[Ishi] Rutin Eskort II

[Shoda Tetsu]

Sorduğum soru üzerine daha sert bir ifade takınarak “Bu seni ilgilendirmez, tamam mı? Şimdi lütfen beni yalnız bırakın ve ben de heykellerimle ilgilenebileyim.”, demişti. Ardından biraz daha ilerleyerek “Ama ihtiyar Daichou’ya şunu söyleyebilirsin. Heykellerimi bitirince onun içinde ufak bir şey yaparım. Fakat buradakilerden bir tanesi bile vermem!” demişti. O bunları söylerken ben heykelleri inceliyordum. Daha incelemeye başladıktan çok kısa sürede cevabın çok basit olduğunu ve bunu daha önce nasıl fark edemediği mi düşünüyorum sadece ben değil takımda ki kimse fark etmemişti. Çoğu heykelin göğüs kısmında bir motif vardı. Heykellere hiç incelemek amacıyla bakmadığımızdan dolayı bunu fark edememiştik. Ardından bu motifi herhangi bir yerden tanıyıp tanımadığımı öğrenmek için düşünmeye başlamıştım fakat bunu düşünürken bir yandan da bir yerleri kalkmış şu Takashi veledi ile uğraşmam gerekiyordu.

Bir yandan motifi düşünürken, diğer taraftan Takashi ile konuşmak için düzgün sözcükleri seçmeye çalışıyordum sonucun değişmeyeceğini düşünüyordum fakat denemek zorundaydım elimden geleni yapmalıydım. “Sanırım Daichou’ nun o kadar vakti yok onun işini biraz öne alabilir miyiz çok meşgul Takashi?” , diyerek güldüm. Bu gülüşümün altında yatan duyguları bilseydi Takashi acaba hala böyle davranabilir miydi? Zaten çok az konuşuyordum onu da bir veletle harcamam çok yazık. Şu Takashi ile başka bir yerde başka bir durumda karşılaşmayı çok isterdim.

Acaba Saitou ve Hamaru ne yapıyordu? Bir yandan da dönmelerini istiyordum hem konuşma işini artık bırakmak istiyordum açıkçası o kadar kötü olmasa da bir velede yalakalık gibi bir şey yapıyordum neresinden zevk alacaktım ki? Hem de berki şu motif hakkında Hamaru veya Saitou’ da yardımcı olabilirlerdi. Semboller hakkındaki bilgilerinin seviyesi nedir bilmiyordum ama 3 kişi ile daha çabuk bir şeyler bulabileceğimizden emindim.

[Saitou Shigure]

Boğuk ses giderek efsuna bulanmışcasına güzel bir tona büründü. Kelimelerin çengisi biraz olsun aklına yatar şeyler söylüyor gibiydi fakat Shigure buna kanmayacak kadar iyi tanıdığını farketti onu. Yavaş yavaş hatırlıyor gibiydi daha önce vücuda geldiği vakitlerde yaşadığı sıkıntıları. Ravendi`nin her kelimesi onu bir buhrana sürüklüyor gibiydi. Ona teslim olmak, kendini serbest bırakmak.. Hayır, uzak durmalıydı bu fikirden. Basit bir görev yüzünden köy yönetimi ile papaz olmak istemezdi.

Ravendi...

Herkes kanabilirdi ona. Shigure ise biraz tereddüt ederdi.

Kendini biraz daha toparladı, "Gidip kutsal kitap falan yazsana, çok satar" dedi her zamanki alaycılığıyla. Daha ciddi bir ifade takınarak "Kelimelerin kulağa ilk başta güzel geliyor, fakat biraz bekleyince bozuluyorlar, ne yazık. Bozuk kelimelerin çürümüş kokusu. Kibir... Kibir kokuyor sözlerin. Kibir, ya gücün getirisidir -ki güçlü kişilerin kibirli olmaya hakkı vardır bence- ya da kendini beğenmişlik denen illetin zihne ektiği virüs saçan bir tohumdur. Sen güçlü değilsin. Sen kendini beğenemezsin zira sen yoksun. Bu kibirin sebebi ne öyleyse? " gözlerini dinlendirmek için kapadı, biraz rahatlamak için derin bir nefes aldı.

"Zaten senin makus bir talih olduğu söylerken kastettiğim benim talih yoksunu halimdi. Mevcudiyetinin sebebi benim talihsizliğim olabilir fakat buna gaddarlık vasfı yükleyemezsin. Seni bir bilinçle var etmedim fakat bilinçli var ettim. Sen zihnimdeki sorunların ses ile tasavvurundan ibaretsin."
Sesi hüzünlü bir hal aldı.
"Bu dandik görevde sorun çıkarıp ikimizi de tehlikeye atmak istemezsin değil mi? Kelimelerle dövüşemezsin sonuçta... Henüz yeterince güçlü değilim. Bu sebeple bu kıytırık görevi bitirmem için şans ver bana. İnine geri gir."

[GM - Naruto]

Tetsu’nun inatçılığı Takashi’yi bezdiriyor gibi görünüyor bu dakikalarda. Çocuk bu kez Tetsu’ya sadece bomboş gözlerle bakıyor ve tek bir kelime dahi etmiyor. Ancak bakışları ağır bir küfürden bile daha tatsız geliyor Tetsu’ya. İnancını kaybetmemiş olsa da Takashi hakkındaki inancı toprağa gömülmeye yüz tutuyor. Tam bu esnada olayı bu ana kadar seyreden ve vasfı sadece Tetsu ve arkadaşlarını buraya getirmek olan adam devreye giriyor. Büründüğü önceki halinden bambaşka görünüyor ama bu sefer. O pasaklı, tedirgin tutumu, yerini özgüven dolu birine bırakıyor sanki. Heykellerin yanından narince geçip Takashi’nin yanına vardığında, elini Takashi’nin kafasının üstüne koyuyor. Yüzüne güven dolu bir gülümseme yayılırken “Merhaba Takashi… Ben Kakuremichi üyesi Oshimo Shijo.” diyor. Bu kelimelerle birlikte Takashi’nin gözleri kocaman açılıyor. Bu tepkiye daha büyük bir gülümseme ile karşılık veren Shijo bu sefer Tetsu’ya dönüyor ve “İzninle birkaç cümle söylemek istiyorum. Bunlar hem sen ve takım arkadaşlarını hem de Takashi’yi ilgilendiriyor.” diyor. Ne var ki senden bir cevap gelmeden “Burası sırf senin için yaratılmış bir kasaba. Minami Şehri içinde sadece senin için olan bir yer yani. Burada yaşayan ben dahil herkes senin gelişimin için burada bulunmaktayız. Sana bu heykelleri yapman gerektiğini söyleyen adamı hatırlıyorsun değil mi? O da benim gibi bir Kakuremichi üyesiydi ve her şey onun planıydı. Sana vaat edilen buradan tüm insanlarla birlikte kurtulmaktı, değil mi? Zengin ve mutlu olmak istiyordun. Etrafındaki herkese yardım etmek istiyordun. Artık bunları yapabilirsin Takashi… Çünkü sen Kakuremichi üyesi olan en küçük kişi olarak tarihe geçeceksin!” diyor. Cümleleri sonlandığında anda Takashi adeta sevinçten havalara uçarken Shijo bu sefer sana dönüyor. Yüzündeki ifadeyi hiç bozmayan adam, sanki sizi bu sahte kasabaya girerken karşılayan adam değilmiş gibi geliyor. Aldığı birkaç nefes sonunda “Sizleri de buraya çağıran bizleriz. Daichou-sama’ya bir heykel koleksiyonu gönderileceği haberini verdik. Niyetimiz shinobilerin de Takashi’nin yeteneğini görmesi, bunu Daichou-sama’ya iletmesiydi. Ancak kurduğumuz düzen içerisinde Takashi’yi Daichou-sama’ya götüremezdik. Bu Takashi için planladığımız gelişime aykırı kaçardı. Elbette Daichou-sama’yı ayağımıza getirecek kadar da saygısız olamazdık. Bu yüzden bir shinobi grubunun gelmesi gerekiyordu. Sizleri yormuş olduğumuz için üzgünüm, fakat olayı Daichou-sama’ya anlattığınızda bize hak verecektir.” diyor. Olay ile ilgili tüm açıklamayı yaptığını düşünen Shijo “Takashi artık hayallerini yaşayabilecek. Bunda heykellerine övgü dolu sözlerinizin de payı var. Bu yüzden bu shinobileri eli boş gönderemeyiz, değil mi Takashi?” diyor. Takashi ise Tetsu’nun yüzüne bakarak gülümsüyor ve kafasını olumlu manada sallıyor. Hemen ardından ise bir metre boyunda bir heykeli göstererek “Bunu götürün!” diyor heyecanlı bir şekilde. Tetsu bu heykele baktığında, bir shinobi heykeli olduğunu anlıyor. Takashi “Size çıkardığım zorluklar için üzgünüm Bay Shinobi! Umarım beni affedersiniz.” diyor olması gerektiği gibi, bir çocuğun tatlılığında.

Shigure’nin sözlerinin ardından Ravendi ufak bir kıkırdama ile cevap veriyor ilk olarak. Hemen ardından ise “Sana söyleyecek onca sözüm var. Ancak ben bu sözleri, zihninin boş işlerle meşgul olmadığı bir zamanda sana iletmek isterim. Kelimeler ile dövüşemezsin… Haklısın. Ancak kelimeler değil midir ki seni bu bedbaht halde bırakan? Kolunu bile kıpırdatamayan senin vuku bulduğu gerçekliği yaratan değil mi ağzımızdan çıkanlar? Unutma, kelimeler kifayetsizdir ancak aciz karşısında, çünkü aczi mutlaktır köhne kuytusunda. Oysa kudretlinin kadri kelimelerinde mesturdur.” diyor o ahenk dolu ses tonu ile. Bu cümleler ile adeta tekrar dünyaya geliyorsun. Etrafındaki her şey daha berrak ve net oluyor. Hemen kapının orada duran Hamaru’yu görüyorsun ilk olarak. Bir an için bulunduğun noktada ne aradığını bile bilemiyorsun. Fakat kısa bir süre sonra tekrar dönüyorsun özüne.

Kapalı konu

Konuyu sonlandıracağım, son RP’lerinizi yazın ve sonra ben de ödüllerinizi yazayım. Hamaru'nun bu turda zaten pek yapacağı bir şey olmadığı için, takdiren kendisine pasiflik uygulamıyorum. Ancak bu hem görev içindeki durum gereği hem de ilk görev konuları olmasından dolayıdır. Daha sonraki görevlerde böyle bir şeyin olması oldukça nadir gerçekleşen bir durum olacaktır.

[Saitou Shigure]

Gözlerindeki bulanıklık yavaşça yerini saf bir berraklığa bırakırken, kulağında onun sesleri yankılanıyordu. Tekrardan beyninde çakan kıvılcımlar olmadan etrafı izlemenin keyfini yaşadı. "Sessizlik..." hala dinlendiğini biliyordu "Sen ne güzel şeysin." dedi hafif bir nispet yaparmış gibi. Hamaru`yla göz göze geldi o an. Ne zamandır oradaydı? Onu duymuş muydu? şayet duymuşsa ona "sevdiğim bir oyundan pasajlar okuyordum, öyle karakterleri canlandırıyordum, stres anında iyi geliyor" diyerek bu işten yırtmayı planladı o an. Neyseki şaşırtmayan bir şekilde Hamaru bu olaya sessiz kalmıştı. "Bu çocuğu bir türlü sevemedim..." diye geçirdi içinden.

Velet ile Tetsu`yu bıraktığı odaya geri dönmek için adım attı. Acaba durumlar neydi? Tetsu ikna edebilmiş miydi? Konuşma konusunda pek becerikli görünmüyordu açıkçası. Yani güzel bir ihtimalin gerçekleşme olasılığı çok düşüktü. Fakat odaya girmek üzereyken yanlarındaki adamın ciddi bir ses tonuyla konuşmasını duydu. "Kakuremichi üyesi... "

2 kişi o kadar dil dökmeye yeltenmiş, ellerinden geleni yapmışlar fakat muvaffakiyete varamamışlardı. Şimdi olanlar da neyin nesiydi? bir an bunların bir muvazaa olduğunu düşündü, "Rol kesip, martaval okuyorlar" diye geçirdi içinden.

Fakat üstüne gitmek niyetinde değildi. İçinde kelimelerle ateş saçan cinni bir varlık varken ve o içini zaten hali hazırda yakıyorken böylesine enteresan meselelerle uğraşmak istemiyordu. Tatlı bir görev olacağını düşünmüştü fakat şimdi zehir tadı alıyordu. Ve bu zehrin kanına daha fazla karışmasını istemiyordu. Zira daha fazlası onu mahv-ü perişan eyler, cümle aleme rezil rüsvan ederdi.

Gıcırtılı kapıyı tekrar açıp, tetsu ve adamın dikkatlerini bu yöne vermelerine neden oldu."Önemsiz" dedi gülümseme ile Takashi`nin şirince dile getirdiği özrü kabul ederek, "fakat bir daha geldiğimiz de rica ediyorum şu kapılara birisi yağ döküversin!" dedi gülmeye devam ederek. Kapıyı açık bıraktı, hamaru`nun da içeri girmesiyle sözleri bir kez daha kesilmesin diye.

rp out: Son rp olduğu için Tetsu`yla adamın konuşmalarını duymuş gibi falan yaptım. Bu arada yine hafta sonu oldu, yine işe gitmem gerekiyor, haliyle rp kalitesi biraz düştü, kusura bakmayın -.-

[Shoda Tetsu]

Söylediklerimden ötürü Takashi bezmiş gibi duruyordu ve hiçbir kelime çıkmıyordu ağzından sanırım artık pes etmişti diye düşünecek iken Takashi’ nin gözlerinden cevabı almıştım tam o sırada bizi buraya getiren adamın görünümü tamamen değişmişti. Hemen savaşmak için hazırlanacaktım. Takashi’nin yanına gittiğinde ona zarar vereceğini düşünerek tam ona zarar vermemesini söyleyecek iken “Merhaba Takashi… Ben Kakuremichi üyesi Oshimo Shijo.”, demişti. Takashi’nin gözleri sonuna açılmıştı ve kendini Oshimo diye tanıtan gizemli kişi gülümseyerek karşılık vermişti. Ardından söz isteyerek takım arkadaşlarımı ve Takashi’yi ilgilendirdiğini söylemişti. Cevap vermeden söze girmişti. “Burası sırf senin için yaratılmış bir kasaba. Minami Şehri içinde sadece senin için olan bir yer yani. Burada yaşayan ben dâhil herkes senin gelişimin için burada bulunmaktayız. Sana bu heykelleri yapman gerektiğini söyleyen adamı hatırlıyorsun değil mi? O da benim gibi bir Kakuremichi üyesiydi ve her şey onun planıydı. Sana vaat edilen buradan tüm insanlarla birlikte kurtulmaktı, değil mi? Zengin ve mutlu olmak istiyordun. Etrafındaki herkese yardım etmek istiyordun. Artık bunları yapabilirsin Takashi… Çünkü sen Kakuremichi üyesi olan en küçük kişi olarak tarihe geçeceksin!”, demişti. Ne olduğunu yavaş yavaş anlayabiliyordum. Motifler Kakuremichi’nin simgesi olmalıydı. Ardından gerçek görünümüne bürünen adamın gerçek kişiliği de ortaya çıkmıştı tamamen farklı biriydi. Ardından bize açıklamasını yapmıştı. Takashi’nin yeteneğini görmemizi istiyordu fakat onu bu kasabadan dışarı çıkarırsalar gelişimi aksayabileceğini söylemişti. Özür dilemesinin ardından bunları Daicho’ya anlatırsak söylediklerimizi anlayacağını söylemişti. Ardından Takashi’yle konuştuktan sonra bize bir şey vermesinin gerektiğini söylemişti. Bu zamana kadar sinir olduğum çocuk şimdi gülümsüyordu. Ardından 1 metrelik bir heykeli götürmemizi söylemişti. Shinobi heykeli olduğu belliydi. Ardından bizden özür dilemişti. “Sıkıntı değil Takashi”, dedim.

O sırada Shigure önemsiz diyerek içeri girdi ve o da Takashi’nin özrünü kabul etmişti ve bir daha buraya geldiğinde kapının yağlanmasını istemişti. Sanırım artık görevin sonuna gelmiştik. Tek yapmamız gereken heykeli Daichou’ ya ulaştırıp olan biteni anlatmaktı. İçimden “ Bir görevin daha sonuna geldik. Arkamıza baktığımız da güzel bir anımız daha olmuştu berki de başarılı görevlerin en sevdiğim yanı buydu. ”Artık Hamaru’ da bize katıldığın da yola çıkabilirdik sanırım.

[Fujita Hamaru]

Tahta kapının arasından gözlemekte olduğu çocuğun, kendi kendine konuşuyor olması yeterince kötü değilmiş gibi tedirginlikle beklemeye başlamıştı o anda. Ne yapmasını gerektiğini pek bilmiyordu doğrusu. Parmakları arasında önlem niteliğinde geçirmiş olduğu muştasını sıkarken, soğukkanlı davranmayı denedi. Onu rahatsız edecek düzeyde bir kişiliğe sahip olmasının da payı vardı ne de olsa bu durumda. İnsanların arkasından gizlice yaklaşmak, boş boş sırıtmak, kendi kendine konuşmak her insanın tüylerini diken diken etmeye yeterliydi. Yüzünü asmakla yetindi ve göz göze gelmeleriyle beraber içeri doğru kendinden emin bir adım attı. Ondan bir şeyler demesini beklermişçesine duruşu ve şaşkınlığı, gözlerini başka yöne kaçırmasına sebep olmuştu Hamaru’nun. Dilsiz olduğunu bilmiyormuş gibi davranması onu sinirlendirmeye oldukça yeterli bir faktördü. Düşünmemeye çalıştı ve çocuğun diğer odaya girmesiyle beraber rahat bir oh çekti. Bedenine büyük bir rahatlık getiren temiz hava dalgası onu sararken istemsizce bir tebessüm oluşmuştu yüzünde. Uzun süredir ihtiyaç duyduğu yanlızlığa burada kavuşmuştu. Kimseye bir şeyler açıklama ihtiyacı duymamıştı ne de olsa. Kendinden ve görevinden başka kimseye karşı bir sorumluluğu yoktu.Onların o anlamsız sohbetlerinden uzak, sadece beklemekle yetinmişti. Sırtını dayamış olduğu duvarın getirdiği titremeyle beraber biran olsun gözlerini kapadı ve sessizliğe teslim etti kendini. Ta ki o sesi duyana kadar. ‘’ Fakat bir daha geldiğimiz de rica ediyorum şu kapılara birisi yağ döküversin! ''

Kulaklarında yankılanmakta olan sesin sahibine karşı bir kez daha kin beslemekle yetindi o anda. Anlamsız şakalarının yanı sıra, ciddiyetsiz duruşu onun tüylerini ürpertmeye yeterli olmuştu. İçerisiyle ilgilenmemeyi denedi, unutmaya çalıştı olanları. Kapatmış olduğu göz kapaklarının verdiği rahatlıkla beklemeye başladı. O odaya girmek gibi bir planı yoktu nede olsa. Ona doğru çevirilecek olan anlamsız bakışlar, tüm rahatlığını mahvedebilirdi. Muhabbete de bir katkısının olmayacağına göre, dinlenmek en doğru seçenekti kendisi için. Ne de olsa, ona ihtiyaç duyduklarında seslenmeleri yeterli olurdu.

[GM - Naruto]

Heykeli sırtladığınız gibi geldiğiniz yoldan geri dönerek köyünüze gitmeye başlıyorsunuz. Doğanın harikalığında ilerlemeniz mesut bir şekilde oluyor görevinizi başarı ile tamamladığınız için. Shigure’nin içinde biraz tedirginlik, Hamaru’nun içinde ise bezginlik yatıyor. Ancak bu adımlarınıza engel olmuyor ve köyünüze ulaşıyorsunuz. Heykeli Daichou’ya iletmesi için görevlilere teslim ediyor, yaşananları da raporunuza yazıp teslim ediyorsunuz. Artık gündelik hayatınıza kaldığınız yerden devam edebileceksiniz.

Ödüller:

Tetsu: 20GP

Shigure: 20GP

Hamaru: 20GP