Hey, Bırak O Çileği Şişko Kedi

[Kazeshini Raijin]

Sanırım bugün oldukça güzel geçecek. Zira uzun zamandır böyle bir başlangıç yaşamamıştım. Gün ortasında kapkara bulutlar, bulutların bıraktığı çok hafif rahatsız etmeyen yağmur ve onun üstüne ara ara nazikçe tenime çarpıp ''Hey, bende buradayım'' diyen rüzgar. Olması gereken muhteşem üçlü bir arada. Üzerinden bir hayli vakit geçmişti böyle bir güzellikle dolaşmayalı. Ormana gireli daha bir kaç dakika oldu ve toprağın nefis kokusunu şimdiden buram buram hissetmekteyim. Ormanın en sevdiğim noktasına gidiyorum ve şimdiden kendisine doymaya başladım. Bir yer bu kadar lezzetli olabilir mi ?


Bugün ormanda ne yapacağım hiçbir fikrim yok aslında. Amacımı belirleyek gelmedim. Boş günümde kafamı dinleyerek geçirmek istediğimden olsa gerek her zaman ki yalnızlığımı kucaklayarak çıktım evden. Nedenini bilmediğim bir şeyden dolayı çok huzursuz hissediyorum kendimi. Kendini göstermeyen durumlar rahatsız etmekte. Birşeylerim mi eksik ? Kendini göstermeden ayağıma dolanıp beni yavaşlatan, ilerlememi engelleyen, hatta geri çeken bir şeyler var. Dürüst olacağım bunu defalarca kez hissettim ve sonuca ulaşamadığım için hep rafa kaldırdım. Kendisini göstermediği sürece aklıma bile getirmezdim. Klasik kendisi gösterdiği günlerden biri oldu...Gene. Bu şey beni kapana kısılmış, kaçacak yeri olmayan ve sonunda tüm özgürlüğü elinden alınıp kafese koyulacak bir hayvanmışım gibi hissettiriyor. Acaba özgür değil miyim ?


Ormanın en sevdiğim köşesine geldiğim gibi koca ağacın gövdesine yavaşça dokundum. Tüm canlılığını avucumda hissettikten sonra ufak bir sıçrama ile 3-4 metre yukarıda ki iri dalına çıktım. O ilk dokunuş ile gelen canlılık hissi bana izin verdiğinin kanıtı oluyor. En azından umduğum ve hissettiğim şey. Yavaşça dala oturup gövdesine sırtımı yasladım. Ayaklarımı yavaşça uzatıp 10-15 metre ileride akan ufak akarsuya gözlerimi diktim. Yanımda getirdiğim bir kese kağıdı dolusu çileği çıkardım ve kesenin ağzını açtım. İçine bakmadan bir tanesini iki parmağım arasına aldım ki bir duraklama geldi. İçimde ki o rahatsızlık kıpır kıpır hareket etmekte. Sakinleştirene kadar elmanın tam tadına varamayacağımı biliyorum. Kese kağıdını karnımın üstüne koyduktan sonra kafamı da ağacın gövdesine yasladım. Gözlerimi akarsudan çekip derin bir nefes eşliğinde kapadım. Kaldığım yerden devam etmeliyim. Özgür olmadığımı düşünüyorsam bunun nedeni... Acaba, olabilir mi ?


Kalbimizden, hissettiklerimizden kaçamayız. Bizi kovalayacak ve asla peşimizi bırakmayacaktır. Bazen arkamıza dönüp kontrol ettiğimizde göremiyoruz. Kalbimizin derinliklerine gömmek,unutmak ve atlatmak istediğimiz anda saklanır...Gizlenir ve sinsice arkamızdan gelir. Görememe sebebimiz bu. Ve aslında biliyor musun kalbimizden geçenleri yapmamak bizi en büyük hayal kırıklığına uğratacaktır. Kalbimizden ve onun peşinden gelenlerden asla kaçamayız. Denediğimiz anda ise pişmanlıklar peşlerine takılır ve kuyruk uzar. Çoğu zaman bunları farketmeyiz, asıl sorunda bu ! Farketmiyorsak kesinlikle yanlış yoldayızdır. Anı sevmeli,yaşamalı ve kalbimizin içinden geçen şeylere asla sırtımız dönmemeliyiz. Geri dönüşü olmayan yollara sokar ve bizi özgürlükten uzaklaştırır. Özgür olmadığını farkettiysen en büyük engelin peşine takılanlar olduğunu dikkatli bir geriye bakış ile anlarsın. Belki ne olduğunu çıkaramayabilirsin,anlamakta zorlanırsın ancak pes etmeye gerek yok. Bazen senin baktığın an onlar saklanır, naz yapar.

Arkamı dönüp hür dikkat bakıyorum ancak göremiyorum, zorlanıyorum. Belki de o kendisi bana göstermiyor emin değilim. Ancak bir gün birgün tekrar yüz yüze geleceğiz. O gün elimi yavaşça uzatıp tamamen kabulleneceğim. O güne ulaşana kadar yalnızlığımı hep kucağımda taşıyıp boşlukların içinde dolaşıyor olacağım. Ya şimdi? Yalnızlığımı aşağıdaki dala bıraktım ve kucağımda lezzetli bir kese kağıdı dolusu çilek var, sanırım onları yeme vakti geldi. Elimi yavaşça kese kağıdının içine soktum ve yavaşça iki parmağımın arasına aynı çileği aldım.Nazik bir ısırık ile ilk tadın damağımda tamamen dolaşmasına izin verdim. Geri kalanına aynı naziklikte davranmayı planlamıyorum tabi ki.

[Kazeshini Raijin]

Bu kadar çileği şapur şupur götürmek genelde yapacağım iş değil. Belli aralıklarla bir kaç tane ağzıma atar ve tadını bütün gün boyunca dorukta yaşamaya çalışırım. Başlangıcımı o kadar hızlı ve aç gözlülük ile yapmışım ki tişörtümün göğüsten üst-karın kısmına kadar çilek lekesi dolmuş. Eve gidince yıkayıp çıkarmakla uğraşacağım biliyorum ancak önemli değil. Arada bir kendimi şımartmamdan bir zarar oluşmaz. Paketin yarısından biraz fazlası bitmiş durumda. Daha yemeğe devam etmek istesem bitiririm ancak biraz mola vermek iyi olacaktır. Paketin ağzını yavaşça kapatırken bir an yüzüme aptal bir gülümseme oturdu. Nedeni ise bana göre gerçekten komik. Sanki birisi gelecek ve onunla paylaşacağım diye mola verdim gibi hissettim. Haha! İlk olarak çileğimi kimseyle paylaşmam. Diğeri ise benimle çilek yemeyi düşünen biriyle şuana kadar hiç karşılaşmadım... Çilekten öte insanların işleri düşmedikçe benimle muhattap bile olmaz, çileğe kadar gelmek büyük olay olur. Sonuç olarak evet gerçekten komik-idi.


Paketin ağzını kapattıktan sonra dalın üstünde ayağı kalktım ve düşmeyecek şekilde oturduğum noktaya paketi koydum. Dalın ucuna doğru ağır ağır adımlarla ilerleyip yeterli mesafede durdum.Ellerimi kafamın arkasında birleştirip yaprakların arasından kapkara bulutlara doğru gözlerimi diktim. Günün bitmesine daha saatler var ancak benim yapacak hiçbir şeyim yok. Görevler dışında ev oturup,ormanda dolaşıp, doğa ve hayvanlarla içli dışlı olmak dışında bir şey yapmıyorum. Hayatıma anlam verip amaç haline getirebileceğim hiçbir şeyin olmaması gerçekten üzücü. Ben mi amaçsız olacak kadar boşum yoksa amaç olmaya değecek bir şey mi yok. ? Peh ! Sikerler diye haykırdım içimden. Gözlerimi hızlıca kapatıp kendimi daldan aşağı bıraktım. Aşağı doğru hızla düşerken mis gibi toprak kokusu ciğerlerime çok deli dolu şekilde doluştu. Yere yaklaştığım an hemen belime hafif bir kuvvet uygulayarak havada ters takla attım. Takla gerçekleşir gerçekleşmez inişimi gerçekleştirmiş oldum. Yavaşça doğrulurken sol elimde toprağı sımsıkı şekilde tutup çektim. Hafifçe yağan yağmurdan dolayı biraz ıslanmış. Tamamen doğrulduğum zaman yavaş yavaş elimdeki toprağı sıkmayı bıraktım. Ufak parçalar halinde elimden kayıp gidiyor. Topraklı sol elimi yavaşça yüzüme yaklaştırıp suratımın sol tarafına bastırarak sürdüm. ''Hayatın akışını görebilir miyim? Ya da en derin arzuların bir çırpıda yok oluşlarını ? Yoksa sadece suyun üzerindeki yansımadan mı ibaret bakışlarım? '' diye kendi kendime mırıldandım. Bu hayat için fazlasıyla gereksiz biriymişim gibi hissettiğimden mi yoksa çileklerin fazla kaçtığından mı emin değilim ancak midem bulanıyor. Hafif ıslak toprağı yüzüme sürdükten sonra ellerimi birbirine vurarak kalan toprağı da silkeledim.



Büyük ihtimal oturmaya devam edeceğim...diyecektim ki ayağıma bir şeyin dokunduğu hissettiğim. Bir an ilkilecek gibi oldum ancak anında onun ne olduğunun anladım. Ufaklıklardan biri. Yemyeşil gözlerini bana dikmiş. Kendini sevdirip içimi eritmek için can atıyor. Kuyruğunun deliler gibi sallamasından bunu çok rahat anlayabiliyorum. Ah diğer kedicikler nerede ? Bu tupturuncuy şebek ile başbaş kalacağım sanırım. Elimi sevmek üzere uzattığım an sırnaşmaya başladı. Aptal şey kendini zorla sevdirmek için doğmuş sanki! Neden dakikalar önce gelmedi ki... Bütün düşüncelerimi bir anda kenara koydum ve dikkatimi sadece ona verdim.

[Shikarin Mitsuko]

Elimde dolaştırdığım kalın kitap ile baş başa duruyor ve onun bana öğreteceği engin bilgilerin karşısında kendimi hazırlamaya çalışıyorum; yağmurlu havada ormandayım ve kitabımı okumak bu koşullar altında pek de olası bir durum değil. Mühür ve mühürleme teknikleri... Kitabın bana bir şeyler öğretmesi için sabırsızlanıyorum. İleride Fuuinjutsu konusunda geniş bir bilgiye sahip olmak istiyorum, bunun için yeterli vaktim var ve öğrenene kadar durmaya da niyetim yok. Uzun zamandır kendimi geliştirmek için çaba sarf etmediğimin bilincindeyim fakat bunun için pek çok sebebim var; ben hastayım ve bununla birlikte yaşıyorum...

Tüm yaşadıklarıma rağmen üzgün değilim aslında. İyi bir aileye sahibim, ağabeylerim benim için çok değerli annem ise... Ah, bazen anlaşıyor bazen ise kesinlikle birbirimize zıt düşüyoruz; bu konuyu pek düşünmemeye çalışıyorum. Annem zaman zaman ağabeylerime haksızlık eder. Bunun sebebinin ise kesinlikle babamın ölümüyle ilgili olduğunu düşünüyorum, başka bir açıklama beni tatmin etmiyor. Derin bir soluk veriyorum usulca... Hiezu Ormanı'ndayım, şimdilik düşünmem gereken tek konu bu. Ne de olsa buraya zihnimi dağıtmak için geldim.

Yavaşça adımlarımı sürüyor ve soluğumun atmosfere ulaşmasıyla birlikte yeniden hayat buluyorum; gözlerim kapanıyor zaman zaman, uyku problemlerim aklıma geliyor. Çözümü olmayan bir problem, hiç bir ilacın henüz bir etki yaratmadığı kötü bir hastalık. İleride bu duruma çare bulmak istiyorum, ileride birilerinin bana yardımcı olmasını umutsuzca bekliyorum; belki bir gün, diye geçiriyorum içinden, belki bir gün bunun ötesine geçebilirim...

Geçen dakikalarla birlikte ormanda salınıyorum; yağmur damlaları usulca tenime dokunuyor, hafif bir gıdıklanma hissediyor ve yüzümün sağ tarafını kaşıyorum. Yağmuru severim ve onun da beni sevdiğini düşünüyorum. Ne zaman hüzünle dolsam o yağar ve ben ise onun altında dolaşarak rahatlamaya çalışırım. Çocukluğumdan beri böyleyim, geceleri uyuyabildiğim birkaç saatin dahi yağmur sesiyle olmasını umut ederim; bu küçük bir terapi gibi gelir zihnime, beni rahatlatır her daim...

Ormanın içerisinde yürüyor ve ileride gördüğüm karaltıyla birlikte irkiliyorum. Birkaç adım daha ona yaklaşıyor ve yerimde duruyorum. Kısaca onu incelediğimi fark ediyorum. Ağaçların arasında, narin bitkilerin içerisinde huzurla dolduğumu hissediyorum; bunun yabancı ile alakası olmadığının bilincindeyim lakin onu kısa süren bakışlarımın arasında tanıdığımı anlıyor ve onun akademide gördüğüm bir yüz olduğunun farkına varıyorum. İsmini bilmiyorum fakat... Onun kedi ile olan samimiyeti ilgimi çekiyor, sakin adımlarla ona yaklaşma ihtiyacı duyuyorum. O... o oldukça yakışıklı görünüyor. Cinsel hastalığım bu noktada beni derinden vursa da, elimden bir şey gelmiyor. Erkekleri ilgi çekici buluyorum, zaman zaman onlara karşı cinsel düşünceler besliyor ve bunu durduramıyorum; yine de şu an hislerim bu boyutta değil. Daha dostça ve arkadaş yanlısıyım. Çocuğa doğru yaklaşıyor ve sessizce selam veriyorum. "Se-Selam..." Gözlerim önce onun yüzündeki topraklı kısma odaklanıyor; acaba yüzündeki toprağın farkında değil mi, diye düşünmeden edemiyorum. Ardından ise kediye yöneliyor ve yüzüme yerleşen hafif gülümseme ile mutlu oluyorum. "Senin kedin mi?" Bu düşünce bana biraz saçma gelse de devam ediyorum. "Çok tatlı..." Fısıltı şeklinde çıkan sözlerim son buluyor. Yağmurun altında ve ormanda, tesadüfen gördüğüm bir çocuğun yanındayım, onun bir shinobi olması beni rahatlatsa da, biraz temkinli ve tedirginim. İnsanlarla olan iletişim bozukluğumun bana burada da engel olmamasını diliyorum. "Lütfen... Lütfen bu sefer olmasın..." Zihnimde yankılanan ses tonlamaları sadece bana ulaşıyor, bu kez daha normal olmak istiyorum; hastalıklarımdan uzakta ve daha zinde...

[Kazeshini Raijin]

Turuncu rengi ile ormanın içini aydınlatan bir tüy yumağı! Sırnaşmaya başlamasını devam ettirirken bende yavaşça çömeldim. İlk gözlerinin üstünden başladım sevmeye. Hafifce iki parmağımla okşarken yavaş yavaş kafasının arkasına, ensesine doğru götürdüm parmaklarımı. Her salise zevkten ölüyor gibi bir surat ifadesi takınıyor yüzüne. O mutluluk dolu hırıltısına ne demeli ? Çok özel bir duygu bu, kesinlikle çok özel ! Ensesine doğru gelince ilk sağ sol yaptım hafifçe. O an çenesini gerip kafasını hafifce kaldırdı. Boynunun altına gelmemi istiyor. Ancak onu hemen bu zevke doyurmak istemiyorum. Zamanım çok , oldukça çok hem de. Bu yüzden sevme işini daha çok yaymak güzel olacaktır. Bu yüzden iki parmağımı açıp boynunun iki tarafına eş zamanlı hafif okşama ile devam ettim. Elimi yavaşça çektikten sonra ise o yavaşça ayağıma sürtünmeye devam etti. Yüzüme hafif bir tebessüm takındım. O tebessümün altında çok büyük bir mutluluk yatmakta. Yalnız olmama mutluluğu.


Bir an duraksadım ve gözlerimi ona diktim. Bir iki kez elimi kafasının üstünde dolaştırmak üzere uzattım ki arkamda duyduğum ses ile bir anda irkildim. Elim havada kaldı! Yavaşça kafamı çevirirken sese kulak verdim hemen. Bana ? Selam ? Kimse bana selam vermez. Direk konuya girer işlerini görür ve giderler. Ancak bu kız bana selam verdi ? Ya da bana mı verdi ? Konuşmasına devam edince artık tamamen emin oldum. Kesinlikle bana diyordu. Havada kalan elimi kendimi işaret edecek şekilde çevirdim ve şaşkın bir ifade ile bir kaç saniye baka kaldım. Neden bana selam veriyor ? Neden kedi ile olan ilişkimi sorgulama gereği duydu? Aklıma anlık olarak sorular doluşsa da derin bir nefes çektim içime ve şaşkın ifademi kenara bırakarak yavaşça ayağı kalktım. ''He-eyy... Evet tatlıdır ancak benim kedim değil. Arkadaşım'' dedim. Başta hafif kekeler gibi olsa da düzelttim kendimi. Halimden memnun bir şekilde onunla sırnaşıyordum. Nereden çıktı bu kız ? İnsanlar benden kaçar,uzak durur ve sohbet etmezler. Bu yüzden bu konularda oldukça uzağım ve zorluk çekiyorum. Şimdi ne demeliyim ? Biri bana selam verdiğinde karşılık vermelisindir. Bende aynı şekilde bunu yaptım. Devamı olarak ne demeliyim NE ? Hafif gerginliğim ufak ufak bastırır gibi olsa da yüzümü tamamen ona döndüm. Tam bir adım atacak gibi oldum ki kedinin ayağımın dibinde sırnaşık biçimde durduğunu hatırladım. ''Neden buradasın ? Burada çok sık birilerini gördüğümü söyleyemem'' dedim. Yavaşça onun suratına bakarken bir şeyin ters olduğu düşüncesi patladı beynimin içinde. Çok kaba ve korkutucu bir cümleydi bu ! Selam veren birine bu kadar kaba olmamalıyım. Cümlemi hemen devam ettirmek üzere tekrar konuştum. '' Sa-saa..sadece merak ettim. Şaşırdım biraz'' Şimdi raylarını biraz oturttum. En azından öyle sanıyorum. Turuncu kedi alttan sürtünmeye devam etmesi beni biraz motive ediyor. Kedilere ilgisi mi var acaba ? Ya da sadece laf olsun diye mi sordu ? Belki de tek amacı benimle dalga geçmektir. Çünkü birinin bana selam vermesi çok nadir yaşadığım ve yaşadığım zaman da kafamın allak bullak olmasına neden olan bir şeydir.

[Shikarin Mitsuko]

1. Tekil Şahız Geçmiş Zaman deneyeceğim Hedu. Şu sıralar 1. Tekil Şahız Şimdiki Zaman yazıyordum.

Siyah saçlı çocuğun sözleri kulaklarıma ulaşıyor, beni düşüncelerimden alıkoyuyordu. Onun da benim gibi çekingen olduğu sözlerinden anlaşılıyordu; bu tür durumlara aşinaydım, sonuçta ben de çekingen bir yapıya sahiptim.

Onun sözleri sonuna ulaştığında, ne diyeceğimi bilemez halde bir an için duraksadım. Küçük esinti bu esnada saçlarımı okşuyor, yüzüme düşen yağmur damlalarını serin denilebilecek bir boyuta taşıyordu. Yağmur hala çiseliyordu ve ben ise bunu kesinlikle seviyordum. Kapalı, az rüzgara sahip, küçük yağmur damlalı günler... Bu hava koşulları köyümüzde çok sık görülmezdi fakat hiç görünmediğini de söyleyemezdim.

Yağmurdan hafifçe ıslanmış kediye yönelmeyi başarabildim sonunda. Çocuğun bacaklarına sürtünmekte olan kedi ilk başta beni pek umursamasa da, elimle ensesini ve başının üst kısımlarını okşamaya başladığımda bana gereken değeri verdi; bir süre onu sevdim ve yeniden ayağa kalktım. Siyah saçlı çocuğun kelimelerini havada asılı bıraktığımı fark etmiştim.

"Ah, kusura bakmayın..." Fısıltı halinde açığa çıkıyordu sesim. "Ben... Ben buraya kitap okumak için gelmiştim ama... Hava koşulları bu duruma pek uygun değil." Kelimelerim son kısımlarına ulaştığında, elimi çocuğa doğru uzatabilecek cesareti kendimde bulmuştum. Onun elini sıkarak ismimi söylememin uygun olacağını düşünüyordum. "Ben, Shikarin Mitsuko. İleride Fuuinjutsu üzerinde yoğunlaşmayı düşünüyorum. Bu da..." Sol elimde tuttuğum kitabı gösterdim. "Bu konuda attığım birkaç adımdan birisi sadece." Hafifçe gülümsedim... Karşımdaki çocuğun etkisini hissediyordum, o gerçekten yakışıklı ve ilgi çekiciydi fakat... Kendimi bu düşüncelerden alı koymalıydım; ben... ben sterildim ve bu benim için sadece bir acı anlamına geliyordu. En azından onun adını öğrenmeliydim, belki de dostluğa doğru atılacak ilk adım buydu... Bunu bilemezdim... Belki de her şey daha fazlası içindi... Ah... Bunu da kesinlikle bilmiyordum...

1. Tekil Şimdiki Zaman daha iyi ya buna pek alışamadım. Eskiden hep 1. tekil geçmiş zaman yazardım mınasan.

[Kazeshini Raijin]

Konuşmamı bitirdikten sonra kendimi toparlama fırsatını hemen ele geçirdim. Hızlıca sakinleşip olaya tamamen konsatre oldum. Biraz zorlandığım doğru ancak sonuçta başarabiliyorum. Bu tür tavırlarını dikkatli inceleyince onun da benim yaşadığım tipte bir hayatı olduğu düşüncesi içimi kapladı. Yani tamamen benim ki gibi olamaz ancak ortak noktalar vardır büyük ihtimal. Çünkü onun da konuşma sırasında hafif bir gerginlik/çekingenlik söz Konuşmamı bitirdikten sonra kendimi toparlama fırsatını hemen ele geçirdim. Hızlıca sakinleşip olaya tamamen konsatre oldum. Biraz zorlandığım doğru ancak sonuçta başarabiliyorum. Bu tür tavırlarını dikkatli inceleyince onun da benim yaşadığım tipte bir hayatı olduğu düşüncesi içimi kapladı. Yani tamamen benim ki gibi olamaz ancak ortak noktalar vardır büyük ihtimal. Çünkü onun da konuşma sırasında hafif bir gerginlik/çekingenlik söz konusu.konusu.


Kafamın içindeki fırtınaları sakinleştirdiğim zaman hemen olaya kendimi verdim. Sözlerimden sonra bir an yaklaşıp eğildi ve kedinin başını okşadı. Turuncunun ondan çekinmemesi hoş. Yanında ben olduğum içindir büyük ihtimal. Yüzüme hemen hafif bir gülümseme yerleştirdim ancak kendini çok belli etmiyor. Sözlerimin kısa süre havada süzülmesinden sonra hemen toparlamaya çalıştığını farkettim. Hiç bozuntuya vermeyen hafif gülümsemi sürdürdüm. Dikkatli şekilde dinlememi hiç bozmamaya çalıştım çünkü bu tarz olaylarda sık sık hata yaparım. Hata yapmamak için hür dikkat ona verdim. Elini uzattığını farkettiğim an hemen elini kavradım. Lanet olsun çok erken tuttum elini. Kendisini tanıtması ve elini uzatması... Ahh saçmalık neden bunları yapıyor cidden gene kafam çorba olacak. Sözlerini bitirmesi ile birlikte hemen ilk kendimi tanıtmaya çalıştım, elini tutma olayını hızlıca bitirmeliyim. '' Ben Kazeshini Raijin memnun oldum.'' Ardından yavaşça elimi çektim. Şimdi daha sakin şekilde durumu toparlayabilirim. '' İnsanlarla sık iletişim kurmam, gariplik için kusura bakma. Ani hareketlerim insanları bazen korkutuyor. '' Derince yutkundum ve onun açmaya çalıştığı konudan ilerletmek üzere tekrar lafa atıldım. '' Umarım Fuuinjutsu üzerindeki meyvelerini en iyi şekilde alırsın, biraz zorlu alan. Bende sık sık tekmeler ve yumruklar savururum bilirsin.'' dedikten sonra saçma bir şekilde sağ elimle sola doğru rüzgarı delen bir yumruk attım. Hayatım boyunca en kolay şekilde kurduğum arkadaşlıklardan biri oldu benim için. Bu denli iyimser ve hafifçe dışarıya bir parfüm kokusu gibi yayılan çekingenliği... Kesinlikle benimle arkadaş olabilecek ideal özellikleri taşıyor. Acaba gerçekten arkadaş olduk mu ya da olacak mıyız ? Hiçbir fikrim yok ancak daha fazla batırmamaya çalışmak iyi olacaktır. Arada bir gerçekten sık iletişime geçtiğim arkadaşlığı hayal edince, farklı ve ilginç geliyor. Azıcık çekici bir hayal olduğunu itiraf etmeliyim. Yavaşça eğilip turuncu kediyi kucakladım. Ardından sol koluma yatırıp diğeri ile sakince kafasından sevmeye devam ettim. Dalında oturduğum ağaca yavaş adımlarla giderken hemen lafa atladım. ''Kitap...onları okumak sıkıcı değil mi ? Zorunlu bir kaç kez okudum ancak HİÇ SEVMEM '' dememle birlikte yüzümü hafifçe ekşitip ıyk yaptım.

[Shikarin Mitsuko]

Kazeshini Raijin... O gerçekten çok çekingen görünüyor, belki de söylediklerinde haklıdır; insanlarla iletişim kurma konusunda başarısız olmasını anlayabiliyorum, çünkü bende bu konuda başarılı olduğumu söyleyemem. Yine de şuan... şu an eksikliğimi tamamlamak adına bir adım attığımı düşünüyorum, sonuçta onu akademi yıllarından hatırlıyorum fakat nasıl birisi olduğunu hiç bilmiyorum.

Raijin'in sözlerini dinliyor ve ses tonunun kulaklarımı okşayarak akıp giden tınısı karşısında biraz şaşırıyorum; ondan etkilenmediğimi söyleyemem lakin ondan etkilenmemek için büyük bir çaba sarf etmem gerektiğini söyleyebilirim. Erkekler konusunda ben bir hiçim, cinsel dürtülerden yoksun birisiyim; zaman zaman kendimi kokuşmuş bir nine gibi hissetmem bu durumu özetliyor olmalı. Ben... Sterilim ve... bu durum bana kesinlikle ruhani bir üzgünlük aşılıyor...

"Umm..." Ne diyeceğimi bilemiyorum. Yağan yağmur damlalarının altında bir an için kala kalıyor ve kitabımı yağmurdan koruyarak söze giriyorum. "Bence kitap okumak o kadar da kötü değil. Bazı konular üzerinde gelişmemde bana yardımcı oluyor. Aksi taktirde bilmediğim onca şeyi nereden öğrenebilirim ki?" Çocuğun kediyi kucaklamasıyla birlikte yüzümde hafif bir tebessüm beliriyor; o hayvanları seviyor olmalı, bunu hayvanların da onu sevdiğinden anlayabiliyorum.

Raijin ile birlikte yağmurların altında ıslanmak beni biraz utandırıyor; çekingen tarafım buradan uzaklaşmam gerektiğini söylese de, ben onunla savaşmak için çaba sarf ediyorum. Bu durumu aşmalı ve insanlarla olan iletişimimi daha üst bir boyuta taşımalıyım. Ailem dışında kalan herkese karşı iyimserim fakat iletişim bozuklukları yaşıyorum; buna neyin sebep olduğunu ise hiç mi hiç bilmiyorum. O sıradan bir erkeğin uğraştığı basit bir şeyle ilgileniyor; yumruk sallamak ve birkaç tekme atmak. Bunlar benim başarısız olduğum konular. İşin doğrusu birisine yumruk atarak incitebileceğimi sanmıyorum, ben güçsüz ve yorgun birisiyim. Bunun sebebi ise geceleri çok az uyku haznesine sahip olmam, hem... birkaç gündür de uyuduğum söylenemez. Kendimi epey yorgun ve bitap hissediyorum.

"Ben... Ninjutsu ile ilgileniyorum." Bir an için duraksadım ve devam ettim. "Bu konuda başarılı olduğumu söyleyebilirim. Kendime özgü birkaç teknik üzerinde yoğunlaşmaya çalışıyorum. Ateşi pek sevmem ama doğama da karşı gelemem. Ateş elementi benim damarlarımda can buluyor, ne yapabilirim ki?" Bir an için üzülüyor ve derin bir nefes veriyorum. "Ateş doğayı katleder fakat ben doğayı katledenlere büyük ve kesin bir düşmanlık besliyorum. İleride tüm doğa düşmanlarını patlatarak yok edeceğimin hayallerini kuruyorum. Özellikle uykusuz geçen gecelerde... Düşünmek için epey vaktim oluyor." Raijin takip ediyorum ve ona yaklaşıyorum. "İnsanlardan nefret ediyorum... fakat bazıları dışında..." Yüzüm kızarır gibi oluyor, kafamı gökyüzüne kaldırıyor ve ağaçların yapraklarını izliyorum; suratıma düşen yağmur damlaları ile hayat buluyorum. Burada huzurluyum ve Raijin ise bu huzurun içerisinde düşen yağmur damlaları gibi rahat bir enerji veriyor. Onun dışa yönelik olmaması hoşuma gidiyor. Onu biraz daha yakından tanımayı arzuluyorum; sessiz ve çekingen birisi... O da benim gibi shinobi olmanın yoluna ters olan bir karakter yapısına sahip...