Arayış

[Uehara Megumi]

Kağıdı verdikten sonra kısa düşüncelerine dalmışken, çok daha geç beklediği cevap yapıştı suratına. "Haa... Çalış tabi canım çalış, çalışmak iyidir. İşini de biliyorsun en güzel yeri kapmışın çalışmak için. Doğanın, yeşilin içi, ooh mis... Buraları gördükçe köyü falan bırakıp burada yaşayası geliyor insanın, çok güzel yerler." Gülümsedi. Doğruydu. Önceden annesiyle yılda belki iki kere uğradıkları, dolanıp çiçek topladıkları, çok uzaklaşmadan yemeklerini yerken kelebek saydıkları bir yerde. Daha sonra takım arkadaşlarıyla yeni aldıkları kunaileri en hızlı kim fırlatacak yarışması yaptıkları, "profesyonel" saklambaç oynadıkları -ki Megumi bunda hiç fena değildi, en az ses çıkaran olarak- ve köyün hızlı yaşamından kaçmak için kullandıkları bir yer olmuştu. Yollarını ayırdıktan sonra köydeki gerçekliklerden, annesinden kaçmak ve yalnız kalmak için sık sık kaçtığı bir yer olmuştu... Şimdi yalnız kalmak ve çalışmak için kaçtığı yerde yeni bir arkadaş edinmiş gibiydi. Konuşmalardan sonra Megumi hem gülümsemesini, hem kafasını hafifçe düşürdü. Hayatındaki bazı küçük, bazı büyük şeyler bir kaç ay içinde kaybolup gitmişti, acı vericiydi. Bunların onu üzmesini engelliyordu belki, fakat arada gözlerinin dolmasına karşı koyamıyordu. Neyse ki çocuğun karşısında ağlamak istemediğinden emin olduğundan, buna karşı koydu. "Bu yazarak konuşma durumu sorun oluyor mu? Yani sokaktan rastgele biriyle iletişime geçmek istesen ne tepki alıyorsun? Ama sen buna cevap verme yoksa ben okuyana kadar yarın olur herhalde." Başta tam defterini eline almıştı ki, duraksadı. Normalde bir süre sonra spontane yazmaya geçiyordu, konuşurken insanlar, soru sorarken, onları bozmaya çalışmadan hemen yazmaya başlıyordu. Bundan daha fazla soru duymuştu arka arkaya, fakat bu kadar ayrıntı ve derin sorular geleceğini düşünmemişti. Tam, ilk sorusunu cevaplayacakken, boğuk ses maskenin arkasından bir kaç kelime daha sarfetti. "Sessiz sinema mı oynasak?"

Kaldı. Bunu yapmayalı çok uzun zaman olmuştu. Acil durumlar dışında yazmayı öğrendiğinden beri sürekli yazardı, sürekli, durmadan. İlk defa biri sessiz sinema gibi şey önermişti ona. Bunda fena olduğunu düşünmezdi, fakat yine de bilemiyordu. Kalp atışları hızlandı. Belki çok büyük değildi, fakat kendini tekrar çocuk gibi hissediyordu. Koujo' nun gelip onu anlamaya çalışması, Haru' nun komiklik yapıp oyun oynamaları. Defteri yavaşça kenara bıraktı. Yüzünde inanılmaz saf bir ifade ile maskeye dikti gözlerini. Dişlerini göstermeden inanılmaz kocaman bir gülümseme yaydı yüzüne. Belki heyecanlanmasını garip bulacaktı, fakat düşününce... Şu an ortamda yeterince alışılmadık şey vardı zaten, bunu da göz ardı edebilirdi.

Çocuğun ona baktığından emin olur olmaz ayaklandı. İki kere ardına vurdu, tozlandığını düşünmeden temizlemek amacıyla sadece. Gülümsemesini bozmuyordu, bozamıyordu. Kaşlarını hafifçe çattı, inanılmaz güveniyordu kendine o an. Ellerini hızlıca önce çıkartıp gerdi, avuç içlerini yere doğrultarak hafifçe titretti. Hazır mısınız!? Efektini verdikten sonra tekrar dikleşti ve işaret parmağını kaldırıp kalan parmaklarıyla yumruk yaptı. Bir! işaretini gösterdikten sonra, sinemasına başladı. Yolda kibirli kibirli yürüyen birini taklit etti önce. Vücudunu dikleştirdi, burnunu havaya kaldırıp gözlerini kıstı ve gerine gerine bir kaç adım attı, ağaca doğru yürüyordu. Beşinci adımdan sonra, ağacın yanında aniden durdu yürürken ve yürümeye başladığı yere koşarak geri döndü. Yine işaret parmağı ile kendisini gösterdi, ve normal bir şekilde aynı yoldan yürümeye başladı. Ağacın yanına vardığında şaşırmış gibi ağzını yuvarladı ve ellerini dokundurmadan dik bir şekilde çenesinin iki yanından açtı. Ardından elini yumruk yaptı ve ağaca doğru tıklatıyormuş gibi yaptı. Tek adımla ağaca biraz daha yaklaştı, ve kibirli adam rolüne geri döndü. Suratını asıp, kaşlarını çatıp, burnunu kaldırarak Megumi' nin az önce durduğu yere baktı. *Ne var?* der gibi bir elini kaldırıp hafifçe salladı. Kız, kendisi olduğu yere geçip, ağacın olduğu yere doğru bir saniye işareti yaptı tekrar eliyle, ardından defterini çıkarıp bir şeyler yazamaya başladı. En azından yazıyormuş gibi yaptı. Bir kaç saniye boyunca deftere baktıktan sonra kafasını kaldırdı ve yüzüne inanılmaz umutsuz bir ifade yerleştirdi. Bir elini bağırıyormuş gibi ağzının yanına götürdü, diğer elini de ağacın arkasına bakarak hızlı hızlı salladı. Hemen ardından defteri bırakarak kibirli rolüne döndü, ve burnu havada olarak ağacın arkasına doğru ilerleyerek uzaklaştı. Bu sefer, yedi sekiz adımdan sonra koşarak Kon' a geri döndü. Az önce sahne aldığı yeri gösterip gülümsedi ve omuzlarını kaldırdı. Hala çok heyecanlıydı.