün derinliklerine itiyor... "Neden?.. Neden bütün bu zayıflıklara sahibim?.. Neden her yetişkin insan gibi insanlara temas edemiyorum?.. Ya peki temas ettiğim, sıcaklıklarını hissettiğim insanlar?.. Neden sadece bir sürtünmenin etkisine kapılıyor ve acı çekiyorum?.. Bunun bir çözümü olmalı... Bu yanlış..." Zihnimde istemsizce süre gelen düşüncelerin esiri oluyorum ve bu durum içimi karartıyor; kendime engel olamıyorum. Bir insanı arzulamak ve o insanın teninde hayat bulmak... Tüm bunlar sadece bir boşluk, bedenimde var olamıyor. Ağlamak istiyorum uykusuzluğun derinlikleri altında; lakin gözümden yaşlar düşmüyor... Gözlerimi soğuk birer bakış, zihnimi ise tüm bu takıntılarım alıp götürüyor... Uzaklara gidiyorum... Yavaş yavaş soluk alıyor ve bir daha yapıların içine bakmıyorum... "Ah Yura... Seninle acı çekmek bile güzeldi... Sen tenimde hissettiğim tek sıcaklıksın... Seni her zaman seveceğim..." Bir sonraki binanın üzerine çıkıyor ve gökyüzüne bakıyorum; o kadar berrak ve pürüzsüz ki, düşüncelerimin de tıpkı böyle olmasını istiyorum, bir an için kendimi bırakıyor ve engin maviyi seyrediyorum...[/color]

Rp Out: Yorgun argın ancak bu kadar derinlere girebiliyorum. Yazılarımı eski zamanlarda olduğu boyutlara taşımayı istiyorum ama işte eskisi kadar akacak mecalim kalmamış sanırım. Şimdilik olduğu kadar ya, düzelecektir zamanla.

[Izumi Katsuo]

Bu görevin içinde daha fazla rol almak istemiyordu. Her adımıyla birlikte bir şeylerin olmasını umut etmekten yorulmuştu. Artık bir şeylerin olmasını istiyordu. Daha öncesinde de bu görevde defalarca bulunmuştu fakat böyle bir fikir aklına ilk defa gelmişti. Şimdiyse planını ilk seferde uygulamak istiyordu. Bu kadar basit olamazdı onun gözünde. Parşömeni aldıktan sonraki teşekkürle yetinemezdi. Şimdi ne yapacaktı? Yoluna devam edip içinde neler yazdığını bir türlü öğrenemediği parşömenleri yerine götürmeye devam mı edecekti? Pek sanmıyorum. Buna yeterince dayanmıştı ve daha fazla dayanmak istemiyordu. Gerek yoktu. O ne isterse yapabilecek yetkiye sahipti. Kararını vermişti artık. Planı istediği gibi devam edecekti.

Bir lider tüm grubu tek başına idare etmesini, onları yönlendirmesini çok iyi bilmeliydi. Şimdiyse Katsuo'nun liderliği gözler önüne serilecekti. Yürümeye sakin adımlarla devam ederken birden durup "Durun!" diyecekti. Durmalarını bekleyecek ve ardından "Diğer iki parşömeni bana verin ve sıradakini halledin." diyerek emir verecekti.

[Yukishiro Sasaki]

Yaptığım şeyin görev olduğunu düşünmek bana pek gerçekçi gelmiyordu an itibariyle, sadece şu zamana kadar yürümüştük. Bir birimizin adını öğrenmiştik ve onun dışında da bir şey yapmamıştık. Bu şekilde ilerlemek çok sıkıcı geliyordu, shunshinimle ilerlesem çok daha kısa sürede gideceğim yere varırdım. Belki de yürümek yerine koşmak daha mantıklı olabilirdi. Yanımdaki oğlanın konuşmaya pek niyeti yoktu ve bunun yanında parşömenleri kendine mi istemişti yoksa bana öyle mi gelmişti? Bunu elbet görev için yapmıştır mantıklı geldiği için. Ben fesat düşünüyorumdur. Her neyse...

Nasıl bir takıma düşmüştüm ben anlayamıyordum, içimizden birisi hiç konuşmuyordu konuştuğunda emir veriyordu. Öteki arada sırada konuşuyordu ve o da utangaç gibi görünüyordu bu nedenle tek yapabildiğim kendi kendime onlar hakkında fikir üretmek oluyordu. Arada bir parmaklarımı açıp kapıyarak onları izledim, bazen kollarımı yastık yapıp göz yüzündeki bulutları izlemeyi bir denedim ancak bunu da uzun süre devam ettiremedim. Bu duruşta harekete eden onca kişi görmüştüm ancak bu kadar rahatsız bir pozisyonda insan nasıl yürüyüp eğlenmeyi bekler ki? Duruş bir garip bi kere.

Yoldan bıkıp koşmaya başlamadan önce nihayetinde ilk kioska gelmiştik. Önü açık bir gözlem kulesini andıran bir kulübeydi. Bacakları o kadar uzun olmayan bu kulübeye girdiğimizde içeride bir masa ve aynı bizim gibi başka bir Chuunin görmüştüm. Masada oturmuş Chuunin'e Shikarin-chan'ın bana verdiği parşömeni verip geri yola dönmek için hareketlendiğimde teşekkür etti ve bende teşekkürüne bir gülümseme ve baş sallaması ile karşılık verdikten sonra yola geri koyulduk. Meydandan uzaklaşıp diğer kioska doğru ilerlerken sokağın biraz daha daralması ve binaların kısalması dikkat çekici. Aslında düşünüldüğünde bir çeşit piramite benziyor evlerin düzeni derken sonunda yanımdaki oğlan konuşmaya başlamıştı. Konuşması yine bir emir olmuştu durmam söylenmişti. O durduktan bir kaç adım sonra ilerleyip arkaya doğru hafif yan bir duruşla oğlana bakar bir şekilde diyeceklerini bekledim ve sonunda parşömenleri istedi. Yüzüne bir kaç saniye daha baktıktan sonra "Biraz önce verdiğim parşömen Shikarin-chan'ınkiydi." dedikten sonra hafiften yumruğu olduğu yerde sıkıp "Bana verilmiş görev bunları direk olarak Kioskun içerisindeki kişiye götürmem yönündeydi. Mantıklı bir sebebin yoksa ve bir daha bana bir şeyler emredersen seni öldüresiye döverim, tek başına yürümek istiyorsan en sondaki kioska yönelebilirsin. Görevle ilgili bir sorunun varsa aynı şekilde parşömenleri bana bırakabilirsin; ancak benim parşömenlerimi bir daha istersen tekrar ediyorum. Seni öldürürüm." dedikten sonra atkımı iyice yüzüme çekip bir koşucu edasıyla pozisyon alacaktım sonrasında çatılardan bizi izleyen arkadaşıma "Shikarin-chan bu durum için özür dilerim, ben biraz önden gideceğim." deyip derin bir nefes ile shunshin no jutsu ile bir sonraki kioska gitmek için yerimden fırlayacaktım.

[GM - Naruto]

Out: Sasaki, eksikliklerini bir sonraki tura kadar imzana geçirmelisin.

Parşömenler size ait değil, veya sizin zimmetinizde değil. Sadece, gitmesi gereken yere götürülmek zorundalar. Yani, bir kişinin spesifik olarak bir yere parşömen götürmesi diye bir durum yok. Gerekli kişiye teslim edilmesi yeter.

1 parşömeni verdiğiniz, 3 tane daha kaldı. Bir tanesi Mitsuko'da, diğer ikisi ise Sasaki'de. Sasaki Shunshin ile aniden hareketleniyor. Bu, normal insanlar için birden, hızla yokolması gibi görünüyor ancak siz bu tarz hereketleri görebilmek için eğitilmişsiniz. Yüksek hızlı bir şekilde, ilerlemeye başlıyor. Bir süre sonra gözden kayboluyor. Shunshin'e sahip olmadığınız için, takip etme şansınız çok az.

Takım 2'ye ayrıldı, Sasaki ve Katsuo'nun çekişmesi yüzünden. Mitsuko ise arada kaynadı. Basit ve rutin bir görev için birbirinizi kırdınız. Ancak Sasaki bir yabancı, bu yüzden Mitsuko ve Katsuo, ona hak vermeyecek, empati kurmayacaklar. Katsuo, bir yabancı ve güvenilmez birisinin ona karşı bu tarz laflar etmesi yüzünden sinirleniyor.

Katsuo isterse görevi terkedebilir. Bunu yapabilmesi için eve döndüğüne dair bir RP yapması gerek. Eğer bunu seçerse görev başarılı olsa bile ödül almayacak, ancak bir şekilde başarısız olursa sorumlulardan biri olacak. Mitsuko ise elindeki son parşömeni teslim ettikten sonra güvenlice görevi terkedebilir, ödülünü alabilir.

[Shikarin Mitsuko]

Açık ve berrak hava beni biraz da olsa zinde tutuyor ve yorgunluğumu daha çekilir kılıyor. Zaman zaman kendimi bir ihtiyar gibi hissediyorum ve böyle hissetmek için pek çok nedenimin var olduğunun bilincindeyim. Sanki, kokuşmuş bir yaşlı gibiyim, cinsel hayattan yoksun ve alabildiğine yorgun...

Yukarıdan izlediğim caddeler ve sokaklar akıp gidiyor. İnsanların hareketliliğini seziyor, onların bir parçası olabilmeyi umut ediyorum. Bugün bir görevim olmasaydı, belki dışarıda biraz vakit geçirebilir ve enfes yemeklerle bezeli olan köyümde bir şeyler yiyebilirdim; fakat bunun için önce görevimi tamamlamalıyım, aksini düşünmek bile bir hata olur...

Takımımda yer alan diğer ikiliyi bir an için arıyor ve kısa süre içerisinde onları görüyorum; pembe ve kızıl saçlının durarak bir şeyler konuştuklarını fark ettiğimde, bir şeylerin ters gitme ihtimalini düşünüyorum. Birisi köyüme yabancı olan bir varlık, her ne kadar cana yakın olsa da onu tanımıyorum; diğeri ise korkutucu bir kişilikle yaşıyor, sessiz ve sert birisi, bu benim pek sevemediğim bir tür... Kısa sürenin ardından Sasaki-san'ın hızla ortadan kayboluşunu izliyor ve "Shunshin?" diye içimden geçiriyorum. Böylesi sıradan bir görev için fazlasıyla gereksiz bir hamle olduğu kanaatindeyim. "Neden böyle bir şey yapmış olabilir ki? Ah, aptal erkekler... Her zaman bu kadar ahmak olmak zorundalar mı?" Bir an için kendime yöneliyorum; erkekler hakkında ben ne bilirim ki? Onların en sevdiği hazları bile kendime yaşatamıyorken... Aslında... Tüm problem bende, bunu biliyorum... Onlar ise... benim çektiğim acıların içerisinde orgazm çığlıklarıyla doluyorlar... "Ah Yura... Seninle acı çekmek bile enfesti... Senin sıcaklığını hiç bir yerde bulamıyorum..." Acılarla dolu anılarımın içerisinde kayboluyor ve cinsel organımın yetersizliği karşısında bir kez daha hüzne kapılıyorum... Hastalığım tedavisi mümkün olmayan bir boyutta... Beni her zaman isteklerimden yoksun bırakıyor... Birisi ile yakınlaştığım cinsel temaslar, sadece acıyla son buluyor... Üzülüyorum, hüznün etkisinde, avanak gibi kalan kızıl saçlıya bakıyor ve "Kendine gel Mitsuko..." diyerek iç geçiriyorum. "Tamamlamam gereken bir görevim var..." Sözlerim son buluyor ve iyi hissetmeye başladığım bu saniyelerde ilerlemeye başlıyorum; parşömeni elime alarak inceliyor ve hangi kioska ulaştırılması gerektiğini analiz ediyorum. Bunu öğrendiğim taktirde ise yapacağım tek bir şey kalıyor, parşömeni gereken kioska ulaştırmak... Sasaki-san'ın ise diğer iki parşömeni gerekli yerlere ulaştırmasını umut ediyorum. "Aptal erkekler..." Sadece bunu düşünüyor ve çatılarda yol alarak elimdeki parşömeni aktarmam gereken kioska doğru yöneliyorum... Gözden kaybolmak ve kendi başıma hareket etmek ise ilk amacım...

[Izumi Katsuo]

Out: Dün kötü bir gün geçirdim. Bu yüzden yazacak morale pek sahip değildim. Pasiflik için özür diler, anlayışınız için teşekkür ederim.

Bir krala karşı mı gelmişti? Hem de onu öldürmekle tehdit ederek. İnsanların bazen düşünmekten ırak olduğunu biliyordum fakat bu kadarını bilmiyordum. Katsuo tehdit edilebilecek en son insandı belki de. Sinirden köpürmeye başlamıştı. Bir krala, insanların tek güneşine yakışmayan bir hareketti. Bunu o da biliyordu fakat duygularına hakim olamıyordu. Öldürme arzusuyla dolup taşmıştı. Köyün bir shinobisini öldürmenin suç olduğunu biliyordu. Ama elinde delilleri vardı. O yabancı pislik parşömenleri alıp kaçmıştı. Evet, kaçmıştı! Hem de çok hızlı bir şekilde. Yakalanmayacağına emin olmak için tekniklerini kullanmıştı. Çünkü Katsuo biliyordu ki o çocuğun bir krala söylediği sözlerden sonra hayatta kalacak umudu kalmamıştı. O çocuk ölecekti. Böyle basit bir görevden ölü olarak ayrılacaktı.

Bir yabancıdan böylesine adi sözlere maruz kalmak kimi sinirlendirmezdi ki? Tüm köyün temkinli yaklaştığı bir pislikten. Başka topraklardan gelmiş bir casustu. Parşömenleri alıp kaçmasından anlaşılıyordu bu. Bu sadece Katsuo için bir bahane bile olsa da o bunu artık bir gerçek olarak görüyordu. Böylece onu öldürmek için bir sebebe sahip olmuştu. Çocuk sözlerinin eriyse nefsi müdafaadan yırtacaktı. Onun hiçbir suçu olmayacaktı. Aksine bir kahraman olacaktı. Köyü bir casustan arındıran bir kahraman. Fakat şuan büyük bir sorunu vardı. Çocuğun kullandığı tekniğe sahip değildi. O kadar hızlı nasıl hareket edip çocuğu yakalayacağını da bilmiyordu. Bu yüzden şimdiden koşmaya başlayacaktı çocuğu yakalamak için. Çocukla yüz yüze geldiğinde ona söyleyecek bir çift lafı vardı.

Koşuyordu. Dur durak bilmeden çocuğun peşinden koşuyordu. Ona söylenilen lafları yutturmak için sabırsızlanıyordu. Bir kral olarak ilk infazını gerçekleştirecekti. Bunun için kendi elleri yerine kölelerinden birini kullanmak iyi olurdu fakat şuan kimse yoktu yanında. Yalnızdı. İlk fırsatta bunun çaresine bakmalıydı. Bunu koşarken aklına yerleştirdi. Ayrıca biraz da kendini kötü hissetti. Bu belki de ailesinden kalan insanın etkileriydi. Neden yalnız olduğunu düşündü bir ara. Ne de olsa daha koşacak çok yolu vardı. Egosu, düşünceleri ve aşağılık kompleksi yüzünden olduğu cevabıyla karşılaştı. Ardından unuttu. Her şeyi bir anda aklından çıkardı ve tekrar yabancıya yoğunlaştı. Çünkü bunları düşünmeyi kendine yakıştıramıyordu. O kim olduğunu ve ne yapacağını biliyordu. Bir halkı, ekibi olmasını istiyorsa böyle olmak zorunda olduğunu düşünüyordu.

Onu yakalayabilecek miydi? Yetenekleri buna el verecek miydi? "Belki..." diye düşündü içinden. "Belki chakrası bir yerden sonra onu yarı yolda bırakır." Fakat belkilere bel bağlayamazdı. Rakibinin hatalarına değil, kendi yeteneklerine bel bağlamalıydı. Koşuyordu. Delicesine koşuyordu. Nefret ve öfke içinin kavururken ne kadar zevk aldığını fark etmişti. O çocuğun öldüğünü düşünmek ona daha da zevk veriyordu. Ailesinin miras bıraktığı duyguları, o iğrenç insanı düşünmek yerine bunu düşünmek daha iyi hissettiriyordu. Öldürme isteği hiç bu kadar tavan yapmamıştı çünkü bu zamana kadar ona saygısızlık yapacak birisi karşısına çıkmamıştı.

Koşuyordu! İnsanlardan güneşi çalıp tahtına oturacak adam delicesine koşuyordu!

[Yukishiro Sasaki]

Hızla koştukça insanların küçülmesi daha doğrusu her şeyin küçülmesi normal geliyor, bu kullandığım adımlama tekniği esasen koşmak değil. Çok fazla yormuyor insanı ve hızlı gitmeni sağlıyor, fazla kullanmak tehlikeli tabi ancak sadece şehri gezmem gerekiyor. Bir sonraki kiosk çokta uzak olamaz, ve hızlandıkça insanın etrafındaki şeyler yavaşlıyor. Yanımdan geçen adamların adımları, yürüyen at arabaları, gökte uçan kuş bulutlar her şey! İnsan tabi düşünmüyor değil herkes bu kadar yavaşken ben mi hızlıyım yoksa herkes yavaşlamış mı?

Daha da hızlı olmak isterdim, insanlar gözlerini açıp kapadıklarında sadece karşılarında bir kıvılcım görseler. Bende oradan yok olsam, başka bir yere gitsem. Kendimi başka bir evrende bulsam yada başka bir köyde. Herkes o kadar yavaş gelsin ki ışınlanmış gibi görüneyim. Shunshin bunu sağlıyordu bana, bu yalnız koşum da herkes sadece yoldan geçip giden kişilerdi, umurumda değillerdi onlar da benim. Umursadığım şeyler vardı tabi, Benjiro'nun iyi olup olmadığı gibi ve eski arkadaşım Nishi'nin nasıl olduğu. Değer verdiğim insanları korumak için shinobi olmuştum ancak ne yapıyordum ben şu anda allah aşkına?

Biraz önce olan şeylerin sonunda ben parşömenleri çalmış gibi görünmüştüm değil mi? İnsanlar ne olduğunu umursamadan beni suçlayacaklardı, dışlanacaktım mantıklı sebeplerim olsa bile. Bu nedenle yavaşlamalıydım. İkinci kioskun yarı yolunda Shunshin ile ilerlemeyi durduracaktım. Normal sıradan bir yürüyüş ile ilerleyecektim, bir yandan arkama bakar bir şekilde. Öldürürüm diye atıp tuttuktan sonra karşımdaki kişi sinirlenmiş olabilirdi.

Büyük konuştuğum her zaman olan şey buydu ve gerçekten ben ne yapıyordum... Sevdiğim insanları korumak için Shinobi olmuştum ancak sevdiğim çok fazla insan yoktu. Arakdaşlarım dersen benden uzakta Nishi-san vardı, ailem desen anne ve baba vardı bir de kardeşim Benjiro. Bu köyde kendimi ait hissettiğim küçük anlar dışında güzel bir uyku bile çekememiştim. Yerli olmamak, yabancı olmak ama bunlara karşı kendini insanın kabul ettirmek için savaşması çok zor... Biraz önce olan şey bana üstünlük koyan bir kusalıydı değil mi? Parşömenleri çalmamdan korkmuştu aslında değil mi? Ben buralı bile değilim...