[Ame] Rutin Eskort I

[Yashamaru]

Heykelin çevresine baktığımda ilk dikkatimi çeken şey, heykelin altına çakılı olan bir plakanın sökülmüş olduğuydu. Bu mesele bende daha büyük bir merak uyandırdı doğrusu. Bir kaç kitaba bakmak ve heykel hakkında bir şeyler bulmak iyi olacaktır bence. İncelememe devam edip, gözlerimi yukarı doğru kaldırdığımda ise çocuğun gözlerine, saçlarına takıldım. İlginç bir saç stili vardı ve ağlamaklı bir surata sahipti. Bu garip suratı gördüğüm anda için burkulmuştu. Acaba daha önce bu heykele, bu kadar anlamlı bakan birisi oldu mu?

Tekrar kafamı çevreme döndürdüğümde insanların umursamaz bakışları çarptı gözüme. Hiç biri heykele bakmıyordu bile neredeyse. Umursamaz, pislik insanlar! Birisinin iç dünyasını anlamaya çalışıyorlar mı acaba? Belkide ben derin düşünüyorumdur? Heykelin elleri ise göğe doğru açılmış bir vaziyette... Bu hüzünlü suratıyla ancak bir şeyleri arzuluyor olabilir. Yağmur mu? Yağmur köyünün, tek yağmur almayan noktasında böyle bir heykel ha? Çok ilginç.

Bir yandan düşünüyorum da köy hakkında ne biliyorum ki? Daha önce nasıl bir yerdi? Buralara nasıl geldi? Bütün bu köyün geçmişi neden bu kadar saklanıyor ki? Aslında hiçte araştırmadım. Şuana kadar köyün geçmişine ilgi bile duymamıştım. Ama bu heykelde beni çeken bir şeyler var. Köyden ne kadar haz etmesem de, insanlarını ne kadar sevmesem de bu heykelle aramda bir yakınlık hissettim. Bu mevzuyu ileride araştırmak için rafa kaldırıyorum. Tam Yubo atarlanmaya, bağırıp çağırmaya başlamıştı ki birden heykelin alnına bir damla su düştü. Bu yağmur damlası oradan aşağı kaydı ve heykelin tek açık gözüne girip, oradan bir yaş misali aktı. Of! Neredeyse kopamıyorum. Burada iç huzurumu buldum sanki.

Ama benim pislik arkadaşım beni rahat bırakmadı ve kolumdan tutarak görev yerimize götürdü. Yolda Yubo'ya "2 dakika sabredemedin!" diye çemkirdim. Ama sonunda köy meydanındaki ilk durağımıza gelmiştik. Parşomeni masada oturan adama uzattığımda dudak altından ufak bir laf işittim. Herif bana laf çarpıtıyordu. O anda ise gözlerim hala heykelin görebildiğim kısımlarındaydı. Kafam tamamen orada kalmıştı. Fakat adamın söylediğinden sonra "Tch..." diye isyankâr bir ses çıkarcak ve kafamı çevirip sadece nöbet bölgesinden çıkacağım. Bu aptal herifle laf dalaşına girmeme gerek yok nasıl olsa oturduğu yerden öteye gidemeyecek kadar düşük bir zekaya sahip. Neden sinirlendim ki şimdi? Hah! Unutmamak lazım tabi Amegakure'deyim, nasıl sinirlenmem?

[Junshina Yubo]

Bu sefer ciddiyiz beyler.

Son derece samimi konuşuyorum muallaklar. Sinirliyim, ama böyle cidden sinirliyim. İçimde bir yerler de ismini veremediğim küçük bir parçam cayır cayır yanıyor öfkeden! Şu siyah saçlı shinobiye karşı inanılmaz bir nefret duyuyorum nedense. Anneme tecavüz edip, babamı dilim dilim doğrasalar herhalde bu kadar sinirlenemezdim. Büyük ihtimalle adama karşı duyduğum nefretten olacak, şuan nefes almakta zorlanıyorum. Şaşırtıcı bir şekilde ellerim titriyor... Kaslarım öyle kasılmış ki kendimi yerimden oynatmak için hayvan gibi uğraşmam gerekiyor. Ağzımdan bir kaç kelime çıkartmak istiyorum ama başaramıyorum. Gözlerim kararıyor ve tek işi goygoy olan ben ben tüm lakaytlığımı o an, o saniye kaybediyorum...

Siyah saçlı orospu çocuğu kardeşime o lafı söylediği andan itibaren hiç konuşmuyorum. Zira Yashamaru adama karşı bir hamle yapacak olursa, adamla Yashamaru'nun arasına girmek düşüncesindeyim. Bu orospu çocuğu dayak yediğinde hapse girenin Yashamaru olmasını istemiyorum çünkü. Fakat işler düşündüğüm gibi olmuyor ve Kardeşim bu lafları alttan alarak kulübeden çıkmayı seçiyor.

Ben mi? Ben hala sinirliyim!

Yashamaru odadan çıkarken kapıya dönerek ona sesleniyorum. Kardeşim lafını her zaman ki gibi uzatmıyorum, ve ağzımdan çıkan sesi olabildiğince sakin ve duygudan yoksun bir tınıda yükseltiyorum: ''Yashamaru Kardeşim. Kulübeden çık ve ben gelene kadar da içeri girme.'' Ardından tekrar siyah saçlı adama dönmeden önce Rakumei no Jutsu isimli genjutsumu uyguluyorum. Arkadaşım odadan çıktığındaysa yüzüme sinirli bir ifade takınmaya çalışıyorum. Zaten hayvan gibi öfkeli olduğumdan bunu becermek için hiç çaba sarf etmeme gerek kalmıyor. Bunları yapar yapmaz tekrar siyah saçlı orospu çocuğuna dönmek için kendimi çeviriyorum. Çıkartabileceğim en öfkeli sesi çıkartarak ve siyah saçlı orospu çocuğunun tam olarak göz bebeklerine bakıyorum ve tam bu anda ağzımı oynatmaya başlıyorum: ''Beni dinle gerizekalı. Bu sana tek ikazım olacak, Yashamaru' ya bulaşma! O senden kat kat iyi bir insan.'' Burada tekniğime iyice odaklanacak ve konuşmamı şu sözlerle noktalayacaktım: ''Seni tehdit etmiyorum yanlış anlama kaarşim. AMA SENİN PİPİNİ SİKERİM HA!''

Sonra da sakince odadan çıkıp kardeşimin yanına dönecektim. Yola devam etmek gerekiyordu sonuçta...

[GM - Naruto]

Eleman, Yubo'nun Yashamaru'yu dışarı gönderdiğini duyunca, parşömeni kapatıyor ve Yubo'ya bakıyor, ne halt ediyor diye. Yubo'da, Yashamaru'yu dışarı gönderdikten sonra eleman ile göz göze bakışıyor ve tekniği aktif ediyor. Eleman, oldukça korkmaya başlıyor Yubo'dan. Yüz ifadesi sert olsa da, korkup sönmeye başladığı bariz. Oturduğu yere kenetleniyor Yubo ona bağırırken. "Tamam be. Anladık. İyi birisiymiş." Ardından, konuyu uzatmamak adına işine geri dönmeye çalışıyor ama Yubo'nun tehditkâr tavırlarından etkilendiği kesin.

Ancak Yubo, son anda kendini toparlamayı başarıyor. Eğer eleman tek bir tehditkâr harf daha etseydi, Yubo dezavantajı gereği adamla kavgaya bile tutuşabilirdi. Bunu aklına not ediyor, ve yolunuza devam ediyorsunuz. Bir sonraki kiosk, bir kaç sokak ileride.

Bu sokaklar Amegakure'nin diğer sokaklarına göre daha geniş ve nispeten daha canlı. Açık dükkanları görebiliyor ve loş atmosferde parlayan bolca kandilin oluşturduğu ışık oyunlarını seçebiliyorsunuz. Az önce yaşadığınız olaydan kendinizi kurtarmaya çalışıyor, yolunuza bakıyorsunuz.

Yağmur ise, hala, hız kesmiş değil.

[Yashamaru]

Herifin söylediklerinden sonra dışarı çıkacaktım ki, Yubo benden yaptığım işi, yapmamı istemişti. Yani dışarı çıkmamı istemişti. Tek kaşımı kaldırıp ona ne yapacağını sorarcasına bir bakış attım. Ancak herifle herhangi bir polemiğe girmenin bizim için bir yararı olmayacaktı. Sonuçta görevimiz parşomenleri, emirleri yetkili kişilere ulaştırmak. Kimse bize yetkili birisinin piç kurusunun teki olduğunu söylemedi en nihayetinde. Şimdi bu herifin ağzını yüzünü kırsam, görevim başarısız olur. Bu yüzden sanırım her halükarda susmayı tercih edeceğim. Bunun yanında herifin bir kaç kemiğini kırmak bize ne yarar sağlar ki? Diğer insanların gözünde kavgacı bir ninjadan ne farkım kalır? Gerçi ne zamandan beri bu insanların bakışları, düşünceleri beni irdeliyor?

Dışarı çıktığımda gözlerim tekrar heykele dönmüştü. Herifin söylediği ya da Yubo'nun yapacaklarını o anda unutmuştum. Acaba ben, bu heykelde kendimi mi gördüm? Belkide bu yalnızlığımda, bu ilgisizlik, bu hiçlik içerisinde bende hüzünlü bir suratla bir şeyleri arzuluyorumdur. Ellerimi göğe mi açmam gerekiyor? Ama ne isteyeceğim? Köyden gitmeyi mi? Peki ama gidebileceğim bir yer var mı? Bu köyün insanlarından nefret ediyorum, köye hizmet etme sebebim sadece aldığım eğitimi borç olarak görmemden kaynaklanıyor. Ayrıca beni kölelikten kurtarmışlardı. Gerçi bunları yapan sadece bir kaç shinobi. Halk ve liderler ise beni sadece piyon olarak görüyor. Her shinobinin görevi piyon olmaktır, tamam ama Amegakure'li olmadığım için önden beni salmaktan çekinmeyeceklerdir. Onlara inat ölmeyeceğim! Evet, evet onlara karşı bunu yapacağım. Hepsi görecekler.

Bu sırada Yubo dışarı çıkmıştı. 2. gideceğimiz bölgede çok uzak bir yer değildi. Görev yerimize doğru hareket ederken Yubo'ya "Bu köyde kalma amacım ne Yubo? İnsanlar benden nefret ediyor, bende onlardan nefret ediyorum. Hatta elime fırsat geçse onları 1 kaşık suda boğarım. Neden hala buradayım?" diyeceğim. Birde bu elemanın fikrini almak lazım.

[Junshina Yubo]

Odadan çıktığım anda, tüm sinirim geçivermişti.

Hayır bu orospu çocukları neyine güvenerek böyle şeyler söylüyor millete anlamıyorum. Ulan ben adam bize öyle giderli giderli konuşunca dedim herhalde bu piç ya Jounin yada hayvan gibi güçlü. Yoksa yani kafayı çalıştırın biraz, iki chuunine, kimsenin göremediği gizli saklı yerlerde laf sokmak falan çok akıllıca bir hareket değildir takdir edersiniz ki. Adamı oracıkta 5 yaşında, babannesini banyo yaparken görüp ağlayan çocuğa çevirirler. Sikerler. Oyarlar. Kısaca, ağzına sıçarlar beyler. Hani ben kendimi zor tuttum kendimi o taraklarda çok bezim olmadığı için, köy yönetimine gidecekler, Yashamaru' ya falan şikayette bulunacaklar... Ne gerek var amk? Siktir et! Ama işte başkası olsa, bu adamı sikerdi. Hakkaten sikerdi...

Bir de şey var tabi. Bu götünde sokak lambası ile gezen yashamaru. Amk daha demin senin için savaş verdim ayı oğlu ayı! Gittim millete kafa tuttum lan! Daha hala azıcık bile heyecanlanamadıysan senin damarlarını, kanını sikim ben piç oğlu piç... Tövbe tövbe, hayır şimdi sinirleneceğim amk. Sonra da sokucam pezevengin kafasını götüme, kakamı yapacağım! Böylece de, yashamaruya ''Ağzına sıçtığımın sik kafalısı'' demiş olacağım. Ama yapmıyorum, kıyamıyorum ibneye...

Birde bu ibnenin bana sorusu var. Aynı şekilde yola devam ederken hiç yüzüne bakmadan devam edeceğim konuşmaya: ''Valla oğlum. Köyde kalma amacın falan yok. Anan babanı öldüren bir abin var mı? Yok! Kırmızı bir göz rengine sahipmisin? Yok! Raiton kullanıyormusun? Yok! Ee daha ne amına koyim? Otur oturduğun yerde, sokakta bu tarz konuşmalar yapıpta siktirtme belanı şimdi. Herşeyin bir yeri zamanı var. Eve gidelim öyle konuşuruz bunları. Amına kodumun Gahezi seni... Bak bak bak piçe bak sen! La siktir! Bebe!''

[GM - Naruto]

Yashamaru: Heykelin bir anlığına, sana baktığına yemin edebilirsin. Bir farklılık seziyorsun Yubo kioskun içinden çıkarken. Çevredeki sesler kesilmeye başlıyor. Yağmurun patırtıları azalıyor, meydanın bağırış çağırışı heybetini yitiriyor. Heykelin, senin gözünün içine, ve hatta derinliklerine doğru baktığını hissediyorsun.

Belki de köy, bazı zamanlar, düşündüğün kadar kötü olmayabilir. Belki bir zamanlar, bir çocuğun heykelini köyün en önemli yerine dikip ona saygı duyacak kadar merrhametli ve insancıldılar. Yağmuru seven, ona kucak açan bir çocuğun, onların sembolü olduğunu düşünmüş olabilirler. Etrafına bakıyorsun heykelin. Üstü brandalı, insanlar yağmura aldırış bile etmiyor, giydikleri kalın şeylerle onu reddediyorlar. Çocuğun istediği tek şeyi ona vermiyorlar bile. İronik.

Düşüncelerin, Yubo'nun konuşmasıyla dağılıyor, sesler geri geliyor, atmosfer eski loşluğuna geri kavuşuyor, ve yoluna devam ediyorsun.

Genel: Kandillerle cıvıl cıvıl aydınlatılmış yolda ilerliyor ve laflıyorsunuz. Çevredeki dükkanlara insanlar girip çıkıyor, ellerindeki poşetleri evlerine götürüyorlar, veya başka bir iş ile meşgul oluyorlar. Hep bir hareket, bir amaç söz konusu Amegakure'de. İnsanlar sadece kafe tarzı yerlerde muhabbet edebilecek vakit bulabiliyorlar, onun dışında, bir şekilde, yağmurdan kaçmak, tüm hayatlarını esir almış durumda.

[Yashamaru]

Bu heykel bir acayip. Yoksa beni mi izliyor? Ya da deliriyor muyum? Garip bir ikilem ancak bildiğim bir şey varsa heykel bir şekilde bana baktı. Belkide bende görmek istediği bir şey vardır. Yine mi çocukluğumdaki "Seçilmiş çocuk" zırvalıklarına geri döndük? Ben kesinlikle seçilmiş birisi değilim. Hiç kimse heykeli burada istemiyor gibi duruyor. Heykelin amacı belkide yağmurun bizim için önemini anlatıyordur ha? Acaba bu çocuğun yaşadığı dönemde insanlar nasıl düşünüyorlardı? Heykeller, kitaplar, müzikler ve daha diğer bütün sanatsal araçlar üretildikleri döneme ait izler taşırlar. Sanıyorum ki heykelin döneminde bir tür kuraklık söz konusuydu ya da insanlar yağmurun değerini biliyordu. Ama bende ne arıyorsun? Sana verebileceğim hiç bir şey yok. En azından şuanda buna sahip değilim. Görevimi bitirdiğimde geleceğim, merak etme.

O anda kararımı verdim aslında. Sanırım bu gece ufak bir operasyon var. Heykeli özgürlüğüne kavuşturmak istiyorum. Görev bitince, gecenin bir yarısı devriyeler azaldığı vakitlerden birisinde gelip şu brandayı kesmek istiyorum. Heykeli yağmura açacağım. Acaba... Acaba o zaman özgür olacak mı?

Yubo geldikten sonra tekrar dikkatim normal dünyaya gelmişti. Yolda ilerlerken ona sorduğum garip sorunun üzerine, o da bana her zamanki garipliğiyle cevap verdi tabi. Bu sırada dükkanların olduğu sokaklara girmiştik. Buralar diğer her yere göre daha cıvıl cıvıldı. Yağmura rağmen insanlar koşuşturup, hayati ihtiyaçlarını gidermeye çalışıyorlardı. Yubo'nun söylediklerinden sonra ise "Haklısın, zaten buradan çıkıp gitsem, nereye gidebilirim ki? Beni kim kabul eder? Aşağılık kompleksine falan girdiğim yok ancak gerçekleri kabul etmek lazım, sıradan birer chuniniz ve hiç bir vasfımız yok. Sanırım bunları konuşmak için henüz erken." diyeceğim Yubo'ya. Amacım sadece köy mevzusunu kapatmak ve insanların bok suratlarını bir anlığına unutabilmek, yeniden. Görev devam ediyor sonuçta. Eminim Yubo bu sırada yeni bir konu açacaktır. Biz diğer kioska doğru yola devam.

[Junshina Yubo]

Yohoho beyler olaylar olağanca sakinliği ile devam ediyordu.

Pek bir numarası falan yoktu aslında olanların. O odadan çıktıktan sonra hemen orjinal ruh halime dönmüş ve arkasından tekrar Yashamaru' ya takılmaya başlamıştım. Kardeşimin' in heykele dik dik baktığını ve onu ayrıntılı bir şekilde incelediğini gördüğümde ilk başta bu işi dalgaya vurup ''sımsıkı taş gibi'' esprileri yapmıştım. Lakin ben kulübeden çıktıktan sonra da bu bakışma işinin devam ettirdiğini fark edince Yashamarunun heykelde kendinden birşeyler bulduğunu anladım. Bu yüzden de o andan itibaren ne heykelle ilgili bir ima da bulundum, ne de heykelin bahsini açtım. Çünkü biraz mantıklı düşünürsek, Yashamaru zaten beni ve Kane' i ortadan kaldırdığında yalnız birisi. Kendinde yeni bir arkadaş edinecekse, bu arkadaş bir taş parçası bile olsa benim için bir sorun yoktu!

Fakat hem kaarşimin dikktani dağıtmak hemde yolun iyice kısalmasını sağlamak için bir muhabbet açmayı düşünüyordum: ''Yashamaru Kaarşim lan geçen rüyalandım biliyonmu. Tokebetsu Jounin Ando yokmu? Hani beyaz götlü olan! Amk bir girdi rüyama! Karı hayallerimde bile taş gibi lan! Of of of o göt, o meme! Aman allahım. Yani beni onla bir odaya 5 gün sokun abi, 5 gün sonra gelin beni öldürün! Lan bizim top baattini hatırlıyonmu? Onun kuşu bu karıya ötmezdi, kükrerdi yeminlen! O biçim bi karı! Hacı bu arada, karıyı ben dün iyi sikmişim ha. Sabah bi kalktım, dedim lan bu ŞahinKane' nin yatağına falan mı yattım. Her taraf döl amk! Rüyanında hepsini hatırlıyorum kaarşim bu arada. Gel sanada anlatayımda azda sen gör rüyanda. Yanlız ağzına verme ha! Ben öpüşüyom geceleri! Neyse, Baktım kütüphanedeyiz bilader. Karı bana göz kırpıyor biliyonmu? Hiç konuşmadım attım bunu masanın üstüne, direkt fileli çorabını yırttım bilader! Başladım bızırını çekmeye...'

[GM - Naruto]

Siz yolda mal mal kıkırdaşarak yürüyorsunuz. Yaşadığınız gerginlik te üzerinizden akıp gidiyor. Bildiğiniz, benimsediğiniz sokaklarda, sıkıcı ve rutin görevinize devam ediyorsunuz. Diğer kiosk, az ileride. Sokak git gide daralıyor siz merkezden uzaklaştıkça.

Kiosk yine aynı, bir öncekinin kopyası gibi. İçeride bekleyen Shinobi sizi görüyor, parşömeni alıyor, isteksizce teşekkür ediyor. Yolunuza devam ediyorsunuz.

[Yashamaru]

Köy meydanından çok sürmeden çıkmıştık. Üzerimdeki depresif atmosferi bu sayede geri bırakabilmiştim. Yinede heykel konusuna tekrar geri döneceğim. Görevimiz devam ediyordu. Henüz bütün parşomenleri dağıtmış değildik. Hatta daha sadece bir tane emri yerine ulaştırabilmiştik ve önümüzde daha uzunca bir görev duruyordu. Kafa dağıtmak istememden ötürü sessizliğimi korumuştum. Yubo ise beni anlamıştı. Yıllardır beraber olduğum bu adam, hal ve hareketlerimi eminim rahatça okuyordur. Peki ya bir gün onunla düşman olursak? Bende onu bu kadar rahat okuyabilir miyim? Bu konuda endişeliyim ancak iyi bir rakip olacağımız kesin.

Yubo, bana uzun uzun bir şeyler anlatmaya başlamıştı. Bir jounin ile ilişkisini uzun uzun anlatıyordu. Tabi sadece bir rüyasında. Hahaha... Hayal dünyası geniş, adi herif! Onun söylediklerinden sonra "Hah... Bende seni hep rüyanda Kane'i görüyorsun sanıyordum. Ben Ame - Chou tercih ederim, şuana kadar gördüğüm en güzel kadın. Gerçi zaten 2 elin parmak sayısını geçmeyecek kadar kadın gördüm ya neyse." dedim.

Bu sırada diğer kioska gelmiştik. İçeri girip, parşomeni görevliye uzattığımızda bu sefer normal bir tepki almıştık. Yinede çok istekli bir teşekkür duymadık. Önemi yok, bu işi görevlilerin teşekkürü için yapmıyoruz sonuçta. Bu sadece işimizin gereği! Yola sessizce devam edeceğim, zaten az önce söylediklerime balıklama atlayacaktır Yubo.