Sessiz Yağmurun Senfonisi

[Kikaru Daiki]

Zifiri karanlık bir zindanın içine girmiş, devasa bir şeytanı def etmişti Daiki. Dostunun ruhu gözlerini açmış ve silkelenip kendine gelmişti. Bunun mutluluğu yüzüne yansımıştı Daiki'nin. Birde üstüne yemek teklifi geri çevrilmemişti. Daiki'nin içindeki mutluluk aşırı derecede artmıştı. İlk defa yalnızlığı değil bir dostu onu böylesine mutlu etmişti.

İşte o an acı dolu sözler Fujita'nın ağzından çıkmıştı. Fujita yemeği ısmarlamak istiyordu. "Ben sana burada oturmuş yardım ediyorum sen beni kırıyorsun, olacak iş mi bu?! Ne demek hesabı ben ödeyeceğim?! Çok kırıldım sana dostum. Nasıl böyle bir şey düşünebilirsin? Sen benim yemeğimin parasını vereceksin bende onu yüzsüz bir şekilde yiyeceğim ha?! Bunu duymamış olayım. Bir daha bana böyle bir şey söylersen senin zekanı sorgular hatta sana cahillere yaptığım muameleyi yaparım bilesin! Hadi gel benle, gidiyoruz." demişti öfkeyle yerinden kalkan Daiki. Sözlerini söyledikten sonra öfkeli bir şekilde yürümeye başlayacaktı. Yahiko ormanına girdiği yere kadar Fujita'yla birlikte yürüyecekti. "Sen ne istiyorsun dostum?" diye soracak ve cevabı aldığında Amegakure'nin köy meydanına doğru koşacak ve planladığı gibi olursa Fujita'nın gözünün önünden kaybolacaktı. Hemen ardından istediği yiyecekleri alarak Fujita'yı bıraktığı yere gelecekti. Kendisine ise birkaç kahvaltılık yiyecek alacaktı. "Aklıma burası kadar güzel bir yer gelmedi bu yüzden burada yiyebilmemiz için bir şeyler aldım. Hadi evimin iç kısımlarına geçip oturalım." diyecekti orada beklemekte olan Fujita'ya. Esas soru şuydu Fujita orada bekleyecek miydi?

[Morio Fujita]

Hesabı ödeme teklifi, sonradan kötü bir fikir olduğu kendini belli etse de. O an içimden bir karşılık verme, teşekkür etme gibi bir şey geçiyordu. Beklemediğim bir tepki ile karşılaşmıştım. Belkide böyle bir şeye alışık olmadığımdandır. Anladığım kadarıyla Dai'nin takıntıları vardı. Zeka konusunda. Çevresindeki insanları buna göre seçiyordu. Bu ormana evim demesi belki toplumdaki yalnızlıktan kaynaklanıyordu. Bu konuyu yemek sırasında açmayı düşünüyordum. Bu konuyu agresif bir şekilde karşılarsa bu az önceki tepkisinin daha gürültülü bir şeyler çıkaracağı ortadaydı.

Ormanın girişine gelene kadar bir kelime bile etmemiştik. Dai'nin sessizliği bozması uzun sürmüştü. İstediğim özel bir şey yoktu, olsa da isteyemezdim zaten. Bu sorulardan ömrüm boyunca kaçan biriydim. Genelliklede belirsiz cevap vererek kurtulurdum. Aynı yöntemin bu seferde tutmasını umarak. '' Özel olarak yediğim yada istediğim bir şey yoktur. Zaten yemek ayrımı da yapmam '' tam istediğim gibi kendimi ifade edememiştim. Dai büyük ihtimalle beni anlamıştı, öyle umuyordum.

O an garip bir harekele karşılaşmıştım. Az önce yanımda yürüyen insan bir anda depar başlamıştı. Olduğum yerde dona kalmıştım. Olayın şokunu atlata bildiğimde çoktan gözden kaybolmuştu. Bu çocuk ne yapmaya çalışıyordu. Evim dediği ağaçların orada sakince konuşmanın ortasındayken bile not defterini çıkarıp bir şeyler yazabilirken. Yanımdan kaçar mışçasına koşmuştu. Acaba hesabı ödeme teklifim yüzünden mi kaçmıştı. Ama bu olamazdı yoksa ne istediğimi soması anlamsız olurdu. Kendi ürettiğim teoriyi yok ediyordum. Başkasının doldurması gereken rolü kendim kapatıyordum. Gidecek bir yer yoktu. Olmadı biraz daha bekler DAi'den ses seda çıkmazsa evime dönerdim.

[Kikaru Daiki]

Biri koşar şu kara sokaklarda. Sanki bir dostuna yetişirmişcesine koşar. Kimdir bu? Daiki'dir tabi ki. Ellerindeki kahvaltılık yiyeceklerle koşuyordu. Fujita'ya da kendisine aldığı yemeklerin birebir aynısını almıştı. Koşuyordu Daiki. Arkadaşı kaçmasın diye koşuyordu. Güzel bir güne geç kalmasın diye koşuyordu. Attığı her adımın sesi, etraftaki kandil ışıklarıyla loş bir ortam oluşturan sokaklarda yayılıyordu. Genelde yağmurla ıslanan vücudu bu sefer hem yağmurun güzel damlalarıyla hem de vücudunun salgıladığı terin sıcaklığıyla ıslanıyordu. Koştu, koştu...

Ne yıllar kadar uzun ne de saniyeler kadar kısa bir zamanda ormanın girişine geri dönmüştü. Fujita bir hayli şaşırmış ve birazda beklemekten sıkılmış halde duruyordu Yahiko ormanının girişinde. Fujita büyük ihtimalle 'nerelerdeydin' veya bunun gibi şeyler söyleyecekti, Daiki bunun farkındaydı ve önceden de söylemeyi planladığı sözlerini söyleyecek neden koşarak gittiğini açıklayacak ve Fujita'yı ormanın iç taraflarında yemek yemeğe çağıracaktı. Gelmezse kendi bilir, gelirse ne ala.

Kısalık için çok, çok, çok özür dilerim dostum fakat yazacak hiçbir şey bulamadım. Yemek yerken edecekleri sohbette daha uzun ve kaliteli şeyler yazacağıma emin olabilirsin.

[Morio Fujita]

Yağmur altında ıslanan vücudum bir sağa bir sola yavaşça ilerliyordu. Dai'nin neden gittiğini çözmeye çalışıyordum. Neden gitmişti? Aklımın bir köşesinden diğerine savruluyordu. Bir ikilem arasında gidip geliyordum. Bir tarafım onun beni şaşırtmak istediğini söylüyor, diğeri benden kaçtığını. İlkine inanmak istiyordum. Fakat Dai'nin bahsettiği o şüphe tohumları ekilmişti. Geçen her saniye daha da büyüyecek ve vücudumu sarmalayıp saracaklardı. Bu sefer beni kurtaracak biri de olmayacaktı. Kendi başıma onunla savaşmam gerekecekti. Olabildiğince kızgın ama ufak bir umutla '' Gelecek, gelecek, beni yalnız bırakmayacak. '' şeklinde sayıklıyordum. Bu konunun sorumlusu da ben olmak istemiyordum. Bunun altından kalkamazdım.

Belki şans belkide mükemmel bir zamanlamaydı Dai'yi gördüğüm anda o şüphe kaybolmuştu. Hala sinirliydim. Bağırıp çağırmak sinirimi atmaya yarar mıydı? Büyük ihtimalle evet. Beni bu yağmurun altında bekletmişti. Üzerimde yağmurluğum vardı. Fakat vücudun bir kısmı yinede ıslanıyordu. Yavaşça üzerine doğru yürüyüp onun konuşmasına fırsat bile vermeden '' Hangi cehennemdeydin. İnsan en azından gitme sebebini söylerdi be. '' Konuşmamı bitirdikten sonra yavaşça Dai'yi süzmüştüm. Elinde poşetler vardı. Ardından yiyecek bir şeyler aldığını söylüyordu. Farklı biriydi bu Dai sürpriz yapmayı yada öyle bir şey yapmaya çalışmıştı. Ama bir daha yapmamalıydı. Yoksa o elindeki poşetleri sırasıyla kafasından aşağı dökebilirdim. Birlikte Evim dediği ormanlık alana doğru ilerlemeye başlamıştık. Hala sinirliydim ve çene çalıyordum '' İnsan en azından haber verirdi de yardım ederdim eşyaları taşımana, olmadı bu yağmur altında islanmazdım ''

[Kikaru Daiki]

Uzun bir yolu elinden geldiğince hızlı bir şekilde koşmuş ve haliyle az da olsa yorulmuştu Daiki. Bu nedenle başında saatlerce söylenen dostunun laflarını duymazdan gelecekti. En azından yemek yemek için ormanın iç taraflarına geçip, oturana kadar sükunetini bozmayacak, sadece yürüyecekti. Islak çimlerle harmanlanmış çamura basıldığında çıkan o garip sesi dinleyerek vakit geçiriyordu. Yaklaşık 5 dakika boyunca yürümüştü.

"Burası uygundur."

Diyerek ıslak toprağa oturmuştu. Aldığı kahvaltılıklardan birazını ağzına atmış birazını da gözünden şeytanlar sıçrayan öfkeli dostuna uzatmıştı. Dostunun gerçekten öfkelendiğini görünce konuşmaya başlamıştı.

"Sono coza olson doyo yoptom."

Demişti. Ağzındaki yemeğin farkına varmadan konuşmuştu ve ortaya saçma sapan bir kaç söz çıkmıştı. Öksürerek az önce yaptığı saçma hatayı unutturmaya çalışırken aynı zamanda yutkunarak ağzındaki lokmaları mideye indirecekti ki konuşabilsin.

"Sana ceza olsun diye yaptım dostum. Beni yüzsüz biri olarak gördüğün için yaptım. Artık ne öfkem kaldı ne de acım ama sanırım senin kalbini kırdım. Söyle dostum, nasıl affettiririm kendimi sana. Bu arada bunlar mükemmel olmuş, değil mi? "

Daiki öfkeyle bir hareket yapmış ve sonucunda öfke dolu bir çift gözle oturulacak yemek sofrası kazanmıştı. Bu dostluğun temeli acılar, gözyaşları, mutluluk, terler ve en önemlisi zekayla atılmıştı. Fakat Daiki yaptığı bu saçma hareketle öfkeyi de eklenmişti. Artık bu konuşmanın şiddeti Fujita'nın iki dudağının arasından çıkacak olan sözcüklerle belirlenecekti ve Daiki mutlu bir sohbeti sadece umabilirdi artık.

[Morio Fujita]

Ormanın iç kesimlerine kadar olan yolculuğumuz boyunca hiçbir kelime çıkmamıştı Dai'nin ağzından. Kendinin suçsuz filan mı zannediyordu. Ona uzun süre öfkelenemezdim. Aslında kimseye öfkelenemezdim. Ya da öyle sanırlardı. Bu tarz duyguları dışarı yansıtmayı çok sevmezdim. Belki çekingenlik belki de birini üzme duygusu. Hangisi kolayınıza geliyorsa onu seçin. Ne de olsa benim için değişen bir şey olmayacaktı.

Dai'nin evine gelmiştik. Islak toprağa çok rahat bir şekilde oturmuş, aldığı kahvaltılıkları yemeye başlamıştı. Oturacağım yerdeki tozları temizleyip Dai'nin tam karşısına gelecek şekilde bağdaş kurmuştum. Bana uzattığı bir parça kahvaltılığı tek hamlede bitirmiş. Saçma sapan şeyler söyleyen arkadaşını dinlemişti. Fakat Dai herhalde ağzında yemek olduğunu unuttuğundan ağzından saçma sapan kelimeler çıkmıştı. Ufak bir tebessüm oluşmuştu yüzümde. Normale dönen arkadaşı tekrar konuşmaya başlamıştı. Neyse ki bu sefer konuşması rahat bir şekilde anlaşılıyordu.

Kahvaltılıklar için teşekkürler. Gerçekten mükemmeller. Asıl sorun şu ki kalbimi kırdığını nerenden çıkarıyorsun. Evet, sinirlendim. Fakat zannettiğin gibi bir şey değil. Sadece o an için geçerli olan bir şey.

Sözlerimi bitirirken yüzümde ufak bir tebessüm oluşmuştu. Kahvaltılıklardan bir lokma dağa alıp belkide sormam gereken bir şeyi sormaya başlamıştım. '' Dai-San sana karşılaştığımız ilk andan itibaren somak istediğim bir soru var. Bir kabalık olarak görmezsen tam ismini öğrenebilir miyim acaba? '' Utangaçlık ve çekingenlikten dolayı sesim zar zor duyuluyordu. Hem de böyle bir soruyu sorduğum için bayağı tedirgin olmuştum.

Dai'nin vereceği tepki benim için çok önemliydi, hemde bu soru karşısında. Bunu bir kabalık olarak ta görebilirdi, ya da bu soruyu sormaya utanan bir insanın çırpınışları. İkinci şıkkı seçmesini istiyordum. Tartışmak, azarlanmak, kavga etmek bu tür davranışlar bana göre değildi.

[Kikaru Daiki]

Her gün sulanan bir çiçek bahçesi gibi, bakıldığında her saniye en az bir yağmur damlasının görülebileceği yer olan Amegakure'nin uçsuz bucaksızmışcasına gözüken, mistik havasıyla görenleri kendine aşık eden Yahiko ormanının iç tarafında iki kişi bulunuyordu. Durmaları yasak olan bu yerde en büyük aptalın bile yapamadığı, en cesur savaşçının bile cesaret edemediği şeyi, oturup kahvaltı etmeyi düşünmüş ve yapmışlardı. Akşam mıydı, yoksa sabah mı? Zaten belli olmayan bir havaya sahip olan bu köyde saatleri önemsemiyordu Daiki. Belki gecenin bir yarısı kahvaltı ediyorlardı, belkide öğlenin tam ortası. Bu ki, bilinmezliğin içinde yaşamaktı. Böyle düşünebilen Daiki için yaptıkları her hareket, mucize diye adlandırılan doğaüstü olaylardı. Ve o da oturmuş, kahvaltı ediyordu. Sanki zamanla alay eder gibiydi Daiki. Fakat zamanla alay etmek dışında yapacak şeyleri, cevaplayacak soruları, konuşacak bir dostu vardı Daiki'nin.

Dostunu dakikalar içinde öfkelendirip, saniyeler içinde sakinleştirmişti Daiki. Yaptığı yemek dolu ağızla konuşma hatası konuşmaya sempatik bir hava katmış, dostunun sakinleşmesine yardımcı olmuştu. Hatta dostu öyle hızlı sakinleşmişti ki saniyeler içinde çekingen havasına geri dönmüş ve çekine çekine bir soru sormuştu.

Daiki zeka takıntısı olan bir insandı. Bu nedenledir ki cahillerden de bir hayli nefret ederdi. Karşısındaki dostu bunu kavramış ve cahilce gözükeceğini düşündüğü soruyu çekinerek sormuştu. Daiki'ye göre çekinmesinde hiç gerek yoktu. Unutmak ve bir konuyu bilmemek arasında fark vardı ve dostunun bu soruyu sorarken çekinmesine gerek olmadığını düşünüyordu.

"Adım Kikaru Daiki, dostum. Ayrıca çekinmene veya utanmana hiç gerek yok. Bir insanın unutkanlığı bu dünya üzerindeki en doğal olgulardan biridir. Unutkanlığından utanman gereksiz."

Diyerek yine bilgece bir tavsiye verecekti Daiki. Bu tarz tavsiyeler vermeyi seviyordu çünkü kendi zekasını insanların gözüne sokmanın en güzel yollarından biriydi bu. Önündeki yemekten bir parça daha aldı ve karşısındaki dostunun konuşmasını beklemeye koyuldu. Soru-cevap şeklinde ilerlemesini istiyordu bu sohbetin, çünkü sohbetler ona göre böyle güzeldi.

[Morio Fujita]

İçimde ufak bir tereddüt vardı. Acaba sormasa mıydım şeklinde. İstemesem de kelimeler ağzımdan dökülmüş ve durmadan yağan yağmurla Dai'nin kulağına gitmişti. Yağmurun çıkardığı sesten çok net duyulmuyordu söylediklerim. Dai'nin yüzüne bakmamak için kahvaltılıklardan biraz daha alarak aheste aheste ağzıma götürüyordum. O sırada içimi rahatlatan kelimeler duyulmuştu. İstemediğim bir durumla karşılaşmış, aksine rahatlamıştım. Demek ki Daiki'ydi, Kikaru Daiki bu isme alışsam iyi olmalıydı. Çünkü Dai'yle şuana kadar kadar karşılaştığım herkese nazaran daha kısa sürede güçlü bir bağ kurabilmiştik. En azında benim hissettiklerim bunlardı.

Yavaşça havayı kokladım, yağmuru dinliyordum. Hava bu ülkenin neresine gidilirse gitsin aynıydı. Sanki özellikle böyle bulunuyordu. Gökleri yararak aşağı inen yağmur ve güneşin yer yüzüne yüzünü göstermesini engelleyen bitkiler ve şehri örümcek ağı gibi saran o elektrik telleri. Dai'nin fikirlerini önemsiyordum, en azından beni kaçık bulmayacağını biliyordum. Fakat bu fikirleri biriyle paylaşmak için acele mi ediyordum. Boş zamanlarımı genellikle şehirdeki gariplikler hakkında düşünerek geçinirdim ve bilinmezlik içinde kaybolurdum. İnsanların bahsettiği şehir efsaneleri fakat hiç bir tanık yoktu. İnsanlarda bunu normal karşılıyordu benim gözlemlediğim kadarıyla.

Kaçamak bakışlarla Dai'ye bakıyordum. Hala sessizlik hakimdi. Tüm cesaretimi toplayıp bu sessizliği bozmaya karar vermiştim. '' Buraya niye evim diyorsun Dai-San ''

Cesaret edememiştim. Bunları birine paylaşmak için hazır değildim. En azından muhabbete direk bunla giremezdim. Merakıma yenilip sorduğum bir soru gibi düşünecek olmalıydı. Ben de onu istiyordum, kafamda uydurduğum şeylere inanmak

[Kikaru Daiki]

Hafif bir esinti... Gökten yere çakılan hızlı damlaları bir kuştan düşen tüymüşcesine göklerde savuran ufak bir serinlik... Yüce ağaçların dallarını birbirleriyle öpüştüren umut dolu rüzgar... Tek bir anda birleşip Daiki'ye çarptılar. Daiki'nin mor saçları ise dalgalanıyordu göklerde dalgalanan şanlı bir bayrak gibi. Gören kızları aşık edecek, hatta aşktan verem edip yataklara düşürecek kadar güzel mavi gözlere sahip dostuna nispet yapıyordu saçları Daiki'nin.

Ve Daiki bir ısırık aldı elindeki yiyecekten. Gözlerini aheste aheste kapatıp açtı. Karşısındaki dostu bir soru sormuştu. Neden burası onun eviydi? Hayır, soru bu değildi. Neden burayı kendi evi olarak görüyordu? Tam olarak soru buydu. İstemsizce bir tebessüm oluşmuştu Daiki'nin yüzünde. Bu soru aklına daha önce hiç gelmemişti. Yahiko ormanını öyle bir benimsemişti ki Daiki, tanrıların ricaları bile değiştiremezdi bu fikrini. Karşısındaki dostu meraklıydı, bilgiye açtı. Zaten oldukça zeki birisiydi ve bilgiye aç olması cehalete karşı çıkması demekti. Belki de bu nedenle Daiki, Fujita'yı kendine çok yakın bir dost olarak görüyordu. Bu merakına yenilip sorduğu basit soruyu cevaplandırma vaktiydi şimdi. Elindeki son lokmayı da ağzına attı ve tok bir karnın verdiği rahatlık ile ohh çekti tüm acı içinde kıvranan ruhlara nispet yaparcasına. Yavaşça geriye bıraktı bedenini. Yer çekiminin yardımları ile yatar pozisyona geçti. Ellerini yastık işlevinde kullanmak için başının arkasına götürdü ve gökleri kaplayan dalların cümbüşünü seyre daldı. Daldı derken yanlış anlamayınız. Gözleri daldı sadece, dili ise cevabını verecekti dostunun sorusunun.

"Çünkü dostum, burası öyle bir yer ki benim için sözlerim açıklayamaz buraya olan aşkımı. Yinede birkaç kelime belki sözcü olur hislerimin yüzde birine. Bana göre insanın evi ona kucak açandır. İnsanın evi onu rahatlatandır. İnsanın evi onun ilham kaynağıdır. Benim evim bu nedenler yüzünden burasıdır. Sıcak yatağım şu gördüğün toprak kokan çimler, badanalı tavanım ise tependeki dallardır... Peki dostum, tatmin ettiyse açıklamam seni, benimde bir sorum var, hemde soruların en içteni. Senin evin neresidir? Buradan çıkınca gecelerini geçireceğin yer olan o dört duvarlı mezardan bahsetmiyorum. Evin neresidir? Nerede rahat edersin, nerede ilham perilerinle oynaşıp yaşadığın hissi dillere dökersin?"

[Morio Fujita]

Günü bir güneş gibi aydınlatan şimşekler bir ağacın önünde oturan iki genci de aydınlatıyordu birbirlerine karşı. Yağmurlar aralarında atılan dostluk tohumlarını suluyor. Göklere kadar ulaşan bu ağaçların dalları onlara çatı oluyordu. Fakat bu mor saçlı gencin evi neden bu ormandı?

Bu soruyu sormak için cesaretimi toplamış ve ağzımdan sözcükler olarak dışarı yansıtmıştım. Acaba doğru mu yapmış yanlış mı yapmıştım. Asıl hissettiklerimi söyleyebilmek için bu dostluğun temellerini inşa etmek gerekiyordu. Dai'nin hareketlerini izliyor, nasıl bir tepki vereceğini vücut dilinden çıkarmayı hedefliyordum. Önce yemeğini bitmiş ve yavaşça yere uzanmıştı. Yüzündeki ifade belirgin bir değişiklik yoktu. Konuşmaya başladığında ise sesi biraz daha içten geliyordu.

İnsanın evi onun rahat hissettiği, kendi olabildiği yer gibi bir sonuç çıkarmıştım Dai'nin konuşmasından. Peki benim evim neresiydi? Bu duyguları ben nerede hissediyordum? Ailemin yanı, yaşadığım dört duvarlı beton yığını, yoksa insanlardan kaçmak için gittiğim mezarlık. Kelimeler Dai'yi hiç bekletmeden ağzımdan çıkıyordu. '' Benim evim... Bu soruyu hiç düşünmemiştim. Hazırlıksız yakalandım diyebilirim. Ailemin yanında olmayı severim ve kendimi onların yanında rahat hissederim ama bazen baş belası olabiliyorlar. Bir de bu ormanın ilerisindeki mezarlık var. Sessiz sakin, genelde de çok insan olmuyor. '' Kelimeler bittiğinde tekrar sessizlik bürüneckti. Fakat bu sessizliğin çok sürmeyeceğinden emindim.