Zincirleri Kırmak

[Miyahara Miharu]

Out:

• Bu rpde belirtilmiş olan kitabın yazılacağı konudur.
• Bu kitap Miharu'nun belirli konular hakkında yazdığı denemeleri barındıran bir kitaptır.

İn:

ZİNCİRLERİ KIRMAK

Miyahara Miharu

[Miyahara Miharu]

İÇİNDEKİLER

1. Yalnızlık.........................................................................................................................3
2. Köleleştirme...................................................................................................................4
3. Ayrımcılık......................................................................................................................6
4. Zaman............................................................................................................................8

1

[Miyahara Miharu]

ÖNSÖZ

İnsanların karşılaştığı sorunların öyküsü yıllar boyunca birçok kez farklı yazarlar tarafından kaleme alındı. Şu sıralar zirvesine yaklaşan bu sorunlara, daha faydalı olacağını umduğum bir şekilde yeniden el atmamı sağlayacak olan sağlığı ve gücü tekrar elde etmeye çalışmakla uğraştığım uzun bir süre geçirdim.

Aşağıdaki sayfalarda kötü niyete yer vermedim hiç, ne de yersiz yere tek bir övgüde bulundum. Açıkçası ilişkide bulunduğum sayılı insanla aram çok iyiydi, pek nadir olan aksi durumlarda da sorun benden kaynaklanmıyordu. Ne yazık ki aptallara zevkle tahammül edecek tıynette değilim.

Kitabım gerçek hadiselere dayanıyor, içlerine bazı varsayımlar katarak ne gördüysem onu anlattım. Eğer bu kitabı tarafsız ve önyargısız bir şekilde okuyabilirseniz gayemiz çok daha uygun olur.

Bu kitabı yazmaktaki başlıca amacım insanların karşılaştığı basit sorunları gözlerinde büyütmek yerine çok az insanın görebildiği yıllarca süre gelen "hastalıklı sorunların" varlığını birkaç kişiye bile olsa gösterebilmektir. Burada bahsettiğim "hastalıklı sorunların" aslında göründüğünden çok daha derin bir mevzu olduğunu düşünüyorum. Bu şekilde adlandırdığım tanım, kitap boyunca karşınıza birçok kez çıkacak ve zamanla ne demek istediğimi herkesin anlayabileceğini farz ediyorum.

Bu sayfalar boyunca beni takip etme sabrını gösterecek kimseler, duygudaşlık ve hayranlık yönünden kendilerine hiç de yabancı olmadığımı görecekler. Kitabımı okuma zahmetini ve cesaretini gösteren; aynı zamanda kitabımı yazma sürecinde yardımı dokunan herkese teşekkürlerimi sunmak istiyorum.
Miyahara Miharu
2

[Miyahara Miharu]

Out: Bu rpdeki yazının kitaba eklenmiş halidir.
İn:

Yalnızlık

Yalnız olduğunu düşündün mü?
Yalnız olduğunu fark ettin mi?
Hiç yalnız kaldın mı?

Her yer ne kadar kalabalık değil mi? Köy meydanı, caddeler, piknik alanları, eğlence mekanları, herhangi bir şey için beklenilen sıra... Her yer insan seli. Bazen insan, kendi sesini bile duyamaz kalabalıkta başkalarının sesinden. Ama o kalabalıkta bile yalnızdır insan aslında. Herkes bir arada ama herkes tek başına, herkes bir arada ama herkes yalnız...

İnsanın yalnızlığı kendi tarihinin çok eskilerine dayanır. Çünkü yalnızlık doğarken başlar. Bir bebeğin kulağına fısıldanan ilk cümle ‘’hoş geldin’’ cümlesidir. Bu,bir insanın belki de hayatı boyunca duyduğu – duyacağı en samimi, en safiyane ilk ve son cümledir. Yıllar geçtikçe ve insan büyüdükçe samimiyetlerin azaldığını, düşüncelerin negatifleştiğini ve yavaş yavaş yalnız kalmaya mahkum edildiğini görür ve en sonunda yalnızlaştırılır bir takım şahıslar tarafından. Bazıları yalnızlığı isteyerek seçer ama bazılarına da seçenek bırakılmaz.

Yaşam içinde yaşam mücadelesi verirken de yalnızdır insan; hayata karşı savaşırken tek kişilik ordu olur hep. Önüne, arkasına, etrafına baktığında kimseyi bulamama ihtimali hep yüksektir. Geçmişi, tek başına kazandığı ve tek başına kaybettiği mücadele örnekleriyle doludur. Kendi cephesinin tek askeridir hayat boyu.
Ölürken de yalnızdır insan. Tabutunun etrafındaki yabancı elleri hissettiğinde anlar yalnız olduğunu. Son cümle ‘’iyi bilirdik’’ cümlesi değil midir? Kişinin yanında olmadılar, onunla birlikte mücadeleye katılmadılar, elinden tutmadılar, koluna girmediler ve onu hiç tanımadılar. Ama onu hayat boyu hep iyi bildiler. Ne kadar samimi değil mi?

Herkesin hayatında yalnızlık yaşadığı anlar olmuştur. Bazılarının yalnızlığı bitmiştir, bazıları şu an yalnızdır ama bazıları da bir gün yalnız kalacaktır. Yalnızlığı biz yarattık, hem kendimize hem de başkalarına yakıştırdık. Kimine öyle yakıştı ki çıkaramadı üzerinden.
Yalnızlık iyi şeydir, herkes gider ama o kalır...

3

[Miyahara Miharu]

Out: Bu rpdeki yazının kitaba eklenmiş halidir.
İn:

Köleleştirme

Alışkanlıklar, hayat tarzımız, beklentilerimiz, bizden beklenilenler, sorumluluklarımız, iş hayatımız ve özel hayatımız. Günümüzde çok yoğun olarak yaşıyoruz ağır yükleri, kimi zaman hayal kırıklıklarını, kimi zaman ümitsizliklerimizi. Öyle bir zaman geliyor ki yalnız kalıp düşünemiyoruz bile, bir yoğunluk, bir karmaşa, ama ortada fol da yok yumurta da. Ne için uğraşıyoruz, ne fayda sağlıyoruz bilmiyoruz. Bütün bunlar ayağımızı kaydırıyor sanki, sağlam yere basamıyoruz.

Tabiat kanunlarını uyguluyor sadece, güçlü olan güçsüz olanı eziyor ve galip geliyor. Ama ne gariptir ki günümüzde galip gelen de mutsuz yaşıyor sanki, mağlup olan da. Shinobi dünyası kurtlar sofrası, herkes bir biriyle uğraşıyor, fırsat kolluyor, ellerinde kazma kürek yoğun şekilde kuyular kazılıyor. Şeytanca, sinsice konuşmalar, güvensizlik doğuruyor, hayatımızda her anımız ip üstünde geçiyor. Ne cambazlıklar yapıyoruz üç kuruşluk maaşlar için. Ne zorluklara katlanıyoruz, ne gurur kalıyor ne de kendimize saygı ve güven. Maruz kaldığımız zorluklar, haksızlıklar karşısında mücadele edemiyoruz bile. Nasıl mücadele edeceğimizi, şeytanlarla başa çıkacağımızı bilmiyoruz, çünkü öğrenmemişiz ki. Biz hep iyi insan, iyi vatandaş olmasını öğrendik. Kurallara uymayı, insanlara sevgi ve saygılı olmayı, onlarla iyi geçinmeyi öğrendik. Küçüklerimizi korumayı, büyüklerimizi saymayı öğrendik. Kimse bize şeytanlardan bahsetmedi. Sömürü düzeninden, çalıştığının karşılığını alamamaktan bahsetmedi. Nasıl geçti öğrenim hayatımız böyle? Sözde chuunin hatta jounin olan öğretmenlerimiz neden öğretmediler bize, neden gözümüzü açmadılar, neden teoride ve pratikte uygulamalar yaptırmadılar bize?

Susmayı öğrendik en güzel. Ağzımızı açtık susturulduk. Hakkımızı savunamayan bireyler olmaya zorlandık. Yerinde ve zamanında konuşamayan, gereğini yapamayan, doğruyu görüp, yanlışa karşı çıkamayan piyonlar olduk. Kuklası olduk güçlülerin, kölesi olduk, işin üzücü yanı ve garip olanı ise onların bize dayattığı bu rollere alıştık, sevdik, silikleşen benliğimizi sakladık kimi zaman. Çünkü mücadeleci ruh mevcut değil. Kavga ettiğimizde azarlanmıştık hep, kulaklarımız çekilmişti, kavga etmemek, mücadele etmemek, hakkımızı aramamak öğretildi. Haklı dahi olsak kulaklarımız çekildi, cezalandırıldık. Şimdi de böyle değil mi, ömür boyu kendimize biçilen rolü yaşama cezasına çarptırılmışız. Peki nasıl olmalıydı? Nasıl yetiştirilmeliydik? Ailemiz ve öğretmenlerimiz nasıl bir eğitim öğretim sistemi yolunu izlemeliydi? Nerede yanlış yaptılar, nerede doğru yaptılar. Dönüp baktığımızda, derin derin düşünmeye çalışınca anlıyoruz bazen, çoğu zaman da hala anlayamıyoruz…

Dün geçti ama etkileri devam ediyor, yarının geleceği meçhul ama endişesi çok çetin, bugünü ise yana yakıla, şikayet ede ede, depresyonla, psikolojik problemlerle yaşıyoruz. Bomboş geçen bir gün dahi tahammülümüz yok problemsizliğe. Acaba sorunları düşünmeye mi alıştırdık kendimizi? Kafamız o kadar dolu ki, her an başka bir şey ile meşgulüz. Biri bitip geçiyor, yeni birisinin sayfasını açıyoruz, kimi zaman kendimize acı çektirme zevkiyle. Küçük şeylerle asla mutlu olamıyoruz. Sade yaşamaktan o kadar uzakta kaldık ki, boğuluyoruz artık… Kim ne söylerse söylesin, ne kadar motive etmeye ve moral vermeye çalışırlarsa çalışsın, elimizden hiçbir şey gelmiyor artık. Ne yapsak başarılı ve mutlu olamıyoruz. Ne biz kendimizi beğeniyoruz ne de çevremizdekiler bizleri beğeniyor. Bunun farkında olunca da çaresizlik içinde, mutsuz ve bunalımlı bir hayat sürmeye başlıyoruz. Pes ediyoruz. Öyle yaptım olmadı, böyle yaptım olmadı. O zaman niye kasayım kendimi diyoruz ve yelkenleri suya indiriyoruz. Hiçbir şey yapmadan, düşünmeden ve düşünemeden, mutsuz ve depresif yaşamaya başlıyor ve alışıyoruz. Kime baksak bir şekilde onlar da bu çaresizliği yaşıyorlar. Nasıl yaptılar bunu bütün bir topluma? Hepimize çaresiz hissetmeyi nasıl becerdiler, nasıl öğrettiler bizlere çaresiz ve mutsuz hissetmeyi? Aklımızı kullanamamayı, beceriksiz ve akılsızlığımızı yenememeyi?

En uzun yollara bir küçük adımla çıkılır. Büyük yürüyüşler küçük kararlarla başlar. İlk adımı atmak demek yolun yarısını bitirmek demektir.

4-5

[Miyahara Miharu]

Ayrımcılık

Ayrımcılık: Toplum olarak bize yaşatılan değersizlik duygusunu bizden farklı bireylere karşı ego tatmini olarak kullanmamızdır.

Bugünün dünyası düzeninde yaşanılan en büyük sorunlardan biridir ayrımcılık. Yıllardır insanlar, din, dil, renk gibi özellikler dikkate alınarak yapılan ayrımcılığa maruz kalmıştır ama son zamanlarda ayrımcılık sadece renk, din ya da dil ile sınırlı kalmıyor. Kimileri şişmanlığı, kimileri konuşma şekli, kimileri ise yoksulluklarıyla ayrımcılığa maruz kalıyor. Hatta insanlar taktıkları at gözlüklerini çıkarsalar kendi küçük çocuklarının bile arkadaşlarıyla bu sıfatları kullanarak dalga geçtikleri bir devirde yaşadıklarına şahit olacaklar. Ancak ne yazık ki, gözlerini açıp gereksiz sorunlarla uğraşmayı bırakmak yerine hemen önlerindeki "hastalıklı sorunlarla" yüzleşmeye cesaret göstermekten aciz bu devirdeki insanlar.

Bu nasıl bir mantıktır, bu nasıl bir vicdansızlıktır? Sevgisizlik, hoşgörüsüzlük, çekememezlik, aşağılık kompleksi, farklılığı kabul edememe, zayıf olanı ezme arzusu iliklerimize kadar işlemiş durumda. Ayrımcılık nasıl oluşur önce bunu irdelememiz gerekir bu duruma çözüm bulabilmek için. Ön yargılar ayrımcılığı yaratır, ayrımcılık ise acıma duygusunu yok eder. Bir kişi neden ayrımcılık yapmaya ihtiyaç duyar? Bunu incelediğimizde ise karşımıza ilk çıkacak sonuç bireyin daha önceden aşağılanıp, hakir görülüp ayrımcılığa maruz kalmasıdır. Üzülerek itiraf etmem gerekiyor ki: Ayrımcılık bir kısır döngüdür, bireyin kendinden farklı olanı aşağılama çabasıdır.

Eğitimsizlik. Bunun dünya genelinde ayrımcılığa yol açan temel neden olduğu konusunda herkes hemfikirdir. Belki de ayrımcılığın engellenebilmesinin tek bir yolu vardır. O da şu anki yaşayan bütün nesillerin yeryüzünden bir anda silinip yerlerine ayrımcılık tanımını daha önce tatmamış bir neslin gelmesi olacaktır. Çünkü yaşayan tek bir kişinin bile herhangi birisine ayrımcılık yapıyor olması kısır döngünün bir kez daha başlaması için yeterli bir sebeptir. Hakkında bilgi sahibi olunmayan bir şeyden korkmak ve akabinde onu dışlamak sadece bize özgü değil, bugün gelişmiş ya da gelişmemiş her köyün cahil bireylerine mahsus bir şey. Yozlaşmış inançlar, ön yargılar, hasetlik ve cehalet gibi etkenler bugün ayrımcılığın baş etkenleri olarak önde gidiyor. Lafa gelince kimse ayrımcı değildir ama uygulamaya gelince biz ve diğerleri olur.

En kısa ve yalın haliyle ayrımcılık: Aynı durumdaki bireylere farklı, farklı durumdaki bireylere aynı muameleyi yapmaktır.

6-7

[Miyahara Miharu]

Zaman

Zaman, kağıt üzerinde bugünün dün olmasını sağlayan, olayların birbirini izlediği boyut ve geçen süredir; bana göre ise zaman insandır, hayattır, insanın hayattaki en değerli hazinesidir. Hayat kısadır ve boş yere harcanan kısmın telafisi yoktur. İnsan hayattayken zamanını ne kadar iyi kullanırsa, arkasında bıraktığı nesil tarafından o kadar iyi hatırlanır. Zamanı iyi kullanmak ise insanların elindedir ama önce zaman kavramının önemini iyi anlamak gerekir. Boşa harcanan zamanlarla geçirilmiş bir hayat, hiç yaşanmamış demektir. Bu nedenle insanın en büyük sermayesi olma özelliğini göstermektedir zaman.

Zamanı bu kadar değerli yapan nedir? Geçen zaman geri gelmeyeceği gibi bugünkü zamanı da farkına varmadan yaşarız. Sonra bakarız ki zaman nasıl geçmiş anlamayız. Bu yüzden zaman insanların en kıymetli hazinesidir. Bu hazineyi nasıl harcayacağı ise insanların kendi elindedir. Zamanın kıymeti gelecekte daha iyi anlaşılıyor. Çoğu insan yapamadığı şeyler için pişmanlık duyuyor ve zaman yetmedi diyor. Yaşlı bir insan için zaman çok çabuk geçerken, küçük bir çocuk için zaman çok uzun bir süreç gibi görünür.

İnsan arkasına bakıp hiç bir anı hatırlamıyorsa, hayata anlam katacak hiçbir şey yapmamışsa işte o zaman ne kadar boş yaşadığını anlar. İnsanlar doğduklarından itibaren her şeyi zamanla öğrenir. Sevmeyi, başarmayı ya da saygı duymayı zaman içinde öğrenir. Bunların hepsini bir arada yaşamamış olan insan hayatını boş geçirmiş demektir. Bu boş geçirilmiş zaman ise hiç yaşanmamış gibidir. Hayata başlarken de sıfırdı, bitirirken de sıfır. Zamanla her şey değişir.

Zaman çok geniştir ve öyle bir süreçtir ki insan aklı bunu hazmedemez. Zamanın sonuna doğru geldiğinde her şey daha iyi anlaşılır, zamanın değerini daha iyi anlar insan, zamanı nasıl kullanacağını öğrenir, zamanın boş geçememesi gerektiğini çözer. Ama önemli olan insanın bunu zamanın sonunda değil de hayatın içinde öğrenmesidir.

8-9