[Ishi] Fırtına

[Hamaguchi Daichi]

Merhem iyi güzel ama bizim bir işimize yaramaz. Açık yara yok bir şey yok, attım geri çantaya. Su işe yarar ama bak, onu alıyorum. Halat da işe yarayacak gibi ama hadi bakalım...

Ben çantayı karıştırırken Giin de Rintaro'yla ilgilenmişti. Önce koyunları kovalamış, adeta açılın adam hava alsın demişti. Sonra da üstünü başını soymuştu ateşinin düşmesi için. Tabii Rintaro, ateşin de etkisiyle deli depelek konuşmuştu bu işlemler sırasında. Biz de hasta olduk, yataklara düştük anlıyoruz adamın halini. Adamı soyup yatırdıktan sonra da bilgimiz dahilinde tedaviye başladık. Daha doğrusu Giin başladı. Önce yağmurda ıslattığı kıyafetini adama sardı. Ardından da yarısını benim içtiğim suyun diğer yarısını içirdi Rintaro'ya. Son olarak da yemek yedirmeye çalıştı adama ama pek olumlu sonuç alamadı.

Evet, şimdi ne yapabiliriz? Hiçbir şey? Yanımızda ilaç yok, doğru düzgün gıda yok, barınak desen tepemize yıkılacak diye korkuyorum... Bizim yapabileceğimiz şey Rintaro'yu en hızlı biçimde köye geri götürmek olacaktır. Aksi halde burada bekleyip iyi olmasını ummaktan başka çaremiz yok. O daha saçma, en mantıklısı adamı köye götürmemiz.

Kısa süren sessizliği bozmam çok uzun sürmedi. Böylece sessizlik kısa sürdü zaten... "Burada bekleyip adamın iyi olmasını beklemek pek mantıklı değil. Biliyorum, söylemesi kolay ama Rintaro'yu köye taşıyalım derim." diyerek hem fikrimi hem de benimle aynı fikirdeyse, el mecbur, Rintaro'yu taşıma işinin Giin'e kaldığını belirttim.

Bir de koyunlar ve adının Juroo olduğunu öğrendiğimiz merhumun ölü bedeni var ama bunları şu anlık ikinci plana itmeliyiz gibi. Yani, evet, hepsi, Juroo hariç NEDEN, birer can ama hayati tehlikesi olan Rintaro. Öncelik sırası yani.

Eğer Giin teklifimi kabul ederse Rintaro'yu sırtlamasına yardım edeceğim. Ayrıca bir terslik olursa sırtından düşmemesi için halatla bağlamayı da teklif edeceğim. Rintaro'ya da benden bir kapüşonlu çıkar. Bej, çok sevdiğim kapüşonlumu, kapüşonundan Rintaro'nun kafasına asacağım. Yağmur bastırırsa yine korunaksız kalmasın adam. Küçük müçük, işe yarar bence. Başka bir şeylere ihtiyaç varsa onu da yaparım. Benim aklıma gelenler bu kadar.

[Shijou Giin]

Islak kıyafetleri Rintaro'nun üzerine sermem diş takırtılarını da beraberinde getirmişti.Çocukluğumda, hasta olduğum zamanları hatırlayabiliyordum.Deli gibi yanmama rağmen içimi titreten o soğukluk istisnasız her insanın başından geçmiştir.Ancak Rintaro'nun durumu daha vahimdi.Ateş nedeniyle bilincimi bu denli kaybettiğimi hiç hatırlamıyordum.Ara ara saçmalık dolu sayıklamaları, inlemeleri..Uyguladığım basit yöntemlerin onu kendine getiremeyeceği çok açıktı.Sıcak bir ev,uygun besinler ve bilirkişiler gerekiyordu.Kasaba, Rintaro için en uygun şartlara sahipti.

Çobanın kafasını hafifçe kaldırıp su şişesini dudaklarına götürdüm.Sahip olduğu ufak enerjiyle aldığı birkaç yudum beni rahatlatmıştı.Bu yüzden yiyecek konusunda onu zorlamadım.Ağzına ne yaklaştırsak iğrendiğini belli eden bir surat ifadesi ile geri çekiliyordu.Zaten üşütmüş birinin ağzına onigiri tıkmaya çalışmak...Fazla fantezikti.

Ben ve Daichi için asıl sorun şimdi vereceğimiz karardı.Eğer yaptıklarımız gerçekte doğruysa Rintaro zamanla kendine gelebilirdi.Bu konuda kesin bir sonuca varamıyordum.Diğer yandan onu elimizdeki şartlarla ne kadar ayaklandırabileceğimiz de meçhuldü. "Haklısın." En son havaya baktığımda fazlasıyla sakindi.Kasabaya olan mesafenin kısalığını da düşününce elimize geçecek en iyi fırsat bu olabilirdi. "Sırtıma bağlayalım." Rintaro'yu hafifçe kaldırırken bende yere çökerek Daichi'nin işini kolaylaştırdım. "Diz kapaklarından belime.Ellerini de boynumun önünden bağla."

Mağaradan çıkana dek olabildiğince eğilerek yürüyecektim.Zaten kafam yer yer tavana yaklaşıyordu,üstüne Rintaro'nun sırtıma çıkınca ekleyeceği fazlalık adamın kafasını dağıtabilirdi.Mağara çıkışından kasabaya olan yolda ise tamamen Daichi'nin insafına kalacaktım.Onun ilerlediği yerlerden biraz daha yavaş ve dengeli bir şekilde gidecek,herhangi bir engele takılmamaya çalışacaktım.

[GM - Naruto]

Çobanı dikkatlice Giin'in sırtına yükleyip yine aynı dikkatle bağlıyorsunuz. Ardından yola koyuluyorsunuz. Sizin hareketlenmenizle koyunlar da emir verilmiş gibi ardınızdan sırayla gelmeye başlıyorlar. Bu durum da haliyle işinize geliyor, peşinizden tek sıra halinde pıtı pıtı gelen sürüyle beraber çıkışa kadari lerliyorsunuz. Tavanın alçalmaya başladığı noktada Giin'in eğilmeye başlaması gerekiyor ama çok yorulmadan bir şekilde mağara dışına ulaşıyorsunuz.

Buraya kadar çıkmış olduğunuz yolu inmeniz şişi şaşırtacak derecede kolay oluyor. Ne korktuğunuz gibi tekrar yağmura yakalanıyorsunuz, ne de başka bir bela, hır gür başınıza musallat oluyor. Yokuş aşağı pata küte inip, sizi geç vakit olmasına rağmen hala tüm ışıklarıyla bekleyen köye ulaşmanız çok kısa bir vaktinizi alıyor. Hatta, siz daha köye henüz varacak iken, tanıdığınız üçlünün ellerinde meşalelerle size geldiğini görüyorsunuz. Uzaktan koyun sürüsünü fark edip işinizi kolaylaştırmak amacıyla size yaklaşma kararı almış olmalılar, böylelikle yarı yolda buluşmuş oluyorsunuz. Rintaro'yu da getirdiğinizi fark edip büyük bir sevince kapılan üçlü sizden çobanı alıp acele adımlarla köye götürüyorlar. Siz de adımlarınızı sıklaştırıp onları takip ediyorsunuz. Takip etmenizle de ışıkları sanki daha da aydınlık hale gelmiş olan mutlu bir köye giriş yapıyorsunuz. Shigeki ile ilk tanıştığınız nokta olan büyük bina önünde büyük bir kalabalık gözünüze çarpıyor; köyün bütün nüfusu bu kadar mı emin olamasanız da büyük bir çoğunluğunun burada olduğundan eminsiniz. Yarısı ayaklanıp Rintaro'yu getiren üçlüye koşuyor ve çobanı büyük binaya sokmalarına yardım ediyorlar. Bir kaç kişi de koyunlara el atıp onları yönlendiriyor. Sizinle mutlu mutlu sohbet ve teşekkür etmeye çalışan diğer birkaç kişinin arasından, adamların koyunları ağıla tıkıştırdığını fark ediyorsunuz. Bu manzarayı izleyişiniz yarım kalıyor zira, sizinle konuşurken neşenin dozunu arttıran köylüler sizi de büyük binaya zorla sokuyorlar.

İşte buradan sonra da olaylar kontrolsüzce ama oldukça neşeli bir şekilde gelişiyor. Kulaklarınıza "Kutlama, yemek..." tarzı kelimeler çalınırken sizi bir köşeye, hatta baş köşeye oturtuyorlar. Oturduğunuz noktadan da millet koşturup dururken içeriyi inceleme fırsatı elde ediyorsunuz. Oldukça geleneksel bir biçimde dekore edilmiş genişçe bir mekan burası. Bir hana benziyor ama resepsiyonu falan yok. Bir üst kata giden merdiveni var ama burada kalmayı isteyenlerden para talep ettiklerini düşünmüyorsunuz. Muhtemelen köylülerin sosyal faaliyetler için toplanmayı tercih ettiği bir toplanma alanı gibi bir şey burası. Rintaro'yu ortalıkta göremiyorsunuz, zaten durumunu aklınıza getirirseniz, burada bu karışıklıkta olmaması da onun hayrına zaten. Bir üst katta kendisiyle ilgilenen insanlarla olmalı. Masanıza sürekli birileri geliyor, sizle sohbet etme çabasına giriyor, işi bitince kalkıyor bir başkası geliyor. Aynı döngü onda da devam ediyor. Yol yorgunluğunuz ve açlığınız iyice abarıp aklınızı ve bedeninizi ele geçirirken de burnunuza güzel kokular çalınmaya başlıyor. Artık masanıza gidip gelenlerin ne dediklerini sallamadığınız bir kaç sabırsız dakikadan sonra da sonunda yemek servisi yapılıyor herkese. Bir kaç kadın tabakları çanakları masalara yerleştirip içecekleri ayarlarken onları takip eden bir iki adam da yemekleri dağıtıyor. Oldukça güzel kokan, iştahları açtıkça açan yiyeceklere abanmadan önce menünün özellikle kırmızı et ağırlıklı olduğunu fark ediyorsunuz. Bu etlerin bir önceki hayatlarında ne olduğunu ister istemez düşünmeye başlıyor ve bir koyuna ait olmadıklarını umuyorsunuz. Özellikle uğruna yağmur altında dağa tırmandığınız kırk koyundan biri veya bir kaçı olmamasını istiyorsunuz. Hele hele o 8 yavru var ya, işte sizce onlar hiç olmasın bu etler. Kurtardığınız koyunları kutlama ayağına kesmiş olamazlar, değil mi?

Rintaro'yu çok sevdiklerinden mi yoksa cozutup sapıtmaya aç kaldıklarından mı kutlamayı bu kadar abarttıkları belli olmayan köylüler geceyi burada geçirmenize izin veriyorlar. Bu saatte köyünüze dönmeye izin vermiyorlar desek daha olur. Herkes dağılığ, artık bağıra çağıra muhabbet etmeye mecali kalmamış son kişi de evi yollandıktan sonra meşhur üçlü yanınıza gelip sizi bir üst kata çıkarıyor. Sizi kalacağınız odaya götürdüklerini düşünüyorsunuz. Aslında öyle de yapıyorlar ama, önce Rintaro'nun odasını getiriyorlar sizi. Ufak, tıkış tıkış dekore edilmiş sıcak bir odada yatağında oturuyor Rintaro. Sırtını yatağın başlığına dayamış, yatağının kenarında oturan Shigeki ile tembel tembel konuşuyor. Sizi görür görmez de üçlünün sizi tanıtmasına gerek kalmadan teşekkürlerini sunuyor. Sesinde hala hastalığının izleri var, zaten bu kadar kısa sürede tamamen toparlamasını beklemiyorsunuz. "Yağmur geçene kadar mağarada saklanayım demiştim ama..." diye başlıyor lafına, "...Geri çıkamadım, iyi mi? Bildiğim de mağaraydı ha, arada bir yağmura kara denk gelirsem saklanırdım oraya. Kapanası tuttu bu sefer." diye de bitiriyor gülerek. Ayak üzeri biraz laflıyor, tekrar ettiği teşekkürlerini son bir kez kabul ederek odadan ayrılıyorsunuz. Üçlünün sizi götürdüğü odanızda bir görevi daha başarıyla sonlandırmış olmanın vicdani rahatlığıyla en güzelinden bir uyku çekerek, sabahın ilk ışıklarıyla köyünüze yollanıyorsunuz. Tabii, siz ayrılmadan önce yine size zorla yaptırdıkları kahvaltıyı ve çantalarınıza tıkıştırdıkları ufak hediyeleri de unutmuyorsunuz.

Kapalı konu

Son birer RP yazın cicikler, ardından ödüllerinizi verip konuyu kapatacağım.

[Hamaguchi Daichi]

Sürü psikolojisinin gözünün yağını yiyeyim. Biz ayaklanınca koyunların biri de takıldı peşimize. O takılınca ötekiler de kamihuekber nidalarıyla onun peşine takılmasın mı? Tam planladığım gibi... Ama mağaradan çıkarken Juroo'nun ölü bedenini tekrar görünce üzüldüm. Yapacak bir şey yok, Rintaro'yu kurtarmaya bakacağız... En azından bunu yapabilmeliyiz...

Kami'ye isyan ettik etmesine de sinirlenmemiş anlaşılan. Dönüşümüz, gelişimize göre oldukça kolay oldu. Yağmur beklediğim gibi tekrar bastırmadı. Rahat rahat köye indik. Hatta inmemize bile gerek kalmadı. Bizim üçüzler bizi görmüş olacak ki hemen yanımıza geldiler. Geldikleri gibi de Rintaro'yu alıp köye topuklayarak Giin'i rahatlattılar. "Beline sağlık." dedim tabii ki hiçbir art niyet gütmeden. Vallahi.

Neyse işte, biz de adamların peşinden tıpış tıpış gittik. Gittik bir de gördük ki herkes bizi bekliyormuş. İhtiyaç durumunu görünce birkaçı hareketlendi hemen. Bazısı Rintaro'yu taşımaya yardım etti bazısı da koyunları ağıla sokmaya girişti. Sonra da boynumuza çiçekten kolyeler takmaya, başarılarımızdan dolayı bizi tebrik etmeye, elimizi sıkmaya falan başladılar. Hastalık kapma korkusu olsa bile sıktım ellerini. Kabalık etmek yakışı kalmaz. Bir yerden sonra iyice resmiyeti kaybettik bizi zorla ortadaki koca binaya soktular. Ben herhalde bundan sonra soyunup, götümüze buzlu badem sokacağız falan diye beklerken daha masum şeyler yaşadık.

Bizi ağa köşesine oturttular hemen. Sonunda oturma fırsatı bulunca içeriye de şöyle bir göz gezdirebildim. Epey düz, klasik bir mekan. Hanımsı ama han değil. Köylülerin sünnet düğünleri, mevlitleri, normal düğünleri ve bilumum sosyal etkinliklerini burada yapıyorlar herhalde. Birkaç misafir odası yapmayı da unutmamışlar tabii.

Baş köşe tabii, boş kalır mı... Millet gelip bir şeyler konuşuyor falan. Ama benim kafa gidik! Islak ıslak bir ton olmuşum, dağlarda dolaşmışım, yoruyor adamı. Böyle artık gelenlerin ne dediğin anlamamaya falan başladım, dedim ben de mi hasta oluyorum lan falan ama yok, sebebini hemen anlayıverdim. Tabaklar falan geldi, masa hazır edildi. Son olarak da yemekler geldi. Ama bu sonuca sevinsem mi üzülsem mi karar veremedim... Bu kadar et bir aradaysa bunun bir anlamı olmalı... Sikerler ya, açım ben! Kamihuekber!

Saat ilerledikçe köylüler de sapıtmaya başladı hafiften. Değişik değişik danslar falan, tasvip etmedim. Kami'den fazla geçe kalmadılar. Bir de bizi yollamadılar, zorla misafir ettiler. Bu konuda bir itirazım olduğunu söyleyemem. Benim gözlerimin yavaş yavaş kapanmaya başladığı sırada üçüzler geldi yine. Tam kafayı koyup rahat bir uyku çekme isteğimin kabardığı sırada... Aldılar bizi götürdüler üst kata. Ama bize hazırladıkları odaya geçmeden Rintaro'nun odasına uğradık. Hemen açıldı gözlerim, uykudan eser kalmadı. Uyanmış adam. İyi lan, rahatladım. Shigeki koordinatörü de burada. Artist artist takılıyor ama tüm işi üçüzler yapıyor. Emek hırsızı... Neyse...

Rintaro da epey düzelmiş yav, dile geldi adam. İşte, arada olur öyle beklenmedik şeyler. Öyle zamanlarda da Ishi shinobisi yetişir yardımına, merak etme sen vatandaş... RERERE RARARA ISHI ISHI ÇOK YAŞA!

Rintaro'yla da biraz lafladıktan sonra sonunda odamıza vardık. Gerçi benim uykum çoktan kaçtı. Uykusuz geceler bizi bekler... Yatağa uzanıp görevi ve köye geri döndüğümde ne yapacağımı düşündüm gecenin çoğunda. Şafak vaktine az kaldı mı uyumaya çalıştım her zamanki gibi. Böylece ben de her sıradan insan gibi sabah olduğu zaman kalkmış oluyorum. Her ne kadar kandırmaca da olsa iyi hissettiriyor...

Şafakla beraber güzel bir köy kahvaltısı yaptık, mis. Sonra da bize ikramlar, yolluklar falan vermeye başladılar, sağ olsunlar. Ben bu ikramları çantama tıkıştırırken bir şeyin daha farkına vardım. Ya hazır gidiyoruz ben bu merhemi hacılayayım, ileride lazım olur. Görev adamıyız sonuçta.

Merhemi hiç çantadan çıkarmadan yanımda götüreceğim. Ayrıca tabii ki masum masum el de sallayacağım. HAHAHAHAHAHAHAHA! PİS KÖYLÜLER SİZİ! Zaaa... Nasıl soktum!

[Shijou Giin]

"Y-Yavaş." Teşekkürler,kutlamalar,konuşmalar...Koyunların kaotik orkestrasından daha boğucu bir havaydı bu.Üstelik kontrolde edilemiyordu.Çekiştirilip dururken koyunlar ve Rintaro'yu aradı gözlerim.Hayvan sürüsü ağıla tıkılırken Rintaro da köylülerin himayesine girmişti.Bu rahatlatıcıydı açıkçası.Artık sorumluluk bizden çıkmıştı.Köpeğin ölümü dışında bir kayıp vermemiştik ve görevin bizim için başka bir ekstrası yoktu.Medikal anlamda yeterli shinobiler değildik zaten.Bu omuzlarımızdaki yükü hafifletmiş, çevremizde akıp giden insan güruhunun arasında rahat bir nefes almamızı sağlamıştı.

Açıkçası karşılaştığım manzarayı biraz garipsiyordum.Fazlaca minnet gösteriyor, hoşgörü duyuyorlardı.Dağ çevresindeki yerleşim yerlerinin içine kapanık olduğunu duymuştum.Pek misafirperver değillerdi yani.Gerçi kurtardığımız kişinin köyün tek aktif çobanı olduğunu düşününce...Ve kurtardığımız koyun sayısı.Belki de normal olan bu kadar abartılmasıydı.Bahsi geçen şeyler bu kasabamsı yer için hayati önem taşıyor olabilirdi.Kutlama,ziyafet..Bu kuşkucu fikirlerimi bir kenara atarak kendimi tamamen bıraktım.Masaya gelip konuşan insanlarla gülümseyerek karşılık verdim, elimden geldiğince hoşgörülü davrandım.Zaman geçtikçe beynime vuran açlık bu hoşgörü seviyesini düşürsede duvarları aşıp burnumuza saldıran koku beni kendime getirmişti.

Kırmızı et.Kırmızı et.Koyunlar. Shigeki'nin sesi beynimde yankılandı.

"Biz bu hayvanları pek kesmiyoruz. İlla kesilmesi veya sürüden çıkarılması gerekenleri Ishigakure'ye gönderiyoruz, bizim için bu hayvanlar daha çok sütleri için varlar."

Çok yüksek ihtimalle kurtardığımız koyunlardan birini yiyorduk. Umarım yavru olanlardan biri değildir.

Açlıktan ölsemde bu düşünce beni biraz kesti.Et dışındaki şeylere yöneldim olabildiğince.Açlığımı giderdiğim o uzun aralıkta da partimsi kutlama sonlanmıştı zaten.İnsanların enerjisi bitmiş,teker teker dağılmışlardı.Bizde önce Rintaro'nun teşekkürlerini kabul etmiş, ardından yataklara gömülmüştük.

Sabah vakti insanların hala akşamki hengamenin yorgunluğunu taşıdığını düşünüyordum.Buna rağmen bize zorla yaptırdıkları kahvaltı ve uğurlama olayları yine hareketli geçmişti.Bir zararı da yoktu.Tok karınla,gururla köyümüze yollandık.

Teşekkürler isimsiz kasaba.Teşekkürler dağdan kurtulup kesilen koyun.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Konunuz sonlandırılmıştır. İkiniz de 35GP aldınız, ayrıca gelir durumlarınızı puanınıza dokunmadan 1'er seviye arttırın.

Ayrıyeten ikiniz de hediye olarak 2 kullanımlık Geyikotu Özütü aldınız! Küçük yaralarınıza ve çiziklerinize iyi gelir, bir de pis kokar. Aklınızda ola.