RPGTurk

"Bundan uzak, çok uzak bir tarihte Hijikata Ichimaru adlı bir shinobi yaşamış. Fırtına kadar hızlı, kaplan kadar çevik fakat diğer yandan bir yaprak kadar zarif ve sessiz bir shinobiymiş Hijikata Ichimaru. Bir gün bir ormanda meditasyon yaparken bir Oni, Ichimaru'nun aklını çelmiş ve bağlı bulunduğu Daimyou'yu öldürüp kanını kendisine sunması karşılığında ona tahayyül sınırlarını zorlayacak bir güç vermek üzere Ichimaru ile anlaşmış. Ichimaru, bağlı bulunduğu Daimyou'yu gece kaçırıp bu oni onuruna dikilmiş sunağın önüne getirmiş. Tam kafasını uçuracakken Daimyou, Ichimaru'ya ve soyuna lanet okumuş, ihanet ettiği gibi ihanet görmesini dilemiş. O günden sonra Ichimaru Hijikata ne zaman dişli bir rakip görse bedeni, anlaşma yaptığı oninin gücüne konak olmuş ve Hijikata Ichimaru o dişli rakibi her kimse onu yenmiş. Fakat bir gün aynı şeytani gücü taşıyan oğlu tarafından sırtından bıçaklanıp öldürülmüş. Daha sonra Hijikata Ichimaru'nun soyundan gelen herkesin bedeni oninin şeytani gücüne konak olmuş, ve ruhu sadakat nedir bilmemiş, hep sırtına saplanacak bir bıçağın korkusuyla yaşamış..."

Hikayenin özetiydi bu. Hijikatalar'ın lanetlerinin, kutsamalarının kökeni, her şeyin başladığı o olay. İhanet ve ayrılık çok sık görülen bir şey olduğundan dağınık yaşayan bir klandı Hijikata klanı. Bir Hijikata'ya öğretilen ilk şey ailenin üç temel kanunuydu: "Kimseye çok güvenme, arkanı her zaman kolla ve zor bir durumla karşılaştığında 'kızıl dumana' doğru git." Beş yaşında ezberlemişti bu üç kuralı. Kimseye çok güvenmemesi gerektiği için sosyal problemleri olmuştu hep, hatta akademideyken sırtına dokunan bir çocuğun boğazına reflektif olarak kunai bile dayamıştı. Zaten bir yabancıydı, ailesi iki nesil önce Amegakure'den buraya gelmişti ve Hijikatalar hiçbir zaman güvenilir bireyler olmamışlardı. Dedesinin ve babasının hep ikili ajan olmasından şüphelenilmişti. Kendisine güvenildiğini de pek düşünmüyordu Kaoru. Ki sorunlu olduğu birkaç çocuk "Yağmur köyüne geri dön yabancı" diye uğraşır dururlardı onunla. O da zaten kendini buraya pek ait hissetmiyordu fakat belki de yüzyıllardır ailesinin yaptığı tek şey buydu: silahı tutan el olmak. Güvenilmezlikleri kadar ustaca ve sessizce iş bitirebilen shinobiler olmalarıyla da ünlüydü Hijikatalar, o yüzden güvenilmeseler bile her köyün bünyesinde görmek isteyeceği türden savaşçılardı. Ki akademi yıllarında bunu hissettirmişti çevresine.

Sadece sosyal çevresinde değil, aile içinde de garip gözlerle bakılırdı ona. Çünkü bir Hijikata'nın "sesleri" duyması için hayatında bir kez bile olsa "kızıl dumana yürümesi" gerekliydi. Ki bu aile içindeki hastalıklı bir gelenekle sağlanırdı. Akademi'den mezun olan çocuğun varsa büyük kardeşi, yoksa babası veya annesi -Hijikata kanı taşıması şartıyla- çocukla ölümüne dövüşürdü. Böylece çocuğun hayatta kalma içgüdüleri devreye sokulur, kanındaki şeytani gücün çocuğun çakrasına karışması sağlanırdı. Böylece çocuk kendi iç dünyasında kızıl bir duman görürdü. Bu dumanın içinde ilerledikçe şeytani güç daha çok içine işler, en sonunda bedeni ele geçirirdi. Oni, bedeni çok uzun süre hakimiyeti altında tutamazdı ve bu yüzden dövüşler genelde kanlı, fakat ölümsüz biterdi. Eğer çocuğun kanı "temiz" ise, yani çocuk o dövüş esnasında laneti uyandıramazsa öldürülürdü, çünkü temiz kana sahip bir Hijikata, güçsüz bir Hijikata demekti ve bu klanın güçsüzlere ihtiyacı yoktu. Fakat durum Kaoru için farklıydı. O kafasında hep şeytani sesler duymuştu. Bu yüzden kendi "mezuniyet ritüeli", normal ritüellerden daha farklı olmuştu. Sonunda da ablasını öldürmüştü. Çünkü herkesin aksine onun bedeninin kızıl dumana yürümesine gerek yoktu, iç dünyası kızıl bir dumandan ibaretti zaten. Aile tarihinde çok nadir de olsa böyle bireyler çıkmıştı. Normalde bedeni lanete teslim etmek için ruhundan bir miktar çakra verilmesi gerekirdi şeytana, fakat Kaoru ve onun gibi olan ataları için bu şart değildi. Bunun yerine onların bedeli rakiplerinin ruhlarıydı. Ve Kaoru'nun kanındaki lanete ilk kurbanı ablası olmuştu. Sonraki birkaç hafta uykuları hep kabuslarla kesilmişti. Kafasındaki sesler daha da netleşmişti ve ona baktığı her insanı öldürmesini fısıldıyordu. Bir çocuk için ağır travmalardı bunlar. Birkaç hafta sonra kendine bir söz verdi: Çok çalışacaktı ve kanındaki lanete hiç ihtiyaç duymayacak kadar güçlü olacaktı. İçindeki şeytanın hizmetçisi olmayacak, onu kendisinin hizmetçisi yapacaktı.

Out: Hikayede bir sıkıntı varsa veya evren ile çelişiyorsa çelişen noktaları özelden belirtirseniz sevinirim.