Saygı

[Shinohara Izumi]

Yine yağmur, dövüyordu sokaklarını yağmur ülkesinin. Tellere, borulara çarpıyor, ve yıpratıyordu köyü. Geçen her saniye, dinlemeyi bıraktığın her saniye yere çarpan yüzlerce, binlerce yağmur tanesinin hayat hikayesini dinleyememek demekti, bu yüzdendi Izumi'nin penceresini açık tutması, uyurken bile.

Var olmak, unutulmak ve yok olmak arasındaki ince çizginin farkındaydı Izumi, ve ona göre davranırdı. Her an vardı, her an yok olabilirdi, ama unutulmak kolay değildi. Amacıydı Izumi'nin unutulmamak, her fırsatta söylerdi bunu. Etkileyici bir istekti, unutulmamak. Herkesin hatırlayacağı bir yerde zihinlerde yer edinmek. Unutulmak kolay değildi ama, unutulmamak çok zordu.

Peki, birilerini unutmayacak tek şey nedir? En kötü durumdan, en iyi durumda yaşayana dek, arkadaşının varlığını unutmayacak varlıklar nelerdir? Anneler mi? Hayır, anneler vazgeçebilirdi. Böyle düşünmek zorunda olduğu için üzgündü Izumi, ama babasına verdiği sözlerden dolayı yalnız olmalıydı. Köy halkı olabilir miydi? Belki, olabilirdi. Köye saldıran büyük, iğrenç bir yaratığın elinden kurtarmak bir köyü, senelerce şükran ve saygıyı hak etmek anlamına geliyordu. Gel gelelim, Izumi de bahsi geçen büyük, iğrenç yaratıktan köyü kurtarabilecek güçte değildi. Gel gelelim, Izumi bahsi geçen yaratığa zarar verebilecek güçte bile değildi. Korkaktı biraz Izumi.

Ama, senin saygını asla unutmayacak varlıklar, evcil hayvanlardı. Onlar asla unutmazlardı. Asla, asla unutmazlardı. Tüm hayatları, yaptıkları ve yaşadıkları size duydukları saygı, şükran ve umutla dolu geçerdi. Ve Izumi, bu saygıyı hak eden bir insan olduğunu düşünüyordu. Evet, Izumi kesinlikle saygıyı sonuna kadar hak ettiğini düşünüyordu.

Ve Izumi, kalıcı bir hayvan bulmak istiyordu. Ve Izumi, arkadaşlığının asla bozulmayacağı, kanla tasdiklenmiş bir arkadaşlık istiyordu. Ve Izumi, bunun için ne yapması gerektiğini de biliyordu. Öğrenmeliydi. Gitmeli, kan anlaşması yapabileceği minik, tatlı yaratıkların nerelerde yaşadığını öğrenmeliydi. Öğrenmeliydi ki, gitmeliydi. Ya da, gezmeliydi her yeri bir gezgin gibi. Öğrenmeliydi ki, hayatın sırlarını bir başka insandan da anlayabilmeliydi.

Hayatta kalabilmek için öğrenmeliydi.

Tekrar makyajını yaptı Izumi, tekrar giyindi inanılmaz şık. Geçirdi yağmurluğunu üzerine, kemanını koydu keman kutusuna. Ama önce yapması gereken, Inochi'nin evine gitmekti. Evden yalnız çıkamazdı kesinlikle, asla çıkamazdı. Inochi'nin evine geldiğinde ise kapıyı çalacaktı, ve onu gelmeye ikna etmeye çalışacaktı.

"Günaydın, dünyanın en güzel, en mükemmel kuzeni. Günaydın hayatımın ateşi, günaydın ruhumun yakıtı. Günaydın gözüm, günaydın zihnim. Ufak bir geziye çıkmaya var mısın?"

[Shinohara Inochi]

"Günaydın, dünyanın en güzel, en mükemmel kuzeni. Günaydın hayatımın ateşi, günaydın ruhumun yakıtı. Günaydın gözüm, günaydın zihnim." En derim uykumdan uyandıran kapı sesleri kim tarafından çıkarılıyor olabilirdi ki? Tabi ki kuzenim, tek akrabam, ruhumun eşi, hayatımın... her gün yataktan kalkar kalkmaz makyajını yapıp bütün gün evde duracak dahi olsa o şekilde yaşayan, suratına makyaj boyaları yapışmış bir ibne. Uykulu gözlerle aptal aptal suratına bakıyordum ve resmen bana yürüyordu bu sapık herif. "Sen bana mı yazıyosun ulan!" Derken bir yandan da gözlerimi avuşturup uykuyu biraz olsun dağıtmaya çalışıyordum. Izumi, "Ufak bir gezintiye çıkmaya var mısın?" sorusunu yönelttiğindeyse bir miktar daha şaşırmıştım.

Onunla gidecek de olsam, gitmeyecek de olsam kapıda beklemesini söyleyecektim. "Yüzümü yıkayıp geliyorum." dedikten sonra kapıyı Izumi'nin yüzüne çarpıp lavaboya yönelecektim. Musluktan akan suları suratıma ilk çarpışımla birlikte zihnim çalışmaya başlamıştı zaten. Garanti olsun diye bu işlemi birkaç kez daha tekrar edecektim. Gezmeye gidelim dediğine göre gerçekten işi yoktu, gerçi, ne zaman işi olmuştu ki Izumi'nin... Benim de yoktu, eşlik edebilirdim... ama Izumi. Bütün yol salak salak konuşup beni deli edecekti. Peki gitmezsem ne yapacaktım, evde yayılıp amaçsızca kıç büyütecektim.

Yüzümü yıkamış, tüm giysilerim gibi simsiyah olan atletimi ve alt pijamamı değiştirip bu sefer gün içerisinde giydiğim simsiyah pantolon ve tişörtümü geçirmiştim üstüme. Paltom ve oraklarım kapının yanında asılıydı, mutfak ise yatak odama daha yakın olduğu için elime birkaç parça atıştırmalık alıp geri dönecek ve kapıyı açacaktım. "Geliyorum." Her zamanki gibi, tutabildiğim kadar kısa tutmuştum konuşmamı. Az ve öz. Izumi ile gezmeye gitmek konusunda hala tereddütlerim sürüyor da olsa evde işsiz oturmaktan daha iyi olacak gibiydi. Izumi'ye popomu dönmemeye gayret ederek kapının yanındaki oraklarımı sırtıma asıp, cübbemi sırtıma geçirecek ve kapımı bu kez düzgünce kapatarak yanıma aldığım birkaç parça abur cuburla kahvaltımı etmeye devam edecektim. Bir yandan da Izumi'nin yolu göstermesini söyleyen basit bir el hareketiyle gezintimizi başlatacaktım.

[Shinohara Izumi]

İnanamıyordu Izumi, ayaklarına kapanacağını düşünüyordu. Öylesine kolay olmuştu ki bu davet işi, keyif bile almamıştı. Dünden razıymış zaten gelmeye. Çok mutlu oluyor bir anda Izumi. Sırıtmaya başlıyor. Kendi kanından biri ile maceralara atılmak, eğlenmek ya da en kötü ihtimalle kitap incelemeye gitmek dahi mutlu ediyor onu. Şaka gibi belki, ama böyle minicik şeylerle bile mutlu olabiliyor Izumi. Oluyor da.

"Buyur bebeğim, tam buradan gideceğiz!" diyor ve yolu gösteriyor. Önden ilerlemeye başlıyor bile.
"Nasıl da tanışamadık yıllar boyu? Nasıl görüşemedik seninle? Haberim bile olmayacaktı varlığından, gitmeseydik beraber basit bir göreve. Duymayacaktım sesini eğer karşılaşmasaydık tesadüfen. Tesadüflerle dolu bu dünya, ve beni de seninle buluşturdu işte. Senin gibi, senin yerine geçtiğin birini yıllardır aradım durdum ben. Ailemden birileri, bir aile dostum. Inochi-san var artık!"

Sevinçten saçmalıyor belki, uyduruyor bir şeyler mutluluktan. Yavaş adımlarla akademiye doğru yol alıyorlar. Çünkü bir şeyler öğrenebilecekleri en mühim ve ilk adres, akademi kütüphanesi olmalı. Yağmur devam ediyor yağmaya, ama eritemiyor mutluluğunu Izumi'nin. Yağmur yağmaya devam etse bile, yok edemiyor Izumi'nin heyecanını.

[GM - Naruto]

Amegakure için yine sıradan bir gün. Yağmur her zamanki gibi sokakları ıslatmaya devam ediyor. Havanın kasveti insanların içine işlerken, ıslanmış binalar sanki kadere isyan eder gibi duruyor. Gökteki üç büyük bulut parçası hareket etmek istemezcesine öylece duruyor, tüm yağmurunu umarsızca Amegakure’nin üstüne boca ederken. Ancak ne kadar yağarsa yağsın, sanki hiç bitmeyecek gibi geliyor insana. Elbette bu yağmur damlaları soğuğu da beraberinde getiriyor. Ancak Izumi buna aldırmıyor olacak ki camlarını açık bırakarak olası bir hastalığa selam çakıyor. Neyse ki bugünlük soğuğun getireceği hastalıktan kendini kurtarmış gibi görünüyor.

Inochi’nin de hazırlanmasının ardından birlikte akademiye doğru ilerlemeye başlıyorsunuz. Alışık olduğunu yağmurun, yeni damlaları altında yürümeniz çok da uzamadan akademiye varıyorsunuz. İkinci katta yer alan kütüphaneye ilerliyorsunuz hızlıca. Daha önce birkaç sefer gelmiş olduğunuz bu kütüphane, normal bir odadan daha büyük değil. Duvarların tamamına dizilmiş raflar ve bu raflarda yer alan kitaplar, bunlara ek olarak odanın ortasına koyulan 3-5 masa burayı kütüphane kisvesine büründürmüş halde. Sabahın erken saatlerinde olmanız sebebi ile ortalık tamamen boş. Yıllardır bu kütüphanede de bir danışman olmadığını bilmektesiniz.

[Shinohara Izumi]

Sıradan bir kitaplıktan çok farklı değildi. Yalnızdı kuzeniyle. Yapayalnız. Ne bakacak birileri vardı, ne de ilgilenecek birileri. Bomboştu. Yağmurluğunu çıkardı, astı minik askıya. "Burayı da hiç sevmem aslında..." dedi fısıldayarak. Kemanını koydu kitaplara ışık gelmesini engellemeyecek bir yere.

"Sessiz, loş yerlerden hoşlanmıyorum. Gerçi çok ışıklı ve gürültülü yerlerden de hoşlanmam ki. Nerelerden hoşlandığımı bilemeyecek kadar az yer gördüm. Sanırım gerçekten hoşlandığım yer, evim sadece." dedi. Kitaplara sırayla baktı. Hayvanlar... Kan bağı yapabileceği hayvanlar. Yaşadıkları yerler, yaptıkları şeyler. Her şey olurdu, zaten bahsi geçen şeyler çok basit şeylerdi. Çocukların ilgi alanıydı, hayvanlar. Aynı zamanda kemanla ilgili şeylere de baktı. Güzel şeyler arıyordu. Bir eser olabilirdi, ya da keman öğreten bir kitap, kitapçık... Yavaş yavaş baktı etrafa. Harcayacak çok vakti vardı...

"İzin ver bir gün sana akşam yemeği hazırlayayım. Birkaç arkadaşımı da çağırırım. Sen de çağırırsın! Arkadaşın var, değil mi?"

Olmadığını bilmeyerek soruyordu elbette. Onun da yalnız biri olduğunu bilmeden soruyordu. Muhtemelen Izumi birilerini yemeğe çağırsaydı kimse gelmezdi, Inochi'den başka. Bu yüzdendi muhtemelen, arasını iyi tutmaya çalışması. Çünkü gerçekten, sarılabileceği kimsesi yoktu Izumi'nin.

[Shinohara Inochi]

Hayatım boyunca gördüğüm birkaç kitaplıktan biriydi burası. Bu yüzden kendimi yabancı hissetmediğim, rahat olabildiğim bir ortamdaydım. Biliyordum ki eğer yürüdüğüm yolda devam etmek istiyorsam, ki gayet de istikrar sahibi biriydim, edinmem gereken onlarca bilgi, beceri ve tecrübe vardı. Izumi, benim dikkatimi çeken sıranın tam tersi yönüne gitmişti ve hayvanlarla ilgili kitaplara bakınmaya başlamıştı. Fakat bu olay benim ilgimi çekmiyordu. Sahip olmak istediğim güçlerin içerisinde bu yoktu. Ben de dönüp ölüm, öldürme teknikleri, shinigami tarzında bilgilere ulaşabileceğim kitaplar aramaya başlamıştım. Her ne kadar bunun fazla taraftarı olmasam da Izumi'nin istediği şey bu maceraya benimle birlikte çıkmaktı, belki araştırmalarımızı sonlandırdığımızda ortak yönü olan bazı bilgiler edinebilirdik.

Arkadaşlardan bahsediyordu kuzenim, ya da kuzenim olduğunu iddia eden kişi. Bu konuda da emin olduğum bir şey yoktu ya, neyse... Arkadaşlık benim için sıradan, sınıfta birlikte eğitim gördüğüm, bazen beraber görevlendirildiğimiz, çoğu zaman şehirde sürekli kullandığım manav ve bakkal ile olan ilişkimden öteye bir şey değildi. Bunlar ne kadar derine inebilirdi ki zaten, hem, ölüm bana bu kadar yakınken yanımda sevgi duyduğum birilerinin olması sağlıklı olabilir miydi? Hiç sanmıyordum ki bu soruların cevabı, evet, olsun. "Arkadaşlık..." dedikten sonra derin bir nefes alıp ilgili olduğum alanlardan bulduğum ilk yazılı belgeyi elime aldıktan sonra lafıma devam edecektim. "Benim için, düşündüğün kadar değerli bir kelime değil." Ardından ciğerlerime monte ettiğim nefesi geri verip okumaya başlayacaktım.

[GM - Naruto]

Izumi: İlk olarak hayvanlarla ilgili bilgiler edinebilmek için ufak kütüphanenin raflarına ilerliyorsun. Pek de düzenli olmayan rafların arasında gözlerin hayvan kelimesini veya onu çağrıştıracak kelimeleri aramaya başlıyor. Bu bağlamda önüne gelen birkaç kitabı aldıktan sonra, bu sefer kan ve kan bağı kelimelerine ve yine bu anlamlara gelebilecek kelimelerin bulunduğu kitapları aramaya başlıyorsun. Bu dizide de birkaç kitabı aldıktan sonra, son olarak keman, keman çalma ve eserler gibi başlıkları olan kitapları aramaya koyuluyorsun. Bu fasılda da eline geçen birkaç kitabı boş bir masanın üstüne attığında, önünde toplam 10 kadar kitap olduğunu görüyorsun. Bu kitapların geneli çok da kalın sayılamayacak türden, ancak bir günde de bitebilecek gibi durmuyor. Fakat bir danışmanın olmaması, aklında kitapları evine götürebileceğin düşüncesini de yaratmıyor değil. Tabi hal böyle olunca, başka kitapları başka kişilerin de evlerine götürmüş olma ihtimalleri canlanıyor kafanda. Ancak bu düşünceni bir kenara bırakıp, hayvanlarla ilgili ilk kitabı okumaya koyuluyorsun.

Kitabı başlarda ciddiyetle okumaya başlasan da, sonunda bu kitabın doğada yaşayan ve gündelik hayatınızda karşınıza çıkması oldukça muhtemel, sıradan hayvanları anlattığını görüyorsun. İçinde senin aradığın esas konuya dair bir bilgi olmayan kitabın ilerleyen sayfalarını hızlı hızlı geçmeye başlıyorsun. Zaten kitaptaki bilgilerin birçoğu bildiğin düşünülürse, hızlı geçiş senin lehine bir durum olarak görünüyor. Kitabın son sayfasını da çevirdikten sonra, vakit kaybetmeden bir diğer kitaba geçiyorsun, yine hayvanlar ile ilgili olan. Ancak bu kitabın yarısına kadar hızlı bir geçiş yaptığında, birkaç enteresan bilgi dışında bir şey elde ettiğin söylenemez. Bu enteresan bilgiler arasında “Köpekbalıkları ömürleri boyunca yüzmek zorundadırlar çünkü dururlarsa batarlar.”, “Bir martı tuzu filtre eden özel bir beze sahip olduğu için tuzlu su içebilir.” gibi yalan yanlış bilgiler yer almakta. Kitabın devamına karşı tutumun ise senin ayarlayacağın bir durum. İster sabırla okumaya devam edersin, istersen bir başka kitaba geçersin.

Inochi: Sen de Izumi gibi raflara gömüldüğünde, aradığın kilit kelimelerin isimlerini barındıran kitaplara bakmaya başlıyorsun. Ancak senin bu konuda Izumi kadar şanslı olduğunu söylemek mümkün değil, tabi onunkine şans denirse. Ölüm, ölüm teknikleri veya shinigami kelimelerinde veyahut bu anlamlara gelebilecek bir kelimeyi bünyesinde barındıran bir kitap bulamıyorsun. Eline geçen tek kaynak, öldükten sonra vücudun kurtlar tarafından yendiğini söyleyen bir fasikülden ibaret. Bunu okuman da zaten beş dakika bile sürmüyor. Izumi kitaplarla haşır neşir olmaya başlarken, sen eli boş bir şekilde bekliyorsun sadece.

[Shinohara Izumi]

"Arkadaşlık insanı hayatta tutar. Arkadaşlıktır bir sonraki güne uyanmanı sağlayan. Dostlarındır. Aşkındır. Sanmıyorum ki hiç aşık olmadın. Mutlaka olmuşsundur. Üzüldüm ki bunları değersizleştirmişsin kafanda. Çok değerliler. Yeni arkadaşlar edinmek için çıktım bugün zaten dışarı. İnsan, ya da değil. Burada bulunma nedenimiz zaten arkadaşlık. Emin ol ama Inochi-san, senin için arkadaşlığı çok önemli bir kelime haline getireceğim."

dedi ve hayal kırıklığı ile kapattı kitabın kapağını, etrafa baktı. "Sanırım elimizde bir bilgi yok. Doğaçlama gezeceğiz. Zaten amaç gezmek, değil mi?" diye devam etti, Inochi'nin gözlerinin içine bakarken. "Amaç, biraz da mutlu olmak."

Biliyordu oysa, Inochi'nin mutluluk aramadığını. Nefret doluydu bedeni, düşünceleri ve hücreleri. Nefret doluydu bakışları, tek akrabasına bile. Güç doluydu vücudu, silahları. Tam tersiydi Izumi'nin. Ama yine de, zarifti o da. Kaba saba bir adam değildi Inochi. Bakımlıydı. Vücudu inceydi, iyi giyiniyordu. Izumi bir zambak ise, Inochi siyah bir güldü. Tüm dünyayı yok etmeye ant içmiş jilet dikenli bir gül. Dokunamazdınız ona, kimse el süremezdi. Uzaktan sevebilirdiniz. Dikenlerden geçebilirseniz burnunuzu uzatıp koklayabilirdiniz, ama bunun için gözlerinize diken saplanması ihtimalini göze almalıydınız. Izumi göze alıyordu. Onu daha iyi tanımak, onu daha yakından görmek, arkadaşı, sırdaşı olmak istiyordu.

Ama, yapamamaktan da korkuyordu.

"Hadi, çıkalım köyden. Gerekli izinler neyse, alalım. Günün sonuna kadar köye dönmüş olacağız deriz. Niye derlerse de, Bingo Kitabı'nda yazılanlar hakkında bilgi toplamaya gidiyoruz falan deriz." dedi fısıldayarak. Ve devam etti: "Tehlikeli işlere bulaşmadan, döneriz zaten. Gerçi sen muhtemelen tehlikeye atlamak istiyorsun ama, canımın içi, bugün değil. Daha sonrası için söz verebilirim ama."

Kemanını, yağmurluğunu, kılıcını aldı ve kapıya doğru yöneldi.

[Shinohara Inochi]

Bulduklarım arasında rezalet kelimesinin ötesine nasıl geçilir, onun özeti vardı. İnce bir gülümseme ile okuduklarımı selamlarken, kulağım Izumi'deydi. Her zamanki gibi aşktan, dostluktan, hayatın güzel yanlarından bir nutuk çekiyordu. Oysa ben çoktan hayatın karanlık yanlarına gömülmüş, Izumi ve Izumi gibilerin "zavallı" olarak nitelendirdiği; ancak kendimi onların hepsinden daha güçlü hale getirlebilmiş biriydim. Peki kuzenimin dediği gibi, değer verdiğim insanların varoluşunu istiyor muydum? Bu soru muammaların altına gömülmüş bir sandıktı. Şu anda daha fazla düşünerek sandığa ulaşabilmek yerine Izumi'nin gönlünü yapabilecek bir cevap verip durumu geçiştirecektim. "Umarım söylediklerini yaparken beni ibneliğe yakınlaştırmazsın." Sonrasında da gösterdiği yolu takip edip, sorgulamadan gezintimizi devam ettirecektim.

[GM - Naruto]

Kitaplara olan aşkınız henüz tam anlamıyla başlayamadan son bulurken, köy dışına çıkma kararı alıyorsunuz. Bunun için de hemen harekete geçerek köy kapısına ilerliyorsunuz. Etraftaki sakin hava yağmurun şiddeti ile yırtılmaya başlarken, Amegakure sokaklarını arşınlamaya başlıyorsunuz. Adımlarınız ne hızlı ne de yavaş. Zaten yeterince vaktiniz olacağını bildiğiniz için de gecikme veya geç kalma gibi bir derdiniz olmadığından olsa gerek, adımlarınızı hızlandırma gereği bile duymuyorsunuz. Öte yandan kapıdan dışarıya çıkmak için bahaneler bulmaya da çalışıyorsunuz kendinizce. Kapıda her daim iki Chuunin olduğunu biliyorsunuz ve bu iki Chuunin’i tanıma ihtimaliniz olduğunun da farkındasınız. Ancak bunun size ne kadar yarar sağlayacağı bir muamma. Hiç tanımadığınız iki Chuunin olması aslında size daha cazip bile gelebiliyor. En azından bu şekilde çıkışınızın daha kolay olacağı inancındasınız.

Sokakları sonlandırıp kapının yakınlarına geldiğinizde kafanızda hala dışarı çıkmak için net bir bahane var olmuş olmasa da, ikiniz de bunu pek sorun etmiyorsunuz. Kapıya yaklaştığınızda da hemen kioskta iki Chuunin’i görüyorsunuz. Sima olarak tanıdık olsalar da bugüne kadar selam bile vermediğiniz iki Chuunin size bakarken, konuşkan olanınız, yani Izumi, Chuuninler’in yanına gidiyor ve dışarı çıkmak için bilgi veriyor. Tabi Chuuninler’in ilk sorusu neden çıktığınızı öğrenmek yönünde oluyor ve bu anda Izumi hiçbir detay vermeden araştırma yapacaklarını ve akşama dönmüş olacaklarını söylüyor. Bu sözler Chuuninler’i ikna etmek için yeterli oluyor ve isimlerinizi alıp akşama dönmeniz gerektiği uyarısını yapmalarının ardından sizin kapıdan geçmenizi izliyorlar. Artık köyün dışına ilk adımı atmış durumdasınız. Önünüzde düz ve çamurlu bir yol bulunmakta. Ağaçlık alanlar ise biraz uzağınızda.