Fiyasko!

[Jinryu Mao]

"Ya vurmasana kızım şurda seni nelerden kurtarmaya çalışıyoruz.", diyordu içinden Mao. Suratı ağlamaklıydı, elleri ve gözleriyle yatağın altına, yastıkların altına bile bakmıştı. Nereye uçmuştu bu lanet don!? Kız her vurduğunda arayışı yavaşlıyor, durum umutsuzlaşıyordu. Yatak aşırı sallanmaya başlamış, resmen Mao'nun düşmanına hizmet ediyordu adeta. Yatak her sallandığında gıcır gıcır sesler çıkıyordu, fazla çıkıyordu. Mao bütün hanın bu sesleri duymasından korkuyordu. "Gencim ben ama çok gencim, böyle bir durumda yaşıtım bir kıza yakalanmak için de yaşlıyım." demeye kalmadan küt diye bir ses kızın yataktan düştüğünün sinyalini vermişti. "Hala çırpınıyor derdine yandığım!" diye arayışını hızlandıran Mao, bir yandan da handaki insanların yorumlarını duyabiliyordu; "Yatağa sığamadı itler!" diye bağırmıştı kesin bir adam, yaşlı bir adam "Ben de gençken böyleydim." diyordu sokak kadınının birine. Mao, "Hayır, şey yapmıyoruz." diye bağırmak istemişti.

Derken yatak tekrar sallanmış, Mao'nun korku dolu bakışları açında kız yatağın üstüne çıkıp elinde; biraz önce Mao'nun kıçında olan donu sallamaya başlamıştı bile. Pis bir şekilde kahkaha atarken, yatağın altında don bulduğuna sevinmişti. Mao kızaran suratını yatağa gömerken kızın kahkahası bir anda kesilmişti... Mao bir anlığına kıza dönüp açıklama yapmak istese de düşmanını gözler önüne sermekten korkmuş ve yapmamıştı. Bir anda kızın yataktan tekrar yere atladığını fark etmişti Mao, bakışlarını çevirdiğinde kızın donunu sakince yatağın köşesine bırakışını izlemiş; donunu tekrar giymesini isteyen sözlere itaat edip hemen geçirmişti hızlı hamlelerle. Düşmanının "Hayır, çıkacağım buradan! Hayır!" bağırışlarını utancından duymamıştı bile. Uğraşlarını da görmezden gelmişti, yüz üstü yüzer gibi iki küçük hareketle yatağın alt kenarına gelmiş ve aşağıda ne olduğunu anlamadan utançla bekleyen kızla göz göze gelmişti.

"Şey... Riko-chan, hani sen sabah düşmüştün ya. Sonra bir de ağırlığını verdin, işte bizde böyle şeyler olduğu zaman bir canavar uyanıyor içimizde. Dışımızda ama içimizde, hormonlar kan falan derken tabi ben sen gittiğinden beri bu canavarla uğraşıyorum, çakra bile biriktirdim biliyor musun? Hani genninken Oukashou öğrenmek için o kadar uğraşmam gereksizmiş harbiden. Yanlış anlama yani, sen gelmeden önce şey yapmam gere- Canavar işt-"; bir an durup kızın şaşkın suratına baktı Mao, ne Saen kalmıştı aklında, ne de başka şeyler, düşmanı bile susmuştu kendiyse beraber. "Ne diyorum ben... Saçların çok güzel kokuyor Riko-chan." derken elini kızın yanağına koydu ve suratını kendininkine çevirdi, kızın suratına yaklaşıp dudaklarını kızın nemli dudaklarına değdirdi ve tecrübesizce- daha önce öpmemişti ki kimseyi zavallıcık- öptü kızı; derken yatağın üzerinde dengesini kaybedip kızın üstüne doğru yavaşça kaydı. Yine kızın üstündeydi, dudaklarını çekmemişti. Soğuk taş zeminin üstündeki halıyı dizlerinin altında ve tek elinde hissetti. Ne yapıyordu? Düşmanını besleyen şeyin aslında kalbi olduğunu unutmuştu, sanırım bir açıklama getiremeyecekti sebebine.

[Ueno Riko]

Ne canavarı, neden söz ediyordu Mao-chan? Bir şeyler söylüyordu ama bir araya getirip mantıklı bir cümle haline sokamıyordum. Sanki az önceki sahne yeterince utanç verici değilmiş gibi bir de gözlerimin içine bakmaya başlamıştı. Sonra da saçlarımın çok güzel koktuğunu söyledi. Zaten kıpkırmızı olan yüzüm daha da fena olmuştu. Sonra Mao-chan'ın yüzü bana yaklaşmaya başladı. Git gide daha da yakınıma geldi. Yanağımdaki elini hissettim. Sonra da dudaklarımda yumuşak ve sıcak, bir başkasının dudaklarını hissettim. Mao-chan'ın dudaklarını. Neler oluyordu? Hayal mi görüyordum? Mao-chan'ın dudaklarından kurtulmak için biraz geri çekilmeye çalışmıştım ama Mao-chan yataktan üzerime düşerek bu çabamı sonuçsuz bırakmıştı. Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki sanki dışarıdan görülebilecekmiş gibi hissediyordum. Mao-chan duyabiliyor muydu kalbimin sesini? Öpüşmenin verdiği mayışık hislerle yavaşça gözlerimi kapattım ve bir elimi havaya kaldırıp Mao-chan'ın saçlarında gezdirmeye başladım.

Neden böyle yaptığımı bilmiyordum. Kendimi anın akışına kaptırmıştım ve bu uzun öpüşme giderek daha da hoşuma gitmeye başlamıştı. Arada sırada birbirimizin yüzüne çarpan soluklarımızı hissediyordum. Büyülenmiş gibiydim. Tüm dünya, Mao-chan ile aramdaki ilişki ve az önce olanlar aklımdan uçup gitmişti. Sonra gözlerimin önüne Sensei'nin görüntüsü geldi. Uzun beyaz saçları ve karizmatik bakışları... Benim ilk öpücüğüm... Sensei için özenle sakladığım dudaklarım... Neden şimdi bir başkası almıştı bunu benden? Mao-chan'ın saçında gezdirdiğim elimi indirdim ve dudaklarından kurtulabilmek için başımı hafifçe yana çevirdim. Benim bu hareketim yüzünden Mao-chan da biraz geri çekilmişti. Daha sonra yüzümdeki ağlamaklı ifadeyle Mao-chan'a tekrar döndürdüm başımı. "Neden?" Sormak istediğim çok şey vardı aslında. Ama sadece bu çıkmıştı dudaklarımdan. Çok genel bir soru. Daha fazlasını soracak kuvveti hissetmiyordum.

Mao-chan beni neden öpmüştü? Bana karşı bir şeyler mi hissediyordu? Ama hiç de öyleymiş gibi davranmamıştı. Yani daha önce kimseden teklif almadığım için birinden hoşlanınca nasıl davranırlar bilmiyorum ama Mao-chan bana daha çok koruyucu bir arkadaş tavrıyla yaklaşmıştı. Yoksa benim ilk öpücüğümü, şu canavar dediği hislerin etkisi yüzünden mi çalmıştı? Eğer öyleyse gerçekten çok üzülürdüm. Mao-chan beni seviyor olsa bile onun hislerine karşılık verebilir miyim bilmiyorum ama beni kötü amaçlarla öpmesini de istemezdim. Ama dün sabah Mao-chan bana sevdiği bir başka kızın olduğunu söylememiş miydi? O halde ikinci seçenekte mi haklıydım yani? Aklım ve duygularım karmakarışık olmuştu. Kulaklarımda bir Mao-chan'ın sözleri bir de Sensei'nin sesi yankılanıyordu. Öpücük çok hoşuma gitmişti. Bunu itiraf edebilirim. Ama sanki kalbim kırılmış gibi hissediyordum.

[Jinryu Mao]

"Söyledikleri doğruymuş." demişti Mao, dudakları kapalıydı, kendi kendine. Gerçekten öpüşmek öğrenilmiyormuş, pratik yapmaya gerek yokmuş ve güzel hissettiriyormuş... Öyle demişti zaten iki abisi de. İkilinin bedenleri birbirine dokunurken, göğüslerinin ortasında; daha doğrusu biraz solunda duran kalpleri birbirlerinin atmasına sebep oluyordu. Olay buydu demek ki, ikisinin de kalbi aynı ritimde atıyordu, damarlarında akan kanlar beraberdi, dudakları ıslanmış ve yanakları kızarmıştı. Kız önce gözlerini kapatıp kendini tamamen Mao'ya teslim etmiş, ardından ellerini çocuğun saçlarının arasına sokmuştu. Sertti aslında saçlarını karıştırışı, Mao'nun onunkileri okşayışı gibi değildi. Sebebi tutkuydu belki, ama sahip çıkmak değildi. Mao gözlerini sertçe kapattı, dudaklardan ayrılmak istemiyordu ama; yanlış bir şey yapmıştı.

Olan olmuştu artık, beyinsizliği... Kalbiyle hareket etmişti, damarlarında akan kanla. Kan beynine gitmeye başladığında, devamını getiremeyeceği bir işe girişmişti bile Mao. Dakikalar geçmiş ve kız bir anda dudakları bırakıp yana çevirmişti kafasını. "Sıçtım." demişti içinden, kız belki başkalarını seviyordu, başka biriyle bir ilişkisi vardı belki, evli bile olabilirdi! Beyni geri geliyordu yerine, normaldi saçmalaması. "Neden?" demişti kız. Mao tekrarlamıştı kızın sorusunu kendi kafasında. Nedendi harbiden? Neden öpmüştü birden kızı?

Babasına çekmişti Mao. Önce hareket edip sonra düşünüyordu neden yaptığını. Babası da öyle yapmıştı ya zaten, annesini görür görmez sevdiğini söylemişti kadına. "Neden?" sorusuna,"Zaman gösterecek." demişti annesinin söylediğine göre. "Sorumsuz pezevenk." diye iç geçirdi, gülümseme gelmemişti suratına ama. Gelen şey cevap olmuştu; "Ne kadar zamandır olmayan şeylerle konuşuyorsun? Ne kadar zamandır olmayan şeylerden sevgi bekliyorsun, nefret bekliyorsun?" kızın sağ bacağını kavradı sol eliyle Mao, sonra kendi beline doladı, yüzüne yaklaştı iyice tekrar ona bakan kızın. Sonra diğer eliyle belini kavradı kızın; "İşte," dedi kızın dudaklarına tekrar değdirdiğinde dudaklarını, ardından tekrar çekildi; "Gerçek bir insan böyle hissettirir, sıcaktır. Dokunabilir sana gerçek insan. Cesurdur, seni bırakmaz, ellerim gibi kavrar seni. Sıcaklığını hisseder gerçek insan, kendininkini hissettirir. Kalbin aynı ritimde atar mı gerçek olmayanla? Gerçek olmayanın kalbi mi atar?", bir kurtarıcı değildi, amacı kimseyi kurtarmak değildi. "Ben sana bu dünyada kalman için bir sebep veriyorum." dedi Mao nefes nefese; "Kendi kurduğun hayali dünyanın sana sahip olmasına izin vermemek için, sadece seni sıkıca kavrıyorum. Hepsi o.". Tekrar kızın dudaklarına yapıştırdı kendininkileri, kalbinin atışını arıyordu dudakları. Belini kasmıştı kızın boğazındaki damarlara vardığında dudakları.

[Ueno Riko]

Bir bacağım Mao-chan'ın beline dolanmıştı. Mao-chan'ın elini de kendi belimde hissediyordum. Çok sıcaktı. Çok heyecan vericiydi. Gerçek bir insanın hissi... gerçek bir erkeğin... Böyle söylemişti. Usui'nin elini tutuşum gelmişti gözümün önüne. Usui'nin eli gerçekten cansız ve tepkisizdi. Ama yine de kalbim ve beynim onun gerçek olmadığını kabullenmek istemiyordu. O zaman da böyle söylemişti bana Mao-chan. Gerçek insanın gözlerindeki parlaklıktan söz etmişti o zamanlar. Şimdi de öpüşerek gerçek bir insanın sıcaklığını bahşediyordu bana. Birkaç kere daha hissetmiştim dudaklarını. Her seferinde kalbim deli gibi atıyordu. Ürperiyordum. "Ne demek bu şimdi?" Nefes nefese kalmıştım. Öpüşürken o kadar heyecanlanmıştım ki nefes almayı unutmuştum. Dediklerini bir türlü anlayamıyordum. "Çok karmaşık konuşuyorsun Mao-chan." Elimi Mao-chan'ın dudaklarında gezdirdim bir süre. Onun da ilk öpücüğü müydü? Az önceki laflarından bana karşı bir şey hissettiğini mi çıkarmam gerekiyordu?

Mao-chan'ın dudaklarını hissediyordum. Kendi dudaklarımı çektim onun dudaklarından. Kendimi kaybedip sarılmıştım Mao-chan'ın boynuna. Bedenlerimiz arasında ısı alışverişi oluyordu. Titriyordum sanırım. Titrediğimi hissediyordum. Üşüdüğümden değil. Sarsılmıştım. Sarsılmanın etkisiydi bu. Ben şimdi neydim? Mao-chan ile neye dönüşmüştük? Düşüncelerden kaçamıyordum. Nefes almakta zorlanıyordum. Beni boğan bir şeyler vardı. Sonra kapının açıldığını fark ettim ve onu gördüm. Uzun boyu, bembeyaz saçları, menekşe rengi gözleriyle içeri girmişti. Ona baktığım anda büyülenip kalmıştım zaten. Yüzünde oldukça sert, acımasız ve öfkeli bir ifade vardı. Üstelik sadece bu kapıdan içeri girmemişti. Camdan da bakıyordu bana. Camdan yansıyordu görüntüsü. Duvarlarda beliriyordu yüzünün şekli. Yerdeki halı bile onun şekline bürünüyordu. Yataktan beni izliyordu, yatağın altından beliriyordu. Nereye bakarsam bakayım o öfkeli gözleri görüyordum. "Öpüşmek güzel miydi Riko? Hoşuna gitti mi? Eminim gitmiştir. Oldukça mutlu görünüyorsun."

Bir anda etraftaki Sensei'nin tüm yüzleri üzgün ve kırgın bir ifadeye büründü. "Bana söz vermemiş miydin? Hep beni sevecektin? Beni kurtarmaya gelecektin. Beni bulacaktın ve birlikte sonsuza kadar mutlu olacaktık, değil mi? Halbuki şimdi sen iki kişilik bir odada, başka bir erkekle oynaşıyorsun. Hayal kırıklığına uğradım Riko. Seni gerçekten çok yanlış tanımışım. Demek senin aşkın bu kadardı." Titremem artmaya başlamıştı. Mao-chan'a sardığım ellerimi yumruk haline getirmiştim. Hıçkırıyordum ama bir şey söyleyemiyordum. "Sana güvenebileceğimi düşünmüştüm. Hata etmişim. Ben seni gerçekten... Neyse. Artık bunun bir önemi yok. Hoşçakal Riko." Aniden yok olmuştu tüm Sensei suratları. Başımı Mao-chan'ın omzuna sertçe koyup haykırmıştım. "HAYIR!" Sesim bütün odada yankılanmıştı. Çok keskin bir çığlıktı. Kütüphanedeki çığlığımdan bile daha dehşet vericiydi. Hala sımsıkı sarılıyor olduğum Mao-chan'a doğru abandım ve onu yere düşürüp üstüne çıktım. Göz yaşlarım yerde şaşkınlıkla beni izleyen Mao-chan'ın yanaklarına dökülüyordu. "Hayır." Bu kez cılız çıkmıştı sesim. "Geri ver." Elimle Mao-chan'ın göğsüne hafif bir yumruk atmıştım. "İlk öpücüğümü bana geri ver!" Ardından kendimi kaybettim. Gözüm dönmüştü. Ne yaptığımın bilincinde değildim. Islanmış gözlerimden Mao-chan'ın yüz ifadesini de pek iyi göremiyordum. Hırslı hırslı yumrukluyordum çocuğu. Hiçbir suçu yoktu halbuki. Tek suçu gelip benim gibi birisine çatmış olmasıydı. Bunun bilincinde olsam bile durduramıyordum kendimi. Hıçkırıklarımın ve haykırışlarımın sesi tüm odayı dolduruyordu.

[Jinryu Mao]

Başarmıştı Mao. Kız onu kabul etmiş, kendini ona teslim etmişti. Sonunda gerçek bir şeye dokunmuştu kız, Mao'nun boynuna sarılmıştı. Önceki gece olmayan küçük bir çocuğun elinden tuttuğunu sanan kız şimdi Mao'nun altında, delikanlının atan kalbini hissediyordu. Mao'nun dudakları kızın boğazından, kanın geldiği yere doğru gidiyordu sıcacık nefesiyle beraber. Kızın köprücük kemiğine vardığında titremişti Riko. Titremesiyle Mao'nun beli oynamaya başlamıştı, durduramıyordu kendini. Daha önceden tecrübeliydi; ama saygı göstermediği insanlardı, sevmediği ve sevgi beklemediği insanlar. Küçük çocukken hep öyle gelmişti, sonuçta adam olmuş oluyorlardı; hayır. Farklıydı bu, sorumluluk almaktı.

Delikanlı elini kızın eteğinin tokasına götürmüştü, Riko da buna başını gencin omzuna dayayarak karşılık vermişti. Teslim oluyordu, Mao'ya tamamen güveniyordu artık... Ya da Mao öyle sanmıştı bir anlığına. Kız hayır diye bir çığlık attıktan sonra Mao'nun tokadaki eli titremiş ve Riko, bir anlığına gücü boşanan Mao'nun üstüne çıkmıştı. Mao ne olduğunu anlamadan kızın gözyaşlarını kendi yüzünde hissetmiş, ıpıslak gözlerine bakarken kızın tekrar daha güçsüz bir şekilde "Hayır." deyişini dinlemişti. Ne yapacağını bilemeyen çocuğun göğsüne bir yumruk geçirmişti kız "Geri ver." derken; acıtmıştı. Kızın eli yumuşacıktı, acıtan şey gözyaşlarıydı. Kız ilk öpücüğünü geri istiyordu, öyle söylemişti delikanlının suratına defalarca vurmaya başlamadan önce. Hepsi birbirinden güçsüz, sıcacık elleri her seferinde yumuşaktı; sadece kızın gözyaşlarıyla ıslanan elleri çocuğa vurduğunda tuzlu yaşlar yakıyordu Mao'yu. Ne yapmıştı? Kendini kötü hissediyordu, kız Mao'yu başkasıyla karıştırmıştı; gerçekten kopmuştu belki de daha Mao onu öpmeden önce. Şimdi kendine gelmişti ve ne olduğunu anlamamıştı... Mao, kendini kızın durumundan adice yararlanmış hissetmişti.

"Hayır! Beni kabul etti! Bana teslim oldu! Saniyeler önce inler gibi titreyen sesi benim adımı söylüyordu. O değil, sorun o değil. Onun dünyası da savaşıyor, onu vermek istemiyor."

Mao birden kızın ellerini tuttu iki eliyle de, doğrulup kızla yüz yüze geldi; "Bak," dedi şaşıran kıza, "Canım yanıyor. Her ne gördüysen, onun da canı yanıyor mu?". Kızı kavrayıp ayağa kalktı ve nazikçe yatağa bıraktı; "Riko, ilk öpücüğünü geri mi istiyorsun?". Kızın şaşkın bakışlarıyla tekrar öptü kızı, bu sefer kısa sürmüştü. "Al geri." dedi gülümseyerek, "Yoksa isteğin bana zarar vermek miydi?"; üstündeki kalın tişörtü çıkarıp kızın yanına attı, "Sanırım yağ bıçağı bile etimi kesebilir, tırnakların da çizer.".

Yatağa yöneldi ve tekrar kızın üstüne çıktı, tişörtünü alıp kızın yanaklarını yaştan sildikten sonra tamamen sırt üstü yatırdı ve Riko'nun da tişörtünü çıkardı; "Gerçek olmayan şeyler için, gerçek olanlara zarar verme." dedi kızın çıplak karnında elini aşağı doğru gezdirirken; "Kendi yarattığın şeyler için kendine zarar verme." dedi eteğinin tokasını çıkarıp bacaklarından aşağı çekerken. Kıyafetlerin engeli olmadan kızın üst bedeninin sıcaklığını hissetti Mao, ve onun da kendi sıcaklığını hissetmesine izin verdi. "Beni, görünüp kaybolan şeyler için öldürür müydün?" dedi dudakları kızın köprücük kemiklerinden ayrılırken, "Soğuk bile olmayan kansız şeyler için damarlarımı parçalar mıydın?"; dedi kızın boynundan kafasını çekerken. "Burada kal." dedi kızın ıslak dudaklarına yapışırken.

[Ueno Riko]

Yatağa yatırmıştı beni Mao-chan. Az önce ellerimi tutup canının yandığını söylediği için bir nebze olsun sakinleşmiştim. Çenem titriyordu, bedenim titriyordu. "Ama bana dedi ki..." Göz yaşlarımdan devamını getirememiştim cümlemin. Çığlık atmak istiyordum ama sesim çıkmıyordu. Tişörtünü çıkarmıştı Mao-chan. Çıplak ve hafif kaslı bedenini görebiliyordum. Tişörtüyle gözümdeki yaşları silmişti. Sonra benim tişörtüm de çıkmıştı. Karşı koyamadım. Baktığım her yerde bir görünüp bir kaybolan şekiller vardı. Her şey delirtiyordu beni. Sesler yankılanıyordu. "Ahlaksız kız. Adi kız." Mao-chan çıplak bedenimde ellerini gezdirirken istemsiz olarak hafifçe inledim. Sonra elimle ağzımı kapattım. Dokunuşları gıdıklıyordu. Ürperticiydi ama oldukça da güzeldi. Sorduğu sorulara cevap veremiyordum ama haklıydı. Az önce gördüklerimin hayal olduğunun bilincindeydim. Sensei şu anda burada değildi. Çok çok uzaklardaydı, belki bu dünyada bile olmayabilirdi. Henüz onunla ilgili bir ipucuna ulaşamamıştım. Hayal olduğunun farkındaydım ama... o sözleri. Kalbimi yaralamıştı. Ses tonu çok gerçekçiydi ve hala kafamın içinde yankılanıyordu.

Eteğimin bacaklarımdan kaydığını hissettim. Boynumda Mao-chan'ın dudaklarını hissediyordum. Kendimi zorlasam da kesik kesik inlemeye devam ediyordum. Boynumu gıdıklıyordu. Hatta gıdıklanmak gibi de değildi. Çok daha farklı bir histi. "Terbiyesiz kız." Gölgeler konuşuyordu odanın içindeki. Az önce Sensei'nin suratına bürünmüş halı, duvarlar, yatak, soğuk zemin, kahvaltı tabaklarımız ve yarım kalan çaylarımız. Hepsi konuşuyordu. Kınıyorlardı beni. Duyabiliyordum. Onların seslerini hissediyordum. "Dünden razı diye işte böyle tiplere diyorlar." Duvar diğer duvara söylüyordu. Gölgeler üstüme üstüme yürüyordu. Sanki beni boğacak gibiydiler. Öfkeliydiler. Mao-chan dudaklarıma yönelirken sesini duydum. "Burada kal." Korkunçtu. Çok korkunçtu. Etraftaki toz zerrecikleri bile büyümüştü. Hepsi üstüme gelip bir anda boğacaklardı beni. Görmemek için gözlerimi kapatmıştım ama seslerini duymamı engelleyemiyordum. "Senin gibi fahişeler sonsuza dek acı içinde yaşamayı hak ediyor. Hiçbir zaman mutlu olamayacaksın. Peşini asla bırakmayacağız." Bağırmamak için sağ elimin işaret parmağını ısırmıştım. Canım yanmıştı. Belki bu acıyla zihnimi dağıtabilirdim.

Mao-chan'ın bedenimde gezinen elleri ve dudakları daha önce hissetmediğim şeyler yaşatıyordu bana. Gözlerimi açmak istemesem bile Mao-chan'a bakıp yüzündeki ifadeyi görmek istiyordum. Şu anda yaşadığım tüm acı yüzüme yansıyor olmalıydı. Korkuyor muydu benden? Görmek istiyordum gözlerindeki ifadeyi. Sarılma ihtiyacı hissettim tekrar. Başımı Mao-chan'ın çıplak göğsüne koyup hiçbir şey görmemek, duymamak istedim. Ellerimi kaldırıp yavaşça doladım Mao-chan'ın boynuna. "Sensei senden nefret edecek." Öyle olmuyordu işte. Sarılsam da durmuyordu. Ölüp kurtulmak istedim hayatımda ilk kez. Eğer şimdi ölürsem, sonsuza dek rahat edecektim. Belki de Sensei'nin yanına giderdim. Gerçi şu an bu umurumda değildi. Sadece korkuyordum ve her şeyin sessizliğe gömülmesini istiyordum. Yavaşça kulağına fısıldadım Mao-chan'ın, titrek sesimle. "Korkuyorum. Durdur bunu. Beni boğacaklar, yok edecekler. Korkuyorum." Ellerimi Mao-chan'ın boynundan sırtına doğru indirmiştim. Kendimi sıktığım için tırnaklarımı hafifçe batırıyordum bedenine. Ama engel olamıyordum bu tepkime. "Durduramayacaksan öldür beni. Hemen şimdi. Dayanamıyorum artık." Evet, ne güzel olurdu. Mao-chan'ın ellerinde acısız bir ölüm. Sonrasında ise karanlığın huzurunu yaşardım...

[Jinryu Mao]

Riko, Mao'ya sıkıca sarılmış kollarının sıcaklığını delikanlının boynuna dolamıştı. Nefes nefeseydi ikisi de Mao kızın dudaklarından ayrılırken. Kabul edilmişliğin verdiği izinle ayaklarını kullanarak zaten gevşek duran pantolonunu çıkardı, ardından boşta kalan eliyle çırpına çırpına iç çamaşırını. Parmakları, elleriyle beraber kızın kalçasına yönelirken Riko kulağına yaklaşmıştı Mao'nun; "Korkuyorum. Durdur bunu. Beni boğacaklar, yok edecekler. Korkuyorum. Öldür beni.", öldür demişti... Ama daha sıkı tutunmuştu Mao'ya. Öyle ki izinin kalacağına emindi Mao. Sinirlendi, aynı zamanda sakinleşti. Babası hiç sinirlenmezdi annesine, annesi hep sakindi.

Babası annesinin korkmasına da izin vermezdi, küçükken yatağın altındaki canavarlardan korkardı Mao. Hatta bir gece bir tane görmüştü bile. Annesine söylediğinde kadıncağız hep öyle bir şeyin olmadığından bahsetmiş olsa da Mao'nun korkusu geçmemişti. Sonra bir gece, Mao korkudan uykuya dalmayı bir türlü beceremezken, bir shinobi ceketiyle odaya girmişti babası. Mao ne olduğunu anlayamadan ağzını maskeyle kapatmış babasına bakakalmıştı elbette. Babası üstünde garip şekiller olan büyükçe bir kağıdı Mao'nun yatağının altına atmıştı, elleriyle saçmasapan mühürler yaptıktan sonra canavarı göndermek için uzunca bir cin çıkarma ayini... Mao, o günden sonra yatağının altındaki canavarı hiç görmemişti.

Mao kızdan biraz uzaklaştı, sinirli suratını görmesini istiyordu. Riko'ya gülümsedikten sonra yavaşça göğüslerinin üstündeki iç çamaşırını çıkardı. "Ölmek mi? Beni hiç dinlemiyor musun sen Riko?" demişti kıza tekrar gülümseyerek. Kızın diri göğüslerinde kalan gözlerini alması biraz sürmüştü elbette, sonra tekrar kaşlarını çattı ve odanın etrafına baktı. Sesini gürleştirdi, kızın bacaklarını beline doladı ve konuşmaya başladı; "Oi! Siz göt kılları benim burada olduğumu görmüyor musunuz?" dedi sinirle odayı süzerken. Kızın bahsettiği şeylerin ne olduğunu bilmiyordu, belki insanlardı, ama çoklardı. "Aranızdan herhangi biri bile bu kıza doğru bir burun mesafesi kadar yaklaşırsa sizi yumruklarım... Bilmiyorum Riko-chan sizi daha önce yumrukladı mı, ama eminim nazik davranmıştır. Sizce ben, o kadar nazik davranır mıyım?". Kızın iç çamaşırını baldırlarına kadar kaldırdı ve konuşmaya devam etti Mao; "Ben sadece tek bir yumrukla duvar yıkabiliyorum. Bundan sonra bu kız benim sorumluluğumda ve siz göt kıllarından herhangi biri bile bu kıza yaklaşmaya, bakmaya bile kalkarsa karşısında beni bulur! De hayde!". Dün sabah kızdan duyduğu lafı ikinci kullanışıydı Mao'nun. Riko'ya dönüp gülümsedi; "Cesedimi çiğnemeleri lazım." derken içine girdi kızın yavaşça, bütün sıcaklığıyla. Damarları kalbinin atışını kıza taşıyordu. Alnından damlayan ter kızın yanağına düşmüştü; "Daha cevap vermeleri bile yemiyor, öyle değil mi?" dedi kızın dudaklarına tekrar yapışırken.

[Ueno Riko]

Bunu sadece Mao-chan yaşatabilirdi bana. Bütün ilklerimi almıştı. Zayıflıklarımı döktüğüm ilk kişiydi, nasıl bir manyak olduğumu öğrenen ilk kişiydi, Sensei'ye olan hislerimden bahsettiğim ilk kişiydi, bir günde tanışıp da bu kadar bağlandığım ilk kişiydi, dudaklarıma sahip olan ilk kişiydi, bedenime sahip olan ilk kişiydi ve beni kurtarabilen ilk kişiydi. Kıyafetlerim bedenimden tek tek sıyrılırken duyabildiğim tek ses Mao-chan'ın seslerine dönüşüyordu. Dokunuşlarının verdiği zevk ile de kendimden geçmiştim zaten. Tüm yaratıklar gözümde acizleşmişti. Hiçbirinin lafı korkutamıyordu artık beni. Gülümsemiştim Mao-chan'a doğru. "De hayde." Sesim bir fısıltı gibi çıkmıştı. Mao-chan bunu ilk kullandığı zaman çok şaşırmıştım. Oda yavaş yavaş eski, sabahki halini alıyordu. Şimdi sadece Mao-chan'a bakmak istiyordum. Ve içinde bulunduğum durumun zevkini çıkarmak.

Alev çıkıyordu ikimizden de. Her dokunuş alev topu gibiydi. Mao-chan'ın bedeninden süzülen terler benimkilere karışıyordu. İçime ilk girişinde canım yanmıştı biraz. Sıkmıştım epey kendimi. Ama Mao-chan'ın dudakları, dudaklarımla tekrar buluştuğu anda tüm acı gitmişti. Yerini haz, zevk, tutku gibi daha önce hiç tatmadığım duygular almıştı. Bedenlerimiz bir olmuştu. Sıcaklıklarımız, kalplerimiz. Her şey birleşmiş, bütünleşmişti. Önceki gibi, tekrar ellerimi Mao-chan'ın saçlarında gezdirmeye başlamıştım. "Bunu bana yaşatabilecek tek kişi sensin." demiştim yine fısıltı gibi sesimle. İstemsiz olarak ağzımdan çıkan iniltiler, nefes alışverişler utandırmaya başlamıştı beni. Utandığımda daha da sıcaklıyordum. Ama Mao-chan'ın gözlerine baktığımda kaygısızlığı gördüm. Mutlu gibiydi. O da utanıyordu belki de ama bunu umursamıyordu. Mutlu ve istekliydi. Sadece o gözlere bakmak bile içimde tarifsiz hisler uyandırıyordu. Kendimi zevk ve haz duygularına tamamen teslim etmeden önce Mao-chan'a gülümsediğimi hatırlıyorum. "Teşekkür ederim."

Hava kararmaya yüz tutmuştu. Yatakta yan yana duruyorduk. Biraz öncenin verdiği nefes nefese kalmışlık vardı üstümüzde. Mao-chan'ın dokunduğu yerlerin hala yandığını hissedebiliyordum. Kasıklarımda hafiften bir ağrı vardı. Mao-chan'ın olduğu tarafa dönmüş ve sarılmıştım çıplak bedenine. Acaba Mao-chan nasıl hissediyordu? Anın etkisine mi kapılmıştı, pişman mıydı? Aklımda kalan soru işaretleri vardı hala. "Beni seviyor musun? Böyle biri olmama rağmen hem de." Yutkundum. Sormaya çekiniyordum ama yine de içimde bir yerlerde bu sorunun cevabını alamazsam asla rahat edemeyeceğime dair bir his vardı. "Sabah bahsettiğin kız kimdi peki? Hani şu hoşlandığın." Alacağım cevabın ne olmasını istiyordum peki? Şimdi o kız aklına gelirse ve beni bırakıp giderse ne yapacaktım? Peki beni sevdiğini söylerse? Onun hislerine karşılık verebilecek durumda mıydım? Bir yanım hala Sensei için yanıp kavruluyordu ama bir diğer yanım Mao-chan'ın yanı başında sonsuza dek kalmayı arzuluyordu.

[Jinryu Mao]

Riko kendini kasıyor, Mao'yu resmen sıkıca kavrıyordu. Delikanlıysa öpüşürken gözlerini açıp kızın kızarmış yanaklarına bakmıştı, biraz önce ağlamasından kalan şeffaf izler vardı sadece; gözü odaya kaydığında hiç canavar görmemişti, zaten hiç görmemişti elbette ama Riko'nun artık görmediğini ummak için önce kendisi emin olmalıydı. O hareket etmeye başlarken kızın acıyla Mao'nun dudaklarını bırakıp inilti veren ağzından çıkan sıcak hava yavaşlamasına sebep oldu Mao'nun, kızın ellerini tekrar saçında hissettiğinde Riko; "Bunu bana yaşatabilecek tek kişi sensin." demişti nefes nefese. "Bunu sadece ben yaşayabilirim." diye cevap verdi Mao içinden, kızın iniltilerine kendini kaptırmış ve hafiften hızlanmaya başlamıştı utangaç suratına gülümseyerek. Geçen sabah sevdiği kız önerdi diye kitap bakmaya gitmişti akademi kütüphanesine, şimdi gün öğleden sonraya varıyordu ve başka bir kıza veriyordu bütün sevgisini ve koruma arzusunu. Beli artık her oynadığında ikili yatak örtüsünü de altlarında taşıyarak ileri gidiyordu biraz daha, normalde yağmur yağdıktan sonra sokakta gezmeyi sevmeyen çocuk bir anda terden ıpıslak olmuştu ve hiç rahatsız değildi. Günün başından beri düşmanı gibi davrandığı erkekliğiyse, Riko'nun çıkardığı seslere bakılırsa işe yarıyordu.

Düşüncelerini kızın teşekkür etmesi dağıtmıştı, sonuçta sorumluluğu almıştı bir kere. Kızın ona gülümseyen dudaklarına yapıştı tekrar, ardından durmadı, hızlandı; öyle ki artık kendisi bile tok bir sesle inlemeye başlamıştı, sonra tamamen koptu dış dünyadan ve sadece Riko'ya odaklandı.

Bittiğinde son bir öpücük kondurup kenara çekilmiş, ve bütün yorgunluğuyla sırtını yatağa çarpmıştı kızın yanında. Pencereden dışarı baktığında güneş ufku yarılamıştı bile. O an perdelerin açık olduğunu fark etti, ama umursamayacak kadar yorgundu artık. Birden boşta kalan bedeni soğumaya, terler de akşam esintisiyle resmen buza dönüşmese başlamıştı ki kız yanına sokulup sarılmıştı Mao'ya. Delikanlı da kıza sarılmış, soğuyan kolunu okşamıştı ısıtırcasına. O kadar terlemiş olmalarına rağmen kız hala güzel kokuyordu, kendinin nasıl koktuğunu merak etti Mao. Ardından beklediği sorular geldi, cevabını hazırlamayı planlamıştı önceden; kendini altındaki güzel kıza kaptırmasa hatırlardı da. En azından şimdi ne kendine ne de Riko'ya yalan kurabilecek zamanı vardı.

"Nasıl birisin ki sen?" dedi kızın gözlerinin içine bakarak, "Ha kalçalarının küçük olmasından bahsediyorsan sorun değil, onları da seviyorum." dedi büyük bir gülümsemeyle. Derken Riko yutkunmuş ve aldığı cevaptan tatmin olmamış gibi farklı bir soru sormuştu delikanlıya; hoşlandığı kız. Tabi ya, Saen... Çocukluk arkadaşı, sürekli peşinden koştuğu ama arkadaşlıktan öteye gidemediği yeşil gözlü, çiçekçinin kızı. Yeşil gözlü kıza beslediği sevgi, ona hiç bir hamle yapma cesaretini verememişti. Riko'nun yanında, cesurdu. Saen hiç Mao'nun sevgisini görmemişti. Riko, şimdi kendini oğlana teslim etmişti ve sıkıca sarmıştı. Mao, ona sarılan kızın yanında ilk yumruğunu çaktığı günkü gibi bir şey hissetmişti; göğsü daha kabarıktı, sesi daha gürdü, elini atsa adem elması yerinden çıkacak gibiydi, omuzları daha geniş gibi hissediyordu. Saen, pekala iyi bir arkadaş olabilirdi; ama Riko? Mao sorumluluğunu almıştı kızın, biraz önce biten birleşmeyle değil; önceki gece saçlarını okşamasıyla. Kızın gerçek bir şeye sahip olmaya hakkı vardı, Mao o şeyin var olduğuna emin olmalıydı; Riko'nun gerçek olmayan şeylerin peşinde umursamazca koşup kendine zarar vermesini engellemeliydi. Ayrıca eğlenmişti...

Düşüncelerinin arasında bir anda kızın ona ağlamaklı gözlerle baktığını gördü, düşünmesi uzun sürmüştü ve haliyle kız da yanlış anlamıştı; Mao elini kızın beline sarıp kendine doğru çekti gülerek, "Cevap düşünmüyordum merak etme. Ayrıca kalçan konusunda bir şey yapmaya gerek yok, göğüslerin açığı kapatıyor gibi." dedikten sonra kızın utangaç suratına biraz daha yaklaştı; "Ayrıca senin sabah sorduğun soruyu soran her kıza bir erkek sevgilisinin olduğunu söyler. Daha karizmatik görünmek için, hatırla bunu. Erkek çocuğun olursa ona verirsin bu taktiği, gerçi bana benim babam öğretti de.". Gözleri kapanıyordu artık yorgunluktan, son gücüyle kızı sıkı sıkı sardı ve öyle kalmaya gayret gösterdi; "Seni rahatsız eden bir şey olursa uyandır." dedi genç adam bir esnemenin ardından, yüzünü kızın dağınık saçlarına gömerken ekledi; "Gerçi çıplak olduğuma göre yeteri kadar korku saçarım.".

Okumayı bitirdikten sonra dinleyiniz.

İzleyin youtube.com

[Ueno Riko]

Yüzüm yine utançtan kıpkırmızı olmuştu. İkinci soruyu sorarken gerçekten çok korkmuştum. Kalbimin atışları eşliğinde, "Lütfen onu sevdiğini söylemesin. Lütfen, lütfen, lütfen!" diye düşünmekten kendimi alamamıştım. Beklediğim cevabın gelmesi fazla uzun sürmüştü. Her şeyin sadece karizmatik görünmek adına uydurulmuş bir yalan olduğunu öğrendiğimde hem kahkaha atmış hem de rahatlamıştım. Mao-chan kalçam ve göğüslerim hakkında konuştuğu zaman yüzümü gizleyecek bir şeyler aramış ama bulamamıştım. Sonra da boşverip utangaçlığın tadını çıkarmaya karar vermiştim. Mao-chan'ın bana sıkı sıkıya sardığı kollarına en büyük tutkumla cevap veriyordum. Yorgun görünüyordu epey. Dünden beri kolay şeyler yaşamamıştı ve dinlenmeyi hak ediyordu. Yine de bana, rahatsız görüntüler görürsem onu uyandırabileceğimin garantisini vererek daldı tatlı rüyalar alemine.

Son cümlelerinden sonra hafifçe kıkırdamıştım. Odayı inceledim ama her şey hala normaldi. Ne Sensei vardı etrafta ne de dile gelen eşyalar. Şu anda karşıma çıksalar bile hiçbiri umurumda değildi. Hepsini tek hamleyle yok edebilirmiş gibi hissediyordum. Başımı Mao-chan'a doğru çevirdim ve uyuyan yüzünü seyretmeye başladım. Bana gelen bu özgüven onun sayesindeydi. Uyandırmaya korkarak nazikçe okşadım yanaklarını. Daha önce kimseyi uyurken seyretmemiştim. Öyle tatlı görünüyordu ki. Burnundan öptüm hafifçe. Sonra ellerimi biraz bedeninde, kaslarının üstünde gezdirmeye başladım. Mao-chan gıdıklanmış gibi hafifçe kıpırdadığında durdum. Yüzümdeki gülümsemeyle sımsıkı sarıldım ve kokusunu içime çekmeye başladım. Kendimi uykunun kollarına bıraktığımda ise bir yıldan sonra ilk kez rüyamda Sensei'yi görmedim.

---